For real
Niyakap ko ng mahigpit ang unan ko at isinubsob ko ang mukha ko ng makarinig ako ng katok mula sa pinto ng kwarto ko. I silently cried and let out those tears that made my heart clinched in pain for what happened. Naiintindihan ko si Daddy kung bakit galit na galit siya sa akin. Kasi alam ko namang mali iyon. Maling-mali. But still all I want is just a day to be with him. To made myself happy.. For almost two years, I live with full of sadness and emptiness inside my heart. Regretting those chances i have when i was with him. Hindi ko pinansin ang paglundo ng kama ko. At hindi manlang binalingan ng tingin kung sino iyong pumasok sa loob ng kwarto ko.
"Wane." i hold my tears when I heard those voice. It was my Kuya Cleo. "I know how does it feel to love someone that is out of your reach. Na kahit anong gusto mo na makasama siya ay hindi na mangyayari. I already experienced that kind of pain. And there's only one who gave me hope not to give up in life and fought for that pain."
Naramadaman ko ang paghaplos ni Kuya sa buhok ko. Napaiyak na naman ulit ako. "And that is you, Wane." mahinang saad nito.. Hindi naman ako umimik and I just sobbed silently.
Ganito din pa kasakit noon ang naramdaman ni Kuya Cleo ng mawala si Nissa? O baka nga mas sobra pa sa nararamdaman ko. Hindi ko alam. Basta't isa lang ang alam ko. I can't take this kind of pain. It's like slowly eating myheart and soul in progress.
"Zach is waiting for you outside, Wane." malungkot na saad nito at narinig ko pa siyang nagpakawala ng malalim na buntong hininga. "Fight for what you think will make you happy, Wane. I'm just always here for you no matter what your decision maybe. Right or wrong. I'm here for you. Always, remember that."
At naramdaman ko ang pag alis niya sa kama ko. Hindi ako umimik hanggang sa narinig ko nalang ang tuluyang pagsara ng pinto. Napaiyak na naman ako. I should not burden myself from this kind of pain. Lalo na't alam kung maraming taong nasasaktan sa ginagawa kung ito.
"Hi." tipid na ngiti ang ibinigay ko kay Zach ng magkita kami sa coffee shop. I text him kahapon na makikipagkita ako sa kanya ngayon dahil na din sa hindi ko pagsipot sa kanya noong nagpunta siya sa bahay namin ng isang araw. I felt guilty though dahil alam kung marami na akong project na napapalampas at hindi nagagawa this past few days, na hindi ko nagawang siputin.
"Atlast, you came out from you shell." bulalas nito. Ngumiti lang ako at umupo sa kaharap niyang upuan . May inilapag naman siyang folder at tinignan ko lang ang mga iyon.
"That's some of your project that you've missed. Mabuti nalang at napa-reschedule ko ang mga iyan. We really need to go back to Vegas, Wane. Dahil sa upcoming world tour mo doon." Napatango nalang ako sa sinabi niya at hindi ko magawang umimik. I think it for the best. Mabuti na rin iyon malayo ako dito. Atleast, pansamantalang makakalimutan ko muna siya. Napabuntong hininga naman si Zach at tinignan ako ng mariin.
"I heard what happened." anas nito. Napayuko nalang ako. Ano naman ang sasabihin? "I won't say anything dahil kung ako din naman ang nasa posisyon mo. I maybe do the same."
"Good afternoon, everyone." Nabaling naman ang tingin namin ni Zach sa pinanggalingan ng boses. May nakaset up na stage sa gitna kaya napakunot ang noo ko at nagtatakang tingin ang binaling ko kay Zach. Nagkibit balikat naman ito.
"I guess it's for there anniversary celebration. Mag-aapat na taon na din kasi ang coffee shop na ito." sagot nito. Nagpakawala nalang ako ng malalim na buntong hininga at binalingan iyon nagsasalita sa harap.
"Dahil anniversary ngayon natin. Ay may inihanda po kaming program. At bago natin iyon simulan. We would like to request Ms. Rewane Montenegro, to sing a song for all of us.."
Nanlaki naman ang mata ko ng dahil doon. At pakiramdam ko namula ang pisngi ko ng tumingin silang lahat sa kinaroroonan ko. Ang iba naman ay nagulat pa pagkakita sa akin dito. Hindi ka naman pagkakaguluhan dito dahil lahat ng pumupunta dito ay nasa social world ang iba nga ay mga celebrity din na katulad ko. Napatingin naman ako kay Zach and he just smiled to me.
