Jihane&Nasser

#26.

~vergeet zeker niet op het sterretje te klikken, het zal me meer motiveren om verder te schrijven~

Pov. Nasser
"Hij is terug" die zin bleef in mijn hoofd dwalen vervolgens besloot ik het maar aan nada en amine te vragen:"zou ze het over -je weet wel wie- hebben". Nada keek me dood aan en zei:"Nee zowizo niet ze had het zeker over sinterklaas. TUURLIJK HEEFT ZE HET OVER HEM". Amine stond op en probeerde zijn verloofde nada te kalmeren. Ja jullie horen het goed er is niets tussen mij en nada....
Amine liep naar het raam toe en zei:"We moeten ervoor zorgen dat ze veilig blijft en ik weet wel hoe..." ik en nada hoorde aandachtig wat hij te zeggen had.
Pov jihane
Rustig werd ik wakker en zag dat ik in het ziekenbedje lag. Ik trok de kabel snel weg van mijn arm en deed mijn kleren snel aan en liep het ziekenhuis uit. Niet ver van het ziekenhuis nam ik een taxi richting het huis van 3ami Jabir lah irhamoe. Ik moet zeker zijn dat hij het was. Na een halfuurtje ongeveer kwam ik daaraan en keek of de reserve sleutel nogsteeds onder de deurmat ligt. Ik haalde hem eruit en deed de deur open en liep richting de kamer van mij of nou ja die van safia...
*safia is de moeder van Nasser*.
Ik deed de deur open en zocht naar de dagboek van safia. Niet veel later vond ik hem en net wanneer ik hem wou open doen hoorde ik iemand in de gang lopen. Het was sws Nasser aangezien vandaag alle werknemers vrij zijn. Als een gek liep ik naar het raam toe. Wellah ik ben gek. Wesh denk ik dat ik spiderman🦸‍♂️ ben wella??. Na zoveel tijd moest ik weer om mezelf lachen. Ik deed die raam dicht en liep terug naar de deur toe. Nadat ik geen voetstapen meer hoor liep ik naar buiten met de dagboek in mijn handen. De eerste 2kilometers moest ik te voet gaan want ik vond geen 1 taxi. Mohim nadat ik dus na 2km een taxi vond vroeg ik om naar mijn huis te rijden. Ik hield die dagboek stevog vast want dit zal me naar de waarheid lijden. Nasser heeft me geen één keer gebeld en hij is zelfs niet langs gekomen in het ziekenhuis...
Zou hij niet willen weten over wie ik het had? Ik besloot om hem uit mijn hoofd te zetten en me te foccusen op waar ik mee bezig was. Hij is me al vergeten dus dat moet ik ook doen...
Ik nam de lift naar boven en terwijl ik naar boven liep kwam ik luay tegen. Hij is mijn buurjongen maar bij hem heb ik niet zo'n goed gevoel bij. Hij verbergt iets maar wat. Ik glimlachte naar hem en liep snel naar binnen. Net ik naar de woonkamer wou lopen wordt er op mijn deur geklopt. "Da's zowizo Nasser" dat was het eerste wat in me opkwam en met een glimlach deed ik de deur open. En daar ging mijn glimlach. Het was luay en die kwam suiker vragen. Ik knikte en liep naar de keuken toe. Ik had een extra pak suiker dus gaf ik die aan hem. Hij bedankte me en gooide de deur dicht en liep naar mijn kamer en het eerste wat ik deed is het dagboek openen en die ene foto ging zoeken. Ik keek naar die foto en angst kroop in me. Hij is da gewoon dat kan niet anders. Het is Ayman*de vader van Nasser* ik las de pagina over de dood van Ayman en ik las het nog een keer... maar het was gewoon zo. Hij is niet dood maar hoe kan het dan dat 3ami Jabir en Nasser en Safia allemaal dachten dat hij dood was?? Tenzij hij zijn dood heeft gefakt. Verschillende senario's spelen zich af in mijn hoofd. Waarom hij zijn dood heeft gefakt en wat hij nu wil en waarom hij naar mij toekwam inplaats van zijn zoon en wat betekende die vieze grijns. Is hij goed of is hij slecht? Moet ik het aan Nasser zeggen?
Pov. Nasser
