Anlatıklarımın doğrulanması için büyük babam ve bir kaç korumanın ifadesi alınıyordu. Ben ise hala görüşme odasında bekliyordum. Tutuklanmam ile ilgili herhangi bir bilgi verilmemişti.
Çünkü Ans. Şuan avukat değil bir şüphelisin. Bir cinayet şüphelisi.
Ellerim masa üzerine yaslanırken yüzümü avuçladım. İzlediğime emindim. Ve bu his beni daha çok geriyordu. Öylece otururken biri tarafından izlenmek. Düşünmem gereken onlarca konu vardı. Ben ise sadece bunu kimin yaptığını düşünüyordum. Kimin yapmış olabileceğini...
"Bayan Brown. Bir şeyler ister misiniz?" diyen bir ses duydum. Odaya kimse gelmemişti. Bir mikrafondan duyulmuş gibi cızıltılıydı ses.
" Buradan ne zaman çıkacağımını söylemeniz yeterli." Bunun cevabı dışında tek bir şey istiyordum. Gerçek bir yalnızlık...
Gözlerimi kapatmış oturduğum sandalyeye yaslanmışkem kapının açıldığını duydum. Gözlerimi hemen açmayıp gelen kişinin girmesini bekledim.
" Fred, Bay Brown ve korumalarınızın ifadesi alındı. Birazdan karar çıkar." Tanıdık sesle gözlerimi araladım. Heyecanlanmış olmamı yansıtmamaya çalıştım. Elinde tuttuğu suyla göz göze geldiğimde bana uzattı. Bu konuda kendimi durdurmadım. Uzattığı suyu alıp içtim. Burada ne kadar kaldığımı bilmiyordum.
Eğer düşünmeye devam etseydim delirebilirdim. Kısa bir süre değildi yani...
"Teşekkür ederim." dediğimde hala gözlerime bakıyordu. Odanın tek aydınlatması oturduğum masa üzerindeki ışıl olduğu için gözlerinin nasıl baktığını seçmekte zorlandım. Gözlerim resmen ışıkta dolayı bulanık görmeye başlamıştı.
"Büyük ihtimalle seni koşullu olarak serbest bırakacaklar."
"Bunu söylemen yasak sanıyordum." dedim hafif tebessümle.
"Önemli değil." Gözlerinin nasıl baktığını göremiyordum. Ama sesi ciddi durmak istemiyor gibi yumuşaktı. Tam yumuşak değildi ama sert de değildi.
"Mesleki uzaklaştırma olacak mı?" dediğimde, geldiği andan beri en uzun sessizliği yaşadık.
"Bunu söylemem yasak." dediğinde gülümsedim ben cevabımı almıştım.
Sen kendin davadan çekilmediğin için onlar seni davadan aldı Ans. Mesleğini senden uzaklaştırarak.
"Birileri istediğini başardı." dedim gözlerine bakarak ona tehdit edilme konusunu anlatmıştım. O bana Emma'nın raporlarının değiştiğini söylediği gün. Hatırlamasını umdum.
"Tam olarak değil." dediğinde verdiğim nefes bu odadaki en iyi olduğum an içindi.
"Çıkınca görüşürüz Bayan Brown." Avukat değil... Bayan Brown...
Kapıdan çıkana kadar onu izledim. Susturmaya, bastırmaya çalıştığım şeyler tek tek peydah oldu zihnimde.
Ona A.'dan bahsetmeliydin Ans.
O tehditleri görmezden gelmemeliydin Ans.
En baştan düşünce tarzın yanlıştı Ans.
Bu tek başına çözemeyeceğin kadar karışık bir konuydu Ans.
Haklılardı. Zihnimdeki her bir ses haklıydı. Her an bulduğumu sandım, yeniden başladığımı savunduğum anlar oldu. Şimdi fark ediyordum. Elimden en büyük kozum alınmıştı. Geç fark etmiştim.
Dedektife A dan bahsedecektim. Ama yalnızken onun fikrini alacaktım. Şuan yapacağım her yönlendirme beni daha da kaybolmaya itecekti.
Doktor Simon hakkında konuşmayacaktım. Sadece ikinci isminin baş harfi A diye yanlış birini suçlamak istemiyordum. Eğer o değilse gerçek A onu aradığım için şüphelensin istemiyordum.
Çok şey istiyorsun Ans. Ama şuan düşünmen gerekken tek şey belirsiz bir süre Avukat değilsin. Düşünmen gerekken en önemli nokta bu.
İki memur görüşme odasına gelip kolluma girdiğinde ilk kez ciddi ciddi tutuklandığımı hissettim. Yürüyordum ama bilinçli değil. Sürükleniyordum sanki. Önünden geçtiğim insanların bileklerime takılı kelepçede oyalandığını görebiliyordum. Ama körpülenmez gururum o kendinden emin ifadelerden birini yüzümde belirtiyordu. Bir kaç kişiye gülümsemiştim hatta.
"Angel." diyerek birinin seslendiğini duydum. Geri dönüp bakamadım. Kolidorun soluna dönerken sesim bir kez daha dile geldi. Bu kez dönüp bakmak istemeyen bendim. Ama sesin sahibi hızlı adımlarla yanımıza geldi. Önümüzü kesti. Gözlerine bakmamak için yeri izliyordum.
