Tıpkı Marki Farang ve Navier'in korktuğu gibi Kosair öldürücü bir ruh halindeydi. Aşırı sinirlenmişti. Damarlarındaki kan sıcak lav misali nabız gibi atıyordu.
Kosair, Trovi Malikanesi'nde oturamadı bile. Vikont Roteschu'nun evini terk ettiğini duyar duymaz Kosair onun peşine düştü.
Ancak o ona ulaşamadan birkaç iri yapılı, kaslı adam yoluna çıktı. Kosair onları atlatmaya çalıştı ama onlar sürekli onun yolunu tıkadılar. Adamlar etrafta kimsenin olmadığından emin olmak için kontrol ettikten sonra Kosair'i yakasından yakaladılar.
"Kosair Trovi, sen misin?"
Kosair kaşlarını çattı. Pek çok kez kavgaya karışmıştı ama onun kim olduğunu bilen hiç kimse kavgaya girişmezdi. Bunu yapacak kadar aptal olanlar yalnızca tamamen sarhoştu veya akıl sağlığı yerinde değildi.
Ama eğer bu insanlar onun Trovi ailesinden olup olmadığını doğruluyorsa bu şu anlama geliyordu:
'Birisi onları benim için gönderdi.'
Bir kahkaha attı. İri adam Kosair'i daha sıkı kavradı ve ona küçümseyerek baktı. Kosair ona göz kırptı ve adam doğrudan yüzüne kükredi.
"Kendini ne zannediyorsun?"
Ancak adam konuşmayı bitiremeden, bedeni yere fırlatılırken görüşü hızla değişti. Diğer iri yapılı adamlar yoldaşlarının bu kadar kolay ters döndüğünü görünce şaşırdılar ama sayıca Kosair'den üstündüler ve ona saldırdılar.
Kavga çok uzun sürmedi. Sayısız savaş alanını kasıp kavuran Kosair, yalnızca yumruklarını kullanan bazı sokak çocuğu serserilere karşı asla kaybetmeyecekti. Kosair kılıcını çekti.
"Korkak! Silah kullanıyorsun!"
"Peki, sayıca üstünken bana saldıran korkaklar siz değil misiniz?"
Kosair beş adamı hızla yendi ve kaçmaya çalıştıklarında kılıcını onlara doğrulttu. En iri yapılı adamın yanına yürüdü ve silahını adamın kasıklarına dayadı.
"Peşimden gelmeni sana kim emretti?"
"Ne-ne, kim emretti derken?"
Adam işverenine sadık kalmaya çalıştı ve Kosair kötü bir gülümsemeyle şöyle dedi: "Öyle mi, o halde müstakbel çocuklarına güle güle de!" Korkan adam aniden bilgiyi ağzından kaçırdı.
"Sıska, orta yaşlı bir adamdı! Adını bilmiyorum!"
Pek çok sıska, orta yaşlı adam vardı ama Kosair bunun kim olduğunu kafasında kabaca özetledi.
Vikont Roteschu.
Kosair'ın ifadesi karardı ve iri yapılı adam keskin bir nefes aldı. Kosair kılıcını fırlattı ve kılıcının kabzasıyla onları bayıltmak için diğer herkesin kafasına vurdu ve ardından vücutlarını bir ara sokağa sakladı. Daha sonra Vikont Roteschu'nun yerini doğrulamak için bir hizmetçiyi çağırdı.
"Saraya gitti."
"Arabayla mı?"
"Hayır, yürüyerek. Görünüşe göre yan bir girişten girecek."
"Atımı getirin."
Hizmetçi atı getirdi ve Kosair atına binip hızla hareket etti; hizmetçi de onun arkasındaydı. Saraya yaklaştıklarında Kosair atından indi ve hizmetçiye atı başka bir yere götürmesini emretti.
Koshar, saraya giden herkesin gitmek zorunda olduğu bir yolun yanında saklı kaldı, sonra Vikont Roteschu'nun yaklaştığını fark etti. Kosair dışarı atlayıp onu yakaladı ve ıssız bir yola sürükledi.
"Aman Tanrım! Neler oluyor?"
Vikont Roteschu var gücüyle mücadele etti ama Kosair'in elinden kurtulamadı.
"Çekil üzerimden, seni velet! Gitmeme izin ver!"
Vikont Roteschu var gücüyle bağırdı ve Kosair hançerini çıkarıp vikontun yüzüne yaklaştırdı.
"Bunu görüyor musun?"
"!"
"Bir daha bağırırsan bunu boğazına saplarım."
"A-ah...!"
Vikont Roteschu öfkeyle sarsıldı ama korku galip geldi. Kosair öfkesiyle ünlüydü ve Vikont Roteschu bu ıssız yolda yavaş ve acı dolu bir ölümle ölmek istemiyordu.
Vikont Roteschu sessizleşti ve Kosair boynunun yan tarafına vurarak onu yere serdi. Kosair, vikontun vücudunu terk edilmiş bir eve getirdi, onu penceresi olmayan bir odaya attı ve ardından kapıyı kapattı. Kosair önceden herhangi bir ip ya da sandalye hazırlamamış olsa da oda sanki birisi onları oraya benzer bir amaç için getirmiş gibi bu eşyalarla doluydu. Kosair ağzını kapattı ve vikontu sandalyeye bağladı, ardından onu uyandırmak için yanaklarına tokat attı.
Vikont Roteschu gözleri açılmadan önce kıpırdandı ve Kosair'in tehditkar ifadesini görünce paniğe kapılarak kurtulmaya çalıştı. Ancak ağzındaki bez onun bağırışlarını bastırdı ve ip onun hareketini kısıtladı. En iyi ihtimalle sandalyeyi neredeyse devirecek kadar sallayabildi. Vikont çabayla nefes nefese kaldı ve Kosair sırıtarak vikontun kulağına dokundu.