"Miss Montenegro.." tawag ulit ng MC. Napalunok naman ako. Nakakahiya naman kung hindi ko papaunlakan ang bagay na iyon.
"Go, Wane. The floor is yours." nakangiting saad ni Zach. Nagpakawala naman ako ng malalim na buntong hininga at nagsimulang tumayo. Ngumiti naman ako sa mga nadadaanan ko hangga't sa tuluyan na akong nakarating sa gitna.
"Let's give around of applause to Ms. Montenegro, everyone." nakangiting saad sa akin ng MC at agad na ibinigay sa akin ang microphone.Narinig ko namang nagsimulang magpalakpakan ang mga taong nandito.
"I will just sing an acapela" saad ko. Tumango naman ang MC at bahagyang nginitian ako. I sigh at tuluyan na akong humarap sa mga tao. Napahigpit ang hawak ko sa microphone ng mamataan ko ang dalawang taong kapapasok lang sa loob ng coffee shop na ito. Parang uminit bigla ang gilid ng mga mata ko ng makita sila. It was Aeness and his wife. And I felt my heart clinched in pain again when I saw him smile to his wife. At ng dumako ang tingin niya sa direction ko ay aksidenteng nagtama ang aming mga mata. Halata ang gulat sa mukha nito pagkakita sa akin. Mariing napapikit naman ako just to stop myself in tears. Nagpakawala ako ng malalim na buntong hininga at nagsimulang kumanta.
I heard that you settled down, that you found a girl
And you're married now.
I heard that you're dream came true
Guess she gave you things, I didn't give to you.
Old friend, why are you so shy?
Ain't like you to hold back
Or hide from the light.
I hate to turn up, out of the blue uninvited
But I couldn't stay away, I couldn't fight it
I had hoped you'd see my face
And that you'd be reminded that for me, it isn't over yet.
Hindi ko alam kung bakit ito ang napili kung kantahan. Basta't isa lang ang alam ko. Just for this day, just for this song I want to expressed what I truly feel dahil pagkatapos nito, I will try to move on and forget him. Napatingin naman ako sa gawi kung saan umupo si Aeness at ang asawa nito. Mariin ang pagkakatingin nito sa akin at hindi manlang niya ako nilulubayan ng tingin. Bakas na bakas ang lungkot sa mga mata nito.
Nevermind, I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you too
Don't forget me, I beg
I remember you said
Sometimes it last in love
But sometimes it hurts instead
Sometimes it last in love
But sometimes it hurts instead
Tumindi ang kirot sa dibdib ko lalo na't nakita kung hinawakan ng kamay ng asawa ni Aeness ang kamay nito na nagpabaling naman ng tingin kay Aeness dito at bahagya pang ngumiti si Aeness sa kanya. I sound so bitter right now. But that's what I really feel. Hindi naman nila alam kung para kanino talaga ang kantang ito.
You know how times flies, only yesterday
Was the time of our lives, we were born and raised
In a summer haze, bound by the surprise
Of our glory days
I hate to turn up, out of the blue uninvited
But I couldn't stay away, I couldn't fight it
I had hoped you'd see my face
And that you'd be reminded that for me, it isn't over yet.
Nevermind, I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you too
Don't forget me, I beg
I remember you said
Sometimes it last in love
But sometimes it hurts instead
Sometimes it last in love
But sometimes it hurts instead
Nang hindi ko na nakayanan ang kirot sa dibdib ko ay agad na ibinigay ko ang mic na hawak-hawak ko sa MC at bago pa tuluyang pumatak ang luha sa mga mata ko ay tumakbo na agad ako palayo.
"Excuse me." mahinang anas ko. Hindi ko na pinansin ang pagtawag ni Zach sa akin at tuloy-tuloy lang ako sa pagtakbo at tamang-tama din na papalabas na ako ng coffee shop ay doon ko na tuluyang inilabas ang mga luhang kanina pa gustong kumuwala sa mga mata ko. Really? I want to move on. I really wanted to. At gusto ko na ding sumuko pero ang hirap dahil there's still a part of that still want to hold on from him. Dahil mahal ko siya. Minahal ko siya ng sobra.
