Chapter 6
Ace
Έμεινα με το στόμα σχεδόν ανοιχτό, όταν την είδα να τρέχει με ταχύτητα φωτός μακριά μου. Μα καλά, που πάει;
Μόλις της ζήτησα να μείνει μακριά μου για λίγο καιρό και το έβαλε στα πόδια. Γυναίκες, αψυχολόγητα πλάσματα.
«Ace καλύτερα να φεύγεις και εσύ, άντε αγόρι μου.»
Πετάχτηκε από το πουθενά ο επιστάτης του σχολείου.
«Δε σας έλειψα;»
Χαμογέλασε και αφού τον χαιρέτησα και αυτόν, πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Μόνο που αυτή τη φορά δε ξέρω που ακριβώς θα επιστρέψω. Στο σπίτι μου; Στο σπίτι μας; Στο πρώην σπίτι μας;
Αποφάσισα να περάσω από το σχολείο της αδερφής μου για να προλάβω να της μιλήσω εγώ και όχι εκείνη. Δεν θέλω να στεναχωρηθεί, πρέπει να καταλάβει.
Το χαρτί που κρατούσε προηγουμένως η Skylar σαν να ήταν κάτι ιερό, βρισκόταν πλέον ποδοπατημένο στο πάτωμα. Το σήκωσα και το επεξεργάστηκα. Ούτε ο Θεός ο ίδιος ξέρει τι έχει στο μυαλό της αυτή η κοπέλα. Ζωγράφισε κάτι μουτζούρες, κάτι δέντρα. Δεν καταλαβαίνω.
Δεν το πέταξα, αντιθέτως το δίπλωσα και αποφάσισα να το κρατήσω. Μπορεί και να το θελήσει πίσω κάποτε.
Μακάρι να καταλάβαινα τι στο διάολο κάνω λάθος και δεν της αρκούν αυτά που της προσφέρω. Ολόκληρη οικογένεια δημιουργήσαμε σε αυτό το σπίτι. Απαλλάχτηκε από τον θείο της, από το παλιό της σπίτι. Τι άλλο να έκανα για να ξεχάσει; Τόσο λίγος της πέφτω; Δεν το πιστεύω οτι βρέθηκε άνθρωπος που θα μου έριχνε την αυτοπεποίθηση.
Το κινητό μου δονήθηκε και το έβγαλα από τη τσέπη μου, πιστεύοντας πως ήταν η Sky.
«Τελικά θα έρθεις στο πάρτι το βράδυ;»
Έσβησα το μήνυμα της κοπέλας που ούτε καν θυμόμουν πια ήταν και από που την ξέρω. Από τότε που ξεκίνησα τα μαθήματα στη σχολή τα μηνύματα και τα αιτήματα είναι ασταμάτητα, αλλά προσπαθώ να μη δίνω σημασία. Δε θα κάνω τα ίδια λάθη που έκανα στο λύκειο.
Έκατσα σε ένα παγκάκι απέναντι από το δημοτικό.
Άναψα ένα δεύτερο τσιγάρο, αποζητώντας κάποιου είδους χαλάρωση η οποία δεν ήρθε ποτέ. Για να μην βοηθάει ούτε το τσιγάρο σημαίνει οτι δεν είμαι καθόλου καλά και δε ξέρω γιατί. Επειδή της μίλησα άσχημα; Επειδή την έδιωξα ή επειδή εκείνη αδιαφόρησε που την έδιωξα;
Το κεφάλι μου έχει γίνει καζάνι και προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου, αλλά αδυνατώ. Το μόνο που σκέφτομαι είναι εκείνη, παρά τα όσα έγιναν.
Μερικά παγκάκια παραδίπλα εντόπισα την Skylar. Αγκάλιαζε τα γόνατα της και τα πυκνά καστανά της μαλλιά έκρυβαν το σώμα της. Ξεφύσηξα. Πως γίνεται πάντα να την βλέπω μπροστά μου; Από την πρώτη στιγμή που πάτησε σε αυτό το σχολείο έπεσε πάνω μου. Δεν νομίζω να το θυμάται, αλλά εγώ δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή. Όταν είδα αυτά τα μάτια ένιωσα να αφυπνίζονται τα νεκρά μου συναισθήματα, ήξερα πως αυτή η κοπέλα σήμαινε κάτι για εμένα και ας μην την γνώριζα καν.
Άμα βγει η Melissa και μας δει έτσι σε ποιόν να πρωτοτρέξει; Σε εμένα η σε εκείνη; Θα μας δει χώρια και θα στεναχωρηθεί. Κλώτσησα νευριασμένος τον κάδο και σηκώθηκα να φύγω. Σκατά τα κάναμε πάλι. Όλα σκατά.
3 ΜΗΝΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ
«Έτοιμο το φαγητό!»
Άκουσα τη φωνή της Riley και έκλεισα την τηλεόραση.
«Ευχαριστώ πολύ.»
Γέλασε.
«Τι σου έχω πει; Σταμάτα να με ευχαριστείς συνέχεια!»
Έκατσα στη τραπεζαρία απέναντι της.
«Με έχεις βάλει στο σπίτι σου, με προσέχεις, μεσολάβησες για να διαγράψουν τις απουσίες μου. Πως να μην σε ευχαριστώ; Έχεις κάνει τόσα πολλά για εμένα.»
«Και θα έκανα ακόμα περισσότερα. Η ζωή δε μου χάρισε ένα παιδί και τόσα χρόνια το είχα καημό να φροντίζω κάποιον, μέχρι που ήρθες εσύ. Γι'αυτό και έγινα νοσοκόμα άλλωστε.»
