Guillen's pov.
Την παρατηρώ ολη αυτην την ωρα να βαζει πραγματα μεσα στην βαλιτσα. Δεν ηθελε βοήθεια,μου ζήτησε να ντυθώ και να περιμένω.
Δεν θα το κρύψω. Η φωτογραφία μου εφερε ο Τζοζεφ με στοιχειώνει. Τωρα που την κοιταζω με ενοχλεί περισσότερο απο οτι πριν.
Τωρα που βλεπω πως συνεχίζει να με αγαπαει και πως πηγε να παρει εκδίκηση για εμενα,δεν μπορω απλα να το προσπεράσω.
Η πορτα χτυπαει και εγω σηκώνομαι απο το κρεβατι και περπαταω απο το χολ,φτανω στο σαλονι και ανοιγω την πορτα.
Μπροστα μου στέκεται ο τελευταίος άνθρωπος που θα ηθελα να δω αυτην την στιγμη. Αλλα για να ειναι εδω σίγουρα υπάρχει κάποιος λόγος.
"Ηρθα γιατι μου ζητησε ο Ιγκνασιο να σου φερω αυτο"λεει και απλώνει το χερι του με ενα κινητό. Το παιρνω απο τα χερια του και το βαζω στην τσέπη μου.
"Ενταξει"λεω τωρα για να φυγει. Αλλα αντι για αυτο συνεχίζει να στέκεται εκεί."Υπαρχει κατι αλλο;"ρωταω οσο πιο ευγενικά μπορω.
Εκτιμώ το οτι πήρε την Καμελια μακριά την στιγμη που επρεπε και δεν επαθε κατι,αλλα δεν ξεχναω και την φωτογραφια που ειδα.
"Θελω να μιλησω με την Καμελια για λιγο,πριν φύγετε"λεει τωρα και εγω κουναω θετικά το κεφαλι μου.
"Τι θελεις;"ακουω την φωνη της απο πισω μας. Γυρναω να κοιταξω. Αφηνει την βαλίτσα σε μια γωνια και πλησιάζει προς το μερος μας.
"Να μιλήσουμε λιγο ιδιαιτέρως"λεει και εκεινη κουναει ειρωνικά το κεφαλι της και σταυρωνει τα χερια της.
"Να μιλήσουμε ιδιαιτέρως;"ρωταει με ειρωνικό τονο και εκεινος τρίβει με το χερι του τα μούσια λίγων ημερών που εχει.
"Ναι Καμελια,θα ηθελα για μια τελευταια φορα να μιλησω μαζι σου πριν φύγεις,διοτι δεν ξερω ποτε θα σε ξανα δω,ποσες μερες θα λειπεις"λεει εντονα.
"Να πουμε τι; Δεν σου ειπα οτι θελω να μείνεις μακρια μου; Η εκμετάλλευση που πηγες να κανεις,δεν πρόκειται να φυγει ποτε απο το μυαλο μου. Με βρήκες αβοήθητη και με ύπουλο τρόπο προσπαθησες να ερθεις κοντα μου"λεει τρελαμενη. Αλλα αυτο τρελάνει και εμενα.
"Περιμενε τι;"ρωταω αμεσως και εκεινη γυρναει να με κοιταξει και κουναει θετικα το κεφαλι της προς εμενα.
"Ναι αγαπη μου,με λιγα λογια,ηρθε με πηρε απο την κλινική,γιατι διαφορετικα δεν θα μπορουσα να βγω και με πηγε στο καινούργιο σπιτι που πηρε για να κανουμε μια νεα αρχη και να προσπαθήσουμε οπως εσυ ειπες"λεει οσο κουναει τωρα νευρικα τα χερια της.
"Ομως μαντεψε,το πρώτο κιόλας βράδυ,μπηκε στο δωμάτιο μου οσο κοιμόμουν και με κοιτουσε. Να σημειωθεί οτι δεν πηρε καν την αδεια μου και εγω ημουν με το εσώρουχο μου"συνεχίζει οσο τον αγριοκοιταζει.
"Τι στον διαολο;"τον ρωταω εντονα και αυτος με κοιταζει και κουναει το κεφαλι του αποδοκιμαστηκα.
"Εσυ ξεκινησες ομως να με φιλας"λεει αυτος"εγω απλα ανταπεδωσα σε αυτο,διαφορετικα δεν θα εκανα τιποτα περα απο το να σε κοιταξω."λεει και εγω καταπινω με δυσκολια. Τον φιλησε; Γιατι αυτο με πονάει; Οταν εγω ο ιδιος της το επέτρεψα.
