Piyasanın en iyilerinden olan motorumla okul bahçesine girince yoldan yürüyen birkaç kişi ufak çığlıklar atarak kaçıştı. Uygun gördüğüm bir yere park edip üzerinden atladım ve kaskımı çıkarıp elimi dağılmış saçlarımın arasından geçirdim. Bakışlarımı, hakkında pek çok araştırma yaptığım okula çevirdim.
Ortaçağ Avrupasını andıran mimari hayran olunacak cinstendi. Güzel bir kabuk, diye düşündüm. İçinde dönen adaletsiz sistemi, iki yüzlü insanları gizlemek için çekici bir görünüş.
Bir zamanlar annemin de babam hakkında böyle düşünmüş olabileği fikri dudaklarımın gerilmesine neden oldu. Kanım intikam arzusuyla kaynıyordu.
Kafanız karışmış olmalı. Açıklayayım.
Annem, Violet Harrison-Grey, Gu Hyun Ki ile tanıştığı sırada üniversitedeymiş. Babam olacak o karaktersiz herif ortak arkadaşlar edinerek anneme yaklaşmış. Yalnızca birkaç hafta içinde ona aşık olduğunu ileri sürüp çıkma teklif etmiş. Annem reddettikçe daha romantik tekliflerle karşısına çıkmış. 4 ay kadar uğraştırdıktan sonra, annem onun teklifini kabul etmiş. Herkesi kıskandıran mükemmel bir ilişkileri varmış. Bu yüzden çok geçmeden Hyun Ki evlenme teklifi ettiğinde kimse şaşırmamış. Nişanlarını onaylatmak için annemi evlat edinmiş Rory Harrison ve John Grey ile tanışmaya gittiklerinde her şey tepe taklak olmuş. Hyun Ki ne kadar gizlemeye, iyi davranmaya çalışsa da homofobik ve ırkçı yanı ağır basmış.
"Elde edeceğim güç için bile senin gibi biriyle evlenemem. Kirli bir aileyle bağım olması kabul edilemez." Son sözleri olmuş.
Annem aşık olduğu adamın, onunla parası ve ismi için birlikte olduğu gerçeğini kaldıramamış. Bana hamile olduğunu fark ettiğinde öfke ve üzüntüsü çok tazeymiş. Ultrasonda görene kadar beni aldırmayı düşünüyormuş. Ama yapamamış.
Benim Hyun Ki'yle hiçbir bağım olmasını istemediği için ona haber vermemiş. Ancak haber bir şekilde Hyun Ki'ye uçmuş. Doğuma 1 hafta kala babam ortaya çıkmış, bebeğe kendisinin bakacağını söylemiş. Annem bunu kesinlikle reddedince kendi kanından olan bir çocuğun pis ellerde büyümesine izin vermeyeceğini söylemiş.
Dediği şeyi kastettiğini annem beni doğurduktan sonra anlamış. İki dedemin şirketi de içten çökerek iflasın eşiğine gelmiş. Bu yetmezmiş gibi her yerden ölüm tehditleri içeren mesajlar buluyorlarmış. Annem pek çok kere yan kesicilerle kapkaççılarla uğraşmak zorunda kalmış.
İki büyük şirketin de toparlanması yaklaşık 10 yıl almış. Kalan 7 yılda da eski başarılarına geri dönmek için uğraşmışlar. Annem bu sırada hem üniversiteye gidiyor hem beni büyütmeye çalışıyormuş. Ailesinden parasal destek almak istemediği için gerçekten zorlanmış. Ayrıca sürekli onun yüzünden birinin başına bir şey gelmesinin endişesini taşıyorken normal hayata devam etmek onu yıpratmış.
Ama şimdi, 17 yıl sonra ailesinden hiçbir yardım almadan kendi eğlence şirketini kurmuştu. Rory dedemin plak şirketi ile birleşmiş, dünyaya yayılmıştı.
Bana olanların tamamını anlattığı gün babama ve Gu Şirketler Topluluğuna olan nefretim o kadar büyüktü ki dedelerimin ve annemin çektiklerini ödeteceğime yemin etmiştim. Bunu öğrendiğimde henüz 12 yaşındaydım. Anneme düşüncelerimi söylemiş bana yardım etmesini istemiştim. Beni uzun süre engellemeye çalışmış, kararlılığımı görünce desteklemeye başlamıştı.