Το χαμόγελο της ζέστανε την καρδία μου και έπιασα το χέρι της.
«Σε νιώθω σαν μητέρα μου, οπότε θέλω και εσύ να με νιώθεις σαν δικό σου παιδί. Τα τελευταία τρία χρόνια δεν έχω εισπράξει μεγαλύτερη αγάπη από κανέναν.»
Μίλησα με ειλικρίνεια και σκοτείνιασε το βλέμμα της.
«Ούτε από τον Ace;»
Στο άκουσμα του ονόματος του η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει ξανά δυνατά. Κάθε φορά που μου τον αναφέρει γίνομαι κομμάτια.
«Συγγνώμη γλυκιά μου, δεν το ήθελα.»
Άφησα το πιρούνι μου και κάλυψα το πρόσωπο μου με τις παλάμες μου.
Πάει λίγος καιρός από την τελευταία φορά που τον είδα και δυστυχώς για εμένα δεν τον είδα μόνο του. Ήταν με μια κοπέλα έξω από ένα μπαρ. Την κρατούσε στην αγκαλιά του όπως κάποτε κρατούσε εμένα, της χαμογελούσε όπως χαμογελούσε σε μένα.
«Έχει προχωρήσει την ζωή του και φταίω εγώ για αυτό. Άργησα να συνειδητοποιήσω τα λάθη μου, ο εγωισμός μου με κράτησε μακριά του. Δεν έκανα ποτέ το βήμα να του μιλήσω. Ακόμα και με την Melissa έχω σταματήσει να μιλάω. Με πονάει πάρα πολύ να την κοιτάζω γιατί μου θυμίζει τα μάτια του.»
Πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να επικεντρωθώ στα θετικά της απομάκρυνσης μου από τους Smoker. Σε αυτό το διάστημα μπόρεσα να βρω τον εαυτό μου. Από τότε που μετακόμισα εδώ εκφράζω καθημερινά στην Riley τις σκέψεις μου και με βοηθάει να διώχνω τον αρνητισμό από τη ζωή μου.
«Πάω για τρέξιμο.»
Μου χαμογέλασε και πήγα στο δωμάτιο που έχω εγκατασταθεί. Άλλαξα βιαστικά σε κάτι πιο απλό και μάζεψα τα μαλλιά μου. Η μετεγκαυματική ουλή στο πρόσωπο μου έμεινε ως ανάμνηση εκείνης της ημέρας, δεν έχει φύγει και ούτε πρόκειται. Στολίζει ολόκληρο το μάγουλο μου.
Στις αρχές προσπαθούσα συνεχώς να την καλύπτω, αλλά ύστερα τα παράτησα. Δεν έχει νόημα να ασχολούμαι συνέχεια με αυτό.
«Δε θα αργήσω!»
Φώναξα, καθώς έβγαινα από το σπίτι. Κατευθύνθηκα προς τη παραλία όπου επιλέγω να τρέχω τα απογεύματα. Είχε τύχει να τον πετύχω μερικές φορές. Συνήθως ήταν μόνος, άλλες φορές με μεγάλη παρέα, μα ποτέ με καμία κοπέλα.
Είχα καιρό να τον σκεφτώ. Επέλεγα να τον διαγράφω από τη μνήμη μου για να μην υποφέρω. Ποιος περίμενε οτι τρείς μήνες μετά δε θα μπορούσα να τον βγάλω από το μυαλό μου; Έτρεχα πολύ ώρα, τόση ώρα που βρέθηκα μπροστά από το πατρικό τους. Το αυτοκίνητο του πατέρα τους ήταν εδώ, φανερώνοντας πως δεν μετακόμισε. Έμενε ολομόναχος σε αυτό το πελώριο σπίτι.
Στο άκουσμα ενός γνώριμου γέλιου, σταμάτησα και κοντοστάθηκα κάτω από ένα δέντρο. Άρχισε να βρέχει δυνατά και ήθελα να ξεκουραστώ λίγο. Έστρεψα το βλέμμα μου προς την οικεία των Smoker και αντίκρισα το πιο γλυκό ξανθό κοριτσάκι-την Melissa.
Η Sia, η οικονόμος τους την φίλησε γλυκά και η μικρή απομακρύνθηκε από το σπίτι. Ήταν αναπόφευκτη η συνάντησή μας, καθώς βρισκόταν ακριβώς απέναντι μου και με είχε δει σίγουρα.
Πόνος με κυρίευσε όταν με προσπέρασε δίχως να με κοιτάξει. Μονάχα χαμήλωσε το βλέμμα της και περπατούσε δειλά δειλά κατά μήκος του δρόμου, παρόλο που έβρεχε. Σφίχτηκε η καρδιά μου με την συμπεριφορά της, αλλά δεν έχει άδικο. Εγώ ήμουν αυτή που την απέφευγα όταν ερχόταν κάθε μεσημέρι μετά το μάθημα της στο σχολείο μου για να με δεί.
Άφησα το σώμα μου να στηριχτεί στον κορμό του δέντρου και εν τέλει έκατσα στο γρασίδι, νιώθοντας αδύναμη να κουνηθώ. Πόσο άλλαξαν τα πράγματα;
«Melissa!»
Φώναξε ο Ace και έσβησε την μηχανή του. Την πήρε αγκαλιά και την βοήθησε να ανέβει στο όχημα του. Της φόρεσε το κράνος του και τότε τα βλέμματα μας συναντήθηκαν. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Την χαιρέτησα αδύναμα και ανταπέδωσε. Χαμογέλασα και ο Ace ανίδεος ξεκίνησε να οδηγάει προς το σπίτι τους, το σπίτι μας, δίχως να έχει αντιληφθεί την παρουσία μου..