လူတစ္ေယာက္၏ဘဝကို သိသိသာသာေျပာင္းလဲနိုင္ေစသည့္ ျဖစ္ရပ္ေတြက မၾကာခဏမျဖစ္ေပၚတတ္ေပ။ သို႔ေပမဲ့ ထိုသို႔အခ်ိန္ေရာက္ျပန္လွ်င္လည္း ရွိသမွ်ေသာအင္အားမ်ားႏွင့္ ႀကံ့ႀကံ့ခံလို႔ရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္။
ေႏြဦးသည္ ထိုအခ်ိန္ကာလကို ထပ္ၿပီးျဖတ္ေက်ာ္ေနရျခင္း။
အၿမဲတမ္းသူ႕တိုက္ခန္းေရွ႕မွာေစာင့္ေနတတ္ၿပီး သူႏွင့္အတူအိမ္ထဲလိုက္ဝင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည့္ ဆယ္ေလးကို အသံတိတ္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ဆက္ဆံမိသည္။ ထပ္ၿပီးလာေနရင္ ငါအိမ္ေျပာင္းဖို႔ပဲရွိေတာ့တယ္ ဆိုေသာစကားမွာ ဆယ္ေလးကသူ႕ကို လုံးဝလက္လႊတ္လိုက္ဟန္ရွိသည္။ သူကလည္းသူပါပဲ...ဆယ္ေလးကို ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းထိ တြန္းပို႔လိုက္တာ။ထပ္ၿပီး စီးကရက္ေတြကသူ႕ကို အေဖာ္ျပဳေပးသည့္အရာေတြ ျဖစ္လာသည္။
စားေပးမည့္သူမရွိဘဲ မုန့္ထုပ္ေပါင္းမ်ားစြာကို သူဝယ္သိမ္းထားမိတုန္း။
သူ႕ဘဝဟာ ေနေရာင္ျခည္မရသည့္သစ္ပင္လိုမ်ိဳး ေျခာက္ေသြ႕ေသဆုံးသြားသည္။ ဘဝကို ကိုယ္တိုင္ပိတ္ဆို႔ကာရံၿပီး ႏွလုံးသားကို ကိုယ္တိုင္ဖ်က္ဆီးပစ္သည္။
သူေနနိုင္ပါတယ္... သူအဆင္ေျပေနပါတယ္ ခ်စ္ရတဲ့သူကိုလက္လႊတ္ၿပီး ေမ့ပစ္
ေနနိုင္တဲ့ အေတြ႕အႀကဳံေတြသူ႕မွာအမ်ားႀကီး ရွိတာပဲေလ။
အရာရာက ေႏြဦးေမွ်ာ္လင့္ထားသလို လွလွပပေလး ေၾကကြဲကာအဆုံးသတ္သြားသည္။
အန္တီေမခင္ဆီက ဖုန္းမလာခင္အခ်ိန္ထိ သူအဲလိုပဲထင္ခဲ့သည္။
.................................................................
ဆယ္ေလးသည္ အိမ္ကိုလုံးဝျပန္မလာ။ ဘယ္မွာေနသည္ဆိုတာလည္းမသိရသလို တစ္ပတ္လုံးေက်ာင္းမတက္ေပ။ ဒီထက္ပိုၿပီးေက်ာင္းပ်က္ရင္ ေက်ာင္းတစ္ႏွစ္နားရလိမ့္မည္။ ဒီထက္ပိုသည့္ဆိုးက်ိဳးေတြျဖစ္လာမည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ဟန္ရွိသည္။
ေဒၚေမခင္ေရာ၊ လင္းမာန္ေရာ မိသားစုဝင္ေတြအကုန္ ေခါင္းမီးေတာက္ေနရၿပီ။ ဆယ္ေလးသည္ ထိုသို႔မေျပာမဆိုေပ်ာက္သြားဖူးတာ တစ္ခါလားပဲရွိဖူးၿပီး ထိုစဥ္က ေဒၚေမခင္ႏွင့္စကားမ်ားၿပီး၂ရက္ေလာက္အိမ္ျပန္မလာျခင္းသာ။ အခုတစ္ေခါက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးသည္။ အဆက္အသြယ္လုံးဝလုပ္၍မရ။
ေဒၚေမခင္သည္ ေသြးက်ေဆးေသာက္ေနရင္းျဖင့္ သားေပ်ာက္ရွာေဖြေနရသည္။
လူငယ္တို႔သဘာဝ အခ်စ္ေရးကိစၥသည္ ထိုမွ်အထိျပင္းထန္လြန္းသည္။ ေဒၚေမခင္သည္ ဆယ္ေလးကိုစိတ္ပူလြန္းသျဖင့္ ရွိသမွ်လူအကုန္ အကူအညီေတာင္းထားရသည္။ သူမ၏မတ္ႏွင့္ ေယာင္းမတို႔မိသားစုဝင္ေတြေရာ ဆယ္ေလး၏တဝမ္းကြဲ အစ္ကိုအစ္မေတြပါမခ်န္ တစ္ၿမိဳ႕လုံးႏွံ႕ ဆယ္မင္းဆက္ေပ်ာက္ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ၾကသည္။ ဆယ္ေလး၏ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုယ္တိုင္ကပါ ဆယ္ေလးဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိဟု ဆိုလာသည္။