İntikamım için kendimi geliştirmem gerektiğini biliyordum. Bu nedenle çok çalıştım. Hayatım boyunca Kore'de yaşamışım gibi konuşana kadar Korece dersleri aldım. Sosyal çevreye adapte olabilmek için aldığım derslerden bahsetmiyorum bile.
16 yaşıma bastığımda hazırdım. Okuduğum liseden kaydımı sildirip Kore'ye ikametgâhımı aldırdım. Annem sık sık yanıma geleceğini söyleyip bana büyük bir ev aldı. Büyük babalarım annemin itirazlarına aldırmadan bana oldukça yüklü bir banka hesabı açtılar.
İzlediğim dramalara ve gözlemlerime göre en zengin olan çevreyi yönetiyordu. Görgü ve utanç gibi kavramlar Amerika'dan çok farklıydı. Bir yılda 10 tane yeni Idol grubu keşfediliyordu ve keşfedildikleri hızda unutuluyorlardı. Eğer göze hitap ediyorsan ve zenginsen mükemmel muamele görüyordun ama eğer fakirsen hiçbir yere giriş hakkın yoktu.
Ne para, ne görünüş konusunda sorunum yoktu. Şimdi doğalından biraz daha koyu bir kahverengiye boyalı saçlarım yüzümü öne çıkaracak şekilde kesilmişti. Yakışıklıdan ziyade güzel olarak anılan biri olsam da, göze çarpacak kadar çekici olduğunun bilincindeydim.
Kaskı motora kilitleyip okula doğru yürümeye başladım. Kıkırdayarak bana bakan kızların yanında meraklı erkeklerin bakışları da üzerimdeydi. Kimse ile muhatap olmadan müdirenin odasına yöneldim. Sekreter beni içeriye geçirdi. Hafifçe eğilerek müdireyi selamladım ve kendimi tanıttım.
"Luhan, otur lütfen." Kahverengi deri koltuğa oturdum. Gu Şirketler Topluluğunun gelini, babamın dört yıllık karısı müdire Gu Ha Neul bana gülümsedi. Gülümsemesi gözlerine ulaşmamıştı. Kocasının gayrimeşru çocuğu olduğumu öğrense ne düşünürdü merak ediyordum. Bu düşünce beni keyiflendirdi.
"Annen nasıl?" diye sordu.
"Oldukça iyi. Sizinle konuşmak istiyordu. Bağış falan için sanırım." Konuyla hiç ilgim yokmuş gibi kurduğum cümle etkisini hızlı gösterdi. Bağışlar okula değil, kendine ait, gizli, banka hesabınaydı. İkimiz de bunu bilmiyormuş gibi davrandık.
"Geçen hafta okul fonuna yüklü bir miktar aktarmıştı?"
"Geçen haftaki öylesine bir şeydi." Omuz silktim.
Müdirenin gözleri parladı. "Minnettarlığımı ona nasıl iletebilirim?"
"Gizlilik yeterli olacaktır. Aile detaylarımın ve gerçek ismimin kimsenin eline geçmemesi konusunda oldukça hassasız."
Ciddi bir şekilde onayladı. "Bu konuda bana güvenebilirsiniz."
"Gizlilik anlaşmasını okuduğunuzu tahmin ediyorum?"
"Elbette imzalayıp annene faksladım bile. Merak etme, aile üyelerimle bile bilgilerini paylaşmayacağım." Kendi kuyusunu kazdığının farkında değildi.
Kafamı salladım. "Bir sorun olursa sizi haberdar ederim."
Müdire gülümseyerek ayağa kalktı. Masanın etrafında dolanıp bana birkaç kâğıt verdi. "Sana sınıfına kadar eşlik edeyim." Para konusunda haklıydım. Kore'de para konuşuyordu. Gu Şirketler Grubunun gelinini satın almak bile kolaydı.
Onun beni yönlendirmesine izin vererek yürümeye başladım. Uzun koridoru geçip ikinci kata çıktık ve kapısında A-1 yazan bir sınıfın önünde durduk.
"Burası senin sınıfın." dedi. Kapıyı çalmadan içeri girdi.
Öğretmen gelenin bir öğrenci olduğunu düşünmüş olmalı ki "Kim bu saygısız!" diye gürleyip bize döndü. Müdire ile karşılaşınca yerlere kadar eğildi.
"Çok özür dilerim Müdire Gu Ha Neul. Geç kalan bir öğrenci olduğunuzu sanmıştım." Müdire önemli olmadığını söyledi. Başıyla beni işaret etti.
