ေႏြဦးတစ္ေယာက္မွာ ကိုယ့္ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းကိုယ္ မျပန္ရဲဘဲ ကားေလွ်ာက္ေမာင္းေနရသည္။ ေဘးမွာပါလာတာကေတာ့ ဆယ္မင္းဆက္ပင္။ ထိုကေလးဘယ္ေလာက္ေတာင္ လန့္သြားလဲမေျပာတတ္။ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးနီရဲခတ္ေနသည္။
"ငါတို႔ဆိုင္တစ္ခုခုမွာ ထိုင္ၾကမလား"
"ရတယ္ေလ ကိုကို ဒါမွမဟုတ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ဆိုင္ပဲသြားၾကတာေပါ့"
တိုက္ခန္းမွာက်န္ေနခဲ့သည့္ လင္မယားကဘယ္အခ်ိန္မွ ၿပီးမလဲမေျပာတတ္။ ေႏြဦးမွာ ဤအျဖစ္ပ်က္ေပၚ ရယ္ခ်င္စိတ္သာရွိသည္။ ျဖစ္မွျဖစ္တတ္ပေလ...
ဆယ္ေလးက သူ႕ေဘးမွာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္လိုက္လာသည္။ သူ႕ကိုဆို တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု စကားလာေျပာတတ္သည့္ေကာင္ေလးမို႔ အခုလိုၿငိမ္ေနျခင္းက ေႏြဦးကိုစိတ္မသက္မသာျဖစ္ေစသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မေတြ႕ျဖစ္တာ ႏွစ္ပတ္နီးပါးရွိသြားၿပီထင္ရဲ႕...
"ေက်ာင္းတက္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား... ဒရိုင္ဘာအသစ္ကေရာ ဘယ္လိုေနလဲ"
"အဆင္ေျပပါတယ္"
ဆယ္မင္းဆက္အေျဖက တိုေတာင္းလြန္းသည္။ ေႏြဦးလည္း ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့၍ ကားေမာင္းျခင္းကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္လိုက္သည္။
"ကိုကိုေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား... ကြၽန္ေတာ့္ကိုမေတြ႕ရတဲ့ ရက္ေတြမွာဘယ္လိုေနလဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမလြမ္းဘူးလား"
ဆယ္မင္းဆက္စကားေၾကာင့္ ေႏြဦးတစ္ေယာက္ သေဘာတက်ၿပဳံးမိသြားသည္။ ဒါမ်ိဳးေတြ ေမးမွေမးပါ့မလားလို႔ေလ... အခ်ိန္ကာလအေတာ္ၾကာလာေသာအခါ သူသည္ အႏွီေကာင္ေလးကိုသံေယာဇဥ္ရွိလာသည္။ အငယ့္လိုပဲ ဆယ္ေလးကို ေမတၱာေစတနာထားသည္။
"အင္း နည္းနည္းေတာ့အထီးက်န္တာေပါ့"
ကိုကို႔အေျဖေၾကာင့္ ဆယ္မင္းဆက္ေက်နပ္သြားသည္။ နည္းနည္းေတာ့အထီးက်န္တယ္တဲ့လား...ဒါဆိုရင္ ကိုကို႔ရင္ထဲမွာ သူ႕အတြက္ေနရာအနည္းငယ္ရွိတယ္လို႔ ဆိုလိုတာပဲ... ဆယ္မင္းဆက္က ေရွ႕ဆက္တိုးခ်င္ေနၿပီ ဒါေပမဲ့အခုအေျခအေနနဲ႕ ေရွ႕တိုးသင့္မတိုးသင့္ ေတြေဝေနရတုန္းပဲ။
ကိုကိုက သူ႕ကိုလက္မခံမွာ ေၾကာက္တယ္...
ကိုကိုမွမခ်စ္ရင္ သူ႕အခ်စ္ေတြက သူ႕ရင္ထဲမွာပဲ ထာဝရပိတ္ေလွာင္ထားရေတာ့မွာ...ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုလည္း မခ်စ္နိုင္ေတာ့ဘူး...
ကားထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္သားအေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ၿငိမ္သက္ေနကာ ဆိုင္ေရာက္တဲ့အထိ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေပ။
.............................................................
