Camelia's pov.
Κοιταζω το μαχαίρι οσο σκέφτομαι τα χθεσινά γεγονότα. Δεν έπρεπε ποτε να τον αφησω να ερθει τοσο κοντα μου.
Ολο αυτο που υπήρχε μεταξύ μας,απλα δεν μπορει να υπάρχει πλέον. Πως με ρωταει αν θα μπορέσω να τον συγχωρέσω;
Πως μπορεις να συγχωρήσεις κατι τοσο σκληρό; Κατι τοσο απάνθρωπο; Το μισος μου ειναι μεγαλύτερο απο οτι θα 'ταν για καποιον τυχαίο.
Γιατι πίστεψα τοσο πολυ σε αυτον και κατάφερε να με πληγώσει οπως κανεις αλλος δεν θα μπορουσε ποτε να κανει.
Πλέον δεν θελω ουτε στον εαυτο μου να παραδέχομαι οτι αισθάνομαι κατι για εκεινον. Δεν θελω να αισθάνομαι. Ξερω ομως οτι το μισος ειναι μεγαλύτερο γιατι υπάρχει αγαπη.
Ειμαι πολυ διαφορετική απο οτι πριν. Η σκληρότητα πλέον,εχει γινει κομμάτι του χαρακτήρα μου.
Φοβαμαι. Φοβαμαι οτι δεν θα επιβιώσω μεσα στην μαφία,αλλα δεν το δείχνω. Δεν θα το δείξω ποτέ.
Ολα ειναι πολυ σκληρά εκει μεσα και δεν ειναι οτι πιο εύκολο, να βλεπω εγκληματίες κατά πρόσωπο και να μένω ψύχραιμη.
Πως θα μπορεσω να κανω ολα αυτα που πρεπει να κανω, μεχρι να καταφέρω να πετύχω, αυτο που εξαρχής, με εκανε να μπω εκει μεσα;
Γιατι απλα δεν εχω ιδέα πως να σκοτώσω καποιον. Θα μπορουσα να προσπαθήσω..το ξερω. Αλλα δεν εχω το θαρρος να αρπάξω το μαχαιρι και να το καρφωσω πάνω του.
Πόσο δύσκολο μπορει να ειναι; Δεν θα πάρει πολύ καιρο μεχρι να εχω το θαρρος που χρειάζεται.
Ακούγονται μερικοί χτύποι και γυρναω να κοιταξω την πορτα. Αν δεν συνέβαινε αυτο πιθανώς να εμένα ολη μερα εδω να σκέφτομαι.
Σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς τα εκει. Με το ελεύθερο μου χερι ανοίγω την πορτα και οταν βλεπω μπροστα μου τον Ιγκνασιο μορφαζω έντονα.
"Τι θελεις;"ρωταω αμεσως και εκεινος δείχνει να εκπλήσσεται απο τον τροπο που του μίλησα.
"Μπορω να περασω;"ρωταει παρολα αυτα και εγω κουναω το κεφαλι μου αρνητικά χωρίς χάσιμο χρόνου.
"Δεν σε εμπιστεύομαι. Πρωτα μου έκρυψες ποιος πραγματικά εισαι,υποτίθεται για να κανεις την δουλεια σου. Και τελικα ουτε αυτο εκανες καλα."λεω έντονα και θυμωμένα.
"Το ξερω οτι εισαι θυμωμένη. Θα ερχόμουν να σου μιλήσω νωρίτερα αλλα εμαθα πως ρωτάνε να μαθουν για εμενα απο την μαφία και έπρεπε να ειμαι πολυ διακριτικός. Ακομη πρεπει να ειμαι. Το οτι ειμαι εδω αυτην την στιγμη ειναι ρισκο."λεει και γυρναει να ριξει μια γρήγορη ματια στην γειτονιά"ασε με να μπω,για λιγο εστω"ζηταει ξανα.
Κανω στην ακρη και σκεφτομαι πως δεν εχει πει τιποτα ακομη για εμενα. Αφου ειμαι στην μαφια πως με εμπιστεύτηκε να ερθει μεχρι εδω;
Αφου μπαίνει μεσα κλεινω την πορτα και στηριζομαι στον τοίχο. Αυτος εχει κατσει στο προσκέφαλο του καναπε και ειναι απεναντι μου ακριβώς.