"Bu yeni öğrencimiz Ryang Lu Han ." dedi sahte soyadımı kullanarak. İnsanların hakkımda hiçbir bilgi elde edememesi için küçük bir önlemdi bu. Kore'de takma adların yaygın olması işime geliyordu.
"Hoş geldiniz Bay Ryang. Ben İngilizce öğretmeni Go Dong Yul."
Onu selamladım. Etrafa attığım sıkılmış bakışları görünce Müdire tekrar söze girdi. Bana biraz otorite sağlamak için "İstediğin bir yere otur." dedi. Sınıfa göz gezdirdim. Pencere kenarı, en arka köşeyi gözüme kestirdim.
"Orası." Çenemle işaret ettim. Sınıfla birlikte müdire de gerilmişti. Eğlendiğimi saklamak için bir çaba harcamadım. Seçtiğim yer müdirenin oğlu, Gu Hyun Ki'nin üvey oğlu ve Seoul'ün tüm liselerine dehşet salan çete Exo'nun lideri Oh Se Hun'undu.
"Bay Oh!" Sehun, öğretmenin seslenişiyle sakince ona döndü. "Yeni öğrenciye yerini verebilir misin, lütfen?" Müdireye yandan bir bakış attı. Bir hata yapıp yapmadığını anlamaya çalışıyordu.
"Şimdi öldü." "Hayatını zehir edecek." gibi cümleler kulağıma gelince dudağımın tek tarafı kıvrıldı. Planım Gu Şirketler Grubunun sonunu getirmekti. Bunun için her şeyi karıştırmam gerekiyordu. Oh Sehun ise ideal hedefti.
Sehun'un donuk bakışlarına tek kaşımı kaldırarak karşılık verdim. "Burası benim yerim, başka bir yer seç." dedi.
Müdireye bir bakış attım. "Oh Se Hun!"
Başka hiçbir şey söylemedi. Sadece adı. Ama Sehun gözlerinde büyük bir öfke parladı. Annesiyle aralarının çok iyi olduğunu sanmıyordum.
"Benim. Yerim." dedi üstüne basa basa. Müdire cevap verecekti ki araya girdim.
"Onun önündeki sıra da oldukça iyi görünüyor." dedim umursamaz bir tavırla oraya yürürken. Sıranın sahibi hemen eşyalarını toplayıp bana yer verdi. Sıraya biraz yayılarak rahatça oturdum ve çantamı masaya bıraktım.
Müdire bir bana bir Sehun'a baktı. Sonra öğretmene selam verip sınıftan çıktı.
Go Dong Yul derse devam edecekti ki sınıftan "kendisini tanıtsın!" yakarışları duyuldu. Öğretmen bana döndü. Gözlerinde rica vardı. Ricasını umursamadım ve başımı pencereye çevirip dışarıyı izlemeye başladım. Yeni sınıf arkadaşlarım sorularında boğulurken Go Dong Yul masaya vurup sınıfta sessizliği sağlamaya çalıştı.
Dudağım bir kez daha keyifle kıvrıldı. Sadece kendim olarak dikkatleri üzerime çekmiştim. Ayrıca Sehun'u zor durumda bırakarak sinirlendirmiştim. İnsanların gözünde yeni çocuğun hatasıydı bu yaptığım ama umduğum şey otoritesini sarstığımı düşünmesiydi. Gözüne batmam gerekiyordu.
Sehun'un dizini sallayıp tuhaf bir melodiyle tırnaklarını masaya vurduğunu duyunca doğru yolda olduğumu anladım. Gergin olması için hiçbir neden olmadığına göre, bunu öfkeli olduğu için yapıyordu.
"Harika." diye düşündüm bileğimdeki Cartier bilezikle oynarken. (Bilezik tabi ki Hunhan'ın sembolü olan bilezik. Medyada görebilirsiniz.) Dolabımda kırmızı kartın* belirmesine az kalmış olduğunu umdum.
(Boys Over Flowers dizisine bir gönderme. Liseye hükmeden F4 sevmedikleri insanların dolaplarına kırmızı kart bırakır. Kartı alan şanssız öğrenci tüm okulun hedefi haline gelir.)
Not: Amerika'nın yaş sistemi ile Kore'ninki farklı. Luhan'ın söylediklerinin üzerine 1 yaş daha eklemelisiniz.
Not 2: Tüm üyelerin yaşları eşit ve son sınıftalar.