Chapter 10
I always believed na kapag gusto may paraan pag ayaw maraming dahilan. At kasalukuyan ko siyang napapatunayan. Paano? Dahil pakiramdam ko iniiwasan niya ako pagkatapos nun.
Confirmed. Iniiwasan niya ako. Sa hindi nalamang kadahilanan ay ayaw niya akong makasama sa iisang lugar. Buti sana kung hindi siya obvious eh samantapang halata naman masyado!
Gaya ngayon.
"Sige na, Anton. Kumain ka na. Samahan mo na kami." yaya ni tita sa kanya. Hindi ako nagsasalita at kumakain na lang. Secretly, gusto ko siyang sumabay para makausap ko siya mamaya kung ano ba ang problema niya sa akin.
"Ayos lang po ako. Sige po, hinatid ko lang talaga yung tubig. Mauuna na po ako." saka ngumiti na parang ngiwi naman.
"Tumahimik ka at kumain na lang." saad ko na nagpatahimik sa lahat. Hindi ko sila pinansin. Naiinis ako sa kanya. Ang arte! Pa-virgin! OA!
Ramdam ko ang tingin niya sa akin kaya't nag-angat ako ng tingin. Nakita kong mariin siyang nakatitig sa akin. Hindi ako makatagal sa intensidad ng titig niya kaya't bumalik nalang ako sa pagkain. Bigla naman siyang umupo sa upuan sa tapat ko kaya't pinigilan ko ang sarili kong mapangiti.
Poker face lang ako sa labas pero sa loob nagwiwiggle-wiggle na ako. Saglit ko siyang sinulyapan ng tingin pero hindi siya makatingin sa akin.
**
"Ba't mo'ko iniiwasan?" tanong ko sa kanya ng maabutan ko siya sa may gate. Actually, baliktad dahil pagkatapos namin kumain nagmamadali akong umalis at nagpaalam sabi ko sa kwarto lang ako pero ang totoo umikot ako para makarating sa gate ng hindi dumadaan sa harap.
Natigilan naman siya at napamura. "Fuck! Are you my stalker or what?" naiinis niyang saad. Bigla naman akong natahimik dahil parang talagang naiinis na siya sa akin. Oo nga naman kasi, Tine! Bakit ba sunod ka ng sunod sa kanya?
"May topak ka ba?" naiinis ko na ring saad. "Nung isang araw okay ka then ngayon after a week hindi na naman? Alam mo? Ewan ko sa'yo! Mas mainam pa nga hindi na lang kita pansinin. Oo nga naman bakit nga naman ba kita pinapansin?" saka ko siya inirapan at iniwang nakanganga. Bwisit siya! Bahala siyang mapasukan ng langaw ang bibig niya
"Ate, isang buwan na rin pala tayo rito ano?" tanong ni Laura sa akin. Napatingin ako saglit sa kalendaryo at wala sa sariling napatango. Oo nga no? Isang buwan na pala mahigit kaming narito. Bakit parang ang bilis lang?
"At dalawang linggo na rin kayong hindi nagpapansinan ni kuya Anton. Okay lang ba kayo ate?" napaismid naman ako nang mabanggit niya ang lalaking iyon.
"Don't say bad words. Magmumog ka."
"Parang tanga tong si ate!" aniya at pumalatak, "Naman kasi ate. Ang awkward kaya kapag nagdadala siya ng tubig sa atin tapos para kayong hangin samantalang dati sweet sweet niyo!"
"Ano bang gusto mong gawin ko Kristine Laura?" mainit ang ulo na tanong ko, "Ang suyuin siya? Neknek niya ano ko siya boypren?"
"Eh kung manligaw ako, papayag ka ba?" nanigas ako nang marinig ang boses na iyon. Anak ng tipaklong, is it real? Nesfruta na ito? Nilingon ko ang pinanggalingan ng boses at nakitang si Anton 'yon at may hawak na nagiisang red rose.
"Oh red rose." aniy sabay abot sa akin. Bwisit din ito e. Sa lahat ng manliligaw ito ata ang pinakatamad.