Τα ματια του κατεβαίνουν χαμηλα και κοιταζει για λιγο το μαχαίρι. Παρολα αυτα δεν μιλάει και αυτο με εκνευρίζει.
Κοιταζω το μικρο ρολογακι που υπαρχει στα ραφια και καταλαβαίνω πως ηδη εχω αργήσει αρκετα για να φύγω προς το σπιτι του Γκουιλεν.
"Λοιπον πες,κρύβεσαι επειδή ρωταει η μαφία για εσενα αλλα δεν κρύβεσαι απο εμενα και εμφανίζεσαι στην πορτα μου;"ρωταω και εκεινος σμίγει τα φρύδια του φανερά απορημένος.
"Γιατι να κρυφτώ απο εσενα;"μετα απο αυτο καταλαβαινω πως σιγουρα δεν εχει ακουσει τιποτα για εμενα.
"Οποτε δεν εχεις ιδεα για το οτι μπηκα στην μαφια"μιλαω καθως με το χερι μου επεξεργάζομαι για ακομη μια φορα το μαχαιρι. Με αυτο θα τον σκοτώσω. Με αυτο.
"Τι πραγμα;"ρωταει εντονα καθως σηκωνεται και στέκεται όρθιος απεναντι μου."μπηκες στην μαφια;"ρωταει σαν να μην ακουσε την δήλωση μου πριν.
"Ναι"απανταω και μοιαζει σαν να άκουσε κατι που τον ξένισε. Δείχνει πραγματικά ταραγμένος. Υπάρχει μεγάλη ενόχληση στο πρόσωπο του καθως με κοιταζει.
"Γιατι; Γιατι γαμωτο το εκανες αυτο;"φωναζει"εχεις ιδεα που εχεις μπλέξει;ξερεις οτι δεν μπορεις να βγεις ξανα απο εκει; ξερεις οτι αν το επιχειρήσεις θα σε σκοτώσουν;"εχει πιασει τα μπρατσα μου σχεδον οπως ο Γκουιλεν χθες και με κουναει έντονα.
Τραβάω τα χερια μου και επειτα σπρώχνω τα δικα του πίσω με δύναμη. Το μαχαιρι εχει πέσει στο πάτωμα και σκύβω και το παιρνω στα χερια μου.
"Σταμάτα να φωναζεις"λεω ψύχραιμα"ξερω καλα τι γινεται και τι οχι εκει μεσα"συνεχιζω στον ιδιο τονο. "Ετσι και αλλιως δεν σε αφορα τι κανω εγω"μιλαω απότομα.
"Τι ειπε ο Γκουιλεν για αυτο;"ρωταει και φαίνεται ακομη και τωρα να μην μπορει να δεχτεί αυτο που εχει ακουσει.
"Πάνε ρωτα τον. Δεν με ενδιαφέρει τι λεει ο Γκουιλεν και ο καθε Γκουιλεν,Ιγκνασιο. Και τωρα φυγε γιατι εχω αργήσει,πρεπει να φύγω."αποφασίζω να μην δωσω περισσότερες λεπτομέρειες.
"Οχι. Δεν φευγω"απανταει"ηρθα εδω, για να μιλησουμε και θα μιλησουμε"αντιδράει έντονα.
"Αν θες να μιλήσουμε,τοτε πες μου γιατι ειναι ο Γκουιλεν εξω απο την φυλακή!"λεω οσο κανω ενα βημα κοντα του.
"Γιατι η μαφια έχει ακρες παντου στην αστυνομία Καμελια"απανταει"Κανενας αστυνομικος δεν τολμαει να τα βαλει με την μαφία γιατι το πληρώνει ακριβά"συνεχιζει"αυτο που επαθα και εγω δηλαδή"περιμενω υπομονετικα να δω τι ειναι ακριβώς αυτο που θέλει.
"Για αυτο και ηρθα μεχρι εδω,χρειαζόμουν την βοηθεια σου"ανακοινώνει.
"Και γιατι να σε βοηθήσω;"ρωταω αποτομα γεματη νευρα. Ταυτόχρονα βγαζω την θηκη απο το μαχαίρι που εχω στην τσεπη μου και αφου την φορεσω στο μαχαιρι το ριχνω μεσα στην τσεπη μου.