Alwaysသည္ ျမင္ေနက်အတိုင္း ျမဴးႂကြေသာမီးေရာင္စုံတို႔ျဖင့္ အသက္ဝင္လ်က္ရွိသည္။ ဤဆိုင္က ဆယ္မင္းဆက္အတြက္ အခ်ိန္တစ္ခုထိ comfort zoneျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘားဆိုင္ေလးကို တျဖည္းျဖည္းျပင္ဆင္ရင္း ေရာင္းအားတက္ေအာင္ marketing လုပ္ေပးသူ
ေတြငွားရမ္းၿပီး ကြၽမ္းက်င္ေသာ ဝန္ထမ္းမ်ားကိုေခၚယူကာ ဤဆိုင္ကို အသက္ဝင္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ဒယ္ဒီေပးခဲ့ေသာအေမြကို လက္လြတ္စပယ္သုံးလိုက္တာမ်ိဳး မျဖစ္ရေအာင္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ မာမီအႀကိမ္ႀကိမ္တားသည့္ၾကားကမွ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခဲ့ေသာ သူ၏ေအာင္ျမင္မႈျဖစ္သည္။
ကိုထိုက္မင္းေဆြက ဆယ္မင္းဆက္ကိုျမင္ေတာ့ ဝမ္းသာအားရႀကိဳဆို၏။ ဆယ္မင္းဆက္အတြက္ ေက်ာင္းစာတစ္ဖက္ႏွင့္ ဆိုင္ကိုျပန္ျပန္ၾကည့္ရတာ အနည္းငယ္ေတာ့ပင္ပန္းသည္။ စာေမးပြဲရွိသည့္ရက္မ်ားဆို အကုန္လုံးအစ္ကိုထိုက္မင္းေဆြႏွင့္သာ လႊဲထားရသည္။ မာမီ့တစ္ဝမ္းကြဲညီမ၏သားျဖစ္သူ အစ္ကိုထိုက္မင္းေဆြက ေဆြမ်ိဳးဆိုေတာ့ သူ႕ဆိုင္အေပၚကိုေစတနာထားသည္။
သူသည္ ကိုကို႔ကိုပါ ဆိုင္ကလူေတြႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ တစ္ခ်ိန္က် ကိုကိုကဒီဆိုင္နဲ႕ သက္ဆိုင္သူျဖစ္လာမွာမလား...
မၾကာခင္မွာပဲ သူတို႔ဆိုင္ကို ကိုကို႔သူငယ္ခ်င္း သီဟနိုင္ဆိုသူေရာက္လာ၏။
"ေဆာတီးပါသူငယ္ခ်င္းရာ မင္းျပန္မလာေလာက္ေသးဘူးထင္လို႔"
သီဟနိုင္က ေႏြဦးကိုရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ ေျပာသည္။ ဆိုေတာ့ မိန္းမနဲ႕အဆင္ေျပသြားၿပီေပါ့ေလ။
"မင္းတိုက္ခန္းမွာရွိေနမွန္းလည္းသိေရာ လိပ္စာဘယ္မွာလဲငါ့ကိုအတင္းေမးၿပီး ေရာက္လာတာ...သူကေခ်ာ့ေတာ့ငါလည္းေပ်ာ့ရတာပါပဲ"
"မင္းေျပာေတာ့ ဒီမိန္းမနဲ႕ဆက္ေပါင္းဖို႔ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူးဆို... ၿမဳံစိစိနဲ႕ဘာမွမေျပာဘဲနဲ႕ လူကိုအ႐ူးလိုခံစားရေအာင္လုပ္တယ္ဆို"
"အဲတာက မူးတုန္းေျပာတဲ့စကားပါ အတည္ယူလို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ...ေႏြဦးရာ ဒါေတြမင္းနားမလည္ပါဘူး"
သီဟနိုင္စကားေၾကာင့္ ေႏြဦးသည္ မ်က္ႏွာကိုတမင္ရႈံမဲ့မိသည္။ လင္မယားေတြရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္ခ်စ္လိုက္လုပ္ေနတာမွာ ၾကားထဲကသူတို႔ကမ်က္ႏွာပူစရာအေျခအေနျဖစ္သြားသည္။
"တကယ္ေဆာတီးပါသူငယ္ခ်င္းရာ"
"ရပါတယ္ ထားလိုက္ပါေတာ့"
ေႏြဦးသည္ ထိုစကားကိုေျပာရင္း သီဟနိုင္ႏွင့္ ဘီယာခြက္ခ်င္းတိုက္လိုက္သည္။ ဘီယာေသာက္ေနရင္း တစ္ဖန္ျပန္ရယ္ခ်င္လာသည္။ သီဟနိုင္မ်က္ႏွာျမင္ေလေလ ပိုရယ္ခ်င္လာေလ။
"အဲေတာ့ ေသခ်ာေတာ့ရွင္းခဲ့တယ္မလား"
"အင္း အိပ္ရာခင္းေတြေစာင္ေတြအကုန္ဖယ္ခဲ့တယ္...ငါအသစ္ျပန္ဝယ္ေပးမယ္"