"I'm sorry, Miss." muntik na ako mawalan ng balanse ng dahil sa malaking katawan na bumangga sa akin mabuti nalang at maagap niyang hinawakan ang bewang ko. Nag angat naman ako ng tingin at tinignan ang mukha ng lalaking nakabunggo sa akin.
"Are you okay?" bakas ang pag aalala sa mukha nito. Nang makita ko ang mukha niya ay may kung anong bagay na kumirot ulit sa dibdib ko ng hindi ko alam and I had this urge to hug him na iyon din ang ginawa ko. He's face it remind me of someone. Someone that who caused me this kind of pain. Halatang nagulat ito sa ginawa ko at napaiyak ako sa mga balikat niya. Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko ngayon. But right now, I need someone's shoulder to lean on. Hindi ko alam kung gaano ako katagal na umiyak sa mga balikat niya hangga't sa unti-unti ng nababawasan ang bigat sa dibdib ko na kanina pa nakadagan sa akin.
"I'm sorry." paghingi ko ng paumanhin at agad na pinalis ang luha pisngi ko. Ngunit bago pa siya makapagsalita ay tuluyan na akong umalis sa lugar na iyon. How long would I endure this kind of feeling?
Nagpakawala ako ng malalim na buntong hininga at ramdam na ramdam ko iyong kirot sa dibdib ko habang tinatanaw ko ang babaeng mahal ko na tumatakbo palayo sa lugar na ito. I feel his pain. I felt it.And I really had this urge to run after her and hug her just to take away those pain in her. Am I the one that cause you that kind of pain, Wane? Do you love me already kaya ka nasasaktan ng ganoon? And why does I have this feeling na para sa akin ang kantang iyon? And,Shit. If that is really for me. I won't let you find another man instead of me. I won't let that to happened.
"Hey, bro." napangat naman ako ng tingin ng marinig ang boses na iyon at kumunot ang noo ko pagkakita sa kanya,
"Ang tagal mo. Bakit ngayon ka lang?" inis na tanong ko. It was my youngest brother, Airo Gaven Skwelin. Nagkamot naman ito ng ulo at hinila ang bakanteng upuan na nasa harapan ko.
"I saw her again." biglang saad nito.Napatingin naman ako sa kanya. "She crying, dude.Katulad din noong makita ko siya palabas ng condominium building mo. She cried right on my shoulder. And I can feel she is in deep pain."
Nagpakawala naman ako ng malalim na buntong hininga. I know what he mean. At hindi ako manhid upang hindi malaman kung sino ang tinutukoy niya.
"That's the reason why I called you up,right?. Kailangan na nating pag usapang tatlo ang bagay na ito."
"Are you really sure about that Aeness? Hindi pa ito ang tamang oras. At alam mo kung ano ang mangyayari kung gagawin mo ang bagay na ito ngayon." paalala sa akin ni Hadley.
"I know. I will face the consequence. At alam ko din naman na naiipit na din kayong dalawa sa sitwasyon natin ngayon. I think it's time na din. Lalo pa't magkakanak na kayo ng kapatid ko, Hadley."
Tumango naman silang dalawa sa sinabi ko. I know magiging mahirap ang bagay na ito. At alam ko din na mawawala ang natatanging bagay na ginusto ko mula pagkabata ko but I can't see Rewane hurting because of me. Simula palang naman kasalanan ko na ang lahat kaya ako lang ang kailangang managot sa bagay na iyon. Totoong kinasal kami ni Hadley and I already have my thrown on me pero parehong alam din namin na walang bisa ang kasalang naganap sa aming dalawa. It was void dahil kasal ako kay Rewane noon, na siyang hindi niya alam dahil pinapirma ko lang naman siya ng marriage contract ng hindi niya nalalaman.At kasal din si Hadley sa kapatid ko Hadley and I doesn't have any special affection with each other kaya lang kami nagpapakasal noon ay dahil sa tradisyon ng pamilya. Hadley love my brother as well as him kaya lang ng mga panahong iyon ay hindi sila pwedeng magkatuluyan. We can't broke family tradition. At hindi din pwede na mauna ang kapatid ko na magpakasal because one of the rule in the royal family is that the first son must get married first before the others. Mariing inilalathala ang bagay na iyon sa palasyo na dapat sundin ng lahat. Hindi talaga kami nagsasama ni Hadley instead sila ng kapatid ko ang magkasama sa iisang bubong iyon ngalang kailangang patago.
