Guillen's pov.
Flashback
Στέκεται για λιγο εκει και κοιταζει την κοπέλα ονόματι Κλελια να απομακρύνεται.
Κανω ενα βημα για να ειμαι διπλα της και γυρίζει το κεφάλι της προς το μερος μου. Αργα το σηκώνει ψηλά και αντικρίζει τα ματια μου.
Ειμαι μπερδεμένος απο την ολη κατάσταση. Η μερα ηταν επεισοδιακή και η νύχτα ειναι περισσότερο. Δεν μπορω ομως απλα να την βλεπω να κλαίει.
Δεν προλαβαίνω να αντιδράσω γιατι γυριζει και φεύγει με γοργά βήματα προς την μπροστα όψη του κτηρίου.
Την ακολουθώ απο πισω κάνοντας μεγάλα βήματα για να την φτάσω,παρολα αυτα δεν τα καταφέρνω ποτε γιατι αυξάνει ρυθμο και σχεδον τρέχει.
"Καμελια"φωναζω αλλα δεν γυριζει καν να με κοιταξει. Η Κλελια πιανει το μπρατσο μου και εγω σταματαω και την κοιτάζω.
"Δεν νομιζω πως ειναι παρα πολυ καλη ιδεα να τρεξεις απο πισω της μετα απο αυτο"λεει σοβαρη και εγω κοιταζω το χερι της πανω στο μπρατσο μου.
Αντιλαμβάνεται οτι με ενοχλεί το άγγιγμα της και ετσι το τραβάει. Ριχνει μια ματια γύρω της σαν να φοβάται οτι θα μας ακουσει καποιος.
"Ξερεις...θελω να σου προτείνω κατι αλλα δεν θελω να νευριάσεις. Ξερω ποσο βίαιος μπορεις να γινεις και δεν θα 'θελα."μου εξηγεί σε εναν αρκετά ήπιο τονο φωνής.
"Ποια στον διαολο εισαι; Πως ξέρεις εσυ τι νιώθω εγω; Πως ξερεις τι εγινε την ημερα που πηγα στο σπιτι της Καμελιας; Πως σκατα γνωριζεις για τον αδερφό της; Γιατι με υπερασπίστηκες;"ρωταω φανερα υποψιασμένος απο την κατασταση. Κατι δεν παει καλα,ειμαι σιγουρος για αυτο.
"Δεν χρειάζεται να ειμαι κάποια συγκεκριμένα. Ας πουμε οτι ειμαι μια τυχαία κοπελα, που βρεθηκε στο κατάλληλο μερος,την κατάλληλη στιγμή"λεει ήρεμη.
"Δεν με καλύπτει αυτο!"απανταω αποτομα.
"Λυπάμαι Γκουιλεν, αλλα δεν ειμαι υποχρεωμένη να απαντήσω σε καμία απο τις ερωτήσεις σου. Θέλησα να βοηθήσω να βγεις απο μια απαίσια κατάσταση που η Καμελια έφτιαξε στο μυαλο της και σε εκλεισε εκει. Για το καλό και των δύο σας."μιλαει και εκεινη αποτομα τωρα.
"Το μονο που εκανα ηταν να βοηθήσω,ανοίγοντας τα ματια και των δύο σας. Εχετε-εχεις πολλους εχθρούς και πρεπει να εστιάσεις εκει και στο πως θα κρύψεις την αδυναμία σου. Οχι να παρασερνεσαι σε ακραία σκηνικά της Καμελιας μπροστα σε ολους."προς έκπληξη μου δεν υπαρχει καποιο λαθος στα λόγια της.
"Πως ξερω οτι δεν εισαι εχθρος μου λοιπον και εσυ;"ρωταω τωρα ειρωνικα και εκεινη χαμογελαει πλατιά.
"Αν ημουν θα ειχα σταματησει την Καμελια απο το να σε σκοτώσει με μια σφαιρα στην καρδια της ρνω ηταν ακριβώς πανω απο εσενα. Θα την έβλεπες να ξεψυχαει μεσα στα χερια σου,χωρις να μπορείς να κανεις τιποτα να την βοηθήσεις"πτιν προλάβει να ολοκληρώσει πιάνω το σαγόνι της σφιχτά και κανω λιγα βηματα για να φτασω στον τοίχο όπου και την κολλάω.
