Scroll down for Zawgyi.
Unicode
ခွဲစိတ်မှုပြီးသည့် နောက်တစ်နေ့မနက်၀ယ် ချင်ရှန်း သတိပြန်လည်လာခဲ့သည်။
သူမ နိုးနိုးချင်း အိပ်ရာဘေးတွင် ထိုင်နေသော ပေါ်ယွီ့ကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ဖြူဖျော့နေတဲ့မျက်နှာ၌ အပြုံးတစ်ပွင့်က ထိန်းချုပ်မရစွာ ဖြစ်ထွန်းသွားသည်။
လူနာဆောင်အပြင်ဘက်။စုန့်ရှီလင်နှင့်ပေါ်လျန်တို့ဟာ အချင်းချင်း ထိပ်တိုက်တွေ့နေကြ၏။ဖရဲသီးလေးခမျာ ၎င်းတို့နှစ်ယောက်အား အကြောက်ကြောက်အလန့်လန့်နှင့် ဘေးကနေ ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်ကြည့်နေရရှာသည်။
ပေါ်ယွီ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်၏။
" ကျွန်တော် နှစ်ရက်အတွင်း ရှေ့နေခေါ်ပြီး ပိုင်ဆိုင်မှုတွေ ပြန်လွှဲပေးမယ် "
" အမေ မလိုချင်ပါဘူး "
ချင်ရှန်း ငြင်းဆန်လိုက်သည်။
" အမေက သားကို ပေးတာ ၊ အဲဒီဥစ္စာတွေကို သား စိတ်တိုင်းကျ စီမံလို့ရတယ် "
ပေါ်ယွီ : " ဒါတွေပြီးရင် အမေ ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ ??? "
" ဟွားမြို့တော်ဆီ "
ချင်ရှန်းက ပေါ်ယွီ့ကို ကြည့်လျက် ဖြေသည်။
ပေါ်ယွီက ပျာယာခတ်သွားသယောင်။
" အမေ့သဘောပါ "
စကားဝိုင်း အဆုံးသတ်လေတော့ ပေါ်ယွီ သူ့အိတ်ကပ်ထဲက စီးကရက်ဘူးကို သတိလက်လွတ် ထုတ်ယူလိုက်မိသည်။သို့တိုင် ဆေးရုံခုတင်တွင် လှဲလျောင်းနေသည့် ချင်ရှန်းကို တစ်ချက် ငဲ့ကြည့်ကာ ၎င်းစီးကရက်ဘူးအား ပြန်ထိုးထည့်လိုက်၏။
ဤခွတီးခွတလေထုကြီးက ပေါ်ယွီ့ကို ဆေးလိပ်ဖွာချင်စိတ် ဖြစ်ပေါ်လာစေသည်။
" စုန့်မိသားစုက သူတို့ရဲ့အင်အားကို ကျိယန်မှာ ဖြန့်ကျက်ဖို့ လုပ်နေကြတယ်။ ဒီလက်ဆောင်ကို တအားလွယ်လွယ် ပေးမပစ်နဲ့ "
ချင်ရှန်းက ထပ်မံ အကြံပေးသည်။
" ဒီဟာတွေကို သား သိမ်းထား။ အဲဒါဆိုရင် စုန့်မိသားစု ...... မဟုတ်ဘူး တခြားဘယ်သူမှ သားကို လာထိလို့မရဘူး "
ပေါ်ယွီက ' အမ်း ' တစ်လုံးနှင့် အသံပြုသည် ၊ ချင်ရှန်းအား ငြင်းပယ်ခြင်း မလုပ်။
စုန့်ရှီလင်၏အဖေနှင့်အမေက သူ့အပေါ် အတော်လေး ကောင်းပေးကြပါသည်။ယင်း ' ကောင်း ' ဟူသော ဝေါဟာရက စုန့်ရှီလင်နှင့်ဖရဲသီးလေးတို့အပေါ် အခြေတည်ထားခြင်း။
ပေါ်ယွီက သူ့အနာဂတ်ကို အခြားလူတွေလက်ထဲ ပုံအပ်လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။သူ့ကံကြမ္မာကို သူကိုယ်တိုင် ထိန်းချုပ်မည့်သူပင်။
ချင်ရှန်းက ပေါ်ယွီ့ကို ကြည့်၍ တစ်ခုခု ပြောမည့်ဟန်ပြုပြီးမှ တုံ့ဆိုင်းနေ၏။
ပေါ်ယွီက ချင်ရှန်းအား ထူးမခြားနား စိုက်ကြည့်ရင်း သူမ ပြောမည့်အရာကို စောင့်နေသည်။
" သား အိမ်ပြန်ရင် ပြန်လေ ၊ အမေ အနားယူလိုက်ဦးမယ် "
သို့ပေမင့် ချင်ရှန်းက အနုနည်းနှင့် နှင်ထုတ်လာသည်။
ပေါ်ယွီက ထူးထူးထွေထွေ သံသယ၀င်မနေဘဲ လူနာခန်းထဲကနေ ထွက်သွားပေးခဲ့သည်။ပေါ်ယွီလည်း အပြင်အရောက် ၊ လူနာခန်းတံခါးလည်း ပြန်အပိတ်၌ မူလက ဆေးရုံခုတင်ထက်တွင် ချည့်နဲ့ဖြူဖျော့စွာ လှဲလျောင်းဟန်ဆောင်နေသည့် ချင်ရှန်းတစ်ယောက် မျက်လုံးများကို ဗြုန်းခနဲ ဖွင့်လိုက်သည်။မည်သည့်အားအင်ချည့်နဲ့မှုမျိုးမျှ သူမမျက်ဝန်းများထဲတွင် ရှိမနေ။
လူနာဆောင်တံခါးရှေ့၌ စုန့်ရှီလင်နှင့်ပေါ်လျန်တို့က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စိုက်ကြည့်နေကြသည်မှာ အသက်မပါလှစွာ။
ပေါ်ယွီ ထိုလူနှစ်ယောက်ကြား အလျင်အမြန် ပိတ်ရပ်လိုက်ခြင်းဖြင့် နှစ်ယောက်သား၏စက္ခုအာရုံတိုက်ပွဲကို တားမြစ်လိုက်သည်။
ဖရဲသီးလေးက ပေါ်ယွီ့ပေါင်ကို ပျော်ပျော်ကြီး အပြေးအလွှား လာဖက်တွယ်သည်။
ပေါ်ယွီ : " အမေက အနားယူနေပြီ။ အရင် ပြန်နှင့်ရအောင် "
ပေါ်လျန် : " ပြန်မယ် ??? ဘယ်ကိုလဲ ??? "
" ဟော်တယ်ကိုပါ "
ပေါ်ယွီက ပေါ်လျန့်ကို အကဲခတ်လျက် ဂရုတစိုက် ဖြေ၏။
" မင်းမှာ ကိုယ်ပိုင်အိမ်မရှိဘူးလား ၊ ဟော်တယ်တက်နေဖို့က "
ပေါ်လျန်က စကားဆုံးသည်နှင့် ရန်စခြင်း ၊ အထင်သေးခြင်းတို့ အပြည့်ပါသော အကြည့်တစ်ချက်အား စုန့်ရှီလင်ထံ ပို့လွှတ်လိုက်သည်။
စုန့်ရှီလင်ကလည်း ပေါ်လျန်ကို ဘာမထီစွာ ဝေ့ဝဲကြည့်လိုက်သည်။အရေးမစိုက်ခြင်းနှင့် ရန်လိုဒေါသတို့က မျက်ဝန်းထဲမှာ သိသိသာသာ ထင်ဟပ်နေ၏။
ပေါ်ယွီခမျာ မျက်လုံးအဝိုင်းသား သြချနေရသည်။
ဒီနှစ်ယောက် ဘယ်လိုလုပ် အစေးမကပ်ကြတယ် ???
