Hissetiğim bu şeyin boğazıma tarifsiz bir acının hükmetmesine sebep oldu. Eğer biraz daha düşünseydim bakışlarındaki nefreti gözlerimin dolmasına dahi engel olamazdım.
Aklımda babamın doktorundan duyduğum sözler hüküm sürerken dedektifi görmezden gelmeye çalıştım. 'Psikolojik sıkıntı yaşayan insanlar özle ilgiden nefret eder. Üzerine gidilmesi yaptıkları şey kötüyse buna devam etmesini sağlar.' Bu hep işime gelmişti. Yaptığı her şeye olumlu yaklaşmak beni çıldırtırdı.
'Dikkatini başka şeylere çekmelisiniz.' dediğini hatırlıyorum. Babamın sinir krizlerini anlattığımda...
"Bence çok hoş durmuyor. Ama dikkat çekici olmadığını söyleyemem." derken baktığım kişi öfkeli bakışları ile bana bakan kadındı. Sözlerim onu duraksattı. Elleri arasındaki makasa baktı. Sonra bana... Bunu bir kez daha tekrarladı.
"Ayrıca yabancılardan bende hoşlanmam. Güvensiz hissettirir bana. Sizinle tanışmak isterim." diyerek bir adım attım. Dikleştirdiğim omuzlarım daha emin afmalr atmamı sağlıyordu. Duygusuz sesim kendimi güvende hissetmemi sağlıyordu. Duygularımı dışa yansıtmak beni yoruyordu. Fark edilmek kontorl edemediğim sürece beni rahatsız ederdi.
Elindeki makası yavaşça yanındaki televizyon komodine bıraktı. Elini hızla üzerine sildi. Bana uzatmadan önce silerken gülümsedi ve bana yaklaşıp elini uzattı.
"Kate Copper." dedi az önceki öfkesinden sıyrılmış sesiyle. Hafifçe tebessüm ettim. "Angel Brown." dedim onun gibi sakin bir ses tonuyla.
"Sizinle tanışmak çok hoş Bayan Copper. Acelem olduğu için gitmem gerek. Kendinize iyi bakın. Ve kısa saç size yakışacaktır. Endişelenmeyin." Yüzünde oluşan gülümseme elini bırakmam için bana izin verdi. Ona arkama dönerken onunla göz göze geldim. Tam karşısına geçene kadar konuşmadım. Yüzümdeki gülümsemeye bakışları, gülümsememin onu rahatsız ettiğini söylüyor gibiydi. Belki de yapmacık olması onu rahatsız etmişti...
"Saygı duymadığım için değil endişelendiğim için geldim arkanızdan. Kusura bakmayın dedektif. Benim hatam." Duyduğum anlık öfke geçmedi. Canımın yanmasına sebep oldu. Hissettiğim bu yersiz güvensiz his durdurmadı beni. Durduramadı...
Seni kırması için ona izin verdin Ans. Hissetiğin bu hissi hak ettin.
...
"Sakin dönemlerini geçtiğimiz günlerde kaybeden Doolbolw Kasabasında olaylar bitmiyor. Doolbolw Kasabası üniversitesi başkanı Bay Feel konuştu. 'Yaşanan durumlar üniversitemizi da olumsuz etkiliyor. Bu ay içerinde yaşanan cinayetler hepimizi derinden üzmüş durumda. Umarız ki her şey yoluna girer.' "
Arabamın radyosunu kafam dağılsın diye açmıştım. Ancak bu pek işe yaramamıştı. Cinayetlerle ilgili duyduğum her haber canımı normalden de daha çok canımı sıkmaya başlamıştı. Elimden bir şey gelmediğinde sabrım da tükeniyordu sanki.
Emma hala hastanedeydi. Bu sanılanın aksine çok iyiydi. Hakkında öğrenilen bilgiler için yapılacak soruşturma ertelenmişti. Avukatlığını yapamıyor oluşum Fred üzerine daha çok yük bindirecekti. Durduğum kırmızı ışıkta ancak fark ettiğim telefonumun titreşim sesiyle aramayı cevapladım.
