jaxvier's pov
hindi naman kami makapagsalita nung nakita namin yung tao na yun. ang sobrang sama ng tingin niya sa amin. halata namang galit siya sa amin.
lumapit naman siya dito sa amin at sinigawan niya na kami, "ang kapal nga naman ng mukha niyo! sinong nagsabi na pwede kayong umapak dito?!" galit na tanong niya sa amin. nakakainis siya. hindi na siya nahihiya sa anak niya sa pinaggagawa niya ngayon.
magsasalita na sana ako ng nagsalita na naman siya habang nakatingin siya kay jaemin, "at tsaka ikaw.. wala kang kwenta! di'ba sinabihan na nga kitang bawal magpapasok dito ng mga hayop?! anong ginawa mo?!"
grabe naman sa hayop. mukha ba kaming hayop? sumusobra na siya. hindi niya alam na nakakasakit sa tao yung pinagsasabi niya.
"grabe ka naman!" sigaw sa kanya ni yesha sa dahilan na nabigla ako.
"wag kang sumapaw! hindi ikaw ang kausap ko!" sigaw pa ng bwiset na matanda na 'to. nagagalit naman akong tinignan siya. sumusobra na talaga siya.
pagsasabihan ko na sana siya pero inunahan naman ako ni jaemin.
"ma'am emily.. sorry. pero wala namang masama na bumisita sila. isa pa, okay naman si yvonne sa kan---" pagpapaliwanag ni jaemin pero pinutol na naman siya ni tita emily.
"bwiset! tumahimik ka! puro ka dahilan!" sigaw niya kay jaemin sa dahilan na nabigla ako. ang bastos niya naman kahit siya yung mas matanda sa amin.
agad naman siyang lumapit kay yvonne na kanina pang nakatayo at parang ang sama na ng tingin niya kay tita emily. teka.. naaalala ko yung sinabi ni jaemin. pag nakikita niya daw yung mama niya, nababaliw daw siya.
paano kung mangyari yun ngayon?
"anak? kamusta? are you fine? anong ginawa nila sa'yo? okay ka lang ba sa mga tao na 'to?" tanong niya kay yvonne na as if mabait siya. oo, concern siya. ngumingiti pa nga.
walang may sinagot si yvonne. pero nagulat kaming lahat na bigla siyang umiyak ng malakas at napapahawak siya sa kanyang ulo. bigla naman akong kinabahan doon. eto na ba ang ibigsabihin ni jaemin?
"go away! HAHAHAHAHA! i don't need you! i don't know you!" sigaw niyang naiiyak. nagulat nalang kami na bigla siyang napatawa. napakapit tuloy si yesha sa braso ko. ramdam kong natakot siya kay yvonne.
"no.. yvonne. let's talk. please.. don't be like this to me. this is your Mom." sabi ni tita emilty sa kanya. pinipilit niya pang pumasok sa loob ngunit pinigilan naman siya ni jaemin.
"GO AWAY! I HATE YOU SO MUCH!" malakas na sigaw ni yvonne sa kanya na hanggang ngayon ay umiiyak at natatawa. nanlaki lang naman ang mata ko ng sinasabunutan niya ang sarili niya.
"yvonne!" pagmamakaawa ni tita emily sa anak niya.
madaling tinulak ni jaemin si tita emily palayo kay yvonne at tinignan niya kami ng seryoso, "lumabas na kayong lahat! ako ng bahala sa kanya!" sigaw niya at napatango lang naman kami. aakma na sana kaming lalabas sa ward ni yvonne nang sumigaw pa si tita emily.
"ang kapal naman ng mukha mong palabasin ako?! gusto ko siyang kausapin!"
napatingin naman kami kay jaemin na mukhang hindi na matiis ang kanyang galit kanina pa, "hindi ka pa ba nasasanay sa anak mo na pag nakikita ka niya, nababaliw siya?!"
"kung ayaw mo siyang mabaliw lalo, please lang.. lumabas ka muna! maawa ka naman sa kanya!" sigaw sa kanya ni jaemin.
natigilan naman siya nung narinig niya yung mga salita na yun galing kay jaemin. pero nung nakita namin na sumisigaw na naman si yvonne. pinasukan niya sa kulungan si yvonne at hindi ko na alam ang nangyari dahil lumabas na kaming tatlo. sumunod na din sa amin si tita emily.
nung nakalabas na kami, halos wala kaming masabi ng dahil sa nangyari. tulala lang si sebastian at si yesha naman.. ganun din.
