((Zawgyi))
အပိုင်း (၁၁၄)
ေၾကးမုံမွန္ကြဲ (၁) - အခ်ိန္ရတယ္
👾👾👾
(T/N - မွန္ကြဲတယ္ဆိုတာ လင္မယားခ်င္းကြဲေနတာ၊ ကြာရွင္းထားတာမ်ိဳးကို တင္စားေခၚတာပါ)
လူတစ္စုက ဆူဆူညံညံနဲ႕ ခန္းမထဲမွထြက္ကာ အနီးအနားက အသားကင္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ညလယ္စာသြားစားဖို႔ ျပင္သည္။
ခန္းမအျပင္ဘက္မွာေတာ့ ပန္းၿခံေလးတစ္ခုရွိေနသည္။ ႐ႊီခ်န္ရန့္က လူအုပ္ေနာက္ကလိုက္ရင္း အမွတ္တမဲ့ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဥယ်ာဥ္ေလးထဲမွာ လူရိပ္တစ္ခုကို ႐ုတ္တရတ္ သတိထားမိသြားသည္။
႐ႊီခ်န္ရန့္ ခဏေလာက္ေတာ့ အံ့အားသင့္သြားသည္။ သူက ထိုလူ႕ေနာက္ေက်ာကို စကၠန့္အနည္းငယ္ၾကာေအာင္ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ အသိျပန္ဝင္ကာ စူးထန္ကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။
"စူးစူး၊ နင္တို႔ အရင္သြားႏွင့္၊ ငါ ကိစၥေလးရွိလို႔ ခဏေန လိုက္ခဲ့မယ္"
"အိုေက"
စူးထန္က ေခါင္းညိမ့္ျပကာ အရင္ထြက္သြားသည္။
႐ႊီခ်န္ရန့္က ပန္းၿခံဆီ ေလွ်ာက္သြားကာ ထိုလူအနားသို႔ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္သြားသည္။
ပန္းၿခံထဲမွာ ထိုလူက တစ္ေယာက္တည္း လမ္းမီးတိုင္ေအာက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနသည္။ သူ႕လက္ေခ်ာင္းထိပ္မွာ အနီေရာင္မီးပြားေလးတစ္စ ေတာက္ေလာင္ေနၿပီး သူ႕ၾကည့္ရတာ အနားကို လူတစ္ေယာက္ ခ်ဥ္းကပ္လာမွန္းေတာင္ သတိထားမိပုံမေပၚ။
႐ႊီခ်န္ရန့္က ထိုလူ၏ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ကာ ခပ္တိုးတိုးေခၚလိုက္သည္။
"ဟယ့္ရန္"
ဟယ့္ရန္က အသံၾကားလိုက္ေတာ့ မသိစိတ္ကေန လက္ထဲက စီးကရက္ကို အလိုလိုငုံ႕ၾကည့္လိုက္သည္။
သူက ေဆးလိပ္မီးသတ္လိုက္ၿပီးမွ အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လာသည္။
႐ႊီခ်န္ရန့္က ဟယ့္ရန္အနားသြားကာ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး:
"ခင္ဗ်ားကို ခုနက အထဲမွာ မေတြ႕လို႔ ျပန္သြားၿပီေတာင္ ထင္တာ"
"အျပင္ထြက္ၿပီး ေလေကာင္းေလသန့္လာရႈတာ"
ဟယ့္ရန္ေလသံက ပံုမွန္အတိုင္းတုံးတိတိ။ ၿပီးမွ သူက အလိုက္သင့္ေလးေမးလိုက္သည္။
"ျပန္ေတာ့မွာလား?"
႐ႊီခ်န္ရန့္က ျပန္ေျဖသည္။
"သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ညလယ္စာသြားစားမလို႔"
ဟယ့္ရန္က ေခါင္းညိမ့္လိုက္ၿပီး ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ေပ။
႐ႊီခ်န္ရန့္က ခဏတုန့္ဆိုင္းေနၿပီးမွ အသံထြက္ေျပာလိုက္သည္။
"ေသာၾကာေန႕ မနက္ပိုင္း ကြၽန္ေတာ္ အခ်ိန္ရတယ္"
"ဟမ္?"
"ထမင္းတစ္နပ္ေလာက္ အတူတူစားခ်င္လား?"
႐ႊီခ်န္ရန့္က ေခါင္းေမာ့ကာ ဟယ့္ရန္ႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆုံလိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ဟယ့္ရန္က လမ္းမီးတိုင္ကို ေက်ာေပးထားၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းက ေမွာင္ရိပ္က်ေနတာမို႔ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚက ခံစားခ်က္အရိပ္အေယာင္ေတြကို ေသခ်ာမျမင္ရဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနသည္။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ ေနာက္ဆုံးမွာ ဟယ့္ရန္ဆီက တုန့္ျပန္မႈရွိလာသည္။ သူက အသံထြက္ေမးလိုက္သည္။
"ဘယ္ႏွနာရီလဲ?"
"ကြၽန္ေတာ္ ေန႕လည္တစ္နာရီ ကုမၸဏီသြားရမယ္"
႐ႊီခ်န္ရန့္က ေျပာသည္။
"တစ္နာရီမတိုင္ခင္ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ရတယ္၊ ခင္ဗ်ား ဘယ္အခ်ိန္အဆင္ေျပမလဲေပၚမူတည္တယ္"
ဟယ့္ရန္က စကၠန့္နည္းနည္းေလာက္ အသံတိတ္သြားၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"ဒါဆို မနက္ (၈)နာရီရလား? တစ္နာရီထိုးရင္ ကိုယ္မင္းကို ကုမၸဏီလိုက္ပို႔ေပးမယ္"
႐ႊီခ်န္ရန့္ အဲ့ဒါကိုၾကားေတာ့ မေနနိုင္ဘဲ ခပ္ဖြဖြရယ္ကာ ေမးသည္။
"ထမင္းစားတာ (၅)နာရီေတာင္လိုလား?"
ဟယ့္ရန္ကေတာ့ ဘာစကားမွျပန္မေျပာ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕အနက္ေရာင္မ်က္ဝန္းေတြက နားလည္ရခက္စြာ နက္ရွိုင္းကာ အေရွ႕က လူငယ္ေလးကို ႏႈတ္ဆိတ္လ်က္သား မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"ဒါဆိုလည္း (၈)နာရီေပါ့"
႐ႊီခ်န္ရန့္ အေျဖေပးလိုက္သည္။
"'အျပာေရာင္' ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ေတြ႕ၾကမယ္"
ဟယ့္ရန္က ေခါင္းညိမ့္ျပရင္း:
"ေကာင္းၿပီ၊ ကိုယ္ မင္းကို လာႀကိဳမယ္"
"မလိုပါဘူး"
႐ႊီခ်န္ရန့္က ၿပဳံးလိုက္ၿပီး:
"သိပ္မွမေဝးတာ၊ ကြၽန္ေတာ္ တန္းလာခဲ့မယ္"
"အင္း"
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ ညလယ္စာ သြားစားႏွင့္မယ္"
႐ႊီခ်န္ရန့္က ေဘးကိုေျခလွမ္းအနည္းငယ္ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ၿပဳံးလိုက္ကာ:
"ဒါဆို ေသာၾကာေန႕ ေတြ႕မယ္ေနာ္?"
"ေသာၾကာေန႕ေတြ႕မယ္"
👾👾👾
ထိုေနရာကထြက္လာေတာ့ ႐ႊီခ်န္ရန့္ အသားကင္ဆိုင္ဆီသြားကာ သီးသန့္ခန္းထဲ ဝင္လိုက္သည္။
သူတို႔လူတစ္စုက စည္စည္ကားကား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႕ ညလယ္စာ စားၾကၿပီး မနက္တစ္နာရီထိုးမွ ပြဲသိမ္းလိုက္ၾကသည္။
႐ႊီခ်န္ရန္လည္း နည္းနည္းလိုက္ေသာက္ၿပီး အရက္မူးကာ ေခါင္းထဲမွာ ရီေဝေဝျဖစ္လာတာေၾကာင့္ လက္ေထာက္ေလးက သူ႕ကို ကားေပၚတြဲတင္ေပးရသည္။
လက္ေထာက္ေလးက ႐ႊီခ်န္ရန့္ကို ကုမၸဏီတိုက္ခန္းဆီ ျပန္ပို႔ေပးၿပီး ေရေႏြးတစ္ခြက္ ငွဲ႕ေပးသည္။
႐ႊီခ်န္ရန့္လည္း ဆိုဖာေပၚမွီရင္း ေရေႏႊးေသာက္ကာ နည္းနည္း အမူးေျပသြားသည္။
လက္ေထာက္ေလးက အရက္နံ႕ေထာင္းခနဲကို ရႉရွိုက္မိေတာ့ မေနနိုင္ဘဲ ေျပာလိုက္သည္။
"က်ဳိးေကာ၊ ဘာလို႔ အဲ့ေလာက္အမ်ားႀကီး ေသာက္လာတာလဲ......"