"Ans." Maria'nın neşeli sesi trafikte olduğumuzu unutturacak kadar şaşırttı beni. "Ne zaman gelirsin ofise?" Sorusundan çok odakladığım konu sesinin mutluluğuydu. Bundan rahatsız olmuş değildim, aksine azıcık da olsa mutlu olmamı sağlamıştı. Hala içimi kemiren duyguların yanında mutluluğu hissetmek dahi mucizeviydi.
"Yoldayım." dedim meydana doğru ilerlerken. Meydan ve ofis arası en fazla beş dakikaydı.
"Tamamdır. Acele et randevuma geç kalmak istemiyorum. " Ani fren yapmam arkamda bir araç olsa felaketle sonuçlanabildi. Ara sokaktan gitmek ilk kez işime yaramamıştı.
Bugün başına gelecek tek iyi şey hayata kalman o halde Ans.
"Ne randevusu Maria?" Sesimin yüksek çıkmasına engel olamazken söyleyeceklerini dinliyordum. Meydana çıktığımda yolların tahmininden daha dolu olduğunu gördüm. Yürüyüş vardı. Kasaba haklı başkanın tutuklanmasından sonra ancak bu kadar dayanabilmişti.
"Ans başından beri her şeyi sen halletmeye çalıştın. Belgeler ve basit bir dosyayı bana verip kendi başına benim kardeşimin davasını üstlendin. Sabah senin dosyaların arsında onu buldum Jonathan Pollend. Onu tanıyorum Ans. O Teo ile Steve'in şirketinde tanıdığım bir çocuk. Bir kaç konuştuk. O çocukta eğer bir şey varsa bulacağım. " Yapmaya çalıştığı kendince yardımcı olmak olabilirdi ama bana göre tam bir riskti.
"Maria düşünmeden böyle bir durumun içine kendini atmazsın. Eğer o çocuk Emma'yı öne sürüp Teo'yu öldürdüyse seninde onun kardeşi olduğunu biliyor olabilir. Çok riskli."
"Biz her şeyi ayarladık Ans. Fred de en mantıklı kararın bu olduğunu düşünüyor."
"Fred mi?" Arabamı kalabalık arasından geçirmeye çalışken dikkatim hala yoldaydı. Şuan bu kadar sakin kalabiliyorsam odağımın başka bir yerde olmasındadı.
"Merhaba Ans. Maria haklı bu plan bize istediğimiz şeyleri verebilir."
O kadar beklenmediğim anda beklemediğim bir şeyi söylemişlerdi ki bana nasıl tepki vereceğimi bilemiyordum.
"Fred, Maria beni bekleyin." dedim sakin kalmaya çalışarak. Bu onlarda üstünlük kurmaya çalıştığım bir konu değildi. Bu benimde dahil olduğum bir konuya kendilerince yerle bir etmelerine izin vermemekti.
Her şeyin kontorlün altında olmasını istiyorsun Ans. Bu da onlardan biri değil mi?
Telefonu konuşmalarına izin vermeden kapattım. Telefonu öylece çantamın içine atarken önündeki kalabalığa sürdüm aracımı. Kornamı bu kadar çok kulanmamıştım daha önce. Aslında kullanışlıydı.
Telefonum bir kez daha çaldığında vücuduma hükmeden sinirle çağrıyı cevaplamak mantıklı gelmedi. Aracımı büronun önüne park edene kadar zihnimde farklı onlarca senaryo dolaştı. Hepsi birinin zarar görmesi ile bitiyordu.
Jonathan Pollend eğer düşündüğümüz gibi bu dosyanın suçlularından biriyse bir şeyleri araştırıyor olmalıydı. Bir şeyleri bizim tahmin ettiğimizden önce öğrenmiş olabilirdi. Fred ve Maria'nın düşündüğünün aksine Maria'ydı tanıyor olabilir. Emma dahi bahsetmiş olabilirdi. Onunla arasındaki başı bilmiyorduk.
