"ទន់ពេកវាមិនទាក់ទាញ"
"លោកកកកកកកក!"
ថេយ៉ុងក្តាប់បបូរមាត់ចាប់ដើមដៃជុងហ្គុកខណៈប្រអប់ដៃក្រាស់លូកអង្អែលសព្វដងខ្លួនគេ ថែមទាំងច្របាច់រុករានសាច់ត្រកៀកគេទៀតផង។ មាត់និយាយផ្សេងតែដៃអោយរវាមដូចក្តាម ថេយ៉ុងក្តាប់មាត់ខ្លួនឡើងរឹងហើយរបួសក៏ឈឺឆៀបៗមកផង បំពង់កឈឺបបូរមាត់ប្រេះធ្វើអោយគេពិបាកក្នុងនិយាយជជែកតវ៉ា។
"យ៉ាងម៉េចច្របាច់តិចតួចសោះលេងឫកពារស្អីម្ល៉េះ? បានយើងប៉ះសំណាងប៉ុណ្ណាហើយអ្នកផ្សេងសាច់សខ្ចីដូចពងមាន់បកយើងមិនយកភ្នែកមើលផង ឯងនេះខ្លួនសុទ្ធតែរបួសហើយមកចង់ទាក់យើងធ្វើឯងកំណាញ់ខ្លួន"ជុងហ្គុកចាប់ក្រសោបចង្កេះថេយ៉ុងអោយខិតលើហើយទល់មុខជាកៀកខ្ទង់ច្រមុះជាមួយគេ ពាក្យសម្តីចាក់ទឹកមិនលិចនិយាយឌឺដងដៀមដាមមិនឈប់ បើគេចេញទៅក្រៅមានគ្រប់សព្វស្រាតថ្វាយខ្លួនក៏មានតែគេមិនជ្រលក់។
"ទាក់ឆ្កួតឡប់ស្អីក្រែងជាលោកឬដែលមិនព្រមស្លៀកពាក់អោយខ្ញុំហើយមកដេកអោបខ្ញុំកេងចំណេញគ្រប់សព្វ ប្រុងអោយខ្ញុំយកអាវលោកមកស្លៀកហើយដាក់ច្រវ៉ាក់ខ្លួនឯងដេកលើការ៉ូឬយ៉ាងម៉េច?"
"ថីខឹងចិត្ត? កើតទុក្ខមិនសុខចិត្តរឿងដែលយើងមិនសម្លាប់ឯង?"
"ភ្លេចអោយឈឹង! ព្រោះលោកស្រលាញ់ខ្ញុំទើបមិនដាច់ចិត្តសម្លាប់ពិតទេ? នែ៎! កុំងាកមុខចេញកុំបង្វែរប្រធានបទណា៎"ថេយ៉ុងលើកដៃចាប់មុខមានទម្រង់សង្ហាឥតទាស់របស់ជុងហ្គុកអោយមើលមកគេហើយលើកចិញ្ចើមញញឹមបែបបញ្ជួស។
"មិនស្រលាញ់ ចរិតយ៉ាប់"
"ប្រាប់ហើយកុំច្របាច់! និយាយតែមាត់ទៅថី"ថេយ៉ុងស្រែកដាក់ជុងហ្គុកដែលលោកដៃច្របាច់ឈ្លីសាច់គូទគេមិនឈប់ មាត់ប្រាប់ថាមិនស្រលាញ់ខ្ពើមតែមើលទង្វើចុះម្តងក៏ថើបគេម្តងក៏មកកេងចំណេញលើគេ ប្រុសសង្ហាតាមមិនទាន់មែន!
"ហ៊ានស្រែកដាក់យើង រឿងយប់មិញភ្លេចហើយមែនទេ?"