" ပါးပါး ၊ ဖရဲသီးလေး ဗိုက်ဆာပြီရယ် "
ဖရဲသီးလေးက ဆိုသည်။
ပေါ်ယွီ နောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်းရုတ်ကာ ကလေးငယ်လေးကို ပွေ့ချီလျက် ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်ဆန်ဆန် ပြောလိုက်သည်။
" ကော ၊ ကျွန်တော် ဒီတလော ဟော်တယ်မှာ သူနဲ့အတူတူ နေမလို့ ၊ အဲတာ အိမ်မပြန်ဖြစ်လောက်ဘူး "
ပေါ်လျန်က ခြေလှမ်းကျဲကြီးများနှင့် ချာခနဲ လှည့်ထွက်သွားခဲ့သည်။
" သူ အတော်လေး စိတ်ဆိုးသွားတာပဲ "
စုန့်ရှီလင်အသံက ပျံ့လွင့်လာသည်။
အစ်ကိုဖြစ်သူရဲ့တရွေ့ရွေ့ဝေးကွာသွားသော ကျောပြင်ကို ခပ်တွေတွေ ငေးကြည့်ရင်း ပေါ်ယွီ ထောက်ခံစွာ ခေါင်းညိတ်လိုက်လင့်ကစား ပေါ်လျန့်နောက်တော့ လိုက်သွားခြင်း မရှိချေ။
" အသေအချာပေါ့ "
ပေါ်လျန့်ဒေါသဟာ မည်သူမဆို ခေါင်းခံနိုင်သည့်အရာမျိုး မဟုတ်ရေးချမဟုတ်။ပေါ်ယွီသည်လည်း သာမာန်ပြည်သူလေးတွေထဲက တစ်ယောက်မို့ ပေါ်လျန် စိတ်ပြေဖို့အရေး သူ့ဘ၀လေးကို အရင်းအနှီးပြုရန် ငြင်းပါရစေ။
" မင်း သူ့နောက် တကောက်ကောက်လိုက်မသွားဘူးလား ??? "
စုန့်ရှီလင်က ပေါ်ယွီ့လက်မောင်းများအတွင်းရှိ စိတ်အားထက်သန်နေသော ကလေးလေးကို လွှဲပြောင်းချီလိုက်ပြီး တန်းလှည့်ထွက်သွား၏။
လူနှစ်ယောက်ဆီကနေ ဆက်တိုက် ပစ်ထားခံခဲ့ရသည့် ပေါ်ယွီမှာ ခေတ္တမျှ ကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်နေမိသည်။ထို့နောက် ဘာမှန်းသဘောပေါက်သွားကာ စုန့်ရှီလင်နောက်သို့ အလောသုံးဆယ် ပြေးလိုက်လာသည်။
ပေါ်ယွီခမျာ အနည်းငယ် အကူအညီမဲ့နေ၏။
" ဘာလို့များ မင်းတို့နှစ်ယောက် တအား ကလေးဆန်ရတာလဲ ??? "
ထိုစကားလုံးတွေက စုန့်ရှီလင်အား ရှူးရှူးရှားရှားဖြစ်သွားစေရာ သူ ခေါင်းစီးပြောင်းမေးလိုက်လေသည်။
" ကိုယ့်ယောက္ခမကြီး မင်းကို ပေးခဲ့တာတွေနဲ့ ဘာလုပ်မယ် စဉ်းစားထားလဲ ??? "
ပေါ်ယွီ အတွေးနက်သွားရပြီး စုန့်ရှီလင် ချင်ရှန်းအား ရည်ညွှန်းလိုက်ပုံကို သတိမမူမိ။
" ငါ ဒီည ကျိယန်ကို သွားဖို့ စီစဉ်ထားတယ် "
စုန့်ရှီလင် လမ်းလျှောက်ခြင်းကို ရပ်တန့်လိုက်၏။
ပေါ်ယွီက သူတစ်ယောက်တည်း သွားမယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်လား။
ထင်သည့်အတိုင်းပင် ပေါ်ယွီရဲ့နောက်လာတဲ့ စကားလုံးတွေက : " ငါဘာသာငါပဲ သွားလိုက်မယ်။ မင်းက ကုမ္ပဏီကိစ္စတွေ ဖြေရှင်းဖို့ အနောက်တောင်မြို့တော်မှာ နေရဦးမှာမလား "
ပေါ်ယွီ့စကားဆုံးသည်နှင့် စုန့်ရှီလင်က လက်မခံစွာ ဆိုသည်။
" ကိုယ်ကတော့ ဖရဲသီးလေး ပေါ်အိမ်တော်မှာ နေမယ့်ကိစ္စကို စိတ်မချပါဘူး။ ဖရဲသီးလေးကလည်း ပေါ်အိမ်မှာ နေရတာကို မကြိုက်ဘူးတဲ့ "
ဖရဲသီးလေးက သဘောတူညီသည့်နှယ် ခေါင်းလေး တဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြသော်ငြား ပေါ်ယွီက မမြင်။
" အဲဒါဆို ဖရဲသီးလေးကို မင်း ခေါ်ထားလိုက်လေ။ ရုံးခွဲကအလုပ်တွေပြီးရင် ငါမပါလည်း မင်း ဟွားချန်မြို့ကို ပြန်နှင့်နော် "
ပေါ်ယွီက အလျင်အမြန် ဖြည့်ပြောရသည်။
" ငါ ကျိယန်မှာ အလုပ်တွေလတ်စသတ်တာနဲ့ ဟွားချန်ကို တန်းပြန်လာမှာပါ "
" ကိုယ်က မင်း အနောက်တောင်မြို့တော်မှာ ခဏဆက်နေဦးမယ် အောက်မေ့တာ "
" ငါက ဘာလို့ အနောက်တောင်မြို့တော်မှာ နေရမှာလဲ ??? "
ပေါ်ယွီက စုန့်ရှီလင် ဆိုလိုသည်ကို လုံး၀ နားမလည်စွာ အံ့သြတကြီး မေးလိုက်သည်။
စုန့်ရှီလင်က ဝိုးတဝါး စောင်းပါးရိပ်ခြည်ဆို၏။
" မင်း ဥက္ကဋ္ဌပေါ်ကို တာ့တာပါ မနှုတ်ဆက်ရသေးဘူး မဟုတ်လား ??? "
" ငါက အခု လူကြီးဖြစ်နေပြီ။ ငါ ဘယ်သွားဘာလုပ်ကို သူ့ဆီ သတင်းပို့နေရဦးမှာလား ??? "
ပေါ်ယွီက စုန့်ရှီလင်စကားတွေကို စိတ်မကျေနပ်ကြောင်းပြသည့်အနေဖြင့် မျက်မှောင်လေးတွေ ကြုတ်လိုက်သည်။
သို့ပေမင့် စုန့်ရှီလင်ကမူ ပေါ်ယွီ့အပြုအမူလေးတွေကြောင့် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်သွားခဲ့သည်။
" 《 Secret Agent 》 က ဆင်ဆာအောင်သွားပြီ။ လျူခိုင်က ငါ့ကို ပရိုမိုရှင်းဆင်းမယ့်ကိစ္စ ပြောတယ်။ အဲဒါကြောင့် ပထမဆုံး ရုပ်ရှင်ပရိုမိုးရှင်းဆင်းပွဲကို တက်ဖို့ ငါ နောက်နှစ်ရက်အတွင်း ဟွားချန်ကို ပြန်လာရမှာရယ် "
ပြောရင်းဆိုရင်းတန်းလန်းမှ ပေါ်ယွီ ဆေးလိပ်သောက်ချင်လာရသည်။
စုန့်ရှီလင်က ဘေးပတ်ဝန်းကျင်အား အရိပ်အခြည်ကြည့်လိုက်သည်။ဒါက ထိပ်တန်းအဆင့် လူနာဆောင်အဆောင်အဦးမို့ စင်္ကြန်၌ လူအနည်းငယ်သာ ရှိသည်။
" ခဏတစ်ဖြုတ်လေး သည်းခံလိုက်ပါဦးကွာ ၊ ဟုတ်ပြီလား "
စုန့်ရှီလင်က ရုတ်တရက်ကြီး ဖြောင့်ဖြလာသည်။
ပေါ်ယွီက စုန့်ရှီလင်အား ပဟေဠိဖြစ်စွာ မော့ကြည့်လိုက်သည်။သူ တစ်ဖက်အမျိုးသား၏မျက်နှာကို အသေးစိတ် အကျယ်ချဲ့ကြည့်ရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းတွေ ပူနွေးတောက်လောင်လာသယောင်။
" မင်း ... လူကြားသူကြားထဲမှာ လူရိုင်းကောင်ကြီးလို မလျော်ကန်တာတွေ ပြုမူနေတယ် "
ပေါ်ယွီ့မျက်နှာလေးက နီနီစွေးစွေး။
စုန့်ရှီလင်က အငြိုးကြီးမားစွာ ခြောက်ခြားဖွယ် ကြုံးဝါးသည်။
" မင်း အိမ်ပြန်လာခါမှ ကိုယ် ဘယ်လောက် လူရိုင်းကောင်ဆန်သလဲဆိုတာကို နက်နက်နဲနဲ ပြပေးမယ် "
ထိုစကားလုံးတွေရဲ့နောက်ကွယ်က အဓိပ္ပါယ်ကို ပေါ်ယွီ နားလည်လည်ချင်း ပိုလို့ ရှက်သွေးဖြာသွားရသည်။သူ့နှလုံးသားလေးကား ပရမ်းပတာ ဆူဆူညံညံ ခုန်ပေါက်နေခဲ့၏။
ဖရဲသီးလေးခမျာ တောင်ငေးလိုက် ၊ မြောက်ငေးလိုက်နှင့် စောင့်နေရတာ ကြာကြာလှချေပြီ။လူကြီးနှစ်ယောက်ကမူ သူ့အား မွှေးမွှေးပေးရန်ပင် အာရုံမရကြရာ ကလေးလေးက မကျေမနပ် ညည်းတွားလိုက်သည်။
ညခုနစ်နာရီ၀န်းကျင် ၊ ပေါ်ယွီ လေယာဉ်စီးရန်အလို့ငှာ ရိုးရိုးရှင်းရှင်း ခရီးဆောင်အိတ်တစ်လုံးဖြင့် လေဆိပ်သို့ ဆင်းခဲ့သည်။
လေယာဉ်ပေါ်တက်သော် ဖုန်းမပိတ်မီ ပေါ်လျန်ထံ သူ ကျိယန်သွားမည်ဖြစ်ကြောင်း message ပို့လိုက်၏။
ယင်း message အား ပေါ်ယွီ လက်ခံရရှိချိန် သူ့မျက်နှာက ဒေါသကြောင့် အစိမ်းရောင်ပြောင်းလုနီးနီး။ ပေါ်ယွီက သူ တခြားမြို့သွားမယ့်ကိစ္စကို သူ့ဆီ နောက်ကျမှ လှမ်းပြောရဲတယ် !!!