"İzin verin beyefendi." dedi memurlardan biri. Kibar olanıydı o. Diğerinin aksine koluma daha kibar tutan. Sağ kolumda bir morarma oluşacağına emindim.
"Ben onu avukatıyım."dediğinde gözlerimi yumdum. Ondan bunu asla isteyemezdim. Ondan zaten bir şeyler elde etmek adına sevdiği adamı kullanmasını istemiştim. Şimdi bunu tekrar yapıp onu kullanmak istemiyordum.
"Görüşme için talepte bulunmalısınız." Memurun kolumu sıkmasına razıydım. Ama beni bir an önce ondan uzaklaştırmalıydılar.
"Dedektif Dylan Copper'ın izni var. İki dakika sadece." dediğinde nefesimi tuttum. Memurlar kolumdan çıkarken kelepçeli bileklerimle ona baktım. "Ben çok üzgünüm F." derken buldum kendimi. Sarılmak istedim ona. Birini kaybetmenin ne kadar acı olduğunu görmüştüm geçen haftalarda. Birinin acısını gömmüştüm içime ama diğerinin acısıyla ezilmiştim sanki. Benden bir kaç santim uzun bedeni bedenime yaklaştı ve kollarını bedenime sardı. Gözyaşlarım o an özgürlüğe kavuştu.
"Senden şüphe ettiğim ve bu kadar geç geldiğim için özür dilerim Ans." dediğinde bunu hak etmesem de gülümsedim. Yanlız olmadığımı bir an hissettim. Sonra bilinmeyenler beni tekrar yanlızlığa çekti.
"Ben yapmadım F. Amaçları için her şeye yaparım ama birinin canını almak mı asla. Hele ki Philip'in. Yanında olamadığım için özür dilerim." dedim özür dilediğim için kendimden asla şüphe etmeden. Sarıldığımız için yüz ifadesini göremiyordum ama aldığı titrek nefesleri duyabiliyordum.
"Avukatım olmak zorunda değilsin. Bakarım başımın çaresine." Konuşurken sarılıyorduk. Genelde böyle şeylerden hemen uzaklaşan ben ona biraz daha sarılmak istiyordum.
"Başının çaresine bakabileceğini biliyorum Ans. Ama benim sana ihtiyacım var. Onun katilini bulmak istiyorum. Onu o hale getiren şerefsizin cezasını çekmesini istiyorum." Sesindeki titremesi bir kaç gözyaşımın daha akmasına sebep oldu.
Seni bu kadar yıpratan onun üzülmesi mi Ans? Ya da yaşadıkların veya kaybettiklerin mi Ans?
Doğru sen bugün geçici de olsa mesleğini kaybettin Ans. Sen avukat olmadığın sürece bir hiçsin.
Gözlerimi saha sıkı kapatırken kelepçeli olsa bile kollarımı boynuna doladım. Kulağına yaklaştım fısıldayabilmek için. "Eve git Fred. Babam için aldığım oda için güvenlik kamerası odamda. Kitaplığın en üstünde doğa resmi şeklinde. Onu dedektife götür. O saatlerde evde olduğumu kanıtla. Ama yaptığım şeyleri sadece siz bilmelisiniz. Onu dedektif Copper'a götür. O ne yapacağını bilir. Beni buradan çıkar." Tuttuğu nefesi ile bedeni benden biraz uzaklaştı. Yüzü yüzüme bakarken gözleri kısılmıştı.
"Neden bunu daha önce söylemedin? " dediğinde bende nedenini bilmiyordum. Sadece mesleki uzaklaştırmayı kaldıracak bir çözüm arıyordum. Ama bu çok mümkün görünmüyordu.
"Oda içi kameralar yasal değil F. Bunun için zaten bir ceza alacağım. Kamu çalışanı olduğum için kefalet artı mesleki uzaklaştırma. Bunu istemiyordum. Ama o olmazsa daha çok kalacağım burada. Beni çıkar ve bu işi çözelim birlikte." Sözlerimde oldukça dürüsttüm. O da bunu biliyordu. Kafasını sağladı. Kaşları ile alt katı gösterdi.
"Büyük baban bir şeyler ayarladı senin için. Gözaltında olacaksın ama iyi geçmesi için elinden geleni yaptı." O alt katı gösterirken ben memurlara bakıp gülüyordum. O iyi olmam için bir şeyler yapmış olabilirdi ama ben de buradakilere bir şeyler yapmıştım, iyi olmayan şeyler...
Senin en büyük hatan bu Ans: Olmadık yerlerde olamadık şeylere odaklanmak. Şuan düşünmen gereken Fred'e sunduğun ortaklık.
Onunla işbirliği yapmayı gerçekten istiyor olman. Ve büyük bir sırrını, kriz geçirdiğin anları, dedektife göstermesi fikrini ortaya atmış olman.
Değişiyorsun Ans. Umarım bu seni sana kötü bir yola sokmaz. Umarım pişman olmazsın.