သဘာဝတရားတည္းဟူေသာ အခ်ိန္စက္ဝန္းႀကီးသည္ တစ္သမတ္တည္း ရပ္တန္႔မေနေသာေၾကာင့္ သူရိန္ေနမင္းႀကီးသည္ ဆယ္စင္းမကေသာ အပူရိွန္မ်ားျဖင့္ ျမသားေရာင္ ေတာင္တန္းေတြၾကားမွ နီေထြးေထြးႀကီး ေပၚထြက္လာသည္။
မိုးေရမ်ားကို တဝတၿပဲေသာက္သံုးထားရေသာ သစ္ပင္ပန္းမန္မ်ားက ျမေရာင္ရြက္ႏုေလးမ်ားျဖင့္ ေဝဆာဖူးပြင့္လ်က္ ဝင္းပပေနေရာင္ျခည္ေအာက္ မိုးစက္မႈန္မႊားေလးမ်ားက ျမစိမ္းေရာင္ သစ္ရြက္သစ္ခက္ေလးမ်ားေပၚ တြဲလဲခိုလ်က္ ျဖစ္သည္။
မိုးအလြန္အကြၽံရြာသြန္းထားေသာေၾကာင့္ နံနက္ခင္းေနေရာင္ျဖျဖေအာက္ ျမက္ခင္းစိမ္းကြင္းျပင္တစ္ခုလံုးက မိုးေရေတြႏွင့္ ေဖြးေနပါသည္။ေျခတံရွည္တဲအိမ္ပတ္ပတ္လည္တြင္ မိုးေရမ်ားက ပင္လယ္ေလးသဖြယ္ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနသည္။
က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ကပ္ထရံၾကားမွ ေနေရာင္စူးစူးတို႔က အတြင္းဘက္ဆီ အၿပိဳင္ခင္းေနၾကသည္။အျပင္ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ရိွန္ရိွန္ေတာက္ ပူျပင္းေနမွာ ေသခ်ာပါသည္။
အစိမ္းေရာင္ နီညိုေရာင္ ေသြးေၾကာေလးမ်ားေရာ ယွက္ေနေသာ မ်က္ခြံအိအိေပၚသို႔ ေနေျပာက္မ်ားထိုးလာသည္မို႔ က်ိန္းလာေသာမ်က္လံုးတစ္စံုကအေရာင္မ်ိဳးစံုခံစားရကာ အျပင္ေလာကႀကီးကို ျမင္ေတြ့ခြင့္ရဖို႔ တိုးလႈပ္လာသည္။
မ်က္ေတာင္ျဖာျဖာတို႔က အေပၚသို႔ ေကာ့ၫြတ္သြားသည္။မ်က္လႊာေတြက ေကာင္းစြာမျမင္ရေသးဘဲ အနီလိုလို အဝါလိုလို အေရာင္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔ယွက္ေနသည္။
ပြင့္ဟသြားသည့္ ကလယ္ကလယ္မ်က္လံုးေလးက အေပၚကအရာေတြဆီ တစ္ခါမွ မေတြ့ဖူး မျမင္ဖူးသည့္ႏွယ္ စူးစမ္းစိစစ္ေနသည္။အေပါက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနသည့္ သြပ္မိုးေအာက္မွ ယွက္ေျပးထားေသာ သစ္သားထုပ္တန္းေတြဟာ ပိုးမ်ွင္၊ ပင့္ကူမ်ွင္၊ပင့္ကူအိမ္ေတျြဖင့္ ရႈပ္ေထြးေဖြးယွက္ေနသည္။
နာက်င္ကိုက္ခဲလာသည့္ ေခါင္းေတြက ပိုးမ်ွင္အိမ္ေတြလား!လို႔ ျပန္ေယာင္ေမးေနသည္ထိ။ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးက ရိွန္းစက္စက္၊ ပူေနြးေနြးျဖင့္ ထံုက်င္ေန သည္။ေခါင္းေတြ၊မ်က္ရိုးေတြက တဆစ္ဆစ္ကိုက္ေနၾကသည္။
ေစးစက္ မ်က္လံုးေတြက မ်က္ဝတ္ေတျြဖင့္ ရႊဲရည္ေနသည္ေၾကာင့္ မနည္းထိုးေဖာက္ၾကည့္ေနရသည္ည္။အသက္ရႉႏႈန္းေတြကလည္း လ်ွပ္ဖ်တ္ျမန္သန္ေနသည္။နာက်င္ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ လည္ပင္းက ေရၾကည္ၾကည္တစ္ခြက္ကို ေတာင္းဆိုေနသည္။
