ម៉ាហ្វៀ(ចប់)

Part24: មិនគិតពីផលពិបាក

'' បើចៅហ្វាយយកភ្នែកមើលនាងមែនគាត់យកយូរ ហើយយូជូកុំខំប្រឹងអត់ប្រយោជន៍អី '' អ្នកកម្លោះដែលសម្លឹងមើលផែនខ្នងរបស់នាងដើរចេញទៅទាំងនិយាយតិចតិចម្នាក់ឯង។ វីនគេដឹងមករហូតថាយូជូបានគិតអីលើចៅហ្វាយរបស់នាយព្រោះតែពេលនាងនៅក្បែររឺបម្រើថេយ៉ុងអ្វីមួយគឺនាងតែងតែបញ្ចេញកាយវិការព្យាយាមឲនាយចាប់អារម្មណ៍ណាស់ប៉ុន្តែថេយ៉ុងមិនដែលយកភ្នែកមើលម្តងណាឡើយគឺមានតែនាងប៉ុណ្ណោះដែលព្យាយាមជ្រុល ។ ចំណែកឯវីនខ្លួនគេផ្ទាល់គឺមានចិត្តលួចស្រឡាញ់នាងពេលដែលនាយចូលមកនៅទីនេះលើកដំបូងដូចគ្នាតែនាងបែរជាមើលមិនឃើញក្តីស្រឡាញ់របស់គេថែមទាំងជាន់ឃ្លីក្តីស្រឡាញ់ដែលនាយប្រគល់វាទៅឲនាង ។ តែយ៉ាងណានាយក៏មិនបែរចិត្តពីនាងឡើយទោះជានាងមិនដែលមើលឃើញពីតម្លៃស្នេហារបស់នាយក៏ដោយ ។
    '' ថ្ងែណាមួយនាងនិងយល់ថាចៅហ្វាយទុកនាងត្រឹមតែជាប្អូនស្រីប៉ុណ្ណោះយូជូ '' វីន និយាយហើយក៏ដើរចេញពីទីនោះបាត់ចិត្តគិតពីនាងតូចដែលជាមនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់ព្យាយាមធ្វើចរិតមិនល្អរីឯចិត្តមួយទៀតបារម្ភអ្នកដែលគេទុកជាប្អូនព្រោះនៅពេលនេះត្រូវចៅហ្វាយរបស់គេអូសយកទៅបន្ទប់ក្រោមដីបាត់មិនដឹងថាក្លាយទៅជាយ៉ាងណាហើយទេ ។ គេអាចស្មានដឹងថារាងតូចនិងត្រូវខ្លាំងជាងនេះទៅទៀតព្រោះតែហ៊ានលួចរត់ពីចៅហ្វាយរបស់គេដែលជាបិសាចសម្លាប់មនុស្សមិនញញើតដៃហើយមិនដឹងថារាងតូចអាចមានជីវិតរស់ដល់ព្រឹកស្អែកដែររឺអត់ក៏មិនដឹង?
___

    រាងសង្ហាថេយ៉ុងចាប់បីរាងតូចចូលមកក្នុងបន្ទប់ក្រោមដីរបស់ខ្លួនដើម្បីមកធ្វើទារុណកម្មរាងតូចដែលហ៊ានមានចិត្តគំនិតលួចរត់គេចចេញពីគេពេលដែលគេធ្វេសប្រហេសតែបន្តិចសោះស្រាប់តែលឺដំណឹងថាពីរនាក់បងប្អូននេះហ៊ានរត់គេចចេញពីភូមិគ្រឹះ ។ ព្រូស..ដូចដើមគឺនាយទម្លាក់រាងតូចចោលលើឥតដូចជាពេលចូលក្នុងផ្ទះមុននេះចឹងនាយមិនបានគិតថារាងតូចនិងត្រូវឈឺចាប់រឺក៏បាក់ចង្គេះអ្វីទាំងអស់ព្រោះគេគ្មានចិត្តអាណិតកូនសត្រូវដូចជារាងតូចឡើយការឈឺចាប់ភាពវេតនាដែលរាងតូចកំពុងតែជួបនៅពេលនេះគឺជាក្តីសុខរបស់នាយយ៉ាងពេញទំហឹងដែលអាចធ្វើឲកូនសត្រូវវេតនាដោយសារតែស្នាដៃរបស់គេ ។
