KAYLA
Pagkarating ko sa 'triangle park' ay naglakad ako sa bench na inupuan namin ni Liam nung nakaraan. Hindi naman ako nabigo sa pakay ko as I felt that same feeling when someone is around me, 'someone' like ghosts. Nakaramdam na naman ako ng coldness pero kakaibang lamig yon.. yung lamig na parang nakakasuka dahil sa sobrang lamig. Parang pag nasa ibang bansa ka na may winter season, ganon ang pakiramdam. And this is new to me.
Agad na tumalikod ako kasi doon ko naramdaman ang tatlong pares ng mata na mataman akong tinitignan at hindi nga ako nagkamali pero medyo nabigla ako dahil sa lapit nila sa akin. Mga isang hakbang na layo. Pero unlike the last time I saw them, the three kids, wala silang dugo ngayon.. in fact, their cute.
Anong nangyari sa kanila?
"N-nakikita niya ba tayo..?" Narinig kong tanong ng babaeng mga nasa age 5-6 years old na may dalang worn-out brown teddy bear. Tinignan naman ako ulit ng lalaking nasa age 8-9 at siya ata ang older brother nila, wild guess lang.
Yung way ng tingin niya sa akin ay parang binabasa niya ang isip ko pero kung siya naman ang pakikiramdaman ko ay hindi ko alam kung anong iniisip niya dahil emotionless siya na wala ka talagang makikita na kahit anong emotion sa kanya.
"Sa tingin ko ate, nakikita niya tayo. Kasi nakatingin siya sa atin eh.. imposible namang sa likuran siya nakatingin kasi wala naman taong nandito." Siya naman yung pinakamaliit sa kanila na, I assume, ay ang bunso dahil sa pagtawag niya ng ate sa babaeng may hawak ng teddy bear. Parang 5 years old since buo na ang bigkas niya.
Sa pagtingin ko sa kanila, parang may kirot akong naramdaman sa puso ko. Looking at them makes me wonder what kind of bad luck happened to them. What happened to them to face the death at a young age. Naaksidente ba sila? Car accident? Hit-and-run maybe? Sa mga scenario na yon nasasaktan na ako, what more kung ang worst case scenario na ang nangyari sa kanila? They're killed? Parang sumakit ang ulo ko.
"Hala, okay lang ba siya? Nakahawak siya sa ulo niya eh.." Narinig ko yung batang babae.
Nginitian ko sila. "Ayos lang ako.. " huli na para ma-realize ko ang ginawa ko.. sumagot ako sa kanila kaya alam kong alam na nila ang sagot sa tanong nila kanina. Kung nakikita ko ba sila. Pero di ba yon naman ang dahilan kaya ako pumunta dito? Para tulungan sila?
I heard the girl and the little boy gasps while their kuya is still standing still, but with a different expression this time. The side of his lip lifted. He looked like he confirmed something. So sinusubukan niya muna kung nakikita ko nga sila? What a smart kid.
Linapitan ako ng batang lalaki as he flashes me while wide smile that made me feel warmth. "Hello po ate! Anong pangalan mo?"
"Hi, ako si Kayla. Ikaw cute baby?"
Napakunot noo ako sa nagtataka niyang pagtingin sa akin at tumingin siya sa mga kapatid niya at balik sa akin. Para siyang typical na batang clueless pag tinatanong mo ng bagay na hindi niya alam and he's curious. Pero hindi naman mahirap sagutin ang tinanong ko, pangalan lang naman yon and for a five-year-old like him, I'm sure alam niya ang pangalan niya. Isa pa, tagalog naman ang ginamit ko.
"Ate, hindi ko po alam ang pangalan ko.. pati sila ate at kuya.. Bakit ganon po?" I suddenly froze. Tinignan ko rin ang dalawang kapatid ng cute baby na nasa harapan ko at nakita ko rin ang nagtatanong na hitsura nila. I can't help but to utter.. "Oh.my.god.. No way.."
Paano ko aalamin ang tungkol sa kanila kung wala silang naaalala? Pero I swear I saw them covered with their blood then. At masakit man aminin pero sigurado akong morbid at intense ang pagkakapatay sa kanila. Kasing intense ng nangyari sa akin ng mawalan ako ng malay..
Magtatanong pa sana ako nung may bigla akong narinig na yabag papalapit sa bench na inuupuan ko. Napatingin ako sa yabag na naringgan ko at hindi nga ako nagkamali, there's a man, kasing edad yata siya ng tito ko na youngest brother ni papa, so nasa mid-30s ito at may hawak siyang tatlong bouquet ng white roses. He approached some place where I saw standing the three kids earlier at nilapag niya ang bulaklak doon at tinignan niya ng matagal ang lugar na yon.
Hindi rin siya nagtagal at umalis na rin siya at dahil may nararamdaman akong may connection sa lalaki at sa mga batang ito kaya lumapit ako doon. I move aside the flowers at ayaw ko man, inalis ko ang may kahabaan nang damo doon at halos manginig ako sa takot at halo-halong emosyon ng may makita akong stone grave na may nakasulat na tatlong pangalan.
'Michael Lorenzo'
'Micaella Lorenzo'
'Marcus Lorenzo'
Napatingin agad ako sa tatlong bata na nakatingin na din pala sa akin at sa tinitignan ko at parang bigla rin silang natigilan as they are looking at the grave na hindi ko akalain na nandito sa isang malaki at must-see park sa residence namin. Wala sa hinagap ko na may lapida akong makikita sa park. Now I'm wondering kung may mga lapida rin sa ibang park. I shook off the thought. This is not the time to think about that.
