Guillen's pov.
Flashback
"Χρειάζεσαι κατι Γκουιλεν;"ρωταει η γριούλα απο πίσω μου. Τον τελευταίο χρόνο που βρίσκομαι εδω την εχω δει να αλλαζει πολυ γρήγορα.
Πλέον δεν υπαρχουν μαυρες τρίχες στο κεφαλι της για να σπανε το λευκο. Το πρόσωπο της ειναι λαμπερο αν και ταλαιπωρημένο.
"Δεν χρειαζομαι τιποτα"απανταω απλα και ευγενικα στην γυναικα. Τα χρονια που ημουν στο ορφανοτροφείο και την γνώρισα ηταν καλη ακόμη και οταν ημουν άτακτος και το εσκαγα.
Πλεον δεν θα εχει ενα ακομη βαρος πανω απο το κεφαλι της. Δηλώνω το τελευταίο μου μπλουζάκι άτσαλα και το πετάω μεσα στην παλια τσαντα.
Τα χαρτια μου πλεον ειναι στα χερια μου λες και θα τα χρειαστώ ποτε στην ζωη μου. Δεν ξερω τι δουλεια θα μπορούσα να βρω αφου δεν εχω καποια συγκεκριμένη ειδίκευση.
Ειναι το τελευταίο βεβαια που με απασχολεί αυτην την στιγμή. Το οτι φεύγω απο αυτο το απαισιο μερος για εμενα ειναι μικρή λύτρωση.
Παιρνω την τσαντα μου στα χερια μου και γυρναω για να βγω απο το δωμάτιο. Εκεινη πιάνει το χερι μου οταν περναω απο διπλα της και την παρατηρώ.
Μερικά δάκρια εχουν κυλήσει στο πρόσωπο της αλλα δεν ξερω αν ειναι χαρας ή λύπης μιας και δεν μπορω να προσδιορίσω το μειδίαμα που εχει.
"Να προσέχεις παιδι μου"μιλαει χαμηλα και εγω απλα γνεφω. Αφήνει το χερι μου και συνεχίζω να περπατάω.
Βγαινω απο την πορτα του κτηριου και βλέπω στον προαύλιο χωρο τον Ιγκνασιο να στέκεται και να παρατηρεί τα παιδια τριγύρω.
"Να υποθέσω οτι περιμένεις εμενα;"δυνατά μιλαω και γυρναει προς το μερος μου και κατευθύνεται αμεσως κοντα μου.
Σφίγγει τα χερια του γύρω μου και επειτα με βαράει απαλα στην πλατη και με αφηνει.
"Ετοιμος για την καινουργια μας ζωη;"ρωταει καθως παιρνει την τσαντα απο τα χερια μου,λες και ειμαι μικρο παιδι και δεν μπορω να την κρατήσω.
"Ειμαι έτοιμος για κρεπαλες και γκομενες"απανταω και γελαει στο άκουσμα της ανακοίνωσης μου.
Κατευθυνόμαστε εξω απο το προαύλιο προς το αυτοκίνητο του και προς το σπιτι του. Το σπιτι που απο σημερα θα γινει και δικο μου.
Τελος flashback
Καθομαι στο υποτιθέμενο κρεβάτι του κελιού. Ειναι μια προεξοχη του τοίχου που εχει ενα λεπτο μαξιλάρι για στρώμα.
Δεν εχω ξανα μπει σε κελι για να ξέρω ποσο άθλιες ειναι οι συνθήκες που επικρατούν.
Αν και αυτο ειναι κρατητήριο και οχι κανονικό κελί. Βεβαια δεν νομίζω πως εχει και μεγάλη διαφορά ενα κανονικο κελι απο αυτην την τρύπα.
Υπαρχει ενα δευτερο κελι διπλα απο το δικό μου οπου μεσα βρίσκεται ενας άντρας με κοστούμι και φαίνεται να βρίσκεται φανερά σε σοκ.
Αναρωτιέμαι τι στον διάολο μπορει να εκανε αυτος για να βρίσκεται εδω μεσα και σκέφτομαι οτι το μονο που θα μπορουσε πραγματικα να εχει κανει ειναι καμια απάτη με οφ-σορ εταιρία.
Η πορτα οπου στέκεται ο φύλακας για να μας προσεχει ανοίγει και μπαινει μεσα ο Ιγκνασιο.
Το βλέμμα του πέφτει αμεσως πανω μου και πλησιάζει κοντα στην πορτα του κελιού μου.
