one month later . . .
☆ _ ☆
jaemin's pov
"sisiguraduhin mong gagaling yung anak ko! ayusin niyo yung trabaho niyo! nagbabayad ako ng maayos dito tapos ang wawalang kwenta niyo!" she shouted to me.
i just nodded even it hurts, "yes ma'am emily. we will do our best." i said with my calm voice.
"aba, talaga lang! isang buwan na siyang ganyan pero hindi pa din siya gumagaling!" she shouted again. napayuko nalang ako ng tuluyan. huminga ako ng malalim.
"ma'am, maayos naman po siya. kaya lang medyo pa kasi--" pinutol niya yung sasabihin ko.
"wala akong pake! gawin niyo yung lahat sa kanya! nasasayang pera ko sa inyo!" sigaw niya ulit sa akin at tuluyan niya na akong iniwan dito.
huminga nalang ako ng malalim at natigilan lang ako dito. masakit yung mga sinabi niya sa akin kanina, nakakainsulto na. pero kailangan ko nalang talaga siyang intindihin at respetuhin. siya yung magulang.
ginagawa ko.. namin lahat para tumino na yung anak niya. pero masyado kasi siyang nagmamadali. unting-unti namang.. gumagaling si yvonne. pero may problema lang naman kasi.
kapag dinadalaw at nakikita niya yung mama niya, nababaliw na siya. oo, kahit nakita niya lang kaagad yung mukha niya nababaliw siya kaagad. sinasaktan niya pa nga yung mama niya kapag nilalapitan siya. yun, lagi siyang tinutusukan ng injection at nilalayo nalang siya sa mama niya.
nagtataka nga ako kung bakit ganun siya umakto sa mama niya. take note, mama niya pa yun. iniisip ko nga eh.. baka isa din si mama niya sa rason kung bakit nabaliw siya.
"you don't love me! umalis ka! dun ka sa business! i don't want to see your face! leave me alone! mahalin mo yung business!"
i remember her words and that's what she said. creepy lang talaga, she's crying while laughing that time when she's saying those words to her mother.
kaya ganun kagalit sa akin yung mama niya kasi ganun umaakto yung anak niya sa kanya. parang kasalanan ko pa nga. kakausapin ko nalang ng mabuti si yvonne kapag.. tumino na siya.
huminga nalang ako ng malalim, "i will do my best." sabi ko sa sarili ko at inayos ko muna yung damit ko at pumunta ako sa room ni yvonne. dahan-dahan kong binuksan yun.
masarap yung tulog niya at alam kong mamaya pa siya magigising. of course, because of the injection. sinara ko nalang yun ulit at pinadlock.
papapunta naman ako doon sa psychiatrists room. magpapahinga muna ako ng saglit. naglalakad lang naman ako dito nung nakasalubong ko yung kaibigan ko. syempre, psychiatrist din siya.
"uy jeno."
jeno de leon yung pangalan niya. best friend ko siya. tsaka ang bata namin para maging psychiatrist 'no? :> maraming trabaho na pagpipilian pero eto ang gusto namin. gusto kasi namin makatulong sa pagpapagaling ng tao lalo na pag depressed at nasasaktan sila. natrain na din kami diyan simula nung bata pa. naghirap kami para makapasa sa board exams at nakapagtapos din sa iba't ibang yugto. psych major graduates kami. isa pa, close kasi namin yung may ari ng hospital.
kaya kahit gaano kahirap yun, nakaya din naman namin.
"huy jaemin!" bati niya sa akin na nakangiti.
"asan ka papunta?" tanong ko sa kanya.
"uuwi sa bahay. ikaw?" tanong niya sa akin.
"pupunta don sa private room natin. papahinga muna ako eh tulog pa naman yung patient ko." sabi ko sa kanya.
"kung ganon, sasamahan nalang kita. hindi nalang ako uuwi." sabi niya sa akin at napatango nalang ako.
"kung ganon.. tara na?" aya ko sa kanya at napatango lang naman siya. tsaka sabay na kaming pumunta doon.
- ☆ -
nandito na kami sa loob. may mga kasama din kami dito pero magkakaiba lang kami ng tables dito. medyo malawak dito sa loob.
"buti naman nakapagpahinga ka na?" sabi niya sa akin habang kumakain ng biscuit. nagmemeryenda kasi kami ngayon.
napatango lang naman ako, "oo nga naman. pero mamaya, aasikasuhin ko naman siya doon." sabi ko sa kanya. "eh ikaw? kamusta pasyente mo?" tanong ko sa kanya.
ngumiti naman siya, "yun nga jaem eh, good news. magaling na siya. dalawang araw nalang, lalabas na siya dito. sobrang nagtagal siya dito sa mental, pero sa wakas.. gumaling din. ang saya lang." sabi niya.
napangiti naman ako sa kanya, "wow.. kung ganon congratulations at gumaling na siya. ano nga pangalan nun?" tanong ko sa kanya.
"eunbi." sagot niya at napatango naman ako.
"alam ko ang sobrang saya ng mga magulang niya dahil nakasurvive siya sa stage na yan." nakangiting sambit ko sa kanya.
