လိပ်ပြာလေးနေသိပ်မကောင်း...။
နေမကောင်းတာကိုသူပြောစရာမလိုဘဲ
ဆရာဝန်ကြီးကိုသိစေချင်သော်လည်း
ဆရာဝန်ကြီးက ဆရာဝန်ဖြစ်ပြီးအလိုက်မသိစွာ
အိပ်ရာအစောကြီးထပြီးအရေးပေါ်လူနာ
ရှိလို့ဟုဆိုကာဆေးခန်းပြေးသွားသည်။
ဘဝတစ်ဆစ်ချိုးမှာလူဆိုးကောင်လေး
ဖြစ်ခဲ့လည်းလန်ဒန်မှာဘဝအသစ်တစ်ခု
ထူထောင်ပြီးထဲကလိပ်ပြာလေးက
အရင်လိုပန်းချီပဲဆွဲနေတော့တာပါ။
နေမကောင်းလာရင်တော့အရင်လိုလိပ်ပြာလေးပဲ။
ကျန်းမာရေးကလည်းဆေးတွေနှစ်ရှည်လများ
စွဲကုထားရသောရောဂါသည်
ပီပီကောင်းတဲ့အခါကောင်းပြီး
မကောင်းတဲ့အခါလည်းမကောင်း
ပုံမှန်လူကောင်းတွေလိုအမြဲတမ်းတော့
လန်းဆန်းမနေနိုင်။
အတောင်ပံလေးတွေသည်ဒဏ်ရာအမျိုးမျိုးနဲ့
ထပ်ခါထပ်ခါရိုက်ခတ်ခံထားတာရယ်
ဆရာဝန်ကြီး၏
အချစ်အများကြီးခံရသောဖြစ်တည်မှုမို့
လေးမို့ သေးသေးလေးဆို လိပ်ပြာလေးက
အကြီးကြီးလည်းလုပ်ပစ်တတ်သေးသည်။
ခေါင်းမူးနေကာမအီမလည်နှင့်
ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲမေးတော့လည်း
Butterfly Jeonရဲ့ Weekend တွေအကြောင်း
သိမှာပေါ့လေ...။
သူ့ဟာသူဆိုးပြီး သူ့ဟာသူအဆင်မပြေနေကာ
နိုးလာသည်နှင့်အသံသေးသေးလေးဖြင့်
ချွဲဖ်ို့အားခဲထားသောငြားဆရာဝန်ကြီးက
အမြန်အဆန်ပြင်ဆင်ပေးပြီးထွက်ပြေးသွားတာ
မို့ ခေါင်းငိုက်စိုက်ဖြင့်ပန်းချီပြခန်းထိုင်ရန်ပဲ
ထွက်လာခဲ့ရတော့သည်။
လိပ်ပြာလေးကပြခန်းထိုင်သည်။
သူကိုယ်တိုင်ဆွဲထားခဲ့သောပန်းချီကားတွေ
ကိုပဲပြထားကာအတော်အသင့်အောင်မြင်
နေပြီဖြစ်ပြီး တစ်နေကုန်ကောင်တာထောင့်လေး
ကပ်ကာ အဆင်သင့်ပိုက်ဆံယူရသော
အလုပ်လေးကိုပျင်းတိပျင်းရွဲ
လုပ်တတ်သည်။
"သူဌေးရောက်လာပြီလား...အစောကြီးပဲ.."
"အင်း....."
ပန်းချီကားတွေသန့်ရှင်းရေးလုပ်ရန်ငှါးထား
သောကောင်မလေးသည်အားရဝမ်းသာ
နှုတ်ဆက်သော်လည်းတစ်ဖက်ကမျက်နှာတော်
အလွန်ညို့မှိုင်းနေတဲ့အခါအခြေအနေမကောင်း
လာမှန်းသိတာမို့အလိုက်သိစွာဘာမှထပ်မပြော
တော့ပါ။
အပေါ်အောက်အနက်ရောင်တွေနဲ့မှိုင်းပြနေပြီး
အဝတ်အစားအတိုင်းစိတ်ကလည်း
မှိုင်းထိုင်းနေကာမကြည်လင်။
ဘယ်သူ့မှလည်းစကားမပြောချင်။
အလုပ်မလာလည်းရပေမယ့် အလုပ်လာလျှင်
ပိုဖျားသွားပြီး ဆရာဝန်ကြီးအပြစ်ပိုကြီးသွားစေရန်
ရည်ရွယ်ခြင်း။
လိပ်ပြာငယ်ဟာ အကြင်နာလှလှတွေ
အောက် စနစ်တကျဆိုးတတ်နေပါပြီ။
အလိုလိုက်ခံရသောကလေးတွေ
ဟာပိုဆိုးတတ်ကြသလိုလိပ်ပြာငယ်လေး
လည်းဒီသဘောပါပဲ။
"သူဌေး တံခါးဖွင့်လိုက်တော့မယ်နော်"
"ဖွင့်...."
"နေမကောင်းဘူးလား...ပြန်နားချင်နားလေ
ကျွန်မတစ်ယောက်ထဲလည်းရပါတယ်
သူဌေးဖြူဖတ်ဖြူလျော်ဖြစ်နေတယ်.."
"နင်တောင်သိတာ...."
စောစောစီးစီးအလုပ်စားပွဲပေါ်
မှောက်သွားကာပြန်အိပ်တော့မှာလား
တောင်မသိ။တက်ကြွသောအလုပ်ရှင်နဲ့
အလုပ်လုပ်ရသောဘဝသည်
နေ့တိုင်း နေ့တိုင်းသက်ပြင်းတချချ။
ခဏနေတဲ့အခါ ဧည့်သည်တချို့ဝင်လာပြီး
လိပ်ပြာလေးသည် မှောက်တော့မအိပ်နေတော့
မျက်နှာသေဖြင့်ထိုင်နေကာကျောက်ရုပ်လေးလိုပဲ။
"ငါ့ရေခဲမုန့်၃ခုစားချင်တာငါ့ကိုအစထဲက
မင်းကျွေးလေ...မကျွေးတော့ငါမင်းနဲ့
HoneyMoon ထပ်မထွက်နိုင်တော့ဘူး
ငါထွက်ပြေးလာခဲ့ပြီ..."
နံရံလေးမှီကာ အချစ်ကဂရုမစိုက်၍
ကြေကွဲခံစားနေတုန်း ပြခန်းထဲ
အသံစွာစွာဖြင့်အပြေးတပိုင်းဝင်လာသော
အရောင်တောက်တောက်တစ်ခုကြောင့်
လိပ်ပြာလေးမျက်မှောင်တွေကျုံ့သွားသည်။
"ခုဘယ်မှာလဲ ဟုတ်လား...
မသိဘူး တွေ့ရာမြင်ရာ နေရာတစ်ခု
ကိုဝင်လာလိုက်တာပဲ မကောင်းတဲ့နေရာ
ဖြစ်နေလည်း ငါ့ကံပေါ့ စာရေးဆရာရယ်
ငါ့ကိုမှ မင်းမချစ်တော့တာ..."
နှစ်ပေါင်းများစွာနှလုံးသားနဲ့
ရင်းပြီးဆွဲထားခဲ့သောပန်းချီကားလေးတွေ
စုနေရာအရပ်ကို တွေ့ရာမြင်ရာနေရာတစ်ခုတဲ့။
ဒီကောင် ဘာကောင်လဲ။
ဘယ်နေရာမှန်းမသိဘဲဘာကိစ္စနဲ့
စွာစွာ စွာစွာနဲ့ဝင်လာတာလဲ။
"ပြောစရာလား...ရေခဲမုန့်၃ခုဝယ်ပြီးရင်
ငါ့ကိုဖုန်းဆက်လိုက်...ဒါပဲ..."
"ချောင်းဆိုးလည်း ဘာဖြစ်လဲ!!!!!
စားချင်တယ်!!!ဝယ်ကျွေး!!!!"
တုန်ခနဲဖြစ်သွားသောကောင်တာက
မျက်လုံးပြူးပြူးလေးသည်
ဒီအောင်မြင်လှသောအသံအပေါ်တအံ့တဩ။
ခြေထောက်လေးတွေကိုဆောင့်ပစ်လိုက်ပုံ
သည်သူ့ပြခန်းကြမ်းပြင်လေးကျွံဝင်သွားမတတ်။
ခံစားချက်ဖြင့်တိတ်တဆိတ်ကြည့်ရှု
လေ့လာရမယ့်နေရာတွင်ဘယ်လို
အလိုက်မသိတာမျိုးလဲ။
ဖုန်းချလိုက်ကာ ပန်းနုရောင်ဆံပင်တွေကို
အနည်းအပါးသပ်လိုက်ပြီး
စိတ်ပေါက်ပေါက်ဖြင့်ဝင်လာမိသော
နေရာကိုတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့
ဘာတွေခြစ်ထားမှန်းမသိသောပုံတွေ။
"ပန်းချီကားတွေပဲ...ခြေဦးတည့်ရာ
ပြေးဝင်လာလည်း ငါလိုလူက
လှတဲ့နေရာလေးတွေကိုပဲရောက်တာပဲ
ဘဝကြီးမှာအရာရာအဆင်ပြေနေတော့လည်း
အဆင်မပြေနေပြန်ဘူး...ဟူး..."
ဒါတွေကိုမခံစားတတ်ပေမယ့်ကြုံလာတော့
လည်းစပ်စုချင်သောစိတ်တော့ဖြစ်လာသည်။
ဟ်ုဟိုဒီဒီထပ်ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်တာတွင်
လူတစ်ယောက်ကသူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေသည်။
"အော် ဝင်ကြေး ပေးရအုန်းမှာပဲ
ဆောရီး...."
ကောင်တာဆီသွားလိုက်တော့ထိုင်နေသော
ဝန်ထမ်း၏ပုံစံသည်စိတ်ထဲချက်ချင်းမတိုးခဲ့။
ကိုယ့်ဆီလာသောဧည့်သည်ကိုကြိုဆိုပုံသည်
မျက်နှာသေဖြင့်။
"တစ်ယောက်...."
ပန်းနုရောင်လေးသည်ကဒ်ကိုထုတ်ပေးလိုက်ကာ
ကောင်တာကိုမှီပြီးလက်ကလေးပိုက်
ထားသည်။
"စားပွဲကိုမမှီနဲ့..."
အသံသည်မာလွန်းပါ၏။
အေးစက်စက်ဖြင့်နားထဲကန့်လန့်ကြီး။
ဘယ်လိုဝန်ထမ်းလဲ။ဘယ်လိုသူဌေးမျိုးက
စိတ်ချလက်ချလွှတ်ထားတာလဲ။
ပျင်းပျင်းရိရိပုံ အလုပ်ကိုစိတ်မဝင်စားသောပုံ
တက်ကြွရွှင်လန်းမှုလည်းမရှိ
ဝင်လာသောဧည့်သည်ကိုဆက်ဆံပုံသည်
ဂျွတ်ဆက်ဆက်နှင့်။
Customer Service အနူတ်ပြပါသည်။
"ဒီခန္ဓာကိုယ်လေးနဲ့မှီတာ စားပွဲခုံကြီး
ကျိုးသွားမှာမလို့လား...
ဧည့်သည်ကို ဆက်ဆံတာကဘယ်လိုမျိုးလဲ..."
ဘာမှပြန်မပြော
ကဒ်ကိုဖြတ်ပြီး ပြီးစလွယ်ပြန်ပေးပြန်သည်။
လန်ဒန်မှာက ရောင်းသူဝယ်သူဒီလို
ဆက်ဆံလည်း Internet ပေါ်စာအရှည်ကြီး
တက်ရေးမယ့်လူတွေမရှိဘူးနဲ့တူပါသည်။
သမုဒ္ဒရာလေး ဟက်ခနဲတောင်ရယ်ချင်သွားသည်။
"ဒီပြခန်းရဲ့ ပိုင်ရှင်က ဘယ်လိုဝန်ထမ်းမျိုး
ကိုခန့်ထားတာလဲ ညံ့ဖျင်းလိုက်တာ
အဆင်မပြေလိုက်တွေ...ရှိပါစေတော့
ငါ ငါ့ယောကျ်ားနဲ့Honey Moon ထွက်လာလို့
စိတ်တွေအရမ်းFreshဖြစ်နေလို့မင်းလွယ်သွား
တယ်မှတ်...ငါ့အရင်စိတ်နဲ့ဆိုပိုင်ရှင်ကိုတိုင်ပြီး
မင်းက်ိုအလုပ်ပြုတ်အောင် လုပ်လိုက်ပြီ"
ကဒ်ကိုဆက်ခနဲယူလိုက်ကာမျက်လုံးတွေကို
သေချာစိုက်ကြည့်ပြီး ဘလိုင်းကြီး
ရန်ဆောင်သူကို တစ်ဖက်က မျက်တောင်ပုတ်ခတ်
ပုတ်ခတ်ဖြင့်ကြည့်နေသည်။
"ခုမှ လာကြောက်မနေနဲ့..."
"ဘယ်သူက ကြောက်နေလို့လဲ...."
အေးစက်စက်ဖြင့် အနက်ရောင်ခပ်အုပ်အုပ်
ဆံပင်တွေကြားထဲကမျက်လုံးတွေသည်
ခပ်စူးစူး။ပက်ခနဲပြန်တုံ့ပြန်တာမို့
ပန်းနုရောင်လေး မျက်မှောင်တွေကျုံ့သွားသည်။
"ငွေယူပြီးပြီ...ကြည့်စရာရှိတာသွားကြည့်လို့
ရပြီ..."
Hoodyခေါင်းစွပ်ကိုစွပ်လိုက်ကာမျက်နှာကို
မှောက်ချသွားသောအပြုအမူတွင်
ဆက်ဆက်ကြဲတစ်ယောက်မှင်သက်စွာ။
ဘဝတစ်ကွေ့မှာခဏတွေ့ရတဲ့
အချိုးမပြေမှုမို့ဇိုးကနဲဇက်ကနဲ
ရိုက်ချလိုက်ချင်ပေမယ့်
ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်နှင့်ရန်ဖက်ဖြစ်တယ်
ဆိုလည်းကြားမကောင်း။
တစ်ချ်ိန်က အစွမ်းကုန်
လင်းလက်ခဲ့သောတောင်ကိုရီးယား
နိုင်ငံရဲ့ကြယ်ပွင့်ကလေးဆိုတဲ့Image
ကလည်းရှိသေးတယ်မလား။
ခုရောမှေးမှိန်နေသွားပြီလားမေး
သူ့အရောင်တွေမကျ၍ ယောကျ်ားJungပင်
ပေါင်းလင်းလာသည်။
မဖြစ်သင့်ပါဘူး။ဒီလိုအထိမခံကြွေပန်းကန်
စိတ်ကိုလျှော့ဖို့Jungညတိုင်းတရားဓမ္မ
စာအုပ်တွေဖတ်ပြပြီးလမ်းပြထားတာ
လျှော့လိုက်ပါ့မယ်။
စိတ်ကိုအလွန့်အလွန်ခက်ခဲစွာ
လျှော့လိုက်ကာမှောက်အိပ်နေသော
ဝန်ထမ်းကောင်လေးကို လက်ဖြင့်မသိမသာတော့
တစ်ချက်တော့ရွယ်ဖြစ်အောင်ရွယ်လိုက်ပြီး
ပန်းချီကားတွေဆီသွားလိုက်သည်။
"မဆိုးဘူးပဲ....အင်း....အရည်အချင်းရှိသား"
ဖုန်းCamera လေးနဲ့တစ်ချပ်ချပ်ရိုက်ကာ
မသိရင် အဓိပ္ပာယ်တွေအားလုံးကိုနားလည်
နေဟန်ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်နှင့်။
"အလင်းအမှောင်ယူတာမဆိုးဘူးပဲ
အချောင်းတွေက ဘာတွေခြစ်ထားတာလဲ..."
ပန်းချီကားကြည့်တာမျက်လုံးနဲ့မကြည့်
ပါးစပ်နဲ့ကြည့်နေတဲ့အခါအသံသည်
ညစ်လို့မှောက်အိပ်နေသောလူဆီတန်းခနဲ။
ထားပါတော့ဟု စိတ်ကိုလျှော့ကာ
ဆရာဝန်ကြီးကိုသာလှိမ့်ပိတ်စိတ်ကောက်နေသည်။
"ဒါလေးက ချစ်စရာလေး...
ယောကျ်ားJungနဲ့တောင်တူတယ်...
ယောကျ်ားJungကလန်ဒန်မှာပုံတူတောင်ရှိနေပြီပဲ..."