"Αν τολμησεις-"
"Αραξε fuck boy θα το ειχα ηδη κανει αν το ήθελα"με προλαβαίνει με ενα πλάγιο χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπο της.
"Θα στο πω ενημερωτικά,αν ποτε της συμβεί κατι και φταις εσυ,να εύχεσαι να μην ζήσεις για να σε πιάσω στα χερια μου. Το φρικτό τελος ειναι πολυ λιγο μπροστα στο τέλος που θα εχεις εσυ."την προειδοποιω.
"Χαίρομαι. Θελω το καλο της Καμελιας και το δικο σου. Οσο περιεργο και αν σου φαίνεται. Για αυτο πρόκειται να σου κανω την πρόταση που σου ελεγα."μιλαει και την απελευθέρωνω αργα απο το κράτημα μου οσο την παρατηρώ και περιμένω να μιλήσει.
"Δεν χανω χρόνο. Θεωρώ οτι η Καμελια πάγωσε την στιγμη που έμαθε οτι εφυγε απο τα χερια σου ο αδερφος της. Με το δίκιο της. Παρόλα αυτα,τα συναισθήματα της για εσενα δεν χαθηκαν, οπως εσυ νομίζεις ή οπως εκεινη πιστεύει."μιλαει χαλαρά καθως φτιάχνει καλυτερα την μπλουζα πανω της και τρίβει το σαγόνι της απο το δυνατο κράτημα μου.
"Θελει απλος λιγο 'σπρώξιμο' για να καταλαβει οτι ακομη σαγαπαει και δεν μπορει χωρις εσενα."πως στον διαολο μιλαει τοσο ευκολα για αυτα, σαν να ειναι καποια γαμημένη ανώτερη δύναμη, που τα γνωρίζει ολα;
"Οποτε εγω προτείνω να σταματήσεις να της δείχνεις πόσο πολυ την νοιάζεσαι. Οσο το βλεπει αυτο απο εσενα κραταει την άμυνα ψηλή. Αν νιώσει πως σε χάνει,τοτε μονο θα δει καθαρά."λεει και χαμογελαει πονηρά.
"Οποτε τι διάολο προτείνεις να μην την κοιτάζω καν για να νομίζει πως δεν υπάρχει πλέον για εμενα;"ανακεφαλαιωνω ολα οσα ειπε με μια φραση γιατι ειμαι σιγουρος πως εκει θελει να καταλήξει.
"Ναι."απανταει"αλλα ειμαι και εγω εδω, οποτε μπορούμε να παίξουμε αυτο το παιχνίδι μαζι"αυθόρμητα μου ξεφεύγει ενα γέλιο.
"Μου προτείνεις να την κανουμε και να ζηλέψει εκτός απο το να μην ασχολούμαι καθολου μαζι της;"ρωταω τωρα και εκεινη γελαει και γνέφει θετικά.
Γαμωτο. Η ιδεα ειναι τέλεια. Η ζήλια φαίνεται να πιάνει πανω της. Αλλα δεν ξερω κατα ποσο ευκολο θα ειναι για εμενα να το παίζω τελείως αδιάφορος για εκείνη.
Πρεπει να παιξω τον αδιάφορο, για κατι που μονο αδιάφορο δεν μου ειναι. Γαμωτο αυτο ειναι δύσκολο.
"Μεσα"ψελλιζω και εκεινη μου κλείνει το ματι παιχνιδιάρικα και γυριζει την πλατη της και φεύγει. Την κοιταζω για λιγο.
Ποια μπορει να ειναι; Ειναι όντως απλα καποια που έτυχε να ειναι παρουσα στην κατάσταση; Ρωτησε εμαθε και απλα θελησε να βοηθήσει; και γιατι να θελει να βοηθήσει καποιους άγνωστους ετσι απλα;
Τελος flashback
Οσο ετοιμάζομαι και φοράω την φορμα μου η πορτα του σπιτιού μου χτυπαει και χωρίς να χανω χρονο πλησιάζω εκει.
