Guillen's pov.
Τα χερια μου εχουν ασφαλίσει την μέση της, κρατώντας την δεξιά και αριστερά.
Μετα απο τοσο καιρο επιτελους εχω την κοντινή επαφή που επιθυμούσα. Η Ζωη μου ξεκινάει απο την αρχή.
Σχεδον ξεχναω οσα πέρασα για να φτάσω να στέκομαι σήμερα εδω και να ζω αυτην την στιγμη μαζι της.
Το μυαλο μου αρνείται να θυμηθεί κατι απο ολα οσα γέμιζαν πόνο και έδιωχναν την ζωη απο μεσα μου.
Το να κρατανε τα χερια της τον λαιμο μου και τα χειλη μου να παίρνουν πισω την ζωη που μου στέρησαν απο τα δικά της,μοιάζει ψέμα.
Θελω να κρατησει για παντα ολο αυτο. Δεν θελω και δεν μπορω να σταματήσω να την φιλάω. Δεν θα μου φτάνει ποτέ,η επαφή μας.
Θελω να γίνω ενα με εκείνην. Θελω να ζω μεσα απο εκείνην. Θελω να αναπνέω εκείνην. Και τωρα το ξερω καλύτερα απο καθε αλλη φορά.
Το παθος μου,αυτο που νιωθω για εκείνη ειναι μεγαλύτερο απο οτιδήποτε αλλο εχω νιώσει ποτε μου.
Δαγκαω απαλα να μαλακά υπέροχα χείλη της και εκείνη αχνα αφήνει ενα βογκητο καθως ανοίγει λιγο καλυτερα τα χειλη της για να εχουν άνεση η γλώσσες μας.
Παράλληλα το χερι της μπερδεύεται στα μαλλια μου και τα τραβαει απαλα καθε λιγο και εκειτα κανει σβουρες ανάμεσα απο αυτα.
Κανω μερικα βηματα παράλληλα με εκεινη και την κολλαω στον τοίχο. Τα χερια μου παραμερίζουν την μπλουζα της και αγγίζουν το δέρμα της κοιλιας της.
Τα μετακινω πισω στην πλατη της και σφίγγω το δερμα της μεσα στα χερια μου. Δεν πιστεύω οτι την αγγίζω ξανα. Νιωθω λες και ειναι ενα όνειρο που απο την μεγάλη μου αναγκη για αυτην, φαντάζει τοσο αληθινό.
Αφήνω τα χειλη της και κατεβαίνω βιαστικά στον λαιμο της. Φιλαω το δερμα της με μανία. Σαν να ειναι τροφή για εμενα και εγω να ειμαι ενα λιοντάρι, που έχει να τραφεί βδομάδες.
"Θ-θα"δεν βγαινει ευκολα η φωνη της λαθος τα χερια της εχουν κατέβει στο στήθος μου και σφίγγει την μπλουζα μου στις παλάμες της.
Αρπάζω παλι τα χείλη της για να μην την αφήσω να ολοκληρώσει και τωρα κατεβάζω το ενα χέρι μου βγάζοντας το εξω απο τξν μπλουζα της και μεταφέροντας το πανω απο το παντελόνι της.
Τρίβω αργα στο σημειο την και την νιώθω να ανασαίνει βαριά. Ενας θόρυβος ακούγεται αλλα δυσκολεύομαι να καταλάβω τι ειναι,πανω στην τρελα μου για εκείνη σχεδον τα χανω οταν η φωνη της Λιμπερτυ ακούγεται.
"Καλα τι στον διαολο συμβαίνει;"ρωταει φωνάζοντας και η Καμελια με σπρώχνει απο πανω της και αφου της ρίξω μια γρήγορη ματια και παρατηρήσω τον τρόμο και το κοκκίνισμα στο πρόσωπο της γυρναω προς την Λιμπερτυ.
"Καλα,εσεις....εσεις οι δυο τα εχετε; Φιλιεστε; Πηδιεστε; Ποσο καιρο γίνεται αυτο;"ρωταει φωνάζοντας.
"Λιμπερτυ περίμενε.."δεν προλαβαίνει να μιλησει παραπανω η Καμελια και την διακόπτει φωνάζοντας ξανα.
"Να περιμενω; Να περιμένω τι; Να τελειώσετε και να το συζητήσουμε μετα; Καλα! Αυτος ο μαλακας εχει κοπελα και την απαταει μαζι σου και εσενα δεν σου καίγεται καρφί για αυτο;"ρωταει κοιτώντας την σαν να μην υπάρχω καν εδω εγω.