"Πως σου φαινεται το καινούργιο σου σπιτι;"ρωταει και εγω γελαω ειρωνικά απο το ποση σιγουριά δείχνει.
"Θα εκπλαγείς απο το ποσο σύντομα θα ειμαι εξω."πεταω με την ιδια αυτοπεποίθηση που δείχνει και εκεινος.
Βγαζει τα κλειδιά του και ξεκλειδώνει το κελί μου. Με παρατηρεί αλλα βλεπει οτι δεν κανω τον κοπο να σηκωθώ.
Ανοιγει την πορτα ορθάνοιχτα και μπαινει αυτος μεσα. Με πλησιαζει και στέκεται μπροστα μου για λιγο.
Οταν βλεπει οτι ακομη δεν κανω καμια κίνηση με πιανει απο το μπλουζάκι και με σηκώνει.
Με γυρίζει με αγαρμπες κινήσεις και βαζει τις χειροπέδες στα χερια μου. Δεν εχω νευρα πλέον και αυτο με κανει να δείχνω χαλαρότητα και να τσιτωνει εκεινος.
Με περνάει και περπατάμε μαζι στους διαδρομους του τμήματος. Μερικές πορτες παραπέρα ανοίγει μια και εγω μπαινω πρώτος μεσα.
Υπάρχει μονο ενα τραπέζι και ενας καθρέπτης. Για την ακρίβεια ξερω πολυ καλα οτι δεν ειναι καθρέφτης και ειναι το δωματιο ανακρίσεων.
Μου βγαζει τις χειροπέδες οσο εγω κοιτάζω πανω στο τραπεζι που υπάρχει.
"Αποφασισες να με κερασεις ενα ποτο για οσο κατσω εδω;"ρωταω ειρωνικά οσο βλεπω το ουίσκι και τα ποτηρια στο τραπέζι.
"Ναι,ξερεις δεν σε εφερα εδω για ανάκριση. Ξερω πολυ καλα τι εχεις κανει και υπάρχουν και αποδείξεις για αυτο"μιλαει και αναρωτιέμαι που σκατα υπαρχουν αυτες οι αποδείξεις.
Καθομαι στην καρεκλα χωρις να μιλήσω και εκεινος γεμιζει τα ποτήρια μπροστα μου.
"Ξερεις ηθελα να τα πουμε λιγακι οι δυο μας πριν προχωρήσουν τα πραγματα και φυγεις απο τα χερια μου,οταν θα σε χώσουν βαθιά σε ενα κελί."μιλαει σταθερα και εγω παίρνω το ποτήρι στο χερι μου και πινω μια μεγάλη γουλιά.
"Καλως,κέρασε με και τσιγάρο"ζηταω καθως οταν φτάσαμε πηρε ολα μου τα πραγματα απο τις τσεπες μου.
Ισως να μην ειναι και τοσο καλος αστυνομικός αφου δεν τα πηρε εγκαίρως οταν με συνέλαβε και ειχα την ευκαιρία να στείλω μυνήμα.
Βγαζει το πακετο του και τον αναπτήρα και τα πεταει πανω στο τραπεζι.
Τα αρπαζω χωρις χάσιμο χρόνου και αφου βγαλω ενα το αναβω και τραβαω μια τζουρα.
Χαλαρωνω στην θεση μου και κεντραρω το βλέμμα μου στο πρόσωπο του.
"Τι θελεις να πουμε;"ρωταω τωρα και ανασηκωνει τους ώμους του καθως πινει μια γουλιά απο το ποτο του.
"Γιατι δεν μου λες πως περασες ολα αυτα τα χρονια,που ελειπα;"ρωταει και εγω δαγκαω νευρικα το σκουλαρίκι στα χείλη μου.
"Ας ησουν εδω να εβλεπες πως περναω"απανταω με οσο περισσότερη αδιαφορία μπορω να δείξω.
"Αυτο μου ακουγεται σαν παράπονο"λεει και αν πραγματικα προσπαθει να με εκνευρισει τοτε το κάνει καλα.
"Σχεδον δεν σε ξέρω,γιατι να κανω παραπονο;"μιλαω και ταυτόχρονα του χαμογελαω ειρωνικά.
Αυτο δειχνει να ενοχλεί εκεινον. Πινει ολο του το ποτο και γυρναει τον υπολογιστή που υπαρχει πανω στο τραπέζι προς το μερος μου.
