#ព្រឹកថ្ងៃចន្ទ
ដោយសារតែជីមីនមិនទាន់ទម្លាប់ខ្លួនក្នុងការត្រឡប់មករស់នៅជាជីវិតគូដូចមុនទើបគេសុំគេងបែកបន្ទប់ជាមួយស៊ូហ្គាសិន ព្រឹកព្រលឹមនាថ្ងៃថ្មីបានឈានចូលមកដល់ជីមីនស្លៀកពាក់សាមញ្ញបំផុតដោយពាក់អាវយឺតពណ៌សនិងអាវខាងក្រៅមួយ តាំងតែពីដើមមកគេមិនមែនជាមនុស្សដែលពូកែតុបតែងខ្លួនអីស្រាប់ទៅហើយ។
"ស៊ូមីនក្រោកឡើងចាំពូរៀបចំខ្លួនអោយ"យប់មិញស៊ូមីនរំអុកសុំមកគេងជាមួយគេទើបយល់ព្រមហើយពេលនេះក៏នៅគេងអោយថ្ងៃចាំងគូទនៅឡើយ ក្មេងនេះ!!
"សុំគេងកន្លះនាទីទៀតបានទេពូមីន?"
"មិនបានទេថ្ងៃនេះត្រូវទៅទទួលរង្វាន់នៅសាលាបើយឺតប៉ាស៊ូវ៉ៃក្មួយមិនខានទេ"
"ថើបស៊ូមីនសិនមក នេះថើបត្រង់នេះបានស៊ូមីនក្រោក"ក្មេងតូចយកដៃចង្អុលថ្ងាសខ្លួនឯងហើយបើកភ្នែកញញឹមកំហូចដាក់ជីមីន ជីមីនសើចតិចៗខ្នាញ់និងចរិតក្មេងនេះហើយដើរមកថើបថ្ងាសក្មួយប្រុសមុននឹងលើកស៊ូមីនឡើងយកទៅងូតទឹកផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់អោយគេអោយបានរៀបរយ។
ពេលដែលជីមីនកំពុងដឹកដៃស៊ូមីនដើរទៅខាងក្រោមក៏ឃើញស៊ូហ្គានិងស៊ូហ្គីអង្គុយនៅតុបាយរងចាំរួចជាស្រេច ស៊ូហ្គាមិចភ្នែកតិចៗហៅជីមីនអោយទៅអង្គុយក្បែរគេកុំអោយអាកូនក្បាលខូចទាំងពីរនេះកាត់ឪកាសផ្អែមល្ហែមរបស់ពួកគេអស់។
"បងឈឺភ្នែកមែនទេ?"ជីមីនជ្រួញចិញ្ចើមដើរមកចាប់ផ្ងើយមុខស៊ូហ្គាពិនិត្យមើលភ្នែកគេធ្វើអោយស៊ូហ្គាគាំងនិយាយលែងចេញតែម្តង ដូចគេនេះឬដែលឈឺភ្នែកនោះ?
"បងមិនបានកើតអីទេ អង្គុយទៅ"
"អ្អឹម!"ជីមីនដាក់ខ្លួនអង្គុយក្បែរស៊ូហ្គាចំណែកស៊ូមីនក៏ឡើងកៅអីអង្គុយក្បែរស៊ូហ្គីដូចគ្នា ក្មេងៗញញឹមបិទមាត់មិនជិតព្រោះប៉ារបស់គេមិនបានស្រពាប់ស្រពោនតឹងតែងដូចកាលពីមុននោះទេ ពេលនេះស៊ូហ្គាមិនត្រឹមតែអាចញញឹមបានទេនៅតែងខ្លួនសង្ហាបាញ់ទឹកអប់ឡើងក្រអូបឈួលច្រមុះទៀតផងទាំងដែលធម្មតាគេនិយាយថាមិនចូលចិត្តបាញ់ទឹកអប់ទេព្រោះគ្មានអ្នកណាដែលអាចជម្រុញអោយគេចង់ប្រើទឹកអប់ដើម្បីយកចិត្តទេ។
"ដូចជាធំក្លិនអីទៅហ្ន៎ស៊ូមីន?"ស៊ូហ្គាយកសមចុចសាច់មកញុំាហើយធ្វើជាព្យាយាមហិតក្លិន។
"ទឹកអប់! ក្លិនទឹកអប់ យ៉ា! លោកប៉ាបាញ់ទឹកអប់មែនទេហ្នឹង?"ស៊ូមីនញញឹមក្បួចពេលដែលរកគំនិតដុតប៉ារបស់គេអោយខ្មាស់ឡើងមុខក្រហមបានសម្រេច។
"ក្រែងលោកប៉ានិយាយថាទឹកអប់គេបាញ់អោយមានមន្តស្នេហ៍ ចុះពេលនេះចង់ដាក់ស្នេហ៍អ្នកណា?"