Ngayon alam ko na ang unang step. I just need to call everyone-- wait. Naalala kong nagsinungaling sila sa akin at hindi ko pa pala sila handang makita. Pero it's inevitable not to see them lalo na kung iisa lang kami ng school. Pero, sasabihin ko ba ang tungkol dito? Even... rodney? Do I need to? Nah. Sa iba nalang wag lang siya.
I look at the kids na nakakapagtaka na naging tahimik pero naalarma ako ng makitang umiiyak sila, yung typical na bata pag nawawala sa isang lugar at hinahanap ang magulang. Humahagulgol na sila at hindi ko naman alam ang gagawin o tamang sasabihin.
"Ate kayla... tulungan mo kami.... " biglang sabi ng bunso na si Marcus habang humahagulgol. May naramdaman akong luha sa pisngi ko kaya pinunasan ko agad ito.
I kneeled down to match his height and look at him pitifully.
"Bakit kayo nawala? Where are your parents? Your mommy?"
"Bigla nalang siyang nawala nung sinabi niyang magpupunta lang siya sa car para kunin ang food namin dahil nag picnic kami.. and bonding na rin since siya ang bago naming mommy.." Napatingin agad ako sa sinabi ni Michael. Stepmother pala nila ang kasama nila at ayon sa mga kwento niya, mukhang ang bago nilang mommy ang nag abandona sa kanila dito. Ayokong mambintang pero siya lang ang possibility suspect. Pero hindi rin.
Iniwan niya lang naman ang tatlong bata dito pero paano sila namatay?
"Hinanap namin si mommy chu nung matagal na siyang nawala.. halos libutin na namin ng mga kapatid ko ang buong park pero wala kaming nakitang mommy chu. Nagdesisyon kaming pumunta sa pinagparadahan ng kotse pero nawala na rin yon doon. Alam ko.. alam kong iniwanan niya kami dito dahil galit siya sa amin.. alam ko yon dahil naririnig ko silang nag-aaway tungkol sa amin, na bumalik na raw kami sa tunay naming mommy.." Pagpatuloy ni Michael. Lalo akong nakaramdam ng pag-iinit ng ulo at pagkulo ng dugo sa 'mommy chu' na yon.
"Natatandaan niyo pa ba kung paano.. Kung paano kayo nagkaganito?"
"Tumakbo kami palabas ng park at hinanap namin ang bahay namin.. hanggang sa maggabi pero hindi namin nahanap. Nag-aalala na ako dahil iyak na ng iyak sila Marcus at Ella.. ako ang kuya nila kaya hindi ako dapat umiyak at itinuro sa amin ni mama na protektahan namin ang isa't-isa pag may masamang mangyari. Nung nakita na namin ang *********subdivision na tinitirhan namin, biglang may nagtakip ng panyo sa amin at hindi ko na alam ang nangyari ate..."
So that's what happened. Mga walang puso at kaluluwa ang mga gumawa nito sa mga batang ito. They are evil monsters.
Hahawakan ko sana si Michael sa balikat pero tumagos lang ito kaya frustrated na napabuntong-hininga nalang ako.
"Huwag na kayong umiyak. I promise I will help you find the peacefulness that you deserve. Just leave this to ate Kayla.. " nginitian ko sila at vice-versa.
I will really find those sinisters who did this to them, pati ang stepmother nilang pinagsimulan ng lahat. Saktong-saktong subdivision namin ang tinitirhan nila.
****
LEIRA
Anong oras ba uuwi si Kayla? Alas 7 na ng gabi pero wala pa siya. Kanina pa ako paikot-ikot sa sala nila habang naglilinis si Feli na hinihiraman ko ng katawan paminsan-minsan. Hihi~ wag niyo sasabihin ah? Thanks!
Agad akong napatingin sa dumating at napatili ako ng makita ko rin siya sa wakas pero parang hindi niya ako narinig at napansin na dumiretso siya sa kama niya. So I followed her. Nakita ko siyang nakahiga padapa sa kama niya at para ngang natutulog na siya kung hindi lang siya bigla humiga paharap at tinignan niya ako na para akong isang bagay na misteryoso para sa kanya.
"Kayla, anong nangyari sayo? Anong nangyari sa lakad mo? Did you already know about what happened to you nung isang araw--"
"Oo alam ko na. Alam ko at alam ko na rin ang gagawin. Pero may gusto akong itanong sa'yo. Matagal ko na itong gustong alamin sayo kaso nakakalimutan ko dahil sa kadaldalan mo eh." I pouted. Nang-asar pa. Pero ano naman kaya yun? Yung gusto niyang alamin?
"Okay, ano ba yon?"
"Leira ba talaga ang pangalan mo?" Huh? Parang nabingi ako sa tinanong niya bigla. That's what I exactly said to her to which she groaned annoyingly.
"Sagutin mo nalang!"
"Oo, Leira talaga ang pangalan ko.. bakit nga kasi?" Napaupo na siya, indian seat, pero hindi niya ako nilulubayan ng tingin.
"Oh, may tanong ka pa ba? Alam mo kayla naguguluhan ako sayo ngayon."
"Ako din naguguluhan sa sarili ko.." Parang wala sa sarili niyang nasabi.
What happened to my best girlfriend? Hala!! O__O
Sinapian kaya siya ng masamang spirit?! Oh no! Hindi maaari!!
Joke. Ang OA!
Pero really, kakaiba siya ngayon at feeling ko... may mga malalaman akong hindi ko alam kung bad thing o hindi.