"Και εσυ...εσυ"λεει κοιτωντας με αλλα δεν συνεχίζει. Γυρναει και περπατάει μεχρι το δωμάτιο της κοπανοντας τοσο δυνατά την πορτα που δονηθηκε σχεδον το σπίτι.
Ξεφυσαω και γυρναω να κοιταξω την Καμελια που με κοιτάζει ηδη προβληματισμενη.
"Τι εχει συμβεί;"ρωταει σαν να ξερει ηδη αυτο που δεν της εχω πει και απέφευγα να της πω.
Κλείνω τα ματια μου και παίρνω μια βαθιά ανασα οσο η σχέση μου τρεχει απο μονη της 3 μερες πρίν.
Flashback
Στέκομαι στην κουζινα και βαζω τα φαγητά που πηρα απο ενα μαγαζι σε εναν δισκο για να της τα παω στο δωμάτιο.
Δεν θελω να την κανω να βγει απο εκεί,ουτε θελω να την διακόψω απο τα μαθηματα της και να της χαλάσω την ροή.
Οποτε απλα αποφασισα να της παω υο φαγητο της εκει και να το φαει εκεινη οποτε θελήσει.
Βάζω και ενα λουλούδι που βρήκα σε ενα ανθοπωλειο στον δρομο μου. Ειναι μια μαργαρίτα. Μεσα στο μυαλό μου μου φάνηκε τοσο αγνό,οσο αυτο το μικρό κορίτσι.
Μαλλον ειναι οτι πιο κοντινό θα μπορουσα να εχω ποτέ σε παιδί. Μαλλον για αυτο εχω νιωσει την αναγκη να της συμπεριφερθω,οπως στην κορη που δεν έχω. Και ας μην γνωριζόμαστε πολύ.
Παιρνω τον δίσκο στα χερια μου και καθως βγαινω απο την κουζίνα σχεδον πέφτω πανω της,αλλα ευτυχώς σταματάμε και οι δυο μας εγκαίρως.
"Τι κάνεις;"ρωταω αμεσως απο αμηχανια οσο ακομη κραταω τον δίσκο στα χερια μου. Ακομη αισθάνομαι μια μικρη αμηχανια γύρω της και δεν ξερω πως να της μιλήσω για να της εκφράσω τα αισθηματα μου για εκεινη.
Θελω να νιωθει ευπρόσδεκτη εδω,θελω να νιωθει σαν κορη μου. Θελω να με νιώθει οικογένεια της.
Και αν δεν μπορει ακομη γιατι ειναι νωρις,θελω να μπορέσει αργότερα. Ξέρω πως ειναι να μεγαλώνεις χωρις οικογένεια,δεν θελω να το βιώσει εκείνη και ας μην ειναι τοσο μικρή.
"Βασικα άκουσα φασαρία και καταλαβα οτι γύρισες και ειπα να ερθω να δω τι κανεις"λεει και κοιταζει στιγμιαία τον δίσκο. Παρόλα αυτα στέκεται μπροστα μου με ενα χαμόγελο και κουναει δεξιά αριστερά το σωμα της οσο με κοιταζει.
"Ναι έφτιαχνα αυτο και θα στο έφερνα τωρα στο δωματιο,για να μην σε ενοχλήσω και πολυ"λεω και εκεινη φαινεται να χαίρεται με αυτην μου την δήλωση.
"Α...αληθεια;"ρωταει έκπληκτη"μου εφερες φαγητο και το ετοιμασες για να μου το φερεις στο κρεβατι;"ρωταει και εγω γνεφω και συμπληρώνω.
"Στο δωματιο,ναι"διωρθωνω αλλα δεν φαινεται να το παρατηρεί ιδιαίτερα. Τωρα παιρνει στα χερια της το λουλούδι και το μυρίζει.
"Μυρίζει πολύ ωραια"λεει και εγω γνεφω και της χαμογελαω. Εκεινη παίρνει τον δίσκο απο τα χερια μου οσο ακομη κραταει το λουλούδι και τον αφήνει πανω στο τραπέζι και γυρναει και έρχεται προς τα εμενα.
"Δεν χρειαζεται να σκέφτεσαι οτι θα με ενοχλήσεις,εσυ δεν ενοχλείς ποτε"λεει οσο στέκεται απέναντι μου αλλα αυτην την φορα λιγακι πιο κοντα γιατι δεν υπάρχει ο δίσκος στην μέση.
