Scroll down for Zawgyi.
Unicode
နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် ဖရဲသီးလေးဟာ အိပ်ရာနိုးလာပြီး အခန်းလွတ်ကြီးထဲကို ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ကာ အိပ်ရာပေါ်ကနေ မြန်မြန် ထလိုက်သည်။အဲဒီနောက် သူ အိပ်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ဧည့်ခန်းအလယ်မှာ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ မော့အန်းယွီကို တွေ့လိုက်ရပြီး ဖရဲသီးလေးက မကျေမနပ်အသံလေးနဲ့အတူ မေးလိုက်သည်။ " ပါးပါး ဘယ်မှာလဲ ? "
" သူက အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်သွားတယ် ။ ပြီးတော့ ငါတို့က အချိန်အကြာကြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အတူတူ နေသွားရမယ့် သူတွေပဲ " မော့အန်းယွီက သူ့ဖုန်းနဲ့ email တစ်စောင်ပို့ရင်း တစ်ချက်မော့မကြည့်ဘဲ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
ဖရဲသီးလေးက သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို တင်းတင်းစေ့ကာ သူ့မျက်ရည်လေးတွေ ကျမလာအောင် အကောင်းဆုံးကြိုးစားပေမယ့်လည်း အချည်းနှီးပင်ဖြစ်သည်။သူ ချက်ချင်းပဲ စိတ်ထိခိုက်စွာနဲ့ ငိုလိုက်မိလေသည်။
မော့အန်းယွီက မလှုပ်မယှက်ဘဲ မတ်တပ်ရပ်နေသည်။သူက ဖရဲသီးလေးကို အေးစက်စွာ တစ်ချက်စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့ဖုန်းကိုပဲ ဆက်ကစားနေသည်။
မော့အန်းယွီအတွက်ကတော့ သူ ဖရဲသီးလေးရဲ့တည်ရှိမှုကို သည်းခံပေးနိုင်တယ်ဆိုတာကတင် အံသြဖွယ်ရာ ဖြစ်ရပ်တစ်ခုဖြစ်သည်။သူ ဖရဲသီးလေးအတွက် ဘာမှထပ်ပြီး လုပ်မပေးနိုင်တော့ချေ။
ဖရဲသီးလေးက ဆယ်မိနစ်လောက် ငိုလိုက်ပြီးတဲ့နောက် သူ တစ်ခုခုကို သတိပြုမိသွားကာ တအင့်အင့်ရှိုက်ငိုရင်း ရေချိုးခန်းဆီကို လမ်းလျှောက်သွားလိုက်သည်။
ခွေးခြေခုံပုလေးပေါ်မှာ မတ်တပ်ရပ်ကာ ဖရဲသီးလေးက သွားတိုက်တံကို သူ့ပါးစပ်လေးထဲ ခက်ခက်ခဲခဲနဲ့ ထည့်လိုက်ရသည်။ဖရဲသီးလေးက သွားတိုက်ဆေး မသုံးတတ်သလို လျှပ်စစ်သွားတိုက်တံကိုလည်း ခလုတ်မဖွင့်တတ်ပါပေ။အဲဒီနောက် ဖရဲသီးလေးမှာ သူ့သွားလေးတွေကို ပြီးပြီးရော တိုက်လိုက်ရလေသည်။
မော့အန်းယွီက ရေချိုးခန်းတံခါးကို မှီရင်း နှစ်နှစ်အရွယ် ကောင်လေးသေးသေးလေးတစ်ယောက် အကျပ်အတည်းဖြစ်နေတာကို လျစ်လျူရှူထားပြီး သက်တောင့်သက်သာပုံစံနှင့်ပင် ဆိုလိုက်သည်။ " စားပွဲပေါ်မှာ ဆန်ပြုတ်ရှိတယ် ။ မင်း မျက်နှာသစ်ပြီးရင် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် စားလိုက်တော့ ။ ပြီးရင် ငါ မင်းကို ကျောင်းလိုက်ပို့ပေးမယ် "