ပုံတူဆိုလို့ အိမ်ကလူကလွဲဘယ်သူ့ပုံမှ
မဆွဲဖူးခဲ့။လူပုံတွေဆိုတာလည်း
သူကြုံရာလိုက်ခြစ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။
ဘယ်သူဘယ်ဝါရယ်မှမဟုတ်တာကို
သူ့ယောကျ်ားနဲ့ဘယ်ကဘယ်လိုတူမှာလဲ။
မျက်လုံးထဲမျက်မှန်တပ်ပြီးစာရေးနေဟန်
ပန်းချီကားသည် ဘယ်လိုဆိုဆို
သူ့ယောကျ်ားပဲ။ယောကျ်ားJung
Vibeရတယ်။မသိဘူး။သဘောကျတယ်။
"ဒါတွေကတော့မလှဘူး...
ဆေးရောင်စုံတွေလိုက်ဖြန်းထားတာ
မကြိုက်ပါဘူး..."
"ဒါတွေကခေါင်းလည်းမပါဘူး ကိုယ်လုံးတွေပဲ
ဆွဲထားတော့ ချောမချောဘယ်လိုကြည့်ရမလဲ.."
လိပ်ပြာလေးခေါင်းထောင်လာတော့သည်။
လှမ်းကြည့်တော့ ခေါင်းစခြေဆုံး
ကျော့မော့နေသော ဖြစ်တည်မှုသည်
ပုံမှန်ဧည့်သည်သာဆိုလျှင်
ပန်းချီကားလှလှလေးတွေကိုတွေးဆဆဖြင့်
လိုက်ကြည့်နေပုံလေးကဘယ်လောက်လှနေ
လိုက်မလဲ။
"OMG!!!ဒါကြီးက...လှချက်ဟေ့...."
တစ်ပုံထဲ...ပုံတစ်ပုံထဲကို
Jimin တောင်းဆိုလွန်းလို့အမှတ်တရအနေနဲ့
ပြထားခဲ့တာ...။
ပန်းခင်းအဝါရောင်ထဲ
ကောင်လေးနှစ်ယောက်
အလွန်အကြူးနမ်းနေသောပန်းချီကားတစ်ချပ်။
အနီးနားတဝိုက်လိပ်ပြာလေးတွေပျံသန်းနေကာ
ကောင်းကင်ကြီးကလည်းပြာလွင်နေသည်။
ဒီပြခန်းမှာတော့ နာမည်အကြီးဆုံးပဲ....။
ခက်တာက ဓာတ်ပုံရိုက်ခွင့်မရှိဘူးတဲ့။
ဒီတစ်ခုထဲကိုပဲထုတ်ထားသောစည်းကမ်း။
အလှဆုံးကျမှ မရဘူးဆိုတဲ့အခါ
စိတ်ကညစ်သွားပြီ။
"Spy Camera နဲ့ရိုက်မယ်ဘယ်သူသိမှာလဲ"
မြေခွေးလေးဆီကိုMoodတွေChange
သွားပြီး ခိုးရိုက်တော့မည့်အချ်ိန်တွင်
အနားကိုလူတစ်ယောက်
ချက်ချင်းရောက်လာတော့သည်။
"စာရေးထားတာ မဖတ်တတ်ဘူးလား.."
ဝန်ထမ်းကောင်သည်ဒါမျိုးကျ
စေ့စပ်သေချာလွန်းပါ၏။
မျက်ထောင့်နီနီဖြင့်မော့ကြည့်တော့
နူးညံ့မှုနည်းနည်းလေးမှတောင်မရှိသော
မျက်လုံးတွေ...။
စာရေးဆရာ၏ ခယခြင်းမျက်အိမ်တွေနဲ့
တစ်သက်တာနေသားကျနေသူမို့
ဒီလိုမျိုးကြီးအကြည့်ခံရတာအဆင်မပြေပါ။
"ဖတ်တတ်တယ်...ဒါပေမယ့်
ငါအရမ်းကြိုက်နေလို့...ဒါလေးရိုက်တာ
ဘာဖြစ်လို့လဲ..."
"မရိုက်နဲ့....ဒါကအများပိုင်မဟုတ်ဘူး..."
"အများပိုင်မဟုတ်ရင်ဘာလို့
Public မှာပြထားလဲ
အိမ်မှာထားလေ..."
"အိပ်ခန်းထဲထားတာ...သူ့ကိုပြောလို့မရလို့..."
အနည်းငယ်နားရှုပ်သွားတာမို့
ဘာညာထပ်မမေးတော့ဘဲ
မြေခွေးလေးကတခြားတစ်ခုဆီ
ကူးချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်။
လိပ်ပြာလေးသည် တားလို့ရသွားပြီဟု
ထင်မှတ်လိုက်ကာ နောက်ပြန်လှည့်လိုက်
ချ်န်တွင် မြေခွေးလေးသည်
ညစ်တိညစ်ပတ်လေးပြုံးလျှက်
ပြန်ပြေးလာကာ Ph Camera ကို
ချိန်လိုက်တော့သည်။
တစ်ဖက်ကလည်းအကင်းပါးသူမို့
ချက်ချင်းပြန်ပြေးလာကာ
လက်တွေကိုရိုက်ချတော့ဖုန်းသည်
ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ပြုတ်ကျသွားတော့သည်။
"ငါ့ဖုန်း!!!!!!"
"မင်းကိုငါမရိုက်နဲ့လို့ပြောနေတယ်လေ!!!"
"အဲ့တာနဲ့ဧည့်သည်ကိုမင်းဒီလို
ရိုက်စရာလား!!!ဘယ်မလဲ ပိုင်ရှင်
ခုဖုန်းဆက်ပြီး မင်းကိုတိုင်မယ်!!!"
လက်သီးနှစ်ဖက်ဆုပ်ကာကျုံးအော်တော့
လိပ်ပြာလေး လိပ်ပြာလွင့်တယ်ဆို
ဘယ်ကြားကောင်းပါ့မလဲ။
ဒါပေမယ့်လည်း ပန်းနုရောင်လေးဖြစ်တဲ့အခါ
အထိအခိုက်မခံသော လိပ်ပြာလေးပါ
ဖြေးဖြေးရန်ဖြစ်ပေးပါလို့အားလုံးကဝိုင်း
ဖြောင်းဖြလည်းရမယ့် ဖြစ်တည်မှုမျိုးမှမဟုတ်ဘဲ။
ဒီတွဲစပ်မှုက အတော်ပင်ခက်ခဲလှပါသည်။
"ငါ ပိုင်ရှင်က....ငါဒီပန်းချီကားတွေ
အားလုံးကိုဆွဲထားတာ....ဒါငါ့ဟာတွေ..."
"ဒီပုံစံနဲ့ ဒီလှလှလေးတွေကိုဆွဲထားတာ
အမယ်လေး မယုံပါဘူး....
ငါ့ကို လာမလိမ်နဲ့ ငါကပါးပါးနပ်နပ်လေး.."
"မင်းကိုဘာလို့လိမ်ရမှာလဲ..
မင်းပိုက်ဆံကို ငါခုပြန်အမ်းမယ်
မင်း ငါ့ဟာတွေကို မကြည့်နဲ့တော့..
ခုပြခန်းကထွက်သွားလိုက်တော့..."
"ဘာပြောတယ်!"
မကြားဖူးပါ။ဧည့်သည်ကိုနှင်ထုတ်တဲ့
ပိုင်ရှင်မျိုး...။ဖုန်းကိုပြန်ကောက်လိုက်ချိန်
တွင်မှန်ထိသွားခဲ့တာမို့ဒေါသသည်လည်းဖျင်းခနဲ။
ချက်ချင်းကောင်တာဆီပြန်လျှောက်သွားသော
ပန်းချီဆရာဟုပြောသောလူ၏
အင်္ကျီစအားဆောင့်ဆွဲလိုက်
တော့သည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ....."
"ငါ့ဖုန်းကွဲသွားပြီ...."
"သူများကန့်သန့်ထားတာကို
မင်းခိုးလုပ်တာကို...ကွဲရင်ပြင်ပေါ့..."
"မင်းဟာတွေကဘယ်လောက်လှနေလို့
ကန့်သန့်နေတာလဲ.."
"မလှလည်း ငါ့ပိုင်တာ ငါလုပ်ချင်တာ
လုပ်မှာပေါ့...."
"မလှဘူး...လိပ်ပြာတွေကအရောင်မှိန်မှိန်တွေနဲ့
ဘာမှမလှဘူး...တစ်ခုမှမလှဘူး..."
လိပ်ပြာတွေတိုင်းအရောင်မှိန်ရခြင်းဟာ
ဖန်တီးခဲ့စဉ်ကဖန်တီးခဲ့သူ၏စိတ်ဝိဥာဉ်၏
ဝမ်းနည်းရခြင်းတွေကိုပြသနေသော
အဓိပ္ပာယ်တွေ....။
အရောင်အမှိန်ဆုံးCharacter လေးနှင့်
မွေးဖွားလာထဲကတောက်ပသော
အရောင်တွေကြားမှေးမှိန်မှုဆိုတာဘာမှန်း
မသိသောအတောက်ပဆုံး
Character လေး၏တွေ့ဆုံခြင်းသည်
ကသောင်းကနင်းအလွန်ဆန်ပါ၏။
သဲငယ်ကအနိုင်မခံအရှုံးမပေး။
သဘောမကျတာလည်းမဟုတ်ဘဲ
သူ့ကိုကြောလာတဲ့အခါ အဆိုးအဆာလေး၏
အကျင့်အတိုင်းအနိုင်ပိုင်းချပြီ။
လိပ်ပြာတွေ၏အရောင်တွေအပေါ်
ဝေဖန်ခံလိုက်ရသောလိပ်ပြာလေးဟာ
ပန်းနုရောင်သမုဒ္ဒရာလေးက်ို
မျက်အိမ်အကြီးကြီးတွေဖြင့်
ပြူးကြည့်ပြီး သူဘယ်လိုတုံ့ပြန်ရမလဲကို
မသိတော့ဘူး။
"ငါ့ဖုန်းကိုခွဲပစ်တာ....
မင်းကို ငါ့ယောကျ်ားနဲ့တိုင်ပြောပြမယ်
ကြည့်နေလိုက်...."
သူကသူ့များကမ္ဘာကိုအရင်လာဝေဖန်ပြီး
သူကအရင်လက်ညိုးငေါက်ငေါက်
ထိုးကာအားကိုးရှာပြခြင်းကိုနားမလည်နိုင်။
သူ့မှာလည်းယောကျာ်းရှိပေမယ့်
ဒီလိုလုပ်ရတယ်လို့တစ်ခါမှမသိ။
ကိုယ့်ဟာကိုယ်နေမကောင်း၍
ငြိမ်ငြိမ်နေတာကို ဒီပန်းရောင်ခေါင်းက
အရင်ရန်လာစပြီး သူပဲနစ်နာသူလုပ်နေသည်။
လူတစ်ယောက်ကိုဖုန်းခေါ်နေပြီး
ဖုန်းချပြီးတဲ့အခါ
"ပြူးကြည့်မနေနဲ့ ...ပြဿနာရှင်းဖို့
ပြင်ဆင်ထားလိုက်တော့...
ငါ့ကိုလာ ကြောလို့မရဘူး
ငါက ငါ့ကိုယ်ငါတောင်အကြောခံတာမဟုတ်ဘူး
မှတ်ထားလိုက်....မင်းဓာတ်ပုံရိုက်ဖို့
ကပ်စေးနည်းကော်တရာဖြစ်နေတဲ့
ပန်းချီကားကို ယောကျ်ားJungကိုဝယ်ခိုင်းပြမယ်.."
"မရောင်းဘူး...အဲ့တာ..Honey ဟာ...."
"မသိဘူး..."
ဒီလိုအသဲယားစရာ
မျက်နှာမျိုးတစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ်
တစ်ခါမှမမြင်ဖူး။ဆွဲဆက်ဖျစ်ညှစ်လိုက်
ချင်စရာကောင်းအောင်လိပ်ပြာလေး
တနုံ့နုံ့ဖြစ်နေပါသည်။
သူ့ကျင်လည်ခဲ့သောပတ်ဝန်းကျင်မှာ
ဒါမျိုးလေးမမြင်ဖူး။
သူ့ဘဝမှာအသွက်လက်ဆုံးဟုသတ်မှတ်ခဲ့တာ
သူငယ်ချင်းHoseokတစ်ယောက်သာရှိသည်။
အနီးစပ်ဆုံးဆရာဝန်ကြီးကလည်း
တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်လွန်းသည့်ထဲပါတာမို့
ဒီဆွေ့ဆွေ့ခုန်နေတာကို လိပ်ပြာလေး
အလွန်တရာမှ အမြင်ကပ်နေခဲ့တော့သည်။
အမြင်ကပ်စွာကြည့်နေလည်းသူက
မျက်နှာခပ်မော့မော့ဖြင့်စိန်ခေါ်ပြန်ကြည့်နေသည်။
မျက်လုံးချင်းစစ်တ်ိုက်ကောင်းနေချိန်တွင်
"Jungkook...."
ပြခန်းထဲပြေးဝင်လာသူသည်မမျှော်လင့်ထားတဲ့သူ။
ချစ်လှစွာသောဆရာဝန်ကြီး။
ဟိုကောင်မလေးဘယ်အချိန်သွားပြေးခေါ်
လိုက်မှန်းတောင်မသိ။တစ်ခါတရံပြခန်းမှာ
ပေါက်ကရတွေလုပ်မိရင် ဒီလိုပဲဆရာဝန်ကြီး
ရောက်လာကာ ဆူပူပြီးအိမ်ပြန်ခေါ်သွားတတ်
သောနေ့တွေလည်းရှိပါ၏။
ဒီနေ့လည်းအဲ့ဒီနေ့တွေထဲပါပါလိမ့်မည်။
Dr Parkဟာ လိပ်ပြာလေးရှေ့က်ိုကာကွယ်
ရပ်လိုက်ပြီးနောက် ရိုကျိုးစွာဖြင့်
"ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်...
ဧည့်သည်ဖုန်း ကျကွဲသွားတယ်လို့
သိရတယ်...အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးပါ့မယ်နော်.."
Customer သည်သာအမြဲတမ်းအမှန်မို့
Dr Park က ဘာနေနေကိုယ့်ဘက်က
မလွန်အောင်အရင်ဆုံးတောင်းပန်တော့
လိပ်ပြာလေးမျက်နှာလေးရဲသွားသည်။
သမုဒ္ဒရာလေးကတော့ ခပ်ချေချေခပ်ပြုံးပြုံးလေး။
ချက်ချင်းပဲဆရာဝန်ကြီး၏လက်ကိုခပ်ပြင်းပြင်း
ဆွဲသွားကာ ခပ်လှမ်းလှမ်းတနေရာတွင်
နှစ်ကိုယ်ကြားရုံခပ်တိုးတိုး
သူဆိုတော့သည်။
"ဟိုပန်းချီကားကိုဓာတ်ပုံရိုက်လို့တားခဲ့တာ
Jimin ကိုကျွန်တော်ပြောတယ်
ကျွန်တော်ဒါကို အိမ်မှာပဲထားချင်ပါတယ်လို့
မမှားတဲ့ဟာကို အရင်တောင်းပန်လိုက်တာလား
မေးအုန်းလေ....ကျွန်တော့်ကိုမေးပါအုန်း..."
"ကောင်မလေးက ကိုယ့်ကိုဒါကိုမပြောဘူး"
"Jimin အပြစ်တွေအရမ်းများသွားပြီ...
အဲ့တာကို ညကျရင် ဆေးတွေလျှောက်သုတ်
ပစ်လိုက်တော့မယ်..ဖျက်ပစ်မယ်အကုန်"
ကောက်ပြန်ပြီ။ဘာလို့အဲ့လောက်အကောက်သန်
လွန်းတာလဲစဉ်းစား၍မရ။သူ့စိတ်ကိုက
လိုက်၍မမှီ။
"ကိုယ်မှမသိတာ...မင်းဧည့်သည်တစ်ယောက်နဲ့
ပြဿနာတက်တယ်ပဲသိတာလေ..
ပေါက်ကရတွေလုပ်ဖို့မစဉ်းစမ်းနဲ့Jungkook!
တစ်ခုခုဆို မင်းစိတ်ကြီးပဲ..."