Παταει το κουμπι και το βιντεο ξεκινάει. Εγω το παρακολουθώ και σχεδον εχω ξεχάσει οτι αυτο εχει συμβεί στην ζωη μου,μηνες πριν.
Βαζω το χερι μου στον καρπο του και του κόβω τις φλεβες. Κοιταζει φοβισμένος κατω στο χερι του και έπειτα το βλεμμα του κοιταζει τα ματια μου.
Καταπίνω με δυσκολία και μετα απο αυτο το φρικτό θέαμα με το πλέον γνωστό πρόσωπο Γκρέγκορ Καμπαλερο ακολουθεί η φωνη του Ιγκνασιο.
"Αυτο το βίντεο το εχει δει η Καμελια,ελπίζω να εισαι περήφανος για αυτο που εκανες. Γιατι για αυτο απο εδω και περα θα σε μισεί για παντα"λεει και σκύβω πανω στο τραπεζι και στηρίζω το μέτωπο μου στο χερι μου.
Τι διάολο υποτίθεται πως πρεπει να κανω; Αν εχει δει αυτο η Καμελια θα με μισει και δεν υπάρχει ουτε μια πιθανότητα να με συγχωρέσει ποτε.
Πλεον η εικονα θα παιζει στο μυαλο της με το που θα ακουει το ονομα μου και οταν θα με βλεπει θα τις έρχονται ιδέες για το πως θα παρει εκδίκηση για αυτο που της εχω προκαλέσει.
[...]
Ακουμπαω την πλατη μου στον τοίχο του κελιού μου λιγες ωρες μετα απο το βίντεο που ειδα.
Δεν έχω σταματήσει να το σκέφτομαι. Ηξερα οτι ειναι απαίσιο αυτο που κανω αλλα ποτε δεν ειχα δει τον εαυτο μου να εκτελεί μια τέτοια πράξη.
Τα συναισθήματα που μου δημιούργησε ειναι απαίσια και οσο σκεφτομαι οτι το εχει δει και η Καμελια γίνονται ακομη χειρότερα.
Τι περισσότερο θα μπορουσε να παει λαθος μετα απο αυτο; Ολα πλεον εχουν γινει τοσο ασχημα που δεν υπαρχει κατι που θα με κανει να νιώσω χειρότερα.
Δεν υπαρχει λόγος να φοβάμαι για κατι χειρότερο. Τα χειρότερα εχουν ηδη γινει και πρεπει να βρω τρόπο να τα αντιμετωπίσω.
Ακουω την πορτα να ανοίγει και να κάνει θόρυβο. Μπαινει μεσα ο Ιγκνασιο και ενας ακομη αστυνομικός μαζι.
"Δειξε μου,ποιον;"ρωταει με νευρα τον αστυνομικό και εκεινος κανει νοημα με το κεφαλι του προς το μερος μου.
Ο Ιγκνασιο σμίγει τα φρύδια του και πλησιαζει προς την πορτα του κελιου μου. Βγαζει το κλειδί και την ξεκλειδώνει και την ανοιγει διάπλατα.
Εγω τον κοιτάζω ανετος καθως καταλαβαινω τι συμβαίνει και θελω να δείξω πως ειμαι δυνατος και δεν εχει πιασει το κολπο του να με πονέσει ψυχολογικά και συναισθηματικά.
"Δόθηκε εντολή να αφεθείς ελεύθερος"δηλώνει δυνατα με νευρα και εγω αφήνω ενα νευρικό ψεύτικο γέλιο για να τον νευριάσω περισσότερο απο οτι ήδη ειναι.
Σηκώνομαι απο το κρεβάτι και περπατάω προς την ανοιχτή πόρτα. Σταματαω μπροστα του και τον κοιταζω κατάματα.
"Στο ειπα οτι ηταν άδικος κοπος ολο αυτο. Εχασες τον χρονο σου αδικα"μιλαω με ενα αυταρεσκο χαμόγελο να μην φευγει απο το πρόσωπο μου.
Αυτο σημαίνει καθαρή νίκη. Αυτο ειναι καθαρή νίκη απέναντι του. Δεν μπορει να με σταματησει. Δεν μπορει να κανει τιποτα.
"Σε προειδοποίησα για αυτο. Κοιτα να φιλας τα νώτα σου. Θα φροντίσω να σε κυνηγήσω εγω αν ειναι να στείλουν καποιον για εσενα."ανακοινώνω και τον προσπερναω.