"តាមពិតទៅលោកគួរតែ...សម្លាប់ខ្ញុំ"និយាយដល់ត្រឹមនេះថេយ៉ុងទម្លាក់ទឹកមុខចុះមកជារៀបស្មើហើយលូកដៃទាំងគូគងក្រសោបចង្កេះជុងហ្គុកយ៉ាងណែនផ្តេកក្បាលទៅនិងទ្រូងរឹងមាំ ក្លិនទឹកអប់ក្រអូបផ្អែមភាយពេញច្រមុះធ្វើអោយគេចង់តែបិទភ្នែកគេងស្រង់ក្លិននេះ។
"យើងទិញឯងមករាប់លានងាប់ងាយៗមិនសប្បាយហើយលើកក្រោយកុំនិយាយពាក្យនេះម្តងទៀតអោយសោះ បើយើងលឺឯងនិយាយទៀតកុំសង្ឃឹមថាយើងបន្ធូរដៃអោយដូចយប់មិញ"
"ចង់យកខ្ញុំទៅចងអូសតាមឡានឬ? ឬមួយក៏យកទៅដាក់កណ្តាលផ្លូវអោយឡានកិនស្លាប់បើមិនមែនបែបនឹងចាប់ទម្លាក់ពីលើអាគារមួយរយជាន់..."
"ឈប់និយាយ! ហើយថើបយើងបើមិនចង់អោយយើងរំលោភឯងទាំងឈឺ"ជុងហ្គុកគំហកខឹងច្រឡោទទាំងដែលប្រយោគសន្និដ្ឋានរបស់ថេយ៉ុងនៅមិនទាន់ចប់ស្រួលបួលនៅឡើយ។
"មាត់ខ្ញុំប្រេះថើបទៅខ្លាចមុតមាត់លោក"
"យើងមិននិយាយពីរដងទេ"
"ដកដៃចេញទៅចឹងទើបខ្ញុំថើប"
"មិនដកឯងចង់ធ្វើអីយើង?"ថេយ៉ុងតាមសម្លក់មុខជុងហ្គុកហើយអោនបបូរមាត់ទៅប៉ះមាត់ជុងហ្គុកយឺតៗរហូតដល់ជុងហ្គុកចាប់ក្តោបចង្កេះគេទៅផ្អឹបនិងខ្លួនទើបគេបើកភ្នែកមើលជុងហ្គុកដែលចាប់ផ្តើមគ្រលាស់អណ្តាតដ៏ជំនាញរុករានក្នុងក្រអូមមាត់គេជញ្ជក់បឺតតាមចិត្ត។ បាតដៃរពឹសលូកច្របាច់អូសលើសាច់សខ្ចីរបស់ថេយ៉ុងមិនឈប់ធ្វើអោយកាយតូចត្រូវរមួលខ្លួនទៅតាមដែរ។
"ក្រែងលោកប្រាប់អោយខ្ញុំថើបតែនេះវាលើសពីថើបហើយណា៎"
"ចុះយ៉ាងម៉េច?"ជុងហ្គុកអូសអណ្តាតដល់គុម្ភត្រចៀកថេយ៉ុងហើយខាំញិចតិចៗ។
"គ្មានយ៉ាងម៉េចទេតែខ្ញុំឈឺ"ថេយ៉ុងនិយាយចប់ជុងហ្គុកលូកម្រាមដៃចង្អុលមកប៉ះស្ទាបលើបបូរមាត់ក្រៀមប្រេះរបស់ថេយ៉ុងយឺតៗថ្នមៗមើលមុខស្លេកស្លាំងរបស់ថេយ៉ុងធ្វើអោយគេអារម្មណ៍មិនល្អ។
"មុននឹងហាមាត់និយាយអោយឆ្លងកាត់ការពិចារណាផង អោយដឹងថាអ្វីគួរនិយាយនិងអ្វីមិនគួរនិយាយកុំល្ងង់ពេក"
"ខ្ញុំដឹង! ខ្ញុំដឹងថាវាធ្វើអោយលោកឈឺចាប់! ខ្ញុំដឹងថាវាច្បាស់ជាធ្វើអោយលោកខឹងតែបើអោយខ្ញុំរុញរាខ្ញុំមិនអាចទេ បើទោះខ្ញុំគ្មានសុភមង្គលតែអ្នកផ្សេងអាចនិងមានសុភមង្គលក៏ថាបាន ខ្ញុំមិនរំពឹងថាលោកយល់ព្រមទេតែខ្ញុំសង្ឃឹមថាលោកអាចធ្វើវាសម្រាប់ខ្ញុំ"
"សម្រាប់ឯង? គិតថាឯងជាស្អី?"