အသံနည်းနည်းကျယ်သွားတဲ့အခါ
မျက်နှာလေးတင်းခနဲ။
သူတစ်ခုမှမမှားဘဲအမာန်ခံရသလို
ခံစားလိုက်ရတဲ့အခါထွက်ခဲသောဒေါသ
သည်ဖျင်းခနဲ။စိတ်ကဘယ်နေရာကစမ်းစမ်း
မကြည်နေတာပို၍ဆိုးဝါးသွားပြီ။
"သဲငယ်!!!"
ရေခဲမုန့်သုံးခုဖြင့်အပြေးအလွှားနောက်ထပ်
ဝင်လာသူသည် အမောပင်ဆို့နေသည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ....ဖုန်းကအရမ်းဆိုးသွား
လို့လား...ကိုယ့်ကိုပြပါအုန်း.."
"ဒီမှာ....ဒီမှာ.....အများကြီးပဲကွဲသွားတာ.."
"သဲငယ်ကလည်း အစင်းလေးပဲ
ထင်တာကို..."
"အစင်းထင်လည်းကွဲတာပဲလေ....
သူ လုပ်တာ...သူCustomer Service
ပေးရတဲ့အလုပ်လုပ်နေပြီး
ဧည့်သည်ကိုဆက်ဆံတာရင့်လွန်းတယ်
ငါ့ကို လည်းနှင်ထုတ်တယ်...."
လိပ်ပြာလေးသည်မြေခွေးလေး
စကားဆုံးသည်နှင့်
ရှေ့ကပိတ်ရပ်နေသောဆရာဝန်ကြီး
အားတွန်းတိုက်ကာ သမုဒ္ဒရာလေးဆီ
ဒိုင်းခနဲရောက်သွားသည်။
အစကတော့စကားတွေကမတတ်သေးပေမယ့်
အော်တဲ့သူကအော်တဲ့အခါပတ်ရမ်းချင်သွားပြီ။
ထိုအခါအော်တိုထွက်လာတော့သည်။
ဆရာဝန်ကြီးကိုပြန်မပြောရဲသမျှအား
ပန်းရောင်ခေါင်းကိုအားလုံးပုံချဖို့သူဆုံးဖြတ်
လိုက်ပြီ။
လိပ်ပြာလေးသည် အလွန်သွက်လက်
လွန်းသည့် သူ့အနေနဲ့ ဘယ်လိုမှကြည့်မရစရာ
ပန်းနုရောင်မြေခွေးလေးကိုလက်ညိုးငေါက်ငေါက်
ထိုးကာ ရန်ပြန်တွေ့တော့သည်။
"မင်းစဝင်လာထဲက တိုးတိုးတိတ်တိတ်
ခံစားကြည့်ရမယ့်နေရာမှာစွာစွာ စွာစွာနဲ့"
"ငါ့စားပွဲကိုမမှီနဲ့ဆိုတာလည်းမှီတယ်"
"ငါ့ခံစားချက်နဲ့ငါဆွဲထားတဲ့ပန်းချီကိုလည်း
မင်းယောကျ်ားပုံတူလို့ပြောတယ်"
"အချောင်းတွေခြစ်ထားတာမဟုတ်ဘူး
အဲ့တာကဗျာတွေ ငတုံးရဲ့"
"အဆိုးဆုံးက ငါနဲ့ငါ့ယောကျ်ားရည်းစား
စဖြစ်တဲ့နေ့အမှတ်တရအနမ်းပုံက
သီးသန့်မို့ ဓာတ်ပုံမရိုက်ရပါဘူးဆိုတာ
ခိုးရိုက်တာမင်းလေ...မင်းဖုန်းကိုငါ
စိစိညက်ညက်ဖြစ်အောင်လုပ်ပိုင်ခွင့်တောင်ရှိတယ်"
"အဆိုးဆုံးတက အဆိုးဆုံးက ငါ့ဘဝနဲ့ထပ်တူကျလို့
ငါပန်းချီစဆွဲထဲကခံစားထားတဲ့
ငါ့လိပ်ပြာတွေကို အရောင်မှိန်တယ်လို့ဝေဖန်တာပဲ"
"မှိန်လို့မှိန်တယ်ပြောတာလေ!!!"
"သဲငယ်!!!!"
စာရေးဆရာပိတ်အော်လိုက်တဲ့အခါ
အဆိုးလေး၏စွာစိလန်မှုတိခနဲရပ်သွားသည်။
မယုံနိုင်သောမျက်လုံးကြီးတွေဖြင့်
စာရေးဆရာအားပြုူးကြည့်တော့သည်။
"ကျွန်တော်အနူးညွှတ်ကိုတောင်းပန်ပါတယ်ဆရာ
ပန်းချီဆရာထင်ပါရဲ့ ကျွန်တော်လည်း
စာရေးတဲ့သူပါ...အနုပညာတစ်ခုကို
ဖန်တီးရတဲ့ခံစားချက်ကိုနားလည်တာမို့
သူအပြောအဆိုတွေ အပြုအမူတွေလွန်ခဲ့တာ
တွေအားလုံးအတွက်တောင်းပန်ပါတယ်..."
Jungက ရိုရိုကျိုးကျိုးကိုတောင်းပန်တာကို
ဘယ်လိုမှလက်မခံနိုင်ပါ။အော်ခံထိထားတာမို့
ထပ်မစွာရဲ ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိပါပဲ။
"ကျွန်တော်မလွန်ဘူးဆိုတာ
သိရင်ရပါပြီ....သူ...သူ အရမ်းဆိုးတယ်.."
လိပ်ပြာလေးက လက်ညိုးလေးထိုးကာ
အားရပါးရကိုပြောတော့ပန်းရောင်လေးသည်
ရေခဲမုန့်တွေနဲ့လှမ်းပစ်ဖို့ချက်ချင်းရွယ်
သော်လည်းပစ်ရင်မစားရတော့မှာစိုး၍
အံတကြိတ်ကြိတ်။
Feedback ကတော့ဘယ်နိုင်ငံရောက်ရောက်
ဒီလိုပါပဲ။သူသည်းခံတာသူ့ကြောင်တစ်ကောင်
သာရှိသည်။
"ပန်းချီတွေအပေါ်လည်းသက်သက်
ထပ်တောင်းပန်ပါတယ်..
ခံစားချက်နဲ့အလုပ်လုပ်ရတဲ့သူအချင်းချင်း
မို့အားလည်းနာရပါတယ်.."
နှလုံးသားနဲ့ခံစားအလုပ်လုပ်ရသူ
အချင်းချင်းကျ ဒီခံစားချက်ကို
ထိထိမိမိကိုစာရေးဆရာနားလည်တဲ့အခါ
စည်းကမ်းမလိုက်နာတာကလည်း
အဆိုးလေးပဲဖြစ်နေတဲ့အခါ
လူကြီးလူကောင်းဆန်ရတော့ပြီပေါ့။
"မဟုတ်သေးပါဘူး....ငါဒီလိပ်ပြာလေး
အရောင်မှိန်တယ်ပြောမိတာကို....."
"ကျွန်တော်တို့သွားလိုက်ပါအုန်းမယ်ဗျာ...
ကိုယ့်လူမျ်ိုးအချင်းချင်းတွေ့ရတာအရမ်း
ဝမ်းသာပါတယ်...."
စာရေးဆရာသည် ပန်းနုရောင်မှအနီရောင်
ပြောင်းနေပြီဖြစ်သောအစွာလေးအား
ပြခန်းအပြင်ဆွဲခေါ်သွားခဲ့သည်။
"လွှတ်!!!!!!"
"အားးးးးး"
ဆံပင်တွေဆောင့်ဆွဲလာတာမို့စာရေးဆရာ
သည်မခံစားနိုင်လန်ဒန်မြို့လည်တွင်အော်
ရတော့သည်။
"ဘာလို့ တောင်းပန်တာလဲ သေမလို့လား!!!!"
Jungသည် လက်ကလေးတွေကို
အတင်းလွှတ်အောင်ရုန်းလိုက်ကာ
ကောက်ချီလျှက်ခုံတန်းတစ်ခုဆီပြေးပြီး
အချော့ဇာတ်ခင်းရတော့သည်။
ဒေါသဘယ်လောက်ဖြစ်နေသလဲဆို
မျက်ရည်တွေပင်ဝဲနေကာ
သူ့ကိုအော်မိထားတာမို့တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ
မြေခွေးလေးဝမ်းနည်းသွားပြီ။
Jungသည် ပန်းနုရောင်ပါးလေးနှစ်ဖက်ကို
လက်ဖဝါးလေးတွေဖြင့်ဖွဖွလေးကိုင်လျှက်
"အနုပညာတွေကိုအဲ့လိုသွားမပြောသင့်ဘူး
သဲငယ်...သူအဲ့ဒီလိပ်ပြာလေးတွေကို
အရောင်မှိန်မှိန်လေးတွေဆွဲခဲ့တာက
သူ့Storyလေးနဲ့သူရှိလိမ့်မယ် သူ့ခံစားချက်တွေ
ရှိလိမ့်မယ်...ကိုယ်သိပ်ဝမ်းနည်းနေရင်
SadEndingတွေထွက်လာသလိုမျိုး
ဒါကိုမကောင်းဘူးလို့ဝေဖန်ရင်ကိုယ်ဆိုလည်း
ဘယ်ကြိုက်ပါ့မလဲ....အနုပညာတွေအားလုံးမှာ
နှလုံးသားတွေခံစားချက်တွေရင်းထားကြတယ်
လွယ်လွယ်လေးပက်ခနဲပြောပစ်လိုက်တာမျိုးက
ဆိုးတယ်....နော်"
"..........."
"နှလုံးသားနဲ့ဖန်တီးယူရတဲ့
ဘယ်နယ်ပယ်မှာမဆို ဖန်တီးသူတိုင်းက
လေးနက်တဲ့ခံစားချက်တွေကို
မြုပ်နှံထားတတ်ကြတယ်....သူတို့မှာရှိသမျှ
တတ်သမျှ အနိမ့်အမြင့်အားလုံးကို
အဲ့ဒီArtအပေါ် ပုံအောထားကြတာ
စေတနာနဲ့ဝေဖန်ထောက်ပြတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ
အနိုင်လိုချင်တာတစ်ခုထဲနဲ့
အထိနာစေချင်တာတစ်ခုထဲနဲ့
စိတ်ထိခိုက်သွားလည်းနည်းလားဆိုတဲ့
အတွေးတွေနဲ့ သွားမထိပါးပါနဲ့...
ကိုယ်တို့ ထင်တာထက်
သူတို့အဆပေါင်းများစွာပိုနာကျင်တတ်ကြတယ်
ခံစားမရအောင် ဆိုးဝါးစုတ်ပြတ်နေရင်တော့
တစ်မျိုးပေါ့ကွာ....မင်းအရမ်းသဘောကျလို့
တောင်ပုံရိုက်ခဲ့ချင်တာမလား...."
"ငါ့ကို တရားလာဟောလို့ဘယ်တုန်းရခဲ့ဖူး
လို့လဲစာရေးဆရာ...စကားကြီးစကားကျယ်
တွေလာမပြောနဲ့"
"မင်းတို့အနုပညာသမားအချင်းချင်း
ခံစားတတ်နေရင်လည်းအနုပညာရှင်ပဲ
ငါကမှ လျှမ်းလျှမ်းတောက်....စွယ်စုံရလေ
ဘလင်း ဘလင်းဆုံးက ငါပဲ
မင်းတို့လို အချိန်တိုင်းBroken နေတာမဟုတ်ဘူး
မင်းကိုငါခုချက်ချင်း မေမေနဲ့တိုင်ပြောမယ်!!!"
"သဲငယ်!!"
အိမ်ကိုကိစ္စပေါင်းများစွာ
ဖုန်းဆက်တိုင်တာဘယ်နှခါရှိနေပြီလဲ။
လက်သေးသေးလေးထဲကဖုန်းကို
အတင်းလုလိုက်ကာစွာနိုင်လွန်းသော
သေးသေးလေးကို ပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်လျှက်
သိမ်းကျူံးဖက်တော့ရင်ဘက်တွေကို
ကျိန်းစပ်နေအောင်ကိုက်တော့သည်။
"အားးးးးးးး!!!"
"မှတ်ပလား မှတ်ပလား..."
"မှတ်ပြီ မှတ်ပြီ..."
"နောက်တစ်ခါငါဘာပွဲဖြစ်ဖြစ်ငါ့ဘက်မပါဘဲ
တခြားသူဘက်ကပါကြည့်
ဒီနှစ်ခုကိုပြတ်အောင်ကိုက်ဖြတ်ပစ်မယ်..."
ရင်ဘက်ကအရာနှစ်ခုသည်ကျိန်းစပ်နေကာ
တစ်ကိုယ်လုံးလည်းကုတ်လိုက်ဖဲ့လိုက်နှင့်
စရာမရှိနေ။ဒါပေမယ့်ချစ်တာပဲ။
ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှပဲ့ပြင်ထိန်းကျောင်းလို့
မရသောဒီအဆိုးလေးကိုလန်ဒန်မြို့လည်ကောင်
မှာလဲတုန်ခိုက်စွာချစ်နေဆဲပါပဲ။
...............။
"စွာလိုက်တာ...သူများကိုပြောလိုက်တာများ
အဲ့လောက်ကြီးစွာရင် မင်းပန်းချီတွေကို
ဘယ်သူမှလာကြည့်မှာမဟုတ်တော့ဘူး..."
အကောက်လွန်ကာကွေးသွားပြီမို့
အင်္ကျီစလေးကဆွဲကာအိမ်ပြန်ခေါ်လာရတော့သည်။
ပြန်ဖြောင့်ဖို့ဆရာဝန်ကြီးအချိိန်တွေပေးရအုန်းမည်။
"ပန်းချီဆွဲတာ အရောင်တွေကစားရတာပဲ
အရောင်တွေအပေါ်ဝေဖန်မှုလေးတော့
ရှိမှာပေါ့ သူ့အကြိုက်ကိုယ့်အကြိုက်လေ
မရင့်ကျက်ဘူး...တကယ်..."
"Jimin ဒီလိုပဲမရပ်မနားပြောနေမယ်ဆိုရင်
အိမ်ပြန်မလိုက်တော့ဘူး
ဒီမှာပဲကျန်ခဲ့တော့မယ်..."
လမ်းလည်ကောင်ငုတ်တုတ်ထိုင်ချကာ
ဒူးနှစ်ဖက်ပေါ်လက်တင်လျှက်
မျက်နှာပင်မှောက်ချသွားသည်။
"အဲ့လိုတွေလုပ်ပြန်ပြီ ထစမ်း လမ်းလည်ကောင်မှာ"
"မထဘူး..."
"ငါစိတ်တိုမိတော့မယ်နော်..."
ခေါင်းစွပ်လေးနဲ့ပေကပ်ကပ်လေးကို
ဆောင့်ဆွဲကာခေါ်လာတော့မပါချင်ပါချင်
ဖြင့်ပါလာသည်။
"ကောက်နေတာပဲ....အမြဲတမ်း...ဘာနေနေ..."
ဆရာဝန်ကြီးကပေတိပေကပ်လေးကို
ဆွဲခေါ်လာသောမြင်ကွင်းကိုအိမ်တစ်အိမ်၏
ပြတင်းပေါက်မှ လှမ်းမြင်လိုက်ရသော
ကောင်လေးတစ်ယောက်လည်းရှိနေပါ၏။
အားရဝမ်းသာပြုံးသွားကာ
"လူကြီး ရေ ဟိုဘက်အိမ်က
ကောင်လေး အဆူခံထိပြန်ပြီ လာကြည့်ပါအုန်း..."
ဇွန်းတစ်ချောင်းကိုင်ကာဟင်းချက်
နေပုံရသောလူကြီးတစ်ယောက်သည်လည်း
အပြာရောင်လေးဆီပြေးလာပြီး
ပြတင်းပေါက်မှတဆင့်လူနှစ်ယောက်
စူပုတ်ပုတ်လာနေသောမြင်ကွင်းကိုအပြေး
လာကြည့်သည်။
"ထယ့် လို ချစ်ဖို့ကောင်းအောင်မှမနေတာ
အမြဲအဆူခံနေရတာပဲ..."
"ထယ်လည်းအဆူခံရမယ့်ကိစ္စတွေလုပ်တာပဲ
လူကြီးကိုက မဆူတာပါ..."
"အရမ်းကြီးချစ်လို့မလား..ထယ်သိတာပေါ့.."
"မဟုတ်ဘူး ဆူလည်း မထူးလို့...."
"လူကြီး..."