ထိုစဉ် ပေါ်ယွီက ကောင်းကင်ကြီး၌ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပျံသန်းနေသည်။
" ကားပြင်လိုက် ၊ စုန့်ရှီလင်ကို သွားတွေ့မယ် "
လက်ထောက်လေးခမျာ ပေါ်လျန်က သူ့အပေါ် ဒေါသတွေ လာပုံချမည်စိုး၍ ရုံးခန်းထဲကနေ ဒရောသောပါး အသော့နှင် ထွက်သွားခဲ့သည်။
ပေါ်လျန် စုန့်ရှီလင်အခန်းတံခါးကို ခေါက်လိုက်သည်။
ခေတ္တအကြာ စုန့်ရှီလင်က တံခါးထဖွင့်ပေးသည်။တန်းတူရည်တူ အမျိုးသားနှစ်ဦးက အချင်းချင်း တန်းတန်းမတ်မတ် စိုက်ကြည့်နေကြ၏။စုန့်ရှီလင်ကအရင် စကားစလိုက်သည်။
" အပြင်မှာ ပြောမယ် ၊ ကလေး အိပ်နေတယ် "
ပေါ်လျန်က ဘေးတစ်ခြမ်းသို့ ကိုယ်ကိုစောင်းလျက် စုန့်ရှီလင်ကို အပြင်ထွက်စေလိုက်သည်။
" ငါ မင်းကို ဘာလို့လာရှာသလဲ မင်း မှန်းမိမှာပါ "
ပေါ်လျန့်လေသံထဲက ထေ့ငေါ့လှောင်ပြန်ဟန်ဟာ ဖုံးမရကွယ်မရ။
စုန့်ရှီလင်က ခပ်ပါးပါးတစ်ချက်ပြန်ကြည့်ကာ ခနဲ့လိုက်သည်။
" အဲဒီတော့ ??? "
အဲဒီတော့ ???!!!
ပေါ်လျန့်ပတ်ပတ်လည်က အနက်ရောင် အငွေ့အသက်များဟာ ဤစကားလုံးတွေနှင့်အတူ ပိုမိုလေးလံသိပ်သည်းလာသည်။သူ ဒေါသတကြီး အံကြိတ် ဆိုလိုက်၏။
" ပေါ်ယွီ အနောက်တောင်မြို့တော်ကနေ ထွက်မယ့်အကြောင်း မင်း ဘာကိစ္စ ငါ့ဆီ ကြိုမပြောတာလဲ ??? "
" ပေါ်ယွီ ခင်ဗျားကို ပြောသွားလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော် တွေးနေတာ ၊ ပေါ်ယွီက ကြိုမပြောမသွားဘူးကိုး "
သီးသန့် VIP ခန်းထဲက အမျိုးသားနှစ်ယောက်ဟာ မျက်နှာချင်းဆိုင် စကားစစ်ထိုးနေကြ၏။
ပေါ်လျန်က အေးစက်စွာ မေးသည်။
" မင်း ငါ့ကို ဟာသလုပ်နေတာလား ??? "
" မဟုတ်ရပါဘူး "
စုန့်ရှီလင်က ဆို၏။
" ဥက္ကဋ္ဌပေါ် အထင်လွဲနေပါပြီ "
သို့ပေတည့် စုန့်ရှီလင်ရဲ့မျက်နှာအမူအရာက ဆန့်ကျင်ဘက်အနက်သို့ အပြည့်အ၀ ဖော်ကျူးနေသည်။
" စုန့်ရှီလင် ၊ ငါက မင်းကို မထိရဲဘူးလို့များ ထင်နေသလား "
" ပေါ်လျန် ၊ ခင်ဗျားက ကျုပ်ရဲ့လူကို အနောက်တောင်မြို့တော်မှာ ပိတ်ထားဖို့ လုပ်နေတယ် ၊ ခင်ဗျား ပြောကြည့် ၊ ကျုပ်ကရော ပေါ်အိမ်တော်ကို တစ်ခုခု လုပ်မပစ်ရဲဘူးလား "
စုန့်ရှီလင်က ခနဲ့သည်။
" ပေါ်ယွီက ဘယ်တုန်းက မင်းရဲ့လူဖြစ်သွားရတာလဲ ???!!! "
" သူက ခင်ဗျားညီလေး ၊ ခင်ဗျား ၀င်ပါလွန်းနေပြီ "
" မင်းကိစ္စ မဟုတ်ဘူး "
ပေါ်လျန်က အသက်မဲ့စွာ နှုတ်လှန်ထိုးသည်။
" အဲဒါဆိုလည်း ဘာကိစ္စ ကျုပ်ကို လာမေးနေသေးလဲ ??? "
စုန့်ရှီလင်က ပြန်လည်သရော်မှုပြုသည်။
အမျိုးသားနှစ်ယောက်လုံး မည်သူကမျှ နောက်ဆုတ်ရန် စိတ်ကူးမရှိကြ ၊ ပေါ်ယွီ့အပေါ် ပိုင်ဆိုင်မှုအား ယှဉ်ပြိုင်နေကြသည်။
ဘယ်သူကများ ပေါ်ယွီ့ကို လက်လွှတ်ပေးချင်ပါမည်နည်း။
ဘ၀တစ်သက်တာမှာ တစ်ခုတည်းရှိတဲ့ အရာလေးလေ။
___________
ရှေ့ရက်များက ချင်ရှန်းပြသာနာတွေကြောင့် ပေါ်ယွီ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် မအိပ်စက်ခဲ့ရချေ။သူ လေယာဉ်ပေါ် ရောက်သည်နှင့် သတ်မှတ်ထိုင်ခုံ၌ ကွေးကွေးလေး ခွေကာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျသွားခဲ့သည်။
အိမ်မက်မက်ကောင်းနေတုန်း လက်တစ်ဖက်က ပေါ်ယွီ့ပခုံးကို ညင်သာစွာ တို့လာ၏။
ပေါ်ယွီက ကျွစ်စုတ်လိုက်သည့်တိုင် မလှုပ်မယှက်။
ထိုပုဂ္ဂိုလ်ဟာ ဒတင်္ဂမျှ ချီတုံချတုံဖြစ်သွားပြီး တဖန် လာတို့ပြန်သည်။
ပေါ်ယွီ မျက်ခုံးများ တွန့်ချိုးရင်း မျက်လုံးလှန်ကြည့်လိုက်သည်။တစ်ဖက်လူက ပေါ်ယွီ နိုးလာပြီဟု ထင်လိုက်ပေမင့် ပေါ်ယွီကမူ တခေါခေါဟောက်အိပ်သွားပြန်လေသည်။
ထိုလူက ပေါ်ယွီ့ပခုံးအား နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်တို့မည်အပြု ၊ ပေါ်ယွီ ဆတ်ခနဲ အိပ်ရာနိုးလာခဲ့သည်။
သူ အိပ်ရာနိုးတော့ သူ့လည်ပင်းတစ်ဖက်က အနည်းငယ် လိမ်နေသလိုလို ၊ လည်ပင်းလည်း တောင့်နေ၏။
" မင်း အဆင်ပြေရဲ့လား ??? "