"Ξερεις ηθελα να σε ρωτήσω κατι"λεει τωρα και ειναι σοβαρη τωρα. Φαινεται σαν να ειναι κατι σοβαρό,κατι που την προβληματίζει.
"Οτιδήποτε θελεις"λεω αμεσως για να την ενθαρρύνω να πει αυτο που θέλει χωρις να φοβάται.
"Εισαι στα αληθεια ερωτευμένος με την Κλελια;"ρωταει κοιτωντας με και ανοιγω τα χειλη μου να μιλήσω αλλα δεν το κανω. Απλα την κοιτάζω μπερδεμένος. Δεν περίμενα να ρωτήσει κατι σαν αυτο.
"Ξερω πως δεν εισαι"λεει τωρα εκεινη αφου δεν εχω μιλησει"φαινεται σαν να συμβιβάζεσαι με εκείνην για κάποιον λογο...αλλα οποιος και αν ειναι αυτος δεν ειναι πλεον αναγκη να το κανεις"λεει και αναρωτιέμαι τι σκατα συμβαίνει την συγκεκριμένη στιγμή. Εχει καταλαβει το θέατρο με την Κλελια και με δουλεύει;
"Εχεις εμενα τωρα"μιλαει ξανα και πριν καλα καλα το καταλάβω εχει σκαρφαλώσει πανω μου τυλίγοντας τα ποδια της γύρω μου και ενώνοντας τα χειλη μας.
Αρχικά πιάνω την μεση της για να μην πεσει,αλλα μεσα στο σοκ μου καταφέρνω να απομακρυνθω και να την κατεβάσω απαλα κατω.
Οταν τα ποδια της ειναι πισω στην γη και δεν την αγγίζω πια κλείνω σφιχτά τα ματια μου συνησιμοποιώντας πως τα λόγια της τοση ωρα δεν ηταν γαμημενα λογια συμπάθειας.
Ηταν κατι παραπάνω. Απλα ειμαι τοσο τυφλωμένος απο αυτο που νιωθω εγω ,που ουτε καν το καταλαβα οτι με αντιμετώπισε ετσι.
"Λιμπ εγω...εγω δεν σε βλεπω ετσι"λεω και οταν το κανω αυτο το μπερδεμένο μεχρι στιγμης πρόσωπο της μετατρέπετε σε σοβαρο.
"Εμεις...εμεις μπορουμε να ειμαστε οικογένεια εαν το θελεις και εσυ"λεω αργα και διστακτικά.
"Αυτο εννοω και εγω...να γινουμε οικογενεια"λεει εκεινη αυστηρα και εντονα αυτην την φορα.
"Ναι αλλα οχι με τον τρόπο που θέλεις! Αυτο δεν μπορει να γινει"της λεω και εγω αυστηρά αυτην την φορα με σκληρό τόνο.
"Γιατι οχι;"ρωταει εκεινη και μοιαζει θυμωμένη τωρα.
"Γιατι εγω σε βλεπω σαν...σαν αδερφη μου,σαν κορη μου ισως...παντως οχι ετσι"λεω και εκείνη σηκωνει το χέρι της και το προσγειώνει στο πρόσωπο μου.
Εχω γυρισει στο πλάι και βαζω την παλάμη μου πανω οσο το τσούξιμο απλώνεται στην επιφάνεια του μαγουλου μου.
"Και εγω δεν σε βλεπω ετσι μαλακα! Εισαι 24-25 χρόνων. Εχουμε μερικα χρόνια διαφορά. Δεν ειναι η πρωτη φορα που συμβαίνει κατι τετοιο."λεει και γυριζει την πλατη της και φεύγει.
Κλείνεται μεσα στο δωματιο,οσο εγω αναρωτιεμαι αν εκανα κατι λαθος και το παρερμηνευσε με αυτον τον τροπο εξαιτίας μου.
Τελος flashback
"Με φιλησε"ψελλιζω μερικα δευτερόλεπτα μετα και εκείνη αμέσως αντιδράει.
"Τι;"ρωταει μπερδεμένη οπως ημουν και εγω την στιγμη μου συνέβη.
"Ναι"την βεβαιώνω λες και δεν έφτανε την πρώτη φορα.
"Πως;"ρωταει εκεινη χαζά και αναστενάζω.
"Ε ξερεις οπως φιλησα εγω πριν εσενα,στο στόμα"λεω ειρωνικά.
