Karakoldan çıkarken bugün de hergün olduğu gibi kalabalık kasaba meydanına ilerledim. Çözmem gerekken iki yorucu dosya vardı ama öncesinde eve uğraması ve duş alıp uyumalıydım. Teo'nun esrarengiz ölümü tüm kasabayı sarsmıştı. Başkanın biricik oğlu öldürülmüştü. En azından memurlar böyle düşünüyordu. Ve baş şüpheli başkanın ta kendisiydi. Bu da saçma kasaba toplantılarını sessizliğe gömmüştü.
Emma'nın avukatlığını bu saçma dosyayı kaçırmak istemediğim içindi. Ve tabi Mari için... Henüz pek bir şey bilmiyor ve her ne olursa olsun, suçlu Emma bile olsa, onu olaylar içinden çıkarmak istiyordum. Bu bana maddi bir kazanç sağlamayacaktı dedektif ile bir işi sürdürmeme yardım edecekti.
Karakol önündeki otoparka park ettiğin aracıma bildiğimden hemen ortağımı aradım. Ona Dylan Cooper'in bir taş olduğunu haber vermeliydim. Eve geçeceğim, büroya gitmeyeceğim için bunu ancak telefonla haber verebilirdim.
"Neden görüşmenin üzerinden bir saat geçmesine rağmen yeni arıyorsun Angel? Yoksa tepkivermez dedektif Copper'ı ilk görüşte diz mi çöktürdün?" Yakın arkadaşım Maria'nın sesi tüm arabamı sararken ona güldüm.
"Diz çöktürttüğüm o değil şu yakışıklı memur Ken. Ama mevzu o değil Mari. Adam tepkivermez falan değil. Ama tam bir karizma yuvası. Çok etkileyici. Bana laf sokmaya çalışmasa onunla daha çok ilgilenebilirdim." dediğimde bir çığlık attı ve bir kahkaha ile bunu taçlandırdı.
"Lanet olsun Angel. Adama ne dedin de adam sana laf soktu. Ayrıca Emma işini ne yaptın? " dediğinde aniden ciddileşen tavrına güldüm.
"Emma işini çözerken biraz damarına bastım sanırım. Seni ofise ancak öğlenden sonra geleceğimi haber vermek için aradım. Git ve şu hisse mevzusu ile ilgilen yeni bir dosya hiç fena olmaz." Derken aracımı evin garajına park ediyordum. İnmek yerine yakın arkadaşım ile konuşmaya devam ettim.
" Hadi ama Angel. Zaten ilgilenmen gerekken iki dosya var. Biri zaten büyük bir şüpheli ile ilgili. Azıcık kendini düşün. "dediğinde görmediğini bilsem de göz devirdim.
" O davadaki taraflar çok yakışıklı ama Mari." dediğimde gülüp durumun bu olmadığını anlayıp kabul etti. Araçtan inip kapıdaki Leo'nun bana koşmasını izledim.
" Oğlum. Naber? " derken nasıl olsa duş alacağım için yüzümü yalamasına izin verdim. O da benden hemen sıkılıp kulübesine ilerlerken babamı bahçede tuvali başında buldum.
"Ans. Dün gece neredeydin sen?" diye soran kişi kızının 26 yaşında olduğunu hala anlamayan babamdı. Ona büyüdüğümü söylemek ve onun beni küçük olduğuma inat etmesi artık sıkıcı olmaya başlamıştı. O yüzden üzerine gitmedim.
"Büroda kaldım baba. İşler yoğun." dediğimde gülüp resmini gösterdi.
"Sipariş aldım. Nasıl?" derken ona gülümseyip yaptığım rolu üstlendim. Aklındaki seneryoya uymam gerekiyordu. İnatlaşmak onun için kötü olandı.
"Çok hoş olmuş babacım. Eminim müşterin çok sevecektir." Yanağına minik bir öpücük bırakıp eve ilerledim. Odama gidip direk banyoma daldım. Üzerimdeki kıyafetleri direk makineye tıkılştırırken sucak su altına girip bedenimi uyuşturdum.