"Γιατι εγω τα εβαλα με την μαφια για χάρη του αδερφού σου. Γιατι εγω παρακολούθουσα τον φιλο μου, την ημερα που εγινε το περιστατικό και ενω ηταν φιλος μου, επέλεξα να δικαίωσω τον αδερφό σου, βάζοντας τον φυλακή."εξηγεί και μενω σοκαρισμένη. Τον παρακολουθούσε; Τον ειδε να σκοτώνει τον αδερφό μου;
"Και πριν ξεσπασεις πανω μου στο οτι δεν τον σταμάτησα ημουν σε μεγάλη αποσταση και ακομη και αν ετρεχα για να φτασω εκει θα ηταν ηδη αργα. Ο θανατος ηταν γρήγορος. Το κόψιμο στο χερι ηταν τεράστιο"μου δίνει τις πληροφορίες που σίγουρα δεν γνώριζα.
"Και πως θα σε βοηθουσα εγω;"ρωταω καθως προσπαθω να παραμεινω ψύχραιμη και να μην βαλω ξανα τα κλάματα. Δεν θελω να κλαιω μπροστα σε κανεναν. Δεν θελω να με βλεπουν αδύναμη πλέον.
"Απλα θα έπαιζες εναν ρολο και θα μάθαινες πραγματα ,για την μαφια απο τον Γκουιλεν και θα μου τα ελεγες. Οτι πληροφορία και αν ηταν θα ηταν σημαντικό στοιχείο για να μπορεσω να σκεφτω κατι και να σταματήσω οτι γινεται με αυτην την μαφια"οσα λεει ακούγονται λογικα αλλα δεν μπορω να καταλάβω πραγματικα γιατι μετα απο ολα αυτα δεν εχω φρικάρει.
"Τωρα ομως δεν χρειάζεται να παιξεις καποιον ρολο με τον Γκουιλεν. Αφου μπηκες στην μαφια θα με βοηθησεις εσυ μονη σου"καταληγει τελικα και εγω τον κοιταζω απλα.
"Δεν θα κανει τιποτα"ακουγεται η φωνη του Γκουιλεν και γυρναω να κοιταξω προς την κουζινα. Ηταν ωρα εδω και μας άκουγε;
"Τι κανεις εσυ εδω; Πως μπηκες;"ρωταω αγρια και πιέζω τα χειλη μου μεταξύ τους απο τα νευρα μου.
"Δεν εχει σημασια. Σημασια εχει οτι θα μεινεις μακριά απο τον Ιγκνασιο και δεν θα ξανα πατήσει το ποδι του στο σπιτι σου"λεει οσο ερχεται προς το μερος μας.
"Φυγε"διαταζει οταν ειναι διπλα μου και κοιταζει αγρια τον Ιγκνασιο. Κοιταζω τον Ιγκνασιο και δεν φαινεται να ενοχλείται καθολου απο την παρουσια του Γκουιλεν.
"Δεν παω πουθενα"απανταει και ακουμπαει ξανα πανω στον καναπε. Ο Γκουιλεν παει να προχωρήσει κοντα του προφανώς για να τον χτυπήσει και πιάνω απότομα το χερι του και τον τραβαω πισω. Σηκώνω το βλεμμα μου ψηλά και τον κοιτάζω.
"Δεν αποφασίζεις εσυ για εμενα."ξεκαθαριζω"αυτο ειναι το σπιτι μου,η ζωη ειναι δικη μου και οι επιλογές μου επίσης"γυριζω προς τον Ιγκνασιο"δεχομαι να σε βοηθήσω"ψελλιζω.
Πιανει την μεση μου και με γυρναει προς το μερος του. Η κίνηση αυτη μας φερνει κοντα αλλα δεν πτοείται.
"Δεν πρόκειται να το κανεις"μου μιλαει αυστηρά και εγω χαμογελαω ειρωνικά. Τον ενοχλεί που του πηγαίνω κοντρα,που δεν ακουω αυτο που λεει και που δεν τον φοβαμαι μαλλον.
"Θα το κανω"λεω και δαγκαω τα χειλη μου καθως ακομη γελαω ειρωνικά και πονηρά.