ဖရဲသီးလေးက နောက်ကို ပြန်လှည့်မကြည့်ဘဲ သူ့ခေါင်းလေးကို ငုံ့ကာ တိတ်ဆိတ်နေသည်။
အဲဒီအခါ မော့အန်းယွီက နောက်လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။
သန့်စင်ခန်းအစွန်လေးမှာ ငုတ်တုတ်လေးထိုင်နေတဲ့ တန်တန်က ရှေ့ကို ထွက်လာပြီး ဖရဲသီးလေးကို နှစ်သိမ့်ပေးဖို့အတွက် သူ့လျှာလေးကို ထုတ်လိုက်သည်။
____________
" တင် ! " ဓါတ်လှေကားတံခါး ပွင့်လာခဲ့သည်။
မော့အန်းယွီက ဖရဲသီးလေးရဲ့လက်ကို ဆွဲကာ အထဲ၀င်လိုက်သည်။မကြာခင်မှာပဲ အနောက်တိုင်း၀တ်စုံကို ၀တ်ဆင်ထားတဲ့ စုန့်ရှီလင်ကလည်း ဓါတ်လှေကားထဲကို ၀င်လာခဲ့သည်။
မော့အန်းယွီရဲ့မျက်လုံးတွေက ကျဉ်းမြောင်းသွားသည်။ " ဥက္ကဋ္ဌစုန့် , တိုက်ဆိုင်လိုက်တာနော် "
စုန့်ရှီလင်က မော့အန်းယွီကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပြီး ဘာမှမပြောဘဲ ဖရဲသီးလေးကို ကြည့်နေသည်။
ဖရဲသီးလေးက မော့အန်းယွီကို သဘောမကျပေ။ဒါပေမယ့် သူ ပါးပါးကို မနေ့ညက ကတိပေးထားခဲ့ပြီး ပါးပါးကလည်း အလုပ်လုပ်ဖို့ သွားနေသည်။ဒါကြောင့် သူ့မှာ ရွေးချယ်စရာမရှိဘဲ မော့အန်းယွီနဲ့အတူ နေနေရသည်။
မော့အန်းယွီ မေးလိုက်သည်။ " ဘာလို့ ဥက္ကဋ္ဌစုန့်က ဒီနေရာမှာနေဖို့ ရွေးလိုက်ရတာလဲ ??? "
" ကုမ္ပဏီနဲ့ နီးတယ်လေ " စုန့်ရှီလင် ခပ်ရေးရေးမျှ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။မော့အန်းယွီက မော့မိသားစုရဲ့ မိသားစု၀င်တစ်ယောက်ဖြစ်တာကြောင့် သူ မော့အန်းယွီကို လေးစားမှုလေး ထားပေးလိုက်သည်။
မော့အန်းယွီက လေးလေးနက်နက် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပေမယ့် သူ့နှလုံးသားထဲမှာရှိတဲ့ စိုးရိမ်ပူပန်မှုနဲ့ သ၀န်တိုမှုတွေကတော့ လွင့်ပျောက်မသွားတဲ့အပြင် ပိုပြီးတော့တောင် ကြီးမားပြင်းထန်လာသည်။
ဓါတ်လှေကားတံခါးပွင့်လာတဲ့အခါ စုန့်ရှီလင်က သူ့ခေါင်းလေးကို ငုံ့ထားပြီး အစကနေ အဆုံးထိ စကားတစ်လုံးမှ မပြောတဲ့ ဖရဲသီးလေးကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ ဘာမှမမေးဘဲ ထွက်သွားလိုက်သည်။
မော့အန်းယွီက ဖရဲသီးလေးရဲ့လက်မောင်းလေးကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်ပြီး နူးညံ့စွာ ဆိုလိုက်သည်။ " ကလေးလေး , မင်း အဲဒီဦးလေးကြီးကို သဘောကျလား ? "
ဖရဲသီးလေးက ခေါင်းလေးငြိမ့်ကာ ဖြေလိုက်သည်။ " သား သူ့ကို သဘောကျတယ် "
မော့အန်းယွီရဲ့မျက်နှာအမူအရာက ပိုပြီးနူးညံ့လာကာ သူ့လေသံကလည်း ပိုညင်သာနေသည်။ " အဲဒီဦးလေးကြီးက လူကောင်းတစ်ယောက်မဟုတ်ဘူး ။ သူ့ကို သဘောမကျရဘူးနော် ငါ့ကလေးလေး "
