"İyi misiniz?" diye soran kadın memurla kendime geldim. Ne zamandır öylece duruyordum bilmiyorum. Bir koltuğa oturmuş yeri izliyordum.
"İyiyim teşekkürler. Acaba başkanın evi için istenen izin çıktı mı?" diye sorduğumda kadın yüzüme uzun uzun baktı. Sonra bir şüphelinin avukatı olduğumu hatırladı büyük ihtimalle. Bir dedektifin odasının kapısına birde bana baktı. "Şimdi onay geldi. Onu dedektife ileteceğim. " dedi. Teşekkür ederek koltuktan hızla kalktım. O eve gitmek istiyordum. Daha önce girmeme izin vermemişlerdi. Şimdi girebilmem için bir fırsattı. Ayağa kalktığımda üzerimdeki gömleği düzelttim ve eteğimi kontrol ettim. Ufak detaylar önemliydi. Ciddiye alınmak için cinsiyetimden daha çok mesleğimi kullanmayı severdim. Özenilmiş detaylar ciddiye alınan işi gösterirdi. Kapısında beklediğim dedektif kapıyı hızla aralayıp odasından çıktı.
"Eğer sizin içinde uygunsa olay yerine gelmek istiyorum." dedim birden onun yanında yürümeye başladığımda. Gözleri kısılırken bana döndü. Cevap vermek yerine siyahın ve rozetini kemerinde düzeltti. Ayakta daha da karizmatikti...
"Avukat hanım. Bu oyun değil. Gittiğimizde belki de daha önemli bir şey öğreneceğiz, bilemeyiz." dediğinde ikimizde durmamış koşar adım yürümeye devam etmiştik.
"Farkındayım. Ama gelmek istiyorum. Hiçbir şeye dokunmayacağım. Eğer dokunursan hakkımda dilekçe yazabilirsiniz. Ve şüphelilerden birinin avukatı olduğum için illa ki göreceğim delilleri." dediğimde kaşları çatıldı. Bir avukatın; dilekçe yazmayı önerecek kadar ciddiye aldığı nadir durum vardır genelde. O da bunu biliyordu. Bir şey söylemeden bir araca yaklaştığında cevap vermesini beklemeden ön koltuğa yerleştim. Bu kendisine ait bir araç olmalıydı. Bir kaç memur önümüzdeki iki araca yerleşirken bakışları hala üzerimdeydi. Konuşmamak için camdan dışarı bakarken ortamda olmaması gereken bir şey oldu. Telefonum onun hızla çalıştırdığı araçtaki sessizliği böldü.
"Efendim?" derken kayıtlı olmayan numaranın çok saçma biri olmamasını umuyordum. Şuan tahminimden daha gergin bir ortam vardı çünkü.
"Avukat Angel Brown ile mi görüşüyorum?" diye tok sesle yaramazlık yapmaktan alamadım kendimi. Belki de ortamın gerginliğini kendim dağıtmalıydım.
"Evet buyurun. Nasıl yardımcı olabilirim?" dediğimde dedektif çok kısa da olsa bana döndü. Önümüzdeki araç girdiği yoldan yol çalışması yüzünden geri geri çıkarken konuşmaya odaklanmaya çalıştım.
"Angel Hanım. Sizi şuan avukatı oluğunuz Emma Gabowl dosyasından çekilmenizi rica etmek için aramıştım." diyen sesle gerildim. Şaşkınlıkla "Anlamadım?" dediğimde dedektifin gözleri hızla bana döndü. Ses tonum anın etkisiyle hiçte normal çıkmamıştı.
"Bunu bir rica olarak görün avukat hanım. Dosyadan çekilin." Telefon kapanmadan önce duyduğum son ses bu oldu. Yüzüme kapatılan telefon ile ekrar bakarken arayan numara baktım. Tekrar arayıp ne bok döndüğünü anlamak istiyordum.
"Bir sorun mu var?" dediğinde ne yapmam gerektiğine karar vermeye çalıştım. O an önceliğimiz olay yeri olduğu için kafamı olumsuz anlamda salladım.