"Eevaporate na ako. Babush! Protection is a must!" saad ng kapatid ko na nagtatakbo papasok sa bahay ng bigla ko siyang ambahan ng tsinelas. Gaga.
"Teka nga, bakit mo ba ako nililigawan? eh alam mo naman na may three weeks nalang ako rito diba? Hindi naman ako easy kaya't kulang ang three weeks." diretsong saad ko sa kanya.
Hindi ko kasi siya maintindihan. Sala sa lamig sala sa init. Galit ngayon, malandi bukas. Dedma last week, nanliligaw ngayon!? Nakakalosyang siya! ang hirap intindihin ng takbo ng utak niya.
Seryoso niya akong tiningnan, "Tutuloy ka sa pag-alis mo?" tanong niya.
Nag-iwas ako ng tingin saka tumango, "Wala rito ang buhay ko Anton, alam mo yan. Nagbabakasyon lang ako rito. Grumaduate ako ng may pangarap at hindi ako pwede mastuck rito kung yan ang gusto mong marinig."
"Hindi naman masama ang lugar na ito ah, payak lang. Tahimik." depensa niya.
"Oo na. Sabihin na natin pero hindi ako masaya rito. Panandalian lang lahat. Gaya ng sabi ko, wala rito ang buhay ko."
"Pero gusto kita." saad niya.
Natigilan ako sa sinabi niya kaya't agad akong napaharap sa kanya, "Gustong-gusto kita, Lauren. And I want you mine." garalgal ang boses na bulong niya.
"Three weeks. All we have is three weeks." saad ko. Unconsciously nadadala ako sa panlalandi sa akin ni Anton. Damn it!
"I'll take what I can get." aniya at hinaplos ang mukha ko. Napapikit ako sa banayad niyang paghaplos, "So are you mine now?"
Saglit na dinilat ko ang mata ko para pakatitigan siya. I won't deny it. I also like this man very much. Pero three weeks? Mukhang maiksi lang ang three weeks pero ang totoo niyan ay maraming pwedeng mangyari sa tatlong linggo.
Is this what you call fling? We have no proper commitment. I mean sige, parang kami pero parang hindi. It's like for three weeks we own each other and just us. Pero walang courtship o suyuan na nangyari. We don't love each other, just attracted. Is that enough? This will be my first try in a relationship.
You can consider this as a matured version of mutual understanding. We kiss, we make out but that's it. Pagkatapos ng three weeks parang wala na. Yun ba talaga ang gusto ko? Hanggang doon lang ba talaga ang gusto kong mangyari sa amin ni Anton?
"Lauren? What's your answer?" tanong niya, "If you think I'm just fooling around then no. I'm serious and I really like you. So what would it be? I won't force you, you know? I'll respect your decision."
He'll respect my decision, so kung hindi ako papayag ay ayos lang sa kanya? Pero bakit parang sarili ko ang ayaw pumayag na tumanggi ako sa offer niya? I could use this three weeks para makilala siya ng lubusan diba? Maaaring mahulog ang loob niya sa akin sa three weeks. Will I take the bait? Should I take the bait?
Diba yun naman ang gusto ko? Ang makilala siya? Di ko na tinatanggi, gusto ko nga si Anton. So papayag ba ako? Who knew deciding about this kind of matter is hard?
"Ren?"
"Yes," sagot ko.
"Yes?" nakangiti niyang tanong. Huminga ako ng malalim saka ngumiti ng matamis, "Yes. Hello boyfriend." nang-aasar kong saad.
Bigla naman niya akong kinabig at hinalikan sa labi. Wow. That was fast. "Hello, girlfriend."
-------------------------
Note:
Okay, I'll explain para maiwasan ang comments na 'Huuu bilis!' Lol. They are in a relationship na parang hindi. Boyfriend and Girlfriend is their call sign or endearment to each other. Walang ligawan at hindi sila actually magboyfriend adn girlfriend na pinapakilala ang such. Hindi rin siya yung tipong western type na realtionship na mabilis pa sa pulso ko. Parang MU sila na mas level up. Duh ang awkward kung MU parin ang tawag haha. Fling nalang. Yun ang pinakaappropriate na term e. Capiche?
Comments niyo. Hahaha.
Hasta La Vista Beybeh!