ဖရဲသီးလေးက သူ့မျက်လုံးလေးတွေကို ကျယ်ကျယ်ဖွင့်လိုက်သည်။ " ဦးဦးစုန့်က လူကောင်းပါ !!! "
" ဒါပေမယ့် မင်းအဖေက သူ့ကို မကြိုက်ဘူးလေ ။ တကယ်လို့ မင်းက ဦးလေးစုန့်ကို သဘောကျရင် မင်းအဖေက မင်းကို သဘောကျတော့မှာ မဟုတ်ဘူး ! " မော့အန်းယွီက ဖရဲသီးလေးကို ချော့မော့အစ်အောက်ရင်း ဖရဲသီးလေးရဲ့ဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။
ဖရဲသီးလေးက ပြောလိုက်သည်။ " အိုး ! " ကြည့်ရတာ ဖရဲသီးလေးက နည်းနည်း စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့မကပ်သလိုဖြစ်နေသည်။
မော့အန်းယွီက အဲဒါကို စိတ်မရှိပါပေ။သူက ဖရဲသီးလေးကို အတန်းထဲခေါ်သွားပေးပြီးနောက် ညကျရင် လာခေါ်မယ်ပြောကာ ထွက်သွားတော့သည်။
ဖရဲသီးလေးက ၀မ်းနည်းနေလေသည်။
၀တုတ်လေးက ရှေ့ကိုလျှောက်လာပြီး ဖရဲသီးလေးရဲ့ပုခုံးလေးကို တို့ကာ ဂရုမစိုက်ချင်ဟန်ဆောင် မေးလိုက်သည်။ " ပေါ်ရန်တင်း , မင်းအဖေ ဘယ်မှာလဲ ? "
" ပါးပါးက အလုပ်သွားတယ် " ဖရဲသီးလေးက သူ့ရဲ့ထိုင်ခုံဆီကို သွားကာ တွေတွေငေးငေးလေးနဲ့ စားပွဲပေါ် မှောက်နေလိုက်သည်။
၀တုတ်လေးက စိတ်ပျက်သွားပေမယ့် မကြာခင်မှာပဲ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ကစားနေလေသည်။
_____________
စုန့်ရှီလင်ဟာ ကလေးကို ကျောင်းလိုက်ပို့ပေးတဲ့ မော့အန်းယွီကို အဝေးကနေ စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။သူ့ရဲ့မျက်၀န်းတွေက လေးနက်နေပြီး သူ ပြောလိုက်သည်။ " မော့အန်းယွီက ဘာဖြစ်တာလဲ ? "
အတွင်းရေးမှူးချူက စုန့်ရှီလင်နဲ့အတူ အလုပ်,လုပ်ခဲ့တာ ဆယ်နှစ်ကျော်ကြာပြီဖြစ်သည်။ဒါကြောင့် သူက သူ့သူဋ္ဌေးပြောတဲ့ စကားလုံးတွေရဲ့ အဓိပ္ပါယ်တွေနဲ့ပတ်သတ်ပြီး အရမ်းကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း နားလည်သည်။အတွင်းရေးမှူးချူက လျင်မြန်စွာ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ " ကျွန်တော် တစ်ယောက်ယောက်ကို အဖြစ်မှန် ရှာခိုင်းထားလိုက်ပါ့မယ် "
" အင်း " စုန့်ရှီလင်က စာရွက်စာတန်းတွေကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။ " မောင်းတော့ "
Driver က ကားကို ဂရုတစိုက် မောင်းနှင်လိုက်သည်။အရှေ့က passenger seat မှာ ထိုင်နေတဲ့ အတွင်းရေးမှူးချူကတော့ နောက်ကြည့်မှန်ကနေတစ်ဆင့် မကြာခဏ သူ့ရဲ့သူဋ္ဌေးကို ချောင်းကြည့်ကာ စုန့်ရှီလင် ဒေါသထွက်နေမနေကို စူးစမ်းနေရသည်။