Ik en Nada en Amine hebben ons plan voor de laatste keer door genomen en ik had ondertussen luay gebeld en hem gevraagd hoe het met jihane gaat. Ik wil naar haar toe. Ik wil haar weer omhelzen en haar vertellen hoeveel ik van haar houd. Zou ik miss langs haar gaan? Ik schudde die gedachte weg. Ik mag nu niet alles gaan verpesten en alzeker ik nu weet dat "mijn vader🤮" niet dood is en dat hij een hele verleden heeft met Jihane haar familie heeft. Ik hoop maar dat ze het me ooit zou vergeven wat mijn vader hen heeft aangedaan. Ik moet nu de broer van Jihane vinden maar het lijkt alsof ik een naald in een bos zoek ofzo. Ik besloot maar nog een keer te bellen in de hoop ik nu wel informatie zou krijgen. "Ja ehmm dank u wel"zei ik nog steeds in shok. Hoe heb ik er nooit aan gedacht? Ik schudde die gedachte weg "omdat het gewoon niet kan" zei ik luidop zonder dat ik het door had. "Wat kan gewoon niet?" Kwam Amine naar binnen die me zeker had gehoord. Moet ik het hem zeggen. Ik bedoel als dat niet klopt dan zou ik hem voor niets hoop geven en dat is niet mijn bedoeling. "Nee niks niks" zei ik nadat ik door had dat hij nu echt benieuwd was naar mijn antwoord. Hij wou net in discussie maar toen kwam nada naar binnen en sleurde hem mee zodat hij haar naar huis kan brengen. Ik haalde opgelucht adem en besloot om alles heel goed te onderzoeken. Ik mag nu geen fouten meer maken. Ik zocht tussen de documenten van mijn opa Jabir zonder dat ik het door had viel er een traan naar beneden. Ik mis hem zo erg. Ik zocht snel naar die document waarin vermeld staat in welk jaar opa Amine had geadopteerd. In het jaar 2009 en de broer van Jihane was ook die jaar vermist. En toevalig heet hij ook Amine en haar broer moet nu evenoud zijn als Amine en jihane zei ook dat haar broer naar europa is en Amine is ook in Europa. Dat alles is té toevalig voor woorden. Ik liep naar de kamer van Jihane en vond een haartje van jihane in de kam en het zelfde deed ik met het haartje van Amine die ik ook in zijn kam vond. Ik keek hoe laat het was en wat bleek dat het middernacht is. Ik reed nog snel richting het ziekenhuis voor een dna test voor hen haartjes en wat bleek dat ik morgen die uitslag zou krijgen. Ik knikte en reed snel weer naar huis. Nou dat was de bedoeling maar ik weet niet hoe ik bij Jihane thuis ben beland. Ik keek naar boven en zag haar in haar balkon staan. Ze keek naar de maan toe. Ze zag er verward uit. Ik zou jou koste wat kost moeten beschermen al zou ik mijn leven voor jou moeten opofferen. Niet veel later liep ze weer naar binnen en ik reed weer snel naar huis. Na een halfuur kwam ik thuis aan en zonder nog iets te doen sprong ik in bed. Morgen is het zaterdag dus kan ik nog een minutje😉 ofzo extra slapen. Zou Amine echt haar broer zijn. De Amine die ik jaren ken?? Maar zou het dan niet een beetje Té toevalig zijn? Of misschien was het wel mijn vader zijn idee? Misschien heeft hij wel alles in scene gezet? Maar wat zou hij daarmee zijn ik bedoel wat zou hij ervan uithalen wat zou hij winnen? En wist Opa Jabir dat allemaal? Van de ene vraag kwam ik een ander vraag uit het is allemaal de schuld van "mijn vader" ik schaam me serieus om hem vader te noemen. Eeeghh ik mis Reda of nou ja Rayan. Zo heet hij Rayan(Reda/Rayan is de jongen die ze in die verlaten gebouw vonden en wat bleek dat het de zoon was van de zoon van de broer van de vader van Ayman was). Ineens had ik een geniaal idee. Hoezo kwam ik er zelf niet op. Ik moet morgen eens een bezoekje brengen bij mijn neef en hem die vragen stellen in de hoop hij het zou weten en me helpen. Ik keek hoe laat het was en wat bleek dat het al ondertussen 2u30 was. Ik sloot mijn ogen in de hoop dat ik snel alle antwoorden zou kunnen krijgen.

XNour