Την ανοιγω διάπλατα και τα ματια της κολλάνε στον γυμνο κορμό μου. Χαμογελαει πονηρά και μπαινει μεσα στο σπιτι χωρις καν να ρωτήσει.
"Πως ξερεις που μένω;"ρωταω οσο κλεινω την πορτα και εκεινη περπατάει μεχρι το δωματιο μου λες και εχει ξανα ερθει εδω δεκάδες φορες. Την ακολουθώ.
"Θα σταματησεις να κανεις ερωτήσεις που δεν πρόκειται να παρεις απάντηση;"ρωταει εκεινη οσο καθεται πανω στο κρεβάτι μου και γυρναει το βλεμμα της πάνω μου.
"Δεν θυμαμαι ποτε στην ζωη μου να πήδηξα γκόμενά με το ονομα Κλελια οποτε προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει σε ολη αυτην την κατασταση με εσενα"απανταω.
"Θα εισαι γύρω απο την Καμελια και για αυτο πρεπει να προσέχω περισσότερο απο οτι θα προσεχα πριν,αν με πιάνεις"λεω καθως παίρνω μια μπλούζα.
Εκεινη γελαει και ξαπλώνει πανω στην κοιλια της. Στηρίζει το κεφαλι της στις παλάμες της και σηκώνει τα ποδια της πτος τα πισω σταυρωνοντας τα.
"Δυστυχώς δεν έτυχε να πηδηχτουμε. Αλλα δεν ειμαι εγω αυτη που χανει. Εσυ εισαι"λεει οσο περναω την μπλουζα απο το κεφάλι μου και την αφήνω να καλύψει το σωμα μου.
"Αν κρίνω απο το βλεμμα σου δεν το εννοείς αυτο που λες"της απανταω και ρκεινη ξεκαρδιζεται και σηκωνεται με ενα γρήγορο σπρώξιμο απο το κρεβάτι.
"Επρεπε να σε ειχα γνωρίσει πρώτη"λεει σοβαρή αυτην την φορα. Πιανω το υπονοούμενο που πέταξε. Ήταν σίγουρα για την Καμελια.
"Παρε τα κλειδιά σου. Δεν θα εντυπωσιασουμε κοσμο διαφορετικά. Περασαμε μια παθιασμένη βραδιά στο σπιτι σου. Ξαφνικα με βρίσκεις πολυ ελκυστική"λεει πιθανώς για το γαμημένο παιχνίδι που παμε να παίξουμε και εγω την ακολουθω μεχρι το σαλονι για να παρω τα πραγματα μου και να βγω εξω.
Κλείνω και κλείδωνω την πορτα πισω μου. Ανοιγω το αυτοκινητο και εκεινη ανοίγει την πορτα και αφου μπει την κλείνει.
Κανω το ιδιο αλλα αντι να βαλω μπρος βγαζω το κινητο μου και ψάχνω τον αριθμό του Ιγκνασιο για να τον ενημερώσω για την συνάντηση με την Σομαγια.
Μετα απο μερικα χτυπήματα η γραμμη ανοίγει και εκεινος ακούγεται λαχανιασμένος να προσφωνει ενα γρήγορο ψιθυριστο 'ναι'.
"Δεν με ενδιαφερει που εισαι και τι κανεις,μια γαμημένη φορα θα στο πω. Η Σομαγια ειπε οτι θα συναντηθείτε στο παρκο που βρίσκεται λιγο πιο κάτω απο την μαφία. Εχει και ζωα. Αύριο στις 10 το βράδυ."ενημερωνω και τερματιζω την κλήση.
"Δυστυχώς δεν ξερω οσα θα ηθελα να ξερω για την σχεση σας με τον Ιγκνασιο,θελεις μηπως να μου πεις;"ρωταει διπλα μου οσο αναβω την μηχανή και της ριχνω μια γρήγορη ματια.