မ်က္စိကျမင္ေတြ့ေနရသည္ျဖစ္ေသာ္ျငား ရွင္းရွင္း လင္းလင္းမေဝခြဲတတ္ေသး။ေမ့ေဆးျပယ္လာသူ တစ္ၪီးႏွယ္ အသိေတြ၊သတိေတြကို ျပန္စုကပ္ေနရသည္။
ရႉးရႉးရွားရွား အသံေတြက တိုင္ပင္ကိုက္ထားသလိုေပၚထြက္ေနသည္မို႔ အၾကားအာရံုေတြေနာက္ လွည့္ၾကည့္လ်ွင္ လည္ေစ့(ဇိ)ႀကီးက အေပၚတက္သြားသလို ခြၽန္ရွရွ။
ေစးစက္ေခါင္းက ေက်ာက္သားတမ်ွမာေက်ာေနတဲ့ အရာေပၚမွာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ေစးစက္ ညာဘက္ရင္ဘတ္ေပၚ ေရာက္ေနတဲ့ လက္ႀကီးက ရွည္ရွည္ ေမ်ာေမ်ာ။ထိုထိလည္း ဘာမွန္းမသိေသးတာ ေစးစက္ဉာဏ္ေတြ ပ်က္မ်ားသြားတာလား။
နီစပ္စပ္ရင္ဘတ္က်ယ္ႀကီးမွ ေလ်ွာက်လ်ွင္ အတံုးအတစ္ေတြႏွင့္ဗိုက္သားေနရာေအာက္မွာ အေမြးအမ်ွင္ေတြက ပံုဆြဲထားသလို အေပၚသို႔ယွက္ျဖာကာ ေလ်ာ့တြဲက်ေနတဲ့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာအရာက ဧရာမႀကီး!။မျမင္ဖူးတဲ့အသစ္အဆန္းမဟုတ္ေပမဲ့ ေစးစက္ႏွင့္ပံုစံတူအရာက ေစးစက္အရာထက္ႏွစ္ဆ သံုးဆ ငါးဆမက ပိုႀကီးေနတာျဖစ္သည္။
ေစးစက္ထလိုက္သည္က ဝိညာဥ္ျဖဴေလး ကိုယ္မွကြာကြင္းသြားသလို အသာအယာေလးျဖစ္သည္။ယမ္းကို ၾကည့္ေနတဲ့ေစးစက္မ်က္လံုးေတြက မယံုၾကည္ႏိုင္မႈ ကုေဋတစ္သိန္း။
ဟင္!မိုးထိယမ္းက ကိုယ္တံုးလံုးႀကီး!။
ေစးစက္လက္ေတြက ႏႈတ္ခမ္းမွာ ဖိကပ္ရင္း အံ့ၾသသင့္လ်က္။တုန္ယင္ေနသည့္ လက္သြယ္သြယ္တို႔ကို ခြာလိုက္စဥ္ ေစးစက္အသက္ရႉႏႈန္းေတြက ေပါက္ထြက္မတတ္ ျမန္လာသည္။
မဟုတ္...!သူ႔ၾကည့္မွမဟုတ္...!
ေစးစက္သည္လည္း တံုးလံုးႀကီး!။
ေစးစက္ တစ္ကိုယ္လံုး ေရွာ့ရသြားသလို ေတာင့္ခဲသြားသည္။ၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္းထရင္း ရွက္စိတ္ေတြေၾကာင့္ ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ကာ ေသြးရူး ေသြးတန္းျဖစ္သည္။
ေစးစက္မ်က္လံုးမ်ား ျပာေဝသြားသည္။စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈမ်ားက ေဆာက္တည္ရာမရ...။
ဝမ္းနည္းသလိုျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြက ရင္ကိုေဖာက္ထြင္းလ်က္...။မ်က္ရည္လည္းမက်သလို... ႏွလံုးအိမ္က တင္းက်ပ္က်ပ္... ေသာကတို႔က ေအးစက္စက္...။
အဝတ္ေတြကင္းမဲ့ေနသည့္ ေစးစက္တို႔က ဘာေတြလဲ။ရွက္ဖို႔ေကာင္းေအာင္ တံုးလံုးႀကီးေတျြဖစ္ေနတဲ့အေနအထားက မည္သို႔မည္ပံု။မေန့ညက...
