I have two suitors.
They both got the special part in my heart— I mean, I like them both, so I don't know who to chose.
Ang una ay ang siyang nagpapasaya sa'kin at nagpapakilig, palagi niya kasi akong binabanatan ng salita at walang araw na hindi niya ako kinakausap. He's sweet, gentleman, hindi siya nawawalan ng oras sa'kin, nagagawa niyang iparamdam sa'kin na priority niya ako at mahal niya ako.
The second one is a cold type and sometimes no time for me, but despite, it didn't made him less impressing. He's talented and I think he's every girls dreaming for. Nakikita ko ring kumakausap siya ng ibang babae, pero kahit walang meaning 'yon, it did made me felt the jealousness to the point I overthinked and cry.
Kung titingnan, puwedeng puwede ko ng sagutin ang una, but I didn't. Ang gusto ko kasi ay ang mahal ko ang sasagutin ko at kung ramdam kong gusto ko pa silang dalawa, hindi muna ako pipili.
"Paano mo ba malalaman kung mahal mo ang isang tao?" I asked one of friend.
"Kapag iniyakan mo siy---" I didn't let her finish her sentence.
"Are you serious? Sure ka na kapag iniyakan, mahal mo 'yon?"
"Yes, I'm pretty sure, bakit mo naman siya iiyakan kung 'di mo mahal diba?"
"Ow, Gotta go now. I think, siya ang dapat kong sagutin."
After a short talk with my friend, I immediately searched for Justin— the suitor whom I cried from. I think he's the one I love, so yeah, siya ang pipiliin kong sagutin.
2 months relationship with Justin, but until now, I can still feel the same feeling I felt before. Palagi lang selos, pagkalungkot at pag-o-overthink. I always ended up crying. Hindi man lang ako makaramdam ng saya sa kaniya at ang ikinakagabag ko ay kung bakit hinahanap hanap ko ang presensiya ni Joshua— ang manliligaw ko noon na nagpapasaya sa'kin. Kung minsan napapaisip na lang ako, "Do I really love Justin?"
"Paano mo ba malalaman kung mahal mo ang isang tao?" I asked for the second time, but this time, my mom.
"Kapag sumasaya ka sa kaniya. Kapag napapatawa ka dahil sa kaniya---"
"Eh paano kapag iniyakan mo siya, mom? Diba kapag iniyakan mo mahal mo? Kasi hindi mo naman siya iiyakan kung 'di mo mahal, diba?"
"The question is, bakit mo iniyakan? Alam mo kasi, hindi basehan ang pag-iyak sa tao para malaman kung ito ay mahal mo. Sure ka ba na, 'yong tao 'yon ang iniyakan mo o 'yong ginawa ng taong 'yon?"
"What do you mean, mom?" Confusion is now evident in my face.
"Sometimes, crying for the person doesn't always mean you love that person. It's just that, ang pag-iyak lang ang alam mong paraan na magagawa mo sa mga ginagawa ng taong 'yon sa'yo. You're just crying not because of the person, but because of what the person's doing."
"Alam mo ba anak? 'Yang tatay mo hindi ko 'yan iniyakan, pero alam kong mahal na mahal ko siya. Noong nanliligaw palang siya sa'kin, puro siya banat kahit corny, lagi niya rin akong kinakausap, nagawa niyang iparamdam na mahalaga ako sa kaniya. Hindi ko rin naranasang magselos, alam mo kung bakit? Siya mismo ang gumagawa ng paraan para makaiwas haha, ang cute ng tatay mo, ok lang naman sa'kin kahit may kausap siyang iba pero ayaw niya talaga."
Matapos ang pag-uusap namin ni mama, bigla kong naalala si Joshua. Ganoon din kaya siya kaya hindi niya ako napaiyak or napaselos? Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng kirot sa dibdib lalo pa at noong makita ko siya. It's been a while.
May kasama siyang babae na sa tingin ko ay ang girlfriend niya. Nasa loob sila ng isang café, dating I think?
Napatitig ako sa kanila, nakita ko kung paano sila mag-holding hands at kung paano lumapat ang labi nila sa isa't isa.
Bigla akong napatalikod at doon tumulo ang luha ko. Bakit ako nasasaktan? Shit! I knew it! Saka ka lang pala talaga iiyak kapag may nakita kang kasakit-sakit na ginawa ng tao, pero kung wala naman, natural hindi ka iiyak.
I made the wrong choice. Dapat pala pinili ko 'yong taong iniiwasang paiyakin ako hindi 'yong taong nagpapaiyak sa'kin.
