TULOG pa si Callan ng magising si Kira kinaumagahan. Hindi niya namalayan na nakatulog na pala siya habang nasa byahe kagabi. Napansin niya na ang manipis na pantulog na suot niya. Malamang ay pinalitan ni Callan ang suot niya kagabi.
Napangiti si Kira. How sweet of him.
Hinalikan niya ito sa pisngi bago bumaba ng kama. Natungo siya sa banyo para magsepilyo at maghugas ng mukha. Fresh pa rin sa isipan ng dalaga ang nangyari kagabi. Hindi siya naipakilala ng ayos ni Callan sa parents nito. The night turned out to be the worst night ever. Hindi man lang sila nakatagal doon ni Callan. Hindi man lang din niya nakausap ang mga magulang nito tulad ng gusto niyang mangyari.
Kahit di magsalita si Callan, alam niya na nag-iisip rin ito dahil sa inakto ng ina nito. Alam niya na naguguluhan ang binata.
She just don't want to talk about that last night kaya pinili niyang ipikit ang mga mata. Ayaw niyang ma-stress.
Napakunot-noo si Kira nang makarinig siya ng katok mula sa labas ng pinto ng bahay niya. Sinong bisita niya? Unang naalala niya ay si Jiro. Hindi maganda ang naging behavior nito last time na nagpunta sa bahay niya.
"Kira!" tawag ng kumakatok sa pintuan. Pamilyar ang boses..
It took five seconds for her to realize it was her mother's voice!
Awtomatikong nanlaki ang mata ni Kira. Nandito ang kanyang mama? What! Paano? Pagtingin niya sa isang bintana sa baba ay nandoon nga ang kanyang ina. Hindi ito nag-iisa dahil kasama nito ang kanyang papa!
Bigla niyang naalala na natutulog pa si Callan sa silid niya. Patay tayo dyan! Natutop niya ang bibig.
"Kira, nandyan ka ba?" malakas ang tinig ng kanyang ina. "Kira!"
"Baka naman tulog pa ang anak natin," sabi ng kanyang ama.
"Tulog pa? Sanay na 'yon magising ng maaga. Alas singko pa lang nagigising na ang anak natin. Saka, may trabaho 'yon. Ano bang oras na? Malapit na mag-alas otso. Imposible namang natutulog pa 'yon." Muli tinawag ng kanyang pangalan.
Parang nawalan ng kulay ang mukha niya. Kung pagbubuksan niya ang mga ito, wala naman magiging problema. Pero paano kung biglang lumabas ng kuwarto si Callan? Kung minsan ay naka-boxers lang na lumalabas ng silid ang binata. Tiyak na kokomprontahin siya ng mga magulang. At malalaman ng mga ito na nagsasama na rin sila ng binata sa isang bubong.
Nakagat niya ang ibabang-labi. Kung hindi naman niya bubuksan ang pintuan, siguradong hindi titigil kakatawag sa labas ang mama niya. Diyos ko! Bakit ba hindi nagsabi ang mga ito na luluwas pala sa Maynila at bibisitahin siya?
"Kira! Alam kong nandyan ka pa buksan mo---"
"H-Hi, Ma!" Sa wakas ay naglakas-loob na rin siyang buksan ang pinto. Bahala na si Batman. Hindi naman siguro basta-basta magigising si Callan.
Parehas na napangiti ang mga magulang niya nang makita siya. "Kira!" Ang mama niya ang unang yumakap. Ilang buwan na din sila nitong hindi nagkikita. Sa telepono lang sila nag-uusap. Minsan lang naman sila nakakapag-usap sa Skype. Kadalasan lang talaga ay sa text at tawag.
"Namiss kita anak. Parang mas gumanda ka pa yata ngayon kumpara doon sa huling pagkikita natin." Tila nanggigil na pinisil ng kanyang ina ang pisngi.
"Parang medyo nagkakalaman na ang anak natin." pagpansin ng kanyang papa.
"Aba, oo nga ano? Wala naman pala kaming dapat ipag-alala ng papa mo. Mukhang kumakain ka naman ng tama at hindi nagpapakagutom."
Pinigilan ni Kira ang mapangiwi. Kung alam lang ng mga ito kung ano ang katotohanan.
Pinapasok niya ang mga ito sa bahay. Nangangamba pa rin siya dahil nandoon sa silid niya si Callan. Anumang oras ay posibleng lumabas ito ng kwarto at malaman ng kanyang mga magulang na doon natutulog ang binata. Hindi puwedeng malaman ng mga ito ang bagay na 'yon. Lalo na ng kanyang mama.
"Ma, nakapag-almusal na ba kayo?" tanong niya.
Ang papa niya ang sumagot. "Hindi pa kami kumakain ng mama mo. Dadaan sana kami kanina sa fast food chain pero itong mama mo atat na pumunta dito."
"Ah, ganoon po ba? Meron naman po d'yan sa ref na makakain. Ano ba ang gusto n'yo, Pa?"
"Kahit ano, anak. Basta sabay-sabay na tayo mag-almusal. Teka, ano ba'ng oras ka napunta sa restaurant mo?" natanong nito.
"Mamaya pa naman, Pa. Maaga na naman napunta doon 'yong bago kong manager, si Themarie. Kaya kahit tinatanghali ako sa paggising---"
"Bakit ka pa tinatanghali sa paggising?" magkapanabay na tanong ng kanyang mama at papa.
Napangiwi si Kira. "Err---" Ano'ng sasabihin niya? Alangan naman na sabihin niyang, "Inaabot kasi po kami ni Callan ng umaga kaya ganoon."