ေႏြဦး၏လူပ်ိဳအိပ္ရာေလးမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလင္မယားေၾကာင့္ ေစ်းဦးေပါက္သြားရေလၿပီ။ သူႏွင့္သီဟနိုင္ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာဆိုေနၾကခ်ိန္မွာ ဆယ္မင္းဆက္ကေတာ့ ဆိုင္အေနာက္ထဲတြင္ရွိေနသည္။ သီဟနိုင္ေရာက္တည္းက သူတို႔ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ျဖစ္ေစရန္ ထိုေကာင္ေလးကေရွာင္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုကေလးကို သီဟနိုင္ႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးဖို႔လည္း မႀကိဳးစားမိေတာ့ေခ်။ အသက္အ႐ြယ္ကြာဟခ်က္ေၾကာင့္ ေပါင္းသင္းလို႔အဆင္ေျပသည့္ ေဘာ္ဒါေတြလည္း ျဖစ္မလာနိုင္။ တကယ္ေတာ့ ေႏြဦးႏွင့္ဆယ္ေလးကလည္း ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကြာတာပဲ...သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ယခုလို အလြန္တရာရင္းႏွီးေနျခင္းက ဆယ္ေလးေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဆယ္ေလးက သူ႕ထံကိုအၿမဲတမ္းလာေနတာမို႔... ကိုလင္းမာန္ႏွင့္ေတာင္မွ တရင္းတႏွီးမရွိလွေသာ ဆယ္မင္းဆက္က သူ႕ကို အစ္ကိုအရင္းထက္ပိုၿပီးခင္တြယ္ေနသည္။
ေႏြဦးသည္ သီဟနိုင္ႏွင့္စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာလိုက္ ေသာက္ရင္းစားရင္းျဖင့္အခ်ိန္ျဖဳန္းမိသည္။ ေက်ာင္းတက္တည္းက ခင္ခဲ့ေသာသူငယ္ခ်င္းျဖစ္တာမို႔ သူတို႔ၾကားထဲမွာေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ေျပာစရာအစုံရွိသည္။ သီဟနိုင္က
သက္လတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီမို႔ ေႏြဦးႏွင့္ အေျခအေနခ်င္းကြာသည္။ ရည္မွန္းခ်က္၊ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အနာဂတ္ေတြေရာေပါ့...သီဟနိုင္က ကေလးယူဖို႔စီစဥ္ေနၿပီး မိသားစုအတြက္အေျခက်မည့္စီးပြားေရးတစ္ခုမွာ ရင္းႏွီးျမႇုပ္ႏွံဖို႔စဥ္းစားေနသည့္အေၾကာင္းေတြ။ သီဟနိုင္၏ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ပန္းတိုင္မ်ားက မိသားစုႏွင့္သက္ဆိုင္တာေတြခ်ည္းပဲ။
ေႏြဦးသည္ သီဟနိုင္ေျပာသမွ်ကို အၿပဳံးတစ္ခုျဖင့္နားေထာင္ေနရင္း အားက်ေနမိေတာ့သည္။ သည္အသက္အ႐ြယ္ေရာက္မွ ခ်စ္ရသူႏွင့္လမ္းခြဲရၿပီး ရထားေတြလြဲခဲ့သည့္အခါ ပုံမွန္အတိုင္းျပန္ျဖစ္ဖို႔ကို မနည္းႀကိဳးစားေနရေသာ အေျခအေနေရာက္သြားခဲ့သည္။ သူကတစ္စုံတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဘဝတစ္ခုကိုထူေထာင္ဖို႔ရာ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ေပ။ အရာအားလုံးအစကေနျပန္စဖို႔ သတၱိမရွိပါေခ်။ လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ခါမွ ထိုသူကလက္တြဲျဖဳတ္သြားလွ်င္ သူမည္သို႔မွ် ရွင္သန္နိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ေပ။
