"ជុង..."
"គាត់នឹកឯងណាស់"ជុងហ្គុកអោបស្មាថេយ៉ុងដើរចូលទៅឈរពីខាងក្រោយរទេះរុញនោះ សម្លឹងមើលម៉ាក់គេដែលមានវ័យជ្រេទៅហើយនៅឡើយតែមិនចង់ជួបមុខគេទៀត។
"ម៉ាក់!"
"ចេញទៅ!"
"ខ្ញុំនាំមនុស្សដែលម៉ាក់ចង់ជួបមកហើយដូច្នេះខ្ញុំមិនចេញទៅណាទេ"ពាក្យសម្តីរបស់កូនប្រុសតែម្នាក់របស់គាត់ធ្វើអោយគាត់ប្រញាប់បង្វិលកង់រទេះងាកមកមើលក្រោយខ្នងឃើញថានេះជាមនុស្សដែលគាត់ទន្ទឹងចង់ជួបជាច្រើនឆ្នាំ។
"ថេយ៍... ជាថេយ៉ុងពិតមែនទេ?"គាត់ញញឹមទាំងចាប់ផ្តើមរលីងរលោងទឹកភ្នែកហើយស្រវាចាប់ប្រអប់ដៃតូចស្រឡូនយកមកក្តោប វាយូរពេកស្ទើរតែធ្វើអោយគាត់មិនជឿថាថេយ៉ុងអាចត្រឡប់មកវិញ។
"បាទ! គឺខ្ញុំថេយ៉ុងកូនប្រសារម៉ាក់"ថេយ៉ុងញញឹមហើយលើកដៃដោះម៉ាស់ចេញបង្ហាញផ្ទៃមុខសម៉ដ្ឋភ្លឺរលោងគ្មានស្លាកស្នាមអីបន្តិច ហេតុផលដែលគេមិនចង់ដោះព្រោះគេមិនទាន់ហ៊ានយកមុខមាត់ពិតនេះមកប្រឈមជាមួយជុងហ្គុកប៉ុន្តែពេលនេះគេប្រាកដហើយគេគឺជាថេយ៉ុង ថេយ៉ុងដែលជុងហ្គុករួមទាំងគ្រួសារត្រកូលឡេវីហ្គាស្រលាញ់។
"កូនបាត់ទៅណា? ហ្អា៎? កូនបាត់ទៅណា5ឆ្នាំ? ម៉ាក់រងចាំកូន ម៉ាក់រងចាំញុំាបាយជុំគ្នា... ថេយ៍ម៉េចក៏សុខៗចាកចេញ ជុងហ្គុកថាកូនស្លាប់តែម៉ាក់មិនជឿទេ"
"សុំទោស! ខ្ញុំសុំទោស!"ថេយ៉ុងលុតជង្គង់ចំពោះមុខគាត់ហើយផ្អឹបក្បាលនិងភ្លៅរបស់គាត់ ភាពនឹករលឹក ក្តីស្រលាញ់ធ្វើអោយគេរំភើបណាស់ទៅហើយ។
"កូនមិនខុសទេ! កុំបន្ទោសខ្លួនឯង ឥឡូវប្រាប់ម៉ាក់មកកូនទើបតែមកពីណា? សុខៗក៏បាត់ដំណឹងឈឹងដឹងទេថាម៉ាក់បារម្ភ"
"ខ្ញុំទៅបំពេញការងារតែពេលនេះវាចប់ហើយ សុំទោសដែលចាកចេញដោយមិនប្រាប់! ម៉ាក់... ខ្ញុំនឹកម៉ាក់ណាស់ម៉េចក៏ម៉ាក់ស្គមយ៉ាងនេះ? ជុងមានបានមកលេងម៉ាក់ឬអត់?"ការងារគេចប់ហើយព្រោះគេឈប់តាំងពី5ឆ្នាំមុនមកម្ល៉េះមកទល់ពេលនេះគេគ្រាន់តែធ្វើការតិចតួចដើម្បីចិញ្ចឹមក្រពះខ្លួនឯង វាមិនប្រថុយនិងគ្រោះថ្នាក់ហើយក៏មិនប៉ះពាល់ដល់មនុស្សដែលគេស្រលាញ់។
"ម៉ាក់មិនអោយមក ម៉ាក់ដឹងថាជុងយកកូនទៅលាក់"
"..."ថេយ៉ុងញញឹមមិនសមដាក់គាត់ស្របពេលដែលងើយមកម្តងទៀតពិនិត្យមើលផ្ទៃមុខរៀងស្លេកស្លាំង។
"ម៉ាក់ចិត្តដាច់ដល់ហើយខ្ញុំជាកូនប្រុសម៉ាក់ណា៎"ជុងហ្គុកឈរអោបដៃមើលម្តាយក្មេកកូនប្រសារអោបគ្នាពេញដោយក្តីនឹករលឹកជាពន់ពេកមិនខ្វល់ពីគេទាល់តែសោះធ្វើមើលតែគេជាស្រមោលអន្ទោងតាមប្រាណ ការពិតខ្លះបើមិនដឹងជារៀងរហូតប្រហែលជាល្អមើលទៅ។
"ម៉ាក់ឃើញឯងរាប់ឆ្នាំហើយមិននឹកទេ"
"ពិតមែនហើយម៉ាក់កើតអីហេតុអីក៏អង្គុយលើរទេះបែបនេះ? ឬមួយម៉ាក់..."
