MC: Abangan ang "Otor's nowt" ko later!! :)
****
(One Week After)
LAIRA
It's always good to be back in this country. Pero every time na tatapak na ako sa lugar namin, sa dating tinitirhan ko at higit sa lahat.. sa Philip Moore Academy Playground.. naluluha ako at mas nangingibabaw ang galit at poot ko para sa taong iyon.
Rodney Jefferson Moore. Ang lalaking minahal ko pero siya rin ang taong kinasusuklaman ko.. He killed not only my other half, but my heart as well. He robbed away my happiness when he let my sister died just because of his selfishness. I hate him to the core.
At gusto ko siyang mapa-sa akin lang at pagdusahan ang kasalanang ginawa niya sa akin. Gusto ko rin siyang nakawan ng kasiyahan kaya ko nga siya ginawang boyfriend eh.. pero hindi ko siya mahal. I loved him once nung nabubuhay pa ang kambal ko.. pero kasabay ng pagpatay niya kay Lei ay ang pagpatay niya sa pagmamahal ko sa kanya. Nung umalis ako three years ago, isa sa ganti ko iyon para saktan siya. Alam kong mahal na mahal niya ako noon at talagang sinadya kong paibigin siya ng husto para iwanan lang siyang parang tanga.
Pero hindi ko inaasahan na nung bumalik ako may babae siyang bagong pinopormahan and I can't let him have his way.. no way in hell I would allow that!! Hindi ako masaya dahil sa kanya kaya gusto kong magkapantay lang kaming hindi sasaya!
"Laira, I'm here!!"
Napapikit ako para ikalma ang sarili ko sa mga painful memories at binigyan ng isang ngiti si kuya Liam na inabangan talaga ako sa arrival ng NAIA terminal 8. Agad akong lumapit sa pwesto niya and hugged him oh-so-tight. He's the only sibling I have so I need to protect him and I love him.
Siya lang ang natatanging kapamilya ko dito sa pilipinas since we're originally based from America now, nandun ang parents ko. Umuwi lang ako dito para maisakatuparan ang pinangako ko sa puntod ni Lei na ipaghihiganti ko siya.
"I miss you, Lai! Payakap nga ako." And so I hugged him.
"I miss you too, kuya Liam! Pero gusto ko na umuwi, napagod ako sa byahe eh." Agad siyang umalis sa pagkakayakap at hinawakan ang kamay ko and we walked towards the parking space. Tahimik lang kami ng isang oras habang nasa byahe.
"Lai, are you still..."
"Yes, kuya. Ayokong maging masaya si Rodney habang tayo nagsa-suffer sa pagkawala ni Lei. It's because of him why she died. Because of his selfishness and I won't forgive him." Buong tapang kong sagot.
"Pero Lai, matagal na yung nangyari and.... we still don't know his reason." Nilingon ko si kuya na may nanlilisik na mata.
"So, sinasabi mo ba, kuya, na baka walang kasalanan ang lalaking iyon at aksidente lang ang lahat? Bullshit! That's a crap, kuya."
"Laira.." He called my name in a warning tone.
"Sorry, kuya." Nilingon ko nalang ang nangyayaring traffic sa labas. Alam niyo na, bandang EDSA.
Wala nang umimik hanggang sa makauwi kami sa isang exclusive village na pansamantalang tinitirhan namin ni kuya dito. He bought the house and lot but we never intend to live here for a long time. Aalis din kami once na matapos ang mga kailangan tapusin dito.
Mabilis akong pumunta sa room ko at ang unang pinuntahan ko ay ang picture frame na may litrato namin ni Leira na naka-matching clothes pa kami. Magkaakbay kami and all smiles. I remember si mama ang nagpi-picture sa amin nito habang si papa naman pinapangiti kami kaya ang kung todo tawa namin eh. I miss those days..
So many years have passed.. but the pain still remains in my heart. At hindi mawawala ang sakit kung hindi ako makaganti sa lalaking nag-alis ng kasiyahan na iyon.
Kinuha ko ang phone ko na nasa bulsa at tinawagan ang isang tao na inaasahan kong kaibigan sa plano ko.
"Hey." He said.
"Yeah, kamusta naman?" I asked while laying my back on my soft mattress.
"So far so good, L. How was your trip to nowhere?" I chuckled at his sarcastic remark. Nung tinanong niya kasi ako before kung saan ako pupunta, sabi ko 'To nowhere'.
