PARANG huminto ang tibok ng puso ni Callan. Sigurado siya doon. Sobrang naging mabilis ang pangyayari. Tumakbo papunta ang kanyang asawa. Hindi agad niya nahabol dahil sa pagpigil ng kanyang ina. Ngunit sa paglingon niya, nakita niya itong nahulog sa hagdan. Umalpas ang tili sa kanyang ina, pero parang hindi niya iyon naparinig.
"Kira.."
"Aray ko.." Nakapikit ang mga mata ng asawa at bakas ang sakit sa magandang mukha nito. Tila namanhid ang buong pagkatao niya. Nanginginig ang kamay niya, at nararamdaman niya ang pagdaloy ng lamig sa bawat himaymay ng kanyang katawan. Sa nanginginig na boses ay tinawag siya nito. "C-Callan.."
"Oh, my God!" boses ng kanyang ina sa likod niya. "Dinudugo siya!"
Nanlaki ang mata na napatingin siya sa hita nito. Tama ang ina. May dugong dumadaloy sa mga hita nito. Mabigat na bumuos ang dugo sa ulo ni Callan at tinudyo ng takot ang kanyang sikmura. Pero hindi niya pinansin ang nararamdaman. Hindi niya iyon dapat bigyang pansin. Kailangan niyang mag-focus sa sitwasyon ng asawa.
"Anong masakit? Kira, answer me. Anong masakit?"
"Ang tiyan ko.." Napapangiwi na hinaplos nito ang tiyan. Nakita din niya na tumama ang ulo nito sa tiles kaya nakakasigurado siyang nahihilo ito. Mabilis na binuhat niya ito. "Dadalhin kita sa ospital. Please, don't close your eyes, hon. Look at me." he said, his voice rough but trembling.
Tumango ito. Isinakay niya ito sa kanyang kotse. Nakita niya na nakaparada pa rin ang sasakyan na dala ng kanyang Mommy. Sumunod ito sa labas. Nang tingnan niya ang mukha ng ina, nakita niya ang guilt na nakalarawan sa mukha.
Mapait na ngumiti si Callan. Hindi iyon ang tamang oras para sumbatan n'ya ito. Nanganganib ang buhay ng mag-ina niya. Iyon ang dapat niyang isipin.
Dinala niya si Kira sa malapit na ospital. He waited outside the room. Lihim na nagdarasal. Ang tanging konsolasyon na lamang niya sa sarili na hindi mapapahamak ang kanyang mag-ina ay ang isipin na malakas ang kanyang asawa. Hindi niya alam kung ilang oras siyang naghintay.
"Mr. Fontanilla.." tawag ng isang boses na nagpaangat sa kanyang mukha. Napatayo siya nang makita ang doctor na sumuri kay Kira. Agad niyang naramdaman ang lamig na dumaloy sa kanyang mga ugat. Parang bumuhol ang kaba sa puso niya, pumulupot ang takot doon.
"Doc, k-kumusta na po ang asawa ko?"
"Maayos na ang kalagayan ng asawa mo, Mr. Fontanilla. But unfortunately, hindi maganda ang resulta ng pagkakahulog niya sa hagdan."
Napakurap siya. "W-What do you mean, Doc?"
Bumuntong-hininga ito at nagsalita, "She lost the baby. I'm sorry."
Tila punyal na tumarak sa dibdib ni Callan ang sinabi nito. Nanginginig ang kamay na naisuklay niya ang buhok at marahas na bumuga ng hininga.
Parang gusto niyang manuntok at manakit.
Ngunit nangibabaw ang sakit na naramdaman niya sa pagkawala ng buhay na binuo nila ni Kira. Namalayan na lamang niya ang pag-iinit ng mga mata, kasunod niyon ay ang pagbagsak ng mga luha sa pisngi niya.
UNANG bumungad sa paningin ni Kira ang puting kisame sa pagmulat niya ng mga mata. Humugot siya ng hininga at remihistro sa pang-amoy niya ang nakakahalinang panlalaking pabango na tanging sa asawa niya naaamoy. Slowly, bumaling siya sa kaliwang bahagi ng kama.
Naroon si Callan. Nakapikit ang mga mata at natutulog. Napakunot-noo siya nang makita ang bakas ng natuyong luha sa pisngi nito.
Umiiyak ba ito?
Gumalaw ang kamay niya upang hawakan ang gwapong mukha nito. He looked so stressed. Walang kapayapaang nakalarawan sa mukha nito. Parang may gumugulo sa isipan nito.
She called his name. "Callan," maliit at paos ang tinig niya. Di nagtagal ay nagmulat ito. Nabasa niya ang lungkot sa asul na mga mata nito.
"O, bakit?"
"Ayos na ba ang pakiramdam mo?" balik tanong ng asawa.
Tumango siya. "Maayos naman." Tinitigan niya ito. He don't look okay. Walang liwanag sa mga mukha nito. Bigla niya naalala ang nangyari bago siya mawalan ng malay. Nawalan siya ng balanse sa pag-akyat sa hagdan dahilan upang mahulog siya at mauntog sa tiles. Pagkatapos nun ay naramdaman niya na may likidong umaagos sa dalawang hita niya.
May kilabot na gumapang sa balat niya nang may mapagtanto at kusang nahawakan niya ang tiyan. Naalala niya ang maliit na nilalang sa kanyang tiyan.
Ang baby niya.
Tumingin siya kay Callan.