"Εννοω πως εγινε!"λεει εντονα"μην με ειρωνεύεσαι"με μαλωνει.
"Απλα αρχισε να μου λεει για την Κλελια και μετα πήδηξε πανω μου και σε δευτερόλεπτα με φίλησε"εξηγώ.
"Και μετα τι εγινε;"ρωταει εκεινη φανερά περίεργη.
"Εσυ τι λες;"ρωταω αλλα δεν περιμένω απάντηση"την σταματησα φυσικα. Της ειπα οτι δεν την βλεπω ετσι και απο εκεινη την μερα ουτε καν με κοιτουσε καλα-καλα"αναφερω καθε λεπτομέρεια.
"Την ημερα που ήμουν εδω....το αγόρι απο το σχολειο...τωρα εξηγούνται ολα"βγαζει ενα συμπερασμα μαλλον λέγοντας ακαταλαβίστικα. Αλλα ξεχώρισα την φράση με το 'αγορι απο το σχολειο'.
"Ποιο αγορι απο το σχολειο;"ρωταω τωρα εγω και εκεινη με κοιταζει με βλέμμα αληθεια τωρα;
Αλλα συνεχίζω να την κοιταζω μρ τον ιδιο τροπο περιμένοντας μια καλη απάντηση.
"Απλα μου ειπε οτι ενα αγορι στο σχολειο της την απέρριψε την ημερα που μας βρήκες εδω. Αλλα απο οτι φαίνεται δεν υπήρχε αγορι στο σχολειο. Απλα δεν ηθελε να μου πει για εσενα."εξηγει και εγω ξεφυσαω.
"Ωραια και τωρα τι κανουμε;"ρωταω και εκεινη ξεφυσαει και ανασηκωνει τους ωμους της καθως δειχνει για λιγο σκεπτική.
"Θα παω να δω αν θελει να μιλήσουμε λιγάκι"λεει εκεινη και χάνεται στο χολ πηγαίνοντας προς την πορτα και εγω γυρίζω την πλατη μου για να ψαξω το πακετο με τα τσιγαρα μου.
Το βρίσκω πανω στο τραπεζι και το αρπάζω βγάζοντας ενα και τοποθετώντας το στα χείλη μου. Νε γρήγορες κινησεις το ανάβω και σε δευτερόλεπτα αποφασίζω να κρυφακουσω την συζήτηση τους.
Πλησιαζω οσο πιο αθόρυβα μπορω την πορτα. Οταν φτανω μπροστα απο αυτην, ακουμπάω το αυτι μου πανω και περιμένω.
"Σε παρακαλω,μην κανεις σαν παιδι ας μιλησουμε"της λεει γλυκα η Καμελια και αφου ακουσω εναν γδούπο μετα ακουω την φωνη της.
"Καλώς. Πως νιώθεις που εισαι τσουλα;"ρωταει αποτομα και το χερι μου πηγαίνει στο χερουλι της πορτας ετοιμος να ανοίξω και να της επιτεθω.
Το οτι ειναι 17 χρόνων δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση αυτην την συμπεριφορά. Και ειδικά στην Καμελια που της συμπεριφέρεται τοσο όμορφα.
Κρατιεμαι να μην την ανοιξω και τραβαω το χερι μου πισω. Αν ξανα πει κατι ομως θα μπω και δεν με ενδιαφέρει η κατάληξη.
"Τα πραγματα δεν ειναι καθολου οπως φαίνονται και ειμαι σιγουρη πως αν σου εξηγήσω τοτε σαν σωστο κορίτσι που εισαι θα ζητήσεις συγνωμη για αυτην την συμπεριφορά"της λεει η Καμελια απαλα σαν να μην την έβρισε πριν λιγο.
"Η σχεση του Γκουιλεν με την Κλελια ηταν απλα θεατρο"λεει εκεινη.
"Θεατρο;"βιαζεται να ρωτησει η Λιμπερτυ.
"Ναι"απανταει απλα η Καμελια.
"Πως το ξερεις; Γιατι να ειναι θέατρο; Υπαρχει καποιος λογος;"ρωταει μπερδεμένη η Λιμπερτυ.
"Αχμ ναι. Ο Γκουιλεν το εκανε ολο αυτο για να με βοηθήσει λιγακι να δω καθαρα"λεει εκεινη αυτο που της εξήγησα πρίν.
Χαμογελαω στην θύμηση του χαστουκιου που εφαγα πριν της εξηγήσω οταν προσπάθησα να την φιλήσω.