စိတ္အေျခအေနေၾကာင့္ အမူးလြန္ေအာင္ေသာက္ခ်င္ေပမဲ့ ဆယ္ေလးကိုပါအိမ္ျပန္ပို႔ရဦးမွာမို႔ သူ႕ကိုယ္သူထိန္းလိုက္သည္။ သီဟနိုင္ကေတာ့ မိန္းမႏွင့္ျပန္အဆင္ေျပကာစမွာ စိတ္ကြက္ေအာင္မလုပ္ခ်င္ဘူးဟုဆိုကာ သိပ္မေသာက္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ညဥ့္နက္သည္ထိမေနျဖစ္ၾက။
ဆယ္မင္းဆက္ကိုေစာင့္ေနသည့္အခ်ိန္မွာဆိုင္ျပင္ကိုထြက္ကာ ကားကိုအဆင္သင့္ထုတ္ထားလိုက္သည္။ Always ဟူေသာစာလုံးမ်ားသည္ နီယြန္မီးေရာင္မ်ားျဖင့္ထင္ရွားေနသည္။ အျပင္ဘက္စားပြဲဝိုင္းမ်ားမွာ ဝိုင္းတခ်ိဳ႕ရွိေနၿပီး အေရာင္စုံေသာမီးေရာင္ေအာက္မွာ ညသည္သက္ဝင္တက္ႂကြေနသည္။
ဆိုင္ေရွ႕ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ရပ္ေစာင့္လိုက္သည္။ ဤဆိုင္ေရွ႕မွာအမူးလြန္ၿပီး ထိုးအန္ခဲ့တာကိုမွတ္မိလိုက္သည္။
ေတာ္ေတာ္သ႐ုပ္ပ်က္ခဲ့တာပဲ...ထိုအခ်ိန္တုန္းက ဆယ္မင္းဆက္ကကူညီၿပီး ကားေပၚကိုတင္ေပးခဲ့တာ။ ေလလြင့္ပ်က္စီးခဲ့တာေတြ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဖ်က္စီးခဲ့တာေတြ၊ မိုက္႐ူးရဲဆန္ခဲ့တာေတြလြန္ခဲ့တဲ့လေတြတုန္းက ေႏြဦးသည္ လုံးဝတျခားလူတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ခဲ့တာ...ဘဝမွာပထမဆုံးအေနနဲ႕ ၿပိဳလဲပ်က္စီးသြားျခင္းပင္။
ဆယ္မင္းဆက္တစ္ေယာက္ ဆိုင္အျပင္ထြက္လာေသာအခါယခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္
ရပ္ေစာင့္ေနသည့္ ကိုကို႔ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေဆးလိပ္ကိုတစ္ရွိုက္ဖြာလိုက္ၿပီးေနာက္ ကိုကိုကေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။ ကိုကို႔ဘယ္ဘက္နားထင္ေအာက္က အမွတ္နီေလးကိုထင္ရွားစြာျမင္ေနရသည္။ အေငြ႕ေတြမႈတ္ထုတ္ေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းပါးမ်ားက ေဘးတိုက္ျမင္ရတာမို႔အေရွ႕ကိုနည္းနည္းခြၽန္ထြက္ေနသည္။ ေဆးလိပ္ျပာမ်ားကို ေႁခြခ်ေနေသာလက္ေခ်ာင္းေတြ။ ထိုျမင္ကြင္းက ေႏြဦးညေတြမွာျမင္မက္ရေသာအိမ္မက္ေတြလိုပဲ ကဗ်ာဆန္လွသည္။
"ကိုကို"
ဆယ္မင္းဆက္ကိုျမင္ေတာ့ ေႏြဦးသည္ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္ကိုခ်နင္းကာမီးသတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ေျမေပၚမွာရွိေနသည့္ေဆးလိပ္တိုကို ေကာက္ကာဆိုင္ေရွ႕မွာရွိေသာ အမွိုက္ပုံးထဲထည့္သည္။
ဆယ္မင္းဆက္မွာ ထိုအျပဳအမူကိုၾကည့္ၿပီး ႏွေျမာေနသည္။ အႏွီေဆးလိပ္က ကိုကို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြႏွင့္ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ထိေတြ႕ထားရတာမလား။ ေဆးလိပ္တစ္ဖြာေလာက္ဟု ေတာင္းေသာက္ၿပီးခြင္ဆင္ဦးမည့္ သူ႕အႀကံေလးကမစခင္ပင္ပ်က္စီးသြားရေခ်ၿပီ။
ေျခနဲ႕နင္းခံရတဲ့အျပင္ အမွိုက္ပုံးထဲပါေရာက္သြားရွာတဲ့ေဆးလိပ္ေလး...