မိုးထိယမ္းနဲ႔ေစးစက္သည္ ၿငိစြန္း~~~
မဟုတ္ႏိုင္။ေစးစက္အေတြးေတြမျဖစ္ႏိုင္။
မဟုတ္ဖူး။လံုးဝ မျဖစ္ခဲ့ဘူး!။
ေစးစက္သည္ ဘယ္ေလာက္ပင္ ျငင္းဆိုေနေသာ္ျငား ျပစ္မႈထင္ရွားသလို သက္ေသတို႔၏ ထြက္ဆိုခ်က္က ေစးစက္တို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ျဖစ္သည္။
ေစးစက္အျဖစ္က တိတ္တဆိတ္ အရူးမီးဝိုင္းေနသလို တစ္ကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေနသည္။မ်က္ရည္မက်ဘဲ ေၾကာင္အလ်က္။အသံပင္မထြက္ႏိုင္။ေမ့ေမ်ာမတတ္ အေျခအေန။
ျဖစ္မျွဖစ္ရေလ!။ေစးစက္သည္ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ၪီးႏွင့္ ဟိုဒင္းကိစၥကို။ေစးစက္ထက္ ၅ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ငယ္ၪီးမယ့္ ေကာင္ေလးႏွင့္ မိုးေတြေလေတြၾကားထဲမွာ ဟင့္အင္း!။ၿပီးေတာ့ မိုးထိယမ္းက လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ျဖစ္ေပမဲ့ အသက္က၁၇ သာသာ။အသက္ေတာင္မျပည့္ေသးသူ တစ္ၪီးနဲ႔ ေစးစက္သည္ ဘာေတြမွားခဲ့။
မဖံုးႏိုင္မဖိႏိုင္ ျဖစ္မလာေပမဲ့ ေစးစက္သည္လည္း ခံစားခ်က္နဲ႔ လူပဲေလ။ေပ်ာ္မေနႏိုင္။မသာယာႏိုင္။
အရွက္တကြဲ ျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ေတြက ေစးစက္ကိုနာက်င္ေစသည္။မိုးထိယမ္းနဲ႔မွ။ေစးစက္ကိုအျမင္ မၾကည္သူနဲ႔မွ။
ျမႇားနတ္ရွင္က ခြၽတ္ေခ်ာ္သြားပံုရသည္။မျဖစ္သင့္တာေတြကို မသိရေကာင္းလား။မတားႏိုင္ရေကာင္းလား။
သူပစ္လိုက္တဲ့ျမားက ဆယ္စင္းမကေသာျမားေတြအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းကာ ေစးစက္ရင္ဝကို လာစိုက္သည္။ပူျပင္းေနတဲ့ ေနမင္းႀကီးက ဆယ္စင္းမကဖန္ဆင္းၿပီး ရင္တြင္းမွာအၿပိဳင္အဆိုင္ ေလာင္ၿမိဳက္သည္။
ေစးစက္အဝတ္ေတြက ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ့ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဟိုဟို ဒီဒီ ျပန္႔က်ဲေနသည္။ေစးစက္ လက္ခံခဲ့ရၿပီ။ေစးစက္ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ျမန္မာကားထဲကမင္းသမီးလို မင္းသားႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ထိ ေထာင့္ေလးမွာ မ်က္ ရည္မ်က္ခြက္ ျဖစ္ျပေနရမွာလား။သနားစရာေလးအသြင္။နာၾကည္းေနတယ္ ဆိုၿပီးေလ။ေစးစက္ ႏႈတ္ခမ္းက သေရာ္သလို မဲ့ခ်ိတ္သြားသည္။
အေအးဓာတ္ေတြမျပယ္ေသးသည့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေစးစက္ႏွင့္သက္ဆိုင္သည္တို႔ ဘာတစ္ခုမ်ွရိွမေနေတာ့။
ျပင္းလာေသာအပူခ်ိန္က သိသိသာသာ။ယမ္းက ေျခေတြလက္ေတြကို အေၾကာဆန္႔သလို ျပဳလုပ္ သည္။သူအိပ္ေမာက်ေနတာ အိမ္မွာလိုလို ဘာလိုလိုႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္။
သူ႔လက္ကို နဖူးေပၚတင္ရင္း မ်က္လံုးက ဖ်တ္ခနဲ! ပြင့္လာသည္။ရလာတဲ့အသိဉာဏ္ေတြက ခ်က္ခ်င္း။
ဟိုလူ!ေစးစက္ထင္!