Nung kumalma na ako ay tumikhim ako. "Ayon, nagpakalma ng sarili, pero mahirap pala iyon no? Lalo na kung sobrang tumataas ang dugo mo every time you see the person you really despise and hate happy while you were miserable. Mahirap.." Natahimik naman sa kabilang linya.. then I heard him sighing.
"Grabe ka, naging miserable na rin naman siya these past few days.. "
"Few days is still nothing to how many years that I was miserable and suffered. Walang-wala.." Naikuyom ko ang palad ko at medyo nasaktan kaya ibinuka ko ito, para lang makita ang dugo na natusok ng kuko ko. "Anyways, how are you? Did you enter their safe haven?"
"Oo, and actually, L, it's not that bad. They were not bad at all. Bakit di mo nalang sila pabayaan? I'm sure he suffered enough para pagsisihan ang mga ginawa niya noon."
"NO! Hindi ako papayag na maging masaya siya habang ako nagdudusa pa rin. And the hell? He suffered enough? Bullcrap! That's not enough for me! Hindi sapat yung umiyak siya sa harap ko at lumuhod. Kahit lumuha siya ng dugo, hindi iyon magiging sapat!" I spat and then throw away my phone. Humagulhol ako at nung nakita ko ulit yung picture namin ni Lei, niyakap ko ito.
"Lei... please, what should I do? Hindi ko naman gusto itong ginagawa ko eh.. pero ayokong maging masaya ang best friend mo.. he's the one who killed you.. I can't forgive him for taking you away from me!" Kausap ko sa litrato na parang totoong si Lei ito.
Umiyak lang ako ng umiyak at hindi ko na rin namalayan na nakatulog na pala ako.
****
KAYLA
"Huhuhuhuhuhu..."
Naalimpungatan ako nung marinig ko ang mahinang iyak na iyon na parang ang lapit lang sa pwesto ko kahit mahina. Napabangon ako at nakita ko si Leira na nagpupunas ng pisngi niya.
She's crying again. At tatlong araw na siyang ganyan. Tinatanong nga namin siya ni Gello kung bakit pero ayaw niya magsalita. Basta, three days ago, pagkauwi niya at hindi ko alam kung saan siya galing, umiiyak na siya. She never speak to me.
(MC: Remember guys, sila Gello, Pran, K, Lindonne at Heyenne, nakakakita lang sila ng multo pero hindi nila naririnig si Leira.)
"Leira,." I called her name. Pero isang matamlay na ngiti ang itinugon niya.
That's not what I want from her.. gusto ko siyang damayan, tulungan pero hindi naman siya nagsasalita. Anong gagawin ko? Hindi naman ako manghuhula. Gusto ko siyang hawakan o tapikin man lang pero no use.
Umupo ako at isinandal ang likuran sa head rest ng kama ko at look at the nothingness of my room.
"Kayla... pinuntahan ko sila... " agad akong lumingon kay Leira.
"Who?"
"Si Laira at si kuya Liam.." Napayuko lang ako sa sinabi niya.
So, she is like this because of her siblings? "And what happened? Why are you crying?"
"Kasi.... kasi.. si Laira, I don't wanna see her doing bad things. Ayokong isipin niya habang buhay na kasalanan ni Rodney yung pagkamatay ko when in fact hindi naman ganun.. I wanna help her understand things and be calm. Pero paano ko gagawin iyon kung wala man lang akong katawan pantao at isa lang akong wondering ghost?" Umiiyak na naman siya.
This is the first time na umiyak si Leira ng ganito at seryoso. Madalas kasing nakikita ko siyang cheerful at childish pero sa nakikita ko ngayon, alam kong gusto niya talagang tumulong.
"Leira, baka nakakalimutan mo.. I'm still here. Ako ang tutulong sayo. Maybe, God did let me have this ability so I can really help the needy. And this time around, ikaw ang nangangailangan ng tulong.. "
Umiling siya na nakatingin sa akin. "No, no no no, Kayla.. don't overexert your energy and don't use that ability.. ayokong idamay ka sa gulong ito. Nanganganib ang buhay mo dahil sa ability mo and I won't let something happened. Cargo de konsensya na rin kita."
Pero isang ngiting siguradong-sigurado ang binigay ko sa kanya.
"No, Leira. Let me help you this time, for the last time.." I whispered. Nanlalaki ang mata niya sa sinabi ko. Wala kasing nakakaalam ng plano ko.