"Αν σε πιασουν να δινεις πληροφορίες θα σε σκοτώσουν την ιδια στιγμη που θα το μαθουν χωρις κανεναν δισταγμό."μιλαει αγρια στο προσωπο μου καθως το χερι του σφίγγει περισσοτερο γύρω μου.
Οταν καταλαβαίνω οτι ακομη με κραταει ετσι με τα χερια μου προσπαθώ να βγαλω το δικο του και ευτυχώς για εμενα παραιτείται ευκολα.
"Δεν υπαρχει προβλημα. Δεν θα με πιασουν"απανταω και εισπνεω δυνατά καθως με το χερι μου παω πισω μερικα απο τα μαλλια μου, που με ενοχλούν.
"Τι διάολο κανεις;"ρωταει άγρια τον Ιγκνασιο και πραγματικα αυτη τη φορά η φωνη του ειναι μπάσα και φαινεται πως πραγματικα ειναι εκνευρισμένος.
"Θα το κανεις εσυ,τοτε"λεει ο Ιγκνασιο και τον κοιταζει περιμένοντας να δει την αντίδραση του.
"Το ξερεις οτι με εβαλαν να σε κυνηγήσω; Μπορω να σε σκοτώσω αυτην την στιγμη!"απανταει εκεινος χωρις να χανει χρονο.
"Δεν θα το κανεις"μιλαει γεματος σιγουρια παρολα αυτα και ο Γκουιλεν γελαει στα λογια του.
"Θα το κανω"λεει επειτα.
"Οχι"επιμένει αυτος και γυρναει το βλεμμα του πανω μου. Ο Γκουιλεν κανει το ιδιο και εγω τους κοιτάζω. Συνειδητοποιώ οτι ειναι σαν να λεει στον Γκουιλεν, πως δεν θα το κανει εδω, επειδη ειμαι εγω.
"Θα το κανω."στρέφεται ξανα προς αυτον"με μισει ηδη οπότε θα ειναι ακριβώς το ιδιο και μετα απο αυτο"απανταει και ο Ιγκνασιο κανει ενα βημα πίσω.
Ο Γκουιλεν με γρήγορες κινήσεις βγαζει το μαχαιρι του απο την τσεπη του,το ανοίγει,τον αρπαζει και τον στριμώχνει στον τοιχο.
Το μαχαίρι βρίσκεται στον λαιμο του Ιγκνασιο και εκεινος στέκεται εκει,χωρις να κανει καμια απόπειρα να ξεφύγει.
Ασυναίσθητα βγαζω το μαχαίρι μου απο την τσεπη μου και κανω γρήγορα βήματα προς το μερος τους οσο βγαζω την θηκη και την πεταω στο πάτωμα.
Το μαχαιρι κατευθύνεται στον κορμό του Γκουιλεν και πριν το καταλάβω γυρνάει και με το ποδι του με χτυπαει στην κοιλια και πέφτω πίσω.
Το μαχαίρι φεύγει απο τα χερια μου και ο πονος στην κοιλια μου ειναι αβάσταχτος.
Πιάνω την κοιλια μου και σηκώνω το βλεμμα μου να τους κοιταξω. Ο Γκουιλεν με κοιταζει παγωμένος στην θεση του αφου συνειδητοποιεί τι μόλις έκανε.
"Αυτο ειναι η απάντηση στην ερώτηση μου χθες;"ρωταω τραυλιζοντας απο τον πονο αναφερόμενη στο ποιον θα διαλέξει αναμεσα μας οταν θα θελω να τον σκοτώσω.
Κανει να με πλησιασει αλλα σηκώνω το χερι μου για να μην το κανει,παρολα αυτα σαν να μην το βλεπει με σηκωνει στην αγκαλια του,χωρις να με κοιταζει καθολου και με πηγαινει στο δωμάτιο.
Με αφήνει απαλα στο κρεβατι και φτιαχνει τα μαξιλάρια πισω απο την πλατη μου για να μην καθομαι αβολα.
"Συγνωμη"μιλαει χωρις να με κοιταζει"τα αντανακλαστικά μου φταίνε,χωρις καν να το σκεφτώ λειτουργούν"ακομη δεν με κοιταζει.
Εχει τα χερια του μπουνιες και κοιταζει το πατωμα. Δεν του απανταω και ξεφυσαει.