"Καπου εδω με απογοητεύεις. Πιστευα οτι ησουν αρκετα έξυπνη. Αλλα τελικα δεν εισαι τοσο πολυ σωστα;"ρωταω καθως οδηγαω προς την αποθήκη.
"Εξυπνη ειμαι,ενημερωμένη καλα δεν ειμαι και ναι το παραδέχομαι"απανταει και εγω κουναω το κεφαλι μου αρνητικα.
"Ούτε έξυπνη εισαι,αν ησουν θα ηξερες ηδη οτι δεν πρόκειται να σου απαντήσω"ανακοινώνω και εκεινη κουναει το κεφαλι της θετικα. Δεν λεει τιποτα και γυριζει να κοιταξει ευθεία μπροστά τον δρόμο.
Φτανουμε στην αποθήκη και σταματάω το αυτοκινητο μπροστά στην είσοδο. Η Καμελια με την Φελιντα βρίσκονται μπροστα στην πορτα και κοιταζουν το αυτοκινητο.
Ο Πιερ με την Ζανα ειναι ακουμπησμενοι πανω σε ενα αυτοκινητο, που υποθέτω πως πηραν απο την αποθήκη.
Η Κλελια χωρις καθυστέρηση ανοίγει την πορτα και βγαίνει με υφος νικήτριας απο το αυτοκίνητο.
Παρακολουθώ την Καμελια που φαίνεται έκπληκτη απο αυτο που βλέπει.
Ανοιγω την πορτα μου και βγαίνω εξω. Την κλείνω και την ιδια στιγμή η Κλελια εχει φτάσει μπροστα μου και τεντώνει τα χερια της ψηλά.
Πιάνει το πρόσωπο μου απο δεξιά και αριστερά. Σηκωνεται στις μύτες των ποδιών της και ενώνει τα χειλη μας μπροστά σε όσους ειναι εξω απο το κτήριο.
Δευτερόλεπτα μετα κανει πισω με ενα πλατύ χαμόγελο στα χειλη της και τυλίγει το χερι της με το δικό μου. Σαν να μην ειμαι εγω μεσα στο σωμα μου.
Σαν ξενος ακολουθω πιστα της κινήσεις της. Δεν κοιταζω καθόλου την Καμελια. Περπατάμε μεχρι την πορτα εισόδου στην αποθήκη όπου στέκεται μαζι με την Φελιντα.
Παίρναμε και μπαίνουμε μεσα και μονο τοτε αφήνω την ανασα που τοση ωρα δεν ειχα καταλαβει οτι κρατούσα. Ο Ντομινικ ειναι εκει προφανώς γιατι πρεπει να ανακοινώσει τα νεα μέλη.
Ενα απο αυτα ειναι και η Κλελια. Στέκομαι στο σημειο που παντα στεκόμουν και εκεινη αφηνει το χερι μου και πηγαινει μπροστα.
Οσο ο Ντομινικ μιλαει ακατάπαυστα και ανακοινώνει ενα-ενα τα μέλη νιώθω ενα σκουντηγμα στον ωμο μου.
Γυρναω να κοιταξω και ειναι η Ζανα και ο Πιερ. Με την ακρη του ματιου μου πιάνω την Φελιντα και την Καμελια να πλησιαζουν επίσης.
"Να δωσεις το μαχαιρι με την λαβη τριαντάφυλλο πισω στην Καμελια"λεω στην Ζανα πριν φτασει εκεινη κοντα και το ακούσει.
"Δεν είχα σκοπο να κρατησω το μαχαιρο της πουτανας"λεει και την ωρα που παω να γυρισω να την κοιταξω σφιγγω την μπουνια μου.
Το βλεμμα μου πεφτει πανω της αλλα η Καμελια ειναι ηδη παρούσα σε ολο το σκηνικό. Εχει ακούσει τι ειπώθηκε απο την Ζανα.
"Ελπιζω να μην εχασα κατι"ξεπετάγεται απο το πουθενά η Κλελια και τα χερια της πιανουν την μπουνια μου και με λιγη δυσκολία την ανοίγουν.