စုန့်ရှီလင်က တစ်လမ်းလုံး တိတ်ဆိတ်နေသည်။ဒါပေမယ့် သူ ကားပေါ်က ဆင်းတဲ့အချိန်မှာ ရုတ်တရက် သူ အတွင်းရေးမှူးချူကို ပြောလိုက်သည်။ " တစ်ယောက်ယောက်ကို ကလေးနောက် လိုက်ခိုင်းထားလိုက် ။ ပြီးတော့ မော့အိမ်ကိုလည်း မျက်ခြည်မပျက် စောင့်ကြည့်ထား "
အတွင်းရေးမှူးချူ နာခံလိုက်ပေမယ့် စုန့်ရှီလင်က ဘာကြောင့်များ ပေါ်ယွီရဲ့သားဖြစ်သူကို အရမ်းကြီး ဂရုစိုက်နေရသလဲဆိုတာ သူ နားမလည်ပေ။ဒါပေမယ့် သူ့ရဲ့နှစ်ပေါင်းများစွာသော အလုပ်အတွေ့အကြုံများအရ အတွင်းရေးမှူးချူ နှုတ်ဆိတ်နေဖို့ကိုပဲ ရွေးချယ်လိုက်တော့သည်။
.
.
.
.
.
.
မော့အန်းယွီကို ဆဲမယ့်သူများ တန်းစီပေးပါ !!! 🤬🤬🤬
Zawgyi
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ ဖရဲသီးေလးဟာ အိပ္ရာႏိုးလာၿပီး အခန္းလြတ္ႀကီးထဲကို ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ကာ အိပ္ရာေပၚကေန ျမန္ျမန္ ထလိုက္သည္။အဲဒီေနာက္ သူ အိပ္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဧည့္ခန္းအလယ္မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ ေမာ့အန္းယြီကို ေတြ႕လိုက္ရၿပီး ဖရဲသီးေလးက မေက်မနပ္အသံေလးနဲ႔အတူ ေမးလိုက္သည္။ " ပါးပါး ဘယ္မွာလဲ ? "
" သူက အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္သြားတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔က အခ်ိန္အၾကာႀကီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အတူတူ ေနသြားရမယ့္ သူေတြပဲ " ေမာ့အန္းယြီက သူ႕ဖုန္းနဲ႔ email တစ္ေစာင္ပို႔ရင္း တစ္ခ်က္ေမာ့မၾကည့္ဘဲ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
ဖရဲသီးေလးက သူ႕ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို တင္းတင္းေစ့ကာ သူ႕မ်က္ရည္ေလးေတြ က်မလာေအာင္ အေကာင္းဆုံးႀကိဳးစားေပမယ့္လည္း အခ်ည္းႏွီးပင္ျဖစ္သည္။သူ ခ်က္ခ်င္းပဲ စိတ္ထိခိုက္စြာနဲ႔ ငိုလိုက္မိေလသည္။
ေမာ့အန္းယြီက မလႈပ္မယွက္ဘဲ မတ္တပ္ရပ္ေနသည္။သူက ဖရဲသီးေလးကို ေအးစက္စြာ တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ႕ဖုန္းကိုပဲ ဆက္ကစားေနသည္။
ေမာ့အန္းယြီအတြက္ကေတာ့ သူ ဖရဲသီးေလးရဲ႕တည္႐ွိမႈကို သည္းခံေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာကတင္ အံၾသဖြယ္ရာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။သူ ဖရဲသီးေလးအတြက္ ဘာမွထပ္ၿပီး လုပ္မေပးႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ဖရဲသီးေလးက ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ငိုလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ တစ္ခုခုကို သတိျပဳမိသြားကာ တအင့္အင့္႐ိႈက္ငိုရင္း ေရခ်ိဳးခန္းဆီကို လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။
ေခြးေျခခုံပုေလးေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ကာ ဖရဲသီးေလးက သြားတိုက္တံကို သူ႕ပါးစပ္ေလးထဲ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ ထည့္လိုက္ရသည္။ဖရဲသီးေလးက သြားတိုက္ေဆး မသုံးတတ္သလို လွ်ပ္စစ္သြားတိုက္တံကိုလည္း ခလုတ္မဖြင့္တတ္ပါေပ။အဲဒီေနာက္ ဖရဲသီးေလးမွာ သူ႕သြားေလးေတြကို ၿပီးၿပီးေရာ တိုက္လိုက္ရေလသည္။
ေမာ့အန္းယြီက ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို မွီရင္း ႏွစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ ေကာင္ေလးေသးေသးေလးတစ္ေယာက္ အက်ပ္အတည္းျဖစ္ေနတာကို လ်စ္လ်ဴ႐ွဴထားၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာပုံစံႏွင့္ပင္ ဆိုလိုက္သည္။ " စားပြဲေပၚမွာ ဆန္ျပဳတ္႐ွိတယ္ ။ မင္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးရင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စားလိုက္ေတာ့ ။ ၿပီးရင္ ငါ မင္းကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေပးမယ္ "
ဖရဲသီးေလးက ေနာက္ကို ျပန္လွည့္မၾကည့္ဘဲ သူ႕ေခါင္းေလးကို ငုံ႔ကာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
အဲဒီအခါ ေမာ့အန္းယြီက ေနာက္လွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္။
သန္႔စင္ခန္းအစြန္ေလးမွာ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေနတဲ့ တန္တန္က ေ႐ွ႕ကို ထြက္လာၿပီး ဖရဲသီးေလးကို ႏွစ္သိမ့္ေပးဖို႔အတြက္ သူ႕လွ်ာေလးကို ထုတ္လိုက္သည္။
____________
" တင္ ! " ဓါတ္ေလွကားတံခါး ပြင့္လာခဲ့သည္။
ေမာ့အန္းယြီက ဖရဲသီးေလးရဲ႕လက္ကို ဆြဲကာ အထဲ၀င္လိုက္သည္။မၾကာခင္မွာပဲ အေနာက္တိုင္း၀တ္စုံကို ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ စုန္႔႐ွီလင္ကလည္း ဓါတ္ေလွကားထဲကို ၀င္လာခဲ့သည္။
ေမာ့အန္းယြီရဲ႕မ်က္လုံးေတြက က်ဥ္းေျမာင္းသြားသည္။ " ဥကၠ႒စုန္႔ , တိုက္ဆိုင္လိုက္တာေနာ္ "
စုန္႔႐ွီလင္က ေမာ့အန္းယြီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ၿပီး ဘာမွမေျပာဘဲ ဖရဲသီးေလးကို ၾကည့္ေနသည္။
ဖရဲသီးေလးက ေမာ့အန္းယြီကို သေဘာမက်ေပ။ဒါေပမယ့္ သူ ပါးပါးကို မေန႔ညက ကတိေပးထားခဲ့ၿပီး ပါးပါးကလည္း အလုပ္လုပ္ဖို႔ သြားေနသည္။ဒါေၾကာင့္ သူ႕မွာ ေ႐ြးခ်ယ္စရာမ႐ွိဘဲ ေမာ့အန္းယြီနဲ႔အတူ ေနေနရသည္။