"ដាក់ស្នេហ៍ពូមីនទេដឹង ខឹខឹ"ស៊ូមីនបន្ថែមបន្ទាប់ពីស៊ូហ្គីលេងអោយស៊ូហ្គាប្រើក្រសែភ្នែកកំណាចសម្លក់គម្រាមពួកគេអោយឈប់និយាយ តែចាំទៅចង់បង្រ្កាបក្មេងៗនេះមិនមែនងាយទេណា៎លោកប៉ា។
"និយាយអីនិងក្មេងៗ ប៉ាក្មួយនេះឬមិនបាញ់ទឹកអប់?"ជីមីនជ្រួញចិញ្ចើមនិយាយកាត់ក្មេងៗរឹតតែធ្វើអោយស៊ូហ្គាចង់យករលាយបាត់ភ្លាមៗ ស្លាប់មិនខានទេកូនៗគេពិតជាល្អណាស់ជីកកកាយរឿងប៉ាអស់រលីង។
"ត្រូវហើយលោកពូ"
"មានអីប្រាប់ឬអត់?"ជីមីនងាកទៅមើលស៊ូហ្គាដែលធ្វើភ្នែកឡេមឡាមដួសអាហារញុំាដូចមិនបានខ្វាយខ្វល់ពីអ្វីទាំងអស់តែពេលលឺសំណួរជីមីនក៏ធ្វើអោយគេឈ្លក់ទឹកតែម្តង។
"ខឹកខឹក ហាស៎ប្រាប់អី? អត់មានទេ"ស៊ូហ្គាស្រវាក្រដាសជូតមាត់ហើយនិយាយដូចគ្មានរឿងអីទាល់តែសោះធ្វើអោយជីមីនបានតែលួចសើចក្នុងចិត្ត។
"កាលពីមុនបងជាមនុស្សដែលស្រលាញ់ក្លិនខ្លួនបំផុត គ្មានថ្ងៃណាដែលថាមិនបាញ់ទឹកអប់ទេចុះម៉េចបានជាពេលខ្ញុំមិននៅមិនបាញ់?"
"គ្មានលុយទិញ"
"បងនេះចំមែន!!"ជីមីនសើចដោយទាយដឹង ស៊ូហ្គាតែងតែនិយាយថាស្រលាញ់គេ រំលឹកពីគេ សូម្បីតែពេលគេចាកចេញសូហ្គាក៏ព្យាយាមកែទម្លាប់អាក្រក់ចោលទាំងអស់ អ្វីដែលជីមីនចូលចិត្តគេព្យាយាមធ្វើចំណែកអ្វីដែលគេចូលចិត្តគេបោះបង់ទាំងអស់ ទឹកអប់នេះជាក្លិនដែលជីមីនចូលចិត្តគេប្រាប់ថាក្រអូបទើបស៊ូហ្គាបាញ់មិនដែលខានប៉ុន្តែពេលជីមីនចេញទៅម្តងក៏គេមិនប៉ះផង។
ក្រោយពេលញុំាអាហារពេលព្រឹករួចស៊ូហ្គាក៏ដើរតួនាទីជាតៃកុងឡានបើកដឹកជីមីននិងកូនៗទៅសាលា ថ្ងៃនេះគេមិនទៅពិនិត្យការងារនៅសណ្ឋាគារទេគេនឹងចាយពេលមួយថ្ងៃនេះដើម្បីអោយកូនៗរបស់គេមានអារម្មណ៍កក់ក្តៅ។ ពេលមកដល់សាលាស៊ូហ្គាក៏បើកឡានទុកហើយក្មេងៗក៏ត្រូវគ្រូនាំទៅណែនាំក្នុងថ្នាក់រៀនសិនចំណែកឪពុកម្តាយសិស្សក៏អង្គុយចាំក្នុងសាលដ៏ទូលាយមានតុកៅអីនិងអាហារសម្រន់រៀបចំជាស្រេច។