"Οχι μωρο μου"απανταω μονο οσο συνεχίζω να κοιταζω την Ζανα. Η Καμελια βγαζει ενα επιφώνημα και γυρναω να την κοιτάξω.
Μοιαζει σαν χαμένη,σαν να προσπαθει να καταλάβει τι συμβαίνει γύρω της. Το βλέμμα της στρέφεται πανω μου και εγω μεταφέρω το δικο μου στην Κλελια.
"Παμε να δούμε τι έχουμε για σημερα"δηλωνω και εκεινη γνέφει και γυρναμε και περπατάμε προς τον παγκο με τις πληροφορίες.
"Το χειρίστηκες πολυ καλα"ψιθυρίζει διπλα μου και εγω την κοιτάζω. Χαμογελαει πλατιά λες και έχει κερδίσει κάποιο γαμημένο λαχείο.
"Ναι. Αλλα δεν ξερω αν αντέξω να ακουω ολες τις ηλιθιες προσβολές της Ζανας προς εκεινη και απλα να μένω άπραγος "εξηγώ με ήρεμη φωνη καθως γνωρίζω οτι παντου γύρω μας υπάρχουν τύποι που θα εκμεταλλεύονταν την κατάσταση.
"Θα τα καταφέρεις"απανταει μονο και σφίγγει το χερι μου με το δικο της. Κυριολεκτικά περπατάμε σαν ζευγάρι. Ολοι αυτο θα πιστεύουν.
Κοιταζω την πληροφορία και ξεφυσαω εκνευρισμένος με την ολη κατάσταση. Εκεινη φαίνεται πως το παρατηρεί και γελαει.
"Τι εγινε;"ρωταει διπλα μου καθως δεν μπορει να σταματησει να γελαει.
"Πρεπει να παμε ομαδικώς να πιασουμε καποιον. Ζωντανό. Πως σκατα θα χωρίστουμε τωρα;"ρωταω εκνευρισμένος με οσα συμβαίνουν.
"Τι εννοεις πως; Με βάση το παιχνίδι που παιζουμε. Θα βαλεις την Καμελια με τον Πιερ,την Ζανα με την Φελιντα και εμεις μαζι. Μην ξεχνας τον σκοπό μας."απανταει σοβαρη και εγω καταπίνω και κατευθύνομαι προς τα εξω αφήνοντας την πίσω.
Ειναι τοσο εύκολο για εκεινη να μιλάει και να μου δίνει γαμημενες διαταγές. Δεν ξερει ποσο φοβαμαι για την Καμελια. Αν ποτε πάθει κατι ,θα πεθάνω. Δεν θα το αντέξω.
Στηρίζομαι στο αυτοκίνητο μου και λιγα λεπτα μετα, βγαίνει πρωτη η Κλελια και απο πισω της,ακολουθούν οι υπόλοιποι.
Έρχεται μπροστα μου και με φόρα κολλάει τα χειλη μας ακομη μια φορα σήμερα. Απομακρύνεται και με κοιταζει εντονα στα ματια.
"Μην ξανα φυγεις με αυτο το υφος απο κοντα μου"ψελλιζει χαμηλόφωνα και επειτα πιανει το χερι μου και στέκεται διπλα μου απέναντι στους υπόλοιπους που μας παρατηρούν.
"Τωρα απο εδω και περα θα χρειάζεται αναγκάστηκα να εχουμε 2 αυτοκίνητα καθε φορά"λεει ο Πιερ και εγω απλα του γνεφω.
"Παω να παρω αυτοκινητο και σας ακολουθω απο πισω,θα ερθει κανεις;"ρωταει καθως κοιταζει γύρω-γύρω.
"Πηγαίνετε ολοι με τον Πιερ αν ειναι και τα λεμε εκει"λεει η Κλελια αμεσως. Η Καμελια κοιταζει την Φελιντα και η Φελιντα εκείνη.
"Βασικα εγω και η Καμελια θα έρθουμε μαζι σας"ανακοινώνει και η Ζανα γυρναει τις κορες των ματιών της.