Aslında hiçbir şey bilmiyorsun Ans. Bu dosyanın tam olarak neresindesin? Nereye kadar gelebildin? Çözemediğin şeyler olabilirdi... Ama bu dosyada çözemediğin çok şey vardı.
Üzerinde Avukatlık bürosu yazan ofisin üzerinde adım yazıyordu. Aslında şuan sahip olamadığım kariyerim...
Avukat Angel Brown...
Şuan hiçbir şey olmayan Angel Brown...
Ofisin kapısını henüz çalmamışken kapı yüzünden geniş bir gülümseme olan Fred tarafından açıldı. Bu gülümsemesi beni sinirkendirecek şeyler öne süreceğinde oluşturdu yüzünde.
Bunu en çok Lucas'a yaptığını da hatırlıyor musun Ans? Ona bunu yaptığında sende genişçe gülümserdin.
"Sadece planımızı dinle." Onları elbette dinleyecektim. Akıllarındaki tüm fikirleri tek tek kazıyacaktım beynimin bir köşesine. Plan sınırlarım içine girmezse karışmazdım belki de.
Onları planlarına ortak yapan sendin Ans. Arkadaşlarımla ortak olmam diyen de den olmana rağmen...
Ofisin kapısını kapatıp büyük salona girdim. Adımlarım verdiğim derin nefeslerle uyum sağlar nitelikte yavaştı. Çantamı ve üzerimdeki ince hırkayı koltuğa bıraktım. Saçlarımdaki tokayı savaşa çözdüm. Şuan bazı şeyler dağınık kalmalıydı. Düşüncelerim... Fikirlerim... Hislerim...
Bu kez karışıklık istiyordum. Bir şeyleri daha doğru görmek, fark etmek ve toplamak için buna ihtiyacım vardı.
"Dinliyorum." dedim ellerimle çok uzun olmayan saçlarımı karıştırırken. Masamın önüne dolanıp ikisinin de karşında kalacak şekilde durup kalçam masaya yasladım.
"Riskli Angel. Bunun bende farkındayım. Ama şuan yapılabilecek en iyi hamle bu olabilir."
Sana Angel dedi Ans. Ona olumlu yaklaşacak yanına ihtiyacı var çünkü.
"Tamam." dedim sakince. Birbirlerine baktılar. Kısa sürmeyen bakışmalarını sakince bekledim. Odanın sıcak havası henüz fark ettiğim bir detaydı. Ofis çok geç ısınırdı. Biri yokken ısıtıcıyı açmazdık. Ve bu kadar sıcak olması için uzunca süredir burada olmalılardı. Fred üç saat öncesine kadar benimleydi. Maria...
Maria çalışmak dışında ofisin bu kısmını çok kullanmazdı. Kendine ait olan genelde kaldığı üst katı kulanırdı. O dosya için uzunca bir süre çalışmış gibi görünüyordu.
"O gece o partide bir çok kişi vardı Ans. Dikkat çekici bir sicili olan Jonathan Pollend. Emma ile tanımıyorlarmış ama ona yakın davranmış. Onu yem yapmış olabilir. Teo'yu öldürüp yakın davranarak yanına çektiği Emma'nın üzerine atmış olabilir." dedi tane tane. Dinledim. Cümlesi bitene kadar dinledim. Onlardna sakladığım ilk sırrı yavaşça önlerine sürdüm. Kafamı arkaya doğru itip ağrımaya başlayan ensem için başımı sağa sola çevirdim.
"Emma daha öncesinden Teo ve Jonathan ile tanıştığını söyledi." Sesim kendinden emin çıkıyordu ama yorgundu. Yüzlerini görmüyordum ama sessizlikler bana planlarının ilk anda sarsıldığını fark ettiklerini haykırdı.
Artık planları iptal olmayacaktı. Tamamını bilmedikleri konu hakkında plan yapmamayı öğreneceklerdi. Bir daha sadece kendi pencerelerinden bakmayacaklardı. Ama bu plan iptal olmayacaktı.