yesha's pov
"tita emily, ano na naman ba 'tong binabalak mo sa amin?!" malakas na sigaw ni jaxvier.
hindi niya sinagot si jaxvier at tinitigan niya lang kami na galit. pero nilipat niya ang tingin niya sa mga lalaking kasamahan niya at parang may ibigsabihin yung tingin niya sa kanila. gusto kong makaalis na kami dito pero nahuli pa din kami.
bigla naman kaming kinuha ng mga tauhan niya sa dahilan na napasigaw ako, "bitawan niyo ako!" sigaw ko sa lalaking humihila sa akin. pero inupo niya ako sa upuan at may hinanda siyang kutsilyo banda sa leeg ko sa dahilan na napapaiyak at natatakot ako.
"tangina! wag mo siyang guluhin! subukan mo!" galit na sigaw ni jax at napatingin naman ako sa kanya. may lalaki ding nakabantay sa kanila ni sebee na aakma silang sasaksakin ng kutsilyo sa kanilang leeg.
"ano 'to, tita emily?! ano 'to?!" galit na tanong ni jaxvier kay tita emily na kanina pang nakatitig sa amin.
"hindi niyo ba nahahalata na gusto ko kayong patayin?!" sigaw niya sa amin at lumapit naman siya sa puwesto namin at tumawa siya, "maghihiganti ako para sa anak ko." dagdag niya.
"sa tingin mo ba ikakatuwa ng anak mo na ginagawa mo 'to sa amin?" dinig kong tanong ni sebastian sa kanya.
"isa ka pa! ang pakialamero mo! kaya kita dinamay kasi iniinis mo ako nung oras na nasa mental hospital tayo!" sigaw niya kay sebee. "bakit niya naman ikakalungkot kung namatay yung mga taong nagbigay ng sakit sa kanya? syempre, sasaya siya!" sigaw niya.
"ang lala mo na sa totoo lang. dahil ba sa galit ka sa amin, kaya mo ng gawin sa amin 'to? bawian kami ng buhay?" naiiyak kong tanong sa kanya at tinignan niya naman ako ng masama. "sa tingin mo ba tama yun? oo, ikakatuwa mo. pero paano kami? pag nawala kami? may mga pangarap pa kami."
"hindi mo man lang ba kami mapatawad? habang buhay ka nalang bang galit sa amin?" naiiyak kong tanong sa kanya.
"wala akong pakialam!" sigaw niya sa akin. "oo! yun naman ang bagay sa inyo! sinira niyo ang anak ko! hindi ganun kadali sa akin yun! kita niyo naman di'ba na hindi pa siya gumagaling hanggang ngayon?!"
"mas mabuti nalang na mawala na kayo para tuluyang gumaling yung anak ko!" sigaw niya sa akin.
"wala kang awa!" sigaw ko sa kanya.
nagulat naman ako na may nilabas siyang baril at bigla niyang itinutok sa akin yun. pabilis nang pabilis yung tibok ng puso ko ngayon. hindi naman ako makagalaw dahil may baril at kutsilyo na nakatutok sa akin ngayon.
"bakit?! kayo?! naawa ba?!" sigaw niya sa akin habang tinututok niya ang baril sa akin. mas lalo lang naman akong naiiyak dito.
"ako nalang ang patayin mo! wag mo silang damaying dalawa!" nagulat naman ako na sinabi yun ni jax.
"ano bang pinagsasabi mo?! nababaliw ka na ba?! sa tingin mo ba gusto ko yun?!" sigaw ko kay jaxvier at napatingin naman ako uli kay tita emily. "please.. wag mo nalang gawin 'to sa amin. maawa ka naman sa amin." dagdag ko.
"kung may balak kang patayin sa amin, ako nalang nga. pinagbibigyan na kita. ako nalang yung pahirapan mo dibale ako naman ang nagsimula ng lahat." malamig na sambit ni jax. "patayin mo na ako!"
"ano ba!" sigaw ko. "sa tingin mo ba makakaya ko yun?! baliw ka ba?!" tanong ko sa kanya habang umiiyak.
"mas hindi ko makakaya na ikaw yung patayin niya. handa akong isakripisyo yung buhay ko para sa'yo." sabi niya sa akin at naiiyak na din siya, "hindi ko kayang makita na nahihirapan ka.. kaya ako nalang." dagdag niya.
"sigurado ka na ba diyan, jaxvier?" tanong ni tita emily at nagulat ako nung bigla siyang lumayo sa akin at itinutok niya ang baril niya kay jax.
"go. shoot me if you really want. dun naman ikakasaya mo." sabi ni jaxvier.
bigla naman akong sumigaw, "wag! please! wag mong gawin! itigil mo na 'to!" pagpigil ko sa kanya.
"wag mo siyang pakinggan. ano pa bang gusto mo? patayin mo na ako!" malakas na loob na sambit ni jaxvier.
"wag.. please! nagmamakaawa ako!"
napapatawa naman yung babae, "nakakatuwa namang tignan ang love story niyo. talagang mahal niyo ang isa't isa." natatawa niyang sambit.