"aaaaahhhhhh!" dinig namin na sigaw ni yvonne. i think, jaemin vaccinated her. kasi bigla na siyang tumahimik pagkatapos siyang sumigaw.
"at kayo! ang lakas ng loob niyong puntahan yung anak ko dito pagkatapos niyong saktan siya?!" sigaw na naman ni tita emily sa dahilan na napatingin kami sa kanya.
huminga ako ng malalim, "pwede ba? tama na? sumusobra ka na. binisita lang namin siya dito. ano bang mali doon at bakit mo ba talaga ikakagalit yun sa amin? wala naman kaming may ginawang mali sa kanya." sabi ko sa kanya.
"wow ha. sayo pa mismo nanggaling yun, jaxvier? alam mo ba ang pinagsasabi mo?" tanong niya sa akin ma may sarkastikong tono. "alam mo naman siguro na kasalanan mo 'to lahat?" tinuro niya pa si yesha. "kasalanan niyong dalawa!"
"oo! kasalanan namin yun kung bakit nagkakaganyan si yvonne! nagsisisi din kami. hindi din madali sa amin na nabaliw siya. humingi na kami ng tawad sa kanya.. at sayo. pero nung humingi ako ng tawad sa'yo, hindi mo ako pinakinggan dahil galit ka sa akin." sabi ko sa kanya. "akala mo ba natutuwa kami sa kalagayan niya? kahit hindi niya na kami ginugulo, hindi namin maiwasan na makonsensiya sa kanya dahil kami yung dahilan kung bakit nakalimutan niya yung sarili niya."
"tapos.. hindi mo pa din kami magawang mapatawad? kasi kami yung dahilan? ganun ka ba kagalit sa amin? nahihirapan ka bang magpatawad?" tanong ko sa kanya at medyo naiiyak na ako.
"yan! naaalala niyo lang siya kung kailan may nangyari na sa kanya! hindi niyo siya inisip sa mga panahon na nasasaktan pa siya! ang galing niyo!" sigaw niya din sa akin.
"oo! inaamin ko na galit ako sa kanya sa mga panahon na yun. pero wala ka bang alam na nasaktan din kami sa mga pinaggagawa niya?! pero sa ngayon, sapat na sa akin na gumaling siya!" sigaw ko sa kanya.
"sa tingin mo ba gagaling pa siya eh nakita niya kayo kanina!" talaga kami pang sinisi. tangina. bigla naman kasi siyang dumating at nabaliw na naman si yvonne. may sinasabi pa si yvonne nun eh.
sayang. ano kaya yun?
"wala ka bang tiwala kay yvonne na kaya niyang gumaling sa kondisyon niyang yan? iniisip mo lang kasi lagi puro kasalanan namin, mga negatibo at galit mo. kaya.. ganyan ka! galit ka palagi! nakakalimutan mo na maging pantay sa kapwa tao mo!" sigaw ko sa kanya at nanlaki naman ang mata niya.
"jaxvier.. kalma." pagpapakalma sa akin ni yesha.
"jax.." sebastian.
"parang kasalanan ko pa lahat-lahat. hindi ako perpekto. mali kong nasaktan siya dahil di ko inaakala na malaking epekto sa kanya pag sinabi ko sa kanyang.. hindi ko siya mahal. nakakakababa yun sa sarili dahil may nasasaktan ako." sabi ko.
"tapos galit ka pa sa akin. halos isang buwan na.. galit ka pa din. nagsorry na ako pero ayaw mo pa din akong patawarin. tsaka hanggang ngayon, galit na galit ka pa din sa akin. ramdam ko tuloy ang sobrang sama kong tao." dagdag ko.
pinunasan ko yung mga luha ko, "gusto ko lang sabihin sa'yo na dadating yung araw na magiging maayos 'tong sitwasyon namin. bahala ka kung galit ka pa din sa amin, marerealize mo din ang lahat." huling sambit ko sa kanya at pinunasan ko yung mga luha ko.
"ma'am.. instead of getting angry to yesha and jaxvier, please just pray for your daughter's fast recovery. mas nakakatulong yun sa kaayusan ng lahat." kalmado na sabi ni sebastian sa dahilan na napatingin kami sa kanya. "sana naman maintindihan niyo din sila. hindi lang si yvonne yung nahirapan, sila din. parehas lang silang nahirapan."
halos wala siyang masabi sa mga pinagsasabi namin sa kanya. pero lumabas naman kaagad si jaemin. he looks terrified. parang kanina na kalmado lang yung mukha niya tapos ngayon.. mukhang naguguluhan na siya. grabe naman kasi makapagsalita si tita emily.