"Okay, let's start then. I know Mom and Dad would be furious about this.For almost two years we deceived everyone." saad ng kapatid ko.
"We don't have a choice back then, Hon. Hindi siya sumipot sa araw na napagkasunduan. Instead she choose to leave." agad na saad ni Hadley sa kapatid ko. Nagpakawala nalang ulit ako ng malalim na buntong hininga. I don't know what really happened back then kung bakit hindi siya sumipot noon.I sent her a letter two years ago but I guess she doesn't love me that time or doesn't feel anything from me kaya hindi siya pumunta gaya ng sinabi ko sa sulat.
Humiga na ako sa kama ko at pinilit kung inaalis ang mga pangyayari kaninang hapon sa coffee shop na iyon. I really need to move on at kagaya nga ng sabi ko I need to start a new. Masaya na siya sa buhay niya at dapat ganoon din ako. What we have is just a one sided love. Napabalikwas nalang ako ng bangon ng makarinig ako ng katok mula sa pinto.
"Bukas iyan." saad ko nalang at nanatiling nakaupo sa kama ko. Bumukas naman agad ang pinto at bumungad sa harap ko ang Kuya Shaveen ko. Malungkot na ngumiti ito sa akin at lumapit sa kinaroroonan ko.
"Someone wants to talk to you," agad na inilahad naman nito ang cellphone sa akin. Tinignan ko lang iyon.
"Sino?"
"Find it with yourself." malamig na saad nito. Napanguso nalang ako at hinablot ang cellphone niya. Inis na iwinakli ko ang kamay niya ng bigla niyang ginulo ang buhok ko.
"Kuya naman eh." nakapout na saad ko. He laugh at me and for the last time ginulo niya ulit ang buhok ko.
"Fight for what you feel, sis. Fight for someone you love." saad nito at tuluyang umalis. Napanguso naman ako. Is this what I get for having my two brothers? Bakit pareho sila ng sinasabi sa akin.
Hindi ko nalang iyon pinansin at agad na binalingan ang cellphone ni Kuya. Sino naman kaya ito? Bakit hindi nalang siya tumawag sa cellphone ko. Bakit kay Kuya Shaveen pa.
"Hello."pambungad ko ngunit wala namang umimik sa kabilang linya. Kumunot ang noo ko ng dahil dito.
"Hello, sino ito?" saad ko ulit ngunit wala namang umimik o sumagot. "Pinaglalaruan lang yata ako ni Kuya eh.'
Akmang papatayin ko na sana ang cellphone ng biglang may narinig akong boses.
"Wane," bahagyang natigilan ako ng marinig ang boses na iyon. Ang boses na iyon. No one owned it but him. Pakiramdam ko may pumiga na naman sa dibdib ko ng dahil doon.. "Please don't turn off the call. May sasabihin lang ako sa iyo."
"A-ano iyon?" pinigilan ko ang sariling boses ko na pumiyok ng dahil sa pang-iinit ng gilid ng mga mata ko. Nakarinig ako ng malalim na buntong hininga mula sa kabila bago siya nagsimulang magsalita.
"I'm sorry." Why does those words coming from him really pained me like hell? "I'm sorry If I'm hurting you. I'm sorry If I made you cry. I promise, aayusin ko lahat ng ito."
Hindi naman ako umimik dahil hindi ko alam ang dapat kung sabihin at hinintay ko lang na may idudugtong pa siya sa sasabihin niya. . "Do you still remember what I've said back then at the resort? I will still wait for you, Wane. Wait until you came up from you're decision. And when that day will come, I will let you decide and respect whatever it is gaya ng sabi ko."
Sandaling natigilan ito sa kabilang linya. Hindi naman ako ulit umimik. Ramdam na ramdam ko iyong kirot sa dibdib ko sa bawat salitang binibitawan niya. As if, he shared the same, pain as mine, the same loneliness and sadness as mine, and the same longing as mine.
"Wane." mahina pero mariing pagtawag nito sa pangalan ko. Mariing napapikit naman ako. It's like I hear some sough-ting sound from him. "I love you. And that's for real."
Napamulat naman ako ng marinig iyon mula sa kanya. Napatingin ako sa cellphone and call was already ended. Napatulala ako. What I hear is very clear. Narinig ko talaga iyon mula sa kanya. Naisubsob ko naman ang kamay ko sa mukha ko at napaiyak na naman ako. I already plan to give up. I already did. Kaya bakit may ganito na naman?