"Ενταξει,τελειωσες αυτο που είχες να πεις; "ρωταει εκεινη θυμωμενα και αυτος δεν απανταει."Τελος παντων,ο μονος άντρας που εχω αγαπησει πραγματικα και εχω δωθει ολοκληρωτικά ειναι ο Γκουιλεν,εσυ θα μείνεις με 2 φιλιά και μερικα αγγίγματα που άφησα να συμβούν υπο πίεση λόγω του οτι ενιωθα πως ηταν η τελευταία επιθυμία του Γκουιλεν,δεν εμεινε τιποτα αλλο να πουμε,καλη σου μερα"λεει και τραβαει την πορτα και την κλεινει στα μουτρα του.
Κολλάει την πλατη της πανω στην πορτα και με κοιταζει μεσα στα ματια με συνοφριωμενα φρύδια και γεμάτη τύψεις. Το μωρο μου δε με αφησε πισω,οπως με εκανε να πιστεύω ο Τζοζεφ.
"Γκουιλεν εγω.."οταν καταλαβαίνω οτι παει να δικαιολογηθεί αρπαζω τα χειλη της με τα δικα μου και με τα χερια μου κραταω τα δικα της πανω στην πορτα.
Την φιλαω εντονα,νιωθω μια ηρεμία ξαφνικά μεσα μου,τελείωσε η αμφισβήτηση,το οτι μπορει να σκέφτοταν πλεον και αυτον οταν ηταν μαζι μου,αντί να ειμαι μονο εγω στο μυαλο της οπως παλιά.
"Παμε να φύγουμε επιτέλους;"ρωταω οταν απομακρύνομαι και εκεινη μου χαμογελαει αμεσως και γνέφει θετικα. Παιρνω τα κλειδιά του αυτοκινητου μου που ειναι παρκαρισμένο πισω απο το σπιτι.
Αρπαζω και την βαλιτσα. Εκεινη ανοίγει την πορτα για να βγω. Πραγμα το οποίο κανω. Κλειδώνει και με ακολουθεί μεχρι το αυτοκίνητο.
Μπαινει πρωτη στο αυτοκίνητο οσο εγω βαζω την βαλιτσα πισω. Επειτα μπαινω και εγω μεσα. Βαζω μπρος και φεύγουμε.
"Πριν ειπες κατι για κλινική;"ρωταω τωρα και εκεινη γυρναει και με κοιταζει. Εγω ριχνω γρήγορες ματιες και επαναφέρω το βλεμμα μου πισω στον δρομο.
"Ηρθε η ωρα να μιλήσουμε;"ρωταει και εγω κουναω το κεφαλι μου θετικα. Πρεπει να μιλήσουμε για τα παντα. Πρεπει να ξεκαθαρίσουν ολα.
"Καλως λοιπον"ξεκιναει"οταν νομιζα πως πέθανες τρελάθηκα,συνειδητοποίησα πως έφταιγα εγω και σε εβλεπα"μου λέει.
"Με εβλεπες;"ρωταω μπερδεμένος. Τι εννοει με εβλεπε; Πως με εβλεπε;
"Ναι,ξερεις εσενα. Δεν ησουν αληθινός αλλα νομιζα κατα καποιον τροπο πως εισαι. Και μου έλεγες διαφορά"λεει και σχεδον χανω εγω το μυαλο μου καταλαβαίνοντας τι πέρασε.
"Διαφορα;"ρωταω τωρα για να την κανω να μου μιλήσει περισσότερο να μου εξηγησει καλυτερα.
"Ναι κοιτα,ας πουμε μου ελεγες πως εγω έφταιγα γιατι δεν ακουω ποτε και παντα κανω του κεφαλιου μου,πως εαν εμενα στο αμαξι θα ησουν ζωντανός και τιποτα απο ολα αυτα δεν θα ειχε συμβεί. Οτι πρεπει να αποδεχτώ την τελευταία σου επιθυμία ή οποια ηταν να προσπαθήσω να ξανα φτιαξω την ζωη μου και να μην μεινω μονη για ολο το υπολοιπο της ζωης μου,μου ειπες επισης να ειμαστε μαζι και στον θανατο. Οποτε το εκανα"λεει και δειχνει τους καρπους της. Καταπινω με δυσκολία. Το μωρο μου πόνεσε τοσο πολυ γαμωτο.