"Παμε Πιερ"λεει και φεύγουν. Η Κλελια αφήνει το χερι μου και πηγαινει στην πορτα του συνοδηγού και μπαινει μεσα χωρις να την νοιάζει ιδιαίτερα.
Η Φελιντα πηγαινει απο την αλλη πλευρα του αυτοκινήτου για να μπει και η Καμελια οσο πλησιαζει το αυτοκινητο για να ανοίξει την πορτα με κοιτάζει.
Μεταφέρω το βλέμμα μου και γυρίζω την πλατη μου σε εκεινη. Ανοιγω την πορτα και μπαινω μεσα και εγώ.
Βαζω μπρος και κοιταζω τον δρόμο. Προσπαθώ να κραταω μακριά το βλεμμα μου απο τον κεντρικό καθρέφτη μιας και ξερω οτι ηδη με κοιταζει μεσα απο αυτον,το νιώθω.
Δεν ξερω πως απο την μια στιγμη στην αλλη,απο εκει που με μισούσε και δεν ηθελα καν να με βλέπει,ξαφνικά δεν μπορει να παρει το βλεμμα της απο πάνω μου.
Λίγη ωρα αργότερα νιωθω ενα χερι πάνω στο πόδι μου και κατεβάζω το βλεμμα μου να κοιτάξω.
Ειναι σκληρή. Ειναι πολυ σκληρή. Πιάνει το πεος μου ξεκάθαρα. Προσπαθώ να συγκρατήσω τον εαυτο μου απο τις ξαφνιασμένες εκφράσεις, που πιθανώς θα έπαιρνα.
Αφήνω ενα χαμόγελο να καλύψει τα χείλη μου και δευτερόλεπτα μετα η αντίδραση της ειναι έντονη.
"Σταματα το αυτοκίνητο"λεει και κοιταζω μεσα απο τον καθρέφτη. Η Φελιντα εχει βαλει το χερι της στην πλάτη της και την κοιταζει.
Η ιδια εχει το χερι της στο στόμα της και τα ματια της σφραγισμένα. Κόβω ταχύτητα αλλα δεν σταματάω.
"Σταματα γαμωτο"φωναζει και παταω επιτελους το φρένο για τα καλα. Οταν το αυτοκονητο σχεδον ακινητοποιείται ανοιγει την πορτα και πετάγεται εξω οπως κανει και η Φελιντα απο την δικη της πλευρά.
Την βλεπω απο τον καθρέφτη να σκύβει και να αδειάζει το περιεχόμενο απο το στομάχι της στα χόρτα. Κανω κίνηση να ανοίξω την πορτα αλλα το χερι της Κλελια με σταματαει.
"Αφησε την,καλο θα της κανει να συνειδητοποίησει ποσο δυνατό ειναι αυτο που νιωθει για εσενα"λεει και τα δάχτυλα μου σφίγγουν το τιμόνι.
[...]
Λιγα λεπτα αφου εχουμε φτασει στο σημείο που υποτίθεται πως έπιασαν οι δικοί μας το σημα του τύπου,σταματαει επιτελους το αυτοκινητο του ο Πιερ και βγαινουν εξω.
"Τι διαολο κανατε τοση ωρα;"ρωταω αποτομα καθως τα νευρα μου απο την ωρα που ξερασε εξαιτίας μου εχουν διογκωθεί.
"Ερχόμασταν. Απλαδεν τρέχαμε οσο εσυ"απανταει η Ζανα κλασσικά ειρωνικά και εγω την αγνοώ.
"Χωριζομαστε. Ζανα και Φελιντα θα περιμένετε στα αυτοκίνητα έτοιμες με αναμμένη τη μηχανή."δηλωνω.
"Πιερ και Καμελια θα πατε απο την πίσω πλευρα του κτηρίου. Εγω με την Κλελια θα παμε απο μπροστά."η Ζανα γελαει νευρικα αλλα συνεχίζω να την αγνοώ.