"Şimdi bezi kaldıracağım, o yüzden çığlık atma. Eğer bunu yaparsan kulağın çok acır."
Elbette senin kulağın, benim değil. Kosair bunu o kadar sessizce fısıldadı ki vikont ancak dehşetten titreyebildi. Ancak uyarıya rağmen Vikont Roteschu, tıkaç kaldırılır kaldırılmaz çığlık atmaya başladı. Bu çığlığa cevap olarak Kosair onun kafasını tuttu ve kulaklarından birini kesti.
Vikont Roteschu'nun daha önceki şüphelerine rağmen, Kosair'le ilgili dehşeti artık ilk elden deneyimlemişti. Acı vücudunda patladı. Kosair çığlıklarını bastırmak için bezi tekrar ağzına tıktı ve bir melodi mırıldanırken yarı yırtılmış kulağını yere fırlattı.
Vikont Roteschu bu noktada yarı baygındı ama bayılmadı ve Kosair'e dik dik bakmayı başardı. Kosair kanlı parmaklarıyla alnını sildiğinde vikont direnmeye çalışmanın bir anlamı olmadığını anladı. Karşısındaki canavarın içinde zerre kadar empati yoktu.
Vikont Roteschu sessizleşirken Kosair onun omzunu okşadı ve başından beri böyle olması gerektiğini söyleyerek onu övdü. Bir saniye sonra Kosair ona yumruğuyla vurdu.
Kosair hareketsiz otururken neden ona vuruyordu! Vikont bu adaletsizlik hakkında bir şeyler söylemeye çalıştı ama Kosair'in yumrukları onu her yerden yumruklamaya devam ederken konuşmak için ağzını açamadı.
Kosair onu kum torbası gibi kullandı ve vikont bayılırken Kosair cep saatini çıkardı. Sonra onu bir kenara koydu ve sandalyeye bağlı topal adama baktı. Kosair, kurbanının ölmeyeceğini deneyimlerinden biliyordu ve saldırısını, sakatlığa değil, yoğun acıya neden olacak şekilde ayarlamıştı.
Kosair, Vikont Roteschu'yu tekrar uyandırmak için yüzüne tokat attı. Adam kan çanağı gözlerini kırpıştırarak açtı.
"Şimdi uyandın mı?"
Kosair gülümsedi, selamlarını verdi ve ağzındaki bezi çıkardı. Vikont Roteschu bu sefer hiçbir şey söylemedi ama dudaklarından birkaç küçük inilti çıktı. Kosair bu sefer ona vurmadı ve bunun yerine bir mendil çıkarıp vikontun kanlı dudaklarını sildi.
"İhtiyacım olan bilgiyi elde etmek için mümkün olduğunca huzur içinde gidiyordum. Neden bu kadar şiddetli olmak zorundaydın?"
"Şiddetli? Sen..."
Vikont Roteschu, Kosair'in gözlerini görünce ağzını kapattı. Vikont Roteschu, Kosair'in Rashta'yı araştırdığını duyduktan sonra, Kosair'e o kadar kötü zarar vermeleri ve önümüzdeki birkaç ay boyunca sakat kalması emriyle adamlar göndermişti. Kosair muhtemelen o zaman öğrendi.
Kosair başka bir sandalye çekip onun önüne oturdu.
"O kadına yardım mı ediyorsun?"
"Hangi kadın?"
"İmparatorun cariyesi."
"Ben...ben..."
"Bana yalan söylemeye bile kalkışma."
"..."
Vikont Roteschu ağzını kapattı. Rashta'yı o kadar sık ziyaret etmişti ki herkes aralarında bir ilişki olduğunu biliyordu. Kosair sırıttı.
"Konuş."
"Ne demek istiyorsun?"
"O kadın hakkında."
"Peki onun..."
"İlgimi çekecek herhangi bir şey."
Koair, sanki bu konunun çoktan unutulduğunu düşünüyormuş gibi, Vikont Roteschu'nun kendisine saldırmak için nasıl adam tuttuğu konusunu gündeme bile getirmedi. Bunun yerine Rashta hakkında bilgi bulmaya odaklanmıştı. Vikont Roteschu yutkundu.
"O sıradan biri."
"Köle olarak doğdu, değil mi? O kaçak bir köle. Kendin söyledin."
"Şey...bu bir yanlış anlaşılmaydı..."
"Vikont, ne kadar sabırlı olduğumu biliyor musun?"
"!"
"Pek sabırlı olduğum söylenmez."
Kosair korkunç bir gülümsemeyle dudaklarını kaldırdı ve Vikont Roteschu sırtından aşağı bir ürperti indiğini hissetti. Birini öldürmeden önce yapılan bir tür gülümsemeydi bu.
Vikont Roteschu aceleyle cevap verdi.
"Evet, Rashta kaçak bir köle!"
"Bunu zaten biliyorum. Başka?"
"Başak?"
"Kaçak bir köle olduğu bir süredir kamuoyunda biliniyordu. Başka bir şey söyle."
Vikont Roteschu, Kosair'in isteyeceği şeyler için beynini zorlamaya çalıştı. Kosair zaten zengindi, dolayısıyla rüşvet söz konusu bile olamazdı. Aynı zamanda Vikont Roteschu'nun onu Rashta'nın bir zayıflığıyla yatıştırması gerekiyordu. Vikont Roteschu cevabı bulur bulmaz bağırdı.
"Bir bebek! Bir bebeği var!