"តែងខ្លួនសង្ហារបែបនេះតែងអោយអ្នកណាមើល?"ជីមីនយកដៃច្រត់ចង្កាសម្លក់មុខស៊ូហ្គាដែលមើលទៅល្អជាងពីមុនៗឆ្ងាយណាស់ សក់គេពណ៌ខ្មៅក្រិបធ្លាក់បាំងមុខសមជាមួយអាវគ្រ័រហ្សេមើលទៅមិនត្រឹមតែសង្ហារទេថែមទាំងថ្លៃថ្នូរទៀតផង។
"អោយប្រពន្ធបងមើល យ៉ាងម៉េចសង្ហាណាស់មែនទេ? មិនប្រាប់ក៏ដឹងថាបងសង្ហារប៉ុណ្ណាមើលចុះមនុស្សទូទាំងពិធីនាំគ្នាងាកមកមើលបងសឹងបាក់កថែមទាំងមានអ្នកលួចថតទៀតផង"
"អ៊ែក! ជ្រេញណាស់ មិនឃើញសង្ហាត្រង់ណាផង"
"ពិតមែនឬ? ហ្អឹម! អន់ចិត្តណាស់"ស៊ូហ្គាបញ្ចេញទឹកមុខស្រពាប់ស្រពោនធ្វើដូចអន់ចិត្តខ្លាំងណាស់អញ្ចឹង ជីមីនបានតែលួចសើចព្រោះប្រុសម្នាក់នេះមិនបានផ្លាស់ប្តូរឡើយនៅតែជាមនុស្សម្នាក់ដែលចង់អោយគេសរសើរថាសង្ហាដដែល។
"អន់ចិត្តមែនឬ? អូនសុំទោស តាមពិតក្នុងភ្នែកអូនបងសង្ហាជាងគេលើលោកនេះ"ជីមីនបង្អូសសម្លេងផ្អែមខះកទាំងមុខក្រហមមុននឹងយកដៃមកចាប់ទាញថ្ពាល់ស៊ូហ្គាទៅមកៗ។
"អោយបងដាក់ទោសទើបឈប់ខឹងបាន"
"ប្រុសឆ្កួត!"ជីមីនដកដៃចេញវិញហើយសម្រួលទឹកមុខវិញខ្លាចថាអ្នកនៅជុំវិញនេះដឹងថាពួកគេជាគូស្នេហ៍ គ្រាន់តែចង់រស់នៅក្នុងជីវិតសាមញ្ញមួយមិនត្រូវការអោយអ្នកណាដឹងលឺ និយាយដើមឬលើកសរសើរឡើយ។
"សូមអរគុណដល់អាណាព្យាបាលសិស្សទាំងអស់ដែលផ្តល់កិត្តិយសមកចូលរួមដែលអាចអោយពិធីទាំងមូលដំណើរការបាន"សម្លេងទះដៃលឺទ្រហឹងពេញពិធីទាំងមូលពេលអ្នកគ្រូម្នាក់និយាយតាមមីក្រូហ្វូនចប់។ ពិធីចេះតែបន្តទៅមុខជារឿយៗរហូតដល់ចប់ទើបស៊ូហ្គានិងជីមីនទៅថតរូចជាមួយស៊ូហ្គីនិងស៊ូមីនក្នុងនាមជាអាណាព្យាបាល។
"ស៊ូមីនស្អាតជាងគេ"ស៊ូមីនកាន់រូចថតមកពិនិត្យមើលហើយញញឹមញញែមចង្អុលសរសើរខ្លួនឯងមិនឈប់។
"បងស្អាតជាង"ស៊ូហ្គីកញ្ឆក់រូបថតពីស៊ូមីនហើយយកទៅមើលរូបខ្លួនឯងចំណែកជីមីននិងស៊ូហ្គាក៏បានតែឈរសើច។
"បានហើយៗក្មេងៗ ដើម្បីជាការអបអរពេលនេះប៉ានឹងរៀបចំពិធីជប់លាងមួយ"
"ពិតមែនឬប៉ា?"