That would be the worst answer. Oo, alam na ng kanyang mama ang tungkol sa kanila ni Callan. Maaaring di pa alam ng kanyang papa dahil baka hindi sinabi dito ng kanyang ina. But for sure, hindi pa nito inaasahan na may nagaganap na sa kanila ng nobyo. At mas lalong di nito aasahan kung ipagtatapat niya ang kanyang pagbubuntis.
Hindi maganda ang resulta ng naging huling pag-uusap nila ng kanyang ina na si Reina sa telepono. Sinabihan siya nito na layuan si Callan at putulin ang relasyon sa nobyo. She didn't know what's wrong.
Hindi niya gugustuhin na lumayo kay Callan. Wala siyang nakikitang mali sa relasyon nila. They love each other. At sa tingin niya, huli na para putulin ang koneksyon kay Callan. May isang buhay na ang nabuo dahil sa tamis ng kanilang pagmamahalan.
"Kira?" pagputol ng kanyang mama sa pag-iisip niya.
Humugot siya ng hininga. "Inaabot po kasi ako ng hatinggabi minsan sa panonood ng TV."
"TV?" Napahalakhak ang papa niya. "Ikaw talagang bata ka hindi ka pa rin nagbabago. Hilig mo pa rin manood ng primetime bida."
Nakahinga siya ng maluwag. "Syempre naman, Pa. Naaaliw pa rin naman ako sa mga TV Shows ngayon." Pero alam niya sa sarili na matagal na siyang natigil sa panonood ng TV.
Callan was her only addiction.
"Sige, mag-almusal muna tayo."
"Mauna na kayo sa kusina, 'Ma."
"Bakit?"
"May titingnan lang ako sa kwarto, sa itaas." pagpapaalam niya. Kailangan lang niya na masigurado na hindi siya mabubuking o mas tamang sabihin na hindi malalaman ng kanyang magulang na doon natutulog sa silid niya si Callan.
Tumango ang mga ito at nauna na sa kusina. Nagmamadaling umakyat sa itaas si Kira at nagtungo sa silid niya. Natutulog pa rin si Callan. Mukhang mahimbing ang tulog ng binata. Kung pagmamasdan ang mukha nito habang natutulog parang bata ito.
Hindi niya maiwasan ang mapangiti.
Nabura lang ang ngiti niya ng maalala na kailangan nga pala niya itong itago mula sa parents niya. Ayaw man niyang gisingin ito, pero kailangan niyang gawin 'yon.
"Callan, Callan.. Uy, gising." Sunod-sunod na niyugyog niya ang balikat nito.
He moaned, but didn't open his eyes. Pinigilan niyang pumalatak.
Ang hirap naman gisingin ng kumag na ito. At teka, kailan pa siya nahirapan "gisingin" ito? Napatingin siya sa umbok sa pagitan ng hita nito.
Nag-init ang pisngi ni Kira.
Ang bahaging iyon lang ba ang madaling gising dito? Infairness, parang gusto niyang abutin iyon ng kamay at himasin..
Ay, naku, Kira! Maghunos dili ka!
"Uy, Callan.. Gumising ka nga."
"Uhhh.."
"Ano ba, uy, tanghali na mokong!" Pigil niya ang boses na sumigaw.
"Uhh.. Mamaya na."
"Anong mamaya---Hoy, bitawan mo ko!" mariing sabi niya nang hilahin siya nito pahiga at ikulong sa mainit na yakap. Nakapikit man ito, pero may pilyong ngiti ang naglalaro sa labi nito.
"Can we just stay like this forever, hon? Hmmm..." bulong nito sa may tenga niya. God, his breath was ecstacy! Inutusan niya ang sarili na huwag kiligin ng todo.
"Paano kung sabihin ko sa 'yong walang forever?"
He let out a soft, delicious chuckle. "Yeah. Walang forever."
Dismayadong napasimangot siya. "Ay, ganoon? Wala palang forever kaya bitawan mo na ako."
"Walang forever, but i'll make sure that i will always love you."
"Heh! Mambobola ka pa."
Iminulat nito ang mga mata at sinalubong ang mga mata niya. Darn, his blue eyes could melt her bones literally. "I love you, hon. I love you, i love you, i love you---"
"Heh! Tama na. Pakikiligin mo pa ako." Hindi na niya mapigilan ang mapangiti.
"Mas gusto kong nakikita kang kinikilig."
"Aba't bakit naman?"
"Para alam kong ako lang ang mahal mo."
Muling nabura ang ngiti niya nang marinig ang boses ng ina na tumatawag mula sa ibaba.
Nagsalubong ang kilay ni Callan. "Sino 'yon?" tanong nito.
"Si Mama."
"Nandito sila?"
"Oo." Kumalas siya sa yakap nito. "Oh my, baka malaman nila na dito ka natutulog. Kailangan mong magtago."
Lumalim ang pagkakakunot-noo ni Callan. "Why would i need to hide?"
"Kasi nga mabubuking ako."
"Bakit, ano ba ang tinatago mo?"
Pinandilatan niya ang binata. "Malamang, ikaw ang itinatago ko."
Bumangon ito. "Itinatago mo ako from your parents?" Bahagyang nagdilim ang mukha ni Callan. Rinig niya ang pagkadismaya sa boses nito.
Natigilan si Kira. "B-Bakit?"
"Anong bakit? You're parents are here. Itatago mo ako sa kanila imbes na ipakilala?"
Sabay silang napalingon ni Callan nang marinig nila ang isang malakas na tikhim mula sa pintuan.
Gayon na lamang ang pagtakas ng kulay sa mukha niya nang makitang nandoon ang ama niya. Sa likod nito ay ang kanyang ina..