သာယာညင်းပျောင်းသည့် အမျိုးသားသံတစ်သံက ပေါ်ယွီ့နံဘေးမှ ထွက်ပေါ်လာ၏။
ပေါ်ယွီ ပခုံးကြွက်သားများကို လက်နှင့် နှိပ်နယ်လိုက်သည်။သူ့မျက်နှာက စိတ်ရှုပ်နေသည့်နှယ်။
" အဆင်ပြေပါတယ် ၊ လည်ပင်းတောင့်ခဲနေရုံပါ။ စိတ်ပူပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် "
" ........ ကျွန်တော် ပြောချင်တာက ...... မင်း အဆင်ပြေတယ်ဆိုရင် ကျွန်တော့်အပေါ်ကနေ ဖယ်ပေးလို့ရမလား။ ကျွန်တော် သန့်စင်ခန်း သွားရမှာမို့လို့ "
သူက သူစိမ်းတစ်ယောက်ရဲ့ပခုံးပေါ် မှီအိပ်နေမိမှန်း ပေါ်ယွီ သဘောပေါက်လိုက်ရာ ချက်ချင်း မျက်နှာပူသွားရပြီး အမြန်ဆုံး ခပ်မတ်မတ်ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ယင်းအပြုအမူကပဲ တောင့်တင်းနေသော လည်တိုင်အား ပိုဆိုးသွားစေသည်။
" ဗုဒ္ဓေါ ......... "
ထိုပုဂ္ဂိုလ် သန့်စင်ခန်းကနေ ပြန်ရောက်လာသောအခါ ပေါ်ယွီ့လည်ပင်းလည်း အတော်အတန် သက်သာနေပြီဖြစ်သည်။ပေါ်ယွီ သူ့ဘေးက ချောမောခန့်ညားသည့် လူကြီးလူကောင်း အမျိုးသားကို မျက်စိကစား၍ စတင် စကားဦးသမ်းလိုက်သည်။
" မင်္ဂလာပါ ၊ ကျွန်တော်က ပေါ်ယွီပါ "
" ...... မင်္ဂလာပါ ၊ ကျွန်တော်က ဝမ်းဟယ်ရှန်းပါ "
၀မ်းဟယ်ရှန်းဆိုသူက ပြုံးပြလျက် သူ့အိတ်ထဲက notebook နှင့် ဘောပင်တစ်ချောင်းရယ် ထုတ်ပေးသည်။
" ကျွန်တော့်ညီလေးက မင်းကို တော်တော်လေး ကြိုက်တာ ၊ မင်း သူ့အတွက် လက်မှတ်လေး ထိုးပေးနိုင်မလား ??? "
သူက ဝမ်းဟယ်ရှန်း၏ပခုံးပေါ် မှီအိပ်ထားခဲ့သည်မို့ မေတ္တာလက်ဆောင်စကား ရေးပေးရမှာဖြစ်ဖြစ် ၊ လက်မှတ်ထိုးပေးရမှာဖြစ်ဖြစ် ပေါ်ယွီ ဆယ်ကြိမ်ဆယ်ခါလောက် လုပ်ပေးလိုက်ဦးမည်။
လက်မှတ်ထိုးပြီးနောက် ဝမ်းဟယ်ရှန်းက notebook ကို အိတ်ထဲ ပြန်ယူသိမ်းလိုက်၏။
" ပေါ်ရှန့်ရှန်း(ပေါ်လူကြီးမင်း) က ကျိယန်မှာ ဘာလုပ်မလို့လဲ ??? "
ဝမ်းဟယ်ရှန်းက ဆိုသည်။
" ကျွန်တော် မှတ်မိတာတော့ ပေါ်ရှန့်ရှန်းရဲ့နောက်ဆုံးအချိန်ဇယားက ကျိယန်မှာ မဟုတ်ဘူးလားလို့ပဲ "
" ......... မင်းရဲ့ညီလေးက ကျွန်တော့်ပရိသတ်ဆို ၊ ဘယ်လိုလုပ်များ ဝမ်းရှန့်ရှန်းက ကျွန်တော့်အချိန်စာရင်းကို ကောင်းကောင်းကြီး သိနေရတာလဲ ??? "
သူ့ကိုယ်သူ ဖော်ကောင်လုပ်လိုက်မိမှန်း သတိရသွားတဲ့ ဝမ်းဟယ်ရှန်းက ရှက်ဝဲဝဲဖြင့် အခြားခေါင်းစဉ်တစ်ခုဆီ ခုန်ကူးလိုက်သည်။
" တောင်းပန်ပါတယ် "
ပေါ်ယွီ : " ကိစ္စမရှိပါဘူး " " ကျိယန်ကို သွားတာက ကျွန်တော့်ရဲ့သီးသန့်ခရီးစဉ်မို့လို့ Weibo မှာ မတင်ဖြစ်တာပါ "
ဝမ်းဟယ်ရှန်း : " ကျွန်တော် နားလည်ပါတယ် "
ပေါ့ပေါ့ပါးပါး စကားစမြည်ပြောနေသင့်သည့် လူနှစ်ဦးမှာ ထိုကိုးလို့ကန့်လန့် ခေါင်းစဉ်ကြီးအောက်ဝယ် နှုတ်ဆိတ်နေကြရရှာသည်။
လေယာဉ်ဆိုက်သော် ဝမ်းဟယ်ရှန်းက ပေါ်ယွီ့ကို တစ်ချက် တစ်ချက် လှည့်ကြည့်ကာ အင်တင်တင်နှင့် ဝန်လေးစွာ ထွက်သွားခဲ့သည်။
ပေါ်ယွီ လေဆိပ်ကို ဖြတ်လျှောက်၍ ထွက်ပေါက်၌ သူ့အား ရပ်စောင့်နေသော လူတစ်ယောက်က သူ့ထံ လာနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ပေါ်ယွီ့ကို လာကြိုတဲ့လူက ချင်ရှန်း၏လူယုံဖြစ်သည်။ထိုလူယုံလေးက သူ့ရဲ့နောက်ထပ်အလုပ်ရှင်ဟာ ပေါ်ယွီမှန်း သိပြီးနှင့်သည့်အလျောက် အံ့သြနေခြင်း မရှိချေ။
" ပေါ်ကျုံး(ဥက္ကဋ္ဌပေါ်) ၊ မင်္ဂလာပါ။ ကျွန်တော်က လျှို့ယွင်ပါ "
" မင်္ဂလာပါ "
ပေါ်ယွီ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်၏။
လျှို့ယွင်နှင့်အတူပါလာသော ဝန်ထမ်းလေးတွေခမျာ ပေါ်ယွီ့ကို အထိတ်တလန့် ကြည့်နေကြသည်။
သောက်ကျိုးနဲ !!!!!!!!
သူတို့ရဲ့အလုပ်ရှင်အသစ်က ပေါ်ယွီဟ !!!!!!!!!
.
.
.
.
.
.
ဒီအခန်းမှာဆိုရင်တော့ ရှာလကာရည်သောက်နေတဲ့ စုန့်ရှီလင်နဲ့ ပေါ်ယွီ ဝမ်းဟယ်ရှန်းပခုံးပေါ်မှာ မှီအိပ်တာကို မဆီမဆိုင် ကြားက သ၀န်တိုနေတဲ့ ကျွန်မကို တွေ့ရမှာ ဖြစ်ပါတယ်ရှင် ...
