Monetenegro Heirs 5: You Never Knew It Was You (2nd Generation) ✔

Chapter Eight 👑

For real

Niyakap ko ng mahigpit ang unan ko at isinubsob ko ang mukha ko ng makarinig ako ng katok mula sa pinto ng kwarto ko. I silently cried and let out those tears that made my heart clinched in pain for what happened. Naiintindihan ko si Daddy kung bakit galit na galit siya sa akin. Kasi alam ko namang mali iyon. Maling-mali. But still all I want is just a day to be with him. To made myself happy.. For almost two years, I live with full of sadness and emptiness inside my heart. Regretting those chances i have when i was with him. Hindi ko pinansin ang paglundo ng kama ko. At hindi manlang binalingan ng tingin kung sino iyong pumasok sa loob ng kwarto ko.

"Wane." i hold my tears when I heard those voice. It was my Kuya Cleo. "I know how does it feel to love someone that is out of your reach. Na kahit anong gusto mo na makasama siya ay hindi na mangyayari. I already experienced that kind of pain. And there's only one who gave me hope not to give up in life and fought for that pain."

Naramadaman ko ang paghaplos ni Kuya sa buhok ko. Napaiyak na naman ulit ako. "And that is you, Wane." mahinang saad nito.. Hindi naman ako umimik and I just sobbed silently.

Ganito din pa kasakit noon ang naramdaman ni Kuya Cleo ng mawala si Nissa? O baka nga mas sobra pa sa nararamdaman ko. Hindi ko alam. Basta't isa lang ang alam ko. I can't take this kind of pain. It's like slowly eating myheart and soul in progress.

"Zach is waiting for you outside, Wane." malungkot na saad nito at narinig ko pa siyang nagpakawala ng malalim na buntong hininga. "Fight for what you think will make you happy, Wane. I'm just always here for you no matter what your decision maybe. Right or wrong. I'm here for you. Always, remember that."

At naramdaman ko ang pag alis niya sa kama ko. Hindi ako umimik hanggang sa narinig ko nalang ang tuluyang pagsara ng pinto. Napaiyak na naman ako. I should not burden myself from this kind of pain. Lalo na't alam kung maraming taong nasasaktan sa ginagawa kung ito.

"Hi." tipid na ngiti ang ibinigay ko kay Zach ng magkita kami sa coffee shop. I text him kahapon na makikipagkita ako sa kanya ngayon dahil na din sa hindi ko pagsipot sa kanya noong nagpunta siya sa bahay namin ng isang araw. I felt guilty though dahil alam kung marami na akong project na napapalampas at hindi nagagawa this past few days, na hindi ko nagawang siputin.

"Atlast, you came out from you shell." bulalas nito. Ngumiti lang ako at umupo sa kaharap niyang upuan . May inilapag naman siyang folder at tinignan ko lang ang mga iyon.

"That's some of your project that you've missed. Mabuti nalang at napa-reschedule ko ang mga iyan. We really need to go back to Vegas, Wane. Dahil sa upcoming world tour mo doon." Napatango nalang ako sa sinabi niya at hindi ko magawang umimik. I think it for the best. Mabuti na rin iyon malayo ako dito. Atleast, pansamantalang makakalimutan ko muna siya. Napabuntong hininga naman si Zach at tinignan ako ng mariin.

"I heard what happened." anas nito. Napayuko nalang ako. Ano naman ang sasabihin? "I won't say anything dahil kung ako din naman ang nasa posisyon mo. I maybe do the same."

"Good afternoon, everyone." Nabaling naman ang tingin namin ni Zach sa pinanggalingan ng boses. May nakaset up na stage sa gitna kaya napakunot ang noo ko at nagtatakang tingin ang binaling ko kay Zach. Nagkibit balikat naman ito.

"I guess it's for there anniversary celebration. Mag-aapat na taon na din kasi ang coffee shop na ito." sagot nito. Nagpakawala nalang ako ng malalim na buntong hininga at binalingan iyon nagsasalita sa harap.

"Dahil anniversary ngayon natin. Ay may inihanda po kaming program. At bago natin iyon simulan. We would like to request Ms. Rewane Montenegro, to sing a song for all of us.."