"okay na siya.. nakatulog na siya. yun lang.. i'm not sure if she'll be okay if she wakes up. kasi.. nabaliw naman siya ulit ng may dumating." sabi niya at medyo malamig yung pagkasabi niya at tamang-tama na napatingin siya kay tita emily. "i will do my all best to feel her better."
"dapat lang! tagal-tagal mo na siyang inaalagaan pero hindi pa din epektibo! tapos pinapasok mo 'tong mga tao na 'to!" sigaw niya naman sa amin.
"bakit ba? ano bang problema mo sa kanila? they're just concerned to your daughter. ayaw mo bang may nag-aaalala sa kanya? anong gusto mo.. kakalimutan nalang nila yung anak mo? buti pa nga kahit ganyan si yvonne.. pinili pa din nila na bumisita dito." malakas na loob na sambit niya kay tita emily.
"at akala mo ba ganun lang kadali magpagaling sa baliw na tao? ang hirap." sabi ni jaemin. ang sakit lang.
alam kong ginagawa niya yung best niya para kay yvonne. pero hindi ko lang alam sa mindset ng ina niya kung bakit ayaw niya nalang i-appreciate yung hard work ng tao.
"wala akong pake. you're psychiatrist. and because you're one of that, it's just easy!"
"what? easy? e'di sana ikaw gumawa para sa anak mo. sana hindi nalang ako. nang hindi mo ako iniinsulto sa pinaggagawa ko." sabi niya at hindi namin inaasahan na...
sinampal niya ng malakas si jaemin sa kanyang pisngi sa dahilan na walang may masabi si jaemin. nagulat naman kami doon.
"ano ba, tama na!" naiiyak na pagpigil sa kanila ni yesha.
"sumusobra ka na!" sigaw ko kay tita emily, "walang ginagawa yung tao tapos sasampalin mo nalang bigla? ano ba?" naiinis na sambit ko.
"okay ka lang?" tanong sa kanya ni sebastian at napatango lang naman si jaemin.
"oo, okay lang." sagot niya na napapahawak lang naman sa pisngi niya.
"ang kapal ng mukha mong pagsabihan ako ng ganyan. psychiatrist ka lang dito! wala kang karapatan na pagsabihan ako sa kanya! wala kang respeto!" sigaw niya kay jaemin.
"paano siya magkakaroon ng respeto sa'yo kung wala kang respeto sa kanya? di'ba?" kalma kong tanong sa kanya.
"wala akong pake! umalis na kayo ditong tatlo! ayaw ko nang makita ang mga pagmumukha niyo!" sigaw niya sa amin. "wag na wag na kayong babalik dito kundi ako ang makakalaban niyo!"
"sige! kung yan ang gusto mo! yan naman ang mahirap sa'yo. masyado kang nagiging selfish sa anak mo. kung anong gusto mo, yun ang masusunod." sabi ko sa kanya.
"ang bastos ng ugali mo, jaxvier. hindi ko inaakala na nahulog sa'yo si yvonne." galit na sambit niya sa akin.
ngumisi ako, "bastos ka din sa akin at ginaya lang kita. so patas lang. para fair." sabi ko sa kanya.
"at tatandaan mo 'to, hindi ko kayo mapapatawad! umalis na kayo!" sabi niya sa akin.
"oo, aalis na kami." paalam ko sa kanya at hinawakan ko naman ang kamay ni yesha para umalis doon. pero lumingon ako uli sa kanya at ningitian ko siya, "sana talaga bumait ka na." seryosong sabi ko at nagpatuloy na kaming umalis nina yesha at sebastian. naiwan lang naman si jaemin kasama ang angry bird na mama ni yvonne.
habang papaalis kami sa mental hospital. natutulala nalang ako dito sa paligid. naaalala ko yung nangyari kung paano nabaliw si yvonne nung dumating si tita emily. nakakatrauma. promise.
pero ang hiling ko lang talaga ay sana gumaling pa si yvonne at sana.. dadating yung araw na hindi na siya mababaliw pag makita niya si tita emily.
tsaka sana marunong pa magpatawad at mag-appreciate si tita emily.