Selam ışıldayan yıldızlar
Şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin.:)
Keyifli okumalar!
Booool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen⭐
*
Yokluğum seni yerle birde edebilir, mutlu da...
Bazen gerçekler gözünün önündedir. Görmesini bilene her yer gerçektir. Görmesini bilmeyene her şey masal misali gibidir...
49.Bölüm: Bitap Düşmüş Acılar
"Sıkı tutun İnci."
Dediğini yaparken içimi korku sardı.
Yanımıza yakınlaşan siyah Range Overe bakakaldım. Hızlıca yanından geçecekken arabaya çarptı ve zikzak yaparak yerine geçti.
Ne saçmalıyordu bu! Bizi öldürmeye mi çalışıyordu!
Yeniden aynı hareketi yaptığında kızmaya başladım.
Beni korkutacağını mı zannediyordu? Eğer öyleyse, zeki biri olmadığı kesindi.
Abime dönüp bağırdım.
"Sende ona çarp eşitlenelim!"
"Saçmalama İnci!"
Kahkaha atarak söze girdim.
"Ben mi saçmalıyorum? Bence bu durum sana çok normal geldi!"
"İnci lütfen. Şu lanet olası andan kurtulmak istiyorum!"
Sakince yerimde oturdum. Korku dolu yüreğimi ele geçiren öfkeye teslim oldum.
Ağlayarak gözlerimi cama çevirdim.
Ve bir anda gözyaşlarım hıçkırıklarıma dönüştü...
Bir araba üstümüze gelirken abim direksiyonu kırmaya çalışıyordu.
Hıçrıklarımın arasından çıkan hıçkırıklarımı elimle kapattım.
"Abi seni seviyorum bunu unutma." telaş içinde sesi bana ulaştı.
Ölüm ölüm herkesin çokça unuttuğu varlığı bile bahsedildiğinde duyulmayacak hale gelmesini sağlayacak bir terimdi.
Acıydı, hiç olmadığı gibi ama en acısı da bu gerçeği unutup durmamızdı.
"Saçmalama İnci öyle bir şey olmayacak."
"Abi ama..."
Ve kulaklarıma erişen o tiksindirici ses.
Söylesene Bulut bizi gerçekten seviyor mu gökyüzü...
***
"Anne sen sen burdasın?"
Güzel gülümsemelerinden birini bahşeden anneme baktım. Özlemiştim onu hemde çok özlemiştim.
"İnci kızım seni çok seviyorum. Bunu unutma. Yanında olmamam yokluğumu anlatmaz ki. Ben seni izliyorum güzel kızım. Lütfen ama lütfen İnci. Kalbini üzme."
Annemin gülümsemesi solarken o gülümsemeyi yeniden istedim. Yeniden bana gülsün. Ama gülmedi oda başkaları gibi mutlu olmamı söyleyip gitti.
Kafama saplanan acıyla bilincim yerine gelmeye başlamışken aklım abimde kalmıştı. Ona bakmak için yanıma bakarken daha da ağlamaya başladım. acılarımı bir kenara iterek abimin kafasını direksiyondan kaldırırken ağlamam daha da şiddetlendi.
Nazikçe başını koltuğa yasladım. Karnındaki camın saplandığı yere baktığımda daha da endişelendim. Kan beyaz gömleğine yavaş yavaş yayılıyordu.
Ağlayarak ne yapacağımı karar vermeye çalışırken bir ses duydum. Abime baktım. Uyanmıyordu. Sıkıca ona sarılıp gözlerimi kapattım. Korku bedenimi ele geçirmişti.Korku en güçsüz durumda gelmişti.
Sessizce nefes alırken korkunun adımlarını dinlerken yakınlaşan ses yakına gelirken daha da sarıldım abime.
"İNCİ... ÇAĞAN KARDEŞİM..." kapının açıldığını duymuştum.
Bu onun sesiydi. Abimin, yazar arkadaşı Gökalp abinin sesiydi...
Sessizce gözlerimi açtım. Ela gözleri telaşla bakarken bana baktı. Şaşırmıştı ama yine de korkutmamak için şaşırmamış gibi yapıyordu.
"İyi misin İnci?"
Gülümseyerek "Ben iyiyim." gülüşümü solduran cama baktım.
"Abim iyi değil onu onu kurtarmalıyız. O olmazsa ben yapamam. Ben yapamam!"
Hıçkırıklarımla beraber Gökalp abi telefonuyla bir şeyler yapmaya başladı.
Bende yeniden abime sarılarak kırık camın gökyüzünün altında parlayan keskin yapısına baktım.
Bazen her şey kusursuz kalırken bir darbeyle kusursuzluğunu yitirebilir. Oysa biz insanlar her şeyin kusursuzluğunu severiz. Kusurlu yanının olduğunu bile bile...
İlk kusursuzluğu bozan annem oldu. Gidişi bile öyle saçmaydı ki. Anneler ölmemeliydi. Babalar ölmemeliydi. Abiler ölmemeliydi. Ruhumuz ölmemeliydi.
İyi insanlar ölmemeliydi...
Acı dolu siren seslerini duyarken göz kapaklarım ruhuma ağır gelmeye başlamıştı. Abimi yanımdan kollarımdan alırlarken öyle canım acımıştı ki. Göz yaşlarımı silip arabanın sıkışmış kapısını açmaya çalışırken emniyet kemerimi çıkardım. Ayağımı sinirlenerek kapıya vurdum. Açılmayan kapıya daha da sinirlenip bir kez daha vurdum. Olmadı. Ve en sonunda sabrımın sonuna gelerek vurduğum kapı açıldı.
Zar zor nefes alıyordum. Nefes almaya çalışıyordum. Gözlerim abimin ambulansa bindirdiğini gördüğünde hızlı ve bir o kadar da savsak adımlarla yürümeye başladım.
İnsanın bir anına bakar acı ve o gün yüzüne çıktığında masallar bile acı gelir kalplere...
Kolumu tutarak görüş açımı değiştiren insana bakkaldım. O burdaydı. O benim yanımdaydı. Gözyaşlarımı silerken gözlerine bakakaldım. Hıçkırıklarımın arasında ellerimi yüzüyle buluşturdum. Gülümsüyordum. Gözyaşlarım dinmeye çalışırken yanaklarımdan ayırdı ellerini.
"Seni yalnız bıraktığım için özür dilerim. Özür dilerim İnci..."
"Özür dilemenin bir anlamı yok. Burdasın işte burdasın yanımda..."
Dengemi sağlamaya çalışırken elini belime yerleştirdi. Sözlerine takılı kaldım...
"İyi misin İnci? İyi misin bir tanem?"
İyi miydim gerçekten, değildim! İyi değildim işte!
"İyiyim abim iyileşince daha da iyi olacağım."
"Abin iyi olacak bir..."
Yanaklarına değen ellerim omuzlarına düşerken yere yığıldım. Bilincim kapanmaya yakınken ondan ayrılmak istemiyordum.
"Acılar"gülümsedim."Bizi ne kadar da güçsüz yapıyor. Oysa biz acıya o kadar aşık olmuşken..."
Ruhum bir okyanusun derinliğine düşmüştü. Artık buradaki karanlık zifiriden farksızdı.
✨✨ Gökyüzünün Yıldızı ✨✨
Sizce o kişi kim? İnciye destek olan?
Çağan ve İnci bu olanların üstesinden gelecek mi?
Kusursuzluğu nerden öğrendik?
Bakalım nasıl olacak yeni bölüm...
Yıldızlı geceler...
Z.Ö.