"មនុស្សដែលលោកដាក់ស្នេហ៍ទេដឹង?"
"ចាំពាក្យយើងទុកទៅបើិមិនចង់ងាប់ឈប់រំលឹករឿងនោះទៀត"
"ខ្ញុំដឹងហើយថាចម្លើយលោកនិងបែបនេះ តែដឹងទេថាហេតុអីខ្ញុំនៅតែសួរទេ?"នាយកម្លោះតូចញញឹមស្រាលងើយមើលមុខជុងហ្គុកប្រអប់បេះដូងចាក់សោររាប់រយជាន់ត្រូវបានកូនសោរជុងហ្គុកចាក់ទម្លុះបានជាបន្តបន្ទាប់។
"..."មិនឆ្លើយ!
"ព្រោះខ្ញុំរំពឹងខ្ពស់ពេក ខ្ញុំគិតថាលោកទុកចិត្តខ្ញុំហើយទុកខ្ញុំជាមនុស្សសំខាន់តែមិនមែនទេខ្ញុំជាកូនបំណុលដែលមិនអាចនិយាយមិនអាចលូកមាត់ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឃើញលោកសើចរាល់ថ្ងៃជាមួយក្តីសុខខ្ញុំខុសឬ?"សំណួរបន្លឺចោទសួរជាបន្តបន្ទាប់ធ្វើអោយជុងហ្គុកគាំងស្ងៀមមិនតបត មិនឆ្លើយតបអ្វីទាំងអស់មានតែសម្លេងខ្យល់ដង្ហើមក្តៅរងំបន្លឺជារឿយៗ ដំបូងឡើយគេជឿជាក់ផ្តល់ទំនុកចិត្តលើថេយ៉ុងពិតប្រាកដមែនតែមិនមែនចំពោះរឿងនេះ។ មិនមែនគ្រប់សំណើសុទ្ធតែទទួលបានការយល់ព្រមពីគេទេសូម្បីតែថេយ៉ុងជាអ្នកស្នើក៏ដោយ។
"ឯងខុសដែលចង់ចូលមកផ្លាស់ប្តូរជីវិតយើងព្រោះជីវិតយើងមានតែការកាប់សម្លាប់គ្មានមនោសញ្ចេតនាគ្មានបេះដូងគ្មានស្នាមញញឹមក៏គ្មានពាក្យថាក្តីសុខក្នុងវចនានុក្រមដែរ"
"អ្នកណាថាលោកគ្មានបេះដូង? នៅត្រង់នេះខ្ញុំស្តាប់លឺសម្លេងចង្វាក់បេះដូង"ថេយ៉ុងផ្អឹបត្រចៀកទៅនិងទ្រូងខាងឆ្វេងរបស់ជុងហ្គុកពោលស្រាលៗព្រមដោយប្រអប់ដៃលើប៉ះត្រង់នោះថ្នមៗ។
"បានហើយដេកទៅយើងមាមកិច្ចការទៅក្រៅ ចាំបាយថ្ងៃត្រង់ជាមួយយើង"ជុងហ្គុកសើចតិចៗក្នុងបំពង់កហើយលូកដៃទះសាច់គូទទ្រលក់ទ្រលន់របស់ថេយ៉ុងទាំងមិនអស់ចិត្តទើបបើកភួយក្រោកដើរទៅបន្ទប់ទឹកចេញមកវិញដោយស្លៀកពាក់ខោអាវគ្រ័រហ្សេមានភាពសង្ហាថ្នៃថ្នូរខ្លាំងណាស់។ គេដើរមកអង្គុយនៅជាយគ្រែដែលមានថេយ៉ុងគេងហើយហុចក្រវ៉ាត់កអោយថេយ៉ុងធ្វើកិច្ចការរបស់គេ។
"ខ្ញុំប្រាប់ហើយបើទៅខាងក្រៅស្លៀកពាក់អោយជិតៗ"ថេយ៉ុងព្យាយាមក្រោកតែក្រោកមិនរួចទើបជុងហ្គុកទាញភួយគ្រវាត់ទៅម្ខាងលើអោបក្រសោបកាយតូចអោយអង្គុយលើភ្លៅហើយអង្អែលលើបង់រុំរបួសត្រង់ស្មាថេយ៉ុង។
"ឯងអាចទៅអង្គុយកណ្តាលព្រិលបាន បើគ្រាន់តែទៅខាងក្រៅដោយគ្មានអាវរងាហេតុអីយើងមិនអាច?"
