Ilang gabi akong hindi makatulog. Buong gabi, nakamata lang ako sa dilim. Nagninilay-nilay. Naririnig ko pa rin ang bawat nota sa kanta ni Betong. Sa tuwing nakakakita ako ng gagamba, tumitindig ang aking balahibo. Sa tuwing nakakakita ako ng larawan ni Superman, umiiwas ako.
Lumipas ang ilang gabi ng lamay niya, kahit anino ng kaniyang ama, hindi namin nakita. May nagsasabi na naglayas ito. Marahil ay mas natuwa ito dahil wala na siyang aasikasuhin.
Dumating ang kaniyang dalawang kapatid. Galing ibang bansa ang kuya niya dahil sa trabaho nito. Samantalang ang ate niya naman ay may bitbit na sanggol. Parehas silang nagsisisi dahil sa sinapit ng kanilang kapatid. Ngunit kahit gaano pa kadami ang luha nila, hindi nito matutumbasan ang mga panahong pinabayaan nila ito sa kamay na bakal ng kanilang ama.
Walang pumapasok sa aking utak habang nagtuturo ang aming guro. Sanay ako na may kalapit na Betong. Laging nagkukwento ng mga kakaibang bagay. Nagsasabi ng mga kuro-kuro.
Minsan naman, nakatulala. Minsan, nagsusulat.
Naalala ko ang minsan niyang sinabi. Gusto niya raw maging manunulat. Gagawa raw siya ng libro kung paano nagsimula ang mundo. Kung paano isinisilang ang bawat tao. Kung paano ito nabubuhay. Kung paano ito namamatay.
Hindi ko na masyadong nakakausap si Jocelyn. Alam kong nalulungkot rin siya ngunit hindi niya ipinapakita. Idinadaan niya sa pag-aaral ang lahat. Minsan nga ay napapagalitan na siya ni Ina dahil sa halip na gawin niya ang mga gawaing-bahay, mas inuuna niya pa ang pagbabasa ng librong paulit-ulit lang ang laman.
Hindi ko alam na may pinapasagutan pala sa amin. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. May paraan pero gagawin ko ba talaga 'to?
"Jocelyn, hoy," pabulong kong sabi sa aking kalapit habang seryoso siya sa pagsagot.
"Ano ba? Magsagot ka na nga!"
"Hindi ko alam kung paano. Pakopya na lang ako."
"Wala akong pakialam. Kasalanan mo 'yan kasi hindi ka nakinig," naiinis niyang sabi kasabay ng nakakairita niyang pag-irap.
Hindi ko na siya pinilit. Hindi man lang niya naisip na kaya lang ako nagkakaganito ay dahil nalulungkot ako. Huwag siyang sasabay sa akin mamaya! Bahala siyang umuwi mag-isa.
Hinulaan ko na lang ang mga sagot ko. Kaya sa huli, wala akong nakuhang tama.
Dumating ang uwian at niyaya na ako ni Jocelyn. Hindi ko siya pinansin. Alam kong ramdam niya na galit ako kaya lumabas na lang siya sa mag-isa. Sinilip ko siya sa may pintuan at nakita ko na nakasimangot ang kaniyang mukha. Habang naglalakad ay napansin ko ang kakaibang tingin ng mga lalaki na mula sa Baitang 6 sa kaniya. Hindi ko na lang iyon pinansin at bumalik na ako sa loob ng aming silid-aralan.
Naiwan akong mag-isa kasama si Teacher K. Nag-aayos siya ng kaniyang gamit hanggang sa lumapit siya sa akin.
"Bakit mag-isa ka na lang? Hindi mo kasabay si Jocelyn?" tanong niya.
Hindi ko alam pero parang may kakaiba sa tono ng pananalita niya. Malambing na parang nang-aakit. Inisip ko na lang na baka guni-guni ko lang iyon. Sana.
"Hindi po. Ayaw ko po kasi siyang kasabay."