🥲🥲🥲😂😂😂
Zawgyi
ခြဲစိတ္မႈၿပီးသည့္ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္၀ယ္ ခ်င္႐ွန္း သတိျပန္လည္လာခဲ့သည္။
သူမ ႏိုးႏိုးခ်င္း အိပ္ရာေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေပၚယြီ႕ကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့မ်က္ႏွာ၌ အျပဳံးတစ္ပြင့္က ထိန္းခ်ဳပ္မရစြာ ျဖစ္ထြန္းသြားသည္။
လူနာေဆာင္အျပင္ဘက္။စုန္႔႐ွီလင္ႏွင့္ေပၚလ်န္တို႔ဟာ အခ်င္းခ်င္း ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေနၾက၏။ဖရဲသီးေလးခမ်ာ ၎တို႔ႏွစ္ေယာက္အား အေၾကာက္ေၾကာက္အလန္႔လန္႔ႏွင့္ ေဘးကေန ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ၾကည့္ေနရ႐ွာသည္။
ေပၚယြီ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္၏။
" ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ရက္အတြင္း ေ႐ွ႕ေနေခၚၿပီး ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ျပန္လႊဲေပးမယ္ "
" အေမ မလိုခ်င္ပါဘူး "
ခ်င္႐ွန္း ျငင္းဆန္လိုက္သည္။
" အေမက သားကို ေပးတာ ၊ အဲဒီဥစၥာေတြကို သား စိတ္တိုင္းက် စီမံလို႔ရတယ္ "
ေပၚယြီ : " ဒါေတြၿပီးရင္ အေမ ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ ??? "
" ဟြားၿမိဳ႕ေတာ္ဆီ "
ခ်င္႐ွန္းက ေပၚယြီ႕ကို ၾကည့္လ်က္ ေျဖသည္။
ေပၚယြီက ပ်ာယာခတ္သြားသေယာင္။
" အေမ့သေဘာပါ "
စကားဝိုင္း အဆုံးသတ္ေလေတာ့ ေပၚယြီ သူ႕အိတ္ကပ္ထဲက စီးကရက္ဘူးကို သတိလက္လြတ္ ထုတ္ယူလိုက္မိသည္။သို႔တိုင္ ေဆး႐ုံခုတင္တြင္ လွဲေလ်ာင္းေနသည့္ ခ်င္႐ွန္းကို တစ္ခ်က္ ငဲ့ၾကည့္ကာ ၎စီးကရက္ဘူးအား ျပန္ထိုးထည့္လိုက္၏။
ဤခြတီးခြတေလထုႀကီးက ေပၚယြီ႕ကို ေဆးလိပ္ဖြာခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာေစသည္။
" စုန္႔မိသားစုက သူတို႔ရဲ႕အင္အားကို က်ိယန္မွာ ျဖန္႔က်က္ဖို႔ လုပ္ေနၾကတယ္။ ဒီလက္ေဆာင္ကို တအားလြယ္လြယ္ ေပးမပစ္နဲ႔ "
ခ်င္႐ွန္းက ထပ္မံ အၾကံေပးသည္။
" ဒီဟာေတြကို သား သိမ္းထား။ အဲဒါဆိုရင္ စုန္႔မိသားစု ...... မဟုတ္ဘူး တျခားဘယ္သူမွ သားကို လာထိလို႔မရဘူး "
ေပၚယြီက ' အမ္း ' တစ္လုံးႏွင့္ အသံျပဳသည္ ၊ ခ်င္႐ွန္းအား ျငင္းပယ္ျခင္း မလုပ္။
စုန္႔႐ွီလင္၏အေဖႏွင့္အေမက သူ႕အေပၚ အေတာ္ေလး ေကာင္းေပးၾကပါသည္။ယင္း ' ေကာင္း ' ဟူေသာ ေဝါဟာရက စုန္႔႐ွီလင္ႏွင့္ဖရဲသီးေလးတို႔အေပၚ အေျခတည္ထားျခင္း။
ေပၚယြီက သူ႕အနာဂတ္ကို အျခားလူေတြလက္ထဲ ပုံအပ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။သူ႕ကံၾကမၼာကို သူကိုယ္တိုင္ ထိန္းခ်ဳပ္မည့္သူပင္။
ခ်င္႐ွန္းက ေပၚယြီ႕ကို ၾကည့္၍ တစ္ခုခု ေျပာမည့္ဟန္ျပဳၿပီးမွ တုံ႔ဆိုင္းေန၏။
ေပၚယြီက ခ်င္႐ွန္းအား ထူးမျခားနား စိုက္ၾကည့္ရင္း သူမ ေျပာမည့္အရာကို ေစာင့္ေနသည္။
" သား အိမ္ျပန္ရင္ ျပန္ေလ ၊ အေမ အနားယူလိုက္ဦးမယ္ "
သို႔ေပမင့္ ခ်င္႐ွန္းက အႏုနည္းႏွင့္ ႏွင္ထုတ္လာသည္။
ေပၚယြီက ထူးထူးေထြေထြ သံသယ၀င္မေနဘဲ လူနာခန္းထဲကေန ထြက္သြားေပးခဲ့သည္။ေပၚယြီလည္း အျပင္အေရာက္ ၊ လူနာခန္းတံခါးလည္း ျပန္အပိတ္၌ မူလက ေဆး႐ုံခုတင္ထက္တြင္ ခ်ည့္နဲ႔ျဖဴေဖ်ာ့စြာ လွဲေလ်ာင္းဟန္ေဆာင္ေနသည့္ ခ်င္႐ွန္းတစ္ေယာက္ မ်က္လုံးမ်ားကို ျဗဳန္းခနဲ ဖြင့္လိုက္သည္။မည္သည့္အားအင္ခ်ည့္နဲ႔မႈမ်ိဳးမွ် သူမမ်က္ဝန္းမ်ားထဲတြင္ ႐ွိမေန။
လူနာေဆာင္တံခါးေ႐ွ႕၌ စုန္႔႐ွီလင္ႏွင့္ေပၚလ်န္တို႔က တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္မွာ အသက္မပါလွစြာ။
ေပၚယြီ ထိုလူႏွစ္ေယာက္ၾကား အလ်င္အျမန္ ပိတ္ရပ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား၏စကၡဳအာ႐ုံတိုက္ပြဲကို တားျမစ္လိုက္သည္။
ဖရဲသီးေလးက ေပၚယြီ႕ေပါင္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး အေျပးအလႊား လာဖက္တြယ္သည္။
ေပၚယြီ : " အေမက အနားယူေနၿပီ။ အရင္ ျပန္ႏွင့္ရေအာင္ "
ေပၚလ်န္ : " ျပန္မယ္ ??? ဘယ္ကိုလဲ ??? "
" ေဟာ္တယ္ကိုပါ "
ေပၚယြီက ေပၚလ်န္႔ကို အကဲခတ္လ်က္ ဂ႐ုတစိုက္ ေျဖ၏။
" မင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္မ႐ွိဘူးလား ၊ ေဟာ္တယ္တက္ေနဖို႔က "
ေပၚလ်န္က စကားဆုံးသည္ႏွင့္ ရန္စျခင္း ၊ အထင္ေသးျခင္းတို႔ အျပည့္ပါေသာ အၾကည့္တစ္ခ်က္အား စုန္႔႐ွီလင္ထံ ပို႔လႊတ္လိုက္သည္။
စုန္႔႐ွီလင္ကလည္း ေပၚလ်န္ကို ဘာမထီစြာ ေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္သည္။အေရးမစိုက္ျခင္းႏွင့္ ရန္လိုေဒါသတို႔က မ်က္ဝန္းထဲမွာ သိသိသာသာ ထင္ဟပ္ေန၏။
ေပၚယြီခမ်ာ မ်က္လုံးအဝိုင္းသား ၾသခ်ေနရသည္။
ဒီႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုလုပ္ အေစးမကပ္ၾကတယ္ ???