"maawa ka nalang sa kanila. para tapos na.. ako nalang yung tapusin mo." kalma na sambit ni sebastian at tuluyan namang napatingin si tita emily sa kanya.
"sebastian?! ano ba?!" galit na sigaw sa kanya ni jax.
"tumigil ka nga diyan, sebee!" ako.
hindi kami pinansin ni sebastian, "wag mo nalang sirain yung kasayahan at pagmamahalan nilang dalawa. ako nalang." sabi niya.
"tangina.. wala silang kasalanan. kaya ako nalang nga sabi. naghihintay ako dito ng bala na papatay sa akin!" sigaw ni jax. wala akong masabi dahil takot na takot na ako ngayon.
hindi ko kayang may mamatay sa aming tatlo. walanghiya 'tong mama ni yvonne. mas malala pa siya sa anak niya.
"para naman kayong mga tanga! hindi ako papayag na isa lang ang papatayin ko sa inyo! tatlo kayo ang papatayin ko!" sigaw niya at napapatawa naman siya.
"sino kaya ang uunahin ko dito?" tanong niya at itinutok niya naman ulit ang baril niya kay sebastian, "sa pakialamero ba?"
pagkatapos itinutok niya ang baril niya kay jaxvier, "o sa nanakit kay yvonne?" tanong niya pa at natatawa pa siya. at sa huli, itinutok niya ang baril niya sa akin, "O sa ipinagpalit ni jaxvier kay yvonne?"
"nabwibwisit na'ko! ako nalang nga sabi eh!" sigaw ni jaxvier sa dahilan na mas lalo akong naiyak.
"maghintay ka! masyado kang excited!" sigaw sa kanya ni tita emily at medyo siyang lumayo sa amin. "babalik ako dito. hindi kayo makakatakas dito. tandaan niyo yan. hindi kayo makakalabas dito. nasa isipan ko na kung sino ang papatayin ko." sabi niya at lumayo siya sa amin at may pinasukan siyang room na dito din sa lugar na kung nasaan kami. binitawan din kami ng mga lalaki.
"subukan niyong tumakas kung makakaya niyo." sabi nila sa amin at lumayo na sila sa amin.
nung nakita kong wala na sila, dali akong tumayo at tumakbo ako doon sa pintuan para buksan yun. pero locked pala. kahit anong gawin ko, kahit sinipa ko na ng sobra, hindi pa din mabubukas.
napapaiyak nalang ako habang pabalik doon sa puwesto ko at tinignan ko sila, "mukhang hindi na tayo makakalabas dito." naiiyak kong sambit sa kanila.
"tangina ayaw ko pang mamatay tayong lahat. ang lala niya na. may saltik na siya sa utak." naiinis na sambit ni jaxvier. "hindi din naman natin alam kung paano makalabas."
"humingi tayo ng tulong." napaharap naman kami ni jaxvier sa nagsalita na si sebee.
"tulong? paano?" tanong ko sa kanya.
may kinuha naman siyang cellphone mula sa likod niya at ipinakita niya yun sa amin, "eto.. cellphone. tumawag tayo." sabi niya.
teka.. kay jaxvier na phone yang hawak niya ah?
"sa akin na phone yan ah. pati ba naman phone natin? kinuha pa nila?" naiinis na tanong ni jax.
"oo.. wala na yung phone ko tsaka kay yesha na din yata." sabi ni sebee. "hindi kasi ako napapansin nung lalaki na tumututok sa akin ng kustilyo.. kaya dahan-dahan kong kinuha yung cellphone sa bulsa niya. yun lang kasi ang alam kong paraan para makahingi ng tulong." dagdag niya.
"hindi man lang namin naisip yan, sebastian. ang talino mo nga talaga. salamat ha." sabi ni jaxvier.
"wala yun." sabi niya at madali niyang binigay ang phone kay jax, "tumawag ka na diyan ng mga kilala mo."
tinanggap niya naman ang phone at parang naguguluhan pa siyang kinukuti yung phone niya, "naguguluhan ako.. sino ba ang tatawagan ko?"
"bahala na kung sino yang nasa contacts mo, jax. basta makahingi tayo ng tulong. dalian mo na din. baka mahuli pa tayo dito pagbalik niya." sabi ni sebee.
narinig naman namin na nagriring na yung tinatawagan ni jax, hininaan niya para hindi marinig. bigla naman akong kinakabahan. please.. sana sumagot at sana.. wag muna dumating yung mga tao na gusto kaming patayin.
"tangina talaga oh. 5% nalang." naiinis na sambit niya. ang malas naman. hindi pa sumasagot yung tinatawagan niya. "hindi ko 'to maalala kung sino 'to. pero bahala na talaga."
"sana hindi muna malowbat." sabi ni sebee.
"please, kung sino ka man.. sana sumagot ka." sabi kong naiiyak. tumigil yung pagring ng phone ni jax at hanggang sa may narinig kaming boses.
"hello?"