ဆံပင်ပြာပြာလေးတွေအားငုံ့နမ်းကာ
တိမ်တိုက်လေးသည်ဟင်းသွားပြန်ချက်တော့သည်။
စူပုတ်ပုတ်နှင့်ကောင်းကင်ပြာလေးကတော့
ထပ်စပ်စုနေဆဲပါပဲ။
လိပ်ပြာလေးကအရောင်အမှိန်ဆုံးနဲ့အနက်ရှိုင်းဆုံးCharacter လေး။
သမုဒ္ဒရာလေးကအတောက်ပဆုံးCharacter လေး။
ဒီအပြာရောင်လေးကတော့ ဖန်တီးသမျှထဲ
အလှဆုံးCharacterလေးတစ်ခုပဲ.....။
.............။
အိမ်ထဲရောက်သည်နှင့်ဆိုဖာပေါ်ပစ်လှဲချ
သွားသူသည်ခြေပစ်လက်ပစ်။
ဆိုဖာကျဉ်းကျဉ်းလေးဆီဆရာဝန်ကြီးက
ကပ်သပ်ထပ်လှဲကာစိတ်သေးသေးလေးနဲ့
ခန္ဓာကိုယ်ကြီး ကြီးနေသူကို မွန်းကျပ်အောင်
ဖက်ထားလိုက်သည်။
"မွန်းတယ် မဖက်နဲ့ ဖယ်....."
"မဖယ်ချင်ပါဘူး...."
"ကျွန်တော်နေမကောင်းဘူး..Jimin..."
"ဟင်..."
သူဖက်ထားသော
ခန္ဓာကိုယ်အပူချိန်ကတော့ပုံမှန်ပါပဲ။
မြန်မြန်ဆန်ဆန်မျက်နှာလေးကို
ကိုယ့်ဘက်လှည့်ကာပါးလေးတွေစမ်းကြည့်
တော့ဟုတ်ပါရဲ့နွေးတေးတေးလေး။
"နည်းနည်းနွေးနေတယ်....မနက်က
ကိုယ့်ကိုဘာလို့မပြောတာလဲ..
မကောင်းနေတာ ဘာလို့အလုပ်သွားတာလဲ
ကောင်လေးရယ်..."
"မနက်ကပြောတယ်...Jimin မှမသိတာ..."
"ဘယ်မှာပြောလို့လဲ...."
"လိုက်ကြည့်နေရင် သိလေ...
တစ်မနက်လုံး နေမကောင်းနေတဲ့
မျက်လုံးတွေနဲ့ Jungkook လိုက်ကြည့်နေတာကို..."
ကျွန်တော်ထက်Versionနိမ့်သွားသော
Jungkook ဟုသုံးနှုန်းလာလျှင်
ထောင်ချောက်ပဲ။
အဲ့တာအလုပ်ပျက် အကိုင်ပျက်
ထမင်းမစားဖြစ်ရေမချိုးဖြစ်ချော့ရတော့မှာ။
ကျန်းမာရေးဆိုးနေသောအချိန်တုန်းကသာ
ကလေးဆန်ဆန်ပြောတတ်ပေမယ့်
ခုနောက်ပိုင်းတွေစိတ်အလွန်ရမှပြောတတ်သော
Jungkook ဆိုတဲ့တိုးရှရှသံလေးသည်
ဘယ်အချိန်ပြန်ကြားရကြားရပန်းပွင့်လေးရဲ့
အရှုံးပေးရာနယ်မြေငယ်ပဲ။
"ကိုယ်မနက်ကလောနေတယ်လေကွာ
ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဒီနှုတ်ခမ်းလေးက
ထုတ်ပြောမှပေါ့...."
"ထုတ်မပြောလည်း သိရမှာပေါ့
Jimin မှ Jungkook ကိုသိပ်မချစ်တော့တာ.."
"မချစ်ဘဲနေမလား ကိုယ့်မှာချစ်စရာ
ဒီလိပ်ပြာလေးပဲရှိတာ...သိပ်ချစ် သိပ်ချစ်..."
"မယုံဘူး...."
"ကောင်လေးကလည်း......"
Hoody ထဲလက်ကလေးနှိုက်ကာ
ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးတွေကိုဆရာဝန်ကြီးက
စနောက်လိုက်ထိတော့ မူနိုင်လွန်းသူက
လက်တွေကိုဆွဲဖယ်ပစ်သည်။
"ညကတော့ ကိုင်ပေးဆို....."
"မကိုင်နဲ့ ခုမကြိုက်တော့ဘူး...."
"မကောက်နဲ့ကွာ...မင်းစိတ်ကောက်သန်တာ
ချစ်ရတဲ့အချိန်တွေ
အရမ်းလျော့တာပဲ ကိုယ်အရမ်းနှမြောတယ်...."
"သိပ်ချစ်ဆို....စိတ်ကောက်တာကိုတောင်
သည်းမခံနိုင်တော့ဘူးပေါ့Jimin ဆ်ိုးလ်ကိုပြန်
ကျွန်တော်ဒီမှာတစ်ယောက်ထဲနေကျန်ခဲ့မယ်..."
"ကိုယ့်ကောင်လေးကိုထားခဲ့စရာလား
ဒီဆရာဝန်ဒါမျိုးအတွေးယောင်လို့တောင်
မတွေးရက်ပါဘူး...ဘယ်လောက်အသဲယား
စရာJungkook လေးလဲ....
နမ်းပါအုန်းမယ်...ကောက်စိန်လေးရယ်..."
Hoodyထဲကလက်တွေကိုမထုတ်ဘဲ
နှုတ်ခမ်းပါးလေးအားအရှိန်ပြင်းပြင်း
ဖြင့်တစ်ချက်ပဲဆွဲနမ်းကာရပ်လိုက်ပြီး
ပြုံးပြုံးလေးစိုက်ကြည့်နေတော့
မျက်လုံးတွေလွှဲသွားသည်။
ဒီလောက်နဲ့ပြေ ဘယ် သူဟုတ်ပါ့မလဲ။
"ကိုယ်လေးနွေးတာကိုယ်သိသွားပြီလေ
ဆေးခန်းလည်းပြန်မသွားတော့ဘူး
မင်းကိုအများကြီးဂရုစိုက်ပေးမှာ
ဆရာဝန်ဆိုတော့အရေးကြီးလူနာCase
တစ်ခုရှိတဲ့အခါ စိတ်ကဘေးဘီကို
သတိမထားမိဖြစ်သွားခဲ့တာပါ..."
"ကျွန်တော့်က်ို သတိထားပေးပါ...
ပစ်ထားတာတွေမကြိုက်ဘူး..."
"အိုကေ အိုကေ...သိတယ်...
ကိုယ်သိတာပေါ့.....စိတ်မဆိုးနဲ့တော့နော်
ကိုယ်သိပ်ချစ်တာပါ..မင်းကို..."
"ဆေးခန်းပြန်သွားချင်သွားလိုက်ပါ
ရပါတယ်....နေမကောင်းတာကို
သိစေချင်ရုံပဲ..ကျွန်တော်ကိုယ့်ဟာကိုယ်
ဂရုစိုက်နိုင်တယ်...."
ငါရိုးနေပါပြီလို့ထမပြောရဲ။ခုချိန်သူ့သာ
ထားခဲ့ပြီးသူပြောသလိုဆေးခန်းသာသွားကြည့်
တစ်ပတ်တစ်လတွေပဲ။ဒါကစိတ်စမ်းတာ။
သူ့အကွက်တွေက ပျော့ပျော့လေးနဲ့
လှိမ့်နေအောင်ခံရတာများလို့ParkJimin တို့
ဘာတဲ့ဆို တန်းခနဲပဲ။
"မသွားပါဘူး....သွားစရာလား...
ဒီ လူနာလေးကို တစ်နေကုန်ပဲကုသပေးတော့မှာ..."
လိပ်ပြာလေးသည်
သူ့ရဲ့ပြုံးယဲ့ယဲ့ဖြစ်သွားသော
မျက်နှာကိုတွေ့မှာစိုး၍
ဆန့်ကျင်ဘက်ကိုချက်ချင်းလှည့်သွားသည်။
ပန်းပွင့်ကလေးသည် သိပ်ချစ်စရာ
ကောင်းအောင်ပြုံးသွားလျှက်
ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကိုပြန်ဆွဲလှည့်ပြီး
ဗိုက်ပေါ်ခွထိုင်လိုက်ကာ
"ကိုယ်နွေးနေတယ်ဆို တစ်ခုခုအရင်စားရမယ်
ပြီးရင်ဆေးသောက်ရမယ်...
ဆေးသောက်ပြီး အိပ်ရမယ်...."
"ဒီလောက်ပဲချော့တော့မှာလား...."
"တော်တော့လေ....ကိုယ်ဒီလောက်ပဲရတာ
မင်းအသိဆုံးကို...မဆိုးနဲ့ကောင်လေးရာ..."
"နမ်းအုန်း....."
အချစ်မခံရတာထက် အမုန်းတရားတွေကြီး
နဲ့ကြီးပြင်းခဲ့ရသောကလေးတစ်ယောက်ဆို
အချစ်ခံရ အယုယခံရ အချော့ခံရခြင်း
တွေကိုပုံမှန်လူတွေထက်အများကြီးသူ
ပိုမက်မောတတ်သည်။
"နမ်းပြီးရင် ပြေလည်ပေးမယ်မလား"
"မင်း...အနမ်းတွေအပေါ်မူတည်တယ်...."
"ဘယ်လိုနမ်းမှ ပြေမှာလဲ....."
"ရူး အောင် နမ်း ရင် ပြေမယ်...."
"အဆိုးကောင်....."
နေမကောင်းတာလည်းမဟုတ်ပါဘူး။
သူကစိတ်အလိုမကျလာရင်လူပါရော
မကောင်းတော့ဘူးလုပ်တတ်သူမို့
ဒါလည်းဆရာဝန်ကရိုးအီနေပြီ။
ရင်ဘက်ပေါ်မှောက်ချလိုက်ပြီး
နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို ဖွဖွလေးစုတ်ယူ
လိုက်သည်နှင့် လက်တွေသည်ခါးပေါ်
တပြိုက်နက်ပွေ့ဖက်လာပြီးသား။
မျက်ဝန်းတွေကိုယ်စီမှိတ်ချလိုက်ကာ
အနမ်းတွေရဲ့အနက်အဓိပ္ပာယ်ကို
ရှာဖွေနေရသောအခိုက်အတန့်သည်
အသွေးအသားတွေထဲကနွေးနွေးလေး။
"Jung...Kook..."
ရုတ်တရက်ခါးမှဆွဲကိုင်ကာသူ့ရင်ခွင်အောက်သို့
ပို့လိုက်တာကြောင့်ပန်းကလေးရဲ့
မျက်ဝန်းလေးတွေဝိုင်းစက်သွားပြီး
သေချာလေးကြည့်နေသည်။
"မရူးသေးဘူး....ကျွန်တော်..."
"ငါ ဘယ် လို လုပ် .....အ..."
သူ့ပန်းချီတွေမှာဆေးစက်တွေကို
သူလိုချင်တဲ့အတိုင်းစုတ်ချက်တွေဆွဲချလိုက်သလို
ပန်းချီပညာရပ်အပေါ် ကျွမ်းကျင်သလိုပဲ
ParkJiminဆိုတဲ့အနုစိတ်ပန်းချီကားလေးကို
လည်း လိပ်ပြာလေးက အရောင်ခြယ်ရာမှာ
အလွန်ပိုင်နိုင်လှပါသည်။
လည်တိုင်တစ်နေရာစီကိုက်ချပစ်ကာ
အမှတ်အသားတွေအပြည့်ပေးပြီးတဲ့နောက်
နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေအားအရှိန်အဟုန်နှင့်
သိမ်းပိုက်သွားပုံသည် နူးညံ့မနေပါ။
အပြင်းအထန်အနမ်းတွေအား
အားကျမခံ..ပန်းကလေးကလည်း
ဟန်ချက်ညီညီပြန်တုံ့ပြန်လာတော့
မရူးသေးတဲ့ ကျွန်တော်လည်းရူးသွားပြီဖြစ်သလို
လိပ်ပြာအတောင်ပံတွေခတ်တိုင်း
ဒူးထောက်ကျတတ်သူလည်းရူးနေပြီဖြစ်ပါသည်။
"..တော်ပြီ...တော်ပြီ....."
ကိုယ်တွေနွေးနေရာမှ ပူလာသည့်တိုင်အောင်
တစ်ဖက်၏အနမ်းဒဏ်ကိုလိပ်ပြာလေး
မခံနိုင်...။အသက်ရှူမရနေတာ့၍
ဖယ်ခွါနေသော်ငြား ရင်ခွင်အောက်က
ဆရာဝန်ကြီးက ပြန်ဆွဲယူသည်။
"ရူး ပြီ ရူးပြီ ရပါပြီ....ရပြီလို့!!!"
ရွဲ့နမ်းပေးမှတော်ရာကျသူသည်
မခံစားနိုင် ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှ
အော်ဟစ်ဖယ်ခွါသွားကာ ဧည့်ခန်းစားပွဲကို
မှီလျှက်အမောဖြေနေရတော့သည်။
"လာ....မုန့်စား ဆေးသောက် မဖျားအောင်
ကြိုတင်ကာကွယ်ရမယ်..."
"ဟုတ်...."
ဂရုစိုက်ပေးတော့မည့်ဆရာဝန်ကြီး၏
ခါးသေးသေးလေးကိုနောက်မှသိုင်းဖက်ကာ
ကျီစယ်သောအသံလေးများသည်
အိမ်လေးထဲလွင့်ပျံနေလျှက်....။
အချစ်သီးသန့်ပဲ....
ဘာDrama ဘာဝမ်းနည်းစရာမှမရှိဘူး..။
တစ်ယောက်တစ်လှည့် ဂရုစိုက်မှုတွေယူမယ်
တစ်ယောက်တစ်လှည့်ဂရုစိုက်မှုတွေပြန်ပေးမယ်။
နှစ်ယောက်ထဲအေးအေးလူလူ
အချစ်နေ့စွဲတွေကိုဖြတ်သန်းမယ်...
ညဆိုကြယ်တွေကြည့်မယ်...
နေ့တိုင်းအနမ်းတွေနဲ့ထာဝရသစ္စာတည်တယ်...။
လိပ်ပြာကလေး စိတ်ကောက်လွန်းတာ
ချွင်းချက်ပေမယ့်....ပန်းကလေးက
ချွင်းချက်ကလေးကိုပဲနှလုံးသားတွေကျွမ်းသည်
အထိတုန်ခိုက်ချစ်ရသည်မို့....
ဒီ ခရီးဟာ အကြင်နာခရီးပဲ.....။
လိပ်ပြာလေး ဘာတွေလုပ်နေလဲ
ခဏခဏလာမေးနေတဲ့သူတွေရှိအတွက်
လိပ်ပြာလေး...တုန်နေအောင်အချစ်ခံနေရပါတယ်။
စားစရာပြင်ဆင်ပေးနေသောပန်းပွင့်လေး၏
ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို ဖိကပ်နမ်းလိုက်သည်....။
ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးအပြာရောင်လိပ်ပြာ
လေးတွေဝဲခနဲ ပျံသန်းထွက်လာကာ....