" ပါးပါး ၊ ဖရဲသီးေလး ဗိုက္ဆာၿပီရယ္ "
ဖရဲသီးေလးက ဆိုသည္။
ေပၚယြီ ေနာက္သို႔ ေျခတစ္လွမ္း႐ုတ္ကာ ကေလးငယ္ေလးကို ေပြ႕ခ်ီလ်က္ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္ဆန္ဆန္ ေျပာလိုက္သည္။
" ေကာ ၊ ကြၽန္ေတာ္ ဒီတေလာ ေဟာ္တယ္မွာ သူနဲ႔အတူတူ ေနမလို႔ ၊ အဲတာ အိမ္မျပန္ျဖစ္ေလာက္ဘူး "
ေပၚလ်န္က ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးမ်ားႏွင့္ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားခဲ့သည္။
" သူ အေတာ္ေလး စိတ္ဆိုးသြားတာပဲ "
စုန္႔႐ွီလင္အသံက ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။
အစ္ကိုျဖစ္သူရဲ႕တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေဝးကြာသြားေသာ ေက်ာျပင္ကို ခပ္ေတြေတြ ေငးၾကည့္ရင္း ေပၚယြီ ေထာက္ခံစြာ ေခါင္းညိတ္လိုက္လင့္ကစား ေပၚလ်န္႔ေနာက္ေတာ့ လိုက္သြားျခင္း မ႐ွိေခ်။
" အေသအခ်ာေပါ့ "
ေပၚလ်န္႔ေဒါသဟာ မည္သူမဆို ေခါင္းခံႏိုင္သည့္အရာမ်ိဳး မဟုတ္ေရးခ်မဟုတ္။ေပၚယြီသည္လည္း သာမာန္ျပည္သူေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္မို႔ ေပၚလ်န္ စိတ္ေျပဖို႔အေရး သူ႕ဘ၀ေလးကို အရင္းအႏွီးျပဳရန္ ျငင္းပါရေစ။
" မင္း သူ႕ေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္မသြားဘူးလား ??? "
စုန္႔႐ွီလင္က ေပၚယြီ႕လက္ေမာင္းမ်ားအတြင္း႐ွိ စိတ္အားထက္သန္ေနေသာ ကေလးေလးကို လႊဲေျပာင္းခ်ီလိုက္ၿပီး တန္းလွည့္ထြက္သြား၏။
လူႏွစ္ေယာက္ဆီကေန ဆက္တိုက္ ပစ္ထားခံခဲ့ရသည့္ ေပၚယြီမွာ ေခတၱမွ် ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနမိသည္။ထို႔ေနာက္ ဘာမွန္းသေဘာေပါက္သြားကာ စုန္႔႐ွီလင္ေနာက္သို႔ အေလာသုံးဆယ္ ေျပးလိုက္လာသည္။
ေပၚယြီခမ်ာ အနည္းငယ္ အကူအညီမဲ့ေန၏။
" ဘာလို႔မ်ား မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ တအား ကေလးဆန္ရတာလဲ ??? "
ထိုစကားလုံးေတြက စုန္႔႐ွီလင္အား ႐ွဴး႐ွဴး႐ွား႐ွားျဖစ္သြားေစရာ သူ ေခါင္းစီးေျပာင္းေမးလိုက္ေလသည္။
" ကိုယ့္ေယာကၡမႀကီး မင္းကို ေပးခဲ့တာေတြနဲ႔ ဘာလုပ္မယ္ စဥ္းစားထားလဲ ??? "
ေပၚယြီ အေတြးနက္သြားရၿပီး စုန္႔႐ွီလင္ ခ်င္႐ွန္းအား ရည္ၫႊန္းလိုက္ပုံကို သတိမမူမိ။
" ငါ ဒီည က်ိယန္ကို သြားဖို႔ စီစဥ္ထားတယ္ "
စုန္႔႐ွီလင္ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကို ရပ္တန္႔လိုက္၏။
ေပၚယြီက သူတစ္ေယာက္တည္း သြားမယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္လား။
ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ေပၚယြီရဲ႕ေနာက္လာတဲ့ စကားလုံးေတြက : " ငါဘာသာငါပဲ သြားလိုက္မယ္။ မင္းက ကုမၸဏီကိစၥေတြ ေျဖ႐ွင္းဖို႔ အေနာက္ေတာင္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ေနရဦးမွာမလား "
ေပၚယြီ႕စကားဆုံးသည္ႏွင့္ စုန္႔႐ွီလင္က လက္မခံစြာ ဆိုသည္။
" ကိုယ္ကေတာ့ ဖရဲသီးေလး ေပၚအိမ္ေတာ္မွာ ေနမယ့္ကိစၥကို စိတ္မခ်ပါဘူး။ ဖရဲသီးေလးကလည္း ေပၚအိမ္မွာ ေနရတာကို မႀကိဳက္ဘူးတဲ့ "
ဖရဲသီးေလးက သေဘာတူညီသည့္ႏွယ္ ေခါင္းေလး တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပေသာ္ျငား ေပၚယြီက မျမင္။
" အဲဒါဆို ဖရဲသီးေလးကို မင္း ေခၚထားလိုက္ေလ။ ႐ုံးခြဲကအလုပ္ေတြၿပီးရင္ ငါမပါလည္း မင္း ဟြားခ်န္ၿမိဳ႕ကို ျပန္ႏွင့္ေနာ္ "
ေပၚယြီက အလ်င္အျမန္ ျဖည့္ေျပာရသည္။
" ငါ က်ိယန္မွာ အလုပ္ေတြလတ္စသတ္တာနဲ႔ ဟြားခ်န္ကို တန္းျပန္လာမွာပါ "
" ကိုယ္က မင္း အေနာက္ေတာင္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ခဏဆက္ေနဦးမယ္ ေအာက္ေမ့တာ "
" ငါက ဘာလို႔ အေနာက္ေတာင္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ေနရမွာလဲ ??? "
ေပၚယြီက စုန္႔႐ွီလင္ ဆိုလိုသည္ကို လုံး၀ နားမလည္စြာ အံ့ၾသတႀကီး ေမးလိုက္သည္။
စုန္႔႐ွီလင္က ဝိုးတဝါး ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္ဆို၏။
" မင္း ဥကၠ႒ေပၚကို တာ့တာပါ မႏႈတ္ဆက္ရေသးဘူး မဟုတ္လား ??? "
" ငါက အခု လူႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။ ငါ ဘယ္သြားဘာလုပ္ကို သူ႕ဆီ သတင္းပို႔ေနရဦးမွာလား ??? "
ေပၚယြီက စုန္႔႐ွီလင္စကားေတြကို စိတ္မေက်နပ္ေၾကာင္းျပသည့္အေနျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ေလးေတြ ၾကဳတ္လိုက္သည္။
သို႔ေပမင့္ စုန္႔႐ွီလင္ကမူ ေပၚယြီ႕အျပဳအမူေလးေတြေၾကာင့္ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္သြားခဲ့သည္။
" 《 Secret Agent 》 က ဆင္ဆာေအာင္သြားၿပီ။ လ်ဴခိုင္က ငါ့ကို ပ႐ိုမို႐ွင္းဆင္းမယ့္ကိစၥ ေျပာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ပထမဆုံး ႐ုပ္႐ွင္ပ႐ိုမိုး႐ွင္းဆင္းပြဲကို တက္ဖို႔ ငါ ေနာက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ဟြားခ်န္ကို ျပန္လာရမွာရယ္ "
ေျပာရင္းဆိုရင္းတန္းလန္းမွ ေပၚယြီ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာရသည္။
စုန္႔႐ွီလင္က ေဘးပတ္ဝန္းက်င္အား အရိပ္အျခည္ၾကည့္လိုက္သည္။ဒါက ထိပ္တန္းအဆင့္ လူနာေဆာင္အေဆာင္အဦးမို႔ စႀကၤန္၌ လူအနည္းငယ္သာ ႐ွိသည္။
" ခဏတစ္ျဖဳတ္ေလး သည္းခံလိုက္ပါဦးကြာ ၊ ဟုတ္ၿပီလား "
စုန္႔႐ွီလင္က ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေျဖာင့္ျဖလာသည္။
ေပၚယြီက စုန္႔႐ွီလင္အား ပေဟဠိျဖစ္စြာ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။သူ တစ္ဖက္အမ်ိဳးသား၏မ်က္ႏွာကို အေသးစိတ္ အက်ယ္ခ်ဲ႕ၾကည့္ရင္း သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြ ပူေႏြးေတာက္ေလာင္လာသေယာင္။
" မင္း ... လူၾကားသူၾကားထဲမွာ လူ႐ိုင္းေကာင္ႀကီးလို မေလ်ာ္ကန္တာေတြ ျပဳမူေနတယ္ "
ေပၚယြီ႕မ်က္ႏွာေလးက နီနီေစြးေစြး။
စုန္႔႐ွီလင္က အၿငိဳးႀကီးမားစြာ ေျခာက္ျခားဖြယ္ ၾကဳံးဝါးသည္။
" မင္း အိမ္ျပန္လာခါမွ ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ လူ႐ိုင္းေကာင္ဆန္သလဲဆိုတာကို နက္နက္နဲနဲ ျပေပးမယ္ "
ထိုစကားလုံးေတြရဲ႕ေနာက္ကြယ္က အဓိပၸါယ္ကို ေပၚယြီ နားလည္လည္ခ်င္း ပိုလို႔ ႐ွက္ေသြးျဖာသြားရသည္။သူ႕ႏွလုံးသားေလးကား ပရမ္းပတာ ဆူဆူညံညံ ခုန္ေပါက္ေနခဲ့၏။
ဖရဲသီးေလးခမ်ာ ေတာင္ေငးလိုက္ ၊ ေျမာက္ေငးလိုက္ႏွင့္ ေစာင့္ေနရတာ ၾကာၾကာလွေခ်ၿပီ။လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ကမူ သူ႕အား ေမႊးေမႊးေပးရန္ပင္ အာ႐ုံမရၾကရာ ကေလးေလးက မေက်မနပ္ ညည္းတြားလိုက္သည္။
ညခုနစ္နာရီ၀န္းက်င္ ၊ ေပၚယြီ ေလယာဥ္စီးရန္အလို႔ငွာ ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္း ခရီးေဆာင္အိတ္တစ္လုံးျဖင့္ ေလဆိပ္သို႔ ဆင္းခဲ့သည္။
ေလယာဥ္ေပၚတက္ေသာ္ ဖုန္းမပိတ္မီ ေပၚလ်န္ထံ သူ က်ိယန္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း message ပို႔လိုက္၏။
ယင္း message အား ေပၚယြီ လက္ခံရ႐ွိခ်ိန္ သူ႕မ်က္ႏွာက ေဒါသေၾကာင့္ အစိမ္းေရာင္ေျပာင္းလုနီးနီး။ ေပၚယြီက သူ တျခားၿမိဳ႕သြားမယ့္ကိစၥကို သူ႕ဆီ ေနာက္က်မွ လွမ္းေျပာရဲတယ္ !!!