"Benimle ilgilenmiyor olmanız dışında bir sorun yok." dediğimde çapkınca gülmeye çalışıyordum. Oyun oynarsa olayları düşünmeyi bırakırdım. Oyun oynarsam ana odaklanırdım. Ana odaklanmak için başka yöntemlerrüm vardı ama dedektif ile o boyutta gelmemiştik henüz. Dedektif bir şey söylemek yerine sessiz kalmayı tercih etmişti. Belki de söylenenler doğruydu. Bu adam ya duygusuzdu ya da gaydı.
"Hadi." diyerek inmeme teşfik ederken kendi hızla durna araçtan indi. Koşar adımlarla eve ilerlerken nasıl bu kadar hızlı yürüdüğünü anlamaya çalışıyordum. Yanındaki memurlara bir şeyler söyleyip eve ilerledi. Bende onunla olduğum için rahat haraket ediyordum. Her an Emma gibi düşünmek istiyordum.
Başkana ait olduğu her halinden belli olan eve girdiğimizde bir kaç hizmetli birden dizildi kapıya. Dedektif elindeki izin kağıdını karşıdan kısa bir süre gösterip eve girdi. Diğer memurlara eve girerken onun tek bir hedefi var gibiydi. Merdivenleri çıktı, Emma'nın söylediği gibi. Teo'ya ait odayı buldu bu kapıya asılan girilmez yazısı ile çok kolay oldu. Odanın içindeki beyaz kapıyi gördüğümde tuvaletin burası olduğunu anladık. Dedektif hızla dolaba ilerlediğinde önünde durdu.
"Emma kapağı yanlışla açtığını söylemişti. Ama dolabın kapağı tuvalete girerken açılabilmesi için çok ters. Emma dolabı bilerek açmış." dediğinde söyledikleri çok mantıklıydı. O dolap kapağını açtığında gördüğüm şeyle şaşırmadan edemedim. Hangi salak hapları öylece dolaba atardı ki.
Partinin etkisiyle hızla çıkarıp öylece bırakmış olmalıydı. Nereden bilecekti ki öleceğini? Onların öyle kalacağını...
"Bu ev daha önce aranmadı mı nasıl fark edilmedi? " diye sordum direk merak ettiğim soruyu. Dedektif bulduğu hap poşetlerini delil torbasına doldururken kafasını olumsuz anlamda salladı.
"O yün sadece zemin kat ve bodrum kat kulanılmıştı. Başkanda özel alan olduğu için üst kata çıkmama yasağı devreye sokmuştu. Ama her şey değişti. Cinayet şüphelisi o gece bu odaya çıkmıştı büyük ihtimalle. Artık aranabilir." dediğiden söyledikleri en başta mantıksız gelse de sonrasına evin sahibinin başkan olmasından dolayı mantıklı gelmişti.
O an dikkatimi çeken saçma detaysa bana bir açıklama yapmış olmasıydı. "Kendine gel Ans." dedi iç sesim o an çok saçma düşünmekle meşgul bana.
Dedektif açtığı dolabı detaylıca incelerken arkasında odayı inceliyorum. Teo çocuksu bir adamdı. Eğlenceye düşkün, sonuçları düşünmezdi. Onunla tanıştığımız barda ilk muhabettimiz bu olmuştu. O bunu ilk an söylemiş, itiraf etmişti. Çoğu zaman düşündüğü tek şey o andı. Eğlenmiştik bir kaç kez... Ciddi biri olsaydı bu sadece bir kez olurdu.
"Genelde her şeyi dağınık olan birinin çalışma masanın bu kadar toplu olması saçma değil mi?" dedim dikkatle izlediğim çalışma masasını dedektife gösterirken. Yatak, giysi dolabı, odadaki üçlü kişilik koltuğu darmadağınıktı. Ama çalışma masasındaki bilgisayar ve kitaplar tek tek hizalanmış gibi düzgündü. Hele ki her yer toz içindeyken bilgisayarın tertemiz olması ise emterasandı.
"Öyle." derken masanın etrafını inceliyordu dedektif. Yanındaki olay yeri inceleme memurundna aldığı eldiveni giydi ve bilgisayarı eline aldı. Bilgisayarı delil torbasına koyarken oldukça dikkatlerdi. Masanın üzerinde duran okuma kitabına uzandığında kaşlarımı çattım. Teo kitap okumaktan nefret ettiğini defalarca dile getirmişti.
