Chapter 12
«Δεν άλλαξε τίποτα από την τελευταία φορά που ήρθα εδώ.»
Διαπίστωσα, μπαίνοντας στο παλιό μας σπίτι.
«Εγώ γιατί νιώθω ότι άλλαξαν τα πάντα;»
Ρώτησε σχεδόν άψυχα και κάθισε αλαφιασμένος στον καναπέ.
«Όταν έχασα την Mel συνειδητοποίησα ότι δεν έπρεπε να σου πω να φύγεις. Ξέρω ότι ακούγομαι πολύ ηλίθιος με αυτό που λέω και το παραδέχομαι, απλά σιχαίνομαι την μοναξιά. Όσο ήταν εκείνη εδώ.. γέμιζε κάπως το κενό που μου προκαλούσε η απουσία σου. Τώρα νιώθω χαμένος.»
Τα λόγια του με μπέρδεψαν.
«Δηλαδή ήρθες να με βρεις μόνο και μόνο επειδή δεν ήθελες να μείνεις μόνος;»
Γέλασα πικρά.
«Δεν εννοούσα αυτό.»
Είπε διστακτικά και έκατσα απέναντι μου.
«Δεν μπορώ να σε καταλάβω για ακόμα μια φορά. Νόμιζα ξεπέρασες εκείνη τη περίοδο της ζωής σου που δεν μπορούσες να αποφασίσεις αν με θέλεις κοντά σου ή όχι. Ace δεν εχω την ψυχική δύναμη για να ανέχομαι τις διπολικές συμπεριφορές σου.»
Σηκώθηκα έτοιμη να κλάψω με την εξέλιξη της σημερινής μέρας. Εκεί που πετούσα στα σύννεφα από την χαρά μου, τώρα νιώθω την προσγείωση στην πραγματικότητα πιο απότομη από ποτέ.
«Γιατί γίνεσαι τόσο δραματική; Κάτσε κάτω να μιλήσουμε.»
«Τι έχουμε να πούμε εμείς οι δύο πλέον;»
Με κοίταξε απορημένος.
«Όσα είχαμε να πούμε και πριν φύγεις.»
Κούνησα απογοητευμένη το κεφάλι μου.
«Ίσως δεν έχουμε κανένα κοινό. Ποτέ δεν είχαμε.»
Γέλασε.
«Αν ήμασταν ίδιοι δεν θα είχε νόημα. Δεν θα γεμίζαμε ο ένας τον άλλον.»
Με πλησίασε ξανά.
«Ξέρω ότι χαρήκαμε και οι δύο που συναντηθήκαμε μετά από τόσο καιρό, αλλά δεν μπορώ από την μια στιγμή στην άλλη να φέρομαι σαν να μην συνέβη τίποτα τρεις μήνες τώρα. Καλώς η κακώς άλλαξαν οι συνήθειες μας, άλλαξε η ρουτίνα μας και δεν θέλω να αφήσω την Riley μόνη της. Με αγκάλιασε σαν παιδί της Ace.»
«Μπορούμε απλά να κάνουμε μια νέα αρχή; Θα τα βολέψουμε όλα.»
Κινήθηκα προς την πόρτα και δεν τολμούσα να γυρίσω και να τον αντικρίσω. Ήξερα ότι αν το βλέμμα μου συναντούσε το δικό του δεν θα σκεφτόμουν λογικά. Θα χανόμουν στα μάτια του που με κάνουν να τα ξεχνάω όλα.
«Πάω στην Riley θα έχει ανησυχήσει.»
Ψέλισσα αδύναμα και τον άκουσα να ξεφυσάει.
«Μην φύγεις..»
Είπε απελπισμένα και ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται έντονα για άλλη μια φορά. Σκουπίζοντας τα δάκρυα μου, έτρεξα στην αγκαλιά του και τον κράτησα όσο πιο σφιχτά μπορούσα. Η καρδιά του χτυπούσε ακανόνιστα και πρόδιδε τον φόβο, τον πόνο του.
«Συγγνώμη.»
Ψιθύρισε, δίχως να με αφήνει από κοντά του.
«Συγγνώμη που σε πληγώνω συνέχεια και πάραυτα εσύ μένεις κοντά μου.»
Γέλασα.
«Και εγώ το έχω αυτό το ελάττωμα.»
Απομακρύνθηκα ελάχιστα από κοντά του και τοποθέτησα το χέρι μου στο πρόσωπο του.
«Σ'αγαπάω Skylar.»
