"အန္တီ အန္ကယ္ ကြၽန္ေတာ္အားနာလိုက္တာဗ်ာ ခုနကေျပာတာေတြေဗြ...."
"အမယ္ေလး သားေ႐ွာင္းက်န္႔ရယ္ အန္တီတို႔ေဗြမယူပါဘူးကြယ္ ဝမ္ငယ္ကဆိုးေနတာကိုး...သားလည္းဝမ္ငယ္ကိုစိတ္ပူၿပီးေျပာလိုက္တာ အန္တီတို႔သိပါတယ္"
"ရား....သားဘယ္မွာဆိုးလို႔လဲ မားေနာ္ ေျပာၿပီးသား သားျပန္မလိုက္ဘူး Daddyအိမ္မွာပဲေနမွာ"
ရိေပၚကသူ႔နားထိုင္ေနသည့္ေ႐ွာင္းက်န္႔လက္ေမာင္းကိုကိုင္ၿပီးေျပာသည္။
"ရိေပၚ မင္းအသက္၁၇ႏွစ္ထဲေရာက္ေနၿပီေနာ္ ကေလးလိုလုပ္မေနနဲ႔"
ရိေပၚပါး၏အသံကေပ်ာ့မေနသလို မာလည္းမမာေပ။
"ပါးပါးတို႔ကဒါပဲ ဟိုတစ္ေလာကၿပိဳင္ကားဝယ္ေပးေျပာေတာ့ ကေလးပဲ႐ွိေသးတယ္ မစီးနဲ႔တဲ့ အခုက်ေတာ့ကေလးမဟုတ္ေတာ့ျပန္ဘူးလား"
စကားၿပိဳင္ေနသည့္ သားအဖသံုးေယာက္ၾကားေ႐ွာင္းက်န္႔သူေျပာလိုသည့္စကားကိုေျပာလိုက္သည္။
"ဒီလိုလုပ္ပါလား မားကေျပာထားတယ္ အန္ကယ္တို႔ရက္ပိုင္းဆိုႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့မယ္ဆိုတာ အဲ့တာကြၽန္ေတာ့္ဆီဝမ္ေပါက္စကိုအပ္ထားခဲ့ဖို႔ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္ဖိရင္ဖိေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးမွာပါ"
"အန္ကယ္တို႔ကလည္းအဲ့တာပဲလာေဆြးေႏြးတာပါ
သားကိုလည္းအားနာတယ္ ရိေပၚကိုေခၚသြားရင္လည္း ေက်ာင္းအပ္ဘာညာနဲ႔အစဆံုးျပန္လုပ္ရမွာမလြယ္ဘူး"
ရိေပၚပါးစကားေၾကာင့္ေ႐ွာင္းက်န္႔ေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္။
ဝမ္ေပါက္ေလးကိုသူကိုယ္တိုင္ေစာင့္ေ႐ွာက္ရေတာ့မည္မလား။
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုအားနာစရာမလိုပါဘူး အန္ကယ္တို႔စိတ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္သာသြားပါဗ်ာ"
"ဟုတ္ၿပီး သား ဒါဆိုအန္တီတို႔ျပန္လိုက္ဦးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ဂ႐ုစိုက္ပါ"
ရိေပၚပါးနဲ႔မားအျပင္ထြက္သြားေတာ့ ရိေပၚကထၿပီးအိမ္ေ႐ွ႕ေပါက္ဝ၌ၾကည့္ေနပါေသးသည္။
ကားကျခံဝန္းထဲထြက္သြားေတာ့မွ
"ေရး........ဝမ္ရိေပၚတဲ့ကြ"
ျမဳးျမဴးတူးတူးေအာ္ၿပီး ရိေပၚတစ္ေယာက္ ေ႐ွာင္းက်န္႔အခန္း႐ွိရာသို႔တတ္ေျပးသြားသည္။