"နည္းနည္းပဲ ေသာက္တာပါ"
႐ႊီခ်န္ရန့္က ပ်င္းရိပ်င္းတြဲနဲ႕ လက္ကိုင္ဖုန္းထုတ္ကာ weibo ၾကည့္လိုက္သည္။
ဒါေပမယ့္ လက္ေထာက္ေလးက သူ႕ကို လွမ္းေျပာသည္။
"က်ဳိးေကာ၊ ျမန္ျမန္ေရခ်ိဳးၿပီး ေစာေစာအိပ္ေတာ့"
"ေအးေဆးေပါ့"
႐ႊီခ်န္ရန့္က နည္းနည္းမွ အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိဘဲအဲ့ဒီအစား အလြန္တက္ႂကြကာ weibo သာ ဆက္ၾကည့္ေနသည္။
"က်ဳိးေကာ၊ အစ္ကို မနက္ျဖန္ ေစာေစာထရမွာေလ"
လက္ေထာက္ေလးက သက္ျပင္းခ်လိဳက္ကာ:
"ခုပဲ မနက္(၂)နာရီခြဲေနၿပီ"
"ကိစၥမရွိဘူး"
႐ႊီခ်န္ရန့္ကေတာ့ အပူအပင္ကင္းေနဆဲ။
သို႔ေပမယ့္ လက္ေထာက္ေလးက သူ႕နားမွာ တစ္ခ်ိန္လုံး တိုက္တြန္းေနေတာ့ ႐ႊီခ်န္ရန့္တစ္ေယာက္ မတတ္သာတဲ့အဆုံး ဖုန္းခ်ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ကာ ေရအရင္ခ်ိဳးလိုက္သည္။
လုပ္စရာရွိတာေတြ အကုန္ၿပီးေတာ့ မနက္ (၃)နာရီထိုးေနၿပီ။
႐ႊီခ်န္ရန့္ တစ္ေမွးေလာက္အိပ္သြားၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္(၈)နာရီမွာ ႏႈိးစက္အသံေၾကာင့္ ျပန္ႏွိုးလာသည္။
သူ ႐ုပ္ရွင္ဧကရာဇ္ဆုကို ရလိုက္ေပမယ့္ အလုပ္ကေတာ့ ဆက္လုပ္ေနရဦးမွာပဲေလ။
👾👾👾
႐ႊီခ်န္ရန့္ အိပ္ရာနိုးေတာ့ ကို္ယ္လက္သန့္စင္ကာ ကုမၸဏီသို႔ထြက္ခဲ့သည္။
အရာအားလုံးက ပံုမွန္အတိုင္း သိပ္မကြာလွေပ။ အဆုံးမရွိ ရိုက္ကူးရတဲ့ brand ကိုယ္စားလွယ္ေၾကာ္ျငာေတြ၊ အလွဓာတ္ပုံရိုက္ကူးေရးေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ေတာင္လိုပုံေနတဲ့ အင္တာဗ်ဴးေတြ တန္းစီလို႔ေနသည္။
ေအးဂ်င့္က အခ်ိန္ဇယားအသစ္ရလာေတာ့ ႐ႊီခ်န္ရန့္ဆီ ယူလာၿပီး ေျပာသည္။
"မင္းရဲ႕အခ်ိန္ဇယားအသစ္မွာ နည္းနည္းေျပာင္းသြားတာရွိတယ္၊ မင္းအတြက္ အင္တာဗ်ဴး နည္းနည္း လက္ခံထားလို႔"
႐ႊီခ်န္ရန့္က စာ႐ြက္ယူလွန္လိုက္ေတာ့ တစ္ခ်က္ၾကည့္႐ုံနဲ႕ ႁပြတ္သိပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဇယားကို ေတြ႕ရသည္။
သူက အခ်ိန္ဇယားကို ျဖန္းၾကည့္ၿပီး ဒီအပတ္ေသာၾကာေန႕ အခ်ိန္ဇယားကိုေတြ႕ေတာ့ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားကာ ေျပာသည္။
"ဖန္းေကာ၊ ေသာၾကာေန႕မနက္မွာ ကြၽန္ေတာ္အခ်ိန္မရဘူးေလ၊ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႕ ထမင္းသြားစားမွာ"
အစက ေသာၾကာေန႕မနက္မွာ သူ႕အတြက္ ဘာအခ်ိန္ဇယားမွ မရွိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အခု အခ်ိန္ဇယားထဲမွာ ေနာက္ထပ္ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခု ထပ္တိုးလာတယ္။
ေအးဂ်င့္က ျပန္ေျပာသည္။
"အင္တာဗ်ဴးၿပီးရင္ သြားစားေလ၊ အခ်ိန္ရပါတယ္"
ေအးဂ်င့္က ဒီကိစၥကို သိပ္ၿပီး အေရးတယူမရွိ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ထမင္းေလးတစ္နပ္စားတာ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးမွမလိုတာပဲ။ မနက္ပိုင္း အင္တာဗ်ဴးေလးတစ္ခု အရင္ေျဖၿပီးမွသြားလည္း အခ်ိန္မီတာပဲေလ။
ဒါေပမယ့္ ႐ႊီခ်န္ရန့္ကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားကာ ထပ္ေမးသည္။
"တျခားအခ်ိန္ေျပာင္းလို႔မရဘူးလား? ၾကာသပေတး ဒါမွမဟုတ္ စေနျဖစ္ျဖစ္?"
"အိုေကကြာ၊ ငါ ဟိုဘက္ကို ျပန္ေမးလိုက္မယ္"
ေအးဂ်င့္က သေဘာတူလိုက္သည္။
ဒါနဲ႕ ႐ႊီခ်န္ရန့္ စတူဒီယိုသြားကာ indoor အခန္းေတြ အရင္ရိုက္ကူးလိုက္သည္။ ေအးဂ်င့္ကေတာ့ အျပင္မွာ ေစာင့္ရင္း အင္တာဗ်ဴးမယ့္ သတင္းေထာက္ကိုဆက္သြယ္ၿပီး အခ်ိန္ေျပာင္းလိုက္သည္။
႐ႊီခ်န္ရန့္ ရိုက္ကူးၿပီးသြားေတာ့ ေအးဂ်င့္က သူ႕အနားလာၿပီး ေျပာသည္။
"မင္းအတြက္ စေနေန႕ေျပာင္းေပးထားတယ္"
"အိုေက၊ ဖန္းေကာ အလုပ္ရႈပ္သြားၿပီ"
႐ႊီခ်န္ရန့္ ေခါင္းညိမ့္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
"ခဏေန အင္တာဗ်ဴးနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ ငါ မင္းဆီပို႔လိုက္မယ္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ၾကည့္ထားႏွင့္"
"အိုေက"
႐ႊီခ်န္ရန့္ ေခါင္းညိမ့္ျပကာ အလုပ္ဆက္လုပ္လိုက္သည္။
ဒီလိုနဲ႕ သိပ္မၾကာခင္ ၾကာသပေတးေန႕ကိုေရာက္လာသည္။
ၾကာသပေတးေန႕မွာ သူက brand ကိုယ္စားလွယ္ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုရိုက္ရၿပီး ညဘက္မွာလည္း ရိုက္ကူးေရးတစ္ခုရွိသည္။
ဒါေပမယ့္ ညပိုင္းရိုက္ကူးေရးက အေခါက္ေခါက္အခါခါ ရိုက္ကူးရၿပီး အဖြဲ႕ေတြ အလုပ္သိမ္းေတာ့ ညတစ္ခ်က္ထိုးေနေလၿပီ။
တစ္ေန႕လုံး ရိုက္ကူးေရးလုပ္ထားတာမို့္ ႐ႊီခ်န္ရန့္လည္း အေတာ္ေလးပင္ပန္းတာေၾကာင့္ ကားထဲေရာက္ၿပီး ထိုင္ခုံေနာက္မွီတာနဲ႕ တစ္ခ်ိဳးတည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ကားရပ္သြားေတာ့ သူ႕ေဘးမွာထိုင္တဲ့ လက္ေထာက္ေလးကႏွိုးမွ သူျပန္နိုးလာသည္။
႐ႊီခ်န္ရန့္ တိုက္ခန္းဆီေရာက္ေတာ့ လက္ေထာက္ေလးက ေနာက္က လိုက္ဝင္လာၿပီး ေျပာသည္။
"က်ဳိးေကာ၊ အစ္ကို ျမန္ျမန္သြားနားေတာ့"
လက္ေထာက္ေလးက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
"မနက္ျဖန္ မနက္ပိုင္းအလုပ္မရွိတာ ကံေကာင္းတာပဲ။ က်ိဳးေကာ၊ တစ္ခါေလာက္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္လို႔ရၿပီ"
႐ႊီခ်န္ရန့္က အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ 'အင္း' ပဲေျပာၿပီး အိပ္ခန္းထဲဝင္ခဲ့သည္။
သူက အိပ္ခ်င္စိတ္ကိုတင္းကာ မိတ္ကပ္ဖ်က္ၿပီး ေရမိုးခ်ိဳး အိပ္ရာေပၚလွဲလိုက္သည္။ အဲ့ေနာက္ သူ႕မ်က္ခြံမ်ား တျဖည္းျဖည္း ေလးလံလို့္လာသည္။
ဒါေပမယ့္ သူ အိပ္မေပ်ာ္ခင္ ေသာၾကာေန႕မွာ ဟယ့္ရန္နဲ႕ခ်ိန္းထားတာကို သတိရၿပီး အိပ္ရာကအတင္းထကာ ဖုန္းကိုႏွိုးစက္ေပးလိုက္သည္။ အဲ့ဒီေနာက္ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
👾👾👾
မနက္ (၆) နာရီခြဲမွာ ႏႈိးစက္က အခ်ိန္မွန္ ျမည္သံေပးလာသည္။
႐ႊီခ်န္ရန့္တစ္ေယာက္ အိပ္ခ်င္ေသးေပမယ့္ အိပ္ရာထကာ ကိုယ္လက္သန့္စင္လိုက္သည္။
ကိုယ္လက္သန့္စင္ၿပီးေတာ့ မနက္ (၇)နာရီထိုးေနၿပီျဖစ္ကာ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ တစ္နာရီေလာက္ လိုေသးသည္။
႐ႊီခ်န္ရန့္လည္း ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ အိပ္ရာေပၚထိုင္ၿပီး ဟယ့္ရန္ဆီ စာတိုေလးတစ္ေစာင္ပို႔ကာ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္နဲ႕ေနရာကို ေသခ်ာေအာင္ လုပ္လိုက္သည္။
ဟယ့္ရန္ဘက္ကလည္း ခ်က္ခ်င္း စာျပန္လာသည္။
႐ႊီခ်န္ရန့္ အခ်ိန္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ အစကေတာ့ သူက (၇)နာရီခြဲအထိေစာင့္ၿပီးမွ အျပင္ထြက္ဖို႔ေတြးထားေပမယ့္ တစ္ခ်က္စဥ္းစားၿပီးေနာက္ အိမ္ကေန ေစာေစာထြက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
ဒါနဲ႕ ႐ႊီခ်န္ရန့္ ထိုင္ရာမွထကာ ဦးထုပ္ေဆာင္းၿပီး အျပင္ထြက္ဖို႔ျပင္ဆင္လိုက္သည္။
အိပ္ခန္းကထြက္ေတာ့ လက္ေထာက္ေလးက ဧည့္ခန္းထဲမွာရွိေနေသးတာ ေတြ႕ရသည္။
လက္ေထာက္ေလးက တစ္ညလုံးမအိပ္ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထိုင္ကာ ႐ႊီခ်န္ရန့္ရဲ႕အလွဓာတ္ပုံေတြကို ျပင္ရင္း အလုပ္မ်ားေနသည္။
လက္ေထာက္ေလးက ႐ႊီခ်န္ရန့္ထြက္လာတာျမင္ေတာ့ အနည္းငယ္ အံ့ဩသြားကာေျပာသည္။
"က်ဳိးေကာ၊ အစ္ကို ဘာလို႔အေစာႀကီးနိုးေနတာလဲ? မအိပ္ဘူးလား?"