ယမ္းက ေခါင္းေတြခဲေနတဲ့ၾကားမွ ကုန္းရုန္းထလိုက္သည္။မသိစရာလား။မေန့ညက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြကို။ရူးေနမွဘဲ။
ယမ္းရဲ့ေဘးမွာ သူ႔အဝတ္ေတြကလြဲလို႔ ဘာမွမရိွ။ေစးစက္ထင္က ဘာသဲလြန္စမွမက်န္ေအာင္ အေျပာင္သိမ္းသြားတာပဲ!။
ယမ္းက ရႊီးခနဲ! ေျခာက္လိုက္သည္။တိုင္ၾကားက ႂကြက္ေသးေလးသည္ အေပၚသို႔ေျပးတက္သြားသည္။
ယမ္းကိုင္ထားတဲ့အရာက ႂကြက္ဆီမွ လုယူထားသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ သက္ေသ။ပုလဲလို ျဖဴလက္ေနတဲ့ အက်ႌၾကယ္သီးေလးကို ၾကည့္ရင္း ယမ္းက ညစ္ထတ္ထတ္ ၿပံဳးသည္။
ခင္ဗ်ား ျငင္းပါ ေစးစက္ထင္!။
~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~
ယမ္းက စိုထိုင္းထိုင္းအဝတ္ေတြကို ျပန္ဝတ္ခဲ့ၿပီး တဲထဲမွဆင္းလာသည္။အပူတျပင္းျဖစ္ေနတဲ့ ေနက်ဲက်ဲက အခ်ိန္ေသးမည္မဟုတ္။ယမ္းက ေနထက္ျပင္းတဲ့ သက္ျပင္းတစ္ခုကို ထုတ္မႈတ္သည္။သူ႔မ်က္ခံုးေတြက က်ံဳ႔သလိုျဖစ္ေနတာ ဘာေၾကာင့္နည္း။
လွမ္းျမင္ရသည့္ပံုစံက ကားေရ႔ွခန္းမွာ ေစးစက္ထင္မရိွ။ယမ္းရဲ့ေခါင္းေတြ ႏွစ္ဆႀကီးသြားသည္။ရင္ပူသြားသလို ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာပံုစံႏွင့္ ကားဆီသို႔ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႔ ေရာက္သြားသည္။
ကားေနာက္ဖံုးမွာ မွီရပ္ေနတဲ့ ျဖဴလြလြပံုရိပ္ကို ျမင္မွကရားထဲက ပြက္ပြက္ဆူေရေတြလိုျဖစ္ေနသည့္ သူ႔စိတ္ေတြ ေျပေလ်ာ့သည္။
ယမ္းက ခါးမွာလက္ႏွစ္ဖက္ေထာက္လ်က္ သက္ျပင္းကိုဟိန္းေနေအာင္ခ်သည္။ေစးစက္ကို ၾကည့္ေနတဲ့ယမ္းမ်က္လံုးေတြက ထိုလူ႔ဆီနစ္ဝင္လ်က္။ယမ္းၾကည့္ေနသည္က ေစးစက္ကိုအကဲခတ္ေနသလိုမ်ိဳး။
မိုးထိယမ္း ေရာက္ေနတာ ေစးစက္သိသည္။ယမ္းမ်က္ႏွာကိုၾကည့္မလာေသးတာဟာ ေစးစက္က ျပင္ဆင္ေနတာျဖစ္သည္။အားယူေနသည္ဆိုလည္း မမွား။စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တည္ၿငိမ္မႈရိွေအာင္ ေစးစက္မွာ ထိန္းကြပ္ေနရသည္။
ေစာေစာကႏွင့္မတူဘဲ ေနကျပင္းသထက္ ျပင္းလာသည္ကိုပင္ ေစးစက္က သတိမထားမိ။ေစာေစာက ေစးစက္မ်က္လံုးေတြဟာ ေရေတြဝိုင္းလို႔။ေတာ္ေသးတယ္ ေနမင္းႀကီးက ေစးစက္မ်က္ရည္ေတြကို ယူသြားလို႔...။
"ေနပူႀကီးထဲ တစ္ေယာက္ထဲလသာေနတာလားခင္ဗ်ား"
မိုးထိယမ္းက ပံုမွန္လို ေစးစက္ကိုေျပာလာတာျဖစ္သည္။ေစးစက္ကေရာ ဘာေတြေတာင့္တေနတာလဲ။ေစးစက္ၾကားခ်င္တာလဲ ေခြၽးသိပ္မႈမပါတဲ့ ဒီလိုအစပ္အဟပ္မတည့္ အေငၚအတူးစကားေတြပဲမလား။
ေစးစက္ကလွည့္ၿပီးလ်ွင္ ယမ္းမ်က္လံုးေတြကို တည့္တည့္ၾကည့္ခ်င္ေသာ္ျငား ရွက္ရမ္းရမ္းေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြက ေဝ့ထြက္ေနသည္။
"ႏိုးလာၿပီလား။ငါလဲလာႏိုးေတာ့မလို႔ပဲ"
ယမ္းက ဟုတ္လို႔လား! ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္သည္။က်ဳပ္ကို လာလိမ္ေန!ဆိုသည္မ်ိဳး ယမ္းက ထပ္ၾကည့္သည္။
ယမ္းက ေရ႔ွႏွစ္လွမ္းတိုးကာ ေစးစက္မ်က္ႏွာကို ငံု႔ၾကည့္ၿပီးလ်ွင္
"မေန့ညက..."