ထိုစဥ္ ေပၚယြီက ေကာင္းကင္ႀကီး၌ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းေနသည္။
" ကားျပင္လိုက္ ၊ စုန္႔႐ွီလင္ကို သြားေတြ႕မယ္ "
လက္ေထာက္ေလးခမ်ာ ေပၚလ်န္က သူ႕အေပၚ ေဒါသေတြ လာပုံခ်မည္စိုး၍ ႐ုံးခန္းထဲကေန ဒေရာေသာပါး အေသာ့ႏွင္ ထြက္သြားခဲ့သည္။
ေပၚလ်န္ စုန္႔႐ွီလင္အခန္းတံခါးကို ေခါက္လိုက္သည္။
ေခတၱအၾကာ စုန္႔႐ွီလင္က တံခါးထဖြင့္ေပးသည္။တန္းတူရည္တူ အမ်ိဳးသားႏွစ္ဦးက အခ်င္းခ်င္း တန္းတန္းမတ္မတ္ စိုက္ၾကည့္ေနၾက၏။စုန္႔႐ွီလင္ကအရင္ စကားစလိုက္သည္။
" အျပင္မွာ ေျပာမယ္ ၊ ကေလး အိပ္ေနတယ္ "
ေပၚလ်န္က ေဘးတစ္ျခမ္းသို႔ ကိုယ္ကိုေစာင္းလ်က္ စုန္႔႐ွီလင္ကို အျပင္ထြက္ေစလိုက္သည္။
" ငါ မင္းကို ဘာလို႔လာ႐ွာသလဲ မင္း မွန္းမိမွာပါ "
ေပၚလ်န္႔ေလသံထဲက ေထ့ေငါ့ေလွာင္ျပန္ဟန္ဟာ ဖုံးမရကြယ္မရ။
စုန္႔႐ွီလင္က ခပ္ပါးပါးတစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္ကာ ခနဲ႔လိုက္သည္။
" အဲဒီေတာ့ ??? "
အဲဒီေတာ့ ???!!!
ေပၚလ်န္႔ပတ္ပတ္လည္က အနက္ေရာင္ အေငြ႕အသက္မ်ားဟာ ဤစကားလုံးေတြႏွင့္အတူ ပိုမိုေလးလံသိပ္သည္းလာသည္။သူ ေဒါသတႀကီး အံႀကိတ္ ဆိုလိုက္၏။
" ေပၚယြီ အေနာက္ေတာင္ၿမိဳ႕ေတာ္ကေန ထြက္မယ့္အေၾကာင္း မင္း ဘာကိစၥ ငါ့ဆီ ႀကိဳမေျပာတာလဲ ??? "
" ေပၚယြီ ခင္ဗ်ားကို ေျပာသြားလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေနတာ ၊ ေပၚယြီက ႀကိဳမေျပာမသြားဘူးကိုး "
သီးသန္႔ VIP ခန္းထဲက အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္ဟာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စကားစစ္ထိုးေနၾက၏။
ေပၚလ်န္က ေအးစက္စြာ ေမးသည္။
" မင္း ငါ့ကို ဟာသလုပ္ေနတာလား ??? "
" မဟုတ္ရပါဘူး "
စုန္႔႐ွီလင္က ဆို၏။
" ဥကၠ႒ေပၚ အထင္လြဲေနပါၿပီ "
သို႔ေပတည့္ စုန္႔႐ွီလင္ရဲ႕မ်က္ႏွာအမူအရာက ဆန္႔က်င္ဘက္အနက္သို႔ အျပည့္အ၀ ေဖာ္က်ဴးေနသည္။
" စုန္႔႐ွီလင္ ၊ ငါက မင္းကို မထိရဲဘူးလို႔မ်ား ထင္ေနသလား "
" ေပၚလ်န္ ၊ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ရဲ႕လူကို အေနာက္ေတာင္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ပိတ္ထားဖို႔ လုပ္ေနတယ္ ၊ ခင္ဗ်ား ေျပာၾကည့္ ၊ က်ဳပ္ကေရာ ေပၚအိမ္ေတာ္ကို တစ္ခုခု လုပ္မပစ္ရဲဘူးလား "
စုန္႔႐ွီလင္က ခနဲ႔သည္။
" ေပၚယြီက ဘယ္တုန္းက မင္းရဲ႕လူျဖစ္သြားရတာလဲ ???!!! "
" သူက ခင္ဗ်ားညီေလး ၊ ခင္ဗ်ား ၀င္ပါလြန္းေနၿပီ "
" မင္းကိစၥ မဟုတ္ဘူး "
ေပၚလ်န္က အသက္မဲ့စြာ ႏႈတ္လွန္ထိုးသည္။
" အဲဒါဆိုလည္း ဘာကိစၥ က်ဳပ္ကို လာေမးေနေသးလဲ ??? "
စုန္႔႐ွီလင္က ျပန္လည္သေရာ္မႈျပဳသည္။
အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္လုံး မည္သူကမွ် ေနာက္ဆုတ္ရန္ စိတ္ကူးမ႐ွိၾက ၊ ေပၚယြီ႕အေပၚ ပိုင္ဆိုင္မႈအား ယွဥ္ၿပိဳင္ေနၾကသည္။
ဘယ္သူကမ်ား ေပၚယြီ႕ကို လက္လႊတ္ေပးခ်င္ပါမည္နည္း။
ဘ၀တစ္သက္တာမွာ တစ္ခုတည္း႐ွိတဲ့ အရာေလးေလ။
___________
ေ႐ွ႕ရက္မ်ားက ခ်င္႐ွန္းျပသာနာေတြေၾကာင့္ ေပၚယြီ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မအိပ္စက္ခဲ့ရေခ်။သူ ေလယာဥ္ေပၚ ေရာက္သည္ႏွင့္ သတ္မွတ္ထိုင္ခုံ၌ ေကြးေကြးေလး ေခြကာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်သြားခဲ့သည္။
အိမ္မက္မက္ေကာင္းေနတုန္း လက္တစ္ဖက္က ေပၚယြီ႕ပခုံးကို ညင္သာစြာ တို႔လာ၏။
ေပၚယြီက ကြၽစ္စုတ္လိုက္သည့္တိုင္ မလႈပ္မယွက္။
ထိုပုဂၢိဳလ္ဟာ ဒတဂၤမွ် ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္သြားၿပီး တဖန္ လာတို႔ျပန္သည္။
ေပၚယြီ မ်က္ခုံးမ်ား တြန္႔ခ်ိဳးရင္း မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္လိုက္သည္။တစ္ဖက္လူက ေပၚယြီ ႏိုးလာၿပီဟု ထင္လိုက္ေပမင့္ ေပၚယြီကမူ တေခါေခါေဟာက္အိပ္သြားျပန္ေလသည္။
ထိုလူက ေပၚယြီ႕ပခုံးအား ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္တို႔မည္အျပဳ ၊ ေပၚယြီ ဆတ္ခနဲ အိပ္ရာႏိုးလာခဲ့သည္။
သူ အိပ္ရာႏိုးေတာ့ သူ႕လည္ပင္းတစ္ဖက္က အနည္းငယ္ လိမ္ေနသလိုလို ၊ လည္ပင္းလည္း ေတာင့္ေန၏။
" မင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား ??? "
သာယာညင္းေပ်ာင္းသည့္ အမ်ိဳးသားသံတစ္သံက ေပၚယြီ႕နံေဘးမွ ထြက္ေပၚလာ၏။
ေပၚယြီ ပခုံးႂကြက္သားမ်ားကို လက္ႏွင့္ ႏွိပ္နယ္လိုက္သည္။သူ႕မ်က္ႏွာက စိတ္႐ႈပ္ေနသည့္ႏွယ္။
