ကြၽန္ေတာ္ေဆး႐ုံထဲ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားေအးေနေလၿပီ။ ကိုဉာဏ့္ကို ေခၚသြားသည့္ အခန္းထဲ တစ္ခုခုျဖစ္မည္ကို ေတြးပူသည္။ မေတာ္တဆမီးေတြေလာင္ကုန္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မည္လဲ။ ေခါင္းကေသြးေတြအမ်ားႀကီးထြက္ထားေသးသည္။ ေသြးလိုသည္ဆိုျခင္းေၾကာင့္လည္း ေသြးအိတ္ေတြဝယ္ရသည္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ထိုင္ေစာင့္ေနရသည္မသိ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလဲ ၾကည့္ေနရေသးသည္။
ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကလို တစ္ဖက္အခန္းကမီးေတြေလာင္ေနမလားအေတြးနဲ႕ တစ္ဖက္အခန္းကိုလဲ ပတ္ၾကည့္ေနမိေသးသည္။ မေနနိုင္ေတာ့သည့္ေနာက္ဆုံး...
"အဖြား...... အဲ့အခန္းထဲေလ.....ကိုဉာဏ္ ဝင္သြားတဲ့အခန္းထဲ ကြၽန္ေတာ္ပါဝင္ခ်င္တယ္ အဖြား......... ေျပာေပးပါလား....... မေတာ္တဆ မေတာ္တဆေလ........"
"သုတေနာင္ ရဲ႕ လူနာရွင္....... "
"ကြၽန္မတို႔ပါ.....သုခေမာင္ပါ........"
ဆရာဝန္က စာ႐ြက္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး
အဖြားကိုၾကည့္ေနေလသည္။ရင္ေတြပူ၊ ရင္ေတြတုန္ကာ
ဘယ္နားမီးေလာင္မလဲ ေတြးေနမိၿပီး ကိုဉာဏ့္ အထဲမွာေရာက္ေနသည္မို႔ စိတ္တို႔ကအေထာင္းမသက္သာေပ။
ေၾကာက္စိတ္ကိုဖယ္ေနစဥ္မွာပဲ ေအာ္သံေတြက ၾကားေနရသည္။ ဆရာဝန္ကလည္း ဘာေတြလုပ္ေနသည္မသိေတာ့။
ဆရာဝန္က ခႏၶာကိုယ္ကို လႈပ္ကာ ကေနသည္လား ။
ေဝေဝဝါးဝါးမ်က္ဝန္းတို႔ကို ေခါင္းခါထုတ္ကာ မ်က္လုံးမွိတ္လိုက္ဖြင့္လိုက္လုပ္ေနမိသည္။
'အားတင္းထားရမယ္.....လဲက်လိဳ႕မျဖစ္ဘူး.....
ကိုဉာဏ္ ဘယ္လိုေနမလဲမသိရေသးဘူး.......'
မ်က္ရည္တို႔က ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာသည္။ မၿပီျပင္ဝိုးတဝါးပုံရိပ္ေတြၾကား ဖိုင္တြဲကိုငုံ႕ကာၾကည့္ေနသည့္ဆရာဝန္က မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္လို႔ပင္။
အဖြားအသံတို႔ကိုေဝဝါးဝါးၾကားလိုက္ရသည္။
"ေခါင္းထိၿပီးေဆး႐ုံေရာက္လာတာေလ ဆရာ......"
"ဒါဆိုရင္ေတာ့ လူနာဆုံးပါၿပီ..........."
"ကိုဉာဏ္......."
ခပ္တိုးတိုးေရ႐ြတ္ၿပီးေနာက္ တင္းထားသမွ်စိတ္တို႔က သဲထဲေရသြန္လိုက္မိသလို အရာမထင္ေတာ့ေခ်။
ေနာက္ဆုံးလဲက်သြားသည္ကိုသိသည္။ အဖြားရဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ ေခၚသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။