"មិនបាច់គិតវែងឆ្ងាយទេតាមពិតម៉ាក់មិនបានឈឺអីទេគ្រាន់តែខ្ជិលដើរទើបអោយជីហ៊ុនទិញអារទេះរុញនេះអោយ ស្រួលម្យ៉ាងដែរទៅណាមកណាមានអ្នករុញ"អ្នកស្រីជីក្រោកឈរព្រមទាំងទាញថេយ៉ុងអោយក្រោកដែរធ្វើអោយថេយ៉ុងគាំងតែម្តងចំណែកជុងហ្គុកគេដឹងហើយព្រោះជីហ៊ុនបានប្រាប់រឿងនេះដល់គេតាំងពីម៉ាក់គេទើបតែចេញពីមន្ទីរពេទ្យមកម្ល៉េះ សរសើរគាត់ណាស់ចេះរកនឹកឃើញ!!
"ពុទ្ធោអើយម៉ាក់! ខ្ញុំភ័យណាស់"
"ភ័យខ្លាចម៉ាក់ពិការឬ? ទោះម៉ាក់ពិការក៏មានកូនប្រសារល្អចាំមើលថែដែរ"គាត់ស្រវាអោបថេយ៉ុងព្រមដោយស្នាមញញឹម"ដឹងទេពេលកូនមិននៅម៉ាក់មិនព្រមជួបជុងហ្គុកទេតែម៉ាក់ដឹងថាគេមកភូមិគ្រឹះនេះរាល់ថ្ងៃចុងសប្តាហ៍ឈរមុខភូមិគ្រឹះកន្លះម៉ោងហើយទើបត្រឡប់ទៅវិញ ជីហ៊ុនប្រាប់ថា..."
"ម៉ាក់!"ជុងហ្គុកព្យាយាមនិយាយបញ្ឈប់ម៉ាក់របស់គេអោយឈប់និយាយបើមិនអញ្ចឹងទេមិនដឹងជាយកមុខទៅទុកនៅកន្លៀតណាទេ។
"និយាយតទៅម៉ាក់"
"ជីហ៊ុនថាជុងហ្គុកមិនដែលចូលផ្ទះលើសពីម៉ោង10ទេ ពេលទំនេរគេតែងតែចំណាយពេលអង្គុយទូរទស្សន៍ឬសម្ងំផឹកស្រានៅក្នុងបន្ទប់ ពេលគ្មានកូនស្រីមុខដូចកាំរន្ទះម្នាក់ណាក៏គេមិននាំចូលផ្ទះដែរ"
"ខ្ញុំដឹងហើយ!"ថេយ៉ុងព្រលែងខ្លួនគាត់ហើយងាកទៅញញឹមដាក់ជុងហ្គុកដែលមានឫកពារអេះអុញចាប់នេះខុសចាប់នោះខុយមិនឈប់ ងាប់ហើយចេះមករំលឹករឿងនេះទៅហើយ។
"ខ្ញុំមានប្រពន្ធហើយម៉ាក់ប្រុងអោយខ្ញុំដើរប៉ោឡែដេកជាមួយស្រីអស់នោះហ្អេស៎? រអើមណាស់! ប្រាប់ម៉ាក់ទៅចុះទោះយកមកប្រគេនក៏មិនទទួលដែរព្រោះប្រពន្ធខ្ញុំស្អាតគ្រប់ជ្រុងគ្រប់កន្លែង ទាំងឆ្លាត ទាំងពូកែថែមទាំងរឹងមាំទៀតផង ស្រីផ្សេងធៀបមិនបានមួយចម្រៀកថេយ៉ុងទេយ៉ាងហោចក៏ដេកជាមួយមនុស្សប្រុសដើម្បីតែលុយប៉ុណ្ណឹង ខ្ញុំមិនក្បត់ប្រពន្ធជ្រើសរើសគំនិតល្ងង់ៗទាំងនោះទេ"មិនខុសទេពេលដែលថេយ៉ុងចាកចេញទៅពាក្យសម្តីដែលថេយ៉ុងធ្លាប់និយាយជាមួយគេគឺគេធ្វើតាមទាំងអស់ គេតែងតែគិតថាថេយ៉ុងនៅក្បែរគេហើយក៏ស្បថនិងខ្លួនឯងថាទោះកន្លងទៅខួបខែថ្ងៃក៏គេមិនមានស្រីក្បត់ចិត្តថេយ៉ុងដាច់ខាត។
