Τα Χρονικά Του Dragonmere: Το Χαμένο Νησί {Book 2}

~27~

Την επόμενη, η Selene τους ξύπνησε από τα άγρια χαράματα. Είχε μόλις ξημερώσει και οι ακόμα αδύναμες ακτίνες του ήλιου κατέβαλαν τρομερή προσπάθεια να εισβάλλουν μέσα στη ζούγκλα, χωρίς κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Από μακριά όμως, το νησί φάνταζε σαν να είχε αρπάξει φωτιά καθώς τα χρυσαφένια χρώματα της αυγής το τύλιξαν στην αγκαλιά τους. Μέσα στη ζούγκλα εξακολουθούσε να κάνει κρύο. Η απότομη πτώση της θερμοκρασίας σε συνδυασμό με την υγρασία δημιουργούσαν πολικές συνθήκες. Η πάχνη είχε σκεπάσει τα πάντα. Σε λίγο που θα έβγαινε ο ήλιος για τα καλά θα έσβηνε κι αυτή. Πάντως, τέτοιες λεπτομέρειες δεν φαινόταν να απασχολουν την Selene εκείνο το πρωινό, καθώς ήταν φανερά ενθουσιασμένη.

"Ελπίζω να μην μας ξύπνησες για να ξεπαγιάσουμε εδώ πέρα," είπε ειρωνικά η Atalantis τρίβοντας τα χέρια της.

Η Selene την αγνόησε. Στάθηκε για μία στιγμή μπροστά από μερικά δέντρα και στη συνέχεια συνέβη κάτι παράξενο. Στην Evie φάνηκε σαν τα δέντρα να παραμέριζαν, δημιουργώντας ένα μονοπάτι. 

"Ελάτε." Η Selene τους έκανε νόημα να την ακολουθήσουν. Προχώρησαν λοιπόν προς αυτό το καινούργιο μονοπάτι με κατεύθυνση το άγνωστο. Καθώς το διέσχιζαν, τα δέντρα πίσω τους επέστρεφαν στην κανονική τους θέση, κλείνοντας τον δρόμο σε όποιον επιχειρούσε να τους ακολουθήσουν. 

"Δεν μπορούν και οι εχθροί μας να κάνουν το ίδιο για να μας εντοπίσουν;" ρώτησε ο Δράκουλας.

"Είναι θέμα τακτικής. Όσο πιο γρήγορα βρούμε τον ιβίσκο, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να φύγουμε από εδώ," εξήγησε η γοργόνα και συνέχισε να περπατά.

Ακολουθούσαν το μονοπάτι για τουλάχιστον μισή ώρα, μέχρι εκείνο να τους οδηγήσει σε μία μικρή κοιλάδα μέσα στη μέση της ζούγκλας. Η Selene τότε σταμάτησε. 

"Φτάσαμε," δήλωσε χαρούμενη. 

"Εγώ δεν βλέπω πουθενά τον ιβίσκο," παρατήρησε ο Silas. "Θα έλεγα μάλιστα πως δεν βλέπω ούτε ένα λουλούδι."

"Γιατί ακριβώς ο ιβίσκος δεν υπάρχει ακόμα," εξήγησε η γοργόνα και έπειτα χαμογέλασε. "Εμπρός λοιπόν," τους παρότρυνε. 

Προτού προλάβει να σχηματιστεί η σκέψη στο μυαλό της Evie, μοβ λουλούδια άρχισαν να φυτρώνουν στο λιβάδι, ξεπροβάλλοντας ξαφνικά από το έδαφος. Σε λίγο είχαν καλύψει σχεδόν όλη την κοιλάδα, αφήνοντάς τους να παρατηρούν μαγεμένοι αυτό το μαγευτικό θέαμα. Η Atalantis ήταν η πρώτη που έτρεξε προς το λιβάδι και έπειτα την ακολούθησαν κι άλλοι. Η Evie έμεινε πιο πίσω, βυθισμένη σε περισυλλογή, κάτι που δεν έμεινε απαρατήρητο από τη Selene.