Η ανάσα μου κόπηκε σαν να ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα από εκείνον. Πάγωσα να τον κοιτάζω, θαυμάζοντας την εσωτερική του ομορφιά η οποία αποτυπωνόταν πλέον στα χαρακτηριστικά του. Έβλεπα την καθαρή του καρδιά μέσα από το αθώο βλέμμα του. Έβλεπα την αγάπη του για εμένα στα ροδοκόκκινα μάγουλα του. Πως να αμφισβήτησω τα λόγια του;
«Και εγώ. Πρώτη φορά νιώθω έτσι. Πρώτη φορά αγαπάω τόσο δυνατά. Πρώτη φορά νιώθω ζωντανή στην αγκαλιά κάποιου.»
Ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπο του και ακολούθησαν δεκάδες ακόμα για το υπόλοιπο της νύχτας. Δάκρυα χαράς, δάκρυα προσμονής, δάκρυα που φανέρωναν την τεράστια ανάγκη και των δυο μας να βρεθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον.
«Δεν πρόκειται να αφήσουμε την αδερφή σου στα χέρια του, στο υπόσχομαι. Θα κάνω ότι χρειαστεί.»
Προσπάθησα να τον καθησυχάσω και μου χάρισε ένα γλυκό χαμόγελο που με γέμισε ελπίδες.
«Επειδή καταλαβαίνω την θέση σου αν θέλεις μείνε στην Riley και βλέπουμε τι θα κάνουμε. Εξάλλου και εγώ μάλλον θα αναγκαστώ να επιστρέψω στον πατέρα μου.»
Γούρλωσα τα μάτια μου.
«Θα επιστρέψεις σε αυτό το σπίτι;»
Ρώτησα και ένιωσα κρύο ιδρώτα να με λούζει. Το άγχος μου είχε κορυφωθεί και αισθάνθηκα πως έχανα την γη κάτω από τα πόδια μου.
«Ο-οχι.»
Μουρμούρισα αδύναμη και κάθισα ξανά για να ηρεμήσω.
«Δεν πρέπει να γυρίσεις ξανά εκεί.»
Έπιασε τα χέρια μου.
«Ξέρεις ότι ούτε εγώ μπορώ να ανεχτώ την παρουσία του αλλά είναι ο μόνος τρόπος να είμαι κοντά στην μικρή και να είμαι βέβαιος ότι είναι ασφαλής. Η Sia παραιτήθηκε και δεν εργάζεται πλέον ως οικονόμος του σπιτιού και καταλαβαίνεις ότι δεν την προσέχει κανένας.»
Έγνεψα καταφατικά και επικράτησε μια άβολη σιωπή. Με κοιτούσε πολύ περίεργα και έτριψα τις παλάμες μου μεταξύ τους, νιώθοντας μια έντονη αμηχανία να αιωρείται ανάμεσα μας.
«Δεν παραξενεύτηκες που η Sia παραιτήθηκε;»
Ρώτησε και απέφευγα να τον κοιτάξω. Ήξερα. Ήξερα τον λόγο της παραίτησης της, γιατί ήταν κοντά μου εκείνο το βράδυ. Ήταν κοντά μου όταν εκείνος προσπάθησε να με βιάσει.
«Sky; Γιατί κλαις τώρα;»
Τον κοίταξα στα μάτια και στο βλέμμα του αντίκριζα εκείνον, τον πατέρα του, μοιράζονταν τα ίδια ακριβώς μάτια και δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου την ομοιότητα τους. Οι ανάσες μου ήταν ασταθείς και ήθελα να φωνάξω, να φύγω για να διώξω την εικόνα εκείνου του τέρατος από τις αναμνήσεις μου.
«Πρέπει να φύγω.»
[...]
«Είναι φριχτό αυτό που συμβαίνει.»
Είπε η Riley, κρατώντας με στην ζέστη αγκαλιά της.
«Ποτέ δεν έβλεπα τα χαρακτηριστικά του πατέρα του στο πρόσωπο του Ace και ξαφνικά ένιωσα πως ήταν εκεί, πως ήταν αυτός μπροστά μου και όχι το αγόρι που αγάπησα.»
«Σου είπα δεκάδες φορές και στο ξαναλέω ότι πρέπει να επισκεφτείς κάποιον ειδικό. Αυτό που σου συνέβη σήμερα στο σχολείο δεν πρέπει να το αφήσουμε έτσι. Θα σε βοηθήσει να ξεδιαλύνεις το μυαλό σου.»
Ένιωθα τόσο ευγνώμων που αυτή η γυναίκα βρισκόταν για άλλη μια φορά κοντά μου και με συμβούλευε. Με ηρεμούσε παρά πολύ.
«Τι θα πω στον Ace;»
Ρώτησα, αδημονώντας να ακούσω την γνώμη της.
«Την αλήθεια. Όλα όσα έγιναν εκείνο το βράδυ..»