အဲဒီေနာက္ သူက ႐ႊီခ်န္ရန့္ အျပင္သြားဖို႔ ဦးထုပ္ေဆာင္းထားတာကို သတိထားမိၿပီး ေမးလိုက္သည္။
"အျပင္သြားမလို႔လား?"
"အင္း၊ ငါ ကိစၥေလးရွိလို႔၊ အျပင္ ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္"
႐ႊီခ်န္ရန့္က ေျပာၿပီးတာနဲ႕ အခန္းတံခါးဆီ ေလွ်ာက္သြားသည္။
"က်ဳိးေကာ၊ အစ္ကို ဘယ္ႏွနာရီမွေတာင္ မအိပ္ရေသးဘူး"
လက္ေထာက္ေလးက လည္ပင္းဆန့္ကာ ထပ္ေအာ္ေျပာသည္။
"နည္းနည္းေလာက္ ထပ္နားပါဦးလား?"
"မလိုဘူး"
႐ႊီခ်န္ရန့္က mask တပ္ၿပီး လက္ေထာက္ေလးဘက္လွည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"မင္းလည္း ေစာေစာနား"
"ဒါေတြျပင္ၿပီးရင္ အိပ္ၿပီ"
လက္ေထာက္ေလးက တစ္ခ်က္သန္းေဝကာ ဓာတ္ပုံေတြ ဆက္ျပင္ရင္း:
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႕က ေရွာင္ယြဲ႕ဂ်ဴတီေလ"
ဒီလိုနဲ႕ ႐ႊီခ်န္ရန့္လည္း အျပင္ထြက္ကာ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးဆီ ေလွ်ာက္သြားေတာ့သည္။
👾👾👾
အဲဒီအခ်ိန္ အျခားတစ္ဖက္ တိုက္ခန္းမွာေတာ့......။
ဟယ့္ရန္တစ္ေယာက္ အဝတ္အစားလဲၿပီး ကားထဲမွာ အဆင္သင့္ ေနရာယူၿပီးေနၿပီ။
သူ အခ်ိန္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ အခုအခ်ိန္က (၇)နာရီခြဲမွာ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးဆီ အေရာက္သြားဖို႔ အေတာ္ပင္။
ဒါနဲ႕ ဟယ့္ရန္လည္း ထိုင္ခုံေနာက္မွီရင္း မ်က္လုံးမွိတ္ကာ အနားယူလိုက္သည္။
ယာဥ္ေမာင္းက အေတြ႕အႀကဳံရွိသူပီပီ ပုံမွန္မနက္ခင္း အလုပ္တက္ခ်ိန္ ကားပိတ္သည့္လမ္းမ်ားကိုေရွာင္ကာ အခ်ိန္ကုန္သက္သာၿပီး အနည္းငယ္လွမ္းေသာလမ္းကိုေ႐ြး၍ ေမာင္းႏွင္လာသည္။
သို႔ေသာ္ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ လမ္းမေပၚမွာ အေသးစား ယာဥ္တိုက္မႈတစ္ခု ျဖစ္ပြားေနသည္။
ဒါေၾကာင္း လမ္းက အစမွာ နည္းနည္းပဲပိတ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းအခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႕အမွ် ကားအေရွ႕ေ႐ြ႕တဲ့ႏႈန္းကာ တျဖည္းျဖည္း ပိုေႏွးလာသလို၊ ပိတ္တဲ့လမ္းေၾကာကလည္း ပိုရွည္လာတာေၾကာင့္ ယာဥ္ေၾကာရဲ႕ အေရွ႕ေရာ အေနာက္ပါ ပြင့္ဖို႔လမ္းမျမင္ျဖစ္လာသည္။
ဒရိုင္ဘာလည္း ခဏေလာက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ၿပီး ကားေနာက္ခန္းမွာ ထိုင္ေနသူကို လွည့္ေျပာလိုက္သည္။
"ဥကၠ႒ဟယ့္၊ ေရွ႕မွာ ကားပိတ္ေနၿပီ"
"ကားပိတ္ေနတယ္?"
ဟယ့္ရန္ မ်က္လုံးဖြင့္လာၿပီး အျပင္ကိုၾကည့္သည္။
အဲဒီအခ်ိန္ လမ္းေၾကာတစ္ေလွ်ာက္လုံးက ကားေတြၾကပ္ပိတ္သိပ္ေနၿပီ။
ဟယ့္ရန္က အနည္းငယ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားကာ နာရီတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ အခ်ိန္က မနက္ (၇)နာရီခြဲေနၿပီ။
ဒရိုင္ဘာက ေျပာသည္။
"ေရွ႕မွာ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ေနပုံပဲ၊ အခုမွျပန္ေကြ႕လို႔လည္း မမီေတာ့ဘူး......"
ဟယ့္ရန္မ်က္ခုံးေၾကာမ်ား ပိုၿပီးေတာင့္တင္းသြားသည္။ အခုမွေတာ့ ဒီအတိုင္း ဆက္ေန႐ုံသာရွိတာမို႔ ႐ႊီခ်န္ရန့္ဆီ သူ ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။
"ရန့္ရန့္"
"အင္း?"
ဟယ့္ရန္က ေျပာသည္။
"ကိုယ္ နည္းနည္း ေနာက္က်ေလာက္တယ္၊ လမ္းမွာ ကားပိတ္ေနလို႔"
႐ႊီခ်န္ရန့္က ျပန္ေျပာသည္။
"ရပါတယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆးလာပါ"
ဟယ့္ရန္က ေမးလိုက္သည္။
"မင္း ေရာက္ေနၿပီလား?"
"အတူတူေလာက္ပဲ...."
႐ႊီခ်န္ရန့္ရဲ႕အေျဖက ဝိုးတိုးဝါးတားနဲ႕ တိုက္ရိုက္အေျဖမေပး။
ဒါနဲ႕ ဟယ့္ရန္က တစ္ဖက္လူ အိမ္ကမထြက္လာေသးဘူးထင္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"နည္းနည္းေနာက္က်မွ ထြက္ခဲ့လို႔ရတယ္"
"ေကာင္းၿပီ"
👾👾👾
တကယ္ေတာ့ အဲဲ့ဒီအခ်ိန္ ႐ႊီခ်န္ရန့္က ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲမွာ ေနရာယူၿပီးေနၿပီ။
အခ်ိန္က အေတာ္ေစာၿပီး မနက္ (၇)နာရီခြဲပဲရွိေသးတာမို႔ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲမွာ ဧည့္သည္မရွိဘဲ လူရွင္းေနသည္။
႐ႊီခ်န္ရန့္က ေကာ္ဖီခြက္ကိုင္ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေသာက္လိုက္သည္။
ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဟယ့္ရန္ဆီက သူ႕ဆီ ေနရာျပ(location) မက္ေဆ့ပို႔လာသည္။
ေနာက္ဆယ္မိနစ္အၾကာမွာ ဟယ့္ရန္ဆီက ဒုတိယေျမာက္ ေနရာျပမက္ေဆ့ ထပ္ေရာက္လာသည္။
ေနာက္ၿပီး မက္ေဆ့ထဲမွာျပေနတဲ့ေနရာက ပထမမက္ေဆ့တုန္းက ေနရာေလာက္ပဲ၊ သိပ္ေ႐ြ႕သြားပုံမေပၚ။
႐ႊီခ်န္ရန့္လည္း ေကာ္ဖီဆက္ေသာက္ရင္း ပ်င္းရိပ်င္းတြဲနဲ႕ ဆက္ေစာင့္ေနသည္။
(၈)နာရီထိုးဖို႔ ငါးမိနစ္အလိုမွာ ဟယ့္ရန္ သူ႕ဆီ ဖုန္းဆက္လာသည္။
"ကိုယ္ လမ္းမွာပဲရွိေသးတယ္"
ဟယ့္ရန္က သူ႕မ်က္ခုံးေၾကာမ်ားကို ပြတ္ရင္း:
"ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မလဲ မေသခ်ာဘူး"
႐ႊီခ်န္ရန့္: "အလ်င္မလိုပါဘူး"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ကိစၥမရွိပါဘူး"
႐ႊီခ်န္ရန့္က ခပ္ဖြဖြရယ္ကာ:
"ကြၽန္ေတာ္ တစ္မနက္ခင္းလုံး အားပါတယ္"
ဟယ့္ရန္က ေမးလိုက္သည္။
"မင္း ေရာက္ေနၿပီလား?"
႐ႊီခ်န္ရန့္က စားပြဲေပၚက နံပါတ္ျပားကို ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေျဖသည္။
"ခုပဲေရာက္တာ၊ သိပ္မၾကာေသးဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ စားပြဲနံပါတ္ (၉)မွာ ရွိတယ္"
"အိုေက၊ ကိုယ္လည္း ခဏေနေရာက္ေတာ့မွာပါ"
ဖုန္းခ်ၿပီးေနာက္ ႐ႊီခ်န္ရန့္တစ္ေယာက္ ထိုင္ခုံမွာ ဆက္ထိုင္ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္ ဖုန္းေဆာ့လိုက္ လုပ္ေနသည္။
ဒါေပမယ့္ (၈)နာရီခြဲတဲ့အထိ ဟယ့္ရန္က ေရာက္မလာေသးဘဲ လမ္းမွာ ကားပိတ္ေနဆဲပင္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေအးဂ်င့္က သူ႕ဆီဖုန္းဆက္လာသည္။
ေအးဂ်င့္က ေျပာသည္။
"မင္း အခု ကုမၸဏီလာၿပီး မ်က္ႏွာဖုံးဓာတ္ပုံ ထပ္ရိုက္ရမယ္၊ ဒီေန႕အၿပီး အပ္ရမွာ"
႐ႊီခ်န္ရန့္က ေမးလိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"အရင္က ရိုက္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးဓာတ္ပုံမွာ ျပႆနာနည္းနည္းရွိေနတယ္......"