Flashback
Χτυπαει η πορτα μερικές φορές και με αργα βηματα πηγαινω προς αυτην. Εχω στείλει απο το βράδυ μυνήμα στην Κλελια πως μεχρι εδω αρκει αυτο το θεατράκι.
Ισως να ειναι εκεινη,γιατι δεν μου απαντησε και ηρθε να το κανει αυτοπροσώπως.
Ανοιγω με παρα πολυ ήρεμο ύφος την πορτα αλλα οταν βλεπω μπροστα μου την Καμελια να στέκεται με σταυρωμένα τα χερια στο στηθος της και να περιμένει υπομονετικά,περνάω το χερι μου μεσα απο τα μαλλια μου αμήχανα.
Ειμαι παραπανω απο χαρούμενος δεν μπορω να το κρύψω. Μετα απο αυτο που εκανε χθες το βράδυ παει να πει οτι οχι μονο εχει αισθήματα ακομη για εμενα,αλλα οτι δεν αντεχει αλλο να κραταει την αποσταση αναμεσα μας.
"Καλως ηρθες"λεω και αφηνω ενα μικρο πλάγιο χαμογελο να φανει στο προσωπο μου.
"Γιατι χαμογελάς;"ρωταει σοβαρη και εγω γλύφω τα χειλη μου και σταυρωνω τα χερια μου οπως εκεινη.
"Γιατι ηρθες;"της απανταω με ερωτηση και εκεινη γελαει και κουναει λιγακι το κεφαλι της σαν να το βρίσκει διασκεδαστικό ολο αυτο. Μα και εγω το βρίσκω.
Κανω δυο βηματα προς τα πίσω ενω την κοιταζω και εκεινη κανει δυο μπροστα και κλείνει την πορτα πισω της.
"Το χθεσινο"ξεκιναω αλλα με διακόπτει.
"Ηρθα για την Λιμπερτυ. Θα την περιμενω να γυρίσει απο το σχολειο,θελω να την δω.
"Ναι"λεω"ας περιμενουμε"συνεχιζω και κανω δυο βηματα μπροστά πιάνοντας τα μπρατσα της και ενώνοντας τα χείλη μας. Εκεινη τινάζεται και προσγειώνει το χερι της στο πρόσωπο μου.
"Δεν είμαι απο τις κοπελες που δέχονται να κοροϊδεύεις μια αλλη,κανοντας πραγματα πισω απο την πλατη της. Καλο θα ηταν για να κανεις κατι σαν αυτο να ξεκαθαρισεις πρωτα τα πραγματα με την κοπελα σου"λεει εντονα και εγω ξεφυσαω.
"Δεν υπαρχει κοπελα μου"λεω και εκεινη κουναει με ειρωνικο τροπο το κεφαλι της"οχι πίστεψε με,δεν υπήρξε ποτε κοπελα μου. Η Κλελια απλα με βοήθησε για να ζηλέψεις εσυ,ηθελα να καταλαβω αν νιωθεις ακομη κατι για εμενα και ηταν ο μονος τροπος"εξηγω και δείχνει παραπανω χαλαρή απο οτι περιμενα.
"Δηλαδη...ολο αυτο.."μιλαει αλλα δεν ολοκληρώνει την φραση της.
"Ολο αυτο ηταν ψέμα,δεν ηταν τιποτα αληθινό"λεω ξανα και εκεινη αλλαζει εντελώς έκφραση.
Δαγκώνει τα χειλη της οσο προσπαθει να μην χαμογελάσει και κανει με τα χερια της τα μαλλια της προς τα πισω.
"Δηλαδη εισαι τρελος για εμενα,κυριολεκτικά τρελος"λεει και αφηνει ενα γέλιο.
Φέρνω τα χερια μου στα μαγουλα της και την κοιταζω μεσα στα μάτια.
"Μονο εσυ υπήρχες,υπάρχεις και θα υπάρχεις για εμενα Καμελια"λεω και κατεβάζω τα χερια μου να πιασω την μεση της.
Τελος flashback
"Δεν καταλαβαινω,να δεις τι ακριβώς;"ρωταει φανερα εκνευρισμένη.
"Αν τον αγαπαω ακομη,ηθελε να καταλαβω αν μπορουμε να ειμαστε ξανα ζευγάρι,δηλαδή και εκεινος ηθελε να καταλαβει"εξηγει.