"Ημουν 9 μήνες κλεισμένη εκει,για την ακρίβεια 8 και κατι μερες....και το μονο που εκανα ηταν να ετοιμάζω σχεδια για την εκδίκηση που έπρεπε να παρω απο τον τζοζεφ. Ηθελα να τον βασάνισω παρα πολυ πριν τον σκοτώσω,επειδη βασανιστηκες και εσυ τοσο πολυ με ολο αυτο. Ηταν φρικτος ο θανατος σου ή ετσι νόμιζα"μου εξηγεί και αρχίζω να καταλαβαινω πολλα.
"Μωρο μου,εγω....δεν ξερω τι να πω"λεω γεμάτος τύψεις και ενοχές,ηξερα οτι θα ειναι δυσκολο,αλλα οχι τοσο.
"Δεν χρειάζεται να πεις κατι,δεν φταις εσυ,εγω φταιω μαλλον για ολα,εγω και το μυαλο μου. Μετα φταίνε ολοι αυτοι που με έκλεισαν στο ψυχιατρείο χωρις να φερει κανενας τους αντίρρηση"λεει και αναστενάζει.
"Ποιοι ολοι;"ρωταω και εκεινη κουναει το κεφαλι της πριν να μιλησει.
"Ο Τομι,η Κλελια,ο Μαβερικ,ο Ιγκνασιο,η Σομαγια,η Ντελια,η Λιμπερτυ,ο Ματζιο και η Σταϊβη,ολοι τους."λεει και φαίνεται να την ενοχλεί.
"Εξαιτιας μου τα πέρασες ολα αυτα"λεω και εκεινη ξεφυσαει και κουναει αρνητικα το κεφαλι της.
"Δεν φταις καθόλου εσυ,απλα δεν μπορω να αντεξω την απώλεια σου. Θα προτιμούσα να πεθανω απο το να συνεχίσω να ζω χωρις εσενα"λεει κουρασμένα. Αυτο ομως γδερνει το μεσα μου,οχι με θετικό τροπο.
Με το χερι μου πιανω το δικο της και το φέρνω κοντα στα χειλη μου. Φιλαω απαλα το σημάδι που εχει μεινει στον καρπο της.
"Μην προσπαθήσεις ποτε ξανα να παρεις την ζωη σου μωρο μου"μιλαω αργα οσο σφίγγω το χερι της"με ποναει περισσοτερο απο οτι να παρουν την δικη μου ζωη,δεν νομίζω να θελεις να μου κανεις τετοιο κακο"διευκρινιζω.
Εκεινη καταπίνει με δυσκολια και αφου ανταποδίδει το σφίξιμο πιανοντας την παλαμη μου,γνέφει οσο με κοιταζει στα ματια.
"Αλλα...δεν καταλαβαινω ενα πραγμα"λεει με σπασμενη φωνη. Ειμαι σχεδον σιγουρος για το τι πρόκειται να πει,πριν καν το πει. "Γιατι δεν ηρθες να με βρεις όλον αυτον τον καιρο; Δεν μπορω να πιστεψω,πως δεν σκέφτηκες κατι, για να δραπετεύσεις τοσους μηνες τωρα"λεει με παράπονο.
Αφηνω ενα μικρο γέλιο οσο κουναω το κεφαλι μου σκεπτόμενος την κατάσταση όλον αυτον τον καιρο.
Δεν θελω να την φοβιζω χωρις καποιον λογο,γιατι δεν υπάρχει λόγος να φοβαται οσο υπάρχω εγω.
Flashback
"Ασε με"φωναζει παρα πολυ δυνατα οσο το κρατημα του Μαβερικ γινεται πιο σφιχτό γυρω της και την σηκωνει ψηλά. Εκεινη δεν χανει την ευκαιρία να παλέψει στον αερα. Και με μερικές κινήσεις παταει παλι κάτω.
Τον χτυπαει στο ευαίσθητο σημείο,κανει αποτομες κινησεις για να μπορεσει να το ξεφύγει,βλεπω την αγωνία της στις κινήσεις της. Παλεύει για την δικη μου ζωη ετσι. Για να γυρισει να με βοηθησει.
Ομως δεν μπορω να παω πουθενα,το μαχαιρι ειναι καλα καρφωμένο μεσα μου,μερικές κινήσεις ακομη,απλα θα με αποτελειωναν. Καμια προαπαθεια δεν ειναι δυνατή πλέον. Το ξερω.