"ណក៎ ហៅប្រពន្ធពេញមាត់តែម្តងហើយហ្ន៎"អ្នកស្រីជីដើរមកញឹងស្លឹកត្រចៀកកូនប្រុសទាំងគ្រឿតខ្នាញ់។
"អូយ៎ ម៉ាក់! បានហើយៗឈឺណាស់"
"សម្តីប្រុសព្រានទេដឹង មិនប្រាកដទេខ្ញុំមិននៅបងប្តូរស្រីដូចដូរខោអាវក៏ថាបានគ្រាន់តែពេលខ្ញុំត្រឡប់មកវិញនិយាយការពារខ្លួនឯង"
"ចង់សាកឬអត់ហ្នឹង ច្បាស់ជាបានដឹងដោយខ្លួនឯង"
"អាប្រុសឆ្កួតស្ងាត់មាត់ភ្លាម នេះនៅមុខម៉ាក់ណា៎មកនិយាយឡប់ៗបែបនិងទៅកើត"ថេយ៉ុងអៀនឡើងចង់ជ្រែកដីទៅហើយ ផែនថ្ពាល់ប្រែជាក្រហមទុំដូចប៉េងប៉ោះរីឯភ្នែកងាកសម្លក់ដាក់ជុងហ្គុកមិនឈប់។
"ត្រចៀកម៉ាក់ធ្ងន់ស្តាប់មិនសូវជាច្បាស់ទេតែក៏អាចលឺបាន ប្រយត្ន័ខ្លួនទៅព្រោះម៉ាក់និងអោយថេយ៉ុងនៅជាមួយម៉ាក់ ខ្លាចឯងចាប់ទៅលាក់ទៀតដូច្នេះមិនអាចធ្វើអីផ្តេសផ្តាសបានទេ"
"អូហូយ៎ ម៉ាក់! ខ្ញុំនឹកប្រពន្ធខ្ញុំដូចគ្នាណា៎"
"បើនឹកមកផ្ទះម៉ាក់មកបានជួបហើយ"
"តែ... មិនកើតទេៗយ៉ាងណាក៏ខ្ញុំត្រូវអោយថេយ៉ុងនៅជាមួយខ្ញុំ"
"ឯងលែងស្តាប់ម៉ាក់ហើយហ្អេស៎? អ្អ៎! អាកូនល្ងីល្ងើតាំងពីក្លាយជាម៉ាហ្វៀមកដុះស្លាបហើយលែងស្តាប់សម្តីស្រីចាស់ម្នាក់នេះហើយ"
"ម៉ាក់...ក៏បាន! ខ្ញុំស្តាប់ម៉ាក់ ស្តាប់ទាំងបង្ខំហើយនៀក៎"ជុងហ្គុកធ្វើមុខស្អុយប៉ែបែរទៅសុំជំនួយពីថេយ៉ុងតែនាយគិតតែពីសើចមិនឈប់។
"ម៉ាក់! ពេលនេះខ្ញុំស្នាក់នៅ Apartment ប៉ុន្តែបើម៉ាក់ពិតជាចង់អោយខ្ញុំនៅទីនេះដាច់ខែនេះខ្ញុំនិងរើចេញ"
"បែបនេះទើបជាកូនម៉ាក់ ថ្ងៃនេះគួរតែញុំាបាយជុំគ្នា ថេយ៉ុងចេះផឹកស្រាឬអត់?"
