"ခင္ဗ်ားက ဒီကေလးဦးေလးပါလို႔ေျပာခ်င္တာလား....."
"ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ....."
"ဒါဆိုကေလးအေမနဲ႕အေဖ နာမည္ေျပာ......"
"ခင္ဗ်ာ...."
အကိုလုံးပု တူေလးကိုသြားေခၚရာ ဘာေတြေျပာေနသည္မသိေတာ့။ ကိုယ္တိုင္လဲ ဘာေၾကာင့္ အဲ့ေကာင္ေလးလက္ထဲသြားထည့္ေပးမိသည္လဲမသိေပ။ 'ပညာမတတ္ခဲ့ေတာ့ ဉာဏ္မရွိတာ နင္က' ဆိုသည့္ ေကသီ့စကားကိုနားေယာင္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္းေျပာစရာေပ။ ေက်ာင္းတက္ပညာသင္ရသည္ထက္ ပုစြန္လုံးႏွိုက္၊ညဂဏန္းႏွိုက္ေနရတာကိုပဲ ေပ်ာ္ေနသည္မို႔ ေကသီ့အေမႀကီးေတာ္ႀကီးေက်ာင္းထားေပးသည္ကို ပညာမသင္ပဲ၄တန္းနဲ႕ထြက္ခဲ့သည္။
အခုမွေနာင္တရ၍မဆုံးေပ။
ပညာတတ္ခဲ့ရင္ တူေလးကို ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးထဲ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ထားနိုင္မွာ။
ယခုေတာ့ တေန႕၄၀၀၀နဲ႕ သူမ်ားလယ္ထဲပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႕
အလုပ္ကိုသိမ္းက်ဳံးလုပ္ ေကြၽးတဲ့ထမင္းနဲ႕စား၊ ပိုက္ဆံကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္စုလို႔ တူေလးရဲ႕တစ္ပတ္စာ နို႔မႈန့္ဖိုးနဲ႕ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ေလာက္တယ္လို႔ပင္မရွိေခ်။
ဒူးမက္စ္တံဆိပ္၂ေသာင္းနီးနီးကို တစ္ပတ္တစ္ဗူးကုန္ေအာင္ေသာက္နိုင္ေနေလသည့္တူေလးကိုလဲ အျပစ္မဆိုရက္ပါ။ ေကသီမဆုံးခင္မွာခဲ့ဖူးသည့္စကား......
'နင္တို႔ပင္ပန္းေနၿပီ ငါ့အကိုေတြ.....မေတာ္တဆ ငါေသရင္
သူ႕သားကို သူ႕အေဖလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္ နင္တို႔အတြက္သက္သာတယ္ ၿပီးေတာ့ ငါ့အတြက္အမွန္တရားရွာေပးၿပီးသားျဖစ္တယ္...........'
ဆိုသည့္စကားကိုလဲ အၿမဲၾကားေယာင္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ေယာက်ာ္းအရင့္အမာႀကီးပါ သို႔ေသာ္လည္း
ညီမျဖစ္သူအေၾကာင္းေတြးတိုင္း မ်က္ရည္က်ပါသည္။
တူေလးကိုလည္း မေပးရက္ေခ်။
ညီမျဖစ္သူဆုံးပါးသြားသည့္တိုင္ ဘာဆိုဘာမွမလုပ္ခဲ့ေပ။
သူေဌးမႀကီး ဉာဏ္ထိပ္တင္ ရဲ႕အာဏာကလည္း ႐ြာမွာႀကီးလြန္းသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကဆင္းရဲသည္။ တစ္ခုခုမ်က္မုန္းက်ိဳး၍ အလုပ္ထုတ္လွ်င္ တျခားလယ္ကလည္း လက္ခံမည္ဟုမထင္ေပ။ အလြန္သေဘာေကာင္းေသာ သူ႒ေးမႀကီးကထုတ္သည့္အလုပ္သမားကို ဘယ္လယ္ရွင္ကလက္ခံမည္လဲ။
Part - 48 (Zawgyi)
Start from the beginning