"ខ្ញុំមិនអីតែលោកអាចឈឺបាន"
"មិនមែនជាពេលដែលឯងបញ្ជាយើងតាមចិត្តបានទេ"
ជុងហ្គុកលើកថេយ៉ុងហើយពាក់អាវរងាអោយថេយ៉ុងជំនួសសម្លៀកបំពាក់ធម្មតាហើយរុំវាអោយជិតព្រោះប៉ុណ្ណោះអាចដល់ត្រឹមជង្គង់ថេយ៉ុងទៅហើយ។ ថេយ៉ុងយកក្រវ៉ាត់កមកពាក់អោយជុងហ្គុកទោះបីជាឈឺដៃម្ខាងក៏មិនមែនជាបញ្ហាដែរ។
"បែបនេះដូចប្រពន្ធរៀបចំខ្លួនអោយប្តីទៅធ្វើការអ៊ីចឹង Romanticអីម្ល៉េះទេ"កម្លោះតូចស្រវាលើកដៃអោបកជុងហ្គុកព្រោះខ្លាចធ្លាក់ហើយញញឹមស្រាលដាក់អ្នកម្ខាងទៀតដែលធ្វើមុខស្មើគ្មានប្រតិកម្មដាក់គេ។
"ប្រពន្ធប្តីស្អីមិនទាន់បានដេកជាមួយគ្នាផង ប្រយត្ន័មាត់ទៅតិចថាយើងមិនបានប្រាប់"និយាយចប់គេអោនមកថើបមាត់ថេយ៉ុងអូសដល់កញ្ចឹងកជញ្ជក់ខាំដល់មានស្នាមជាំក្រហមពីរបីកន្លែងដៃនៅមិនស្ងៀមចាប់ច្របាច់គូទនាយកម្លោះតូចរហូត។
"ប្រាប់ថាទន់ពេកមិនទាក់ទាញតែដៃដូចជាមិនដូចមាត់សោះ"ថេយ៉ុងនិយាយពេលជុងហ្គុកងើបមុខពីកញ្ចឹងកគេហើយយកខ្ទង់ច្រមុះមកញក់ញីលើថ្ពាល់ទន់ៗរបស់គេ។
"ទន់ដូចចាហ៊ួយបានចង់តែច្របាច់"
"និយាយអត់អនាម័យ"
"ដេកទៅដណ្តប់ភួយអោយជិតៗបន្តិចទៀតមានមនុស្សលើកអាហារយកចូលមកហើយ"
"ចុះម៉ាក់របស់លោក?"ទីបំផុតសំណួរនេះក៏លឺចេញពីមាត់គេអោយទាល់តែបានធ្វើអោយជុងហ្គុកដកដង្ហើមធំងាកមុខចេញ។
"គាត់ទៅរស់នៅភូមិគ្រឹះធំវិញហើយ"
"លោកឈ្មោះជុងហ្គុកមែនទេ?"
"មិនមែនទេ"
"សម្រេចថាជុងហ្គុកចុះ ខ្ញុំមានរឿងមួយ..."