ယမ္းမ်က္ႏွာေအာက္မွ ထြက္ကာ ေစးစက္ေက်ာေပးလိုက္သည္။မထြက္လိုက္ပါနဲ႔။မသိခ်င္ပါ။ေစးစက္တစ္ကိုယ္လံုး အေငြ့ျပန္တက္ေတာ့မလို တဟုန္းဟုန္း!။
အသက္ဝဝရႉေနသလိုမ်ိဳး ေစးစက္မ်က္ႏွာကေမာ့ကာ လည္ပင္းေၾကာေလးေတြက အလယ္မွာခြက္ဝင္သည္ထိေထာင္လ်က္။ေစးစက္လက္ေတြက ေနပူႀကီးထဲမွာ ေအးစက္စက္...။
ေက်ာျပင္ေသးေသးေလးကို ၾကည့္လ်က္ တံု႔ဆိုင္းသြားတဲ့ ယမ္းစကားတို႔က...
"က်ဳပ္ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။မူးၿပီး ေမွာက္သြားတာလား"
ဟင္!မိုးထိယမ္းက မေန့ညက ကိစၥေတြကို မသိေတာ့တာလား။တစ္ခုေလးေတာင္ မမွတ္မိတာလား။
ျမန္မာကားထဲကလို မင္းသားက မင္းသမီးနဲ႔ အရက္မူးၿပီး မွားခဲ့ေသာ္ျငား မနက္လင္းေတာ့ ဘာမွမသိေတာ့သလို အဲ့လိုလား။တကယ္လည္း မိုးထိယမ္းက မူးေနခဲ့တာပဲေလ။
ေစးစက္လည္း မူးေနခဲ့ရမွာ။ဘာဆိုဘာမွ မျဖစ္ခဲ့သလို၊မသိခဲ့သလို အေမွာင္က ညမွာေတာ့ အသိစိတ္ေတြႏုတ္ယူၿပီး အလင္းက မနက္မွာေတာ့ အကုန္မွတ္မိေအာင္ ျပန္ထည့္သြားတာ သိပ္လည္းတရား က်ပါတယ္။
ယမ္းေမ့သြားတာလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္း။မ်က္ႏွာပူစရာမလိုသလို အေနခက္စရာလည္း မရိွေတာ့ပါ။မဟုတ္ရင္ ေစးစက္မ်က္လံုးေတြက လိမ္မရေအာင္ရွက္ေနမွာ။
တကယ္ေတာ့ ေစးစက္သည္ ရုပ္ရွင္ထဲက မင္းသမီးလို တစ္ေန့မွာ ဒီကိစၥက ဘူးေပၚသလိုေပၚလာစရာမွအေၾကာင္းမရိွဘဲ။အေနသာႀကီးပါ။ဝမ္းနည္းစရာမရိွ။အေသြးအသားတို႔ ဆံုးရႈံးတာကလြဲ...။
ေစးစက္ ရိႈက္သလို မ်က္ရည္ေတြက ဝဲလာျပန္တယ္။ေနာက္ကတစ္ေယာက္ မျမင္ေအာင္ေအာင္ လက္ညိုးေလးကို ေကြးကာ အသာပြတ္လိုက္သည္။
ေျမမွာက်သြားတဲ့ အေႂကြပန္းေလးက တန္ဖိုးထားသူရိွလ်ွင္ ေခါင္းေပၚေရာက္ႏိုင္ေပမဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ပန္းေတြက အက်လည္းမေကာင္းသလို အခန္႔မသင့္လ်ွင္ သစ္ရြက္ေဆြးေတြႏွင့္ေရာၿပီး နင္းေျခခံ ဘဝပါ။
ေစးစက္က မိုးထိယမ္းဘက္လွည့္ၿပီးလ်ွင္
