Cold Lies In Baguio [Baguio Series #4]

Chapter 24

"Because, I really did!" Hindi ko maiwasan ang pagtaas ng boses ko sa kanya. 

Here, in front of me the man who's always saying I deserve happiness and good things. Siguro ay umasa ako sa mga sinasabi na deserve ko nga kahit na hindi. And that makes me frustrated! Paano niya ako napapaniwala na sa kabila ng pagkakamali ko ay deserve ko kung ano man ang sinasabi niya? 

Kasi hindi.. 

Kasi kahit sinong tanungin, hindi nila hahangarin na maging masaya ako. They even wish me to death. 

Mula sa galit niyang mga mata kanina ay biglang lumambot ang tingin niya pagkatapos kong sumigaw na may kasamang pag-iyak. Sinubukan niyang hawakan ang magkabilang balikat ko ngunit iniwas ko lamang iyon. 

"Baby, no. You don't deserve it." Ramdam ko ang sakit sa boses niya habang sinasabi niya iyon. Lalo na ang mga kamay niyang nag-alangan kung hahawakan niya ba ulit ako o hindi. 

"Ryden, you don't know me. You didn't know why they were mad at me." Umiiyak—parang batang nagsusumbong sa kanya. "I made a mistake, it's a serious mistake that forbids me to be happy." 

"Everyone makes mista-" I cut his words, I know he will just comfort me. 

"Stop it!" Ayokong makarinig pa ng mga salita sa kanya. Dahil alam ko, bibigay ako. Maniniwala ulit ako na karapat-dapat akong maging masaya sa kabila ng pagkakamaling ginawa ko. 

"Baby, hush, calm down." Lumandas ang takot sa mga mata niya dahil sa pinapakita kong expresssion sa kanya. 

"Stop it!" Pag-iyak ko ulit. Nakatigil sa ere ang mga kamay niya dahil alam niya na kahit hahawakan niya ulit ako ay lalayo lang ulit ako sa kanya. 

"Okay. I'll stop." Pagsuko niya na tila nahihirapan siyang makita akong ganito ngayon sa harapan niya. "If you think yiu're not deserving, then we'll work for that." Umiling ako. Patuloy lang ang pag-iling ko habang pinupunasan ang mga luha ko. 

For a moment, I wish he heard everything so it is easy for me to leave him here. 

Kahit na nakakahiyang malaman niyang naging kabit ako, at least hindi ako mahihirapan na patigilin siya dahil siya na mismo ang titigil. 

"No. You need to stop also." Buo ang desisyon ko kahit na magulo ang isip ko. Hindi ko alam kung kaya ko pa bang sabihin sa kanya, siguro ay tatanggapin ko na lang na ito ang kapalit ng ginawa kong kasalanan noon. 

"Yes. I will stop." Pag-alo niya sa akin pero mukhang mali ang pagkakaintindi niya. Parang pag-iling ang lagi kong ginagawa t'wing nagsasalita siya para ipaalala sa sarili ko na huwag akong masyadong magpadala sa mga salita niya. 

He's really my comfort—his comforting words made me scared that I might forget what I've done. 

I should pay for my mistakes, for hurting tita Rosie and Richelle. And surely, this pain I'm feeling right now? It's nothing compared to their pain. 

"You should stop pursuing me, courting me or whatsoever you call it. Stop admiring someone like me, you deserve someone better." Maybe I should clap my hands for not stuttering? Bakas sa mukha niya ang gulat, nagsimula rin tumunog ang cellphone niya pero hindi niya iyon pinansin. 

"Stop that." He said. "You're better or even you're the best." 

"Sorry but no, I'm not." Nanginginig ang kamay ko dahil pinipigilan kong huwag mautal sa harap niya. Muli ay tumunog ang cellphone niya pero hindi niya iyon pinansin o hindi na niya naririnig dahil nasa akin ang buong atensyon niya. 

"Crystal Gem, don't think too low about yourself." He whispered hurt and tired. 

Naramdaman ko na ang paghapdi ng mata ko kaya siguro tama na ito? Nasabi ko na rin sa kanya ang gusto kong sabihin? Ang pahintuin siya.