    '' ហ៊ឹក..ហ៊ឹក..ខ្ញុំឈឺណាស់ '' សម្លេងស្រែកយំពីបបូរមាត់តូចក្រមិចស្លេកស្លាំងព្រោះតែក្តីឈឺចាប់ត្រង់ចង្គេះនិងឈឺស្នាមរបួសដែលត្រូវប្រុសម្នាក់នេះចាប់អូសកាលពីនៅលើថ្នល់មិញនេះ ។
    '' ឈឺ.. '' អ្នកកម្លោះបន្ទន់ជង្កង់ចុះបន្ទោពាក្យសម្តី តាមនាយតូចដែលស្រែកថាឈឺមិញនេះរួចហើយទាញសក់ក្បាលរាងតូចឲផើយឡើងសម្លឹងមើលមុខដែលមានទឹកនេត្រាចុះមកកាន់ផែនថ្ពាល់របស់រាងតូចភ្នែកឡើងក្រហមព្រោះតែយំខ្លាំងពេកធ្វើឲចុងក្រមុះនិង
ថ្ពាល់របស់គេក៏ចាប់ផ្តើមក្រហមដូចគ្នា ។
    '' បើឯងឈឺម៉េចក៏ហ៊ានម៉្លេះហ្ហាស? ផាច់… '' សម្តីដ៏មុចស្រួចរបស់នាយនិយាយរួចក៏ទះថ្ពាល់រាងតូចមួយកម្លាំងដៃធ្វើឲហូរឈាមតាមច្រមុះចេញមករឹមៗ ។
    '' ហ៊ឹក..ហ៊ឹក..ខ្ញុំខុសហើយខ្ញុំសុំទោសកុំធ្វើបាបខ្ញុំអី ថេយ៉ុងខ្ញុំសុំទោស '' ជុងហ្គុក លើកដៃសំពះនាយទាំង ទឹកភ្នែករហាមគេបានដឹងហើយថាលិទ្ធផលដែលហ៊ានលួចរត់គឺនិងជួបនិងរឿងបែបណាបើសិនជានាយចាប់បានគេនិងត្រូវទោសធ្ងន់ធ្វេដងពេលនេះគេកំពុងតែជួបវាហើយការដាក់ទោសរបស់នាយបន្តិចទៀតនេះមិនដឹងថាគេអាចរស់បានដល់ស្អែករឺក៏អត់ផងក៏មិនដឹង? ទោះជាគេព្យាយាមនិយាយសុំទោសសំពះយំទាល់តែលិចផ្ទះមួយនេះទៀតក៏មនុស្សដូចជាថេយ៉ុងគ្មានថ្ងែដោះលែងគេឡើយមានតែពាក្យថាសប្បាយចិត្តទៅវិញទេ ។
    '' ដោះលែងចឹងឬ? ពេលដែលឯងលួចរត់ម៉េចក៏មិនគិតពីផលពិបាកខ្លះផង? ដល់ពេលដែលយើងចាប់បានឯងមកស្រែកសុំក្តីអាណិតពីយើងមែនទេ? ផាច់… '' ថេយ៉ុង ទះថ្ពាល់រាងតូចមួយដៃថែមទៀតព្រមទាំងទាញសក់ក្បាលរាងតូចឲផើយឡើងលើកាន់តែខ្លាំងទោះជារាងតូចព្យាយាមយំសម្រក់ទឹកភ្នែកយ៉ាងណាក៏មិនរង្គើរចិត្តរបស់នាយឲយល់ព្រមដោះលែងរឺឈប់វ៉ៃធ្វើបាបរាងតូចឡើយគឺមានតែចូលចិត្តវ៉ៃធ្វើបាបលើសដើមព្រោះពេលដែលឃើញទឹកភ្នែករបស់រាងតូចហើយនាយកាន់តែឈ្លក់រង្វេងព្រោះពេលដែលរាងតូចយំគឺស្រស់ស្អាតសម្រាប់នាយខ្លាំងណាស់គេប្រៀបដូចជាមនុស្សឆ្គួតដែលបានឃើញរឺទឹកភ្នែករាងតូចបែរជាសប្បាយចិត្តត្រេកអរទៅវិញ ។
