Taste of Two Lips Rivera Series #4

CHAPTER TEN [ Sean ]

Chapter Ten [ Sean ]

I slowly opened my eyes when I sensed someone is moving near me. Kumunot ang noo ko, ilang beses na kumurap-kurap upang umayos ang aking paningin. “Oh, sorry for waking you Mr. Rivera. May inaayos lang ako.” ani ng Doctor.

Hindi ako kumibo at hinayan nalang siyang tapusin kung ano man ang gagawin niya. I look around me and saw no one is here except for the two of us. Where are they? Napansin siguro nito ang tanong sa aking mukha kaya kaagad itong sumagot.

“Your family is outside. Kausap ang ama sa isa sa mga pasyente, mukhang nahihirapan nga sila sa pagpapaliwanag dahil ayaw ng ama na dumito muna ang anak kahit magiging delikado ang gusto nito na ilipat sa bahay nila.” he then sigh after saying all of that.

My forehead crease. “Which patient?” tanong ko. “Ms. Ty.” tipid na sagot nito. Kaagad akong naalarma. Her father can't take her out in here, she has a broken ribs, bawal pa siyang galawin!

Kaagad akong tumalima at tinawag ang doctor. “Please, help me to get up.” I begged, he frowned at me but I keep on saying the word please. “But Mr. Rivera, you can barely walk—”

“Then let me use a damn wheelchair!” napapikit ako nang ma-realize ang ginawang pagsigaw sa doctor. I sigh and calm myself a bit. Masyado ring mabilis ang paghinga ko, kaya pinanatili ko muna ang sariling nakapikit.

“I-I'm sorry, Doc. I just...I just really need to be there, please.” desperadong sabi ko na. The doctor sigh in defeat, kalaunan ay sunod sunod na tumango at lumabas sa aking kuwarto.

I waited for him to come in again. Noong wala pa ito ay sinubukan kong itayo ang kalahati ng katawan ng sa gano'n ay mas mapadali ang pagsakay ko sa wheelchair mamaya.

To be honest, I don't want to sit on a wheelchair. It makes me feel...so weak. So useless, but the doctor is right, I still don't have any strength to walk or even stand, and by hearing the news about Meredith, I don't think someone can ever stop me from getting up on my bed, even if it's forbidden.

Because even me...I'm confused about my action, I can't stop myself from doing these things, itong mga bagay na kahit kailan ay hindi ko pa nagagawa sa kahit kanino noon. 

The moment I lift my body, I hissed in pain pero tiniis ko, kung hindi ay baka wala na akong abutan na Mr. Try, or worst, baka wala na akong Meredith na maabutan.

The doctor asked me if I'm still going to risk it, a couple of times, and I never said no. Not when I know that Meredith's life will be on danger.

Hindi pwedeng manatili akong nakahiga at naghihintay nalang sa kung sino man ang magbabalita.

Sa bawat galaw na ginagawa ko, matinding kirot sa iba't ibang bahagi ng aking katawan ang aking nararamdaman. And when I finally get on the wheelchair, inayos pa ng doctor ang dextrose ko bago niya ako tuluyang ilabas sa may kuwarto.

Nasa hallway pa lang ako, nakakarinig na ako ng kaunting sigawan and I almost panicked. Can't they handle this in a nice and calm way? Napailing ako sa isip ko, and the moment I arrive at the living room...isang kaedaran ni Papa pero kaunti nalang ang buhok sa ulo ang unang sumalubong sa aking mga mata.

His face is red, halatang kanina pa iritado sa kung ano man ang kanilang pinagtatalunan. Everyone's head also turned to me, at hindi na ako nagulat nang makita ang gulat at kaunting iritasyon sa mukha ng aking ina.

Guess I'm being stubborn too, just like my twin.

“Who told you that you can already get up on the bed?!” si Mama habang papalapit sa akin sabay tingin sa doctor na nasa aking likod. Even Blu is shock of seeing me on this wheelchair.