Odama geçip sıcak yatağıma kurulduğumda ise aklımda dosyalar vardı. Duşta kafam dağılmıştı ama her yanım buruş buruş olunca çıkmak zorunda kalmıştım.
Sürekli düşünürdü zihnim. Ben istesem de istemesemde. O sabah kaçta uyanacağımı hesapları geceleri mesala... Havanın gün içinde ne kadar sıklıkla değiştiğini... Karşımdaki kişinin kaç kez göz kırptığını ya da hangi kelimeleri ne sıklıkla kullandığını... Büyükdüçe bunları yönetmeyi öğrendim. Avukat oldum analiz yeteneğimin işime yarayacağını düşünerek. Amacım adalet peşinde koşmaktan ziyade herkese savunulma hakkı vermekti. Savunulmadığı için hapiste yılları çürümüş, kendi nefesini kesmiş annem içindi belki de bu yaptığım...
Yatağa uzandığımda telefondan not aldığım şeyleri incelemeye başladım. Genelde ses kaydı alırdım olayları tane tane anlatırdım kendime.
"26 Kasım 16.15 kurbanın cesedini evin hizmetlisi evin garajında bulmuş. Hizmetli başkanın cezasından dolayı odasından çıkmadığını düşünmüş. Yapılan otopside kurbanın 11 ile 16 saat önce öldüğünü teşhis etmiş. Yani Tek o gün hiç odasına çıkamamış. Başkan 26 Kasımda eve gece 1 sularında gelmiş. Ev içi kameralar yok. Komşular bağırış sesi duymuş. Başkan Teo'yu parti yüzünden fena azarlamış. Bir komşusu evden dahi kovduğunu işitmiş. Teo parti verip herkesi eve toplamış akşam 21 sularında. Çok kalabalık değilmiş sadece on, on iki kişilik bir grupmuş. 2 de herkes evine tamamen dağılmış. "
Partide olan kişilerin adlarının olduğu nota tıklayıp hafızamı yokladım. Tanıdığım kimse yoktu. Teo'yu da çok tanımazdım ki arkadaşlarından tanıdığım olsun. İnsanlar tanımadığımı bilse daha iyiydi. .
Olayla ilgili ses kaydını uyku bedenimi esir almaya başlayana kadar tekrar tekrar dinledim. En sonunda gözlerim dayanılmaz yorgunlukla kapandığında derin bir nefes aldım.
Uyku problemi olan insanlar bilir. Uyku bazen en büyük işkence bazende en büyük ödüldür insana. Ben ödülümü kucaklandım bu kez. 38 saat sonra ilk kez gözlerimi kapatıp uykuya dalabildiğim için tebrik ettim kendimi.
Gözlerimi yüzüne vuran güneşle açtığımda güneşin batmak üzere olduğunu anlıyorum. Tahminimden çok uyumuştum. İki saat uyumayı hedeflerken altı saat uyumuştum. Bu iyiydi. Vücudum bir süre bu uykuyla ayakta kalabildi.
Yatakta oyalanmadan kalkıp telefonumu elime aldım. Maria yeni bir müvekkilim olduğunu haber vermişti. Lavaboya gidip elimi yüzümü yıkayıp kendime gelmeye çalıştım. Odaya tekrar döndüğümde sigaramın bir dalını dudaklarım arasına alıp yaktım. Üzerime bir şeyler ayarlarken oldukça hızlı karar verdim. Halletmem gerekken çok işim vardı. Bez çantamın içine yedek bir takım koymayı ihmal etmedim. Nikotin bedenimi ayıltırken hızla üzerimi giyip sarı saçlarımı ensemin biraz üstünde at kuyruğu bağladım.
Düşüncelerimi toplamak gibiydi saçlarımı toplamak... Daha kolayıydı tabi.... Yüzüme baktığımda kendime gülümsedim. Kırgın çocuğa gülümsedim. Çantamı alıp odadan çıkıyorum ki aşağıda bir kırılma sesi duydum. Çantamın sapını sıkıca tutup odamdan hızla çıktım.