    '' អ្អាយ៎យ..ខ្ញុំឈឺថេយ៉ុង..ហ៊ឹក..ហ៊ឹក..ខ្ញុំឈឺណាស់ ឈប់វ៉ៃខ្ញុំទៅ..អ្អាយ៎យ… '' ជុងហ្គុក ស្រែកស្ទើរបែកបន្ទប់នៅពេលដែលអ្នកកម្លោះដកហូតខ្សែក្រវ៉ាត់ចេញពីចង្គេះ
ខោររបស់នាយយកមកវ៉ៃលើខ្លួនរបស់គេជាច្រើនដង ។ ឆ្វាច់..ឆ្វាច់ៗ..សម្លេងខ្សែក្រវ៉ាត់វ៉ៃលើដងខ្លួនសរខ្ជីដូចជា បណ្តូលចេកត្រូវបែកកន្ទួលខ្លះក៏មានស្នាមខ្លះទៀតក៏ចេញឈាមមករឹមៗជ្រាបលើស្បែកខ្នងប្រលាក់លើ
កំណាត់អាវសរស្តើងឲឃើញយ៉ាងច្បាស់ ។
    '' ជាទោសដែលឯងហ៊ានរត់គេចចេញពីយើង '' ឆ្វាច់ ឆ្វាច់..ថេយ៉ុងនៅតែបន្តវ៉ៃរាងតូចរហូតទោះជាពេលនេះរាងតូចកំពុងតែដេករនៀលពេញឥតស្ទើរតែប្រកាច់ប្រកិនយ៉ាងណាក៏នាយមិនព្រមឈប់វ៉ៃដែរគឺនាយមានតែបន្ថែមកម្លាំងដៃលើសដើមទៅទៀត ។
    '' ហ៊ឹក..ខ្ញុំ..ឈ៎..ឈឺ..បា៎..បានហើយ..ខ្ញុំ..ខ្ញុំខ្លាចហើយថេ..ថេយ៉ុងខ្ញុំឈឺ '' សម្លេងរដាក់រដុបលឺចេញពីបបូរមាត់ដែលស្លេកស្លាំងស្ទើរគ្មានឈាមព្រោះតែនាយកាន់តែវ៉ៃគ្មានពាក្យថាបន្ថយសម្រាប់គេសោះទោះជាគេព្យាយាមស្រែកសុំក្តីមេត្តាសំពះយ៉ាងណាក៏ដោយ ។ មិនយូរប៉ុន្មានសម្លេងដែលស្រែកព្យាយាមឲនាយបញ្ចប់សកម្មភាពក៏លែងលឺព្រោះតែម្ចាស់សម្លេងបានដេកសន្លប់ទាំងអណោចអធមមើលហើយគួរឲអាណិតខ្លាំងណាស់ ។ ដងខ្លួនពពេញទៅដោយឈាមបែកសាច់ជ្រាបដល់ខាងក្នុងរហូតអាវរបស់គេពាក់នៅលើដងខ្លួនត្រូវដាច់រហែកព្រោះតែកម្លាំងដែលនាយវ៉ៃមកលើខ្លួនខ្លាំងៗពេក ។
  '' ហឹស..!! គិតថាសន្លប់ហើយយើងលែងធ្វើបាបឯងមែនទេ? កុំសង្ឃឹមឲសោះ '' ថេយ៉ុង ឈរញញឹមចុងមាត់សម្លឹងមើលទៅរាងកាយដែលសន្លប់ស្តូកស្តឹងទាំងពេញចិត្តស្តូកខ្លួនប្រាណប្រលាក់ដោយឈាមដាបមើលទៅនាយដូចជាចូលចិត្តរូបភាពដែលគេបានឃើញនៅពេលនេះខ្លាំងណាស់ ។ រាងសង្ហាដាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់ពាក់និងចង្គេះខោរវិញរួចបោះ ជំហានជើងវែងៗដើរចេញទៅក្រៅបន្ទប់ទាំងក្នុងចិត្តកំពុងតែគិតអ្វីម្យ៉ាងថាត្រូវធ្វើយ៉ាងម៉េចបន្តទៀតចំពោះកូនសត្រូវដែលកំពុងតែសន្លប់នៅក្នុងបន្ទប់ ។ ថេយ៉ុងចេញពីបន្ទប់មួយនោះហើយរួចដើរចូលមកទីធ្លារនៅក្នុងផ្ទះងាកមើលឆ្វេងស្តាំដូចជាកំពុងតែរកអ្វីម្យ៉ាងទើបវីនដែលជាជំណិតក៏ដើរមកសួរនាយថានាយចង់រកអ្វី?