အချစ်ရောင်တွေ...သန်းသွားသောနေ့လေးတစ်နေ့ပါပဲ။
..........။
နွေဦးစန္ဒီ။🦋🌸
လိပ္ျပာေလးေနသိပ္မေကာင္း...။
ေနမေကာင္းတာကိုသူေျပာစရာမလိုဘဲ
ဆရာဝန္ႀကီးကိုသိေစခ်င္ေသာ္လည္း
ဆရာဝန္ႀကီးက ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီးအလိုက္မသိစြာ
အိပ္ရာအေစာႀကီးထၿပီးအေရးေပၚလူနာ
ရွိလို႔ဟုဆိုကာေဆးခန္းေျပးသြားသည္။
ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ိဳးမွာလူဆိုးေကာင္ေလး
ျဖစ္ခဲ့လည္းလန္ဒန္မွာဘဝအသစ္တစ္ခု
ထူေထာင္ၿပီးထဲကလိပ္ျပာေလးက
အရင္လိုပန္းခ်ီပဲဆြဲေနေတာ့တာပါ။
ေနမေကာင္းလာရင္ေတာ့အရင္လိုလိပ္ျပာေလးပဲ။
က်န္းမာေရးကလည္းေဆးေတြႏွစ္ရွည္လမ်ား
စြဲကုထားရေသာေရာဂါသည္
ပီပီေကာင္းတဲ့အခါေကာင္းၿပီး
မေကာင္းတဲ့အခါလည္းမေကာင္း
ပုံမွန္လူေကာင္းေတြလိုအျမဲတမ္းေတာ့
လန္းဆန္းမေနနိုင္။
အေတာင္ပံေလးေတြသည္ဒဏ္ရာအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔
ထပ္ခါထပ္ခါရိုက္ခတ္ခံထားတာရယ္
ဆရာဝန္ႀကီး၏
အခ်စ္အမ်ားႀကီးခံရေသာျဖစ္တည္မွုမို႔
ေလးမို႔ ေသးေသးေလးဆို လိပ္ျပာေလးက
အႀကီးႀကီးလည္းလုပ္ပစ္တတ္ေသးသည္။
ေခါင္းမူးေနကာမအီမလည္ႏွင့္
ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲေမးေတာ့လည္း
Butterfly Jeonရဲ့ Weekend ေတြအေၾကာင္း
သိမွာေပါ့ေလ...။
သူ႔ဟာသူဆိုးၿပီး သူ႔ဟာသူအဆင္မေျပေနကာ
နိုးလာသည္ႏွင့္အသံေသးေသးေလးျဖင့္
ခၽြဲဖ္ို႔အားခဲထားေသာျငားဆရာဝန္ႀကီးက
အျမန္အဆန္ျပင္ဆင္ေပးၿပီးထြက္ေျပးသြားတာ
မို႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္ပန္းခ်ီျပခန္းထိုင္ရန္ပဲ
ထြက္လာခဲ့ရေတာ့သည္။
လိပ္ျပာေလးကျပခန္းထိုင္သည္။
သူကိုယ္တိုင္ဆြဲထားခဲ့ေသာပန္းခ်ီကားေတြ
ကိုပဲျပထားကာအေတာ္အသင့္ေအာင္ျမင္
ေနၿပီျဖစ္ၿပီး တစ္ေနကုန္ေကာင္တာေထာင့္ေလး
ကပ္ကာ အဆင္သင့္ပိုက္ဆံယူရေသာ
အလုပ္ေလးကိုပ်င္းတိပ်င္းရြဲ
လုပ္တတ္သည္။
"သူေဌးေရာက္လာၿပီလား...အေစာႀကီးပဲ.."
"အင္း....."
ပန္းခ်ီကားေတြသန့္ရွင္းေရးလုပ္ရန္ငွါးထား
ေသာေကာင္မေလးသည္အားရဝမ္းသာ
ႏွုတ္ဆက္ေသာ္လည္းတစ္ဖက္ကမ်က္ႏွာေတာ္
အလြန္ညိဳ႕မွိုင္းေနတဲ့အခါအေျခအေနမေကာင္း
လာမွန္းသိတာမို႔အလိုက္သိစြာဘာမွထပ္မေျပာ
ေတာ့ပါ။
အေပၚေအာက္အနက္ေရာင္ေတြနဲ႔မွိုင္းျပေနၿပီး
အဝတ္အစားအတိုင္းစိတ္ကလည္း
မွိုင္းထိုင္းေနကာမၾကည္လင္။
ဘယ္သူ႔မွလည္းစကားမေျပာခ်င္။
အလုပ္မလာလည္းရေပမယ့္ အလုပ္လာလၽွင္
ပိုဖ်ားသြားၿပီး ဆရာဝန္ႀကီးအျပစ္ပိုႀကီးသြားေစရန္
ရည္ရြယ္ျခင္း။
လိပ္ျပာငယ္ဟာ အၾကင္နာလွလွေတြ
ေအာက္ စနစ္တက်ဆိုးတတ္ေနပါၿပီ။
အလိုလိုက္ခံရေသာကေလးေတြ
ဟာပိုဆိုးတတ္ၾကသလိုလိပ္ျပာငယ္ေလး
လည္းဒီသေဘာပါပဲ။
"သူေဌး တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္"
"ဖြင့္...."
"ေနမေကာင္းဘူးလား...ျပန္နားခ်င္နားေလ
ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲလည္းရပါတယ္
သူေဌးျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ျဖစ္ေနတယ္.."
"နင္ေတာင္သိတာ...."
ေစာေစာစီးစီးအလုပ္စားပြဲေပၚ
ေမွာက္သြားကာျပန္အိပ္ေတာ့မွာလား
ေတာင္မသိ။တက္ႂကြေသာအလုပ္ရွင္နဲ႔
အလုပ္လုပ္ရေသာဘဝသည္
ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္းသက္ျပင္းတခ်ခ်။
ခဏေနတဲ့အခါ ဧည့္သည္တခ်ိဳ႕ဝင္လာၿပီး
လိပ္ျပာေလးသည္ ေမွာက္ေတာ့မအိပ္ေနေတာ့
မ်က္ႏွာေသျဖင့္ထိုင္ေနကာေက်ာက္႐ုပ္ေလးလိုပဲ။
"ငါ့ေရခဲမုန့္၃ခုစားခ်င္တာငါ့ကိုအစထဲက
မင္းေကၽြးေလ...မေကၽြးေတာ့ငါမင္းနဲ႔
HoneyMoon ထပ္မထြက္နိုင္ေတာ့ဘူး
ငါထြက္ေျပးလာခဲ့ၿပီ..."
နံရံေလးမွီကာ အခ်စ္ကဂ႐ုမစိုက္၍
ေၾကကြဲခံစားေနတုန္း ျပခန္းထဲ
အသံစြာစြာျဖင့္အေျပးတပိုင္းဝင္လာေသာ
အေရာင္ေတာက္ေတာက္တစ္ခုေၾကာင့္
လိပ္ျပာေလးမ်က္ေမွာင္ေတြက်ဳံ႕သြားသည္။
"ခုဘယ္မွာလဲ ဟုတ္လား...
မသိဘူး ေတြ႕ရာျမင္ရာ ေနရာတစ္ခု
ကိုဝင္လာလိုက္တာပဲ မေကာင္းတဲ့ေနရာ
ျဖစ္ေနလည္း ငါ့ကံေပါ့ စာေရးဆရာရယ္
ငါ့ကိုမွ မင္းမခ်စ္ေတာ့တာ..."
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာႏွလုံးသားနဲ႔
ရင္းၿပီးဆြဲထားခဲ့ေသာပန္းခ်ီကားေလးေတြ
စုေနရာအရပ္ကို ေတြ႕ရာျမင္ရာေနရာတစ္ခုတဲ့။
ဒီေကာင္ ဘာေကာင္လဲ။
ဘယ္ေနရာမွန္းမသိဘဲဘာကိစၥနဲ႔
စြာစြာ စြာစြာနဲ႔ဝင္လာတာလဲ။
"ေျပာစရာလား...ေရခဲမုန့္၃ခုဝယ္ၿပီးရင္
ငါ့ကိုဖုန္းဆက္လိုက္...ဒါပဲ..."
"ေခ်ာင္းဆိုးလည္း ဘာျဖစ္လဲ!!!!!
စားခ်င္တယ္!!!ဝယ္ေကၽြး!!!!"
တုန္ခနဲျဖစ္သြားေသာေကာင္တာက
မ်က္လုံးျပဴးျပဴးေလးသည္
ဒီေအာင္ျမင္လွေသာအသံအေပၚတအံ့တဩ။
ေျခေထာက္ေလးေတြကိုေဆာင့္ပစ္လိုက္ပုံ
သည္သူ႔ျပခန္းၾကမ္းျပင္ေလးကၽြံဝင္သြားမတတ္။
ခံစားခ်က္ျဖင့္တိတ္တဆိတ္ၾကည့္ရွု
ေလ့လာရမယ့္ေနရာတြင္ဘယ္လို
အလိုက္မသိတာမ်ိဳးလဲ။
ဖုန္းခ်လိုက္ကာ ပန္းႏုေရာင္ဆံပင္ေတြကို
အနည္းအပါးသပ္လိုက္ၿပီး
စိတ္ေပါက္ေပါက္ျဖင့္ဝင္လာမိေသာ
ေနရာကိုတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဘာေတြျခစ္ထားမွန္းမသိေသာပုံေတြ။
"ပန္းခ်ီကားေတြပဲ...ေျခဦးတည့္ရာ
ေျပးဝင္လာလည္း ငါလိုလူက
လွတဲ့ေနရာေလးေတြကိုပဲေရာက္တာပဲ
ဘဝႀကီးမွာအရာရာအဆင္ေျပေနေတာ့လည္း
အဆင္မေျပေနျပန္ဘူး...ဟူး..."
ဒါေတြကိုမခံစားတတ္ေပမယ့္ၾကဳံလာေတာ့
လည္းစပ္စုခ်င္ေသာစိတ္ေတာ့ျဖစ္လာသည္။
ဟ္ုဟိုဒီဒီထပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္တာတြင္
လူတစ္ေယာက္ကသူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"ေအာ္ ဝင္ေၾကး ေပးရအုန္းမွာပဲ
ေဆာရီး...."
ေကာင္တာဆီသြားလိုက္ေတာ့ထိုင္ေနေသာ
ဝန္ထမ္း၏ပုံစံသည္စိတ္ထဲခ်က္ခ်င္းမတိုးခဲ့။
ကိုယ့္ဆီလာေသာဧည့္သည္ကိုႀကိဳဆိုပုံသည္
မ်က္ႏွာေသျဖင့္။
"တစ္ေယာက္...."
ပန္းႏုေရာင္ေလးသည္ကဒ္ကိုထုတ္ေပးလိုက္ကာ
ေကာင္တာကိုမွီၿပီးလက္ကေလးပိုက္
ထားသည္။
"စားပြဲကိုမမွီနဲ႔..."
အသံသည္မာလြန္းပါ၏။
ေအးစက္စက္ျဖင့္နားထဲကန့္လန့္ႀကီး။
ဘယ္လိုဝန္ထမ္းလဲ။ဘယ္လိုသူေဌးမ်ိဳးက
စိတ္ခ်လက္ခ်လႊတ္ထားတာလဲ။
ပ်င္းပ်င္းရိရိပုံ အလုပ္ကိုစိတ္မဝင္စားေသာပုံ
တက္ႂကြရႊင္လန္းမွုလည္းမရွိ
ဝင္လာေသာဧည့္သည္ကိုဆက္ဆံပုံသည္
ဂၽြတ္ဆက္ဆက္ႏွင့္။
Customer Service အႏူတ္ျပပါသည္။
"ဒီခႏၶာကိုယ္ေလးနဲ႔မွီတာ စားပြဲခုံႀကီး
က်ိဳးသြားမွာမလို႔လား...
ဧည့္သည္ကို ဆက္ဆံတာကဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ..."
ဘာမွျပန္မေျပာ
ကဒ္ကိုျဖတ္ၿပီး ၿပီးစလြယ္ျပန္ေပးျပန္သည္။
လန္ဒန္မွာက ေရာင္းသူဝယ္သူဒီလို
ဆက္ဆံလည္း Internet ေပၚစာအရွည္ႀကီး
တက္ေရးမယ့္လူေတြမရွိဘူးနဲ႔တူပါသည္။
သမုဒၵရာေလး ဟက္ခနဲေတာင္ရယ္ခ်င္သြားသည္။
"ဒီျပခန္းရဲ့ ပိုင္ရွင္က ဘယ္လိုဝန္ထမ္းမ်ိဳး
ကိုခန့္ထားတာလဲ ညံ့ဖ်င္းလိုက္တာ
အဆင္မေျပလိုက္ေတြ...ရွိပါေစေတာ့
ငါ ငါ့ေယာက်္ားနဲ႔Honey Moon ထြက္လာလို႔
စိတ္ေတြအရမ္းFreshျဖစ္ေနလို႔မင္းလြယ္သြား
တယ္မွတ္...ငါ့အရင္စိတ္နဲ႔ဆိုပိုင္ရွင္ကိုတိုင္ၿပီး
မင္းက္ိုအလုပ္ျပဳတ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ၿပီ"
ကဒ္ကိုဆက္ခနဲယူလိုက္ကာမ်က္လုံးေတြကို
ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ၿပီး ဘလိုင္းႀကီး
ရန္ေဆာင္သူကို တစ္ဖက္က မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္
ပုတ္ခတ္ျဖင့္ၾကည့္ေနသည္။
"ခုမွ လာေၾကာက္မေနနဲ႔..."
"ဘယ္သူက ေၾကာက္ေနလို႔လဲ...."
ေအးစက္စက္ျဖင့္ အနက္ေရာင္ခပ္အုပ္အုပ္
ဆံပင္ေတြၾကားထဲကမ်က္လုံးေတြသည္
ခပ္စူးစူး။ပက္ခနဲျပန္တုံ႔ျပန္တာမို႔
ပန္းႏုေရာင္ေလး မ်က္ေမွာင္ေတြက်ဳံ႕သြားသည္။
"ေငြယူၿပီးၿပီ...ၾကည့္စရာရွိတာသြားၾကည့္လို႔
ရၿပီ..."
Hoodyေခါင္းစြပ္ကိုစြပ္လိုက္ကာမ်က္ႏွာကို
ေမွာက္ခ်သြားေသာအျပဳအမူတြင္
ဆက္ဆက္ၾကဲတစ္ေယာက္မွင္သက္စြာ။
ဘဝတစ္ေကြ႕မွာခဏေတြ႕ရတဲ့
အခ်ိဳးမေျပမွုမို႔ဇိုးကနဲဇက္ကနဲ
ရိုက္ခ်လိုက္ခ်င္ေပမယ့္
ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ရန္ဖက္ျဖစ္တယ္
ဆိုလည္းၾကားမေကာင္း။
တစ္ခ်္ိန္က အစြမ္းကုန္
လင္းလက္ခဲ့ေသာေတာင္ကိုရီးယား
နိုင္ငံရဲ့ၾကယ္ပြင့္ကေလးဆိုတဲ့Image
ကလည္းရွိေသးတယ္မလား။
ခုေရာေမွးမွိန္ေနသြားၿပီလားေမး
သူ႔အေရာင္ေတြမက်၍ ေယာက်္ားJungပင္
ေပါင္းလင္းလာသည္။
မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ဒီလိုအထိမခံေႂကြပန္းကန္
စိတ္ကိုေလၽွာ့ဖို႔Jungညတိုင္းတရားဓမၼ
စာအုပ္ေတြဖတ္ျပၿပီးလမ္းျပထားတာ
ေလၽွာ့လိုက္ပါ့မယ္။
စိတ္ကိုအလြန့္အလြန္ခက္ခဲစြာ
ေလၽွာ့လိုက္ကာေမွာက္အိပ္ေနေသာ
ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးကို လက္ျဖင့္မသိမသာေတာ့
တစ္ခ်က္ေတာ့ရြယ္ျဖစ္ေအာင္ရြယ္လိုက္ၿပီး
ပန္းခ်ီကားေတြဆီသြားလိုက္သည္။
"မဆိုးဘူးပဲ....အင္း....အရည္အခ်င္းရွိသား"
ဖုန္းCamera ေလးနဲ႔တစ္ခ်ပ္ခ်ပ္ရိုက္ကာ
မသိရင္ အဓိပၸာယ္ေတြအားလုံးကိုနားလည္
ေနဟန္ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္။
"အလင္းအေမွာင္ယူတာမဆိုးဘူးပဲ
အေခ်ာင္းေတြက ဘာေတြျခစ္ထားတာလဲ..."
ပန္းခ်ီကားၾကည့္တာမ်က္လုံးနဲ႔မၾကည့္
ပါးစပ္နဲ႔ၾကည့္ေနတဲ့အခါအသံသည္
ညစ္လို႔ေမွာက္အိပ္ေနေသာလူဆီတန္းခနဲ။
ထားပါေတာ့ဟု စိတ္ကိုေလၽွာ့ကာ
ဆရာဝန္ႀကီးကိုသာလွိမ့္ပိတ္စိတ္ေကာက္ေနသည္။
"ဒါေလးက ခ်စ္စရာေလး...
ေယာက်္ားJungနဲ႔ေတာင္တူတယ္...
ေယာက်္ားJungကလန္ဒန္မွာပုံတူေတာင္ရွိေနၿပီပဲ..."
ပုံတူဆိုလို႔ အိမ္ကလူကလြဲဘယ္သူ႔ပုံမွ
မဆြဲဖူးခဲ့။လူပုံေတြဆိုတာလည္း
သူၾကဳံရာလိုက္ျခစ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္မွမဟုတ္တာကို
သူ႔ေယာက်္ားနဲ႔ဘယ္ကဘယ္လိုတူမွာလဲ။
မ်က္လုံးထဲမ်က္မွန္တပ္ၿပီးစာေရးေနဟန္
ပန္းခ်ီကားသည္ ဘယ္လိုဆိုဆို
သူ႔ေယာက်္ားပဲ။ေယာက်္ားJung
Vibeရတယ္။မသိဘူး။သေဘာက်တယ္။
"ဒါေတြကေတာ့မလွဘူး...
