Τα Χρονικά Του Dragonmere: Το Χαμένο Νησί {Book 2}

~12~

Μετά από εβδομάδες ατελείωτου και εξαντλητικού ταξιδιού, τα Λαμπερά Νησιά επιτέλους φάνηκαν στον ορίζοντα. Το πλήρωμα ήταν εμφανώς πιο ανακουφισμένο τώρα που έπλεεαν σε γνωστά και ασφαλή ύδατα. Σε λίγες ώρες θα έπιαναν λιμάνι στο Shefrose, το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος. Η Evie στην αρχή δεν κατάλαβε γιατί τα είχαν ονομάσει Λαμπερά Νησιά. Μία ματιά όμως στη θάλασσα ήταν αρκετή για να βρει την απάντηση στην απορία της. Τα νερά ήταν πεντακάθαρα και κρυστάλλινα. Μπορούσες να δεις καθαρά τα διάφορα πλάσματα της θάλασσας να κολυμπάνε γύρω από το πλοίο, ψάρια σε μεγάλες αγέλες και καρχαρίες να αναζητούν την τροφή τους. Σε αυτά τα νερά ζούσαν και πανέμορφα δελφίνια σε διάφορα χρώματα πέρα από το κλασικό γκρι τους χρώμα. Η Evie μέχρι στιγμής είχε δει μερικά δελφίνια σε ροζ και πράσινο χρώμα καθώς αυτά κολυμπούσαν παρέα με το “Asbaroth”. Το φως του ήλιου αντανακλούσε έντονα στην επιφάνεια του νερού, κάνοντας το να λαμπυρίζει, σαν κάποιος να είχε τοποθετήσει πάνω του κρύσταλλα. Εξού λοιπόν και το όνομα Λαμπερά Νησιά. 

Επιπλέον, εδώ πια συναντούσαν κι άλλα πλοία, φιλικά που δεν προσπαθούσαν να τους βυθίσουν. Άλλοι ήταν σύντροφοι της Iris και άλλοι απλοί ψαράδες από τα γύρω νησιά. Τα Λαμπερά Νησιά έσφιζαν από ζωή, αυτό ήταν σίγουρο. 

Ώρες αργότερα, μπροστά τους εμφανίστηκε το Shefrose, ένα νησί όπου η ενδοχώρα βρισκόταν στην παραλία και ακριβώς πίσω της στεκόταν περήφανο ένα τεράστιο βουνό καλυμμένο με πλούσια βλάστηση της ζούγκλας. Τα πανιά μαζεύτηκαν και το “Asbaroth” έκοψε ταχύτητα. Σε λίγο θα έπιαναν λιμάνι. 

Το λιμάνι του Shefrose ήταν μεγάλο και έσφυζε από ζωή. Υπήρχαν πολλές αποβάθρες όπου άραζαν διαφορά πλοία, μικρά ή μεγάλα και γίνονταν οι εκφορτώσεις. Σε μία από αυτές τις αποβάθρες προσάραξε και το “Asbaroth” χάρη στους λεπτούς χειρισμούς της καπετάνισσας. Στη συνέχεια, άρχισαν να ξεφορτώνουν τα αμπάρια και να τα μεταφέρουν σε ξύλινες άμαξες. Από εκεί θα μεταφέρονταν σε αποθήκες που ανήκαν στην Iris. Η πειρατεία δεν ήτανε ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης. Ό,τι επιπλέον προϊόντα κατάφερε να κάνει πλιάτσικο, τα πρόμηθευε στην αγορά του Shefrose, όπως έκαναν και πολύ άλλοι. 

Την όλη διαδικασία επέβλεπε ο Tucker καθώς μετέφεραν τα κιβώτια που είχαν φορτώσει από το Terradale μέσα στον ιδρώτα, κάτω από τον καυτό ήλιο. Ξεφόρτωσαν τα άλογα και τα έδεσαν στα κάρα που τους περίμεναν. 

"Απίστευτο," μουρμούριζε ο Alexander. "Εγώ, ένα πολεμικό άτι, να σέρνω ένα κάρο. Τι ντροπή! Τι ταπείνωση!"