365 DAYS

Chapter 53🌟

"VANESSAAAA!" Sumigaw si Meg.

"Yes?" Tinignan ko lang s'ya at tinaas ang pareho mong kilay.

"Argh! Let's just begin!" Galit na galit na pagkakasabi ni Meg.

Tumayo muna ako...

"Saan ka pupunta?" tanong ni Lawrence.

"Cr, sama ka?" 

Pumunta ako sa cr hawak yung bouquet patago.

Tinapon ko yung bouquet sa pinakamaduming basurahan.

"Bye"

Lumabas na ako sa cr at may naisip ako bigla.

Bakit ko nga ba ginagawa 'to?

I hate her? Maybe.

Well, I really hate her.

Bumalik na 'ko sa sarili kong upuan ng parang walang nang-yari.

Pumunta na s'ya sa tabi ni Minjun at nagsimula na yung mga message message ng parents nila at yung cake cutting, now time for the bouquet. 

"Asan yung bouquet?" narinig kong sinabi ng Mommy ni Meg.

"Vanessa, asan yung bouquet?" tanong ni Monique.

"Don't know"

"Vanessa, where is the bouquet?" tanong ni Minjun. 

"Hindi ko alam"

"I saw you holding it"

"I put it on top of the speaker by the door, ok?"

"There is no bouquet on top of the speaker by the door"

"Well, not my fault, I don't know where it is"

"Ok"

Umalis na si Minjun sa tabi ko at bumalik sa upuan n'ya.

"Asan ba kase, Vanessa?" tanong ni Colten.

"Hindi ko nga alam"

"Hindi kami naniniwalang hindi mo alam kung nasaan yun"

"Edi wag ka maniwala, may sinabi ba kong maniwala ka ha?"

"What's with the attitude today?" Tanong ni Laurene.

"What? this is my attitude"

"No, Vanessa, you're acting weird"

"I said, I am not, ok?"

"Since we can't find the bouquet the bride has... we're just gonna use a different one"

Nagsimula na yung so called game nila kung saan ibabato nung bride yung bouquet at kung sino ang makakasalo s'ya ang susunod na ikakasal.

"1..."

"2..."

"3..."

Ibinato na ni Meg yung bouquet at nahulog ito sa harap ko at ibinato ko 'to kay Monique. 

"'Bat mo binato sa'kin?"

"Ayoko pa ikasal noh"

"Ako rin naman noh"

"Sa'yo na yan ayoko hawakan... kadiri"

"Ano ba meron sa'yo ngayon?"

"Anong ano meron?"

"Iba ka ngayon"

"Eto naman talaga ako"

Sinerve na yung pagkain sa table namin at nag-uusap sila at wala naman akong pake kaya tahimik akong kumain.

Natapos na yung event at magpapaalam na kami kay Minjun na uuwi na kami.

"Wait, Vanessa!" Hinawakan ni Minjun and kamay ko, pinipigilan ako umalis.

"Um, intayin nalang kita sa labas" sabi ni Lawrence at lumabas na.

"Let's talk somewhere else"

Pumunta kami sa isang kwarto at binuksan ni Minjun ang ilaw.

"Bakit?"

"Look, I saw your attitude today with your friends and with Meg...what's wrong?"

"Nothing is wrong, ok?"

"No, something is wrong tell me"

"I said nothing is wrong!"

"If nothing is wrong why are you shouting?"

"Because you kept saying something is wrong when nothing is! I'm going home"

"No, just tell--"

"I'm jealous, ok? Do you know how hard it is to see the person you loved married a girl that you hate and see them kiss just to be official...do you know the feeling of you imagining yourself marry the person you like, imagining spending your life with him and now you'll see him marry the girl you really hate and you'll just realize that she'll live with him forever... putangina na alam mo ba yung feeling na gusto ko na tumakbo kanina kase putangina para akong pinapatay, para akong sinasaksak sa dibdib ng paulit-ulit, pero ang umiyak lang ang kaya kong gawin at tanggapin ang lahat ng ito dahil tangina kailan ako sasaya? Kailan ako tatawa ng hindi nasasaktan yung masaya ako at walang iniisip?!"

Tumulo na ang mga luha ko at pilit ko parin pinipigilan ang mga ito.

"Well, we can live together with her"

"Tanga ka ba? Minjun hindi ko gagawin yun dahil kasal kayo, ok? Hindi rin ako tanga para pagsiksikan yung putanginang sarili ko kase sa huli? Ako lang din naman yung masasaktan diba? Ako lang yung magmumukang tanga, desperado, ayoko ng ganun dahil ang tagal ko ng nagmumukang tanga sa lahat... pinalaya na kita diba? Sabi ko wag na wag ka lilingon, hindi ka lumingon, pero bakit ngayon nahihirapan ako, tama na pagod na ko maghabol"

Sa mga oras na ito ang luha ko hindi ko na mapigilan.

"Sorry..."

"Take this..." may kinuna s'ya sa likod n'ya at isa itong sky blue na box at binuksan n'ya ito.

Isang kwintas...

Isinuot n'ya ito sa akin at niyakap ako ng mahigpit.

"Bakit isang eroplano?"

"You travel too much and I know you'll go to America soon, an airplane so you'll know I'll always fly with you where ever you go"

"Thank you for everything again Minjun, sorry for everything, and take care of her, I also once loved her as my best friend, I'll admit she's a good person, but we just had a misunderstanding so, take good care of her and this is her dream to have a family and a child so give her everything she wants she'll be a good wife, I promise, now I'll go... bye"

"Goodbye, Vanessa"

Lumabas na kong umiiyak at pumunta na kay Lawrence.

3 days from now is my flight, I'll have a new start.

Sumakay na kami sa sasakyan at hinatid na 'ko ni Minjun. Dumaretsyo na ako sa kwarto ko at humiga, nanghihina sa lahat ng nangyari at ipinikit nalang ang mga mata iniisip kalimutan ang mga lungkot na nadarama.