Nag-iwas ito ng tingin, tila tumatangging bigyan siya ng sagot. "Anong nangyari sa baby natin?" tanong niya, ang boses ay bahagyang nanginig. "Hindi naman siya naapektuhan sa pagkakahulog ko sa hagdan, di ba? I did not lost him.. Hindi, di ba?"
Tumungo ang asawa niya. Ilang segundong hindi nagsasalita. "Our baby is a girl, not a boy. Ngayon ko lang nalaman ang tunay na kasarian ng magiging anak sana natin. So, kailangan pala pangalan ng babae." Pilit na ngumiti ang lalaki at hindi iyon umabot sa mata nito.
"What about Cara? Cara is a good name. Ano sa tingin mo?"
Hindi niya alam 'yon. Hindi pa kasi nila napapatingin kung babae o lalaki ang magiging anak nila. "Hindi 'yon ang tinatanong ko."
Hinawakan ni Callan ang kamay niya at pinisil iyon. "Mamaya makakauwi ka na rin. Twenty four hours ka rin dito. Pagkauwi natin, babawi ako. Mamamasyal ulit tayo---"
"Huwag mong ibahin ang usapan, Callan!"
Napahinto ito at napatitig sa kanya.
"Sagutin mo ako. Anong nangyari? Ayos lang ba ang baby natin? Hindi ba.. H-Hindi ba ako nakunan?" Parang hirap na hirap siyang sabihin ang huling linya. Nararamdaman niya ang paninikip ng dibdib. Hindi niya makakayanan kung may mangyaring hindi maganda sa baby niya. Hindi niya mapapatawad ang kanyang sarili..
"The baby didn't survive."
Nag-init ang mga mata ni Kira at natutop ang bibig. Tila huminto sa pagtibok ang puso niya.
The baby didn't survive.
"No.." Napakurap siya, sunod sunod ang naging pagpatak ng luha niya. Tumingin siya kay Callan. "Tell me your just joking.. Tell me, Callan, please. Nagbibiro ka lang, di ba?"
Suminghap ang lalaki at marahas na sinuklay ang buhok. Malungkot ang kulay asul na mga mata nito at parang walang buhay ang mukha nito.
Parang may humalukay sa kanyang sikmura. Parang malungkot na musika na muling dumaloy sa isipan niya ang sinabi nito. The baby didn't survive.
"It's not your fault.." Lumipat ito sa gilid niya at niyakap siya. Mahigpit. "It's not your fault, hon."
Impit na umiyak si Kira sa dibdib ni Cllan. Bakit? Anong kasalanan niya para kunin ng maaga ang kanyang anak? Umiiyak na ibinaon niya ang mukha sa kanyang palad. Gusto niyang sumigaw at bumaluktot.
Nakikita niya sa isipan ang itsura ng kanyang anak kung sakaling naisilang pa niya ito. Isang batang babae. Kulay asul ang mga mata, tulad ng kay Callan. Nakakasigurado siya na magiging isang maganda at mabuting bata ito paglaki. Pero dahil sa kawalan niya ng pag-iingat, hindi na niya ito makikita pa. Hindi na..
The baby didn't survive.
No. She lost the baby.
Kasalanan niya.. Kasalanan niya.
Walang tunog na sumigaw siya. Humigpit ang yakap sa kanya ni Callan. Pero wala siyang maramdaman kundi sakit.
Hanggang sa makarating na ulit sila sa bahay ay parang hindi pa rin niya matanggap ang nangyari.
"You need to eat, honey. Hindi maganda kung malilipasan ka ng gutom," sabi ni Callan nang pumasok ito sa silid niya. Nakahiga siya sa kama.
Pinahid niya ang luha sa kanyang pisngi at tumalikod dito. Ayaw niya na makita nito ang pagdurusa niya. Ang pagiging miserable niya. "Iwanan mo muna ako, Callan. Gusto kong mapag-isa."
"I can't do that. Hindi kita iiwanan, lalo na ngayon." Naramdaman niya ang pag-akyat nito sa kama. Ang sunod niyang naramdaman ay ang mainit na yakap nito sa katawan niya. "Hindi mo kailangan na sisihin ang sarili mo. Walang may kasalanan--"
Kumawala siya dito at marahas na bumaling sa binata. "Hindi mo ba nakita? Dahil sa kawalan ko ng pag-iingat, nawala ang anak natin! Hindi mo kailangan na sabihin pa 'yan dahil malinaw sa akin na kasalanan ko. Kasalanan ko kung bakit siya nawala. Kung hindi ako nagpadala agad sa emosyon ko, kung hindi dahil sa mga nalaman ko sa ina mo, hindi ko makakalimutan na may isang buhay ako na dapat ingatan at isipin bago ang sarili ko."
Sunod-sunod ang naging patak ng luha niya. "It's my fault, Callan. Hindi ako nag-ingat."
"Hindi ko gustong sisihin mo ang sarili mo. Lalong hindi ko gusto na makita kang mahirapan ng ganito. Hindi mo ginusto na mawala ang baby natin."
Umiwas siya ng tingin. Oo, hindi ginusto ang nangyari. Walang ina ang gugustuhin na mawalan ng anak. Pumikit siya ng mariin. "Still i want to be alone. Hayaan mo muna ako na mag-isa. Please."
Bumuga ng hininga si Callan. "Okay. If that's what you want." Pinanood niya ang pagbaba nito sa kama at paghakbang nito palabas ng kwarto. Nang isarado na nito ang pinto ay napabaluktot na lang siya.
Niyakap niya ang sarili habang mag-isang lumuluha.