ေအးဂ်င့္က ဖုန္းထဲကေန အခ်ိန္တိုအတြင္း အကုန္ရွင္းျပလို႔မရတာေၾကာင့္ အျမန္သာေျပာလိုက္သည္။
"မင္း ကုမၸဏီကိုသာ အရင္ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့လိုက္၊ ျမန္ေလ ေကာင္းေလပဲ"
ေအးဂ်င့္က ဖုန္းထဲကေန လိုရင္းကိုသာေျပာၿပီး ႐ႊီခ်န္ရန့္ကို ကုမၸဏီ ျမန္ျမန္လာကာ အခ်ိန္ပိုဆင္းဖို႔ တိုက္တြန္းေနသည္။
႐ႊီခ်န္ရန့္လည္း မတတ္သာတဲ့အဆုံး ေနရာမွထကာ ကုမၸဏီဆီသြားၿပီး မ်က္ႏွာဖုံးကာဗာျပန္ရိုက္ဖို႔ ျပင္ရေတာ့သည္။
႐ႊီခ်န္ရန့္ စားပြဲကေနအထမွာ ဟယ့္ရန္ဆီ တစ္ေခါက္ ဖုန္းဆက္ေမးလိုက္သည္။
"ဟယ့္ရန္၊ လမ္းမွာပဲရွိေသးတာလား?"
ဟယ့္ရန္: "ကိုယ္ ခဏေန ေရာက္ေတာ့မွာ"
႐ႊီခ်န္ရန့္က ေကာ္ဖီဆိုင္ မွန္ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ အျပင္ဘက္လမ္းေပၚမွာ သြားလာေနတဲ့ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ၾကည့္ရင္း ဟယ့္ရန္ကိုေျပာလိုက္သည္။
"အဲလိုဆို ဒီေန႕ေတြ႕မယ့္ဟာကို ထားလိုက္ပါေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ္ ႐ုတ္တရတ္ ကိစၥေလးေပၚလာလို႔ သြားရေတာ့မယ္"
ဖုန္းထဲမွာ ႐ုတ္တရတ္ အသံတိတ္သြားကာ ဟယ့္ရန္ဆီက အသံမထြက္ေတာ့ေပ။
႐ႊီခ်န္ရန့္က ရွင္းျပသည္။
"ကုမၸဏီအလုပ္ကိစၥ ျဖစ္ေနလို႔၊ ကြၽန္ေတာ္ အခု စတူဒီယိုကို သြားရမယ္တဲ့၊ မနက္ပိုင္း မအားေတာ့ဘူး"
ဟယ့္ရန္က ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာေသး။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ သူ ျပန္ေျပာလာသည္။
"ေကာင္းၿပီ"
႐ႊီခ်န္ရန့္လည္း ဖုန္းခ်ၿပီးေနာက္ ေကာ္ဖီဆိုင္မွထြက္ကာ ကုမၸဏီဆီ ေလွ်ာက္သြားေတာ့သည္။
ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲမွာေတာ့ လူသူကင္းမဲ့ေနဆဲ။
သို႔ေသာ္ မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာ ေကာ္ဖီဆိုင္တံခါးပြင့္သြားၿပီး ဆိုင္ထဲသို့္ ဧည့္သည္သစ္တစ္ေယာက္ ထပ္မံဝင္ေရာက္လာသည္။
အနက္ေရာင္ ေလကာအကၤ်ီဝတ္ထားေသာ အမ်ိဳးသားက ဆိုင္တံခါးဝမွာရပ္ကာ မ်က္ႏွာအမူအရာက အေတာ္ေလး ေအးစက္ေနသည္။
တစ္ဖက္မွာေတာ့ မလွမ္းမကမ္း၌ စားပြဲထိုးေလးႏွစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္း တီးတိုးေျပာေနၾကသည္။
"စားပြဲနံပါတ္ (၉)ကို သန့္ရွင္းေရးလုပ္လိုက္ဦး"
"နံပါတ္(၉)က သြားၿပီလား? သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား?"
"သြားၿပီ"
ထိုလူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း:
"သူတစ္ေယာက္တည္း ေစာင့္ေနတာ တစ္နာရီေက်ာ္ၿပီ၊ ေရာက္မလာေတာ့ မေစာင့္ေတာ့ဘူးထင္တယ္........"
👾👾👾
ဟယ့္ရန္က ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲကထြက္တာနဲ႕ ယြမ္လ်ဲ့ဆီ တိုက္ရိုက္သြားရွာၿပီး ႐ႊီခ်န္ရန့္ရဲ႕ ဒီေန႕အခ်ိန္ဇယားကို ေမးလိုက္သည္။
ဟယ့္ရန္ စတူဒီယိုေရာက္ေတာ့ ႐ႊီခ်န္ရန့္က ဆိုဖာေပၚမွာထိုင္ကာ သူ႕ေဘးမွာ မိတ္ကပ္ဆရာတစ္ေယာက္ရွိေနသည္။
႐ႊီခ်န္ရန့္က မ်က္လုံးမွိတ္ကာ မိတ္ကပ္ျပင္ေနသည္။ သူမိတ္ကပ္ျပင္ၿပီး မ်က္လုံးဖြင့္ကာ ေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံခါးဝမွာရပ္ေနတဲ့ ဟယ့္ရန္ကို ခ်က္ခ်င္းေတြ႕သြားသည္။
ဟယ့္ရန္က သူ႕အနားေလွ်ာက္လာကာ ခပ္ဖြဖြေျပာလိုက္သည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ လမ္းမွာ ကားနည္းနည္းပိတ္သြားလို႔"
႐ႊီခ်န္ရန့္က အနည္းငယ္အံ့အားသင့္သြားကာ ေျပာသည္။
"ရပါတယ္"
ဟယ့္ရန္က ေမးလိုက္သည္။
"အၾကာႀကီးေစာင့္လိုက္ရလား?"
႐ႊီခ်န့္ရန္က ၿပဳံးလိုက္ရင္း:
"သိပ္မၾကာပါဘူး"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ဟယ့္ရန္က မ်က္လႊာခ်ကာ ေမးလိုက္သည္။
"ဒီေန႕ ထမင္းအတူတူစားဖို႔အခ်ိန္ရေသးလား?"
"ဒီေန႕ေတာ့ မရေလာက္ေတာ့ဘူး"
႐ႊီခ်န္ရန့္က ေခါင္းခါရင္း:
"ရိုက္ကူးေရးက အၾကာႀကီးလုပ္ရမွာ"
သူလည္း ေအးဂ်င့္က မ်က္ႏွာဖုံးဓာတ္ပုံျပန္ရိုက္ရမယ္ေျပာၿပီး ႐ုတ္တရတ္ ကုမၸဏီလာဖို႔လွမ္းေခၚလို႔ အျမန္ေျပးလာရတာျဖစ္မို႔ ရိုက္ကူးေရးက ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္မွန္း ေသခ်ာမသိေပ။
ဲဆိုေတာ့ ဒီေန႕ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေတြ႕ဖို႔ ကံမပါဘူးလို႔ပဲ ဆိုရမယ္ -----
တစ္ေယာက္က လမ္းပိတ္ၿပီး တစ္ေယာက္က ႐ုတ္တရတ္ အခ်ိန္ပိုဆင္းရတယ္။
ဟယ့္ရန္: "မနက္ျဖန္ အခ်ိန္ရလား?"
"မနက္ျဖန္လည္း အခ်ိန္မရွိဘူး"
"သဘက္ခါေရာ?"
႐ႊီခ်န္ရန့္က ၿပဳံး႐ုံသာၿပဳံးျပၿပီး ျပန္အေျဖမေပးေပ။
ဟယ့္ရန္က ေမးလိုက္သည္။
"ဘယ္ေတာ့ အခ်ိန္ရမလဲ?"
"မေသခ်ာဘူး"
႐ႊီခ်န္ရန့္က ရိုက္ကြင္းဝန္ထမ္းဆီက လက္အိတ္တစ္စုံကို လွမ္းယူဝတ္လိုက္သည္။
"ငါးနာရီလို႔ မင္းကတိေပးထားတယ္"
႐ႊီခ်န္ရန့္က လက္အိတ္ကို ေနရာတက်ျဖစ္ေအာင္ ဝတ္ရင္း မေႏွးမျမန္ေျပာလိုက္သည္။
"ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ဒီေန႕ ေနာက္က်တယ္ေလ"
ဟယ့္ရန္ ေနာက္က်ခဲ့တယ္။
(၈)နာရီခ်ိန္းထားေပမယ့္ (၈)နာရီခြဲတဲ့အထိ ဟယ့္ရန္ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။
ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္က်တာက ေနာက္က်တာပဲ။
ဟယ့္ရန္: "ေနာက္တစ္ခါ ေနာက္မက်ေစရဘူး"
"ေနာက္တစ္ခါမွ ထပ္ေျပာတာေပါ့"
႐ႊီခ်န္ရန့္က ယဥ္ေက်းစြာ ၿပဳံးျပရင္း လက္အိတ္ ေသခ်ာဝတ္ကာ အရင္ထြက္သြားၿပီး ရိုက္ကူးေရးလုပ္ဖို႔ ျပင္သည္။
ဒါေပမယ့္ သြားေနတဲ့လမ္းတစ္ဝက္မွာ ႐ႊီခ်န္ရန့္က သူ ခုနက ေျပာလိုက္တဲ့စကားက ဝတ္ေၾကတမ္းေၾကနိုင္သလိုျဖစ္မွန္း ႐ုတ္တရတ္ အသိဝင္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္း ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ဟယ့္ရန္က ထြက္မသြားေသးဘဲ ေနရာမွာရွိေနဆဲ။
႐ႊီခ်န္ရန့္က ဖုန္းထုတ္ကာ အခ်ိန္ဇယားကို တစ္ခ်က္စစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဟယ့္ရန္ေရွ႕ေလွ်ာက္သြားကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ေနာက္အပတ္ စေနေန႕"
"ေနာက္အပတ္ စေနေန႕ည ကြၽန္ေတာ္အခ်ိန္ရတယ္"
____________________________________
အခ်စ္ဆုံးတို႔ေရ.......