ေဆးေရာင္စုံေတြလိုက္ျဖန္းထားတာ
မႀကိဳက္ပါဘူး..."
"ဒါေတြကေခါင္းလည္းမပါဘူး ကိုယ္လုံးေတြပဲ
ဆြဲထားေတာ့ ေခ်ာမေခ်ာဘယ္လိုၾကည့္ရမလဲ.."
လိပ္ျပာေလးေခါင္းေထာင္လာေတာ့သည္။
လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းစေျခဆုံး
ေက်ာ့ေမာ့ေနေသာ ျဖစ္တည္မွုသည္
ပုံမွန္ဧည့္သည္သာဆိုလၽွင္
ပန္းခ်ီကားလွလွေလးေတြကိုေတြးဆဆျဖင့္
လိုက္ၾကည့္ေနပုံေလးကဘယ္ေလာက္လွေန
လိုက္မလဲ။
"OMG!!!ဒါႀကီးက...လွခ်က္ေဟ့...."
တစ္ပုံထဲ...ပုံတစ္ပုံထဲကို
Jimin ေတာင္းဆိုလြန္းလို႔အမွတ္တရအေနနဲ႔
ျပထားခဲ့တာ...။
ပန္းခင္းအဝါေရာင္ထဲ
ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္
အလြန္အၾကဴးနမ္းေနေသာပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္။
အနီးနားတဝိုက္လိပ္ျပာေလးေတြပ်ံသန္းေနကာ
ေကာင္းကင္ႀကီးကလည္းျပာလြင္ေနသည္။
ဒီျပခန္းမွာေတာ့ နာမည္အႀကီးဆုံးပဲ....။
ခက္တာက ဓာတ္ပုံရိုက္ခြင့္မရွိဘူးတဲ့။
ဒီတစ္ခုထဲကိုပဲထုတ္ထားေသာစည္းကမ္း။
အလွဆုံးက်မွ မရဘူးဆိုတဲ့အခါ
စိတ္ကညစ္သြားၿပီ။
"Spy Camera နဲ႔ရိုက္မယ္ဘယ္သူသိမွာလဲ"
ေျမေခြးေလးဆီကိုMoodေတြChange
သြားၿပီး ခိုးရိုက္ေတာ့မည့္အခ်္ိန္တြင္
အနားကိုလူတစ္ေယာက္
ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာေတာ့သည္။
"စာေရးထားတာ မဖတ္တတ္ဘူးလား.."
ဝန္ထမ္းေကာင္သည္ဒါမ်ိဳးက်
ေစ့စပ္ေသခ်ာလြန္းပါ၏။
မ်က္ေထာင့္နီနီျဖင့္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့
ႏူးညံ့မွုနည္းနည္းေလးမွေတာင္မရွိေသာ
မ်က္လုံးေတြ...။
စာေရးဆရာ၏ ခယျခင္းမ်က္အိမ္ေတြနဲ႔
တစ္သက္တာေနသားက်ေနသူမို႔
ဒီလိုမ်ိဳးႀကီးအၾကည့္ခံရတာအဆင္မေျပပါ။
"ဖတ္တတ္တယ္...ဒါေပမယ့္
ငါအရမ္းႀကိဳက္ေနလို႔...ဒါေလးရိုက္တာ
ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
"မရိုက္နဲ႔....ဒါကအမ်ားပိုင္မဟုတ္ဘူး..."
"အမ်ားပိုင္မဟုတ္ရင္ဘာလို႔
Public မွာျပထားလဲ
အိမ္မွာထားေလ..."
"အိပ္ခန္းထဲထားတာ...သူ႔ကိုေျပာလို႔မရလို႔..."
အနည္းငယ္နားရွုပ္သြားတာမို႔
ဘာညာထပ္မေမးေတာ့ဘဲ
ေျမေခြးေလးကတျခားတစ္ခုဆီ
ကူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္သည္။
လိပ္ျပာေလးသည္ တားလို႔ရသြားၿပီဟု
ထင္မွတ္လိုက္ကာ ေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္
ခ်္န္တြင္ ေျမေခြးေလးသည္
ညစ္တိညစ္ပတ္ေလးျပဳံးလၽွက္
ျပန္ေျပးလာကာ Ph Camera ကို
ခ်ိန္လိုက္ေတာ့သည္။
တစ္ဖက္ကလည္းအကင္းပါးသူမို႔
ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပးလာကာ
လက္ေတြကိုရိုက္ခ်ေတာ့ဖုန္းသည္
ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ျပဳတ္က်သြားေတာ့သည္။
"ငါ့ဖုန္း!!!!!!"
"မင္းကိုငါမရိုက္နဲ႔လို႔ေျပာေနတယ္ေလ!!!"
"အဲ့တာနဲ႔ဧည့္သည္ကိုမင္းဒီလို
ရိုက္စရာလား!!!ဘယ္မလဲ ပိုင္ရွင္
ခုဖုန္းဆက္ၿပီး မင္းကိုတိုင္မယ္!!!"
လက္သီးႏွစ္ဖက္ဆုပ္ကာက်ဳံးေအာ္ေတာ့
လိပ္ျပာေလး လိပ္ျပာလြင့္တယ္ဆို
ဘယ္ၾကားေကာင္းပါ့မလဲ။
ဒါေပမယ့္လည္း ပန္းႏုေရာင္ေလးျဖစ္တဲ့အခါ
အထိအခိုက္မခံေသာ လိပ္ျပာေလးပါ
ေျဖးေျဖးရန္ျဖစ္ေပးပါလို႔အားလုံးကဝိုင္း
ေျဖာင္းျဖလည္းရမယ့္ ျဖစ္တည္မွုမ်ိဳးမွမဟုတ္ဘဲ။
ဒီတြဲစပ္မွုက အေတာ္ပင္ခက္ခဲလွပါသည္။
"ငါ ပိုင္ရွင္က....ငါဒီပန္းခ်ီကားေတြ
အားလုံးကိုဆြဲထားတာ....ဒါငါ့ဟာေတြ..."
"ဒီပုံစံနဲ႔ ဒီလွလွေလးေတြကိုဆြဲထားတာ
အမယ္ေလး မယုံပါဘူး....
ငါ့ကို လာမလိမ္နဲ႔ ငါကပါးပါးနပ္နပ္ေလး.."
"မင္းကိုဘာလို႔လိမ္ရမွာလဲ..
မင္းပိုက္ဆံကို ငါခုျပန္အမ္းမယ္
မင္း ငါ့ဟာေတြကို မၾကည့္နဲ႔ေတာ့..
ခုျပခန္းကထြက္သြားလိုက္ေတာ့..."
"ဘာေျပာတယ္!"
မၾကားဖူးပါ။ဧည့္သည္ကိုႏွင္ထုတ္တဲ့
ပိုင္ရွင္မ်ိဳး...။ဖုန္းကိုျပန္ေကာက္လိုက္ခ်ိန္
တြင္မွန္ထိသြားခဲ့တာမို႔ေဒါသသည္လည္းဖ်င္းခနဲ။
ခ်က္ခ်င္းေကာင္တာဆီျပန္ေလၽွာက္သြားေသာ
ပန္းခ်ီဆရာဟုေျပာေသာလူ၏
အကၤ်ီစအားေဆာင့္ဆြဲလိုက္
ေတာ့သည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ....."
"ငါ့ဖုန္းကြဲသြားၿပီ...."
"သူမ်ားကန့္သန့္ထားတာကို
မင္းခိုးလုပ္တာကို...ကြဲရင္ျပင္ေပါ့..."
"မင္းဟာေတြကဘယ္ေလာက္လွေနလို႔
ကန့္သန့္ေနတာလဲ.."
"မလွလည္း ငါ့ပိုင္တာ ငါလုပ္ခ်င္တာ
လုပ္မွာေပါ့...."
"မလွဘူး...လိပ္ျပာေတြကအေရာင္မွိန္မွိန္ေတြနဲ႔
ဘာမွမလွဘူး...တစ္ခုမွမလွဘူး..."
လိပ္ျပာေတြတိုင္းအေရာင္မွိန္ရျခင္းဟာ
ဖန္တီးခဲ့စဥ္ကဖန္တီးခဲ့သူ၏စိတ္ဝိဥာဥ္၏
ဝမ္းနည္းရျခင္းေတြကိုျပသေနေသာ
အဓိပၸာယ္ေတြ....။
အေရာင္အမွိန္ဆုံးCharacter ေလးႏွင့္
ေမြးဖြားလာထဲကေတာက္ပေသာ
အေရာင္ေတြၾကားေမွးမွိန္မွုဆိုတာဘာမွန္း
မသိေသာအေတာက္ပဆုံး
Character ေလး၏ေတြ႕ဆုံျခင္းသည္
ကေသာင္းကနင္းအလြန္ဆန္ပါ၏။
သဲငယ္ကအနိုင္မခံအရွုံးမေပး။
သေဘာမက်တာလည္းမဟုတ္ဘဲ
သူ႔ကိုေၾကာလာတဲ့အခါ အဆိုးအဆာေလး၏
အက်င့္အတိုင္းအနိုင္ပိုင္းခ်ၿပီ။
လိပ္ျပာေတြ၏အေရာင္ေတြအေပၚ
ေဝဖန္ခံလိုက္ရေသာလိပ္ျပာေလးဟာ
ပန္းႏုေရာင္သမုဒၵရာေလးက္ို
မ်က္အိမ္အႀကီးႀကီးေတြျဖင့္
ျပဴးၾကည့္ၿပီး သူဘယ္လိုတုံ႔ျပန္ရမလဲကို
မသိေတာ့ဘူး။
"ငါ့ဖုန္းကိုခြဲပစ္တာ....
မင္းကို ငါ့ေယာက်္ားနဲ႔တိုင္ေျပာျပမယ္
ၾကည့္ေနလိုက္...."
သူကသူ႔မ်ားကမၻာကိုအရင္လာေဝဖန္ၿပီး
သူကအရင္လက္ညိဳးေငါက္ေငါက္
ထိုးကာအားကိုးရွာျပျခင္းကိုနားမလည္နိုင္။
သူ႔မွာလည္းေယာက်ာ္းရွိေပမယ့္
ဒီလိုလုပ္ရတယ္လို႔တစ္ခါမွမသိ။
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေနမေကာင္း၍
ၿငိမ္ၿငိမ္ေနတာကို ဒီပန္းေရာင္ေခါင္းက
အရင္ရန္လာစၿပီး သူပဲနစ္နာသူလုပ္ေနသည္။
လူတစ္ေယာက္ကိုဖုန္းေခၚေနၿပီး
ဖုန္းခ်ၿပီးတဲ့အခါ
"ျပဴးၾကည့္မေနနဲ႔ ...ျပႆနာရွင္းဖို႔
ျပင္ဆင္ထားလိုက္ေတာ့...
ငါ့ကိုလာ ေၾကာလို႔မရဘူး
ငါက ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္အေၾကာခံတာမဟုတ္ဘူး
မွတ္ထားလိုက္....မင္းဓာတ္ပုံရိုက္ဖို႔
ကပ္ေစးနည္းေကာ္တရာျဖစ္ေနတဲ့
ပန္းခ်ီကားကို ေယာက်္ားJungကိုဝယ္ခိုင္းျပမယ္.."
"မေရာင္းဘူး...အဲ့တာ..Honey ဟာ...."
"မသိဘူး..."
ဒီလိုအသဲယားစရာ
မ်က္ႏွာမ်ိဳးတစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္
တစ္ခါမွမျမင္ဖူး။ဆြဲဆက္ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္
ခ်င္စရာေကာင္းေအာင္လိပ္ျပာေလး
တႏုံ႔ႏုံ႔ျဖစ္ေနပါသည္။
သူ႔က်င္လည္ခဲ့ေသာပတ္ဝန္းက်င္မွာ
ဒါမ်ိဳးေလးမျမင္ဖူး။
သူ႔ဘဝမွာအသြက္လက္ဆုံးဟုသတ္မွတ္ခဲ့တာ
သူငယ္ခ်င္းHoseokတစ္ေယာက္သာရွိသည္။
အနီးစပ္ဆုံးဆရာဝန္ႀကီးကလည္း
တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္လြန္းသည့္ထဲပါတာမို႔
ဒီေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနတာကို လိပ္ျပာေလး
အလြန္တရာမွ အျမင္ကပ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။
အျမင္ကပ္စြာၾကည့္ေနလည္းသူက
မ်က္ႏွာခပ္ေမာ့ေမာ့ျဖင့္စိန္ေခၚျပန္ၾကည့္ေနသည္။
မ်က္လုံးခ်င္းစစ္တ္ိုက္ေကာင္းေနခ်ိန္တြင္
"Jungkook...."
ျပခန္းထဲေျပးဝင္လာသူသည္မေမၽွာ္လင့္ထားတဲ့သူ။
ခ်စ္လွစြာေသာဆရာဝန္ႀကီး။
ဟိုေကာင္မေလးဘယ္အခ်ိန္သြားေျပးေခၚ
လိုက္မွန္းေတာင္မသိ။တစ္ခါတရံျပခန္းမွာ
ေပါက္ကရေတြလုပ္မိရင္ ဒီလိုပဲဆရာဝန္ႀကီး
ေရာက္လာကာ ဆူပူၿပီးအိမ္ျပန္ေခၚသြားတတ္
ေသာေန႔ေတြလည္းရွိပါ၏။
ဒီေန႔လည္းအဲ့ဒီေန႔ေတြထဲပါပါလိမ့္မည္။
Dr Parkဟာ လိပ္ျပာေလးေရွ႕က္ိုကာကြယ္
ရပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ရိုက်ိဳးစြာျဖင့္
"ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...
ဧည့္သည္ဖုန္း က်ကြဲသြားတယ္လို႔
သိရတယ္...အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးပါ့မယ္ေနာ္.."
Customer သည္သာအျမဲတမ္းအမွန္မို႔
Dr Park က ဘာေနေနကိုယ့္ဘက္က
မလြန္ေအာင္အရင္ဆုံးေတာင္းပန္ေတာ့
လိပ္ျပာေလးမ်က္ႏွာေလးရဲသြားသည္။
သမုဒၵရာေလးကေတာ့ ခပ္ေခ်ေခ်ခပ္ျပဳံးျပဳံးေလး။
ခ်က္ခ်င္းပဲဆရာဝန္ႀကီး၏လက္ကိုခပ္ျပင္းျပင္း
ဆြဲသြားကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းတေနရာတြင္
ႏွစ္ကိုယ္ၾကား႐ုံခပ္တိုးတိုး
သူဆိုေတာ့သည္။
"ဟိုပန္းခ်ီကားကိုဓာတ္ပုံရိုက္လို႔တားခဲ့တာ
Jimin ကိုကၽြန္ေတာ္ေျပာတယ္
ကၽြန္ေတာ္ဒါကို အိမ္မွာပဲထားခ်င္ပါတယ္လို႔
မမွားတဲ့ဟာကို အရင္ေတာင္းပန္လိုက္တာလား
ေမးအုန္းေလ....ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးပါအုန္း..."
"ေကာင္မေလးက ကိုယ့္ကိုဒါကိုမေျပာဘူး"
"Jimin အျပစ္ေတြအရမ္းမ်ားသြားၿပီ...
အဲ့တာကို ညက်ရင္ ေဆးေတြေလၽွာက္သုတ္
ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္..ဖ်က္ပစ္မယ္အကုန္"
ေကာက္ျပန္ၿပီ။ဘာလို႔အဲ့ေလာက္အေကာက္သန္
လြန္းတာလဲစဥ္းစား၍မရ။သူ႔စိတ္ကိုက
လိုက္၍မမွီ။
"ကိုယ္မွမသိတာ...မင္းဧည့္သည္တစ္ေယာက္နဲ႔
ျပႆနာတက္တယ္ပဲသိတာေလ..
ေပါက္ကရေတြလုပ္ဖို႔မစဥ္းစမ္းနဲ႔Jungkook!
တစ္ခုခုဆို မင္းစိတ္ႀကီးပဲ..."