"ဟုတ္တယ္!တဲထဲေရာက္ကတည္းက မင္းေမွာက္သြားတာ။မင္းေမွာက္ၿပီး မၾကာဖူး မိုးရြာတာကရပ္သြားတယ္။တစ္ညလံုး ငါ ကားေပၚမွာေစာင့္ေနရတယ္"
ယမ္းကမ်က္ႏွာလြဲၿပီး လ်ွာကို ပေစာင္မွာထိုးလ်က္။
ေစးစက္ထင္က ယုတၲိတန္ေအာင္ ေျပာတတ္တာပဲ။မိုးက တဲထဲေရာက္ၿပီး မၾကာဖူးဆိုပဲ။ကားလမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္က ကြင္းျပင္ေတြမွာ ေရေတျြပည့္ေနတာ တစ္ညလံုးရြာထားလို႔ မဟုတ္ဖူးေပါ့။
"ခင္ဗ်ားက မတရားတာပဲ"
ေစးစက္ကို ေပေစာင္းေျပာလာပံုက သူကနစ္နာသူလို ဘာလိုလို။မိုးထိယမ္းက ေစးစက္ကို ျပႆနာရွာဖို႔ တမင္ေမြးဖြားလာသလား။
"ဘာ!"
ေစးစက္မ်က္ခံုးေလးေတြက စုက်ံဳ႔က်ံဳ႔။ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက တြန္႔ခ်ိဳးခ်ိဳး။အၾကည့္ေလးေတြက ရန္ေထာင္ေနသလို ခပ္စူးစူး။
"က်ဳပ္ကိုေတာ့တဲထဲမွာ အေအးပတ္ေသေသပစ္ ထားၿပီး ခင္ဗ်ားက်ေတာ့ ကားထဲမွာ ေနြးေနြးေထြး ေထြး သြားၿငိမ့္ေနတာေပါ့။ဟုတ္လား"
ဘယ္လိုေတာင္ ေျပာႏိုင္ရတာလဲ။တကယ္ဆို ေစးစက္ကသာ သူျပဳသမ်ွ ေစစားေနခဲ့ရတာမဟုတ္လား။သူေအးသလို ေစးစက္လည္း ေအးခဲ့မွာပဲ။ဒါကို မိုးထိယမ္းက ဘာျပႆနာလုပ္...။
မဟုတ္...။မဟုတ္ဖူး...။မိုးထိယမ္းက ဘာမွမသိခဲ့ဖူးေလ...။ေစးစက္ေျပာေနသည္ေတြက ေစးစက္က တစ္ကိုယ္ေကာင္းသမား ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လို႔။ကိုယ့္ရူး ကိုယ္ပတ္!ေနသလို ေစးစက္အျဖစ္က။
ေတြသြားတဲ့ ပန္းေရာင္သန္းသန္းမ်က္ႏွာေလးကို ယမ္းက စိုက္ၾကည့္ၿပီး
"ျငင္းဖို႔ ႀကံစည္ေနတာမလား"
မ်က္ေစာင္းေတြက မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနသလို၊ခဲေတြပစ္ေနသလို ယမ္းရဲ့မထီတရီမ်က္ႏွာဆီကို။
"မင္းလိုမွတ္ေနလား"
ေစးစက္ေျပာလိုက္သည္က ႏႈတ္ခမ္းမွာ မာနတို႔ခ်ိတ္ဆြဲလ်က္။
"က်ဳပ္က ဘာျဖစ္လဲ...ေျပာေလ"
ေစးစက္ဆီတိုးကပ္လာတဲ့ ထိလုလု ခႏၶာကိုယ္ႀကီး။
က်စ္!