ေမာ့အန္းယြီ ေမးလိုက္သည္။ " ဘာလို႔ ဥကၠ႒စုန္႔က ဒီေနရာမွာေနဖို႔ ေ႐ြးလိုက္ရတာလဲ ??? "
" ကုမၸဏီနဲ႔ နီးတယ္ေလ " စုန္႔႐ွီလင္ ခပ္ေရးေရးမွ် ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ေမာ့အန္းယြီက ေမာ့မိသားစုရဲ႕ မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ ေမာ့အန္းယြီကို ေလးစားမႈေလး ထားေပးလိုက္သည္။
ေမာ့အန္းယြီက ေလးေလးနက္နက္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ေပမယ့္ သူ႕ႏွလုံးသားထဲမွာ႐ွိတဲ့ စိုးရိမ္ပူပန္မႈနဲ႔ သ၀န္တိုမႈေတြကေတာ့ လြင့္ေပ်ာက္မသြားတဲ့အျပင္ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ႀကီးမားျပင္းထန္လာသည္။
ဓါတ္ေလွကားတံခါးပြင့္လာတဲ့အခါ စုန္႔႐ွီလင္က သူ႕ေခါင္းေလးကို ငုံ႔ထားၿပီး အစကေန အဆုံးထိ စကားတစ္လုံးမွ မေျပာတဲ့ ဖရဲသီးေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ဘာမွမေမးဘဲ ထြက္သြားလိုက္သည္။
ေမာ့အန္းယြီက ဖရဲသီးေလးရဲ႕လက္ေမာင္းေလးကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ႏူးညံ့စြာ ဆိုလိုက္သည္။ " ကေလးေလး , မင္း အဲဒီဦးေလးႀကီးကို သေဘာက်လား ? "
ဖရဲသီးေလးက ေခါင္းေလးၿငိမ့္ကာ ေျဖလိုက္သည္။ " သား သူ႕ကို သေဘာက်တယ္ "
ေမာ့အန္းယြီရဲ႕မ်က္ႏွာအမူအရာက ပိုၿပီးႏူးညံ့လာကာ သူ႕ေလသံကလည္း ပိုညင္သာေနသည္။ " အဲဒီဦးေလးႀကီးက လူေကာင္းတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး ။ သူ႕ကို သေဘာမက်ရဘူးေနာ္ ငါ့ကေလးေလး "
ဖရဲသီးေလးက သူ႕မ်က္လုံးေလးေတြကို က်ယ္က်ယ္ဖြင့္လိုက္သည္။ " ဦးဦးစုန္႔က လူေကာင္းပါ !!! "
" ဒါေပမယ့္ မင္းအေဖက သူ႕ကို မႀကိဳက္ဘူးေလ ။ တကယ္လို႔ မင္းက ဦးေလးစုန္႔ကို သေဘာက်ရင္ မင္းအေဖက မင္းကို သေဘာက်ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ! " ေမာ့အန္းယြီက ဖရဲသီးေလးကို ေခ်ာ့ေမာ့အစ္ေအာက္ရင္း ဖရဲသီးေလးရဲ႕ဆံပင္ေလးေတြကို ပြတ္ေပးလိုက္သည္။
ဖရဲသီးေလးက ေျပာလိုက္သည္။ " အိုး ! " ၾကည့္ရတာ ဖရဲသီးေလးက နည္းနည္း စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔မကပ္သလိုျဖစ္ေနသည္။
ေမာ့အန္းယြီက အဲဒါကို စိတ္မ႐ွိပါေပ။သူက ဖရဲသီးေလးကို အတန္းထဲေခၚသြားေပးၿပီးေနာက္ ညက်ရင္ လာေခၚမယ္ေျပာကာ ထြက္သြားေတာ့သည္။
ဖရဲသီးေလးက ၀မ္းနည္းေနေလသည္။
၀တုတ္ေလးက ေ႐ွ႕ကိုေလွ်ာက္လာၿပီး ဖရဲသီးေလးရဲ႕ပုခုံးေလးကို တို႔ကာ ဂ႐ုမစိုက္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ ေမးလိုက္သည္။ " ေပၚရန္တင္း , မင္းအေဖ ဘယ္မွာလဲ ? "