Yalan olan her şeyden nefret edermiş, buna kitap kurguları da dahil.
"Teo kitap okumaktan nefret ettiğinden bahsetmişti. Eline uzun zamandır kitap almadığından söz etti." dediğimde dedektif önünü ve arkasını incelediği kitaptan aldığı bakışları ile bana döndü. Kitabı yavaşça açtığında ona biraz daha yaklaştım. Yanına olabildiğince yaklaştığımda kitabı görebilmek için eğildim. Kitapta bazı sayfalar katlanmış bazı sayfaların ise altı çizilmişti.
"Kitap okumayan biri için ilginç bir davranış." dediğinde altı çizilmiş satırı okuyordum.
"Öldürmek aslında kurtarmaktır. İnsanlar sevdiklerini kurtarmalıdır." yazıyı belki de defalarca okudum.
"Onu öldüren kişi onu sevdiğini düşünüyormuş." dediğimde baktığım satırlara baktı. "Belki de gerçekten seviyordu." dediğinde ona anlamaz şekilde baktım. Kitabı memurlara uzatırken bakışları bakışlarımdan ayrılmadı.
"Seviyor mu?" diyerek güldüm. Onu alaya almak hoşuma gitmiyor değildi ama şuan onun düşüncesinin ne kadar saçma olduğunu ona göstermeye çalışıyordum.
"İnsanlar sevdiklerini öldürmez, dedektif. İnsanlar sevdiklerine kıyamaz." dediğinde sinirle gözlerinin içine bakıyordum. Gözleri ona yaklaştığımda kısıldı.
"İnsan sevdiği için her şeyi yapar. Eğer inandığı onun kurtarılması gerektiği ise. Onu kurtarır. " dediğinde güldüm. Kafamı engel olmadan sinirle sağa sola sallıyorum ki ona biraz daha yaklaştım. Bunun çok yakın olduğun nefesini bir an yüzümde hissettiğimde anladım. Ama kendimi geri çekmedim.
"Eğer sevdiğin insan kötü durumdaysa onu kurtarırsın, elini tutarsın, size fazla romantik gelebilir ama sarılırsın, üstesinden gelmesi için yanında olursun ama ondan canını alamazsın." Sözlerim boyunca onun geri çekilmesini bekledim. Dik duruşu asla bozulmadı. Bakışları bakışlarımdan asla çekilmedi konuşma boyu ama bir an gözleri gözlerimden ayrıldı. Kaydığı nokta ise tüm bedenimi titretecek kadar esir aldı bedenimi. Bir kaç saniye baktı dudaklarıma. "Hayır Ans. Hakim ol kendine." diyen iç sesime rağmen dudaklarımı hafifçe yaladım. Bu isteyerek yaptığım bir şey değildi. Kurumuş dudaklarımı ıslatma zorunluluğu ile yapmıştım. O da bende geri geçilemezken birinin öksürdüğünü duydum. Gerginlikle bir adım geriye atmılştım ki yerdeki halıya takıldım. Düşmemek için ona uzanmıştım ki belimde bir el hissettim.
"Hayır Ans. Sadece bu dokunuşla etkilenmiş olamazsın." İç sesim haklıydı. Bir dokunuşa yenilmiş olamazdım. Olmamalıydı.
Dengemi sağlandıktan sonra ondan, yumuşak tutuşundan, hızla uzaklaştım. Genel memurun ne dediğini umursamadan merdivenlerden alt kata indim. Herkes tüm evi tekrar aramaya koyulmuştu. Nefes almalıydım. Kendime gelmeli az önce öylece bıraktığım ipleri sıkıca tutmalıydım. Evin çelik kapısında bekleyen iki memuru aşıp dışarı çıktım. Derin bir nefes alırken gözlerimi sıkıca yumdum.
İpler elinde olmazsa kaybedersin Ans. İpleri bir kez bıraktın, her şeyi kaybettin.
Canından çok sevdiğin anneni....
Şimdi de bırakamazsın öylece. İhtiyacını karşıla ve kaldığın yerden devam et. Hazı tat ve yoluna bak.