Το ξερω, γιατι πρώτη φορα στα τόσα χρονια νιωθω τοσο σωματικο πονο,τοσο που θελω να βγαλω το μαχαίρι απο μεσα μου και να το καρφώσω ξανα, για να σταματήσει ο πονος μια ωρα αρχύτερα.
"Αυτο ειναι ενδιαφέρον"ακουω την φωνη του απο πανω μου και σηκώνω το βλεμμα μου απο το μαχαίρι στο πρόσωπο του.
Αρχίζω να παίρνω μικρές και γρήγορες ανασες,κουραζομαι και ο αέρας δσν ειναι αρκετός πλέον.
"Αυτη υποτίθεται οτι ήταν απλα στην ομαδα σου,απο οτι φαίνεται εχετε κρυφό δεσμό και σαν καλο αγορι θελησες να σωσεις την ζωη της παρα την δικη σου παραδίδοντας την στα χερια ενος αλλου αντρα; Αυτο και αν ειναι ενδιαφέρον"λεει και ενω προσπαθώ να μιλησω δεν τα καταφέρνω,τα ματια μου κλείνουν.
"Θελω πολυ να δω τον πονο σου την ωρα που θα την σκοτώνω"λεει οσο προσπαθώ να κρατήσω τα ματια μου ανοιχτα αλλα δεν μπορω πλέον.
"Οχι δεν πρόκειται να πεθάνεις τωρα,τωρα σε θελω ζωντανό και για αυτο θα μείνεις ζωντανός"λεει και πριν χασω εντελως την αίσθηση του χρονου νιωθω το σωμα μου να μετακινείται.
Τέλος flashback
"Έμεινα σε κώμα"ψελλιζω."το σωμα μου δεν άντεξε. Σαν άμυνα για να μην πεθάνω,επεσα σε κωμα. Σχεδον μεχρι να επουλωθεί καλα η ουλή"λεω και φαινεται να εκπλήσσεται"εχει περιπου ενα μηνα που ξυπνησα,ισως και λιγο λιγότερο"η κατασταση ειναι σιγουρα διαφορετική τωρα.
"Διαφορετικα,πως θα μπορουσα να μεινω τοσο καιρο μακρια σου;"ρωταω και εκεινη κουναει το κεφαλι της και με πλησιάζει. Με αγκαλιάζει οσο καλύτερα μπορει απο την θέση της.
"Αλλα δεν μπορω να καταλαβω,γιατι σε έσωσε ενω αυτος πηγε να σε σκοτώσει;"ρωταει και της ρίχνω μια γρήγορη ματια. Μετά κοιταζω ξανα τον δρομο.
Αναρωτιέμαι εαν πρεπει ή οχι να μιλησω ξεκάθαρα ή εαν ειναι καλυτερα να το κρατησω για τον εαυτο μου. Φοβαμαι τις καταστάσεις και οτι μπορει να κανει κατι που θα βαλει τον εαυτο της σε κίνδυνο,αντι για εμενα και δεν θα το επιτρέψω.
Flashback
25 μερες πριν..
"Ελπιζω να νιώθεις καλα"λεει οσο κουναω τα δάχτυλα των χεριών μου και προσπαθώ να καταλαβω που βρίσκομαι και τι ακριβώς συμβαίνει"οχι τιποτα αλλο,μονο γιατι θελω εγω να σε κανω να νιωσεις ασχημα"συνεχιζει τωρα και μεταφέρω το βλεμμα μου πανω του.
"Που στον διαολο βρίσκομαι;"ρωταω αποτομα και αυτος γελαει και φαίνεται να το διασκεδάζει με την αντίδραση μου.
"Ο Γιατρος μου ειπε πως μολις ξυπνήσεις,θα εισαι συγχυσμένος και ειναι απόλυτα λογικο να μην θυμασαι τιποτα απο τα τελευταία γεγονότα στην αρχη,οτι μεσα στις επομενες μερες θα σου έρχονται σιγα σιγα"λεει με χαρα.
"Εγω ομως επειδη ανυπομονώ και δεν μπορω να περιμένω τοσο πολυ,θα σου πω τα βασικά,μήπως και σου έρθουν πιο γρήγορα"ενημερώνει"πηγα να σε σκοτώσω αλλα οταν ανακάλυψα την σχεση σου με την Καμελια σκέφτηκα οτι θα ευχαριστιομουν περισσότερο να σκοτώσω εκεινη και να ζησεις χωρις αυτην οπως αναγκάζομαι να κανω εγω εξαιτιας σου,οπότε σου εσωσα την ζωη"λεει χαλαρα.