မေတြ႕ရတာၾကာၿပီေနာ္၊ ႏွစ္ကူးတဲ့လမကုန္ခင္ အမီျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အားလုံး ႏွစ္သစ္မွာ မိသားစုနဲ႕အတူ ေဘးကင္းလုံၿခဳံစြာ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာရွိပါေစလို့္ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ပါတယ္ ❤ ဒီရက္ပိုင္း ဒါဒါတို႔အတြက္ ဘာသာျပန္ အပိုင္းသစ္ေလးေတြ ႀကိဳးစားေပးပါမယ္ေနာ္။ အၿမဲတမ္း စိတ္ရွည္ရွည္ေစာင့္ၿပီး အားေပးၾကတဲ့ သာသာရဲ႕ စာဖတ္သူေတြအားလုံးကိုလည္း ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ ❤😘😘
With love ❤
Taiga 😘
((Unicode))
အပိုင်း (၁၁၄)
ကြေးမုံမှန်ကွဲ (၁) - အချိန်ရတယ်
👾👾👾
(T/N - မှန်ကွဲတယ်ဆိုတာ လင်မယားချင်းကွဲနေတာ၊ ကွာရှင်းထားတာမျိုးကို တင်စားခေါ်တာပါ)
လူတစ်စုက ဆူဆူညံညံနဲ့ ခန်းမထဲမှထွက်ကာ အနီးအနားက အသားကင်ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ ညလယ်စာသွားစားဖို့ ပြင်သည်။
ခန်းမအပြင်ဘက်မှာတော့ ပန်းခြံလေးတစ်ခုရှိေနသည်။ ရွှီချန်ရန့်က လူအုပ်နောက်ကလိုက်ရင်း အမှတ်တမဲ့ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်တော့ ဥယျာဥ်လေးထဲမှာ လူရိပ်တစ်ခုကို ရုတ်တရတ် သတိထားမိသွားသည်။
ရွှီချန်ရန့် ခဏလောက်တော့ အံ့အားသင့်သွားသည်။ သူက ထိုလူ့နောက်ကျောကို စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာအောင် ငေးစိုက်ကြည့်ေနပြီးမှ အသိပြန်ဝင်ကာ စူးထန်ကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။
"စူးစူး၊ နင်တို့ အရင်သွားနှင့်၊ ငါ ကိစ္စလေးရှိလို့ ခဏနေ လိုက်ခဲ့မယ်"
"အိုကေ"
စူးထန်က ခေါင်းညိမ့်ပြကာ အရင်ထွက်သွားသည်။
ရွှီချန်ရန့်က ပန်းခြံဆီ ေလျှာက်သွားကာ ထိုလူအနားသို့ တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်သွားသည်။
ပန်းခြံထဲမှာ ထိုလူက တစ်ယောက်တည်း လမ်းမီးတိုင်အောက်မှာ မတ်တပ်ရပ်နေသည်။ သူ့လက်ချောင်းထိပ်မှာ အနီရောင်မီးပွားလေးတစ်စ တောက်လောင်နေပြီး သူ့ကြည့်ရတာ အနားကို လူတစ်ယောက် ချဥ်းကပ်လာမှန်းတောင် သတိထားမိပုံမပေါ်။
ရွှီချန်ရန့်က ထိုလူ၏ကျောပြင်ကို ကြည့်ကာ ခပ်တိုးတိုးခေါ်လိုက်သည်။
"ဟယ့်ရန်"
ဟယ့်ရန်က အသံကြားလိုက်တော့ မသိစိတ်ကနေ လက်ထဲက စီးကရက်ကို အလိုလိုငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။
သူက ဆေးလိပ်မီးသတ်လိုက်ပြီးမှ အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လာသည်။
ရွှီချန်ရန့်က ဟယ့်ရန်အနားသွားကာ ပြုံးလိုက်ပြီး:
"ခင်ဗျားကို ခုနက အထဲမှာ မတွေ့လို့ ပြန်သွားပြီတောင် ထင်တာ"
"အပြင်ထွက်ပြီး လေကောင်းလေသန့်လာရှုတာ"
ဟယ့်ရန်လေသံက ပံုမှန်အတိုင်းတုံးတိတိ။ ပြီးမှ သူက အလိုက်သင့်လေးမေးလိုက်သည်။
"ပြန်တော့မှာလား?"
ရွှီချန်ရန့်က ပြန်ဖြေသည်။
"သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ညလယ်စာသွားစားမလို့"
ဟယ့်ရန်က ခေါင်းညိမ့်လိုက်ပြီး ဘာမှထပ်မပြောေတာ့ပေ။
ရွှီချန်ရန့်က ခဏတုန့်ဆိုင်းနေပြီးမှ အသံထွက်ပြောလိုက်သည်။
"သောကြာနေ့ မနက်ပိုင်း ကျွန်တော် အချိန်ရတယ်"
"ဟမ်?"
"ထမင်းတစ်နပ်လောက် အတူတူစားချင်လား?"
ရွှီချန်ရန့်က ခေါင်းမော့ကာ ဟယ့်ရန်နှင့် အကြည့်ချင်းဆုံလိုက်သည်။
ထိုအချိန်မှာ ဟယ့်ရန်က လမ်းမီးတိုင်ကို ကျောပေးထားပြီး မျက်နှာတစ်ခြမ်းက မှောင်ရိပ်ကျနေတာမို့ သူ့မျက်နှာပေါ်က ခံစားချက်အရိပ်အယောင်တွေကို သေချာမမြင်ရဘဲ နှုတ်ဆိတ်နေသည်။
အချိန်အတော်ကြာမှ နောက်ဆုံးမှာ ဟယ့်ရန်ဆီက တုန့်ပြန်မှုရှိလာသည်။ သူက အသံထွက်မေးလိုက်သည်။
"ဘယ်နှနာရီလဲ?"
"ကျွန်တော် နေ့လည်တစ်နာရီ ကုမ္ပဏီသွားရမယ်"
ရွှီချန်ရန့်က ပြောသည်။
"တစ်နာရီမတိုင်ခင် ဘယ်အချိန်ဖြစ်ဖြစ်ရတယ်၊ ခင်ဗျား ဘယ်အချိန်အဆင်ပြေမလဲပေါ်မူတည်တယ်"
ဟယ့်ရန်က စက္ကန့်နည်းနည်းလောက် အသံတိတ်သွားပြီး ပြောလိုက်သည်။
"ဒါဆို မနက် (၈)နာရီရလား? တစ်နာရီထိုးရင် ကိုယ်မင်းကို ကုမ္ပဏီလိုက်ပို့ပေးမယ်"
ရွှီချန်ရန့် အဲ့ဒါကိုကြားတော့ မနေနိုင်ဘဲ ခပ်ဖွဖွရယ်ကာ မေးသည်။
"ထမင်းစားတာ (၅)နာရီတောင်လိုလား?"
ဟယ့်ရန်ကတော့ ဘာစကားမှပြန်မပြော။ ဒါပေမယ့် သူ့ရဲ့အနက်ရောင်မျက်ဝန်းတွေက နားလည်ရခက်စွာ နက်ရှိုင်းကာ အရှေ့က လူငယ်လေးကို နှုတ်ဆိတ်လျက်သား မမှိတ်မသုန် စိုက်ကြည့်နေသည်။
"ဒါဆိုလည်း (၈)နာရီပေါ့"
ရွှီချန်ရန့် အဖြေပေးလိုက်သည်။
"'အပြာရောင်' ကော်ဖီဆိုင်မှာ တွေ့ကြမယ်"
ဟယ့်ရန်က ခေါင်းညိမ့်ပြရင်း:
"ကောင်းပြီ၊ ကိုယ် မင်းကို လာကြိုမယ်"
"မလိုပါဘူး"
ရွှီချန်ရန့်က ပြုံးလိုက်ပြီး:
"သိပ်မှမဝေးတာ၊ ကျွန်တော် တန်းလာခဲ့မယ်"
"အင်း"
"ဒါဆို ကျွန်တော် ညလယ်စာ သွားစားနှင့်မယ်"
ရွှီချန်ရန့်က ဘေးကိုခြေလှမ်းအနည်းငယ် လျှောက်သွားပြီး ပြုံးလိုက်ကာ:
"ဒါဆို သောကြာနေ့ တွေ့မယ်နော်?"
"သောကြာနေ့တွေ့မယ်"
👾👾👾
ထိုနေရာကထွက်လာတော့ ရွှီချန်ရန့် အသားကင်ဆိုင်ဆီသွားကာ သီးသန့်ခန်းထဲ ဝင်လိုက်သည်။
သူတို့လူတစ်စုက စည်စည်ကားကား ပျော်ပျော်ပါးပါးနဲ့ ညလယ်စာ စားကြပြီး မနက်တစ်နာရီထိုးမှ ပွဲသိမ်းလိုက်ကြသည်။
ရွှီချန်ရန်လည်း နည်းနည်းလိုက်သောက်ပြီး အရက်မူးကာ ခေါင်းထဲမှာ ရီဝေဝေဖြစ်လာတာကြောင့် လက်ထောက်လေးက သူ့ကို ကားပေါ်တွဲတင်ပေးရသည်။
လက်ထောက်လေးက ရွှီချန်ရန့်ကို ကုမ္ပဏီတိုက်ခန်းဆီ ပြန်ပို့ပေးပြီး ရေနွေးတစ်ခွက် ငှဲ့ပေးသည်။
ရွှီချန်ရန့်လည်း ဆိုဖာပေါ်မှီရင်း ရေနွှေးသောက်ကာ နည်းနည်း အမူးပြေသွားသည်။
လက်ထောက်လေးက အရက်နံ့ထောင်းခနဲကို ရှူရှိုက်မိတော့ မနေနိုင်ဘဲ ပြောလိုက်သည်။
"ကျုိးကော၊ ဘာလို့ အဲ့လောက်အများကြီး သောက်လာတာလဲ......"