"Ξεκουράσου,δεν θα παμε σημερα για εκπαίδευση. Θα μιλήσω εγω με τον Ιγκνασιο. Θα τα πουμε αυριο"λεει και βγαινει απο το δωμάτιο. Η εξωπορτα ακούγεται να κλεινει και παίρνω μια βαθιά ανασα.
[...]
"Δηλαδη ποια ειναι η ιστορία του;"ρωταω γεματη περιέργεια.
'Ειπαν οτι οταν ηταν μικρος μεγάλωσε πολυ καλα. Ο πατερας του ειχε χρήματα και του τα παρείχε ολα. Εκεινος δεν ενδιαφερόταν και πολυ για την δουλεια του πατερα του,δεν ηξερε τι εκανε για να βγαζει τα χρήματα. Τελος πάντων ηταν απο αυτά τα πλουσιοπαιδα. Στα 18 του ο πατερας του,του αποκάλυψε οτι ειναι μαφιοζος και οτι απο εδω και μπρος θα μπει και εκεινος σε αυτον τον κοσμο.' μου εξηγεί με ενθουσιασμό η Φελιντα.
"Και δεχτηκε και ετσι δημιουργήθηκε ο μεγάλος Ντομινικ;"ρωταω καθως γελαω και εκεινη μουγκριζει μεσα απο το τηλέφωνο.
'Δεν ειναι τοσο απλο. Τελος πάντων εκανε πραγματα που εκανε και ο πατερας του και μάλωναν συχνά με τον πατερα του. Σε μια απο αυτες τις λογομαχίες του ανακοίνωσε οτι δεν του αρεσει ολο αυτο και δεν θελει να γινει το αφεντικο στην μαφια και ουτε να ακολουθήσει αυτον τον τροπο ζωης.' μετα απο αυτι ακουω παύση απο την αλλη,αλλα αυτο ακούγεται πραγματικα ενδιαφέρον.
"Οποτε τελικα τι;"ρωταω τωρα περίεργη για την συνέχεια και η φιλη μου γελαει.
'Η ουλη που εχει στο πρόσωπο του ειναι απο τον πατερα του. Εκεινη την ημερα τον χτυπησε με ενα αιχμηρό αντικείμενο και επειτα του ειπε 《αν δεν θελεις να εισαι μερος αυτού που έχτισα τοτε θα πεθάνεις》' παλι δεν μιλαει και εγω σκεφτομαι πως αυτο μοιαζει πολυ με το οτι δεν μπορουμε να βγουμε απο την μαφια αλλιως θα μας σκοτώσουν.
"Μου λες οτι εμεις ολοι πληρώνουμε ενα παιδικό τραύμα του Ντομινικ;"ρωταω ρητορικά αφου πραγματικα ξερω ηδη την απάντηση.
'Αφου δεν ειχε εκεινος την επιλογή,δεν θα την εχει κανενας. Μαλλον, ναι. Δεν ξερω αυτό το εξηγεί κάπως στο μυαλό μου. Βεβαια αν με ρωτας,οταν ακουσα πρωτη φορα οτι οποιος μπαινει δεν ξανα βγαινει εκτος αν θελει να πεθανει σκεφτόμουν οτι το ελεγαν για να μην διαρρεύσουν πληροφορίες" λεει την σκεψη της.
"Θα ελεγα το ιδιο αλλα δεν νομίζω να φοβούνται για κατι τετοιο αφου εχουν άκρες παντου. Ολοι γνωρίζουν ποσο επικίνδυνοι ειναι και κανεις δεν θελει να τα βαλει μαζι τους"κοιταζω το ρολόι και ειναι 10 το βράδυ. Ειμαι ακομη στο κρεβατι αν και εχει περασει ο πονος.
'Δεν ξέρω. Έμαθα και για τον Γκουιλεν..' διστακτικά μιλαει και μορφαζω στο άκουσμα του ονόματος του.
"Κατι που δεν ξέρω ηδη;"ρωταω ειρωνικά και εκεινη ξεφυσαει.
'Ειναι περιπου 4,5 χρονια στην μαφια και μεσα σε αυτα δεν εχει κανει ουτε ενα λαθος. Ποτε δεν εχασε καμία απο τις δουλειες που του αναθέτουν. Και εχει μια εχθρα με με τον βοηθο του αφεντικου,τον Τζόζεφ και με τον αδερφό του τον Εκουαρδο.' μιλαει και αυτα ειναι πραγματικα πραγματα που ακουω πρωτη φορα. Εχθρα;
"Και δηλαδη αυτα; Δεν εμαθες κατι περισσότερο; Κατι που να πρεπει να ξερω οπωσδήποτε;"ρωταω.
