Τα Χρονικά Του Dragonmere: Το Χαμένο Νησί {Book 2}

~3~

Το μοναδικό πρόβλημα με τις πύλες ήταν ότι πάντοτε κατάφερναν να φέρουν ναυτία στην Evie παρόλο που είχε ταξιδέψει αρκετές φορές με αυτές. Και το χειρότερο ήταν ότι έχανε την αίσθηση του χρόνου. Δεν ήξερε λοιπόν αν έπεφταν στο κενό για μισή ώρα ή τριάντα δευτερόλεπτα, πάντως ήταν το ίδιο δυσάρεστο για την ίδια. Τελικά, κάποια στιγμή, στο βάθος του ατέλειωτου τούνελ, φάνηκε ένα φως και η Evie ετοιμάστηκε για την επικείμενη προσγείωση. Ακόμα και όμως έτσι, η ορμή της ήταν τέτοια που έχασε την ισορροπία της και έπεσε στα τέσσερα ενώ η Atalantis προσγειώθηκε δίπλα της με χάρη και η πύλη σφραγίστηκε.

Η Evie σηκώθηκε όρθια σκουπίζοντας την σκόνη από τα ρούχα της προτού συνειδητοποιήσει ότι βρίσκονταν στην κορυφή ενός πανύψηλου πύργου με θέα όλη την κοιλάδα γύρω από την πόλη του Elvonar, την πρωτεύουσα του Έθνους της Φωτιάς, και ακριβώς από πάνω τους ανέμιζε η σημαία της δυναστείας των Δράκουλα ενώ ο ουρανός απλωνόταν κατακόκκινος όπως πάντα με κάποιες λωρίδες μπλε να σπάνε την μονοτονία εδώ κι εκεί. Η ίδια η πόλη φαινόταν ότι είχε αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες, όπως ο μυθικός φοίνικας, αν και σίγουρα δεν είχε ανακτήσει το παλιό της μεγάλο. Όμως μέσα στα τρία χρόνια απουσίας της, η πόλη είχε προοδεύσει εξαιρετικά. Ένα μεγάλο τμήμα της είχε ξαναχτιστεί ενώ ακόμα και την στιγμή της άφιξής τους η Evie μπορούσε να εντοπίσει πολλά κτίρια υπό κατασκευή, ενώ επίσης είχε αποκατασταθεί και ένα τμήμα των τοίχων, αν και ακόμα δεν περιέβαλε ολάκερη την πόλη.

"Καλώς ήρθες στο Νέο Elvonar," είπε με ένα χαμόγελο η Atalantis. "Λοιπόν; Πώς σου φαίνεται;" ρώτησε. "Έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας αλλά πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε καλό σημείο."

"Είναι εξαιρετικό," σχολίασε η Evie, μαγεμένη από τον τρόπο με τον οποίο κατάφεραν να χτίσουν ξανά την πόλη τους από το μηδέν και μάλιστα σε ένα τόσο σχετικά μικρό χρονικό διάστημα με την τεχνολογία που διέθεταν στο Dragonmere.

Η Atalantis την οδήγησε στο εσωτερικό του πύργου από μία καταπακτή. Κατέβηκαν από μία κρεμαστή, ξύλινη σκάλα και στη συνέχεια κατέβηκαν χαμηλότερα μέσα στο κάστρο με μία στριφογυριστή, πέτρινη σκάλα που στην Evie φάνηκε ατέλειωτη. Μετά από αρκετά σκαλοπάτια, τελικά έφτασαν στην βάση της σκάλας. Από εκεί, η Atalantis άνοιξε μία ξύλινη πόρτα και βρέθηκαν στο κύριο μέρος του κάστρου.

Η Evie δεν ήξερε να πει αν είχε αλλάξει κάτι διότι βρισκόταν σε ένα τμήμα του κάστρου στο οποίο δεν είχε βρεθεί ποτέ ξανά. Πρέπει να βρισκόταν ακόμα στα υψηλότερα πατώματα όπου βρισκόταν τα προσωπικά διαμερισμαυα της Eden και του κόμη Δράκουλα. Ο διάδρομος ήταν στρωμένος με ένα παχύ, κόκκινο χαλί ενώ αριστερά και δεξιά στους τοίχους υπήρχαν διάφορα διακοσμητικά: από επίχρυσα τραπεζάκια με βάζα και ψεύτικα λουλούδια μέχρι γυαλιστερές πανοπλίες και μερικά πορτραίτα σε επιχρυσωμένα κάδρα. Για την ακρίβεια υπήρχαν τέσσερα από δα αυτά. Τα τρία από τα τέσσερα απεικόνιζαν ένα μέλος της οικογένειας Δράκουλα ξεχωριστά, τον ίδιο τον Δράκουλα, την Eden και μία γυναίκα που δεν είχε ξαναδεί ποτέ η Evie και υπέθετε πως ήταν η μητέρα της. Ο τέταρτος πίνακας απεικόνιζε ολόκληρη την οικογένεια μαζί. Ο Δράκουλας στεκόταν πίσω από την γυναίκα του που κρατούσε ένα μωρό με έντονα μωβ μάτια στην αγκαλιά της και μαύρα μαλλιά.