"Τωρα που ξυπνησες μετα απο 7,5 μηνες κώμα,ηρθε η ωρα μου. Θα σου πω επι λεξη τι πρόκειται να της κανω,αλλα σιγα σιγα. Δεν βιαζόμαστε. Σωστα;"ρωταει με ενα τεραστιο χαμόγελο.
Νιωθω κατι μεσα στο στηθος μου να καιει και πρεπει να ειναι θυμος. Αλλα η δύναμη που κάποτε ειχα,τωρα μοιαζει να εχει εξαφανιστεί.
Τελος flashback
"Θέλησε να παρει εκδίκηση αλλιως"απανταω απλα και εκεινη κανει πισω τωρα και με κοιτάζει. Ειναι σοβαρη.
"Πως αλλιως; Τι θα μπορουσε να ειναι χειρότερο απο το να χασεις την ιδια σου την ζωή εξαιτιας του;"ρωταει αμεσως φανερά μπερδεμένη ισως και φοβισμένη με αυτο που άκουσε. Αλλα οχι γιατι καταλαβε τι ειναι πιο σημαντικό απο την ζωη μου.
"Δεν ξερω,το μονο που ξερω,ειναι οτι εκανε μεγαλο λαθος που δεν τελειωσε αυτο που αρχισε και με κρατησε στην ζωη,γιατι τωρα δεν πρόκειται να προλάβει να κανει τιποτα"απανταω αμεσως και φαίνεται ακομη και τωρα σκεπτική.
"Ευτυχώς που αλλαξε γνωμη,οτι και αν τον εκανε να αλλαξει γνωμη,ειναι σιγουρα καλύτερο για εμενα απο το να μην ησουν εδω αυτην την στιγμη"λεει και εγω πιέζω τα χειλη μου μεταξυ τους. Δεν θα σου συμβει τιποτα μικρή μου. Τίποτα.
[...]
Μετα απο αρκετή ωρα οδήγησης και αφου ανεβήκαμε αρκετά πανω στο βουνο,φτανουμε στο σπιτι που εχω κλείσει μέσω του Τομι.
Υπαρχουν αρκετοί άντρες και ειναι ολοι τους οπλισμένοι. Το σπιτι ειναι μεγάλο και ειναι σε σημειο δύσκολα προσβάσιμο και δυσεύρετο,ακριβώς όπως το ηθελα.
Ετσι θα ειμαι ήσυχος οτι δεν πρόκειται να της συμβεί κατι και θα μπορώ να απολαύσω την καθε στιγμη μαζι της ηρεμος,μετα απο τοσο καιρο επιτελους.
Βαζω το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ και η πορτα πισω μας κλεινει. Η Καμελια κοιταζει μπερδεμένη. Φαίνεται να καταλαβαίνει ότι αυτες δεν ειναι οι συνηθισμένες συνθήκες για εμενα.
Όντως δεν ειναι,ομως χρειαζομαι λιγη εξάσκηση μετα απο τοσο καιρο,χρειαζομαι ομως και εκεινη και φυσικα το μυαλο μου καθαρο για να μπορεσω να σκεφτω τι θα κανω μετα.
Ανοιγω την πορτα και βγαινω απο το αυτοκίνητο. Κανει το ιδιο και εκεινη και πριν καλα καλα το καταλαβω μια φωνη ακούγεται,ιδανικά δεν θα επρεπε να ακουστεί.
"Σας περιμέναμε"λεει ο Ιγκνασιο καθως περπαταει προς το μερος μας και διπλα του ειναι η Σομαγια.
Έρχεται κοντα μου και με αγκαλιαζει οσο ταυτόχρονα εξηγεί την παρουσια του εδω.
"Ειπα να ερθω και εγω,δεν θα μείνουμε εδω αλλα θα ειμαστε στο διπλανο σπιτι για παν ενδεχόμενο"λεει και επειτα με αφηνει. Η Σομαγια με αγκαλιαζει τωρα,με σφίγγει και χαϊδεύει την πλάτη μου.
Οταν απομακρύνεται δεν προλαβαίνω να καταλάβω τι συμβαίνει. Γυρναω να κοιταξω προς το μερος της Καμελιας,εκεινη ομως την ιδια στιγμη με χαστουκιζει και περπαταει προς το εσωτερικό του σπιτιού χωρις καν να με κοιταξει.