ေဒၚေမခင္သည္ ဆယ္ေလးကိုလြတ္လပ္မႈမ်ားစြာ ေပးခဲ့သည့္အတြက္ ေနာင္တရလာသည္။ မိမိ၏သားငယ္ တစ္ခုခုအမွားအယြင္းျဖစ္သြားလွ်င္ သူမဘယ္လိုရွင္သန္ရမလဲ။
ေႏြဦးႏွင့္ကိစၥက ဤမွ်ေလာက္ထိနက္ရွိုင္းစြာ ျပႆနာတက္မည္မွန္းသိလွ်င္ သူမဒီအေျခအေနထိေရာက္ေအာင္ လႊတ္ထားေပးမိမွာ မဟုတ္ေပ။
ေႏြဦးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သူမသည္ အရာအားလုံးကို အေလွ်ာ့ေပးထားခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သည့္ ဆယ္မင္းဆက္၏ အိမ္ေထာင္ေရး ေရွ႕ေရးမ်ားကိုလ်စ္လ်ဴရႈၿပီး သားေလးေပ်ာ္႐ႊင္မႈသာ အဓိကရယ္လို႔ ႏွလုံးပိုက္ခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပ်က္စီးျခင္းလမ္းေပၚကို ေရာက္သြားရတယ္တဲ့လား....
အပူေတြ ေသာကေတြမ်ားစြာေထြးပိုက္ၿပီးေနာက္မွာ ဆယ္ေလးကအိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။
ေႏြဦးကိုအသိေပးၿပီးသည့္ေနာက္မွာ ဆယ္ေလးကျပန္ေရာက္လာသည္။
ထိုအသိတရားကင္းမဲ့၍ ေလာကႀကီးကိုအရႈံးေပးထားပါေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ အိမ္ျပန္လာသည့္ ဆယ္ေလးကိုျမင္ေတာ့ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စုပုံထားသည့္စိုးရိမ္စိတ္ေတြက ေဒါသအျဖစ္အသြင္ကူးေျပာင္းသြားေလ၏။
"ဆယ္ေလး မင္း ငါေသတာျမင္ခ်င္လို႔လား...ဘာျဖစ္လို႔လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၿပီး မိသားစုကိုတစက္ကေလးမွ မၾကည့္ရတာလဲ မင္းကိုအကုန္စိတ္ပူေနၾကတာ နားလည္ရဲ႕လား"
"ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"အဲဒီအခ်စ္ကဘာမို႔လို႔လဲ...ငါ့ရင္ကိုပါခြဲလိုက္ရမွေပ်ာ္မွာလား မင္းကိုငါဘာေတြ ခ်ဳပ္ခ်ယ္သလဲ ဆယ္မင္းဆက္ရဲ႕... ဒီအတိုင္းေလးပဲ ငါ့မ်က္စိေရွ႕မွာေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေလး ေနေပးလို႔မရဘူးလား...ငါဘာေတြမ်ား မင္းကိုအေလွ်ာ့ေပးရအုံးမွာလဲ ဆယ္မင္းဆက္ရယ္"
ေဒၚေမခင္သည္ ဆယ္ေလးကိုထရိုက္ရင္း ေအာ္ဟစ္ေနေတာ့သည္။
"ငါ ဒီေန႕ရက္ေတြမွာ ဘာကိုေတြးၿပီးရွင္သန္ေနရလဲ မင္းသိမွာမဟုတ္ပါဘူး မင္းကမင္းျဖစ္ခ်င္တာပဲ မင္းသိတာ မင္းလုပ္ခ်င္တာပဲသိတာ"
"မာမီ"
ဆယ္ေလးက မ်က္ရည္မ်ားတြင္တြင္က်ကာ သူမ ေရွ႕ဒူးေထာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမခါးကိုတင္းက်ပ္စြာေပြ႕ဖက္ေလ၏။