I wanna get rid of this ability, pero bago ko gawin iyon ay kailangan kong tulungan ang isang kaibigan na sobrang nangangailangan ng tulong ko.
"K-kayla.. t-tama ba yung... n-narinig ko.. "
"Oo, tama iyon. Ipapaalis ko na ang ability na ito, pero tutulungan muna kita at ang mga kapatid mo para mapatawad nila si Rodney."
Nagulat at nanindig ang balahibo ko nung patalon siyang yayakap sana sa akin kaso tumatagos lang ang katawan niya sa akin. Paulit-ulit niyang ginagawa iyon kaya sa huli natawa nalang rin ako!
"Pero seryoso, Thank you Kayla. Kung bibigyan lang ako ng panginoon na mabuhay for a day, ang una kong gagawin ay ang mayakap ka. Kasi kundi dahil sayo baka palaboy-laboy akong kaluluwa ngayon... salamat, friend." She gently smiled.
"No, thank you, Leira.. for being a friend that I never had, for letting me went to Pacific Scott, not knowing then that, that school, is your family's.. at isa pa.. ikaw ang rason ng lahat ng pangyayari sa buhay ko. Good or not, thankful ako. And..." Napaiyak ako sa mga alaala simula nung unang araw kong tumapak sa PCA, nung nakilala ko sila Mami, Berry, Kamil, Thomas at si Rodney.. at nung nasasaktan ako, nanjan yung pinsan ko, si K, Pran, Lindonne, Heyenne. "...thank you for letting me be friends with your friends, Leira. Hindi mo man maalala na dating kaibigan mo sila, itinuturing ko pa rin iyon na dahil sayo kaya ko sila naging kaibigan."
At tahimik kang kaming umiyak, maya-maya ay nagtawanan na lang rin.
If you will really be alive for a day, yayakapin kita at pasasalamatan, Leira. My only Ghost best friend.
Napaiyak ako sa alalahaning kapag nawala na ang abilidad ko, posibleng hindi ko na makita habang buhay o makakausap si Leira. That hurts a lot.
****
MC's Note: Heyya!! May announcement ako! Yung mga magbabasa ng note ko, thank you pero kung hindi, ayos lang naman. Hindi naman masyadong importante ito eh pero hindi rin naman makakasakit o makakasagabal sa inyo kung babasahin niyo ito.
Okay, here we go... ang Ghost Detectives.. matatapos na po siya. Siguro mga 10 chapters to go nalang ito o kung tinamad ako, mas mababa pa jan. Naka-ilang buwan rin akong nagsulat, nag-isip ng ideas para dito.. I even went on hiatus for this story kasi gusto ko siyang gumanda at nagkataon namang marami akong ginagawa noon kaya hindi ako makapag-isip at nawawalan ako ng idea sa idea bank ko. Pero nagpapasalamat pa rin ako kasi hindi kayo nagsawa na basahin pa rin ito kahit sa totoo lang medyo may kaguluhan at may mga wrong grammars sa story ko. Thank you p, dabarkads, madlangpeople at mga kapatid! Thank you for trusting my stories!
Pero matatapos man ang GDs, siyempre may magbubukas naman na panibagong istorya at malay niyo, kapag nasapian ako, pag-extrahin ko ang ibang character ng GDs.. siguradong magandang idea iyon.
Ito naman paalala lang.. baka akala ng ibang nagbabasa nito ay isa akong occult-believer o kung ano pero hindi po. In fact, Born-Again po ako at Catholic na rin, I wrote this story with this unique concept kasi naisip ko kung paano kaya ang mga kaluluwa ng mga namatay na? Ano kayang pakiramdam nila? Yung mga ganung bagay. I got the idea of this concept sa pinanuod kong Korean mystery suspense drama na starring si Hyosung ng Secret bilang ghost at si Oh Ji Ho bilang isang police detective na nakakakita sa mga ghost, same as Kayla and Leira. Pero personally, hindi po ako nakakakita o nakakaramdam ng mga multo o kaluluwa. Wala po akong ganung ability.
Okay, tatapusin ko na ang Note na ito, napapahaba na eh! Basta, thank you and ask me kung saan may naguluhan kayo, ipapaliwanag ko naman yan, hindi naman ako madamot! Haha! And keep supporting, reading this story until the end! ❄️❄️🌸🌸🌺🌺🌷🌷🍀🍀👍🏻👍🏻🤗🤗😀😀☺️☺️😊😊