အသံနည္းနည္းက်ယ္သြားတဲ့အခါ
မ်က္ႏွာေလးတင္းခနဲ။
သူတစ္ခုမွမမွားဘဲအမာန္ခံရသလို
ခံစားလိုက္ရတဲ့အခါထြက္ခဲေသာေဒါသ
သည္ဖ်င္းခနဲ။စိတ္ကဘယ္ေနရာကစမ္းစမ္း
မၾကည္ေနတာပို၍ဆိုးဝါးသြားၿပီ။
"သဲငယ္!!!"
ေရခဲမုန့္သုံးခုျဖင့္အေျပးအလႊားေနာက္ထပ္
ဝင္လာသူသည္ အေမာပင္ဆို႔ေနသည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ....ဖုန္းကအရမ္းဆိုးသြား
လို႔လား...ကိုယ့္ကိုျပပါအုန္း.."
"ဒီမွာ....ဒီမွာ.....အမ်ားႀကီးပဲကြဲသြားတာ.."
"သဲငယ္ကလည္း အစင္းေလးပဲ
ထင္တာကို..."
"အစင္းထင္လည္းကြဲတာပဲေလ....
သူ လုပ္တာ...သူCustomer Service
ေပးရတဲ့အလုပ္လုပ္ေနၿပီး
ဧည့္သည္ကိုဆက္ဆံတာရင့္လြန္းတယ္
ငါ့ကို လည္းႏွင္ထုတ္တယ္...."
လိပ္ျပာေလးသည္ေျမေခြးေလး
စကားဆုံးသည္ႏွင့္
ေရွ႕ကပိတ္ရပ္ေနေသာဆရာဝန္ႀကီး
အားတြန္းတိုက္ကာ သမုဒၵရာေလးဆီ
ဒိုင္းခနဲေရာက္သြားသည္။
အစကေတာ့စကားေတြကမတတ္ေသးေပမယ့္
ေအာ္တဲ့သူကေအာ္တဲ့အခါပတ္ရမ္းခ်င္သြားၿပီ။
ထိုအခါေအာ္တိုထြက္လာေတာ့သည္။
ဆရာဝန္ႀကီးကိုျပန္မေျပာရဲသမၽွအား
ပန္းေရာင္ေခါင္းကိုအားလုံးပုံခ်ဖို႔သူဆုံးျဖတ္
လိုက္ၿပီ။
လိပ္ျပာေလးသည္ အလြန္သြက္လက္
လြန္းသည့္ သူ႔အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွၾကည့္မရစရာ
ပန္းႏုေရာင္ေျမေခြးေလးကိုလက္ညိဳးေငါက္ေငါက္
ထိုးကာ ရန္ျပန္ေတြ႕ေတာ့သည္။
"မင္းစဝင္လာထဲက တိုးတိုးတိတ္တိတ္
ခံစားၾကည့္ရမယ့္ေနရာမွာစြာစြာ စြာစြာနဲ႔"
"ငါ့စားပြဲကိုမမွီနဲ႔ဆိုတာလည္းမွီတယ္"
"ငါ့ခံစားခ်က္နဲ႔ငါဆြဲထားတဲ့ပန္းခ်ီကိုလည္း
မင္းေယာက်္ားပုံတူလို႔ေျပာတယ္"
"အေခ်ာင္းေတြျခစ္ထားတာမဟုတ္ဘူး
အဲ့တာကဗ်ာေတြ ငတုံးရဲ့"
"အဆိုးဆုံးက ငါနဲ႔ငါ့ေယာက်္ားရည္းစား
စျဖစ္တဲ့ေန႔အမွတ္တရအနမ္းပုံက
သီးသန့္မို႔ ဓာတ္ပုံမရိုက္ရပါဘူးဆိုတာ
ခိုးရိုက္တာမင္းေလ...မင္းဖုန္းကိုငါ
စိစိညက္ညက္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတာင္ရွိတယ္"
"အဆိုးဆုံးတက အဆိုးဆုံးက ငါ့ဘဝနဲ႔ထပ္တူက်လို႔
ငါပန္းခ်ီစဆြဲထဲကခံစားထားတဲ့
ငါ့လိပ္ျပာေတြကို အေရာင္မွိန္တယ္လို႔ေဝဖန္တာပဲ"
"မွိန္လို႔မွိန္တယ္ေျပာတာေလ!!!"
"သဲငယ္!!!!"
စာေရးဆရာပိတ္ေအာ္လိုက္တဲ့အခါ
အဆိုးေလး၏စြာစိလန္မွုတိခနဲရပ္သြားသည္။
မယုံနိုင္ေသာမ်က္လုံးႀကီးေတြျဖင့္
စာေရးဆရာအားျပဳူးၾကည့္ေတာ့သည္။
"ကၽြန္ေတာ္အႏူးညႊတ္ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ဆရာ
ပန္းခ်ီဆရာထင္ပါရဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း
စာေရးတဲ့သူပါ...အႏုပညာတစ္ခုကို
ဖန္တီးရတဲ့ခံစားခ်က္ကိုနားလည္တာမို႔
သူအေျပာအဆိုေတြ အျပဳအမူေတြလြန္ခဲ့တာ
ေတြအားလုံးအတြက္ေတာင္းပန္ပါတယ္..."
Jungက ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳးကိုေတာင္းပန္တာကို
ဘယ္လိုမွလက္မခံနိုင္ပါ။ေအာ္ခံထိထားတာမို႔
ထပ္မစြာရဲ ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိပါပဲ။
"ကၽြန္ေတာ္မလြန္ဘူးဆိုတာ
သိရင္ရပါၿပီ....သူ...သူ အရမ္းဆိုးတယ္.."
လိပ္ျပာေလးက လက္ညိဳးေလးထိုးကာ
အားရပါးရကိုေျပာေတာ့ပန္းေရာင္ေလးသည္
ေရခဲမုန့္ေတြနဲ႔လွမ္းပစ္ဖို႔ခ်က္ခ်င္းရြယ္
ေသာ္လည္းပစ္ရင္မစားရေတာ့မွာစိုး၍
အံတႀကိတ္ႀကိတ္။
Feedback ကေတာ့ဘယ္နိုင္ငံေရာက္ေရာက္
ဒီလိုပါပဲ။သူသည္းခံတာသူ႔ေၾကာင္တစ္ေကာင္
သာရွိသည္။
"ပန္းခ်ီေတြအေပၚလည္းသက္သက္
ထပ္ေတာင္းပန္ပါတယ္..
ခံစားခ်က္နဲ႔အလုပ္လုပ္ရတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း
မို႔အားလည္းနာရပါတယ္.."
ႏွလုံးသားနဲ႔ခံစားအလုပ္လုပ္ရသူ
အခ်င္းခ်င္းက် ဒီခံစားခ်က္ကို
ထိထိမိမိကိုစာေရးဆရာနားလည္တဲ့အခါ
စည္းကမ္းမလိုက္နာတာကလည္း
အဆိုးေလးပဲျဖစ္ေနတဲ့အခါ
လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ရေတာ့ၿပီေပါ့။
"မဟုတ္ေသးပါဘူး....ငါဒီလိပ္ျပာေလး
အေရာင္မွိန္တယ္ေျပာမိတာကို....."
"ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားလိုက္ပါအုန္းမယ္ဗ်ာ...
ကိုယ့္လူမ်္ိုးအခ်င္းခ်င္းေတြ႕ရတာအရမ္း
ဝမ္းသာပါတယ္...."
စာေရးဆရာသည္ ပန္းႏုေရာင္မွအနီေရာင္
ေျပာင္းေနၿပီျဖစ္ေသာအစြာေလးအား
ျပခန္းအျပင္ဆြဲေခၚသြားခဲ့သည္။
"လႊတ္!!!!!!"
"အားးးးးး"
ဆံပင္ေတြေဆာင့္ဆြဲလာတာမို႔စာေရးဆရာ
သည္မခံစားနိုင္လန္ဒန္ၿမိဳ႕လည္တြင္ေအာ္
ရေတာ့သည္။
"ဘာလို႔ ေတာင္းပန္တာလဲ ေသမလို႔လား!!!!"
Jungသည္ လက္ကေလးေတြကို
အတင္းလႊတ္ေအာင္႐ုန္းလိုက္ကာ
ေကာက္ခ်ီလၽွက္ခုံတန္းတစ္ခုဆီေျပးၿပီး
အေခ်ာ့ဇာတ္ခင္းရေတာ့သည္။
ေဒါသဘယ္ေလာက္ျဖစ္ေနသလဲဆို
မ်က္ရည္ေတြပင္ဝဲေနကာ
သူ႔ကိုေအာ္မိထားတာမို႔တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ
ေျမေခြးေလးဝမ္းနည္းသြားၿပီ။
Jungသည္ ပန္းႏုေရာင္ပါးေလးႏွစ္ဖက္ကို
လက္ဖဝါးေလးေတြျဖင့္ဖြဖြေလးကိုင္လၽွက္
"အႏုပညာေတြကိုအဲ့လိုသြားမေျပာသင့္ဘူး
သဲငယ္...သူအဲ့ဒီလိပ္ျပာေလးေတြကို
အေရာင္မွိန္မွိန္ေလးေတြဆြဲခဲ့တာက
သူ႔Storyေလးနဲ႔သူရွိလိမ့္မယ္ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြ
ရွိလိမ့္မယ္...ကိုယ္သိပ္ဝမ္းနည္းေနရင္
SadEndingေတြထြက္လာသလိုမ်ိဳး
ဒါကိုမေကာင္းဘူးလို႔ေဝဖန္ရင္ကိုယ္ဆိုလည္း
ဘယ္ႀကိဳက္ပါ့မလဲ....အႏုပညာေတြအားလုံးမွာ
ႏွလုံးသားေတြခံစားခ်က္ေတြရင္းထားၾကတယ္
လြယ္လြယ္ေလးပက္ခနဲေျပာပစ္လိုက္တာမ်ိဳးက
ဆိုးတယ္....ေနာ္"
"..........."
"ႏွလုံးသားနဲ႔ဖန္တီးယူရတဲ့
ဘယ္နယ္ပယ္မွာမဆို ဖန္တီးသူတိုင္းက
ေလးနက္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို
ျမဳပ္ႏွံထားတတ္ၾကတယ္....သူတို႔မွာရွိသမၽွ
တတ္သမၽွ အနိမ့္အျမင့္အားလုံးကို
အဲ့ဒီArtအေပၚ ပုံေအာထားၾကတာ
ေစတနာနဲ႔ေဝဖန္ေထာက္ျပတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ
အနိုင္လိုခ်င္တာတစ္ခုထဲနဲ႔
အထိနာေစခ်င္တာတစ္ခုထဲနဲ႔
စိတ္ထိခိုက္သြားလည္းနည္းလားဆိုတဲ့
အေတြးေတြနဲ႔ သြားမထိပါးပါနဲ႔...
ကိုယ္တို႔ ထင္တာထက္
သူတို႔အဆေပါင္းမ်ားစြာပိုနာက်င္တတ္ၾကတယ္
ခံစားမရေအာင္ ဆိုးဝါးစုတ္ျပတ္ေနရင္ေတာ့
တစ္မ်ိဳးေပါ့ကြာ....မင္းအရမ္းသေဘာက်လို႔
ေတာင္ပုံရိုက္ခဲ့ခ်င္တာမလား...."
"ငါ့ကို တရားလာေဟာလို႔ဘယ္တုန္းရခဲ့ဖူး
လို႔လဲစာေရးဆရာ...စကားႀကီးစကားက်ယ္
ေတြလာမေျပာနဲ႔"
"မင္းတို႔အႏုပညာသမားအခ်င္းခ်င္း
ခံစားတတ္ေနရင္လည္းအႏုပညာရွင္ပဲ
ငါကမွ လၽွမ္းလၽွမ္းေတာက္....စြယ္စုံရေလ
ဘလင္း ဘလင္းဆုံးက ငါပဲ
မင္းတို႔လို အခ်ိန္တိုင္းBroken ေနတာမဟုတ္ဘူး
မင္းကိုငါခုခ်က္ခ်င္း ေမေမနဲ႔တိုင္ေျပာမယ္!!!"
"သဲငယ္!!"
အိမ္ကိုကိစၥေပါင္းမ်ားစြာ
ဖုန္းဆက္တိုင္တာဘယ္ႏွခါရွိေနၿပီလဲ။
လက္ေသးေသးေလးထဲကဖုန္းကို
အတင္းလုလိုက္ကာစြာနိုင္လြန္းေသာ
ေသးေသးေလးကို ေပါင္ေပၚဆြဲတင္လၽွက္
သိမ္းက်ဴံးဖက္ေတာ့ရင္ဘက္ေတြကို
က်ိန္းစပ္ေနေအာင္ကိုက္ေတာ့သည္။
"အားးးးးးးး!!!"
"မွတ္ပလား မွတ္ပလား..."
"မွတ္ၿပီ မွတ္ၿပီ..."
"ေနာက္တစ္ခါငါဘာပြဲျဖစ္ျဖစ္ငါ့ဘက္မပါဘဲ
တျခားသူဘက္ကပါၾကည့္
ဒီႏွစ္ခုကိုျပတ္ေအာင္ကိုက္ျဖတ္ပစ္မယ္..."
ရင္ဘက္ကအရာႏွစ္ခုသည္က်ိန္းစပ္ေနကာ
တစ္ကိုယ္လုံးလည္းကုတ္လိုက္ဖဲ့လိုက္ႏွင့္
စရာမရွိေန။ဒါေပမယ့္ခ်စ္တာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွပဲ့ျပင္ထိန္းေက်ာင္းလို႔
မရေသာဒီအဆိုးေလးကိုလန္ဒန္ၿမိဳ႕လည္ေကာင္
မွာလဲတုန္ခိုက္စြာခ်စ္ေနဆဲပါပဲ။
...............။
"စြာလိုက္တာ...သူမ်ားကိုေျပာလိုက္တာမ်ား
အဲ့ေလာက္ႀကီးစြာရင္ မင္းပန္းခ်ီေတြကို
ဘယ္သူမွလာၾကည့္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး..."
အေကာက္လြန္ကာေကြးသြားၿပီမို႔
အကၤ်ီစေလးကဆြဲကာအိမ္ျပန္ေခၚလာရေတာ့သည္။
ျပန္ေျဖာင့္ဖို႔ဆရာဝန္ႀကီးအခ်ိိန္ေတြေပးရအုန္းမည္။
"ပန္းခ်ီဆြဲတာ အေရာင္ေတြကစားရတာပဲ
အေရာင္ေတြအေပၚေဝဖန္မွုေလးေတာ့
ရွိမွာေပါ့ သူ႔အႀကိဳက္ကိုယ့္အႀကိဳက္ေလ
မရင့္က်က္ဘူး...တကယ္..."
"Jimin ဒီလိုပဲမရပ္မနားေျပာေနမယ္ဆိုရင္
အိမ္ျပန္မလိုက္ေတာ့ဘူး
ဒီမွာပဲက်န္ခဲ့ေတာ့မယ္..."
လမ္းလည္ေကာင္ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်ကာ
ဒူးႏွစ္ဖက္ေပၚလက္တင္လၽွက္
မ်က္ႏွာပင္ေမွာက္ခ်သြားသည္။
"အဲ့လိုေတြလုပ္ျပန္ၿပီ ထစမ္း လမ္းလည္ေကာင္မွာ"
"မထဘူး..."
"ငါစိတ္တိုမိေတာ့မယ္ေနာ္..."
ေခါင္းစြပ္ေလးနဲ႔ေပကပ္ကပ္ေလးကို
ေဆာင့္ဆြဲကာေခၚလာေတာ့မပါခ်င္ပါခ်င္
ျဖင့္ပါလာသည္။
"ေကာက္ေနတာပဲ....အျမဲတမ္း...ဘာေနေန..."
ဆရာဝန္ႀကီးကေပတိေပကပ္ေလးကို
ဆြဲေခၚလာေသာျမင္ကြင္းကိုအိမ္တစ္အိမ္၏
ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းျမင္လိုက္ရေသာ
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္လည္းရွိေနပါ၏။
အားရဝမ္းသာျပဳံးသြားကာ
"လူႀကီး ေရ ဟိုဘက္အိမ္က
ေကာင္ေလး အဆူခံထိျပန္ၿပီ လာၾကည့္ပါအုန္း..."
ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ကာဟင္းခ်က္
ေနပုံရေသာလူႀကီးတစ္ေယာက္သည္လည္း
အျပာေရာင္ေလးဆီေျပးလာၿပီး
ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္လူႏွစ္ေယာက္
စူပုတ္ပုတ္လာေနေသာျမင္ကြင္းကိုအေျပး
လာၾကည့္သည္။
"ထယ့္ လို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေအာင္မွမေနတာ
အျမဲအဆူခံေနရတာပဲ..."