'Οχι,αλλα δεν καταλαβαίνω γιατι σε νοιάζουν αυτα. Το μονο που θελεις ειναι να τον σκοτώσεις. Σωστα;' φαινεται να ειναι περίεργη να μαθει τι σκέφτομαι.
"Το επιχείρησα σημερα. Και εφαγα κλωτσιά στην κοιλια"λεω χωρις να το πολυ-σκεφτω.
'Τι;' ρωταει έντρομη.
"Ναι,δεν πήγα για εκπαίδευση σημερα. Ειμαι στο κρεβατι απο την ωρα που εγινε το περιστατικό. Επίσης αυτος ο φιλος του,ο αστυνομικός ηρθε απο εδω"της λεω και εγω αυτα που γιναν σημερα μιας που δεν βρεθήκαμε.
'Τι ηθελε;'
"Να ζητήσει την βοήθεια μου. Και όλος τυχαίος σημερα μου ειπες για τον Ντομινίκ. Και εκεινος θελει να μαθει τα παντα για την μαφια για να μπορέσει να βρει τροπο να σταματήσει ολο αυτο που γίνεται λεει"της εξηγώ.
'Τοτε να του πεις οτι εβαλε τον Γκουιλεν να απαγάγει την αρχηγό της Βορειο-δυτικής Μαφιας που εχει εναν αδερφο που συνεχίζει να διοικεί την μαφία και ακομη δεν εχει κανει την κίνηση του να την παρει πισω. Ο Ντομινικ ειναι ερωτευμένος μαζι της' μενω αφωνη απο το ποσο περιεργα πραγματα γινονται μεσα σε αυτήν την μαφία.
"Μπραβο. Αν μαθεις κατι περισσότερο να μου το πεις αμεσως. Μαλλον τις χρειάζομαι αυτες τις πληροφορίες απο εδω και περα"ψελλιζω καθως σκεφτομαι αυτο που εγινε σημερα.
Καθως σηκωνομαι απο το κρεβατι και παω να παρω το πιατο με τα μπισκότα για να φαω μερικα.
'Και κατι τελευταιο..δεν ξερω αν σε νοιαζει η οχι παρολα αυτα εγω θα το πω..' λεει οσο παιρνω το πιάτο και περπαταω για να παω στο σαλονι.
'Αυτο το ξερω εμπιστεύτηκα απο την Σομαγια,γίναμε φιλες σημερα που εψαχνα εκει στην αποθηκη καποιον για να μαθω τι γινεται τελος παντων με ολους αυτους εδω μεσα' φλυαρία την εχει πιάσει απόψε.
'Τελος παντων,ο Γκουιλεν εκανε σεξ μαζι της κρυφα απο ολους' λεει και το πιατο φευγει απο το χερι μου και συγκρούεται στο πάτωμα. Τα μπισκότα σκορπίζονται παντου και το πιάτο γίνεται μικρα πολλα κομμάτια.
'Εισαι καλα;' ρωταει τρομαγμένη μεσα απο το τηλέφωνο. Εγω συνεχίζω να κοιταζω τα πιάτο και να προσπαθώ να καταλάβω γιατι χαράχτηκα απο αυτο που ακουσα.
Δεν θα επρεπε να με ενδιαφέρει. Δεν θα επρεπε να με νοιαζει τι κανει και τι οχι. Δεν πρεπει.
"Ειμαι καλα. Μου επεσε το πιάτο απο τα χερια. Θα σε κλείσω γιατι πρεπει να μαζέψω. Θα τα πουμε"λεω και παταω και τερματιζω την κλήση.
Κοιτάζω τα χιλιάδες μικρα κομμάτια και σκέφτομαι πως στο ιδιο χαλί βρίσκομαι και εγω. Και δεν αρκει απλα να μαζεψεις τα κομμάτια για να διορθωθεί.
Γνωμη για Φελιντα; Πως σας φαινεται;🌹
Αστερακι⭐
Σχόλιο 🗯