"Τι στο καλο ηταν αυτο;"ρωταω δυνατά αλλα ρωτάω περισσότερο τον εαυτο μου μπερδεμένος. Μεχρι πριν ηταν μια χαρα.
"Εμαθε για την φορα που εμείς οι δυο το καναμε και πρακτικα ειχε ξεκινησει το κομματι μεταξύ σας"λεει η Σομαγια καπως μαγκωμενη.
"Απο που το εμαθε αυτο;"ρωταω σοβαρος τωρα. Το εμαθε οσο νομιζε πως ειμαι νεκρος. Ποιος ξερει τι θα σκεφτόταν για εμενα.
"Ο Μαβερικ,ειχε ακουσει εμενα και τον Ιγκνασιο να μιλαμε καποια στιγμη και οταν βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία της το πέταξε"λεει καπως διστακτικά.
"Κατάλληλη ευκαιρία για ποιόν;"ρωταω εντονα και ειρωνικά. Της ριχνω μια γρήγορη ματια και επειτα γυρναω το βλεμμα μου στον Ιγκνασιο.
"Ιγκνασιο εκτιμώ την κίνηση του να έρθετε μέχρι εδω,ομως παρε την κοπελα σου και φυγετε απο εδω,δεν θελω να ταράζεται η Καμελια. Ηρθαμε εδω να περασουμε χρονο μαζι εξαλλου και με κανεναν αλλον"λεω και δεν περιμένω καν απάντηση,απλως γυριζω την πλατη μου και περπαταω προς το εσωτερικό του σπιτιού.
Μπαινω μεσα και την ψαχνω με το βλεμμα μου. Το σπιτι είναι τεράστιο. Την βρισκω στον παγκο της κουζινας,σκυμμένη πανω απο ενα πιάτο να τρωει ενα κομμάτι γλυκο.
Χαμογελαω σε αυτην την εικονα. Εκεινη ενω εχει καταλαβει την παρουσια μου με αγνοεί εντελώς. Πλησιαζω αργα προς το μερος της.
Περνάω απο τον παγκο και πηγαινω απο πισω της. Τραβαω το πιατο στο πλάι την γυρναω προς το μερος μου,την σηκώνω και την βαζω να καθισει στον παγκο με ανοιχτά τα ποδια της.
Δεν με κοιταζει. Εχει το βλεμμα της χαμηλα στο πιάτο και σαν κίνηση παίρνω με το δάχτυλο μου λιγο απο το γλυκο και το φέρνω κοντα στο στομα της.
"Δεν θελεις μια εξήγηση απο εμενα τον ιδιο πριν βγαλεις τα συμπεράσματα σου;"ρωταω ηρεμα και εκεινη με κοιταζει τωρα.
Φέρνω αργα το δάχτυλο μου πιο κοντα στα χειλη της και εκεινη με μια κίνηση τα ανοίγει απαλα και τρώει το γλυκό απο το δαχτυλο μου.
"Ηταν μερος ενος σχεδιου"ξεκινάω και με τα χερια μου πιανω τις ακρες της μπλουζας της και την σηκωνω αργα προς τα πανω. Δεν θελω να την βγαλω,θελω μονο να μπορω να δω το υπέροχο στηθος της.
"Ήθελα να μαθω καποια πραγματα για τον Ντομινίκ ,που θα μπορουσε να μου τα πει αυτα"συνεχίζω αργα οσο κοιταζω το γυμνο της στηθος,εκεινη μένει απλα ακίνητη.
"Σαν αντάλλαγμα για να μιλησει μου ζητησε να την πηδήξω και δεν ειχα πολλες επιλογές τοτε"λεω οσο τωρα την ανασηκώνω με τα χερια μου και της τραβαω το παντελόνι,το αφαιρώ απο πανω της και το πετάω στο πατωμα.
Το χερι μου πλησιαζει την περιοχή της,παραμεριζω το εσώρουχο της και οταν ειμαι ετοιμος να την τριψω απαλα πιάνει το χερι μου.
"Και την πηδηξες;"ρωταει τωρα κοιτώντας με έντονα μεσα στα ματια. Καταπινω με δυσκολια και γνεφω θετικά.
"Ηταν πριν ακουμπήσω εσενα,μετα απο εσενα δεν ακούμπησα αλλη ξανα,δεν μπορουσα καν να το φανταστώ,στο μυαλο μου ησουν,εισαι και θα εισαι μονο εσυ"λεω ηρεμος και εκεινη παίρνει το χερι της απο το δικο μου αφήνοντας μου το ελεύθερο να την τρίψω.