"ထယ္လည္းအဆူခံရမယ့္ကိစၥေတြလုပ္တာပဲ
လူႀကီးကိုက မဆူတာပါ..."
"အရမ္းႀကီးခ်စ္လို႔မလား..ထယ္သိတာေပါ့.."
"မဟုတ္ဘူး ဆူလည္း မထူးလို႔...."
"လူႀကီး..."
ဆံပင္ျပာျပာေလးေတြအားငုံ႔နမ္းကာ
တိမ္တိုက္ေလးသည္ဟင္းသြားျပန္ခ်က္ေတာ့သည္။
စူပုတ္ပုတ္ႏွင့္ေကာင္းကင္ျပာေလးကေတာ့
ထပ္စပ္စုေနဆဲပါပဲ။
လိပ္ျပာေလးကအေရာင္အမွိန္ဆုံးနဲ႔အနက္ရွိုင္းဆုံးCharacter ေလး။
သမုဒၵရာေလးကအေတာက္ပဆုံးCharacter ေလး။
ဒီအျပာေရာင္ေလးကေတာ့ ဖန္တီးသမၽွထဲ
အလွဆုံးCharacterေလးတစ္ခုပဲ.....။
.............။
အိမ္ထဲေရာက္သည္ႏွင့္ဆိုဖာေပၚပစ္လွဲခ်
သြားသူသည္ေျခပစ္လက္ပစ္။
ဆိုဖာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးဆီဆရာဝန္ႀကီးက
ကပ္သပ္ထပ္လွဲကာစိတ္ေသးေသးေလးနဲ႔
ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ႀကီးေနသူကို မြန္းက်ပ္ေအာင္
ဖက္ထားလိုက္သည္။
"မြန္းတယ္ မဖက္နဲ႔ ဖယ္....."
"မဖယ္ခ်င္ပါဘူး...."
"ကၽြန္ေတာ္ေနမေကာင္းဘူး..Jimin..."
"ဟင္..."
သူဖက္ထားေသာ
ခႏၶာကိုယ္အပူခ်ိန္ကေတာ့ပုံမွန္ပါပဲ။
ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္မ်က္ႏွာေလးကို
ကိုယ့္ဘက္လွည့္ကာပါးေလးေတြစမ္းၾကည့္
ေတာ့ဟုတ္ပါရဲ့ေႏြးေတးေတးေလး။
"နည္းနည္းေႏြးေနတယ္....မနက္က
ကိုယ့္ကိုဘာလို႔မေျပာတာလဲ..
မေကာင္းေနတာ ဘာလို႔အလုပ္သြားတာလဲ
ေကာင္ေလးရယ္..."
"မနက္ကေျပာတယ္...Jimin မွမသိတာ..."
"ဘယ္မွာေျပာလို႔လဲ...."
"လိုက္ၾကည့္ေနရင္ သိေလ...
တစ္မနက္လုံး ေနမေကာင္းေနတဲ့
မ်က္လုံးေတြနဲ႔ Jungkook လိုက္ၾကည့္ေနတာကို..."
ကၽြန္ေတာ္ထက္Versionနိမ့္သြားေသာ
Jungkook ဟုသုံးႏွုန္းလာလၽွင္
ေထာင္ေခ်ာက္ပဲ။
အဲ့တာအလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္
ထမင္းမစားျဖစ္ေရမခ်ိဳးျဖစ္ေခ်ာ့ရေတာ့မွာ။
က်န္းမာေရးဆိုးေနေသာအခ်ိန္တုန္းကသာ
ကေလးဆန္ဆန္ေျပာတတ္ေပမယ့္
ခုေနာက္ပိုင္းေတြစိတ္အလြန္ရမွေျပာတတ္ေသာ
Jungkook ဆိုတဲ့တိုးရွရွသံေလးသည္
ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ၾကားရၾကားရပန္းပြင့္ေလးရဲ့
အရွုံးေပးရာနယ္ေျမငယ္ပဲ။
"ကိုယ္မနက္ကေလာေနတယ္ေလကြာ
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဒီႏွုတ္ခမ္းေလးက
ထုတ္ေျပာမွေပါ့...."
"ထုတ္မေျပာလည္း သိရမွာေပါ့
Jimin မွ Jungkook ကိုသိပ္မခ်စ္ေတာ့တာ.."
"မခ်စ္ဘဲေနမလား ကိုယ့္မွာခ်စ္စရာ
ဒီလိပ္ျပာေလးပဲရွိတာ...သိပ္ခ်စ္ သိပ္ခ်စ္..."
"မယုံဘူး...."
"ေကာင္ေလးကလည္း......"
Hoody ထဲလက္ကေလးႏွိုက္ကာ
ဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေလးေတြကိုဆရာဝန္ႀကီးက
စေနာက္လိုက္ထိေတာ့ မူနိုင္လြန္းသူက
လက္ေတြကိုဆြဲဖယ္ပစ္သည္။
"ညကေတာ့ ကိုင္ေပးဆို....."
"မကိုင္နဲ႔ ခုမႀကိဳက္ေတာ့ဘူး...."
"မေကာက္နဲ႔ကြာ...မင္းစိတ္ေကာက္သန္တာ
ခ်စ္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ
အရမ္းေလ်ာ့တာပဲ ကိုယ္အရမ္းႏွေျမာတယ္...."
"သိပ္ခ်စ္ဆို....စိတ္ေကာက္တာကိုေတာင္
သည္းမခံနိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့Jimin ဆ္ိုးလ္ကိုျပန္
ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာတစ္ေယာက္ထဲေနက်န္ခဲ့မယ္..."
"ကိုယ့္ေကာင္ေလးကိုထားခဲ့စရာလား
ဒီဆရာဝန္ဒါမ်ိဳးအေတြးေယာင္လို႔ေတာင္
မေတြးရက္ပါဘူး...ဘယ္ေလာက္အသဲယား
စရာJungkook ေလးလဲ....
နမ္းပါအုန္းမယ္...ေကာက္စိန္ေလးရယ္..."
Hoodyထဲကလက္ေတြကိုမထုတ္ဘဲ
ႏွုတ္ခမ္းပါးေလးအားအရွိန္ျပင္းျပင္း
ျဖင့္တစ္ခ်က္ပဲဆြဲနမ္းကာရပ္လိုက္ၿပီး
ျပဳံးျပဳံးေလးစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့
မ်က္လုံးေတြလႊဲသြားသည္။
ဒီေလာက္နဲ႔ေၿပ ဘယ္ သူဟုတ္ပါ့မလဲ။
"ကိုယ္ေလးေႏြးတာကိုယ္သိသြားၿပီေလ
ေဆးခန္းလည္းျပန္မသြားေတာ့ဘူး
မင္းကိုအမ်ားႀကီးဂ႐ုစိုက္ေပးမွာ
ဆရာဝန္ဆိုေတာ့အေရးႀကီးလူနာCase
တစ္ခုရွိတဲ့အခါ စိတ္ကေဘးဘီကို
သတိမထားမိျဖစ္သြားခဲ့တာပါ..."
"ကၽြန္ေတာ့္က္ို သတိထားေပးပါ...
ပစ္ထားတာေတြမႀကိဳက္ဘူး..."
"အိုေက အိုေက...သိတယ္...
ကိုယ္သိတာေပါ့.....စိတ္မဆိုးနဲ႔ေတာ့ေနာ္
ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တာပါ..မင္းကို..."
"ေဆးခန္းျပန္သြားခ်င္သြားလိုက္ပါ
ရပါတယ္....ေနမေကာင္းတာကို
သိေစခ်င္႐ုံပဲ..ကၽြန္ေတာ္ကိုယ့္ဟာကိုယ္
ဂ႐ုစိုက္နိုင္တယ္...."
ငါရိုးေနပါၿပီလို႔ထမေျပာရဲ။ခုခ်ိန္သူ႔သာ
ထားခဲ့ၿပီးသူေျပာသလိုေဆးခန္းသာသြားၾကည့္
တစ္ပတ္တစ္လေတြပဲ။ဒါကစိတ္စမ္းတာ။
သူ႔အကြက္ေတြက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ႔
လွိမ့္ေနေအာင္ခံရတာမ်ားလို႔ParkJimin တို႔
ဘာတဲ့ဆို တန္းခနဲပဲ။
"မသြားပါဘူး....သြားစရာလား...
ဒီ လူနာေလးကို တစ္ေနကုန္ပဲကုသေပးေတာ့မွာ..."
လိပ္ျပာေလးသည္
သူ႔ရဲ့ျပဳံးယဲ့ယဲ့ျဖစ္သြားေသာ
မ်က္ႏွာကိုေတြ႕မွာစိုး၍
ဆန့္က်င္ဘက္ကိုခ်က္ခ်င္းလွည့္သြားသည္။
ပန္းပြင့္ကေလးသည္ သိပ္ခ်စ္စရာ
ေကာင္းေအာင္ျပဳံးသြားလၽွက္
ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကိုျပန္ဆြဲလွည့္ၿပီး
ဗိုက္ေပၚခြထိုင္လိုက္ကာ
"ကိုယ္ေႏြးေနတယ္ဆို တစ္ခုခုအရင္စားရမယ္
ၿပီးရင္ေဆးေသာက္ရမယ္...
ေဆးေသာက္ၿပီး အိပ္ရမယ္...."
"ဒီေလာက္ပဲေခ်ာ့ေတာ့မွာလား...."
"ေတာ္ေတာ့ေလ....ကိုယ္ဒီေလာက္ပဲရတာ
မင္းအသိဆုံးကို...မဆိုးနဲ႔ေကာင္ေလးရာ..."
"နမ္းအုန္း....."
အခ်စ္မခံရတာထက္ အမုန္းတရားေတြႀကီး
နဲ႔ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာကေလးတစ္ေယာက္ဆို
အခ်စ္ခံရ အယုယခံရ အေခ်ာ့ခံရျခင္း
ေတြကိုပုံမွန္လူေတြထက္အမ်ားႀကီးသူ
ပိုမက္ေမာတတ္သည္။
"နမ္းၿပီးရင္ ေျပလည္ေပးမယ္မလား"
"မင္း...အနမ္းေတြအေပၚမူတည္တယ္...."
"ဘယ္လိုနမ္းမွ ေျပမွာလဲ....."
"႐ူး ေအာင္ နမ္း ရင္ ေျပမယ္...."
"အဆိုးေကာင္....."
ေနမေကာင္းတာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။
သူကစိတ္အလိုမက်လာရင္လူပါေရာ
မေကာင္းေတာ့ဘူးလုပ္တတ္သူမို႔
ဒါလည္းဆရာဝန္ကရိုးအီေနၿပီ။
ရင္ဘက္ေပၚေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး
ႏွုတ္ခမ္းပါးေလးေတြကို ဖြဖြေလးစုတ္ယူ
လိုက္သည္ႏွင့္ လက္ေတြသည္ခါးေပၚ
တၿပိဳက္နက္ေပြ႕ဖက္လာၿပီးသား။
မ်က္ဝန္းေတြကိုယ္စီမွိတ္ခ်လိုက္ကာ
အနမ္းေတြရဲ့အနက္အဓိပၸာယ္ကို
ရွာေဖြေနရေသာအခိုက္အတန့္သည္
အေသြးအသားေတြထဲကေႏြးေႏြးေလး။
"Jung...Kook..."
႐ုတ္တရက္ခါးမွဆြဲကိုင္ကာသူ႔ရင္ခြင္ေအာက္သို႔
ပို႔လိုက္တာေၾကာင့္ပန္းကေလးရဲ့
မ်က္ဝန္းေလးေတြဝိုင္းစက္သြားၿပီး
ေသခ်ာေလးၾကည့္ေနသည္။
"မ႐ူးေသးဘူး....ကၽြန္ေတာ္..."
"ငါ ဘယ္ လို လုပ္ .....အ..."
သူ႔ပန္းခ်ီေတြမွာေဆးစက္ေတြကို
သူလိုခ်င္တဲ့အတိုင္းစုတ္ခ်က္ေတြဆြဲခ်လိုက္သလို
ပန္းခ်ီပညာရပ္အေပၚ ကၽြမ္းက်င္သလိုပဲ
ParkJiminဆိုတဲ့အႏုစိတ္ပန္းခ်ီကားေလးကို
လည္း လိပ္ျပာေလးက အေရာင္ျခယ္ရာမွာ
အလြန္ပိုင္နိုင္လွပါသည္။
လည္တိုင္တစ္ေနရာစီကိုက္ခ်ပစ္ကာ
အမွတ္အသားေတြအျပည့္ေပးၿပီးတဲ့ေနာက္
ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြအားအရွိန္အဟုန္ႏွင့္
သိမ္းပိုက္သြားပုံသည္ ႏူးညံ့မေနပါ။
အျပင္းအထန္အနမ္းေတြအား
အားက်မခံ..ပန္းကေလးကလည္း
ဟန္ခ်က္ညီညီျပန္တုံ႔ျပန္လာေတာ့
မ႐ူးေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း႐ူးသြားၿပီျဖစ္သလို
လိပ္ျပာအေတာင္ပံေတြခတ္တိုင္း
ဒူးေထာက္က်တတ္သူလည္း႐ူးေနၿပီျဖစ္ပါသည္။
"..ေတာ္ၿပီ...ေတာ္ၿပီ....."
ကိုယ္ေတြေႏြးေနရာမွ ပူလာသည့္တိုင္ေအာင္
တစ္ဖက္၏အနမ္းဒဏ္ကိုလိပ္ျပာေလး
မခံနိုင္...။အသက္ရွူမရေနတာ့၍
ဖယ္ခြါေနေသာ္ျငား ရင္ခြင္ေအာက္က
ဆရာဝန္ႀကီးက ျပန္ဆြဲယူသည္။
"႐ူး ၿပီ ႐ူးၿပီ ရပါၿပီ....ရၿပီလို႔!!!"
ရြဲ႕နမ္းေပးမွေတာ္ရာက်သူသည္
မခံစားနိုင္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ
ေအာ္ဟစ္ဖယ္ခြါသြားကာ ဧည့္ခန္းစားပြဲကို
မွီလၽွက္အေမာေျဖေနရေတာ့သည္။
"လာ....မုန့္စား ေဆးေသာက္ မဖ်ားေအာင္
ႀကိဳတင္ကာကြယ္ရမယ္..."
"ဟုတ္...."
ဂ႐ုစိုက္ေပးေတာ့မည့္ဆရာဝန္ႀကီး၏
ခါးေသးေသးေလးကိုေနာက္မွသိုင္းဖက္ကာ
က်ီစယ္ေသာအသံေလးမ်ားသည္
အိမ္ေလးထဲလြင့္ပ်ံေနလၽွက္....။
အခ်စ္သီးသန့္ပဲ....
ဘာDrama ဘာဝမ္းနည္းစရာမွမရွိဘူး..။
တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ဂ႐ုစိုက္မွုေတြယူမယ္
တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ဂ႐ုစိုက္မွုေတြျပန္ေပးမယ္။
ႏွစ္ေယာက္ထဲေအးေအးလူလူ
အခ်စ္ေန႔စြဲေတြကိုျဖတ္သန္းမယ္...
ညဆိုၾကယ္ေတြၾကည့္မယ္...
ေန႔တိုင္းအနမ္းေတြနဲ႔ထာဝရသစၥာတည္တယ္...။
လိပ္ျပာကေလး စိတ္ေကာက္လြန္းတာ
ခၽြင္းခ်က္ေပမယ့္....ပန္းကေလးက
ခၽြင္းခ်က္ကေလးကိုပဲႏွလုံးသားေတြကၽြမ္းသည္
အထိတုန္ခိုက္ခ်စ္ရသည္မို႔....
ဒီ ခရီးဟာ အၾကင္နာခရီးပဲ.....။
လိပ္ျပာေလး ဘာေတြလုပ္ေနလဲ
ခဏခဏလာေမးေနတဲ့သူေတြရွိအတြက္
လိပ္ျပာေလး...တုန္ေနေအာင္အခ်စ္ခံေနရပါတယ္။
စားစရာျပင္ဆင္ေပးေနေသာပန္းပြင့္ေလး၏
ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ဖိကပ္နမ္းလိုက္သည္....။
ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးအျပာေရာင္လိပ္ျပာ
ေလးေတြဝဲခနဲ ပ်ံသန္းထြက္လာကာ....
အခ်စ္ေရာင္ေတြ...သန္းသြားေသာေန႔ေလးတစ္ေန႔ပါပဲ။
..........။
ေႏြဦးစႏၵီ။🦋🌸