"Ohh yes បានជប់លាងហើយ ហិហិ"
"ប៉ាមិនកុហកទេ តោះទៅ"
ឡានស៊េរីទំនើបបើកចេញទៅយ៉ាងលឿនក្រោមស្នាមញញឹមរបស់មាជិកគ្រប់គ្នា ជីមីនមើលស៊ូហ្គាយ៉ាងភ្លឹកភ្លាំង រហូតមកដល់ពេលនេះនៅតែជាបុរសម្នាក់នេះដែលគេស្រលាញ់ បុរសម្នាក់នេះធ្វើអោយគេញញឹម បុរសម្នាក់នេះធ្វើអោយគេត្រឡប់មករកជីវិតដែលពោរពេញដោយភាពរីករាយកាលពីមុនវិញ បុរសម្នាក់នេះធ្វើអោយគេដឹងថាកំហុសគ្របបាំងដោយហេតុនិងផលប្រសិនបើគ្រាន់តែឃើញនិងភ្នែកស្តាប់លឺនិងត្រចៀកមិនអាចបញ្ជាក់គ្រប់យ៉ាងអោយបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយនៃចន្លោះបញ្ហាទាំងអស់ដែលបានកើតឡើងនោះទេ។
ស៊ូហ្គាដៃឆ្វេងមកក្តោបដៃជីមីនជាប់រីឯដៃស្តាំគេបង្វែរចង្កូតឡាន គេមិនដឹងថាជីមីនកំពុងគិតអីទេតែប្រហែលជាគេអាចស្មានដឹងព្រោះជីមីនមើលមុខគេហើយញញឹមមិនឈប់នោះអី។ ជិះមិនប៉ុន្មានឡានក៏ត្រូវបានបើកចូលមកក្នុងបរិវេណវីឡាដ៏ធំស្កឹមស្កៃមួយ មិនមែនមានតែជីមីនទេដែលជ្រួញចិញ្ចើមសូម្បីតែកូនៗរបស់គេក៏ធ្វើមុខឆ្ងល់ដែរ។
"ប៉ានេះជាផ្ទះអ្នកណា? ម៉េចក៏មកទីនេះ?"
"ទាយទៅ"
"ប៉ា!"ស៊ូមីនពេបមាត់ដាក់ប៉ាគេព្រោះដឹងស្រាប់ហើយថាគេមិនសូវឆ្លាតទាយលើកណាក៏ខុសតែរហូតហ្នឹង។
"ជីមីនអូនប្រាប់កូនៗទៅ"
"ស៊ូ..."ជីមីនចាប់ផ្តើមរលីងរលោងទឹកភ្នែកស្របពេលដែលកែវភ្នែកបាញ់សម្លឹងមើលស៊ូហ្គា គេចាំច្បាស់ណាស់ដីនៅបរិវេណនេះជាដីផ្ទះចាស់របស់គេដែលត្រូវបានឈូសធ្វើជាកាសុីណូតែស៊ូហ្គាក៏ទិញមកវិញព្រោះគេចង់បាន ស៊ូហ្គាធ្លាប់និយាយថានិងយកដីនេះសង់វីឡាធ្វើជាចំណងស្នេហារបស់ពួកគេតែជីមីនក៏ចាកចេញទៅបាត់ មិននឹកស្មានថាគេនៅតែរក្សាគោលគំនិតនេះដដែលសោះ។
"នេះជាផ្ទះរបស់ពួកយើង ប៉ារើសម៉ូតដែលពូមីនរបស់កូនចូលចិត្តតែមិនដឹងថាលោកកូនទាំងពីរចូលចិត្តឬអត់ទេ"
"ផ្ទះយើងឬប៉ា?"