"យើងរវល់!"ជុងហ្គុកបីថេយ៉ុងដាក់លើពូកហើយទាញភួយក្រាស់ឃ្មឹកដណ្តប់អោយថេយ៉ុងមុននឹងដើរចេញទៅដោយមិននិយាយអីបន្ត។
"ខ្ញុំគ្មានវិធីទៀតទេ គ្រាន់តែស្រលាញ់មួយម៉ាត់សោះឆ្លើយទៅធ្វើដូចខាក់កស្លាប់ចឹង"គេរអ៊ូរទាំយកដៃក្តាប់ភួយសម្លឹងមើលទៅវាំងនបបិទមិនជិតបង្ហាញព្រិលធ្លាក់សក្បុសនៅខាងក្រៅ ឫកពាសោះអង្គើយតោះតើយមិនខ្វល់ខ្វាយតែបែរជាព្រមធ្វើតាមគេនិយាយនៅតែរឿងរូបថតប៉ុណ្ណោះ។
...
នៅខាងក្រោមជុងហ្គុកអង្គុយគងអន្ទាក់ឡានៅបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវរងចាំមនុស្សជំនិតរបស់គេមករាយការណ៍អំពីបញ្ហាខ្លះៗដែលគេត្រូវតែទៅដោះស្រាយដោយផ្ទាល់ រាងសង្ហាព្រមជាមួយទឹកមុខមាំមុឺងម៉ាត់ធ្វើអោយកូនចៅក្រោមឪវាទទាំងអស់មិនហ៊ានក្អកគ្រហែមអោយទាស់ចិត្ត។
"បងជុង! ខ្ញុំនឹកបងណាស់!"សុីនសុីស្រីស្រស់តែងមុខដូចទៅកម្មវិធីបបូរមាត់ក្រហមឆេះដូចឈាម ដើរមកកាច់ឫកកាច់រាងដាក់ជុងហ្គុកមិនតែប៉ុណ្ណោះថែមទាំងយកអាវរងាពីក្នុងដៃដាក់លើដៃជុងហ្គុកទៀតផងព្រោះនាងត្រៀមរួចហើយបើគេមានអាវក្រៅក៏ត្រូវដោះបោះចោលពាក់អាវនាងជំនួសដែរ។
"ខ្ញុំមិនបានជួលអោយនឹកទេ"ជុងហ្គុកគ្រាន់តែឃើញនាងក៏មានអារម្មណ៍មិនល្អកើតឡើងមកតែម្តង ច្រើនលើកច្រើនសារដែលនាងមិនអោយតម្លៃខ្លួនហើយអោយដៃគេទាំងដែលមានឈ្មោះជាបងប្អូនជីដូនមួយគ្នា និយាយដោយស្មោះត្រង់ទៅគេស្អប់មនុស្សចិត្តងាយណាស់។
"ចាហ្វាយ!"ស្របពេលនោះជីហ៊ុនក៏ដើរចូលមកល្មមទើបជុងហ្គុកបោះអាវដែលសុីនសុីអោយគេអម្បាញ់មិញទៅអោយជីហ៊ុនជំនួស។
"យកអាវនេះទៅពាក់ហើយទៅបន្ទប់យើងយកអាវរងាថ្មីអោយយើង"ពាក្យសម្តីគេធ្វើអោយជីហ៊ុនដោះអាវរងាខ្លួនឯងទុកម្តុំយកអាវនោះមកពាក់មិនដឹងដោះថានោះជាអាវប្អូនស្រីគេទើបគេដើរឡើងទៅខាងលើទៅបន្ទប់ជុងហ្គុកឃើញថេយ៉ុងបើកភ្នែកភ្លឹះៗមើលពិដាន។
"យ៉ាងម៉េចហើយ?"ជីហ៊ុនបើកទូររកអាវបណ្តើរសួរអ្នកជំងឺគេងស្តូកស្តឹងនៅលើគ្រែបណ្តើរ។
"មិនទាន់ស្លាប់ទេចាំហែកមាត់ប្អូនលោកសិនទេដឹង"
"បើឯងមិនមែនក្មេងរបស់ចាហ្វាយទេយើងទុកអោយដេកស្លាប់បាត់ទៅហើយ"
"លោកជាអ្នករុំរបួសអោយខ្ញុំ?"