ႏႈတ္ခမ္းေႏြးေႏြးေလးရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြရွိအုံးမွာကို...
"ဆယ္ေလး မင္းအိမ္ကိုလိုက္ပို႔ေပးရမွာမလား"
"မဟုတ္ဘူး ဒီေန႕ကိုကို႔အိမ္မွာ အိပ္မွာ"
"အင္း တက္"
ကိုကိုကကားတံခါးကိုဖြင့္ေပးလာသည္။ ဆယ္မင္းဆက္သည္ ဖြင့္ေပးထားတာကို အဆင္သင့္ေလးဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ ေက်နပ္ပီတိေတြအျပည့္။ သည္လိုဂ႐ုစိုက္ယုယမႈေတြ ရၿပီးမွေတာ့သူကဘယ္လိုလုပ္ လက္ေလွ်ာ့နိုင္မွာလဲ။ ကိုကို႔မွာ သူ႕အျပင္ေနာက္တစ္ေယာက္ဆိုတာ မရွိရဘူး... ကိုကို႔ကားရဲ႕lover seatကလည္းသူ႕အပိုင္၊ ကိုကို႔ႏွလုံးသားထဲက ေနရာကေသခ်ာေပါက္သူ႕ေနရာ။ ကိုကို႔ကိုထိပါးလာမဲ့သူရွိရင္ သူဒီေန႕လိုလုပ္ရပ္မ်ိဳး ထပ္လုပ္ပစ္မိမွာ...
ကားေပၚမွာ The Weeknd ၏Blinding Lights သီခ်င္းကိုဖြင့္ထားသည္။ ေႏြဦးမ်က္ႏွာက တည္ၿငိမ္ေနေပမဲ့မ်က္လုံးေတြထဲမွာ ဝမ္းနည္းေဆြ႕ေျမ့ျခင္းေတြက ဖုံးဖိမရ။ ျမဴးႂကြႂကြbeatေတြႏွင့္သီခ်င္းစာသားေတြၾကားမွာ ေႏြဦး၏ခံစားခ်က္ေတြက အနိမ့္အျမင့္ အတက္အက်မ်ားလြန္းေနသည္။
ကြန္ဒိုကိုျပန္ေရာက္သည့္အခါ ေႏြဦးသည္ေရခ်ိဳးၿပီး တန္းအိပ္လိုက္သည္။ ႏြမ္းနယ္ခ်ိန္မွေပ်ာ္ေအာင္မအိပ္နိုင္လွ်င္ တစ္ညလုံးအိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ကာ ေသာကမ်ားရလိမ့္မည္။
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္တြင္ ေႏြဦးသည္ လည္ေခ်ာင္းေတြပူျပင္းၿပီး ေရဆာေသာခံစားခ်က္ႏွင့္ နိုးလာေတာ့သည္။ အိပ္ရာေဘးမွာအဆင္သင့္တင္ထားသည့္ ေရဘူးကိုေကာက္ေမာ့လိုက္သည္။ အဲကြန္းေလက တေျမ့ေျမ့ေအးေနသည္။ သူ႕အိပ္ရာခင္းသည္ အေႏြးဓာတ္ကင္းမဲ့ကာေအးစက္ေနသည္။ တစ္ကိုယ္လုံးႏုံးခ်ိေနသည့္ၾကားကေန ခန္းစီးအျပည့္ပိတ္ထား
ေသာ ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္ၾကည့္ခ်င္လာသည္။ လက္ရွိတြင္အျပင္ဘက္ ျမင္ကြင္းကဘယ္လိုရွိေနေလာက္မလဲ။
ခန္းစီးရွည္မ်ားကိုဆြဲဖြင့္လိုက္သည့္အခါ မွန္ျပတင္းေပါက္ကတစ္ဆင့္ မီးပြင့္အျပည့္ႏွင့္ၿမိဳ႕ျပျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ညသည္ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္လြန္းသည္။ သူ႕သက္ျပင္းခ်သံေတာင္အက်ယ္ႀကီး ၾကားရမည္စိုး၍ သက္ျပင္းခ်ဖိဳ႕ကို ခဲယဥ္းေနသည္။
အခန္း၏ေထာင့္ဘက္တြင္ရွိေသာတစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္ေပၚတြင္ လူမရွိ။ ထိုခုတင္က ဆယ္မင္းဆက္အဆင္ေျပေအာင္ သူေသခ်ာဝယ္ထည့္ေပးထားသည့္ ခုတင္ျဖစ္သည္။ ဆယ္မင္းဆက္က အျပင္မွာပဲရွိေနဦးမည္။
ဒီအခ်ိန္ထိစာလုပ္ေနတာမ်ားလား...
