Carpe Diem

KABANATA 40

GABRIEL JEREMIAH

"HAYOP KA, JOHN!" My mommy shouted at my dad.

"Wala kang kwenta, Carolina!" Hindi nagpatalo si Dad. Noon araw-araw, nag-aaway sila ng daddy sa maliliit na napapalaking dahilan.

"Halika na, Gabriel," tawag sa akin ni Mommy kaya naman ay agad akong tumakbo papunta sa kaniya. Kinarga niya ako kaya naman ay napamura si Daddy.

"Lumayas ka pero huwag mong isasama ang anak ko," hinila ako ni Daddy kaya mas lalong hinigpitan ni Mommy ang paghawak sa akin. Naiyak ako kasi nasasaktan na ako physically and emotionally.

"Hindi ko siya hahayaang lumaki sa'yo, John. Lalo na't mapanakit ka--" sinampal ni Daddy si Mom kaya naman ay nakuha na niya ako. I was just five years old nang mangyari ito.

Matagal nang hiwalay ang dalawa. Bumalik lang si Mommy sa bahay ngayon para bawiin ako. Actually, every month siyang nagtatry na kuhain ako kay Dad kaya lang lagi siyang nabibigo.

Two years old ako nang maghiwalay sila. Sabi ni Lola Che, mama ni Dad, na mapanakit daw kasi si Dad. Mabait naman daw si Mommy pero hindi na nito napagtiyatiyagaan ang ugali ni Daddy. The reason why hindi ako galit kay Mom kahit iniwan niya kami.

Kay Dad naman, hindi rin ako nagagalit. Kasi siya 'yung nagpalaki sa akin and as his son, masasabi kong mabuti siyang ama. Maybe he failed as my mother's husband, but he never failed as my dad.

I was fifteen years old, monthly pa ring napunta sa amin si Mommy. Well hindi na para bawiin ako, kung hindi para kumustuhin na lang ako. Siguro tinanggap na niya na wala siyang laban kay Daddy. My dad is a general afterall. Nakita niya rin siguro na mabuting ama sa akin si Daddy kahit papano.

"Kumusta ka na, Anak?" Nakangiting tanong ni Mommy isang beses nang pumunta ako sa bahay nila Mommy sa bago niyang asawa. Hindi nagtagal, nang maging civil na rin si Mommy at Daddy, pumayag na rin si Dad na every weekend ako dito.

Ngumiti ako kag Mommy. Karga-karga niya ang kapatid kong si Beatrice. "Mommy gagraduate na ako next year. Magiging sundalo rin po ako like Dad."

Nakitaan ko nang pag-aalala ang mga mata ni Mommy at nawala rin ang ngiti sa kaniyan labi. "Anak, magandang maging sundalo. Kaya lang ay masyadong delikado. Iaalay mo ang iyong buhay sa bansa."

"Idol ko po si Daddy. Magaling po siya at gusto kong maging gaya niya!" Ngumiti na lang si Mommy at tinapik-tapik ang ulo ko.

As the years passed by, I understand how harld life is. How hard the life of a soldier is. Pero bakit parang naranasan ko na ito noon? Bakit parang sanay na ako dito even if the truth is kakasimula ko pa lang.

Maria Clarita Arcilla y Solidad- pangalang laging isinisigaw ng lalaki sa panaginip ko. Magkaboses kami at magkamukha and I have a feeling that I am him. I am not sure if he's my future, because he is way older than I am.

Through my dreams, nalaman ko ang love story ni Clara at Gabrielo. My dream is like a series. It is unstoppable and I can't control it. It feels like a nightmare but I can't do anything to stop it. Even if I prayed, the dream still find its way to haunt mr.

"Anak, ayos ka lang ba?" Tanong ni Daddy. Napansin niyang tulala ako.

Nasa city jail ako dahil binisita ko si Dad. Matagal na ang huling dalaw ko sa kaniya because I am so busy with my schedule. I am with Tita Zia.

Nakakulong si Dad because he killed someone. Nang malaman ko pala ang bagay na ito noon, natakot at nagalit ako kay Dad but eventually, I forgave him. He is my dad and he is my only father. Without him, I will never be in this world.