"Θελω τα πραγματα μου πισω"λεω στον αλλο αστυνομικό και εκεινος απλα κουναει το κεφαλι του θετικα και μου κανει νοημα να τον ακολουθήσω.
Θα επρεπε να το ειχε ψαξει πολυ περισσότερο το θεμα πριν αποφασίσει να κανει οποιαδήποτε κίνηση, που θα τον εκθετετε.
Ο αστυνομικός βγαζει ενα κουτί και παιρνω απο μεσα τα πραγματα μου και τα βαζω πισω στις τσεπες μου. Το γαμημένο αυτοκίνητο μου βρίσκεται εξω απο το σπιτι της Καμελιας.
Θα χρειαστεί να παω μεχρι εκει για να το παρω πίσω. Ειναι πολυ μακριά και θα πρεπει να βρω τροπο να φτάσω μεχρι εκεί.
Και οσο σκεφτομαι αυτο μπροστα μου βλεπω την Ντελια με μια ακομη αστυνομικό και οταν το βλέμμα της πέφτει πανω μου βλέπω τον φόβο στα ματια της να γεννιέται.
Κανει να με προσπεράσει οσο μιλαει με την συνάδελφο της αλλα πιανω δυνατά το χερι της και την σταματάω.
"Θα ερθεις μαζι μου"διαταζω και την τραβαω απο το χερι αλλα και οι δυο τους με κοιταζουν και εκεινη δεν κουνιέται.
"Δεν μπορω να ερθω"απανταει δευτερόλεπτα μετα σαν να ξυπναει απο καποιον λήθαργο.
"Θα ερθεις"λεω και σφίγγω το χερι της περισσότερο"εχω το αυτοκινητο μου μακρια απο εδω και θα με πας να το παρω"λεω για να φανεί πως υπαρχει λογος.
Εν τελει ειναι λογος αλλα αφου βρηκα την ευκαιρία να την βρίσω που μου έκρυψε την εμπλοκή της και την επικοινωνία της με τον Ιγκνασιο ειναι εξίσου καλυτερο.
"Ολα καλα Ντελια;"ρωταει τωρα η ξανθια της φιλη καθως κοιταζει το χερι μου. Το τραβαω απο πανω της και σηκωνει το βλεμμα της πανω μου.
"Ολα καλα Καρμεν. Μην ανησυχείς. Θα πρεπει να φυγω θα τα πουμε αυριο. Ενταξει;"απανταει η Ντελια και εκεινη παίρνει το βλεμμα της απο πανω μου και ρίχνει μια γρήγορη ματια στην Ντελια.
Πεταει ενα 'θα τα πουμε' και απομακρύνεται απο εμας. Τώρα εκεινη με κοιταζει και εγω περπατάω για να βγω εξω απο το κτηριο. Την ακουω να με ακολουθεί αμίλητη.
Φτάνουμε στο αυτοκίνητο της και σταματαω λιγα μετρα πίσω και της κανω νοημα να περασει μπροστα. Αυτη δειλά το κανει.
Παει να ξεκλειδώσει και επειτα κανει να ανοιξει την πορτα. Οταν γυρναει να δει που ειμαι την κλείνω και την στριμώχνω πανω στο αυτοκινητο της.
Εχει κλεισει τα ματια της και δεν βγαζει άχνα. Απλα περιμένει το ξεσπασμα μου.
"Ανοιξε τα γαμημενα ματια σου"ψελλιζω και εκεινη τα ανοίγει αργα και πιάνω το σαγόνι της με το χερι μου.
"Επρεπε να το ειχα καταλαβει οτι εγινες το προσωπικό πουτανακι του Ιγκνασιο,τοσο που τον γούσταρες"λεω και την σφίγγω.
Βαζει το χερι της πανω απο το δικο μου αλλα αυτο δεν αλλαζει τιποτα στην κατάσταση. Μπορει να ειναι αστυνομικός αλλα δεν ειναι πιο δυνατη απο εμενα.
"Αν μου ξανα πεις ψέμματα ετοιμασου να κλαψεις. Και ξερεις γιατι; Γιατι δεν θα ξανα δεις τον Ιγκνασιο!"μιλαω ψιθυριστά στο αυτι της και αφηνω μετα απο αυτο το σαγόνι της.
Κανω μερικα βηματα πισω και εκείνη στεκεται στα ποδια της. Αποφασίζω να παω απο την αλλη πλευρα και αυτο κανω.