သူသည္အခန္းတံခါးကို အသာအယာဖြင့္ကာ အိပ္ခန္းအျပင္ဘက္ထြက္လာလိုက္သည္။ စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာ ေမွာက္ရက္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ဆယ္မင္းဆက္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
စာၾကည့္မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ဆယ္မင္းဆက္ကိုၾကည့္ၿပီး သူစိတ္သက္သာရသြားသည္။ အထီးက်န္လြန္းေသာညေတြကို တစ္ေယာက္တည္းကုန္လြန္ရတာ သူ႕အတြက္ခဲယဥ္းလြန္းလွသည္။ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ တည္ရွိခဲ့သည့္လူတစ္ေယာာက္ႏွင့္
ေထြးေပြ႕မႈေတြ ႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္ဆုံးသြားျခင္းမွာ ေနသားက်ဖိဳ႕ရာမျဖစ္နိုင္ခဲ့။ သူက စြန့္လႊတ္နိုင္၊မနိုင္ ေဝခြဲမရေသးခင္မွာပဲ စြန့္ပစ္ခံလိုက္ရတာ။ ထိုလူ႕ကိုေမ့ပစ္ဖို႔ အတင္းႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ ထိုလူေပးသြားသည့္ေဝဒနာေတြကို ေမ့ပစ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနရေသးသည္။
ေျခာက္ေသြ႕ေသဆုံးလုနီးပါး သူ႕ဘဝထဲကိုဆယ္ေလးက ေရာက္လာသည္။ သူရွိေနသည့္အခြံအိမ္ေလးက ဆယ္ေလးအသံရႉသံေတြေၾကာင့္ ျပည့္သိပ္သြားသည္။ လူတစ္ေယာက္က သည္တိုင္းရွိေန႐ုံႏွင့္တင္သူစိတ္သက္သာရသည္အထိ သူ႕လစ္ဟာမႈကျပင္းထန္ခဲ့၏။
ဆယ္မင္းဆက္မရွိေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ တစ္ေရးနိုးလာေသာသူ႕ကို ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းေသာ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကေစာင့္ႀကိဳတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆယ္မင္းဆက္၏တြယ္ကပ္ေနျခင္းကို သူကိုယ္တိုင္လိုလိုလားလား လက္ခံေနျခင္းျဖစ္၏။
သူသည္ ခုံေပၚေမွာက္အိပ္ေနေသာဆယ္ေလးကို ႏွိုးဖို႔ႀကံလိုက္သည္။ သည္အတိုင္းတစ္ညလုံးအိပ္ေပ်ာ္ခိုင္းလို႔ မျဖစ္ေပ။
"ဆယ္ေလး ထေတာ့ အခန္းထဲသြားအိပ္"
သူသည္ဆယ္ေလးပခုံးကို ညင္ညင္သာသာေလး ပုတ္ႏွိုးလိုက္သည္။
"ဆယ္ေလး ထေတာ့"
တလြန့္လြန့္ျဖစ္လာသည့္ ခႏၶာကိုယ္ကိုထပ္ၿပီး လႈပ္ခါကာႏွိုးလိုက္သည္။ ဆယ္မင္းဆက္သည္ ခုံေပၚကေနထလာေပမဲ့
မ်က္လုံးမ်ားကေတာ့ မွိတ္ထားဆဲ။
"ဆယ္ေလး"
ဆက္ၿပီးႏွိုးဖို႔လုပ္ေနသည့္ သူ႕လက္ေတြကအဆြဲခံလိုက္ရသည္။ ဆယ္မင္းဆက္က သူ႕ကိုဆြဲဖက္လာသည္။ မ်က္လုံးမွိတ္ထားေသာ ဆယ္မင္းဆက္၏ပါးျပင္တို႔က ေႏြဦးရဲ႕ဝမ္းဗိုက္နဲ႕ထိကပ္ေနသည္။ ဆယ္မင္းဆက္ရဲ႕လက္ေတြကေတာ့ ေႏြဦးခါးကို ခပ္တင္းတင္းေပြ႕ဖက္ထား၏။
"ဆယ္ေလး..."