    '' ចៅហ្វាយកំពុងតែរកអ្វីដែរទាន? '' វីន អោនគោរពបន្តិចមុននិងសួរសំណួរទៅនាយទាំងខ្លាចៗព្រោះតែពេលនេះកែវភ្នែករបស់នាយប្រៀបដូចជាបិសាចទោះជាព្យាយាមនិយាយពាក្យល្អៗដាក់ក៏មើលទៅដូចជាគ្មានបានផលជាមួយនាយដែរ ។
    '' យើងឆ្ងល់ខ្លាំងណាស់ផ្ទះធំបែបនេះហេតុអីក៏ពួកវាលួចរត់ចេញទៅឆ្ងាយបាន? ទាំងដែលអ្នកបម្រើក៏មានច្រើនហើយពួកគេទៅសង្ងំនៅឯណាអស់? '' រាងក្រាស់អត់ឆ្ងល់មិនបានពិតមែនព្រោះតែផ្ទះរបស់គេក៏ធំហើយអ្នកបម្រើក៏មានច្រើនដែរតែហេតុអីក៏រាងតូចទាំងពីរដូចជាលួចរត់ចេញទៅងាយខ្លាំងម៉្លេះ ។
    '' ប្រហែលជាពួកគេមានការងារធ្វើច្រើនទើបមិនបាន ចាប់អារម្មណ៍ថាអ្នកប្រុសតូចទាំងពីររត់គេចចេញទៅ '' ជំណិតរបស់គេព្យាយាមនិយាយផ្តល់យោបល់ឲទៅនាយព្រោះអាចថាអ្នកបម្រើរវល់ក៏ថាបានទោះជាមានគ្នាច្រើននៅក្នុងផ្ទះមួយនេះក៏ដោយតែមួយថ្ងែៗគេគិតតែពីការងារគ្មានពេលចាប់អារម្មណ៍ថាអ្នកណាចេញអ្នកណាចូលនោះទេសំខាន់ពួកគេផ្តោតចាប់អារម្មណ៍តែលើចៅហ្វាយរបស់គេម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ។
    '' អ្អឹម '' ថេយ៉ុង ក្រហឹមដឹងលឺរួចដើរទៅផ្ទះបាយរួចយកអ្វីចេញមកក៏មិនដឹងគឺជាកូនធុងមួយនិងទឹកសមួយកូនធុងដែរមិនដឹងថានាយយកវាមកធ្វើអ្វីនោះទេដល់ថ្នាក់ចូលទៅយកខ្លួនឯងដោយមិនប្រើជំណិតរបស់គេបែបនេះ ។ អ្នកជាជំណិតក៏កើតចិត្តឆ្ងល់ចង់ដឹងថានាយយកវាមកធ្វើអ្វីតែក៏មិនហ៊ានសួរបានត្រឹមតែឈរធ្វើមុខឆ្ងល់ម្នាក់ឯងពេលដែលនាយដើរចូលទៅជាមួយនិងធុងមួយនោះចូលទៅក្នុងបន្ទប់ក្រោមដីវិញ ។
    '' ចៅហ្វាយកាន់ទឹកយកទៅបន្ទប់ក្រោមដីធ្វើអីទៅ? '' វីន ដែលឈរមើលផែនខ្នងរបស់ចៅហ្វាយខ្លួនកាន់តែឆ្ងល់ លើសដើមហើយរឹទ្ធតែចង់ដឹងថានាយយកវាទៅបន្ទប់ក្រោមដីធ្វើអី? រីមួយក៏យកទៅធ្វើបាបរាងតូចម្តងទៀតព្រោះមិញនេះនាយបានលឺសម្លេងរាងតូចស្រែកយ៉ាងខ្លាំងប្រហែលជារាងតូចត្រូវនាយវ៉ៃហើយបានជាស្រែកលឺមកដល់ខាងក្រៅធ្វើឲអ្នកដែលនៅខាងមុខផ្ទះដូចជាគេបានលឺសម្លេងនៃក្តីឈឺចាប់វេតនារបស់រាងតូចបានយ៉ាងច្បាស់តែក៏មិនអាចជួយអ្វីបានឡើយក្រៅពីកើតចិត្តអាណិតតែប៉ុណ្ណោះ ។

#យ៉ុនថេ