"Υπάρχει συμμορία εδω. Μπορει να στραφούν εναντίον μας οποτε να ειστε σε ετοιμότητα. Δεν φεύγουμε χωρις αυτον. Είδατε ολοι την φωτογραφία του. Παμε"λεω και πιανω το χερι της Κλελιας και περπατάμε προς την μπροστινή πλευρα του τεράστιου κτηρίου.
Οταν απομακρυνόμαστε απο το οπτικό τους πεδίο αφήνω το χερι της και παρατηρώ το κτήριο μεσα απο τα σπασμένα παράθυρα.
Δεν φαίνονται πουθενά και δεν ακούγεται κανενας θόρυβος. Οταν βρισκόμαστε κοντα στην πορτα ακούγονται πεντακάθαρα οι φωνες τους.
"Οχι απλα εχω καποια χαρτιά που έστειλα στο FBI και με αυτα τον βάζω στο μικροσκόπιο τους. Οπότε εχει εναν εχθρό,που οτι και αν κανει,δεν μπορεί να υπολογισει ποια θα ειναι η κινηση του εναντίον του. Αυτο τον εκνεύρισε"καποιοι γελάνε που αυτο σημαίνει οτι δεν ειναι μονος σίγουρα.
"Για αυτο σε κυνηγάει"δηλωνει καποιος απο αυτους.
"Για αυτο. Αλλα δεν πρόκειται να με βρει."γελαει οσο μιλαει.
"Και αυτη;"ρωταει και σμιγω τα φρύδια μου. Αργα βγαζω το ματι μου απο το κενό αναμεσα στην χαλασμένη πορτα και ολοι κοιταζουν προς μια κατεύθυνση.
"Πως θα περασω τον χρονο μου εδω;"ρωταει με πονηρό τρόπο και πριν το καταλαβω βλεπω το απέναντι παράθυρο να σπάει και αμεσως μετα η Καμελια πηδαει μεσα.
Ολοι σηκώνονται όρθιοι και ξαφνιασμενοι. Ψαχνουν ηδη πάνω τους και καταλαβαίνω οτι εχουν οπλα.
Ανοιγω την πορτα και τρεχω προς το μερος τους αθόρυβα. Βγαζω το μαχαίρι μου και μαχαιρωνω στον λαιμο εναν απο αυτους. Πιανω τον αλλο και βαζω το μαχαιρι μου στον λαιμο του.
Τα οπλα που θα στόχευαν την Καμελια τωρα ειναι γυρισμένα προς το μερος μου. Κοιταζω την Καμελια που λύνει το μικρο κορίτσι που βρίσκεται φοβισμένο εκει.
"Ποιοι ειστε; Τι θέλετε απο εμας;"ρωταει ενας απο τους τρεις τυπους που στέκονται εκει οσο εγω κραταω φυλακισμένο τον δικο τους.
Με το χερι μου ψαχνω στο πισω μερος της ζωνης του και βρίσκω το όπλο του. Το κραταω κρυμμένο πισω του.
"Θέλουμε τον Ντερεκ"απανταω οσο ταυτόχρονα πιέζω λιγο παραπανω το μαχαίρι στον λαιμο του και λιγο αιμα κυλάει απο εκεί.
Η Κανα παιρνει την μικρή και περπαταει προς την πορτα αυτη την φορά. Ο Ενας απο αυτους γυρναει το οπλο του προς την Καμελια και εκεινη μενει ακίνητη.
"Αφησε τον αλλιως θα πεθάνει"λεει και εγω πιεζω τα χειλη μου μεταξύ τους.
Βγαζω το οπλο και τον πυροβολώ στο κεφάλι. Η Καμελια κανει πισω απο τον κρότο και οι υπόλοιποι μένουν ακίνητοι.
"Τα οπλα σας στο πάτωμα και κλωτσιστε τα προς το μερος μου. Τωρα"δινω εντολη και υπακούν. Ολα μονος μου πρεπει να τα κανω καθε γαμημένη φορα;
"Πιερ θα βγεις καμια γαμημένη στιγμή;"ουρλιάζω και ρίχνω μια γρήγορη ματια πισω μου που στέκεται η Κλελια.