"Baba. İyi misin?" diyerek bağırmaktan alamadım kendimi. Deli gibi korktuğumu hissettiğimde salonun ortasına yere diz çökmüş önündeki kırık vazoya bakan babamı gördüm. Gözleri dolmuş halde vazoya bakarken gözlerimi sıkıca yumdum. Onun vazosuydu bu... Babam farklı biriydi her şeye anlam yüklerdi bu da onu kırılgan biri yapıyordu.
"Babacım iyi misin?" diye sorarken çantamı yemek masasına bırakıp yanına ilerledim. Kafasını dürüstçe iyi olmadığını göstererek salladı.
"Nasıl oldu baba bu?" derken onu kendime çekip sarıldım. Kolları belime dolandığında benimde gözlerim dolmuştu. Onun değiştiğini hissettiğim anlardan biriydi. Önceden bana hiç sarılmazdı...
"O vazoyu görünce anneni özlüyordum. Kırdım. Ama şimdi çok pişmanım." dediğinde gözyaşlarını servet bıraktığı için hafifçe sarsıldı bedeni.
"Baba zaten anlaşmamış mıydık, hiçbir şeyi kırmak yok diye. Bu seferlik önemli değil. Ayrıca o sadece bir vazo. Kırılması en mümkün şeydi." dediğimde onu nasıl sakinleştireceğimi bilmiyor sadece kafasını dağıtmaya çalışıyordum.
"O sadece bir vazo değil." diyerek beni itti. Bedenim hiçte kibar olmayan itişi ile geriye düşerken elim dengemi sağlamak için yere tutunduğunda kırık vazoya parçasına denk geldi. Elimdeki yanma ile gözlerimi sıkıca yumdum.
"O sadece bir vazo değil. Annene aldığım ilk çiçeği koyduğu vazo." Derken bakışlarında bana karşı öfkesini gördüm. Buna alışıktım. Yapmam gerekken sadece umursamamaktı. Sonuçta o hastaydı. Ama o bunu zorlaştırdı.
Hasta değilken de sana böyle davranırdı Ans.
"Hiç düzelmyeceksin değil mi Ans? İyi biri olamayacaksın? Sen kendinden başkasını düşünmeyen bencil birisin." dediğinde ise hiç değişmediğini fark ettim. Sözleri ona aitti. Bana onlarca kez söylediği sözlerdi.
Yerden kalkıp üzerimi düzelttim. Kanadığını gördüğüm elimi televizyon önünde duran peçetelerden biriyle kapattım.
"Hadi baba sen içeri geç ben burayı toplayayım." dediğimde gözlerine bakmıyordum. Çünkü gözlerinde bana karşı duyduğu öfkeyi görmek istemiyordum.
"Senin yüzünden..." fısıldar gibiydi. "Her şey senin yüzünden. Annen de kardeşinde senin yüzünden öldü Ans." Onun söyledikleri canımı her ne kadar acıtsada. Hatırladığı için şaşkınlıkla ona döndüm. Uzun zaman sonra annemin öldüğünü dile getiriyordu. Bana uzun uzun baktıktan sonra içeriye yürüdü. L koltuğun en köşesine oturup yeri izlemeye koyuldu. Onun oturmasını fırsat bilerek cam kırıklarını topladım hızla. Bakışları hiç tepki vermeden yeri izlerken ortalığı toplamayı bitirdim. Gitmek istiyor ama onu yanlız bırakmak istemiyordum.
"Baba ben çıkıyorum." dediğimde sesimi ben bile zor duydum. Ama onun parlayan gözleri beni buldu.
"Tamam güzelim. Sana kolay gelsin. Çok geç kalma akşam ailecek yemek yiyelim. Annende gelir birazdan." dediğinde yaptığım tek şey elimdeki kesiği parmaklarımla bastırmak oldu. Acıyı orada hissetmek istedim. Ona bakıp gülümsedim ve kafamı salladım. O da gülümserken evden koşar adım çıktım.
"Ans akşam Lucas'ı da çağırsana bizimle yemeğe katılsın. " dediğinde son nokta o oldu. Gözlerim buğulanırken arabana ilerledim. Şöfor koltuğunda yerimi alırken gözyaşlarımı serbest bıraktım.
Belki de her şey gerçekten benim yüzümdendi. Belki...
Lucas gibi annemde benim yüzümden ölmüştü.