"နည်းနည်းပဲ သောက်တာပါ"
ရွှီချန်ရန့်က ပျင်းရိပျင်းတွဲနဲ့ လက်ကိုင်ဖုန်းထုတ်ကာ weibo ကြည့်လိုက်သည်။
ဒါပေမယ့် လက်ထောက်လေးက သူ့ကို လှမ်းပြောသည်။
"ကျုိးကော၊ မြန်မြန်ရေချိုးပြီး စောစောအိပ်တော့"
"အေးဆေးပေါ့"
ရွှီချန်ရန့်က နည်းနည်းမှ အိပ်ချင်စိတ်မရှိဘဲအဲ့ဒီအစား အလွန်တက်ကြွကာ weibo သာ ဆက်ကြည့်နေသည်။
"ကျုိးကော၊ အစ်ကို မနက်ဖြန် စောစောထရမှာလေ"
လက်ထောက်လေးက သက်ပြင်းချလိုက်ကာ:
"ခုပဲ မနက်(၂)နာရီခွဲနေပြီ"
"ကိစ္စမရှိဘူး"
ရွှီချန်ရန့်ကတော့ အပူအပင်ကင်းနေဆဲ။
သို့ပေမယ့် လက်ထောက်လေးက သူ့နားမှာ တစ်ချိန်လုံး တိုက်တွန်းနေတော့ ရွှီချန်ရန့်တစ်ယောက် မတတ်သာတဲ့အဆုံး ဖုန်းချပြီး ရေချိုးခန်းဝင်ကာ ရေအရင်ချိုးလိုက်သည်။
လုပ်စရာရှိတာတွေ အကုန်ပြီးတော့ မနက် (၃)နာရီထိုးနေပြီ။
ရွှီချန်ရန့် တစ်မှေးလောက်အိပ်သွားပြီး နောက်တစ်နေ့ မနက်(၈)နာရီမှာ နှုိးစက်အသံကြောင့် ပြန်နှိုးလာသည်။
သူ ရုပ်ရှင်ဧကရာဇ်ဆုကို ရလိုက်ပေမယ့် အလုပ်ကတော့ ဆက်လုပ်နေရဦးမှာပဲလေ။
👾👾👾
ရွှီချန်ရန့် အိပ်ရာနိုးတော့ ကို်ယ်လက်သန့်စင်ကာ ကုမ္ပဏီသို့ထွက်ခဲ့သည်။
အရာအားလုံးက ပံုမှန်အတိုင်း သိပ်မကွာလှေပ။ အဆုံးမရှိ ရိုက်ကူးရတဲ့ brand ကိုယ်စားလှယ်ကြော်ငြာတွေ၊ အလှဓာတ်ပုံရိုက်ကူးရေးတွေ၊ ပြီးတော့ တောင်လိုပုံနေတဲ့ အင်တာဗျူးတွေ တန်းစီလို့နေသည်။
အေးဂျင့်က အချိန်ဇယားအသစ်ရလာတော့ ရွှီချန်ရန့်ဆီ ယူလာပြီး ပြောသည်။
"မင်းရဲ့အချိန်ဇယားအသစ်မှာ နည်းနည်းပြောင်းသွားတာရှိတယ်၊ မင်းအတွက် အင်တာဗျူး နည်းနည်း လက်ခံထားလို့"
ရွှီချန်ရန့်က စာရွက်ယူလှန်လိုက်တော့ တစ်ချက်ကြည့်ရုံနဲ့ ပြွတ်သိပ်နေတဲ့ အချိန်ဇယားကို တွေ့ရသည်။
သူက အချိန်ဇယားကို ဖြန်းကြည့်ပြီး ဒီအပတ်သောကြာနေ့ အချိန်ဇယားကိုတွေ့တော့ မျက်မှောင်ကြုတ်သွားကာ ပြောသည်။
"ဖန်းကော၊ သောကြာနေ့မနက်မှာ ကျွန်တော်အချိန်မရဘူးလေ၊ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်နဲ့ ထမင်းသွားစားမှာ"
အစက သောကြာနေ့မနက်မှာ သူ့အတွက် ဘာအချိန်ဇယားမှ မရှိဘူး၊ ဒါပေမယ့် အခု အချိန်ဇယားထဲမှာ နောက်ထပ် အင်တာဗျူးတစ်ခု ထပ်တိုးလာတယ်။
အေးဂျင့်က ပြန်ပြောသည်။
"အင်တာဗျူးပြီးရင် သွားစားလေ၊ အချိန်ရပါတယ်"
အေးဂျင့်က ဒီကိစ္စကို သိပ်ပြီး အရေးတယူမရှိ၊ ဘာပဲပြောပြော ထမင်းလေးတစ်နပ်စားတာ အချိန်တွေအများကြီးမှမလိုတာပဲ။ မနက်ပိုင်း အင်တာဗျူးလေးတစ်ခု အရင်ဖြေပြီးမှသွားလည်း အချိန်မီတာပဲလေ။
ဒါပေမယ့် ရွှီချန်ရန့်ကတော့ မျက်မှောင်ကြုတ်သွားကာ ထပ်မေးသည်။
"တခြားအချိန်ပြောင်းလို့မရဘူးလား? ကြာသပတေး ဒါမှမဟုတ် စနေဖြစ်ဖြစ်?"
"အိုကေကွာ၊ ငါ ဟိုဘက်ကို ပြန်မေးလိုက်မယ်"
အေးဂျင့်က သဘောတူလိုက်သည်။
ဒါနဲ့ ရွှီချန်ရန့် စတူဒီယိုသွားကာ indoor အခန်းတွေ အရင်ရိုက်ကူးလိုက်သည်။ အေးဂျင့်ကတော့ အပြင်မှာ စောင့်ရင်း အင်တာဗျူးမယ့် သတင်းထောက်ကိုဆက်သွယ်ပြီး အချိန်ပြောင်းလိုက်သည်။
ရွှီချန်ရန့် ရိုက်ကူးပြီးသွားတော့ အေးဂျင့်က သူ့အနားလာပြီး ပြောသည်။
"မင်းအတွက် စနေနေ့ပြောင်းပေးထားတယ်"
"အိုကေ၊ ဖန်းကော အလုပ်ရှုပ်သွားပြီ"
ရွှီချန်ရန့် ခေါင်းညိမ့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
"ခဏနေ အင်တာဗျူးနဲ့ပတ်သတ်တဲ့အကြောင်းအရာတွေ ငါ မင်းဆီပို့လိုက်မယ်၊ အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ကြည့်ထားနှင့်"
"အိုကေ"
ရွှီချန်ရန့် ခေါင်းညိမ့်ြပကာ အလုပ်ဆက်လုပ်လိုက်သည်။
ဒီလိုနဲ့ သိပ်မကြာခင် ကြာသပတေးနေ့ကိုရောက်လာသည်။
ကြာသပတေးနေ့မှာ သူက brand ကိုယ်စားလှယ် ကြော်ငြာတစ်ခုရိုက်ရပြီး ညဘက်မှာလည်း ရိုက်ကူးရေးတစ်ခုရှိသည်။
ဒါပေမယ့် ညပိုင်းရိုက်ကူးရေးက အခေါက်ခေါက်အခါခါ ရိုက်ကူးရပြီး အဖွဲ့တွေ အလုပ်သိမ်းတော့ ညတစ်ချက်ထိုးနေလေပြီ။
တစ်နေ့လုံး ရိုက်ကူးရေးလုပ်ထားတာမို့် ရွှီချန်ရန့်လည်း အတော်လေးပင်ပန်းတာကြောင့် ကားထဲရောက်ပြီး ထိုင်ခုံနောက်မှီတာနဲ့ တစ်ချိုးတည်း အိပ်ပျော်သွားသည်။
ကားရပ်သွားတော့ သူ့ဘေးမှာထိုင်တဲ့ လက်ထောက်လေးကနှိုးမှ သူပြန်နိုးလာသည်။
ရွှီချန်ရန့် တိုက်ခန်းဆီရောက်တော့ လက်ထောက်လေးက နောက်က လိုက်ဝင်လာပြီး ပြောသည်။
"ကျုိးကော၊ အစ်ကို မြန်မြန်သွားနားတော့"
လက်ထောက်လေးက သက်ပြင်းတစ်ချက်ချရင်း ပြောလိုက်သည်။
"မနက်ဖြန် မနက်ပိုင်းအလုပ်မရှိတာ ကံကောင်းတာပဲ။ ကျိုးကော၊ တစ်ခါလောက် ကောင်းကောင်း အိပ်လို့ရပြီ"
ရွှီချန်ရန့်က အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ 'အင်း' ပဲပြောပြီး အိပ်ခန်းထဲဝင်ခဲ့သည်။
သူက အိပ်ချင်စိတ်ကိုတင်းကာ မိတ်ကပ်ဖျက်ပြီး ရေမိုးချိုး အိပ်ရာပေါ်လှဲလိုက်သည်။ အဲ့နောက် သူ့မျက်ခွံများ တဖြည်းဖြည်း လေးလံလို့်လာသည်။
ဒါပေမယ့် သူ အိပ်မပျော်ခင် သောကြာနေ့မှာ ဟယ့်ရန်နဲ့ချိန်းထားတာကို သတိရပြီး အိပ်ရာကအတင်းထကာ ဖုန်းကိုနှိုးစက်ပေးလိုက်သည်။ အဲ့ဒီနောက် သူ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
👾👾👾
မနက် (၆) နာရီခွဲမှာ နှုိးစက်က အချိန်မှန် မြည်သံပေးလာသည်။
ရွှီချန်ရန့်တစ်ယောက် အိပ်ချင်သေးပေမယ့် အိပ်ရာထကာ ကိုယ်လက်သန့်စင်လိုက်သည်။
ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးတော့ မနက် (၇)နာရီထိုးနေပြီဖြစ်ကာ ချိန်းထားတဲ့အချိန်ရောက်ဖို့ တစ်နာရီလောက် လိုသေးသည်။
ရွှီချန်ရန့်လည်း ပျင်းပျင်းနဲ့ အိပ်ရာပေါ်ထိုင်ပြီး ဟယ့်ရန်ဆီ စာတိုလေးတစ်စောင်ပို့ကာ ချိန်းထားတဲ့အချိန်နဲ့နေရာကို သေချာအောင် လုပ်လိုက်သည်။
ဟယ့်ရန်ဘက်ကလည်း ချက်ချင်း စာပြန်လာသည်။
ရွှီချန်ရန့် အချိန်ကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ အစကတော့ သူက (၇)နာရီခွဲအထိစောင့်ပြီးမှ အပြင်ထွက်ဖို့တွေးထားပေမယ့် တစ်ချက်စဥ်းစားပြီးနောက် အိမ်ကနေ စောစောထွက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ဒါနဲ့ ရွှီချန်ရန့် ထိုင်ရာမှထကာ ဦးထုပ်ဆောင်းပြီး အပြင်ထွက်ဖို့ပြင်ဆင်လိုက်သည်။
အိပ်ခန်းကထွက်တော့ လက်ထောက်လေးက ဧည့်ခန်းထဲမှာရှိနေသေးတာ တွေ့ရသည်။
လက်ထောက်လေးက တစ်ညလုံးမအိပ်ဘဲ ကွန်ပျူတာရှေ့ထိုင်ကာ ရွှီချန်ရန့်ရဲ့အလှဓာတ်ပုံတွေကို ပြင်ရင်း အလုပ်များနေသည်။
လက်ထောက်လေးက ရွှီချန်ရန့်ထွက်လာတာမြင်တော့ အနည်းငယ် အံ့ဩသွားကာပြောသည်။
"ကျုိးကော၊ အစ်ကို ဘာလို့အစောကြီးနိုးနေတာလဲ? မအိပ်ဘူးလား?"