"ម៉ាក់កុំនាំប្រពន្ធខ្ញុំផឹក"
"កុំចេះ! ម៉ាក់ចាស់ជាងឯងម៉ាក់ដឹងហើយ"អ្នកស្រីជីអោបស្មាកូនប្រសារសំណព្វដើរចេញទៅហើយក៏មិនភ្លេចស្រែកមកថាអោយជុងហ្គុកផងដែរ។ ជុងហ្គុកយកដៃញីសៀតផ្ការួចប្រញាប់ដើរទៅតាមគាត់ ស្មានថាជួបលើកនេះគ្រប់យ៉ាងអាចផ្លាស់ប្តូរប៉ុន្តែមានឯណាទាំងម៉ាក់គេនិងថេយ៉ុងដូចត្រូវជើងគ្នាដល់ហើយ។
"ចេះឬអត់បើចេះម៉ាក់អោយអ្នកបម្រើត្រៀមព្រោះថ្ងៃនេះគឺត្រូវជប់លាង"
"ជប់លាងឬម៉ាក់?"
"ត្រូវហើយជប់លាងស្វាគមន៍កូនដែលត្រឡប់មកវិញហើយក៏ជប់លាងអបអរដែលជុងហ្គុកអាចមកជួបម៉ាក់ដ៏គួរអោយស្រលាញ់របស់គេដោយសេរីនោះអី"
"ក៏ល្អដែរម៉ាក់ខ្ញុំខានផឹកយូរហើយ"ថេយ៉ុងញញឹមរួចជួយគ្រាហ៍អ្នកស្រីអោយអង្គុយនៅតុបាយ គេក៏ដើរទៅមើលអ្នកបម្រើដែលកំពុងរៀបចំអាហារយ៉ាងស្វិតស្វាញព្រោះថ្ងៃនេះមានភ្ញៀវពិសេសធ្វើលំៗអោយតែរួចពីដៃមិនបានទេ។
"ពិតជាល្អមែនទែន"ថេយ៉ុងស្រវាគាស់ស្រាហើយរៀបលើកផឹកតែជុងហ្គុកទាញយកមកផឹកជំនួស។
"ល្ងង់មែន! ដឹងទេថាស្រាមិនល្អទេ?"ជុងហ្គុកមើលមុខថេយ៉ុងបែបដាក់កំហិតស្របពេលដាក់ស្របស្រានៅលើតុវិញចំណែកម៉ាក់គេក៏កំពុងនិយាយជាមួយអ្នកបម្រើអោយរៀបចំអាហារថែមអោយបានហូរហៀរតែម្តង។
"បារម្ភពីខ្ញុំមែនទេ?"
"អត់ទេខ្លាចឯងស្រវឹងទៅក្អួតដាក់បងច្រើនជាង"
"អត់ក្អួតទេ បងដឹងទេមនុស្សយើងគួរអោយស្រលាញ់បំផុតគឺនៅពេលស្រវឹងនេះឯងប៉ុន្តែខ្ញុំហាមអោយហើយគឺបងហាមលូកលាន់ខ្ញុំបើខ្ញុំស្រវឹងបើមិនអញ្ចឹងខ្ញុំនឹងរត់ចោលបង"ថេយ៉ុងទាញដបស្រាដែលជុងហ្គុកផឹកជំនួសគេអម្បាញ់មិញយកមកបម្រុងនិងផឹកតែក៏ត្រូវធ្វើមុខជូរភ្លាម"ផឹកអស់រលីង របស់ខ្ញុំខំគាស់ណា៎"
"បងមិនអោយផឹក ហ្អឹម.."ជុងហ្គុកនិយាយមិនទាន់ចប់ផងក៏ត្រូវថេយ៉ុងអោនមកថើបផ្តិតលើបបូរមាត់គេថ្នមៗយឺតៗបន្តិចក្រោយមកទើបដកមាត់ចេញ។
"ខ្ញុំផឹកតែបន្តិចទេ សន្យាថានិងមិនក្អួតដាក់បងទេ"ថេយ៉ុងស្រវាដបស្រាហើយយកប្រដាប់គាស់មកគាស់រួចលើកផឹកក្អឹកៗដូចជំនាញណាស់អញ្ចឹងចំណែកជុងហ្គុកក៏បានតែគាំងធ្មឹងមួយកន្លែងធ្វើអីលែងត្រូវបើហាមថេយ៉ុងលែងស្តាប់ហើយ។