Την τρίβω αργά, ενω εκεινη μετακινεί τα χερια της δεξια και αριστερά απο το πρόσωπο μου και με τραβαει κοντα της ενώνοντας τα χειλη μας.
Πιέζω τα δάχτυλα μου πάνω της,όσο εκείνη πιέζει τα χείλη της ενάντια στα δικά μου πεινασμένα. Το καταλαβαίνω. Το έχω περισσότερη ανάγκη από ότι εκείνη το έχει.
''Και εάν μάθαινες ότι με πήδηξε κάποιος άλλος,πως θα ένιωθες;''ρωτάει όταν απομακρύνεται κάνοντας το στομάχι αλλά και την καρδιά μου να σφιχτουν.
''Το έκανε κάποιος καλύτερα;''ρωτάω αναφερόμενος σε αυτό που κάνω τώρα,όσο το μεσαίο μου δάχτυλο εισβάλλει μέσα της. Σφίγγεται καθώς δεν το περίμενε.
''Τι περιμένεις να ακούσεις;''ρωτάει ξέπνοη ενώ με κοιτάζει μέσα στα μάτια. Χαμογελάω και χώνω και τον παράμεσο μου μαζί με τον μέσο,μέσα της.
Εκείνη πιέζει τα χείλη της όσο με κοιτάζει προκλητικά. Θέλω να την ακούω να το ευχαριστιέται . Έχω όμως την εντύπωση ,οτι όσο και αν το ευχαριστηθεί θα προσπαθήσει να μην το δείξει.
''Πες μου εάν σαρώσει,διαφορετικά θα χρειαστεί να σταματήσω''λεω εξίσου προκλητικά και παω να αφαιρέσω τα δάκτυλά μου από μέσα της.
Αρπάζει το χέρι μου με το δικό της,με κρατάει εκεί και βάζει τα χέρια της πάνω από το παντελόνι μου. Μου χαμογελάει λιγάκι όσο ανασαίνει βαριά από τις κινήσεις των δακτύλων μου.
''Άσε με να ολοκληρώσω,σε περίμενα τόσο καιρό. Το έχω ανάγκη''μιλαει απαλά και η φωνή της σπάει από την ευχαρίστηση, που της προσφέρω. Αφήνει τον εαυτό της ελεύθερο και φεύγουν κάποια μικρά βογκητά από το στόμα της.
Τεντώνει την πλάτη της και μαζεύει τα πόδια της όσο κρατιέται πάνω μου,ολοκληρώνει στο χέρι μου και ρίχνει το κεφάλι της στον ώμο μου. Χαμογελάω ικανοποιημένος που ξερω πως μετά από τόσο καιρό,δεν δέχτηκε από κανέναν άλλον να της το κάνει αυτό.
Τώρα όμως τα χέρια τα δικά της κινούνται πάνω από το παντελόνι μου, πιο έντονα από ότι πριν.Κατεβαίνει από τον πάγκο και με γυρνάει με πλάτη σε αυτόν. Στηρίζω τα χέρια μου πάνω του και την παρατηρώ.
Κατεβάζει το παντελόνι μου και το μποξεράκι μου και πριν καν προλάβω να το ελέγξω το όργανο μου ορθώνεται μπροστά της,σχεδόν έτοιμο να παραδοθεί στο άγγιγμα που πρόκειται να του προσφέρει.
Το ξέρει ότι αυτό περιμενω. Το λαχταράω,όσο λαχταραω να την αρπάξω και να της κάνω έρωτα,εκατό φορές ή και παραπάνω,για να αναπληρώσουμε τις μέρες που περάσαμε χώρια.
Με αργες κινήσεις,κινει το χερι της πανω-κατω σφιχτα τυλιγμενο,γυρω απο το οργανο μου. Ανασαινω βαθιά καθως προσπαθω να ελέγξω τις ανασες μου.
Πριν το καταλαβω σκύβει μπροστα μου και καθεται στα γόνατα. Ανοίγω το στόμα μου,για να της πω οτι δεν χρειαζεται να το κανει. Το χερι της και μονο ειναι αρκετό.
Δεν προλαβαίνω ομως να αρθρωσω λέξη,καθως εχει παρει ηδη στο στομα της ολο το οργανο μου σχεδον και οσο μενει εξω το δουλευει με το χερι της. Αφηνω ενα απροθυμο βογγητο.