ေႏြဦးရဲ႕ေရ႐ြတ္သံက တိုးတိုးေလး။ ဆယ္မင္းဆက္၏ပါးစပ္ကေနဗလုံးဗေထြး ေရ႐ြတ္သံမ်ားထြက္လာသည္။
"မာမီ ကြၽန္ေတာ္မထခ်င္ေသးဘူး"
အီေလးဆြဲေနသည့္အသံေၾကာင့္ ေႏြဦးတြန့္သြားသည္။ ဒီကေလးက သူ႕အေမနဲ႕မွားေနတာပဲ...
"ဆယ္မင္းဆက္ အိပ္ရာထဲသြားအိပ္ ထရေအာင္"
"မာမီ"
ဆယ္မင္းဆက္က မ်က္ႏွာအပ္ထားရင္းဗိုက္ကို ေခါင္းႏွင့္တြန္းထိုးကာပြတ္သပ္ေနသည္။ ေႏြဦးကိုတင္းတင္းဖက္ထားသည့္ ဆယ္ေလးကို သူမတြန္းထုတ္နိုင္။ ဆယ္ေလးေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေပးေနမိသည္။ သည္ေကာင္ေလးက သူျမင္ေနရသလိုပဲ အၿမဲေပ်ာ္႐ႊင္တက္ႂကြေနလွ်င္ေကာင္းမည္။ မည္သည့္စိတ္ဒဏ္ရာအထီးက်န္မႈမွ မရွိပဲ။
ကိုကို သူ႕ကိုစၿပီးလႈပ္ႏွိုးတည္းက သူနိုးေနတာ။ သူ႕ေဘးနားမွရပ္ေနတဲ့ ကိုကို႔ရဲ႕အေႏြးဓာတ္ကိုသူခံစားလို႔ရတယ္...ကိုကိုရဲ႕ ေလသံေအးေလး... ဆယ္မင္းဆက္ဟာ ႏွစ္ခါမစဥ္းစားဘဲ ကိုကို႔ကိုဆြဲဖက္လိုက္တယ္။
ဖက္တြယ္ၿပီးမွ အိမ္မက္ေယာင္သလိုမ်ိဳး ဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။ မာမီ့ကိုအကာအကြယ္ယူလိုက္မိတဲ့သူက တကယ္ကိုမေကာင္းတဲ့ေကာင္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုကို႔ကိုဖက္ထားခ်င္တယ္...ဖက္ထားေပးခ်င္တယ္...
ကိုကိုကသူ႕ေခါင္းကို အသာအယာပြတ္သပ္ေပးေနတယ္... ေႏြးေထြးလိုက္တာ။ ေႏြဦးကို ျမတ္နိုးလြန္းလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ...
"ဆယ္ေလး ထေတာ့..."
သည္တစ္ခါမွာေတာ့ သူဆက္ၿပီးဟန္ေဆာင္မေနေတာ့ပါ။ မ်က္လုံးကိုဖြင့္ကာ ဖက္ထားသည္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ယခုမွအသိစိတ္ဝင္သည့္ႏွယ္ ျပဳမူလိုက္သည္။ ကိုကိုကသူ႕ကို အခန္းထဲသြားအိပ္ရန္ ေျပာေလသည္။
"စာလုပ္ရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ကိုကိုေရာ မအိပ္ေသးဘူးလား"
"အိပ္ေတာ့မွာ မင္းကိုလာႏွိုးတာ"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ကိုယ္စီအိပ္ရာေပၚကိုတက္လိုက္ၾကသည္။ ေခါင္းရင္းဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိေသာ ကိုကို႔ကိုျမင္ရဖို႔ဆိုလွ်င္ သူ႕အိပ္ရာကေန ေခါင္းေထာင္ၾကည့္မွျမင္ရသည္။
ဆယ္မင္းဆက္မွာ မ်က္ႏွာၾကက္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း အေစာကရခဲ့သည့္ေႏြးေထြးမႈေလးကို ျပန္ေတြးေနမိသည္။
ေရွ႕ဆက္ၿပီး ကိုကို႔ကို ဖက္ထားေပးနိုင္ဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြမရွာခ်င္ေတာ့ဘူး...