" အဆင္ေျပပါတယ္ ၊ လည္ပင္းေတာင့္ခဲေန႐ုံပါ။ စိတ္ပူေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "
" ........ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက ...... မင္း အဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္႕အေပၚကေန ဖယ္ေပးလို႔ရမလား။ ကြၽန္ေတာ္ သန္႔စင္ခန္း သြားရမွာမို႔လို႔ "
သူက သူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ပခုံးေပၚ မွီအိပ္ေနမိမွန္း ေပၚယြီ သေဘာေပါက္လိုက္ရာ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာပူသြားရၿပီး အျမန္ဆုံး ခပ္မတ္မတ္ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ယင္းအျပဳအမူကပဲ ေတာင့္တင္းေနေသာ လည္တိုင္အား ပိုဆိုးသြားေစသည္။
" ဗုေဒၶါ ......... "
ထိုပုဂၢိဳလ္ သန္႔စင္ခန္းကေန ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ ေပၚယြီ႕လည္ပင္းလည္း အေတာ္အတန္ သက္သာေနၿပီျဖစ္သည္။ေပၚယြီ သူ႕ေဘးက ေခ်ာေမာခန္႔ညားသည့္ လူႀကီးလူေကာင္း အမ်ိဳးသားကို မ်က္စိကစား၍ စတင္ စကားဦးသမ္းလိုက္သည္။
" မဂၤလာပါ ၊ ကြၽန္ေတာ္က ေပၚယြီပါ "
" ...... မဂၤလာပါ ၊ ကြၽန္ေတာ္က ဝမ္းဟယ္႐ွန္းပါ "
၀မ္းဟယ္႐ွန္းဆိုသူက ျပဳံးျပလ်က္ သူ႕အိတ္ထဲက notebook ႏွင့္ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းရယ္ ထုတ္ေပးသည္။
" ကြၽန္ေတာ္႕ညီေလးက မင္းကို ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကိဳက္တာ ၊ မင္း သူ႕အတြက္ လက္မွတ္ေလး ထိုးေပးႏိုင္မလား ??? "
သူက ဝမ္းဟယ္႐ွန္း၏ပခုံးေပၚ မွီအိပ္ထားခဲ့သည္မို႔ ေမတၱာလက္ေဆာင္စကား ေရးေပးရမွာျဖစ္ျဖစ္ ၊ လက္မွတ္ထိုးေပးရမွာျဖစ္ျဖစ္ ေပၚယြီ ဆယ္ႀကိမ္ဆယ္ခါေလာက္ လုပ္ေပးလိုက္ဦးမည္။
လက္မွတ္ထိုးၿပီးေနာက္ ဝမ္းဟယ္႐ွန္းက notebook ကို အိတ္ထဲ ျပန္ယူသိမ္းလိုက္၏။
" ေပၚ႐ွန္႔႐ွန္း(ေပၚလူႀကီးမင္း) က က်ိယန္မွာ ဘာလုပ္မလို႔လဲ ??? "
ဝမ္းဟယ္႐ွန္းက ဆိုသည္။
" ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိတာေတာ့ ေပၚ႐ွန္႔႐ွန္းရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ဇယားက က်ိယန္မွာ မဟုတ္ဘူးလားလို႔ပဲ "
" ......... မင္းရဲ႕ညီေလးက ကြၽန္ေတာ္႕ပရိသတ္ဆို ၊ ဘယ္လိုလုပ္မ်ား ဝမ္း႐ွန္႔႐ွန္းက ကြၽန္ေတာ္႕အခ်ိန္စာရင္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေနရတာလဲ ??? "
သူ႕ကိုယ္သူ ေဖာ္ေကာင္လုပ္လိုက္မိမွန္း သတိရသြားတဲ့ ဝမ္းဟယ္႐ွန္းက ႐ွက္ဝဲဝဲျဖင့္ အျခားေခါင္းစဥ္တစ္ခုဆီ ခုန္ကူးလိုက္သည္။
" ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
ေပၚယြီ : " ကိစၥမ႐ွိပါဘူး " " က်ိယန္ကို သြားတာက ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕သီးသန္႔ခရီးစဥ္မို႔လို႔ Weibo မွာ မတင္ျဖစ္တာပါ "
ဝမ္းဟယ္႐ွန္း : " ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ "
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စကားစျမည္ေျပာေနသင့္သည့္ လူႏွစ္ဦးမွာ ထိုကိုးလို႔ကန္႔လန္႔ ေခါင္းစဥ္ႀကီးေအာက္ဝယ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကရ႐ွာသည္။
ေလယာဥ္ဆိုက္ေသာ္ ဝမ္းဟယ္႐ွန္းက ေပၚယြီ႕ကို တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္ကာ အင္တင္တင္ႏွင့္ ဝန္ေလးစြာ ထြက္သြားခဲ့သည္။
ေပၚယြီ ေလဆိပ္ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္၍ ထြက္ေပါက္၌ သူ႕အား ရပ္ေစာင့္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္က သူ႕ထံ လာေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ေပၚယြီ႕ကို လာႀကိဳတဲ့လူက ခ်င္႐ွန္း၏လူယုံျဖစ္သည္။ထိုလူယုံေလးက သူ႕ရဲ႕ေနာက္ထပ္အလုပ္႐ွင္ဟာ ေပၚယြီမွန္း သိၿပီးႏွင့္သည့္အေလ်ာက္ အံ့ၾသေနျခင္း မ႐ွိေခ်။
" ေပၚက်ံဳး(ဥကၠ႒ေပၚ) ၊ မဂၤလာပါ။ ကြၽန္ေတာ္က လွ်ိဳ႕ယြင္ပါ "
" မဂၤလာပါ "
ေပၚယြီ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။
လွ်ိဳ႕ယြင္ႏွင့္အတူပါလာေသာ ဝန္ထမ္းေလးေတြခမ်ာ ေပၚယြီ႕ကို အထိတ္တလန္႔ ၾကည့္ေနၾကသည္။
ေသာက္က်ိဳးနဲ !!!!!!!!
သူတို႔ရဲ႕အလုပ္႐ွင္အသစ္က ေပၚယြီဟ !!!!!!!!!
.
.
.
.
.
.
ဒီအခန္းမွာဆိုရင္ေတာ့ ႐ွာလကာရည္ေသာက္ေနတဲ့ စုန္႔႐ွီလင္နဲ႔ ေပၚယြီ ဝမ္ဟးယ္႐ွန္းပခုံးေပၚမွာ မွီအိပ္တာကို မဆီမဆိုင္ ၾကားက သ၀န္တိုေနတဲ့ ကြၽန္မကို ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္႐ွင္ ...
🥲🥲🥲😂😂😂