"ဒီလိုပုံစံကိုျပမိမွာစိုးလို႔ပါ...မာမီ့ကိုအခုလိုပုံစံေတြ ျပမိမွာစိုးလို႔ပါ ၿပိဳလဲေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတြ႕ရင္ မာမီပိုစိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးလို႔...ကြၽန္ေတာ္ ကတိေပးတယ္ ဒီတစ္ခါကေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ပဲ ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွ မာမီစိတ္ပူေအာင္မလုပ္ေတာ့ဘူး"
တင္းက်ပ္စြာေပြ႕ဖက္ထားရင္း
မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲက ဆယ္ေလး၏ ဗလုံးဗေထြးစကားမ်ားက နာက်င္မႈမ်ားစြာကို သယ္ေဆာင္လို႔ထားသည္။
မိသားစုကိုပါ အပူေတြမေပးခ်င္ေပမဲ့ လုပ္ရပ္တစ္ခုေနာက္မွာ အားလုံးေသာကမ်ားရေလၿပီ။
မာမီ့၏မ်က္ရည္ေတြက ဆယ္မင္းဆက္ကို ငရဲအသြယ္သြယ္ျဖတ္ရသလိုခံစားရေစပါသည္။ သူသည္ မိသားစုမ်က္ႏွာကိုေစာေစာၾကည့္ခဲ့မိလွ်င္ ေကာင္းမည္။
ကိုကို ေနာက္ျပန္လွည့္ေအာင္ အဆုံးစြန္ထိေခါင္းမာျပၿပီး ကိုကိုအေလွ်ာ့ေပးေအာင္သူေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ နည္းလမ္းကတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး မွားယြင္းတယ္ဆိုတာ သိရက္ႏွင့္သူလုပ္ခဲ့တာ။ ဘဝမွာဒီတစ္ႀကိမ္ပဲဆိုၿပီး သူလုပ္ခဲ့သမွ် အထိခိုက္ရဆုံးက မာမီပါပဲ။
"ကြၽန္ေတာ္မွားပါတယ္... ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါ ဒါကတကယ္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ မာမီ့ကိုဒုကၡေပးတာပါ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္ေစရဘူး"
မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲက ကတိစကားအထပ္ထပ္ကို မာမီကမ်က္ရည္ေတြက်ရင္း နားေထာင္ေပးခဲ့ပါသည္။
"ဆယ္ေလး"
ကိုႀကီးက သူ႕အခန္းထဲကို ေရာက္လာသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး အခန္းထဲကမထြက္နိုင္ေသးတာက အိမ္ကလူေတြကို မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရဲလို႔။ မာမီက သူ႕ကိုဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမလဲမသိသျဖင့္ ဖုန္းႏွင့္ပိုက္ဆံအိတ္မ်ား မွတ္ပုံတင္ကတ္ေတြအကုန္သိမ္းသြားေလသည္။ အိမ္ထဲက အိမျပင္မထြက္ေအာင္ မာမီကိုယ္တိုင္မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနၿပီး ေက်ာင္းကိုလည္းကိုယ္တိုင္ အႀကိဳအပို႔လုပ္မည္တဲ့။
ဆယ္မင္းဆက္မတားျဖစ္ေတာ့ေပ။ အမွန္ေတာ့ ဒီရက္ေတြအတြင္း သူဒီၿမိဳ႕မွာပဲရွိသည္။ အေဆာင္တစ္ခုမွာငွားေနေနျခင္းပင္။
"အခုဘယ္လိုေနေသးလဲ"
ကိုႀကီးက သူ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး ေမးလာသည္။ သူ႕အစ္ကို၏အႏူးညံ့ဆုံးပုံရိပ္ကို ျပန္ျမင္ရျခင္းပင္။
"ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္..."
