Dr Stone "Endorfiny" (Sengen AU)

Rozdział 24 - Gorszy od jednokomórkowca

Dwie godziny chemii w poniedziałek o ósmej rano zazwyczaj były dla Senku wspaniałym początkiem tygodnia, prawdziwym oraz szczerym uśmiechem od losu, miłym rozbudzeniem z weekendowego lenistwa, które miało w prosty i przyjemny sposób przygotować go na nadchodzące pięć dni szkolnej nauki. Jednakże dzisiaj te kilkadziesiąt minut było dla niego niewyobrażalną wprost męczarnią, jaka tylko dobijała jego i tak już dostatecznie zepsute samopoczucie, które - o dziwo - wcale nie było spowodowane małą ilością snu ani ciężkim sprawdzianem z francuskiej struktury passé composé, do którego nie miał siły się porządnie przygotować.

Naukowiec wcale nie odczuwał znużenia ani fizycznego zmęczenia, a teoretycznie po zażyciu zaledwie trzech godzin odpoczynku, jego organizm powinien zaznać właśnie takich doznań. O dziwo Ishigami czuł się zupełnie inaczej, miał wręcz wrażenie, iż dopadły go antagonizmy spodziewanych wrażeń; był wyjątkowo mocno pobudzony, niezdrowo zabuzowany - zupełnie jakby we śnie wypił na raz sześć pojemnych kubków kawy, a jego ciało postanowiło odczuwać skutki tego nierealnego czynu nawet na jawie - oraz zdekoncentrowany w wyniku ciągłego, prędkiego przepływu informacji, jakie przelatywały przez jego udręczony umysł w kółko i w kółko, zupełnie jak puszczona na pętli znienawidzona piosenka, której żadnym znanym ludzkości sposobem nie dało się wyłączyć.

Nastolatek westchnął cicho, stwierdziwszy, że chociaż spróbuje skupić się na lekcji niżeli bezowocnie zastanawiać się nad własnymi uczuciami, których i tak nie potrafił z powodzeniem zinterpretować. Po raz enty tego dnia spojrzał na białą tablicę, na której został zapisany plan łatwego doświadczenia z kwasami, jakie każdy uczeń miał indywidualnie wykonać, a następnie zapisać własne wnioski. Pomimo prostoty zadania, jego wykonywanie dłużyło się chłopakowi niemiłosiernie, a to wszystko za sprawą o wiele trudniejszego i bardziej skomplikowanego eksperymentu, który miał dzisiaj rozpocząć.

Kolejne niegłośne westchnięcie spłynęło spomiędzy jego spierzchniętych warg. No tak, eksperyment. Po długich namysłach i konsultacji z Yuzurihą (która jednak nie przebiegła tak, jak chłopak przedtem zakładał) wpadł na pomysł sprawdzenia i zdefiniowania swoich własnych zawiłych uczuć oraz emocji względem Gena na podstawie badania, które planował rozpocząć już na kolejnej przerwie, kiedy to miał się spotkać się z mentalistą po raz pierwszy od swojego nietuzinkowego postanowienia.

Wczoraj skrupulatnie i rzetelnie się do niego przygotował: szczegółowo rozpisał kolejne kroki, zaplanował poszczególne etapy, wziął pod uwagę wszystkie czynniki, które mogły w jakiś sposób zniekształcić jego koncepcję. Zastanowił się również nad kluczowymi kwestiami oraz stworzył schemat formułowania wniosków z każdego znaczącego elementu oraz wyróżniającego się detalu. Mimo całej tej żmudnej roboty jaką wykonał, wciąż miał potwornie silne wrażenie, że o czymś zapomniał, czegoś nie ujął, nie uwzględnił, wypadło mu z głowy dodanie jakieś arcyważnej zmiennej do całego, jakże skomplikowanego i zawiłego, wymagającego całej jego uwagi równania. Świadomość braku tego nieuchwytnego, ulotnego ogniwa spędzała mu sen z powiek, nie pozwalała zebrać chaotycznych, niesfornych myśli, skupić się na czymś innym, niezwiązanym z tematem chociaż na dłuższą chwilę, wskutek czego po raz dziesiąty czytał to samo równanie reakcji chemicznej, nie mogąc z powodzeniem wydobyć z odmętów pamięci kluczowych właściwości wykorzystanych substratów.

Rzadko kiedy zdarzało mu się aż takie zaćmienie mózgowe - tak to wyjątkowe i niepożądane zjawisko zwykł nazywać Taiju. Kiedy już mu się to niefortunnie przytrafiało, były to sytuacje kryzysowe - bardzo wysoka gorączka czy inne objawy chorobowe, które uniemożliwiały jego organizmowi prawidłowe i normalne funkcjonowanie. Senku natomiast był przekonany, że gdy wczesnym rankiem wychodził z domu był jak najbardziej zdrowy zarówno fizycznie jak i psychicznie.