Ο Πιερ πηδαει απο το παραθυρο μεσα και πλησιαζει προς το μερος μας. Απορώ γιατι οταν πήδηξε μεσα η Καμελια δεν πήδηξε και εκεινος για να την σώσει.
"Παρε ενα οπλο απο κατω. Δεσε τον Ντερεκ και παρτε τον και φύγετε. Καμελια παρε την κοπελα και γυρίστε πίσω. "διαταζω οσο συνεχίζω να κρατάω αυτον σταθερά.
Ο Πιέρ δένει τον Ντερεκ που δεν λεει τιποτα πλέον και απλα κοιταζει εμενα που κραταω τον τύπο.
Εχουν ηδη φυγει η Καμελια με την κοπελα και τωρα ο Πιερ παίρνει τον δεμένο πλεον Ντερεκ προς την πορτα.
"Κλελια φυγε και εσυ μαζι του"την προσταζω.
"Οχι θα περιμένω εσενα"λεει και εγω καταπίνω.
"Ειπα φυγε τωρα"φωναζω αυτη την φορα και εκεινη αφηνει μια ανασα και γυρίζει και φευγει τρέχοντας.
Αφηνω τον τυπο που κρατουσα και σκύβω και πιάνω ενα δεύτερο οπλο και τα κραταω προς το μερος τους.
Κλωτσαω σε μια γωνια μακριά τους το αλλο και στέκομαι για λιγο για να ειμαι σιγουρος πως ολοι ειναι μεσα στο αυτοκινητο και έτοιμοι να φυγουν ωστε να μην συμβεί κατι που δεν εχω υπολογίσει.
"Μην κανετε καποιο αστειο να με ακολουθήσετε. Αν το κανετε θα γυρίσω για εσας και οσους αγαπάτε. Δεν αστειεύομαι"μιλαω καθαρα και γυριζω και περπαταω προς τα εξω.
Περπαταω με γοργο βημα και πλεον εγω στο οπτικο μου πεδίο τα αυτοκινητο που ειναι με αναμμένη μηχανή οπως ειχα πει και περιμένουν.
Μπαίνω στο δικο μου που ειναι η Ζανα στην θεση του οδηγού και στα πισω καθίσματα η Καμελια με την μικρή κοπελα και την Κλελια.
Η Κοπελα κλαιει και η Καμελια την κραταει στην αγκαλια της. Η Κλελια απλα κοιταζει.
"Τι συμβαίνει;"ρωταω και η Καμελια φέρνει το βλεμμα της πάνω μου. Παει να μιλησει αλλα πριν καν προλάβει να σταυρώσει κάποια λέξη η Κλελια εχει ηδη μιλησει.
"Σκότωσε τους γονεις της μικρής οταν την πήρε. Δεν εχει κανεναν"καταπίνω με δυσκολια στο ακουσμα της είδησης και γλύφω τα χειλη μου.
"Μπορει να μεινει στο σπιτι μου,ετσι και αλλιώς εχω αρκετα χρήματα και δεν θα της λείψει κατι. Εχω και ενα δωμάτιο που δεν χρησιμοποιώ"ανακοινώνω και η Καμελια με κοιτάζει.
"Το δωμάτιο του Ιγκνασιο;"ρωταει και για πρώτη φορά μετα απο τοσες ωρες που αποφεύγω τα ματια της,επιτελους οι ματιες μας συναντιούνται.
"Ναι,ειναι ενταξει ετσι και αλλιως τιποτα πλέον δεν ειναι οπως πρίν και δεν πρόκειται να γινει."λεω και κοιταζω το κορίτσι.
Ξεφυσαω και γυριζω μπροστα. Καταπίνω με δυσκολια και σκέφτομαι ποσο καιρο ακομη θα αντέχω να παιζει αυτο το γαμημένο θέατρο,οταν το μονο που θελω ειναι να την αρπαξω και να γευτώ ξανα και ξανα τα χείλη της;
Ποια πιστεύετε ότι ειναι η Κλελια;
Αστερακι⭐
Σχολιο🗯