"Ganoon? Tama 'yan. Hayaan mo namang mabuhay mag-isa 'yang kinakapatid mo. Lagi mo na lang siyang sinasamahan kaya iyan, wala ka nang ibang kaibigan."
Medyo nainis ako sa tono ng pananalita niya. Parang may galit siya kay Jocelyn na hindi ko mawari. At hindi man lang niya naisip na kamamatay lang ng isa ko pang kaibigan?
Hindi ako sumagot sa sinabi niya at nanatili na lang sa aking pwesto nang tahimik.
Ilang minuto ang lumipas nang bigla akong nagulat sa ginawa niya. Dahan-dahan siyang naghubad sa harapan ko. Gusto kong umalis pero hindi ko magawa. Inaakit niya ako gamit ang kaniyang mga mata. Tila may kapangyarihan ito na kaya kang ilayo sa katotohanan.
"A-ano pong ginagawa n'yo?"
"Matagal na kitang tinititigan. Alam mo, kamukha ka ng boyfriend ko. Mahal na mahal ko 'yon pero bigla niya na lang akong iniwan."
Hindi ko makita si Teacher K ngayon. Ibang-iba siya. Malayo sa mahinhin niyang pagkilos. Malayo sa iniidolo kong guro.
"Nakikita ko siya sa'yo, Totoy. At ngayon, ikaw ang ipapalit ko sa kaniya," bulong niya sa aking tainga na ikinatayo ng aking mga balahibo.
Bigla niya akong hinalikan. Gusto kong tanggihan pero hindi ako makaalis sa hawak niya. Ayoko na. Mali 'to! Mali ang lahat.
Pinipilit kong kumalas sa kaniya pero hindi ko magawa. Hindi ko alam pero tila ginagayuma ako ng kaniyang mga halik. Napatingin ako sa kisame. May isang butiki.
Mga halik katumbas ng isang butiking nakikipaglaro sa liwanag ng ilaw.
Dahan-dahan niyang hinubad ang aking damit. Ang kaninang tumatanggi kong katawan ay hindi ko na mapiligilan.
Kinuha niya ang aking daliri at ipinahawak sa kaniyang pagkababae. Tumingin muli ako sa kisame.
Mga ungol niya katumbas ng dalawang butiki na nag-aagawan sa isang gamu-gamo.
Hinubad niya ang aking pang-ibaba. Sa unang pagkakataon, naranasan kong pumasok.
Lumipas ang ilang minuto na ganoon ang ginagawa namin. Puro ungol niya ang naririnig sa buong kwarto.
Samantala, apat na butiki na ang nasa kisame. Kasabay niyon ang pagtigil niya. At ang pagtulo ng luha galing sa kaniyang mga mata.
"P-Pasensya, Totoy. Kalimutan mo na 'to. Hindi na ito mauulit. Patawad," sabi niya habang tumatangis.
Isinuot ko na ang aking damit at dali-daling umuwi.
Ngunit pagdating ko sa aming bahay, tila gumuhong bigla ang aking mundo.
Nakita kong umiiyak si Jocelyn habang yakap nito ang kaniyang sariling katawan. Magulo ang buhok. Gusot na gusot ang damit.
"Saan ka galing? Bakit mo pinayagan si Jocelyn na umuwi mag-isa? Tingnan mo ang nangyari!" sigaw ni Ama sa akin na akmang pagbubuhatan ako ng kamay. Pinigilan ito bigla ni Ina.
Nilapitan ko si Jocelyn na nanginginig.
"Ano po ba ang nangyari?"
"Pinagsamantalahan si Jocelyn ng pitong lalaki. Pitong batang lalaki." sabi sa akin ni Ina habang tumatangis.
Bigla akong nagulat. Pumasok sa aking isip ang mga lalaking nakakatitig sa kaniya habang naglalakad.
Bakit ko hinayaang mangyari 'to? Kasalanan ko ang lahat.
Hindi ko aakalain na habang may nangyayari sa amin ni Teacher K, kasabay no'n ang pagkuha ng dangal sa aking pinakamamahal na kapatid.