ကိုႀကီးက သက္ျပင္းခ်ရွာသည္။
"ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ဒီလိုေတြမလုပ္ပါနဲ႕ မာမီကက်န္းမာေရးေကာင္းတယ္ဆိုေပမဲ့ မင္းေၾကာင့္စိတ္ဆင္းရဲၿပီး တစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔"
"ေဆာတီး ငါမင္းကို မဆူခ်င္ပါဘူး... ဒါေပမဲ့ မင္းဘဝကို ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးေတာ့မလုပ္ရဘူးေလ ဆယ္ေလးရာ ဘဝမွာဒီထက္ဆိုးတာေတြ အမ်ားႀကီးႀကဳံေတြ႕ရအုံးမွာ...ဒီထက္ပိုေကာင္းတာေတြ အမ်ားႀကီးလဲရွိတယ္ မင္းသိရဲ႕လား မင္းမွာငါတို႔ရွိတယ္ေလ"
ကိုႀကီး၏ ဆူတစ္ခါေခ်ာ့တစ္လွည့္ စကားမ်ားေၾကာင့္ ဆယ္မင္းဆက္သည္ ငိုခ်ခ်င္လာသည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ ကေလးဆန္သြားတာပါ"
"ကိုကို လုံးဝေနာင္တရသြားေအာင္ ကေလးဆန္ဆန္လုပ္ခဲ့တာပါ...ကိုႀကီးနဲ႕မာမီ့ကို မေတြးတာမဟုတ္ရပါဘူး"
"အခုေရာ ေႏြဦးကေဖ်ာင္းဖ်လိဳ႕ျပန္လာတာလား...မင္းကေလ တကယ္ကိုပဲ ငါတို႔ကိုထည့္မေတြးတာပါ"
ကိုႀကီးက ဆယ္မင္းဆက္၏လက္ေမာင္းကို ဖ်က္ခနဲရိုက္သည္။
"ကိုကိုေဖ်ာင္းဖ်လိဳ႕ထက္ လမ္းဆုံးသြားလို႔ပါ သူကေလ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ပိုၿပီးေခါင္းမာတယ္...ကြၽန္ေတာ္ဒီလိုေတြျဖစ္ေနတာေတာင္ အေလွ်ာ့ေပးဖို႔စိတ္ကူးမရွိဘူး အဲေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မဖ်က္စီးနိုင္ေတာ့ဘူးေလ..."
ကိုကိုမွမရွိရင္ သူ႕ဘဝကအခ်ိန္မေ႐ြးပ်က္စီးသြားနိုင္တယ္ဆိုတာ သက္ေသျပခ်င္ခဲ့႐ုံတင္...
တကယ္လည္း သူ႕စိတ္ေတြပ်က္ျပားကာ ေအာက္ဆုံးထိထိုးက်ေနပါၿပီ။ ေတာင့္ခံ႐ုံကလြဲ ေရွ႕ဆက္႐ုံကလြဲ ေ႐ြးခ်ယ္စရာမရွိလို႔သာ။
"အဆင္ေျပသြားမွာပါ ဆယ္ေလး... အဆင္ေျပသြားမွာ"
ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကိုႏွင္ထုတ္လိုက္တာ။
အဲတာကတကယ္ပဲ အဆင္မေျပဘူး။
တစ္ပတ္လုံး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အေမွာင္ထဲမွာ ပိတ္ထားတာ ဒါေပမဲ့ ကိုကိုကေရာက္လာၿပီး သူ႕ကိုေထြးေပြ႕ေပးမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ ဘဝနဲ႕ရင္းၿပီးေလာင္းေၾကးထပ္ၿပီးတာေတာင္ သူအနိုင္မရခဲ့ဘူး။ ကိုကိုစိတ္ဆင္းရဲေနရၿပီး နာက်င္ေနတဲ့မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရက္လို႔ သူအေလွ်ာ့ေပးလိုက္မိတယ္။
အိမ္ေရာက္ၿပီး မာမီ့မ်က္ရည္ေတြကိုျမင္ေတာ့ သူတကယ္ပဲ မွားသြားတယ္ဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ မိုက္မဲတဲ့သူ႕ရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ခံစားရဆုံးက မာမီပဲ။
ကိုကိုေျပာသလိုေပါ့
ကြၽန္ေတာ့္မွာ ကိုကိုမရွိရင္ေတာင္ အေကာင္းဆုံးေသာအရာေတြ ရွိေသးတယ္။