"ម៉ាក់ភ្លេចប្រាប់ថាម៉ាក់ផឹកស្រាអត់កើតទេ អញ្ចឹងកូនផឹកទៅ ម៉ាក់ផឹកទឹកក្រូចក៏បាន តាមពិតម៉ាក់បង្ខំចិត្តណាស់ដែលត្រូវអោយកូនផឹកស្រាតែម្នាក់ឯងបែបនេះ"អ្នកស្រីជីដាក់ខ្លួនអង្គុយព្រមជាមួយទឹកក្រូចមួយកែវនៅក្នុងដៃ ទឹកមុខខកបំណងរបស់គាត់ធ្វើអោយជុងហ្គុកចង់តែយំទេ សុខៗក៏បបួលកូនប្រសារផឹកហើយគាត់បែរជាផឹកទឹកក្រូចអោយព្រងើយ។
"មិនអីទេម៉ាក់ប៉ុណ្ណឹងមិនជាបញ្ហាទេ"
"ថេយ៍.."ជុងហ្គុកចាប់កដៃថេយ៉ុងព្រោះមិនទុកចិត្តសោះហើយ។
"ចាំស្អែកចាំអោយរង្វាន់"ថេយ៉ុងញញឹមស្រស់ដាក់ជុងហ្គុករួចក៏គាស់ស្រាផឹកជាបន្តបន្ទាប់រហូតដល់...
កឹក! ដបទី8ត្រូវបានគាស់ទាំងម្ចាស់ខ្លួនមុខឡើងក្រហមងាំងដល់គុម្ភត្រចៀក គ្រាន់តែកាន់ដបស្រាក៏កាន់មិនចង់ជាប់ផង។
"ម៉ាក់ដឹងទេ5ឆ្នាំមកនេះខ្ញុំនឹកម៉ាក់ណាស់តែអាប្តីឡប់សតិម្នាក់នេះធ្វើអោយខ្ញុំខូចចិត្ត"ថេយ៉ុងគោះតុហើយក្រោកឈររួចចង្អុលមកជុងហ្គុកដែលក្រោកឈរតាមគេដើម្បីជួយទប់ជំហរ។
"កូនស្រវឹងហើយថេយ៍"
"Noooo ខ្ញុំអត់បានស្រវឹងទេ មើស៎ជនឆ្លៀតឪកាសខ្ញុំប្រាប់ហើយថាកុំអោយលូកលាន់ខ្ញុំ"ថេយ៉ុងព្យាយាមច្រានជុងហ្គុកចេញទាំងដែលគេជាអ្នកដួលទៅលើជុងហ្គុកសោះដោយសារតែស្មារតីគេចាប់ផ្តើមជ្រាបជាតិអាកុលហើយសូម្បីតែឈរក៏មិននឹងដែរ។
"ម៉ាក់ឃើញទេថាគេស្រវឹងនិយាយច្រើនណាស់"
"ពិតហើយម៉ាក់ទើបតែនឹកឃើញថាភ្លេចលេបថ្នាំអញ្ចឹងម៉ាក់ទៅរកថ្នាំលេបហើយចំណែកឯងនាំថេយ៉ុងទៅសម្រាកទៅ មួយទៀត! ហាមលូកលាន់គេ ម៉ាក់ទៅហើយ"អ្នកស្រីជីផ្តែផ្តាំយ៉ាងវែងអន្លាយរួចក៏ប្រញាប់ក្រោកចេញទៅ គាត់គ្រាន់តែចង់អោយថេយ៉ុងផឹកបន្តិចប៉ុណ្ណោះអ្នកណាទៅដឹងថាដល់ថ្នាក់នេះ។
"ម៉ាក់អើយម៉ាក់"
"កុំលូកលាន់ខ្ញុំដកដៃចេញភ្លាម"ថេយ៉ុងរអ៊ូរងូវក្បែរត្រចៀកហើយព្យាយាមគោះដៃជុងហ្គុកអោយលែងគេ(ឥទ្ធិពលសុរា;-;)។
To be continued