"Ήσασταν ζευγάρι; Αυτο πριν; Καιρο πριν;"δεν ακουω θετική απάντηση."Αλλα πως,γιατι χωρισατε;"ρωταει οποτε υποθέτω οτι απλα της έγνεψε θετικα πριν.
"Εγινε κατι,που με εκανε να θυμώσω πολυ. Δεν μπορουσα να δω καθαρα και απλα απομακρυνθηκαμε και χωρίσαμε"λεει εκεινη αλλα δεν της εξηγεί τι εχει συμβεί.
"Τι εγινε;"επιμένει εκείνη.
"Δεν σου μίλησα για να συζητήσουμε τα προσωπικά μου και του Γκουιλεν. Σου μίλησα για να σταματησεις να φέρεσαι με αυτον τον απαισιο τροπο και σε εμενα,αλλα και στον Γκουιλεν."λεει αυστηρα αυτην την φορα.
"Δεν μπορεις να εισαι με τον Γκουιλεν και ακομη και αν δεν υπήρχα εγω,παλι δεν θα μπορουσες να εισαι μαζι του. Δεν γινεται να αναγκασουμε καποιον να ειναι μαζι μας αν δεν το θελει. Ο Γκουιλεν νοιάζεται για εσενα και παντα θα νοιάζεται και αυτο ειναι που εχει σημασία"
"Συγνωμη"λεει μαλακα και η φωνη της σπαει. Χαμογαλαω αυθόρμητα. Αυτο ειναι το κοριτσι μου,κατάφερε να την ηρεμήσει. Απίστευτο.
"Ολα καλα μικρο μου,μην κλαις"μιλαει απαλα και αποφασιζω να χτυπήσω την πόρτα.
Πριν το κανω παω να πεταξω το τσιγαρο γιατι δεν θελω να με δουν με αυτο. Και επειτα γυρναω και χτυπαω 2 φορες.
"Μπες"ακουω την φωνη της Καμελιας και ανοιγω την πορτα.
Μπαινω μεσα και βλεπω το βιβλιο της στο πάτωμα. Το σηκώνω και το βαζω πισω στο κρεβατι και καθομαι απεναντι τους. Την κραταει αγκαλια μου της χαιδευει τα μαλλια.
Εκείνη γυρναει αργα και εχει το κεφαλι της κατεβασμένο. Κοιταζω την Καμελια και μου κανει νοημα με τα ματια να της μιλήσω.
"Θα μου κανεις και εμενα μια αγκαλια; Ή δεν την αξίζω;"ρωταω και εκεινη σηκώνει το βλεμμα της και κοιταζει το παιχνιδιάρικο χαμογελο μου.
Δεν συγκρατεί το δικο της και ανοιγει τα χερια της αμεσως και πέφτει στην αγκαλια μου. Η Καμελια χαμογελαει καθως μας παρατηρεί.
"Συγνωμη"ψελλιζει και εγω χαϊδεύω απαλα την πλατη της. Απομακρύνεται και κοιταζει το βιβλιο της.
"Μπορείτε να με αφησετε να διαβάσω τωρα;"ρωταει και γελαμε και οι τρεις οσο εγω και η Καμελια σηκωνόμαστε απο το κρεβάτι.
"Αν χρειαστείς κατι θα ειμαστε μεσα"λεει εκεινη οσο βγαινουμε απο το δωματιο. Γυρναει να με κοιταξει αλλα πριν το καταλάβει την σηκωνω στον αερα και εκεινη γελαει πνιχτα και τυλίγει τα ποδια της γύρω απο την μεση μου.
"Τι κανεις; "ρωταει έντρομη"παμε να καθίσουμε στο σαλονι! Ειναι η Λιμπερτυ μεσα!"λεει καθως κλείνω την πορτα του δωματίου μου και την κλείδωνω.
"Ας φερουμε αυριο τα ρουχα σου εδω"λεω και εκεινη αφηνει μισανοιχτα τα χειλη της και με κοιτάζει.
"Αυριο,μετα την ολοκλήρωση της μαλακιας που θα μας βαλει ο Ντομινίκ. Ας φερουμε επιτέλους αυτα τα ρουχα εδω. Δεν θελω να χασω ουτε ενα λεπτο ακομη μακριά σου"λεω και φιλαω πεταχτα τα χείλη της.
"Σ'αγαπαω"βγαινει χαμηλόφωνα απο τα χειλη της.
Ανασαίνω"Σ'αγαπαω"λεω και φιλάω μαλακά τα ροζ χείλη της.
Αστερακι⭐
Σχολιο🗯