အဲဒီနောက် သူက ရွှီချန်ရန့် အပြင်သွားဖို့ ဦးထုပ်ဆောင်းထားတာကို သတိထားမိပြီး မေးလိုက်သည်။
"အပြင်သွားမလို့လား?"
"အင်း၊ ငါ ကိစ္စလေးရှိလို့၊ အပြင် ခဏသွားလိုက်ဦးမယ်"
ရွှီချန်ရန့်က ပြောပြီးတာနဲ့ အခန်းတံခါးဆီ လျှောက်သွားသည်။
"ကျုိးကော၊ အစ်ကို ဘယ်နှနာရီမှတောင် မအိပ်ရသေးဘူး"
လက်ထောက်လေးက လည်ပင်းဆန့်ကာ ထပ်အော်ပြောသည်။
"နည်းနည်းလောက် ထပ်နားပါဦးလား?"
"မလိုဘူး"
ရွှီချန်ရန့်က mask တပ်ပြီး လက်ထောက်လေးဘက်လှည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"မင်းလည်း စောစောနား"
"ဒါတွေပြင်ပြီးရင် အိပ်ပြီ"
လက်ထောက်လေးက တစ်ချက်သန်းဝေကာ ဓာတ်ပုံတွေ ဆက်ပြင်ရင်း:
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီနေ့က ရှောင်ယွဲ့ဂျူတီလေ"
ဒီလိုနဲ့ ရွှီချန်ရန့်လည်း အပြင်ထွက်ကာ ကော်ဖီဆိုင်လေးဆီ လျှောက်သွားတော့သည်။
👾👾👾
အဲဒီအချိန် အခြားတစ်ဖက် တိုက်ခန်းမှာတော့......။
ဟယ့်ရန်တစ်ယောက် အဝတ်အစားလဲပြီး ကားထဲမှာ အဆင်သင့် နေရာယူပြီးနေြပီ။
သူ အချိန်ကိုတစ်ချက်ကြည့်တော့ အခုအချိန်က (၇)နာရီခွဲမှာ ကော်ဖီဆိုင်လေးဆီ အရောက်သွားဖို့ အတော်ပင်။
ဒါနဲ့ ဟယ့်ရန်လည်း ထိုင်ခုံနောက်မှီရင်း မျက်လုံးမှိတ်ကာ အနားယူလိုက်သည်။
ယာဥ်မောင်းက အတွေ့အကြုံရှိသူပီပီ ပုံမှန်မနက်ခင်း အလုပ်တက်ချိန် ကားပိတ်သည့်လမ်းများကိုရှောင်ကာ အချိန်ကုန်သက်သာပြီး အနည်းငယ်လှမ်းသောလမ်းကိုရွေး၍ မောင်းနှင်လာသည်။
သို့သော် ဒီတစ်ခေါက်တော့ လမ်းမပေါ်မှာ အသေးစား ယာဥ်တိုက်မှုတစ်ခု ဖြစ်ပွားနေသည်။
ဒါကြောင်း လမ်းက အစမှာ နည်းနည်းပဲပိတ်ပေမယ့် နောက်ပိုင်းအချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ ကားအရှေ့ရွေ့တဲ့နှုန်းကာ တဖြည်းဖြည်း ပိုနှေးလာသလို၊ ပိတ်တဲ့လမ်းကြောကလည်း ပိုရှည်လာတာကြောင့် ယာဥ်ကြောရဲ့ အရှေ့ရော အနောက်ပါ ပွင့်ဖို့လမ်းမမြင်ဖြစ်လာသည်။
ဒရိုင်ဘာလည်း ခဏလောက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်ပြီး ကားနောက်ခန်းမှာ ထိုင်နေသူကို လှည့်ပြောလိုက်သည်။
"ဥက္ကဋ္ဌဟယ့်၊ ရှေ့မှာ ကားပိတ်နေပြီ"
"ကားပိတ်နေတယ်?"
ဟယ့်ရန် မျက်လုံးဖွင့်လာပြီး အပြင်ကိုကြည့်သည်။
အဲဒီအချိန် လမ်းကြောတစ်လျှောက်လုံးက ကားတွေကြပ်ပိတ်သိပ်နေပြီ။
ဟယ့်ရန်က အနည်းငယ် မျက်မှောင်ကြုတ်သွားကာ နာရီတစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ အချိန်က မနက် (၇)နာရီခွဲနေပြီ။
ဒရိုင်ဘာက ပြောသည်။
"ရှေ့မှာ ယာဥ်တိုက်မှုဖြစ်နေပုံပဲ၊ အခုမှပြန်ကွေ့လို့လည်း မမီတော့ဘူး......"
ဟယ့်ရန်မျက်ခုံးကြောများ ပိုပြီးတောင့်တင်းသွားသည်။ အခုမှတော့ ဒီအတိုင်း ဆက်နေရုံသာရှိတာမို့ ရွှီချန်ရန့်ဆီ သူ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။
"ရန့်ရန့်"
"အင်း?"
ဟယ့်ရန်က ပြောသည်။
"ကိုယ် နည်းနည်း နောက်ကျလောက်တယ်၊ လမ်းမှာ ကားပိတ်နေလို့"
ရွှီချန်ရန့်က ပြန်ပြောသည်။
"ရပါတယ်၊ အေးအေးဆေးဆေးလာပါ"
ဟယ့်ရန်က မေးလိုက်သည်။
"မင်း ရောက်နေပြီလား?"
"အတူတူလောက်ပဲ...."
ရွှီချန်ရန့်ရဲ့အဖြေက ဝိုးတိုးဝါးတားနဲ့ တိုက်ရိုက်အဖြေမပေး။
ဒါနဲ့ ဟယ့်ရန်က တစ်ဖက်လူ အိမ်ကမထွက်လာသေးဘူးထင်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"နည်းနည်းနောက်ကျမှ ထွက်ခဲ့လို့ရတယ်"
"ကောင်းပြီ"
👾👾👾
တကယ်တော့ အဲဲ့ဒီအချိန် ရွှီချန်ရန့်က ကော်ဖီဆိုင်ထဲမှာ နေရာယူပြီးနေပြီ။
အချိန်က အတော်စောပြီး မနက် (၇)နာရီခွဲပဲရှိသေးတာမို့ ကော်ဖီဆိုင်ထဲမှာ ဧည့်သည်မရှိဘဲ လူရှင်းနေသည်။
ရွှီချန်ရန့်က ကော်ဖီခွက်ကိုင်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း သောက်လိုက်သည်။
ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ ဟယ့်ရန်ဆီက သူ့ဆီ နေရာပြ(location) မက်ဆေ့ပို့လာသည်။
နောက်ဆယ်မိနစ်အကြာမှာ ဟယ့်ရန်ဆီက ဒုတိယမြောက် နေရာပြမက်ဆေ့ ထပ်ရောက်လာသည်။
နောက်ပြီး မက်ေဆ့ထဲမှာပြနေတဲ့နေရာက ပထမမက်ဆေ့တုန်းက နေရာလောက်ပဲ၊ သိပ်ရွေ့သွားပုံမပေါ်။
ရွှီချန်ရန့်လည်း ကော်ဖီဆက်သောက်ရင်း ပျင်းရိပျင်းတွဲနဲ့ ဆက်စောင့်နေသည်။
(၈)နာရီထိုးဖို့ ငါးမိနစ်အလိုမှာ ဟယ့်ရန် သူ့ဆီ ဖုန်းဆက်လာသည်။
"ကိုယ် လမ်းမှာပဲရှိသေးတယ်"
ဟယ့်ရန်က သူ့မျက်ခုံးကြောများကို ပွတ်ရင်း:
"ဘယ်အချိန်ရောက်မလဲ မသေချာဘူး"
ရွှီချန်ရန့်: "အလျင်မလိုပါဘူး"
"တောင်းပန်ပါတယ်"
"ကိစ္စမရှိပါဘူး"
ရွှီချန်ရန့်က ခပ်ဖွဖွရယ်ကာ:
"ကျွန်တော် တစ်မနက်ခင်းလုံး အားပါတယ်"
ဟယ့်ရန်က မေးလိုက်သည်။
"မင်း ရောက်နေပြီလား?"
ရွှီချန်ရန့်က စားပွဲပေါ်က နံပါတ်ပြားကို ကြည့်ပြီး ပြန်ဖြေသည်။
"ခုပဲရောက်တာ၊ သိပ်မကြာသေးဘူး၊ ကျွန်တော် စားပွဲနံပါတ် (၉)မှာ ရှိတယ်"
"အိုကေ၊ ကိုယ်လည်း ခဏနေရောက်တော့မှာပါ"
ဖုန်းချပြီးနောက် ရွှီချန်ရန့်တစ်ယောက် ထိုင်ခုံမှာ ဆက်ထိုင်ပြီး ကော်ဖီသောက်လိုက် ဖုန်းဆော့လိုက် လုပ်နေသည်။
ဒါပေမယ့် (၈)နာရီခွဲတဲ့အထိ ဟယ့်ရန်က ရောက်မလာသေးဘဲ လမ်းမှာ ကားပိတ်နေဆဲပင်။
အဲ့ဒီအချိန်မှာ အေးဂျင့်က သူ့ဆီဖုန်းဆက်လာသည်။
အေးဂျင့်က ပြောသည်။
"မင်း အခု ကုမ္ပဏီလာပြီး မျက်နှာဖုံးဓာတ်ပုံ ထပ်ရိုက်ရမယ်၊ ဒီနေ့အပြီး အပ်ရမှာ"
ရွှီချန်ရန့်က မေးလိုက်သည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"အရင်က ရိုက်ထားတဲ့ မျက်နှာဖုံးဓာတ်ပုံမှာ ပြဿနာနည်းနည်းရှိနေတယ်......"
အေးဂျင့်က ဖုန်းထဲကနေ အချိန်တိုအတွင်း အကုန်ရှင်းပြလို့မရတာကြောင့် အမြန်သာပြောလိုက်သည်။
"မင်း ကုမ္ပဏီကိုသာ အရင်ရောက်အောင် လာခဲ့လိုက်၊ မြန်လေ ကောင်းလေပဲ"
အေးဂျင့်က ဖုန်းထဲကနေ လိုရင်းကိုသာပြောပြီး ရွှီချန်ရန့်ကို ကုမ္ပဏီ မြန်မြန်လာကာ အချိန်ပိုဆင်းဖို့ တိုက်တွန်းနေသည်။
ရွှီချန်ရန့်လည်း မတတ်သာတဲ့အဆုံး နေရာမှထကာ ကုမ္ပဏီဆီသွားပြီး မျက်နှာဖုံးကာဗာပြန်ရိုက်ဖို့ ပြင်ရတော့သည်။
ရွှီချန်ရန့် စားပွဲကနေအထမှာ ဟယ့်ရန်ဆီ တစ်ခေါက် ဖုန်းဆက်မေးလိုက်သည်။
"ဟယ့်ရန်၊ လမ်းမှာပဲရှိသေးတာလား?"
