Dımdızlak kalan mezarlar, elbet bir gün donatılacaksınız çiçeklerle mutlaka verecek Tanrı, güzel kokan bir bahçe, beklediğin bolca suyu, sabret ıslanacaksın yaz yağmurlarının altında, toprak ana ile birlikte büyüyeceksin, açmayacaksın bir çiçek gibi, uzamayacaksın da; fakat korkma sen çiçekten daha güzel bir varlıksın.
Yaşam denilen bu hayatın belki de en tepesindesin ya da bedeninle birlikte cehennemin dibini boyluyorsun, tahmin etmeliyim ki toprağın altına uğurlanırken, hiç yüceltmediğin kadar yücelttin Tanrını, kırdığın sevdiklerine uzunca baktın ama bu bakışının anlamını sende anlamadın, gerçekten kırdığın için mi üzüldün ,yoksa bir daha görememe korkusundan mı tedirgin oldun? Peki hiç düşündün mü ? Ölüm korkusundan çok, güzelliğini ölümün belki de düşünmek zorunda kaldın güzellikleri, çok garip geliyor değil mi size anlattıklarım? Yemin edebilirim ki sana da uğrayacak bu komşu, ya kiranı vermiş olup yaşayacaksın evindeki huzurunu ya da atılacaksın rögar çukurunun dibindeki pisliğe. Daha önce hiç düşünmedim zifiri karanlığın parıltılığını, ya sen? Hayatın bence sadece bu gerçeği sorgulamadan geçmiştir ,şimdi ise yaşıyorsun en hoşluğunu karanlığının; ama üzülme elbet gelecekler bir su vermeye ;lakin onlarda bilmeyecekler suyun sana hiçbir fayda etmediğini ya da sadece mezarına diktiği çiçeğini düşünmekten ibaret olacak sularken toprağını, sen bile fayda edemeyeceksin toprak dolu etrafına, seni görüyor zannedecekler belki de duyduğunu zannedecekler; ama sadece zannedecekler, onlar ömürlerini zannetmek ile geçirirken sen gerçek bir suya hasret kalacaksın, bu döngü sana hayalinde gördüğün yaşantının özlemini bir kez daha kazandıracak.
Çırpınıp çağıracaksın söylesene bana, kurtulabilecek misin? Yada duyurabilecek misin sesini ? tabi ki de hayır! Artık sen gerçekliğe ulaşmış kişisin ,hem de ebediyen.