Το κανει με μεγάλη ταχύτητα οποτε μερικα λεπτα μετα,αφηνω ελεύθερο τον εαυτο μου και εκεινη κανει πισω και καταπινει πριν σηκωθει ορθια.
Υπο αλλες συνθήκες αυτό μαλλον θα εφτανε και στους δυο μας. Τωρα ομως νιωθω οτι δεν ειναι αρκετό.
Αφηνω το σωμα μου να κυλήσει πανω στον παγκο και καθομαι κατω στο πάτωμα. Πιανω το χέρι της και την τραβαω πανω μου.
Σχεδον πέφτει με φορα πανω στα ποδια μου. Τα φέρνει δεξια και αριστερά μου,οσο μου χαμογελαει για την κίνηση μου. Ενωνω τα χειλη μας και την φιλαω αργα.
Με τα χερια μου σκιζω το εσώρουχο και το πεταω καπου διπλα. Χαϊδεύω τους υπέροχους γοφούς της και τους ζουλαω. Το πεος μου πιεζει την κοιλια της τωρα.
Την σηκωνω απαλα και φέρνω το πεος μου στην είσοδο της. Αφηνει τα χειλη μου οσο σφίγγεται γύρω μου. Αφηνει μικρες ανασες και βογγητά μεσα στο αυτι μου,προκαλώντας μου ανατριχίλα.
Το σωμα της ερχεται σε επαφη με το δικο μου σε καθε ώθηση μου μεσα της. Κραταω τους γλουτούς της και τους κινω.
"Εισαι η ζωη μου,Γκουιλεν"βγαινει κοφτα απο τα χειλη της όσο η ανασα της χτυπαει στον λαιμο μου,τα σωματα μας καίνε και θα μπορουσα να τελειώσω τωρα κιολας απο την επίδραση που εχει πανω μου.
"Είσαι τα πάντα για εμενα"μιλαω ειλικρινά και σφίγγω λιγο περισσότερο τους γλουτους της,καθως μου γλιστράει.
Φαινεται πως αυτο λειτούργησε καπως διαφορετικα για εκεινη, καθως σφίγγει τα μπράτσα μου ,αρχίζει να τρέμει και παλεύει να κλεισει τα ποδια της για να μην δεχτεί αλλες ωθήσεις. Ζεστο υγρο κυλαει πανω μου.
Αφηνω τον εαυτο μου ελεύθερο και την σφίγγω στην αγκαλια μου οσο κινούμε αργα πλέον μεσα της για λιγο ακομη. Οι ανασες μας ειναι στον ιδιο ρυθμο και φέρνει το μέτωπο της στο δικο μου.
"Ειμαι ευτυχισμένη"ψελλίζει και εγω χαμογελάω πλατια στην δήλωση της. Χαϊδεύω απαλα το μαγουλο της οσο κοιταζω τα φωτεινά ματια της.
"Αναπνέω ξανα"δηλωνω και το χαμογελο της μεγαλωνει οσο το κράτημα της σφιγγει γύρω μου.
Τι είναι τελικα η επιθυμια;
Ειναι κατι που επιθυμούμε να εχουμε,επειδή απλα δεν ξέρουμε εαν θα μπορέσουμε ποτε να το εχουμε;
Και εαν τελικα καταλήξουμε να το εχουμε,εξακολουθούμε να το ονομάζουμε επιθυμία;
Ναι αλλα τοτε δεν χάνεται το νοημα της;
Εαν ειναι ετσι,γιατι να υπάρχει η επιθυμία;
Η αναγκη ειναι δυνατή.
Εχω αναγκη, να επιθυμώ.
Επιθυμώ ευτυχία,επιθυμώ γαλήνη ,μια ζωη ήρεμη με εκεινη.
Επιθυμία.
Πολλες οι διακυμάνσεις στην ζωη μου,μπερδεμένες καταστάσεις και δοκιμές διαφόρων καινούργιων πραγμάτων,οποτε χρονος μηδενικός μεχρι να υπάρξει μια αλφα σταθερότητα.😅Γιατι τα λεω ολα αυτα; Γιατι ξεδω ποσο πολυ αργησε αυτο το κεφάλαιο! Επιθυμία λοιπον για μια πιο σταθερη και ευκολη ζωη,ωστε να βρίσκω χρονο και για να αγαπημένα μου πράγματα,τα οποια ευχαριστιέμαι να κανω. Ενα απο αυτα η συγγραφή. Ελπιζω να το απολαύσετε και να βρω σύντομα χρονο για το επόμενο🌹
Αστερακι⭐
Σχολιο🗯