ဟယ့်ရန်: "ကိုယ် ခဏနေ ရောက်တော့မှာ"
ရွှီချန်ရန့်က ကော်ဖီဆိုင် မှန်ပြတင်းပေါက်ကတဆင့် အပြင်ဘက်လမ်းပေါ်မှာ သွားလာနေတဲ့ လမ်းသွားလမ်းလာတွေကို ကြည့်ရင်း ဟယ့်ရန်ကိုပြောလိုက်သည်။
"အဲလိုဆို ဒီနေ့တွေ့မယ့်ဟာကို ထားလိုက်ပါတော့၊ ကျွန်တော် ရုတ်တရတ် ကိစ္စလေးပေါ်လာလို့ သွားရတော့မယ်"
ဖုန်းထဲမှာ ရုတ်တရတ် အသံတိတ်သွားကာ ဟယ့်ရန်ဆီက အသံမထွက်တော့ေပ။
ရွှီချန်ရန့်က ရှင်းပြသည်။
"ကုမ္ပဏီအလုပ်ကိစ္စ ဖြစ်နေလို့၊ ကျွန်တော် အခု စတူဒီယိုကို သွားရမယ်တဲ့၊ မနက်ပိုင်း မအားတော့ဘူး"
ဟယ့်ရန်က ဘာစကားမှ ပြန်မပြောသေး။
အချိန်အတော်ကြာမှ သူ ပြန်ပြောလာသည်။
"ကောင်းပြီ"
ရွှီချန်ရန့်လည်း ဖုန်းချပြီးနောက် ကော်ဖီဆိုင်မှထွက်ကာ ကုမ္ပဏီဆီ လျှောက်သွားတော့သည်။
ကော်ဖီဆိုင်ထဲမှာတော့ လူသူကင်းမဲ့နေဆဲ။
သို့သော် မိနစ်အနည်းငယ်အကြာမှာ ကော်ဖီဆိုင်တံခါးပွင့်သွားပြီး ဆိုင်ထဲသို့် ဧည့်သည်သစ်တစ်ယောက် ထပ်မံဝင်ရောက်လာသည်။
အနက်ရောင် လေကာအင်္ကျီဝတ်ထားသော အမျိုးသားက ဆိုင်တံခါးဝမှာရပ်ကာ မျက်နှာအမူအရာက အတော်လေး အေးစက်နေသည်။
တစ်ဖက်မှာတော့ မလှမ်းမကမ်း၌ စားပွဲထိုးလေးနှစ်ယောက် အချင်းချင်း တီးတိုးပြောနေကြသည်။
"စားပွဲနံပါတ် (၉)ကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်ဦး"
"နံပါတ်(၉)က သွားပြီလား? သူ တစ်ယောက်ယောက်ကို စောင့်နေတာမဟုတ်ဘူးလား?"
"သွားပြီ"
ထိုလူက သက်ပြင်းတစ်ချက်ချရင်း:
"သူတစ်ယောက်တည်း စောင့်နေတာ တစ်နာရီကျော်ပြီ၊ ရောက်မလာတော့ မစောင့်တော့ဘူးထင်တယ်........"
👾👾👾
ဟယ့်ရန်က ကော်ဖီဆိုင်ထဲကထွက်တာနဲ့ ယွမ်လျဲ့ဆီ တိုက်ရိုက်သွားရှာပြီး ရွှီချန်ရန့်ရဲ့ ဒီနေ့အချိန်ဇယားကို မေးလိုက်သည်။
ဟယ့်ရန် စတူဒီယိုရောက်တော့ ရွှီချန်ရန့်က ဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်ကာ သူ့ဘေးမှာ မိတ်ကပ်ဆရာတစ်ယောက်ရှိနေသည်။
ရွှီချန်ရန့်က မျက်လုံးမှိတ်ကာ မိတ်ကပ်ပြင်နေသည်။ သူမိတ်ကပ်ပြင်ပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကာ ဘေးဘီကိုကြည့်လိုက်တော့ တံခါးဝမှာရပ်နေတဲ့ ဟယ့်ရန်ကို ချက်ချင်းတွေ့သွားသည်။
ဟယ့်ရန်က သူ့အနားလျှောက်လာကာ ခပ်ဖွဖွပြောလိုက်သည်။
"တောင်းပန်ပါတယ်၊ လမ်းမှာ ကားနည်းနည်းပိတ်သွားလို့"
ရွှီချန်ရန့်က အနည်းငယ်အံ့အားသင့်သွားကာ ပြောသည်။
"ရပါတယ်"
ဟယ့်ရန်က မေးလိုက်သည်။
"အကြာကြီးစောင့်လိုက်ရလား?"
ရွှီချန့်ရန်က ပြုံးလိုက်ရင်း:
"သိပ်မကြာပါဘူး"
"တောင်းပန်ပါတယ်"
ဟယ့်ရန်က မျက်လွှာချကာ မေးလိုက်သည်။
"ဒီနေ့ ထမင်းအတူတူစားဖို့အချိန်ရသေးလား?"
"ဒီနေ့တော့ မရလောက်တော့ဘူး"
ရွှီချန်ရန့်က ခေါင်းခါရင်း:
"ရိုက်ကူးရေးက အကြာကြီးလုပ်ရမှာ"
သူလည်း အေးဂျင့်က မျက်နှာဖုံးဓာတ်ပုံပြန်ရိုက်ရမယ်ပြောပြီး ရုတ်တရတ် ကုမ္ပဏီလာဖို့လှမ်းခေါ်လို့ အမြန်ပြေးလာရတာဖြစ်မို့ ရိုက်ကူးရေးက ဘယ်လောက်ကြာမယ်မှန်း သေချာမသိပေ။
ဲဆိုတော့ ဒီနေ့ သူတို့နှစ်ယောက်က တွေ့ဖို့ ကံမပါဘူးလို့ပဲ ဆိုရမယ် -----
တစ်ယောက်က လမ်းပိတ်ပြီး တစ်ယောက်က ရုတ်တရတ် အချိန်ပိုဆင်းရတယ်။
ဟယ့်ရန်: "မနက်ဖြန် အချိန်ရလား?"
"မနက်ဖြန်လည်း အချိန်မရှိဘူး"
"သဘက်ခါရော?"
ရွှီချန်ရန့်က ပြုံးရုံသာပြုံးြပပြီး ပြန်အဖြေမပေးပေ။
ဟယ့်ရန်က မေးလိုက်သည်။
"ဘယ်တော့ အချိန်ရမလဲ?"
"မသေချာဘူး"
ရွှီချန်ရန့်က ရိုက်ကွင်းဝန်ထမ်းဆီက လက်အိတ်တစ်စုံကို လှမ်းယူဝတ်လိုက်သည်။
"ငါးနာရီလို့ မင်းကတိပေးထားတယ်"
ရွှီချန်ရန့်က လက်အိတ်ကို နေရာတကျဖြစ်အောင် ဝတ်ရင်း မနှေးမမြန်ပြောလိုက်သည်။
"ဒါပေမယ့် ခင်ဗျား ဒီနေ့ နောက်ကျတယ်လေ"
ဟယ့်ရန် နောက်ကျခဲ့တယ်။
(၈)နာရီချိန်းထားပေမယ့် (၈)နာရီခွဲတဲ့အထိ ဟယ့်ရန် ရောက်မလာခဲ့ဘူး။
ဘာအကြောင်းကြောင့်ဖြစ်ဖြစ် နောက်ကျတာက နောက်ကျတာပဲ။
ဟယ့်ရန်: "နောက်တစ်ခါ နောက်မကျစေရဘူး"
"နောက်တစ်ခါမှ ထပ်ပြောတာပေါ့"
ရွှီချန်ရန့်က ယဥ်ကျေးစွာ ပြုံးပြရင်း လက်အိတ် သေချာဝတ်ကာ အရင်ထွက်သွားပြီး ရိုက်ကူးရေးလုပ်ဖို့ ပြင်သည်။
ဒါပေမယ့် သွားနေတဲ့လမ်းတစ်ဝက်မှာ ရွှီချန်ရန့်က သူ ခုနက ပြောလိုက်တဲ့စကားက ဝတ်ကြေတမ်းကြေနိုင်သလိုဖြစ်မှန်း ရုတ်တရတ် အသိဝင်သွားပြီး ချက်ချင်း ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
ဟယ့်ရန်က ထွက်မသွားသေးဘဲ နေရာမှာရှိနေဆဲ။
ရွှီချန်ရန့်က ဖုန်းထုတ်ကာ အချိန်ဇယားကို တစ်ချက်စစ်လိုက်ပြီးနောက် ဟယ့်ရန်ရှေ့လျှောက်သွားကာ ပြောလိုက်သည်။
"နောက်အပတ် စနေနေ့"
"နောက်အပတ် စနေနေ့ည ကျွန်တော်အချိန်ရတယ်"
____________________________________
အချစ်ဆုံးတို့ရေ.......
မတွေ့ရတာကြာပြီနော်၊ နှစ်ကူးတဲ့လမကုန်ခင် အမီပြန်လာခဲ့ပါတယ်။ အားလုံး နှစ်သစ်မှာ မိသားစုနဲ့အတူ ဘေးကင်းလုံခြုံစွာ စိတ်ချမ်းသာ ကိုယ်ကျန်းမာရှိပါစေလို့် ဆုမွန်ကောင်းတောင်းလိုက်ပါတယ် ❤ ဒီရက်ပိုင်း ဒါဒါတို့အတွက် ဘာသာပြန် အပိုင်းသစ်လေးတွေ ကြိုးစားပေးပါမယ်နော်။ အမြဲတမ်း စိတ်ရှည်ရှည်စောင့်ပြီး အားပေးကြတဲ့ သာသာရဲ့ စာဖတ်သူတွေအားလုံးကိုလည်း ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ် ❤😘😘
With love ❤
Taiga 😘