"ត្រូវហើយ!"
"ពិតជាចិត្តដាច់មែនរុំរបួសអោយក៏មិនបាន"ថេយ៉ុងរអ៊ូរងូវម្នាក់ឯងតាមមើលជីហ៊ុនស្មានថាជុងហ្គុកជាអ្នកធ្វើតាមពិតប្រើអ្នកផ្សេងសោះ តាមពិតគេក៏ដឹងព្រោះពេលជុងហ្គុករុំរបួសអោយគេដំបូងបង់ក៏វៀចមិនដឹងថាថ្នាំណាជាថ្នាំណាផង។
"លើកក្រោយកុំចេះតែនិយាយផ្តេសផ្តាសប៉ះពាល់ដល់ចាហ្វាយ នេះជាសំណាងដែលយើងជួយទាន់កុំអីឯងស្គាល់ឋានសួគ៏ហើយ"
"ខ្ញុំមិនបានខុសទេប្រាប់ហើយថាជាតួនាទី"
"និយាយជាមួយឯងយ៉ាងណាក៏នៅតែប៉ុណ្ណឹង"ជីហ៊ុនគ្រវីក្បាលតិចៗកាន់អាវក្រៅមួយទៅខាងក្រោមឃើញប្អូនស្រីគេកំពុងបញ្ចុកផ្លែឈើជុងហ្គុកមិនខ្វល់។
"នេះចាហ្វាយ"ជីហ៊ុនហុចអាវអោយជុងហ្គុកទើបគេទាញទៅពាក់ស្របពេលនោះសុីនសុីងអស់ជម្រើសទើបឡើងអង្គុយលើភ្លៅគេតែម្តង។
"បងចង់ទៅណាហ៎?"
"ចេញ!"
"អូយយយ៎"ជុងហ្គុកច្រានក្រមុំតូចអោយដួលទៅលើការ៉ូមួយទំហឹងរហូតនាងលើកដៃអង្អែលគូទខ្លួនឯងធ្វើមុខអន់ចិត្តអន់ថ្លើមដាក់ជុងហ្គុក ជីហ៊ុនឃើញទាស់ភ្នែកបែបនេះទើបឈោងដៃលើកនាងអោយក្រោកឈរវិញ។
"ចាំទុក! ជាប្អូនខ្ញុំកុំធ្វើចរិតហិចហើរបណ្តោយខ្លួនប្រាណឥតកេរ្តិ៍ខ្មាស់ដាក់ខ្ញុំអោយសោះ ខ្ញុំមិនចូលចិត្តជាប់ខ្សែស្រឡាយថោកទាប"ជុងហ្គុកទាញអាវរងាបន្តិចក្រោកពេញកម្ពស់ស្តង់ដារបុរសកូរ៉េហើយដើរចេញដោយមានកូនចៅគេទទូរឆត្រ័អោយមិនអោយប៉ះព្រិល។
"លឺទេ? ឈឺខួរខ្លះទេ?"ជីហ៊ុនយកដៃញីសៀតផ្កាស្រកៀរខួរជំនួសប្អូនស្រីដែលគ្មាននរណាស្គាល់ចរិតនាងច្បាស់ជាងគេនោះទេ។
"ចាំមើលខ្ញុំនិងយកបងជុងអោយបាន បងចាំមើលទៅ!"
"ហុើយ!"ជីហ៊ុនដកដង្ហើមធំទាញអាវក្រៅអោយមានរបៀបរៀបរយទើបដើរចេញទៅខាងក្រៅតាមជុងហ្គុកបាត់ មានប្អូនស្រីម្នាក់នេះគេខ្មាស់ជុងហ្គុកវាល្មមសមគួរអោយប្រើពាក្យថាសុំាបានហើយ មិនដឹងថានាងយកក្បាលជង្គង់មកគិតជំនួសខួរក្បាលឬអត់ទេទើបពាក្យសម្តីជុងហ្គុកនិយាយរាល់ដងមិនជ្រាបចូលខួរនាងសោះ។
To be continue