"ako nga din eh. ang saya ko nga din. nakatulong din pala ako sa kanya." sabi niya.
natawa naman ako sa kanya, "syempre.. magaling kang psychiatrist eh." pagmamalaki ko sa kanya at nag-apiran lang naman kaming dalawa.
yung patient kasi ni jeno na si eunbi ay nabaliw ng dahil sa video games. babae pa yun ha? obsess na siya sa pagkapanalo at ayaw niyang matalo kahit ni isang beses dahil gusto niya nga.. panalo siya lagi.
kapag natatalo siya, nagagalit siya. inuubos niya daw ang oras niya sa video games para lang manalo siya. hindi na daw kumakain at natutulog. ayun, nababaliw na siya kapag natatalo siya. sinusubukan naman siyang pigilan ng magulang niya.. tapos ayun nagsimula na.. nananakit na siya kasi mas pipiliin niya pa daw maglaro kesa sa magulang niya. pinagsasalitaan niya na din ng masama yung magulang niya.
nakwento nga sa akin ni jeno noon eh, balak patayin nung eunbi yung classmate na nakalaro niya sa video game din. kasi natalo siya nun at ayaw niya talagang tanggapin na nanalo yung kaklase niya. balak niya talagang patayin ng dahil sa natalo lang siya sa laro. grabe yung epekto ng video games sa tao.
masama maadik diyan dahil binabago yung emosyon niyo. wag nalang maglalaro kapag pikon matalo, di'ba? tsaka kapag naglalaro ng video games, dapat may limitasyon at wag malulong doon.
kaya mental yung nabagsakan niya. pero tulad nga ng sinasabi ni jeno, magaling na siya. mabuti nalang nga gumaling na siya eh. medyo matagal na din yun dito eh.
"eh ikaw? kamusta naman yung patient mo? yvonne ba.. yun? balita ko yun daw ang pinakagrabe na patient dito eh." sabi niya.
napangiti lang ako, "ayos naman siya, jeno. yun lang, may mga oras talaga na nababaliw siya at minsanan lang siya tumitino. pero okay na din yun.. tinutulungan ko naman siya at minsan.. nakikinig naman siya." sagot ko sa kanya.
napatango-tango lang naman siya, "ganyan talaga.. dahan-dahan lang naman. unting-unti na yan eh. gagaling din yan." nakangiting sambit niya sa'kin.
"alam ko.. nahihirapan at hindi pa siya nalilinawan sa mga bagay bagay eh." sabi ko.
"ano nga ulit yung reason kung bakit siya nabaliw?" tanong niya sa akin.
huminga ako ng malalim, "dahil sa pagmamahal. hindi niya matanggap na may ibang mahal na yung mahal niya. ayaw niya maging masaya at.. ginagawa niya na lahat ng bagay para lang maibalik siya sa kanya. hanggang sa nakalimutan niya nalang yung sarili niya, nabaliw na siya." kwento ko sa kanya.
"mas minahal niya kasi yung lalaki na yun kesa sa sarili niya. nakakaawa lang nga eh.. kung sana pinag-isipan niya muna yun para hindi siya masaktan." sabi ko.
"tsaka parang isang rason din yung mama niya. pag pinupuntahan siya dito ng mama niya, tinataboy niya at nababaliw siya. tulad kanina. kilala niya naman yung mama niya kaso ayaw niya talagang makipag-usap sa kanya."
"tsaka kanina nga pinapagalitan naman ako nung mama niya kasi isang buwan na daw ganun si yvonne. tapos sinabi ko nalang sa kanya na.. gagawin ko nalang ang galing ko para makatulong sa paggaling niya. para hindi naman siya madissapoint sa akin.. sa atin."
huminga ako ng malalim, "nag-eeffort naman ako sa kanyang anak. di ko alam kung bakit galit lang siya sa akin at.. nakakainsulto na din siya minsan. hindi ba pwedeng.. iappreciate niya nalang yung ginagawa ko? para naman kasing di niya nakita yung pag-effort ko sa anak niya. di ako pro pero atleast.. nagsisikap naman."
"baliw yung anak niya at mahirap talagang pagalingin yun. pag-ibig pa naman yung rason. pero sana naman.. hindi lang siya magalit. para kasing wala siyang tiwala sa anak niya na gagaling siya. hindi naman kasi agad-agad yun.. di'ba?"
"may mga oras ngang nahuhuli ko si yvonne na balak magpakamatay at sinasaktan niya mismo yung sarili niya. pero hindi ako nagsawa na pigilan siya at ginawa ko yung best ko para icomfort siya, tulungan siya. kasi naaawa ako sa kanya at hindi pwedeng bitawan niya nalang lahat ng basta-basta lang. tapos.. ganun yung mama niya sa akin? hindi niya kasi ako nakikita at akala niya.. madali lang 'tong trabaho ko."
"sa totoo lang nakakabawas yun ng confidence sa akin bilang psychiatrist. sobra na yun. lagi nalang galit sakin." natatawang sambit ko. potek. napakwento na pala ako dito kay jeno. ngayon at sa kanya ko lang naipapalabas yung nararamdamam ko eh.
huminga lang naman siya ng malalim, "i feel bad about her. and.. at least nga may tumutulong sa kanya eh. tsaka jaem, ganyan talaga eh hayaan mo na yung mama niya. wag ka nalang pumatol. di mo naman kasalanan na.. matagal gumaling yung tao at guide ka lang naman. alam ko naman na binubuhos mo yung effort mo sa pasyente mo na yan. gagaling din yun."
"tsaka pag gagaling man yun, alam kong magpapasalamat yun sa'yo. wag kang mawalan ng lakas ng loob." nakangiting sambit ko sa kanya.
tumango lang naman ako at napangiti. buti nalang nandito si jeno para pagaanin yung kalooban ko, "thank you, jeno. oo nga eh.. ayaw ko na ding madissapoint sa akin yung mama niya."
"tsaka gagawin ko ang best ko para tulungan si yvonne upang gumaling. that's my achievement and promise to myself." i said then jeno just smiled to me.
-
mga pre kung nabaliw man
ako at hindi ganito kagwapo ang
psychiatrists, saksakin niyo
nalang ako :)
NOMIIIINNN SJWINDIWBFKAJXD