"ស្អាតណាស់!!"ស៊ូហ្គីលាន់មាត់ហើយបើកទ្វារឡានរត់ចុះទៅខាងក្រៅយ៉ាងលឿន ក្មេងតូចរត់មើលនៅបរិវេណមុខវីឡាឃើញថាទីនេះទើបតែសាងសង់រួចប្រហែលជាកន្លះឆ្នាំនេះទេមើលទៅស្អាតថ្មី ធំទូលាយនិយាយរួមទៅគឺទាំងជីមីននិងក្មេងៗពេញចិត្តស្តូកតែម្តង។
"ខ្ញុំស្ទើរតែភ្លេចពីដីនេះទៅហើយ"
"ទៅមើលខាងក្នុងទៅ"ស៊ូហ្គានាំជីមីននិងក្មេងៗចូលទៅមើលខាងក្នុងតែអ្វីដែលពួកគេឃើញមុខគេឃើញរូបថតមួយផ្ទាំងធំបិទនៅបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ នោះជារូបភាពរបស់ស៊ូហ្គានិងជីមីននាថ្ងៃចុះអេតាសុីវិល ជីមីនគ្រាន់តែឃើញហើយទឹកភ្នែកក៏រមៀលស្រក់ចុះមកដោយហាមមិនបាន ទីនេះគឺរៀបចំតាមតម្រូវចិត្តគេទាំងអស់មិនថាទីតាំងនៃកន្លែងដាក់របស់ឬរបៀបរៀបរយ ស៊ូហ្គាចងចាំអំពីគេគ្រប់យ៉ាង។
"អូហូ៎! ស្អាតដល់ហើយប៉ា"ស៊ូមីនរត់ទៅទម្លាក់ខ្លួនលើសាឡុងថ្មីទន់ៗស្រួលគេង បើធៀបទៅផ្ទះនេះស្អាតជាងផ្ទះចាស់របស់ពួកគេឆ្ងាយណាស់។
"ពេញចិត្តទេ?"
"ពេញចិត្តណាស់បាទ"ស៊ូហ្គីញញឹមក្បួចមើលទៅរូបថតនោះមិនដាក់ភ្នែក ទោះជាគេនៅក្មេងខ្ចីប៉ុន្តែគេអាចដឹងពីទំហំនៃក្តីស្រលាញ់ដ៏ធំធេងរបស់ប៉ាគេទៅលើជីមីន។
"ចុះអូន? ស្ងាត់បែបនេះតើពេញចិត្តទេ?"
"អ្អឹម! ស្អាតណាស់"
"ប្រាកដហើយព្រោះនេះជាផ្ទះក្នុងក្តីស្រមៃអូននោះអី"ស៊ូហ្គាក្រសោបចង្កេះជីមីនអោបយ៉ាងណែន គេមិនធ្លាប់សង្ឃឹមថាជីមីននិងត្រឡប់មកវិញទេវីឡានេះគេសាងសង់ចោលប៉ុណ្ណោះប៉ុន្តែទេវតាក៏អាណិតគេហើយប្រគល់មនុស្សដែលគេស្រលាញ់ត្រឡប់មកវិញ។
"ពេលនេះដល់ម៉ោងជប់លាងហើយ"ស៊ូហ្គាយកកូនកណ្តឹងមកគ្រវីយ៉ាងសង្ហា នៅពេលនោះក៏មានមនុស្សជាង10នាក់លើកម្ហូបអាហារដែលបានរៀបចំជារួចជាស្រេចមកដាក់នៅលើតុជាបន្តបន្ទាប់ ពេលអស់ការងារពួកគេក៏ត្រឡប់ទៅវិញនៅសល់តែអ្នកបម្រើពីរនាក់និងចុងភៅម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។
"បងក៏បានជួលអ្នកបម្រើនិងចុងភៅមកដែរព្រោះចាប់ពីពេលនេះទៅបងមិនអោយអូនធ្វើកិច្ចការហួសកម្លាំងនោះទេ"
"សូម្បីតែម្ហូបឬ?"
"ក៏យូរៗម្តងបាន បងមិនចង់អោយអូនហត់ច្រើនទេព្រោះកន្លងមកអូនហត់ច្រើនហើយ"
"តាមចិត្តបងទៅ"ជីមីនងក់ក្បាលផ្តេកក្បាលលើស្មាកក់ក្តៅរបស់ស៊ូហ្គា ជីវិតស្នេហារបស់ពួកគេមានទាំងទឹកភ្នែក ស្នាមញញឹម ភាពឈឺចាប់ សុភមង្គលទម្រាំមកដល់ថ្ងៃនេះពិតជាមិនមែនជារឿងងាយនោះទេ។
To be continued