Οταν ανοιγω την πορτα εκεινη μου φωναζει σχεδον.
"Δεν θα το κανεις"λεει και με κοιταζει και εγω γραφω θετικά.
"Δοκιμασε με"απανταω και μπαινω μεσα στο αυτοκινητο και κλεινω την πορτα.
Ακολουθεί τις κινησεις μου και μπαινει μεσα. Βαζει αμεσως μπρος και δεν μου ρίχνει ουτε βλεμμα.
Οδηγεί με προσήλωση και νιωθω τον φόβο της στην ατμόσφαιρα. Κανει νευρικές κινήσεις και πηγαίνει αρκετά γρήγορα για να περασει λιγότερο χρόνο μαζι μου,να με ξεφορτωθεί και να παρει τον χρονο της μακριά μου.
Μισή ώρα μετά σταματάει το αυτοκίνητο της μπροστα απο το δικο μου.
Δεν λεω τιποτα,απλα ανοιγω την πορτα και βγαίνω εξω. Οταν κανω στην άκρη φεύγει χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο.
Γυρνάω το βλεμμα μου στο σπίτι της. Ελέγχω την ωρα και βλέπω οτι ειναι 01:00.
Παρόλα αυτα τα φωτα της ειναι ακομη ανοιχτά και εγω καίγομαι να μαθω γιατι δεν κοιμαται αυτην την ωρα. Τι κανει; Γιατί ειναι ξυπνια;
Κανω καποια βηματα να πλησιάσω το σπιτι της και σταματαω λιγο πιο κοντα. Δεν της εχω κανει ηδη αρκετα;
Μηπως πρεπει να παραιτηθώ απο εκείνη; Μηπως πρεπει να μην την ξανα δω ποτε; Να μην προσπαθήσω καν;
Το σωμα μου κινείται σχεδον μονο του και ακολουθει τον δρομο της σκοτεινής μου καρδιας.
Ειναι σκοτεινή αλλα αγαπαει εκεινη και αυτο δεν με αφηνει αδιάφορο ακομη και μετα απο ολα οσα εχουν συμβεί.
Μπορει τα εμπόδια αναμεσα μας να ειναι περισσότερα και με τον καιρο να γινονται ακομη πιο πολλα αλλα ακομη και υπο αυτές τις συνθήκες συνεχίζω να αισθάνομαι το ιδιο για εκείνη.
Φτανω στο πλάι του παραθύρου της και την βλεπω να κάθεται κουλουριασμενη στον καναπέ κοιτάζοντας ευθεία και ελευθερώνοντας τα δάκρυα της.
Ποναω, που ξερω οτι κλαίει επειδή εγω σκότωσα τον αδερφο της και αυτο την ποναει περισσότερο απο οτι πριν.
Φοβαμαι...φοβαμαι για το πως θα αντιδράσει οταν μάθει οτι δεν ειμαι μεσα στην φυλακή.
Και σαν να το γνώριζα ηδη το τηλέφωνο της χτυπάει. Την βλεπω να το κοιτάζει που αναβοσβήνει αλλα αργεί να παρει την απόφαση να το κρατήσει στα χερια της.
Οταν τελικα το παίρνει και το σηκώνει λιγα δευτερόλεπτα μετα το βγάζει απο το αυτί της και το πετάει προς τον τοίχο. Σπρώχνει το τραπεζάκι καθως ουρλιάζει και έπειτα πεφτει στα γόνατα και κλαίει.
Θελω απελπισμένα να τρέξω μεσα και να κάτσω διπλα της αλλα το μονο που θα κερδίσω αν το κανω αυτο θα ειναι να την κανω ακομη χειρότερα απο οτι ήδη ειναι.
Γυρναω και ακουμπάω την πλάτη μου στον τοίχο και αφήνω τον εαυτο μου να ακουμπήσει κατω.
Ακουω απο μεσα πραγματα να σπανε και νιωθω οτι χανω τα παντα μεσα απο τα χερια μου. Τα ειχα ολα. Ολα οσα χρειαζόμουν. Και τωρα δεν εχω τιποτα. Η ζωή μου ειναι εκεινη.
Αν εκεινη δεν με θελει,εγω δεν εχω ζωη. Τα χειρότερα εχουν γινει,τι αλλο θα μπορουσε να γίνει που να ειναι χειρότερο;
Αστερακι⭐
Σχολιο🗯