ေစးစက္က စုတ္သပ္သံႏွင့္အတူ ယမ္းရင္ဘတ္က်ယ္ႀကီးကို ေလ်ာ့ရဲရဲလက္ေလးေတြနဲ႔ တြန္းသည္။လက္ေတြက ေက်ာက္သားနံရံကို တြန္းေနသလို ေရြ့မသြား။ေယာက်ာ္းေလးျဖစ္တဲ့ ေစးစက္လက္ေတြက ဘာလို႔ အားအင္ခ်ည့္နဲ႔ ေနရသနည္း။
လက္ဖဝါးႀကီးေတြက ေစးစက္လက္ေတြကို စုခ်ည္ပစ္လိုက္သည့္ႏွယ္ ရုန္းမရေတာ့။
မ်က္လံုးခ်င္းဆံုေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔က ရင္ထဲတလွပ္လွပ္ျဖစ္ေနတာ ကိုယ္စီကိုယ္င။
ေဖာင္းႂကြၾကြ!ႏႈတ္ခမ္းေလးက ေပါက္ရာေလးေတြနဲ႔ ရဲစို႔စို႔။သူကိုက္ေဖာက္ထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးက ေနေရာင္ေအာက္မွာ အေတာ္လွတာပဲ။မ်က္ေတာင္ရွည္ေတြေကာ့ၫြတ္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြက ျဖဴစင္ေနလိုက္တာ။အေမွာင္ထဲမွာ ယမ္းထိေတြ့ခဲ့ရတဲ့ ခႏၶာကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လွလိုက္ေလမလဲ။
အလွေတြစုေဝးသလို ျဖစ္ေနတဲ့ ပန္းႏုေရာင္မ်က္ႏွာေလးဆီ ယမ္းမ်က္ႏွာက အရိပ္က်လာသည္။ေစးစက္က မ်က္ႏွာကို ေဘးဘက္ လႊဲခ်သြားတာျဖစ္သည္။
တန္႔သြားတဲ့ ယမ္းမ်က္ႏွာက ျပာေတာက္ေတာက္ေကာင္းကင္ဆီ ေမာ့သြားသည္။ေလပူေတြကို ေကာင္းကင္ဘက္ တြန္းပို႔သည္။
သူ႔စိတ္ေတြက ႏႈတ္ခမ္းအိအိေလးကို ကိုက္ေဖာက္ခ်င္ေနတုန္း။မိုးထိယမ္း အသိေတြ ကပ္စမ္းကြာ။ဘာမွမေျပာရေသးတာေတာင္ ေသလုေမ်ာမတတ္ ရွက္ေနသူကို ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြမ်ား စုပ္ယူမိလ်ွင္ ထိုလူ ဘယ္လိုျဖစ္ပ်က္သြားမလဲ။
မေန့ညက မိုးထိယမ္းက ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြကို ဘယ္လိုေႁခြ...။ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ က်ဳပ္က ဘယ္လို...။က်ဳပ္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္မွာ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုေတြ..ေအာ္ညည္းေနတာမ်ားသိလ်ွင္ ဟင္းးအင္းး...ခင္ဗ်ားခုလို ရပ္မေနႏိုင္မွာ ေသခ်ာတယ္!။
"လႊတ္။ငါ့ကို ျပႆနာမရွာနဲ႔"
ေစးစက္ကိုယ့္ေလး တြန္႔ေနမိသည္။ယမ္းက လႊတ္မေပးေသးဘဲ
"က်ဳပ္..."
"ငါျပန္ခ်င္ၿပီ"
ေစးစက္အသံက ပံုမွန္ထက္ ျမင့္သြားတာျဖစ္သည္။ၿပီးမွ ေလ်ာက်သြားသလို
"ၪီးစိတ္ပူေနမွာ"
ယမ္းလႊတ္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ေစးစက္ထင္က ယုန္ျဖဴေလးတစ္ေကာင္လို ကားထဲေျပးဝင္သြားသည္။
ယမ္းက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေလပူေတြကို ထုတ္ ျပန္သည္။ဒီတစ္ခါ သူ႔ႏွလံုးသားေတြပါ ပါသည္။
ယမ္းႏႈတ္ခမ္းမွ ရွားရွားပါးပါး အၿပံဳးေလးတစ္ခု က တစ္ခါမွ မၿပံဳးဖူးသလို၊တစ္ခါမွ မၾကည္ႏူးဖူးသလို ေပၚထြက္လာသည္။
ေစးစက္ထင္က မိုးထိယမ္းႏွလံုးသားကို ခဲလာပစ္သြားတာ!။