" ပါးပါးက အလုပ္သြားတယ္ " ဖရဲသီးေလးက သူ႕ရဲ႕ထိုင္ခုံဆီကို သြားကာ ေတြေတြေငးေငးေလးနဲ႔ စားပြဲေပၚ ေမွာက္ေနလိုက္သည္။
၀တုတ္ေလးက စိတ္ပ်က္သြားေပမယ့္ မၾကာခင္မွာပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ကစားေနေလသည္။
_____________
စုန္႔႐ွီလင္ဟာ ကေလးကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ေမာ့အန္းယြီကို အေဝးကေန စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။သူ႕ရဲ႕မ်က္၀န္းေတြက ေလးနက္ေနၿပီး သူ ေျပာလိုက္သည္။ " ေမာ့အန္းယြီက ဘာျဖစ္တာလဲ ? "
အတြင္းေရးမႉးခ်ဴက စုန္႔႐ွီလင္နဲ႔အတူ အလုပ္,လုပ္ခဲ့တာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ဒါေၾကာင့္ သူက သူ႕သူေ႒းေျပာတဲ့ စကားလုံးေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေတြနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အရမ္းကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း နားလည္သည္။အတြင္းေရးမႉးခ်ဴက လ်င္ျမန္စြာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ " ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အျဖစ္မွန္ ႐ွာခိုင္းထားလိုက္ပါ့မယ္ "
" အင္း " စုန္႔႐ွီလင္က စာ႐ြက္စာတန္းေတြကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။ " ေမာင္းေတာ့ "
Driver က ကားကို ဂ႐ုတစိုက္ ေမာင္းႏွင္လိုက္သည္။အေ႐ွ႕က passenger seat မွာ ထိုင္ေနတဲ့ အတြင္းေရးမႉးခ်ဴကေတာ့ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေနတစ္ဆင့္ မၾကာခဏ သူ႕ရဲ႕သူေ႒းကို ေခ်ာင္းၾကည့္ကာ စုန္႔႐ွီလင္ ေဒါသထြက္ေနမေနကို စူးစမ္းေနရသည္။
စုန္႔႐ွီလင္က တစ္လမ္းလုံး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ဒါေပမယ့္ သူ ကားေပၚက ဆင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ သူ အတြင္းေရးမႉးခ်ဴကို ေျပာလိုက္သည္။ " တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ကေလးေနာက္ လိုက္ခိုင္းထားလိုက္ ။ ၿပီးေတာ့ ေမာ့အိမ္ကိုလည္း မ်က္ျခည္မပ်က္ ေစာင့္ၾကည့္ထား "
အတြင္းေရးမႉးခ်ဴ နာခံလိုက္ေပမယ့္ စုန္႔႐ွီလင္က ဘာေၾကာင့္မ်ား ေပၚယြီရဲ႕သားျဖစ္သူကို အရမ္းႀကီး ဂ႐ုစိုက္ေနရသလဲဆိုတာ သူ နားမလည္ေပ။ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အလုပ္အေတြ႕အၾကဳံမ်ားအရ အတြင္းေရးမႉးခ်ဴ ႏႈတ္ဆိတ္ေနဖို႔ကိုပဲ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ေတာ့သည္။
.
.
.
.
.
.
ေမာ့အန္းယြီကို ဆဲမယ့္သူမ်ား တန္းစီေပးပါ !!! 🤬🤬🤬